ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Αφού αναφέρθηκε στην καταστροφή που επρόκειτο να επέλθει στην πόλη της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς δήλωσε: «Και η Ιερουσαλήμ θα καταπατείται από τα έθνη, μέχρι να συμπληρωθούν οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών [«καιροί των Εθνικών», KJ, RS· βλέπε επίσης ΚΔΤΚ]». (Λου 21:24) Η περίοδος που υποδηλώνεται από την έκφραση «προσδιορισμένοι καιροί των εθνών [καιροὶ ἐθνῶν, Κείμενο]» έχει πυροδοτήσει αρκετές συζητήσεις όσον αφορά την έννοιά της και το τι συνεπάγεται.

Έννοια της Φράσης «Προσδιορισμένοι Καιροί». Η φράση «προσδιορισμένοι καιροί» αποδίδει τη λέξη καιροί του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, η οποία, σύμφωνα με Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν ([Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words] 1981, Τόμ. 4, σ. 138), «υποδήλωνε συγκεκριμένη ή καθορισμένη περίοδο, μια εποχή, ενίοτε έναν εύκαιρο ή ευνοϊκό χρόνο». Το Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, των Λίντελ και Σκοτ (Εκδόσεις «Ι. Σιδέρης», 1921, Τόμ. 2, σ. 571), και το Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, του Ι. Σταματάκου (1972, σ. 484), δείχνουν ότι η λέξη καιρός αναφέρεται επίσης στην ακριβή ή κρίσιμη περίοδο χρόνου. Ως εκ τούτου, η λέξη καιρός χρησιμοποιείται όσον αφορά την «εποχή» του θερισμού, την «εποχή» των καρπών και την «εποχή» των σύκων (Ματ 13:30· 21:34· Μαρ 11:13), τον «κατάλληλο καιρό» για τη χορήγηση τροφής (Ματ 24:45· Λου 12:42), “τον προσδιορισμένο καιρό” για την έναρξη της διακονίας του Ιησού και την περίοδο ευκαιριών που αυτή εισήγαγε (Μαρ 1:15· Ματ 16:3· Λου 12:56· 19:44), καθώς και “τον προσδιορισμένο καιρό” του θανάτου του. (Ματ 26:18) Οι δαίμονες τους οποίους ήταν έτοιμος να εκβάλει ο Ιησούς από ορισμένους ανθρώπους κραύγασαν προς εκείνον: «Ήρθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν από τον προσδιορισμένο καιρό;» (Ματ 8:29) Επίσης, κάποια στιγμή έγινε απόλυτα σαφές για τους Χριστιανούς ποια ήταν η υγιής διδασκαλία και η σωστή διαγωγή. Επομένως, είχε έρθει ο “καιρός” να ξυπνήσουν.—Ρω 13:11-14.

Η λέξη καιρός χρησιμοποιείται επίσης όσον αφορά μελλοντικές περιστάσεις ή χρονικά σημεία στα πλαίσια της διευθέτησης ή του χρονοδιαγράμματος του Θεού, ιδίως σε σχέση με την παρουσία του Χριστού και τη Βασιλεία του. (Πρ 3:19) Οι “χρόνοι ή οι καιροί”, δηλαδή οι περίοδοι κατά τις οποίες θα λάβαινε χώρα το θέλημα του Ιεχωβά όσον αφορά κάποια ζητήματα, ενδιέφεραν πραγματικά τους λάτρεις του (Πρ 1:7), οι οποίοι τους κατανοούσαν καθώς αυτοί αποκαλύπτονταν σταδιακά. (1Θε 5:1) Ως εκ τούτου, ο απόστολος Παύλος κάνει λόγο για «το ιερό μυστικό» το οποίο αποκαλύφτηκε από τον Θεό «για μια διαχείριση στο πλήρωμα των προσδιορισμένων καιρών [καιρῶν, Κείμενο], δηλαδή να ξανασυγκεντρώσει όλα τα πράγματα στον Χριστό, τα πράγματα που είναι στους ουρανούς και τα πράγματα που είναι στη γη». (Εφ 1:9, 10) Έχοντας υπόψη την έννοια της λέξης καιρός όπως αυτή χρησιμοποιείται στο πρωτότυπο κείμενο της Αγίας Γραφής, μπορούμε εύλογα να θεωρήσουμε πως η έκφραση «προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» αναφέρεται, όχι σε κάτι το ασαφές ή ακαθόριστο, αλλά μάλλον σε «μια συγκεκριμένη ή καθορισμένη περίοδο», ένα ακριβές ή κρίσιμο χρονικό διάστημα, με συγκεκριμένη αρχή και συγκεκριμένο τέλος.

