ΚΟΛΑΚΕΙΑ
Πράξη που αποσκοπεί στην ευαρέστηση κάποιου μέσω επιδέξιων φιλοφρονήσεων· δουλοπρεπής εγκωμιασμός· ψεύτικος, ανειλικρινής ή υπερβολικός έπαινος. Γίνεται συνήθως για να ικανοποιηθεί η φιλαυτία ή η ματαιοδοξία του κολακευόμενου προσώπου και ως εκ τούτου είναι επιζήμια για αυτόν. Το κίνητρό της είναι να αποσπάσει χάρες ή υλικά οφέλη από κάποιο άλλο άτομο, να δημιουργήσει ένα αίσθημα υποχρέωσης προς τον κόλακα ή να του αποφέρει δόξα. Συχνά γίνεται κατόπιν σχεδίου ώστε να παγιδέψει το άλλο άτομο. (Παρ 29:5) Η χρήση κολακείας δεν είναι απόδειξη της σοφίας που κατεβαίνει από πάνω. Προέρχεται από αυτόν τον κόσμο και χαρακτηρίζεται από ιδιοτέλεια, μεροληπτικές διακρίσεις και υποκρισία. (Ιακ 3:17) Η ανειλικρίνεια, το ψέμα, ο δουλοπρεπής εγκωμιασμός ή η ενδόξαση ανθρώπων και η εκμετάλλευση της ματαιοδοξίας των άλλων, όλα αυτά δυσαρεστούν τον Θεό.—2Κο 1:12· Γα 1:10· Εφ 4:25· Κολ 3:9· Απ 21:8.
Η αντίθεση ανάμεσα στη Χριστιανική πορεία και στην πορεία της κολακείας φαίνεται στα λόγια του αποστόλου Παύλου που είναι καταγραμμένα στα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 2:3-6: «Διότι η προτροπή την οποία δίνουμε δεν πηγάζει από πλάνη ούτε από ακαθαρσία ούτε είναι με δόλο, αλλά όπως έχουμε δοκιμαστεί από τον Θεό και έχουμε αποδειχτεί άξιοι για να μας είναι εμπιστευμένα τα καλά νέα, έτσι μιλάμε, ως άτομα που ευαρεστούν, όχι ανθρώπους, αλλά τον Θεό, ο οποίος δοκιμάζει τις καρδιές μας. Διότι ούτε με κολακευτικά λόγια παρουσιαστήκαμε ποτέ (όπως γνωρίζετε) ούτε με προσποιητή εμφάνιση λόγω πλεονεξίας—ο Θεός είναι μάρτυρας! Ούτε έχουμε επιζητήσει δόξα από ανθρώπους, είτε από εσάς είτε από άλλους, αν και θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε δαπανηρή επιβάρυνση ως απόστολοι του Χριστού».
Αν και η χρήση κολακείας μπορεί να φαίνεται επωφελής, η Αγία Γραφή τονίζει ότι «όποιος ελέγχει άνθρωπο θα βρει αργότερα περισσότερη εύνοια από ό,τι αυτός που κολακεύει με τη γλώσσα του». (Παρ 28:23) Το να επιστρατεύει κάποιος την κολακεία για να εκμεταλλευτεί κάποιο άλλο άτομο είναι το αντίθετο της αγάπης. Κάποιος που μισεί μπορεί να καταφύγει στην κολακεία, αλλά τελικά η απατηλή του συμπεριφορά θα επιστρέψει στον ίδιο σαν πέτρα που κυλάει προς τα πίσω.—Παρ 26:24-28.
Η κολακεία επιστρατεύει μελιστάλακτη ομιλία για να εξαπατήσει το θύμα της. Οι εκφράσεις «κολακεία», «μελιστάλακτη γλώσσα (χείλη ή λόγια)» (Ψλ 5:9· 12:2, 3· Δα 11:32), “μελιστάλακτος τρόπος” (Δα 11:34, υποσ.) και «διπλοπρόσωπη» (Ιεζ 12:24, υποσ.) είναι αποδόσεις της εβραϊκής ρίζας χαλάκ ή συγγενικών με αυτήν λέξεων. Σε κάθε περίπτωση κολακείας που αναφέρεται στην Αγία Γραφή, το κίνητρο του ατόμου που μιλάει μελιστάλακτα είναι κακό.
Ένα παράδειγμα των καταστροφικών συνεπειών που έχει η αποδοχή της κολακείας και του επαίνου από ανθρώπους είναι ο Ηρώδης Αγρίππας Α΄, στον οποίο το πλήθος απηύθυνε κολακευτικούς επαίνους λέγοντάς του ότι μιλούσε με «φωνή θεού». Επειδή αποδέχτηκε την κολακεία και δεν έδωσε τη δόξα στον Θεό, πατάχθηκε από έναν άγγελο του Θεού και πέθανε. (Πρ 12:21-23) Αντίθετα, ο Βαρνάβας και ο Παύλος απέτρεψαν άμεσα το πλήθος από το να τους θεοποιήσει. (Πρ 14:11-15) Επίσης, όταν ένας Ιουδαίος άρχοντας αποπειράθηκε να αποδώσει στον Ιησού Χριστό τον κολακευτικό τίτλο «Δάσκαλε Αγαθέ», ο Ιησούς αμέσως τον διόρθωσε, λέγοντας: «Γιατί με αποκαλείς αγαθό; Κανείς δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός».—Λου 18:18, 19· παράβαλε Ιωβ 32:21, 22.