‘Σταθείτε όμως’, μπορεί να αντιτείνουν ορισμένοι άνθρωποι που είναι εξοικειωμένοι με την Αγία Γραφή, ‘δεν είπε ο Ιώβ στο κεφάλαιο 16, εδάφιο 22, ότι θα «πήγαινε την οδό, από την οποία δεν θα επέστρεφε»; Και στο εδάφιο Ιώβ 7:9 ο ίδιος τόνισε: «Ο καταβαίνων εις τον τάφον [Σιεόλ, ΜΝΚ] δεν θέλει επαναβή». Ο Ιώβ πρόσθεσε στο εδάφιο 10: «Δεν θέλει επιστρέψει πλέον εις τον οίκον αυτού, και ο τόπος αυτού δεν θέλει γνωρίσει αυτόν πλέον»’.

Έτσι, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι λόγιοι, δεν δείχνουν αυτά τα εδάφια, καθώς και παρόμοιες δηλώσεις, ότι ο Ιώβ θεωρούσε το θάνατο ως ‘έναν τόπο απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή’; Σημαίνουν τέτοιες δηλώσεις ότι ο Ιώβ δεν πίστευε σε μια μελλοντική ανάσταση; Για να πάρουμε την απάντηση, πρέπει να εξετάσουμε αυτά τα λόγια σε σχέση με τα συμφραζόμενά τους, παραβάλλοντάς τα επίσης με άλλες σκέψεις που εξέφρασε ο Ιώβ γύρω απ’ αυτό το ζήτημα.

Ο Ιώβ δεν ήξερε τα αίτια των δεινών του. Για κάποιο διάστημα πίστευε λανθασμένα ότι ο Θεός ήταν υπεύθυνος για τη θλίψη του. (Ιώβ 6:4· 7:17-20· 16:11-13) Αποκαρδιωμένος καθώς ήταν, ένιωθε ότι ο μόνος τόπος, στον οποίο θα έβρισκε άμεση ανακούφιση, ήταν ο τάφος. (Ιώβ 7:21· 17:1· παράβαλε 3:11-13.) Εκεί, από την άποψη των συγχρόνων του, δεν θα ήταν ορατός, δεν θα γύριζε στο σπίτι του, δεν θα τον αναγνώριζαν πια, δεν θα επέστρεφε ούτε θα είχε καμιά προοπτική να επιστρέψει πριν από τον προσδιορισμένο καιρό του Θεού. Από μόνοι τους, χωρίς την παρέμβαση του Θεού, ο Ιώβ και όλοι οι άλλοι απόγονοι του Αδάμ ήταν ανίσχυροι να αναστηθούν από τους νεκρούς.a—Ιώβ 7:9, 10· 10:21· 14:12.