«Τα Έθνη» και «η Ιερουσαλήμ». Το νόημα της δήλωσης του Ιησού είναι αναπόφευκτα συνυφασμένο με την αναφορά του στην “καταπάτηση της Ιερουσαλήμ”, η οποία θα συνεχιζόταν, όπως δήλωσε ο ίδιος, ωσότου συμπληρώνονταν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών». Η λέξη ἔθνη, που αποδίδεται και “Εθνικοί”, χρησιμοποιούνταν από τους Βιβλικούς συγγραφείς εννοώντας συγκεκριμένα τα μη Ιουδαϊκά έθνη. Υπό αυτό το πρίσμα ορισμένοι θεωρούν πως η προφητεία εφαρμόζεται στην περίοδο χρόνου κατά την οποία η γεωγραφική τοποθεσία της αρχαίας Ιερουσαλήμ θα βρισκόταν υπό την κυριαρχία και τον έλεγχο Εθνικών.

Μολονότι είναι προφανές ότι η περιγραφή του Ιησού για την επερχόμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ αναφέρεται στην κατά γράμμα πόλη—η οποία καταστροφή επήλθε τελικά το 70 Κ.Χ. όταν οι Ρωμαίοι ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ—η δήλωση για “τους προσδιορισμένους καιρούς των εθνών” μεταφέρει την προφητεία πολύ πιο πέρα από αυτή την εποχή, όπως έχουν επισημάνει πολλοί σχολιαστές. Λόγου χάρη, το ευρέως γνωστό Σχολιολόγιο (Commentary) του Φ. Τσ. Κουκ λέει για το εδάφιο Λουκάς 21:24: «Μας βοηθάει να διαχωρίσουμε το αυστηρά εσχατολογικό μέρος [δηλαδή το μέρος που σχετίζεται με τις τελευταίες ημέρες] της μεγάλης προφητείας από το μέρος που εφαρμόζεται δεόντως στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ». Επομένως, είναι ουσιώδες να καθοριστεί ποιο νόημα προσδίδουν οι θεόπνευστες Γραφές στην «Ιερουσαλήμ», ώστε να διαπιστωθεί κατά πόσον «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» σχετίζονται μόνο με την κατά γράμμα πόλη της Ιερουσαλήμ ή με κάτι επιπρόσθετο και μεγαλύτερο.

Η Ιερουσαλήμ ήταν η πρωτεύουσα του έθνους του Ισραήλ, οι δε βασιλιάδες αυτού του έθνους, οι οποίοι προέρχονταν από τη γραμμή του Δαβίδ, θεωρούνταν ότι “κάθονταν στο θρόνο του Ιεχωβά”. (1Χρ 29:23) Με αυτή της την ιδιότητα, η Ιερουσαλήμ αντιπροσώπευε την έδρα της θεϊκά εγκαθιδρυμένης κυβέρνησης ή τυπικής βασιλείας του Θεού, όπως αυτή λειτουργούσε μέσω του οίκου του Δαβίδ. Με το Όρος Σιών εντός των ορίων της, η Ιερουσαλήμ ήταν «η πόλη του Μεγάλου Βασιλιά». (Ψλ 48:1, 2) Άρα, αυτή η πόλη έφτασε να υποδηλώνει τη βασιλεία της δυναστείας του Βασιλιά Δαβίδ, ακριβώς όπως η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Μόσχα αντιπροσωπεύουν τις κυβερνήσεις των αντίστοιχων σημερινών κρατών και αναφέρονται στις ειδήσεις με αυτή την έννοια. Αφότου καταπατήθηκε η Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους, με αποτέλεσμα να εξοριστεί ο βασιλιάς της και να μείνει η γη ερημωμένη, κανένα μέλος της Δαβιδικής δυναστείας δεν κυβέρνησε ξανά από την επίγεια Ιερουσαλήμ. Αλλά οι Γραφές δείχνουν ότι ο Ιησούς, ο Μεσσίας, ο οποίος γεννήθηκε στη γραμμή του Δαβίδ, επρόκειτο να κυβερνήσει από το ουράνιο Όρος Σιών, από την ουράνια Ιερουσαλήμ.—Ψλ 2:6, 7· Εβρ 5:5· Απ 14:1, 3.

Έναρξη της “καταπάτησης”. Η “καταπάτηση” εκείνης της βασιλείας, την οποία ασκούσε η δυναστεία των Δαβιδικών ηγεμόνων, δεν ξεκίνησε με την ερήμωση που επέφεραν οι Ρωμαίοι στην Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ. Η αρχή έγινε αιώνες νωρίτερα με την ανατροπή αυτής της δυναστείας από τους Βαβυλωνίους το 607 Π.Κ.Χ., όταν ο Ναβουχοδονόσορ κατέστρεψε την πόλη της Ιερουσαλήμ και αιχμαλώτισε τον εκθρονισμένο βασιλιά Σεδεκία, η δε γη εγκαταλείφθηκε έρημη. (2Βα 25:1-26· βλέπε ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ.) Τα γεγονότα αυτά συμφωνούσαν με τα προφητικά λόγια που απευθύνθηκαν στον Σεδεκία, όπως αναφέρεται στα εδάφια Ιεζεκιήλ 21:25-27: «Βγάλε το τουρμπάνι και αφαίρεσε το στέμμα. Αυτό δεν θα είναι το ίδιο. . . . Ερείπιο, ερείπιο, ερείπιο θα το κάνω. Και αυτό δεν πρόκειται να ανήκει σε κανέναν, ώσπου να έρθει εκείνος που έχει το νόμιμο δικαίωμα, και θα το δώσω σε αυτόν». Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αποδεικνύεται ότι εκείνος που έχει «το νόμιμο δικαίωμα» για το Δαβιδικό στέμμα που έχασε ο Σεδεκίας είναι ο Χριστός Ιησούς, για τον οποίο ο άγγελος που ανήγγειλε τη μελλοντική γέννησή του είπε: «Ο Ιεχωβά Θεός θα του δώσει το θρόνο του Δαβίδ του πατέρα του, και αυτός θα βασιλεύει στον οίκο του Ιακώβ για πάντα, και δεν θα υπάρξει τέλος στη βασιλεία του».—Λου 1:32, 33.

Με την πτώση της Ιερουσαλήμ το 607 Π.Κ.Χ., οι δυνάμεις των Εθνικών εξουσίαζαν πλέον όλη τη γη. Η Δαβιδική δυναστεία και η διακυβέρνησή της διακόπηκαν, γι’ αυτό και η Ιερουσαλήμ, δηλαδή ό,τι αντιπροσώπευε αυτή, θα συνέχιζε να «καταπατείται» για όσον καιρό η βασιλεία του Θεού, όπως λειτουργούσε διαμέσου του οίκου του Δαβίδ, θα παρέμενε υποβιβασμένη και ανενεργή υπό τις δυνάμεις των Εθνικών. Επισημαίνοντας αυτή τη συσχέτιση με τη διακυβέρνηση, το Βιβλικό Λεξικό του Άνγκερ ([Unger’s Bible Dictionary] 1965, σ. 398) σχολιάζει: «Κατά συνέπεια, οι Εθνικοί—“τα έθνη”—οδεύουν προς το τέλος της διαχείρισης που ασκούν ως κυβερνήτες της γης. Η λήξη αυτής της περιόδου θα αποτελέσει το τέλος “των καιρών των Εθνικών” (Λουκ. 21:24· Δαν. 2:36-44)».—Παράβαλε Ιεζ 17:12-21· επίσης την περιγραφή της πτώσης της Μηδοπερσίας στα εδ. Δα 8:7, 20.

Σχέση με τις Προφητείες του Δανιήλ. Τουλάχιστον δύο φορές σε αυτή την προφητεία που ασχολείται με τον καιρό του τέλους, ο Ιησούς αναφέρθηκε στα περιεχόμενα του βιβλίου του προφήτη Δανιήλ. (Παράβαλε Ματ 24:15, 21 με Δα 11:31· 12:1.) Στο βιβλίο του Δανιήλ βρίσκουμε μια απεικόνιση της κυριαρχίας που ασκούν στη γη οι δυνάμεις των Εθνικών κατά τους “προσδιορισμένους καιρούς” τους. Το δεύτερο κεφάλαιο του Δανιήλ περιέχει το προφητικό όραμα (που έλαβε ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ) της τεράστιας εικόνας η οποία, σύμφωνα με τη θεόπνευστη ερμηνεία του Δανιήλ, αντιπροσώπευε την πορεία των Εθνικών παγκόσμιων δυνάμεων που θα τερματιζόταν με την καταστροφή τους από τη Βασιλεία την οποία θα εγκαθίδρυε «ο Θεός του ουρανού» και η οποία θα κυβερνούσε κατόπιν όλη τη γη. (Δα 2:31-45) Αξιοσημείωτο είναι πως η εικόνα ξεκινάει με τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία, την πρώτη παγκόσμια δύναμη που “καταπάτησε την Ιερουσαλήμ” ανατρέποντας τη Δαβιδική δυναστεία και αφήνοντας κενό το «θρόνο του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ. Και αυτό επίσης επιβεβαιώνει την έναρξη “των προσδιορισμένων καιρών των εθνών” κατά το έτος της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, το 607 Π.Κ.Χ.

Το όραμα με το δέντρο στο 4ο κεφάλαιο του Δανιήλ. Πάλι στο βιβλίο του Δανιήλ βρίσκουμε ένα ακριβές παράλληλο του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποίησε ο Ιησούς τη λέξη «καιροί» όσον αφορά «τα έθνη», ή αλλιώς τις δυνάμεις των Εθνικών. Και πάλι ο Ναβουχοδονόσορ, αυτός που εκθρόνισε τον απόγονο του Δαβίδ τον Σεδεκία, λαβαίνει ένα ακόμη όραμα το οποίο, όπως ερμήνευσε ο Δανιήλ, σχετίζεται με τη θεϊκά ανατεθειμένη βασιλεία. Το συμβολικό όραμα περιλάμβανε ένα πελώριο δέντρο, το οποίο ένας άγγελος από τους ουρανούς διέταξε να κοπεί. Στη συνέχεια το στέλεχος των ριζών του αλυσοδέθηκε με σιδερένια και χάλκινα δεσμά και θα έπρεπε να παραμείνει σε αυτή την κατάσταση μέσα στο χορτάρι της γης μέχρι να περάσουν «εφτά καιροί» από πάνω του. «Η καρδιά του ας αλλάξει από ανθρώπινη και ας του δοθεί καρδιά ζώου, και εφτά καιροί ας περάσουν από πάνω του . . . προκειμένου να γνωρίσουν αυτοί που ζουν ότι ο Ύψιστος είναι Άρχοντας στη βασιλεία των ανθρώπων και ότι σε όποιον θέλει τη δίνει και εγκαθιστά σε αυτήν ακόμη και τον πιο ασήμαντο των ανθρώπων».—Δα 4:10-17· βλέπε 4:16, υποσ.

Συσχετισμός με “τους προσδιορισμένους καιρούς των εθνών”. Αδιαμφισβήτητα, το όραμα είχε μια εκπλήρωση στον ίδιο τον Ναβουχοδονόσορα. (Βλέπε Δα 4:31-35.) Ως εκ τούτου, ορισμένοι θεωρούν πως έχει άμεση προφητική εφαρμογή μόνο σε αυτόν και εκλαμβάνουν το όραμα απλώς ως αντανάκλαση της αιώνιας αλήθειας που αφορά την “ανωτερότητα του Θεού σε σχέση με όλες τις άλλες εξουσίες—ανθρώπινες ή δήθεν θεϊκές”. Αυτοί αναγνωρίζουν μεν ότι η συγκεκριμένη αλήθεια ή αρχή δεν ισχύει μόνο για την περίπτωση του Ναβουχοδονόσορα, αλλά δεν θεωρούν ότι συσχετίζεται με συγκεκριμένη χρονική περίοδο ή συγκεκριμένο θεϊκό χρονοδιάγραμμα. Εντούτοις, η εξέταση ολόκληρου του βιβλίου του Δανιήλ φανερώνει πως παντού στα οράματα και στις προφητείες του δεσπόζει το στοιχείο του χρόνου, οι δε παγκόσμιες δυνάμεις και τα γεγονότα που περιγράφονται σε καθένα από αυτά τα οράματα, αντί να παρουσιάζονται μεμονωμένα ή να συμβαίνουν τυχαία, με το στοιχείο του χρόνου να πλανάται αόριστα, παρουσιάζονται μέσα σε ένα ιστορικό πλαίσιο ή ακολουθούν μια χρονική συνέχεια. (Παράβαλε Δα 2:36-45· 7:3-12, 17-26· 8:3-14, 20-25· 9:2, 24-27· 11:2-45· 12:7-13.) Επιπρόσθετα, το βιβλίο αυτό εξαίρει επανειλημμένα το τελικό συμπέρασμα που συνιστά το θέμα των προφητειών του: την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας και αιώνιας Βασιλείας του Θεού, εκφραζόμενης μέσω της διακυβέρνησης του “γιου του ανθρώπου”. (Δα 2:35, 44, 45· 4:17, 25, 32· 7:9-14, 18, 22, 27· 12:1) Το βιβλίο ξεχωρίζει επίσης στις Εβραϊκές Γραφές λόγω των αναφορών του στον «καιρό του τέλους».—Δα 8:19· 11:35, 40· 12:4, 9.

Με βάση τα παραπάνω, δεν φαίνεται λογικό να συμπεράνουμε ότι το όραμα του συμβολικού “δέντρου” και η αναφορά στους “εφτά καιρούς” δεν έχουν καμιά επιπλέον εφαρμογή πέρα από τα εφτά χρόνια της παραφροσύνης ενός Βαβυλώνιου ηγεμόνα και της επακόλουθης ανάνηψης και επιστροφής του στην εξουσία, ιδιαίτερα μάλιστα υπό το φως της προφητικής αναφοράς στους “προσδιορισμένους καιρούς των εθνών” που έκανε ο ίδιος ο Ιησούς. Ο καιρός κατά τον οποίο δόθηκε το όραμα, δηλαδή ένα ιστορικό σημείο καμπής κατά το οποίο ο Θεός, ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, είχε επιτρέψει να ανατραπεί η βασιλεία που ο ίδιος είχε εγκαθιδρύσει στο λαό με τον οποίο είχε συνάψει διαθήκη, καθώς επίσης το πρόσωπο στο οποίο αποκαλύφτηκε το όραμα, δηλαδή ο ίδιος εκείνος κυβερνήτης που χρησίμευσε ως θεϊκό όργανο σε αυτή την ανατροπή και ο οποίος έγινε ακολούθως ο αποδέκτης της παγκόσμιας κυριαρχίας με θεϊκή άδεια, χωρίς να παρακωλύεται από κάποια αντιπροσωπευτική βασιλεία του Ιεχωβά Θεού, και τέλος ολόκληρο το θέμα του οράματος: «Προκειμένου να γνωρίσουν αυτοί που ζουν ότι ο Ύψιστος είναι Άρχοντας στη βασιλεία των ανθρώπων και ότι σε όποιον θέλει τη δίνει και εγκαθιστά σε αυτήν ακόμη και τον πιο ασήμαντο των ανθρώπων» (Δα 4:17), όλα αυτά παρέχουν βάσιμο λόγο για να πιστεύουμε ότι το εκτενές αυτό όραμα και η ερμηνεία του περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Δανιήλ επειδή αποκαλύπτουν τη διάρκεια “των προσδιορισμένων καιρών των εθνών” και τον καιρό της εγκαθίδρυσης της Βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστό του.

Ο συμβολισμός του δέντρου και η κυριαρχία του Θεού. Οι συμβολισμοί που χρησιμοποιούνται σε αυτό το προφητικό όραμα δεν είναι διόλου μοναδικοί. Και αλλού έχουν χρησιμοποιηθεί δέντρα για να εξεικονίσουν άρχουσες δυνάμεις, περιλαμβανομένης και της τυπικής βασιλείας του Θεού στην Ιερουσαλήμ. (Παράβαλε Κρ 9:6-15· Ιεζ 17:1-24· 31:2-18.) Το υπόλειμμα ενός κορμού που βλαστάνει εκ νέου και το «κλαδάκι», ή ο «βλαστός», εμφανίζονται αρκετές φορές ως σύμβολα που αντιπροσωπεύουν την εκ νέου ανάληψη της εξουσίας από ένα συγκεκριμένο γένος ή δυναστεία, ιδιαίτερα στις Μεσσιανικές προφητείες. (Ησ 10:33–11:10· 53:2-7· Ιερ 23:5· Ιεζ 17:22-24· Ζαχ 6:12, 13· παράβαλε Ιωβ 14:7-9.) Ο Ιησούς μίλησε για τον εαυτό του ως “τη ρίζα και τον απόγονο του Δαβίδ”.—Απ 5:5· 22:16.

Είναι ολοφάνερο πως το κεντρικό σημείο του οράματος είναι η άσκηση της ακατανίκητης κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού στη «βασιλεία των ανθρώπων», και αυτό αποτελεί τον οδηγό για την πλήρη κατανόηση του οράματος. Το δέντρο καταδεικνύεται ότι έχει μια εφαρμογή στον Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος στο συγκεκριμένο σημείο της ιστορίας ήταν η κεφαλή της κυρίαρχης Παγκόσμιας Δύναμης, της Βαβυλώνας. Ωστόσο, πριν κατακτήσει ο Ναβουχοδονόσορ την Ιερουσαλήμ, η τυπική βασιλεία του Θεού που κυβερνούσε από αυτή την πόλη ήταν το όργανο μέσω του οποίου ο Ιεχωβά εξέφραζε τη δικαιωματική του κυριαρχία στη γη. Επομένως, αυτή αποτελούσε έναν θεϊκό φραγμό ή εμπόδιο για τον Ναβουχοδονόσορα στην επίτευξη του στόχου του για παγκόσμια κυριαρχία. Επιτρέποντας την ανατροπή της τυπικής εκείνης βασιλείας στην Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά επέτρεψε να εκκοπεί η ορατή έκφραση της κυριαρχίας που ασκούσε ο ίδιος μέσω των βασιλιάδων της Δαβιδικής δυναστείας. Η έκφραση της παγκόσμιας κυριαρχίας και η άσκησή της στη «βασιλεία των ανθρώπων», χωρίς να εμποδίζονται από οποιαδήποτε αντιπροσωπευτική βασιλεία του Θεού, πέρασαν πλέον στα χέρια των Εθνικών. (Θρ 1:5· 2:2, 16, 17) Υπό το φως αυτών των γεγονότων, «το δέντρο» φαίνεται ότι, εκτός από τον Ναβουχοδονόσορα, αντιπροσωπεύει και κάτι μεγαλύτερο: την παγκόσμια κυριαρχία όπως αυτή ασκείται σύμφωνα με τη διευθέτηση του Θεού.

Ανάκτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας. Ωστόσο, ο Θεός ξεκαθαρίζει σε αυτό το σημείο πως δεν έχει παραδώσει για πάντα την παγκόσμια κυριαρχία στις δυνάμεις των Εθνικών. Το όραμα φανερώνει πως η αυτοσυγκράτηση από μέρους του Θεού (όπως εξεικονίζεται από τα σιδερένια και τα χάλκινα δεσμά γύρω από το υπόλειμμα του κορμού του δέντρου) επρόκειτο να συνεχιστεί μέχρι «να περάσουν εφτά καιροί από πάνω του». (Δα 4:16, 23, 25) Κατόπιν, εφόσον «ο Ύψιστος είναι Άρχοντας στη βασιλεία των ανθρώπων», ο Θεός θα έδινε την παγκόσμια κυριαρχία «σε όποιον θέλει». (Δα 4:17) Το ίδιο το προφητικό βιβλίο του Δανιήλ δείχνει ποιος θα ήταν αυτός—ο «γιος ανθρώπου» στον οποίο δίνεται «εξουσία διακυβέρνησης και αξιοπρέπεια και βασιλεία, ώστε όλοι οι λαοί, οι εθνότητες και οι γλώσσες να υπηρετούν αυτόν». (Δα 7:13, 14) Η προφητεία του ίδιου του Ιησού, στην οποία μνημονεύονται «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών», υποδεικνύει σαφώς την άσκηση τέτοιας παγκόσμιας κυριαρχίας από μέρους του Χριστού Ιησού ως εκλεγμένου Βασιλιά του Θεού, κληρονόμου στο θρόνο της Δαβιδικής δυναστείας. (Ματ 24:30, 31· Λου 21:27-31, 36) Επομένως, το συμβολικό υπόλειμμα του κορμού, που αντιπροσώπευε το ότι ο Θεός διακρατεί το υπέρτατο δικαίωμα της άσκησης παγκόσμιας κυριαρχίας στη «βασιλεία των ανθρώπων», επρόκειτο να βλαστήσει εκ νέου στη Βασιλεία του Γιου του.—Ψλ 89:27, 35-37.

Εφτά Συμβολικοί Καιροί. Στην εκπλήρωση του οράματος που βίωσε προσωπικά ο Ναβουχοδονόσορ, «οι εφτά καιροί» ήταν προφανώς εφτά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων παραφρόνησε παρουσιάζοντας συμπτώματα παρόμοια με της λυκανθρωπίας και εγκαταλείποντας το θρόνο του για να τρώει χορτάρι όπως ένα θηρίο του αγρού. (Δα 4:31-36) Είναι αξιοσημείωτο ότι η Γραφή περιγράφει την άσκηση της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις δυνάμεις των Εθνικών μιλώντας με αλληγορική γλώσσα για θηρία που εναντιώνονται στον άγιο λαό του Θεού και στον «Άρχοντα των αρχόντων» του. (Παράβαλε Δα 7:2-8, 12, 17-26· 8:3-12, 20-25· Απ 11:7· 13:1-11· 17:7-14.) Όσον αφορά τη χρήση της λέξης «καιροί» (από την αραμαϊκή λέξη ‛ιντάν) στην προφητεία του Δανιήλ, οι λεξικογράφοι δείχνουν ότι εδώ σημαίνει «έτη». (Βλέπε Λεξικό των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης [Lexicon in Veteris Testamenti Libros], των Λ. Κέλερ και Β. Μπαουμγκάρτνερ, Λέιντεν, 1958, σ. 1106· Εβραϊκό και Αγγλικό Λεξικό της Παλαιάς Διαθήκης [A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament], των Μπράουν, Ντράιβερ και Μπριγκς, 1980, σ. 1105· Λεξικό Αραμαϊκής Γλώσσας της Παλαιάς Διαθήκης [Lexicon Linguae Aramaicae Veteris Testamenti], επιμέλεια Ε. Βογκτ, Ρώμη, 1971, σ. 124.) Η διάρκεια ενός έτους όπως χρησιμοποιείται εδώ υποδεικνύεται ότι είναι 360 ημέρες, εφόσον τρεισήμισι καιροί ισοδυναμούν με «χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες» στα εδάφια Αποκάλυψη 12:6, 14. (Παράβαλε επίσης Απ 11:2, 3.) Σε αρμονία με αυτόν τον υπολογισμό, «εφτά καιροί» αντιστοιχούν σε 2.520 ημέρες. Το ότι ένας συγκεκριμένος αριθμός ημερών μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην Αγία Γραφή για να εξεικονίσει προφητικά έναν αντίστοιχο αριθμό ετών γίνεται φανερό αν διαβάσουμε τις αφηγήσεις των εδαφίων Αριθμοί 14:34 και Ιεζεκιήλ 4:6. Μόνο αν εφαρμόσουμε τον τύπο που δηλώνεται εκεί, «μία ημέρα για ένα έτος», στους “εφτά καιρούς” αυτής της προφητείας μπορεί το όραμα που βρίσκεται στο 4ο κεφάλαιο του Δανιήλ να έχει ουσιαστική εκπλήρωση πέρα από την εποχή του εκλιπόντος πλέον Ναβουχοδονόσορα, όπως μας δίνουν λόγο να αναμένουμε οι αποδείξεις που παρουσιάστηκαν μέχρι τώρα. Αυτοί, λοιπόν, οι καιροί αντιπροσωπεύουν 2.520 χρόνια.

Αποτελεί αξιομνημόνευτο ιστορικό γεγονός το ότι, με βάση τα σημεία και τις αποδείξεις που παρουσιάστηκαν παραπάνω, το τεύχος του Μαρτίου 1880 του περιοδικού Η Σκοπιά (στην αγγλική) επισήμανε το έτος 1914 ως το έτος κατά το οποίο θα έληγαν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» (και κατά το οποίο θα τερματιζόταν η εξουσία που είχε παραχωρηθεί στους Εθνικούς κυβερνήτες). Αυτό συνέβη περίπου 34 χρόνια πριν από την έλευση εκείνου του έτους και των βαρυσήμαντων γεγονότων που σηματοδότησε. Στο κυριακάτικο περιοδικό της εφημερίδας Ο Κόσμος (The World), μιας από τις πλέον έγκριτες εφημερίδες της Νέας Υόρκης εκείνη την εποχή, το οποίο κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 1914, υπήρχε ένα κύριο άρθρο που σχολίασε τα ακόλουθα για το εν λόγω ζήτημα: «Το τρομακτικό ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη έχει εκπληρώσει μια εκπληκτική προφητεία. Στα περασμένα 25 χρόνια, οι “Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής” . . . , μέσω κηρύκων και μέσω του τύπου, διακήρυτταν στον κόσμο ότι η Ημέρα του Θυμού που προφητεύεται στην Αγία Γραφή θα άρχιζε το 1914».

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από το έτος 1914 Κ.Χ. και μετά αποτελούν ιστορία πασίγνωστη σε όλους, αρχής γενομένης από την έκρηξη του μεγάλου πολέμου, του πρώτου παγκόσμιου πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας και του πρώτου που διεξάχθηκε, όχι μόνο για την κυριαρχία της Ευρώπης ή της Αφρικής ή της Ασίας, αλλά για την κυριαρχία του κόσμου.—Λου 21:7-24, 29-33· Απ 11:15-18· βλέπε ΠΑΡΟΥΣΙΑ· ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ.