Ο Πνευματισμός και η Αναζήτηση για την Αληθινή Πνευματικότητα

ΟΛΟΙ μας έχουμε πνευματικές αλλά και υλικές ανάγκες. Να γιατί τόσα άτομα κάνουν ερωτήματα όπως: Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής, γιατί υποφέρουν οι άνθρωποι, και τι μας συμβαίνει όταν πεθαίνουμε; Πολλά ειλικρινή άτομα αναζητούν απαντήσεις σε αυτά και σε παρόμοια ερωτήματα συμμετέχοντας σε πνευματιστικές συγκεντρώσεις, όπου συμβουλεύονται μέντιουμ (που αποκαλούνται επίσης πνευματιστικοί μεσάζοντες), ελπίζοντας να επικοινωνήσουν με πνεύματα νεκρών. Αυτή η συνήθεια ονομάζεται πνευματισμός.

Οπαδοί του πνευματισμού υπάρχουν σε πολλές χώρες και συγκεντρώνονται σε θρησκευτικές κοινότητες και εκκλησίες. Λόγου χάρη, στη Βραζιλία υπολογίζεται ότι 4.000.000 πνευματιστές ακολουθούν τις διδασκαλίες που κωδικοποίησε ο Ιπολίτ Λεόν Ντενιζάρ Ριβάιγ, ένας Γάλλος εκπαιδευτικός και φιλόσοφος του 19ου αιώνα ο οποίος έγραφε με το ψευδώνυμο Άλαν Καρντέκ. Ο Καρντέκ άρχισε να ενδιαφέρεται για τα πνευματιστικά φαινόμενα το 1854. Αργότερα υπέβαλε ερωτήσεις σε μέντιουμ σε πολλά μέρη και κατέγραψε τις απαντήσεις στο σύγγραμμά του Το Βιβλίο των Πνευμάτων (The Book of Spirits) που εκδόθηκε το 1857. Δύο άλλα έργα του είναι Το Βιβλίο των Μέντιουμ (The Mediums’ Book) και Το Ευαγγέλιο Κατά τον Πνευματισμό (The Gospel According to Spiritism).

Ο πνευματισμός έχει συνδεθεί με θρησκευτικές συνήθειες που σχετίζονται με πράγματα όπως το βουντού, η μαγεία ή ο Σατανισμός. Ωστόσο, όσοι ακολουθούν τις διδασκαλίες του Άλαν Καρντέκ υποστηρίζουν ότι τα πιστεύω τους είναι διαφορετικά. Τα έντυπά τους παραθέτουν συχνά από την Αγία Γραφή και αναφέρονται στον Ιησού ως «τον οδηγό και το παράδειγμα για όλη την ανθρωπότητα». Λένε ότι οι διδασκαλίες του Ιησού είναι «η αγνότερη έκφραση του θεϊκού νόμου». Ο Άλαν Καρντέκ θεωρούσε ότι τα πνευματιστικά συγγράμματα ήταν η τρίτη αποκάλυψη του νόμου του Θεού προς την ανθρωπότητα​—οι πρώτες δύο ήταν οι διδασκαλίες του Μωυσή και του Ιησού.

Ο πνευματισμός ελκύει πολλούς επειδή δίνει έμφαση στην αγάπη για τον πλησίον και στις αγαθοεργίες. Οι πνευματιστές έχουν την πεποίθηση ότι «χωρίς αγαθοεργία δεν υπάρχει σωτηρία». Πολλοί πνευματιστές προσφέρουν κοινωνικό έργο, βοηθώντας στη δημιουργία νοσοκομείων, σχολείων και άλλων ιδρυμάτων. Αυτές οι προσπάθειες είναι αξιέπαινες. Πώς, όμως, συγκρίνονται οι πεποιθήσεις των πνευματιστών με τις διδασκαλίες του Ιησού που αναφέρονται στη Γραφή; Ας δούμε δύο παραδείγματα: την ελπίδα για τους νεκρούς και την αιτία των παθημάτων.

Ποια Ελπίδα Υπάρχει για τους Νεκρούς;

Πολλοί πνευματιστές πιστεύουν στη μετενσάρκωση. Ένα πνευματιστικό έντυπο αναφέρει: «Η μετενσάρκωση είναι το μόνο δόγμα που ανταποκρίνεται στην αντίληψή μας για τη θεϊκή δικαιοσύνη. Είναι το μόνο δόγμα που μπορεί να εξηγήσει το μέλλον και να ενισχύσει τις ελπίδες μας». Οι πνευματιστές εξηγούν ότι με το θάνατο η ψυχή, δηλαδή το «ενσαρκωμένο πνεύμα», εγκαταλείπει το σώμα​—όπως η πεταλούδα που βγαίνει από το κουκούλι της. Πιστεύουν ότι αυτά τα πνεύματα μετενσαρκώνονται αργότερα ως άνθρωποι προκειμένου να εξιλεωθούν για αμαρτίες που διαπράχθηκαν σε κάποια προηγούμενη ζωή. Ωστόσο, δεν θυμούνται εκείνες τις προηγούμενες αμαρτίες. «Ο Θεός θεώρησε κατάλληλο να καλυφτεί το παρελθόν από ένα πέπλο», λέει Το Ευαγγέλιο Κατά τον Πνευματισμό.

«Όταν αρνούμαστε τη μετενσάρκωση αρνούμαστε επίσης τα λόγια του Χριστού», έγραψε ο Άλαν Καρντέκ. Εντούτοις, ο Ιησούς ποτέ δεν μίλησε για «μετενσάρκωση» και ποτέ δεν αναφέρθηκε σε κάποια τέτοια έννοια. (Βλέπε «Διδάσκει η Γραφή τη Μετενσάρκωση;» στη σελίδα 22.) Αντίθετα, ο Ιησούς δίδαξε την ανάσταση των νεκρών. Στη διάρκεια της επίγειας διακονίας του, ανέστησε τρία άτομα​—το γιο μιας χήρας στη Ναΐν, την κόρη ενός αρχισυνάγωγου και τον στενό του φίλο Λάζαρο. (Μάρκος 5:22-24, 35-43· Λουκάς 7:11-15· Ιωάννης 11:1-44) Ας εξετάσουμε ένα από αυτά τα θαυμαστά γεγονότα και ας δούμε τι εννοούσε ο Ιησούς με τη λέξη «ανάσταση».

Η Ανάσταση του Λαζάρου

Ο Ιησούς άκουσε ότι ο φίλος του ο Λάζαρος ήταν άρρωστος. Δύο ημέρες αργότερα, είπε στους μαθητές του: «Ο Λάζαρος, ο φίλος μας, έχει κοιμηθεί, αλλά ταξιδεύω προς τα εκεί για να τον ξυπνήσω από τον ύπνο». Οι μαθητές δεν κατάλαβαν τι εννοούσε ο Ιησούς, γι’ αυτό εκείνος είπε ευθέως: «Ο Λάζαρος πέθανε». Όταν ο Ιησούς έφτασε τελικά στον τάφο του Λαζάρου, ο άνθρωπος ήταν νεκρός τέσσερις ημέρες. Ωστόσο, ο Ιησούς ζήτησε να μετακινηθεί η πέτρα που σφράγιζε την είσοδο του τάφου. Κατόπιν κραύγασε: «Λάζαρε, έλα έξω!» Τότε συνέβη κάτι εκπληκτικό. «Ο άνθρωπος που πριν ήταν νεκρός βγήκε έξω έχοντας τα πόδια και τα χέρια του δεμένα με περικαλύμματα, και το πρόσωπό του ήταν περιτυλιγμένο με ένα πανί. Ο Ιησούς τούς είπε: “Λύστε τον και αφήστε τον να περπατήσει”».​—Ιωάννης 11:5, 6, 11-14, 43, 44.

Σαφώς, αυτό δεν ήταν μετενσάρκωση. Ο Ιησούς είπε ότι ο νεκρός Λάζαρος κοιμόταν, ήταν χωρίς συνειδητότητα. Όπως αναφέρει η Γραφή, “οι σκέψεις του είχαν αφανιστεί”. “Δεν γνώριζε τίποτα απολύτως”. (Ψαλμός 146:4· Εκκλησιαστής 9:5) Ο αναστημένος Λάζαρος δεν ήταν κάποιο διαφορετικό άτομο με μετενσαρκωμένο πνεύμα. Είχε την ίδια προσωπικότητα, την ίδια ηλικία και τις ίδιες αναμνήσεις. Συνέχισε τη ζωή του από το σημείο όπου την είχε αφήσει πρόωρα και επέστρεψε στα αγαπημένα του πρόσωπα που είχαν θρηνήσει για το θάνατό του.​—Ιωάννης 12:1, 2.

Αργότερα, ο Λάζαρος ξαναπέθανε. Έτσι λοιπόν, ποιο σκοπό εξυπηρέτησε η ανάστασή του; Μαζί με τις υπόλοιπες αναστάσεις που έκανε ο Ιησούς, αυτή ενισχύει την εμπιστοσύνη μας στην υπόσχεση του Θεού ότι οι πιστοί υπηρέτες Του θα εγερθούν από τους νεκρούς στο δικό Του κατάλληλο καιρό. Αυτά τα θαύματα του Ιησού δίνουν μεγάλο κύρος στα λόγια του: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Αυτός που ασκεί πίστη σε εμένα, ακόμη και αν πεθάνει, θα έρθει στη ζωή».​—Ιωάννης 11:25.

Σχετικά με εκείνη τη μελλοντική ανάσταση, ο Ιησούς είπε: «Έρχεται η ώρα κατά την οποία όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα ακούσουν τη φωνή [μου] και θα βγουν, όσοι έκαναν καλά πράγματα σε ανάσταση ζωής, όσοι έπραξαν απαίσια πράγματα σε ανάσταση κρίσης». (Ιωάννης 5:28, 29) Όπως συνέβη με τον Λάζαρο, αυτή θα είναι ανάσταση νεκρών ανθρώπων. Δεν θα είναι επανένωση πνευμάτων που έχουν συνειδητότητα με αναστημένα σώματα που έχουν αποσυντεθεί και ίσως μάλιστα αφομοιωθεί από άλλους ζωντανούς οργανισμούς. Η ανάσταση των νεκρών είναι οπωσδήποτε εντός των δυνατοτήτων του Δημιουργού του ουρανού και της γης, ο οποίος έχει άπειρη σοφία και δύναμη.

Δεν αποκαλύπτει το δόγμα της ανάστασης, όπως το δίδαξε ο Ιησούς Χριστός, τη βαθιά αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους ως άτομα; Αλλά τι θα πούμε για τη δεύτερη ερώτηση που αναφέρθηκε νωρίτερα;

Ποια Είναι η Αιτία των Παθημάτων;

Πολλά ανθρώπινα παθήματα προκαλούνται από πράγματα που κάνουν διάφορα άσοφα, άπειρα ή ακόμη και πονηρά άτομα. Ωστόσο, τι θα λεχθεί όσον αφορά τραγικά γεγονότα για τα οποία δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε άμεσα τους ανθρώπους; Λόγου χάρη, γιατί συμβαίνουν ατυχήματα και φυσικές καταστροφές; Γιατί μερικά παιδιά γεννιούνται με σωματικά ελαττώματα; Ο Άλαν Καρντέκ θεωρούσε αυτά τα πράγματα τιμωρία, και έγραψε: «Αν τιμωρούμαστε, τότε έχει διαπραχθεί κάτι το εσφαλμένο. Αν αυτό δεν έγινε στην τωρινή ζωή πρέπει να οφείλεται σε κάποια προηγούμενη ύπαρξη». Οι πνευματιστές διδάσκονται να προσεύχονται: «Κύριε, Εσύ είσαι απόλυτα δίκαιος. Η αρρώστια που Εσύ θεώρησες κατάλληλο να μου στείλεις θα πρέπει να μου αξίζει . . . Τη δέχομαι ως εξιλέωση για το παρελθόν μου και ως δοκιμασία για την πίστη και την υποταγή μου στο δικό Σου ευλογητό θέλημα».​—Το Ευαγγέλιο Κατά τον Πνευματισμό.

Δίδαξε ο Ιησούς κάτι τέτοιο; Όχι. Ο Ιησούς γνώριζε καλά τη δήλωση της Γραφής: «Καιρός και απρόβλεπτη περίσταση τους βρίσκουν όλους». (Εκκλησιαστής 9:11) Γνώριζε ότι μερικές φορές απλώς συμβαίνουν κακά πράγματα. Δεν είναι απαραίτητο να αποτελούν τιμωρία για αμαρτίες.

Εξετάστε το εξής περιστατικό της ζωής του Ιησού: «Καθώς προχωρούσε [ο Ιησούς] είδε έναν άνθρωπο τυφλό εκ γενετής. Και οι μαθητές του τον ρώτησαν: “Ραββί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, και γεννήθηκε τυφλός;”» Η απάντηση που έδωσε ο Ιησούς ήταν πολύ διαφωτιστική: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά αυτό έγινε για να φανερωθούν τα έργα του Θεού στην περίπτωσή του. Αφού τα είπε αυτά, έφτυσε στο έδαφος και έφτιαξε πηλό με το σάλιο, και έβαλε τον πηλό του πάνω στα μάτια του ανθρώπου και του είπε: “Πήγαινε να πλυθείς στη δεξαμενή του Σιλωάμ”. . . . Και έτσι πήγε και πλύθηκε, και γύρισε πίσω βλέποντας».​—Ιωάννης 9:1-3, 6, 7.

Τα λόγια του Ιησού έδειξαν ότι ούτε εκείνος ο άνθρωπος ούτε οι γονείς του ήταν υπεύθυνοι για την εκ γενετής τυφλότητά του. Επομένως, ο Ιησούς δεν υποστήριξε την αντίληψη πως ο άνθρωπος τιμωρούνταν για αμαρτίες που είχαν διαπραχθεί σε κάποια προηγούμενη ζωή. Ομολογουμένως, ο Ιησούς γνώριζε ότι όλοι οι άνθρωποι κληρονομούν την αμαρτία. Αλλά κληρονομούν την αμαρτία του Αδάμ, όχι αμαρτίες που διέπραξαν προτού γεννηθούν. Λόγω της αμαρτίας του Αδάμ, όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται σωματικά ατελείς και υπόκεινται στην αρρώστια και στο θάνατο. (Ιώβ 14:4· Ψαλμός 51:5· Ρωμαίους 5:12· 9:11) Μάλιστα, αυτή ήταν μια κατάσταση την οποία είχε σταλεί ο Ιησούς να διορθώσει. Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είπε ότι ο Ιησούς ήταν «το Αρνί του Θεού το οποίο αφαιρεί την αμαρτία του κόσμου!»​—Ιωάννης 1:29.a

Προσέξτε, επίσης, πως ο Ιησούς δεν είπε ότι ο Θεός είχε κάνει εσκεμμένα εκείνον τον άνθρωπο να γεννηθεί τυφλός για να έρθει κάποια ημέρα ο Ιησούς και να τον θεραπεύσει. Πόσο σκληρό και κυνικό θα ήταν αυτό! Θα έφερνε αίνο στον Θεό; Όχι. Απεναντίας η θαυματουργική θεραπεία εκείνου του τυφλού ανθρώπου συνέβαλε στο να «φανερωθούν τα έργα του Θεού». Όπως και οι πολλές άλλες θεραπείες που έκανε ο Ιησούς, αυτή η θεραπεία αντικατόπτριζε την ειλικρινή αγάπη του Θεού για την πάσχουσα ανθρωπότητα και επιβεβαίωνε την αξιοπιστία της υπόσχεσής Του να δώσει τέλος σε όλες τις ανθρώπινες αρρώστιες και παθήματα στο δικό Του κατάλληλο καιρό.​—Ησαΐας 33:24.

Δεν είναι παρηγορητικό να ανακαλύπτουμε ότι, αντί να προκαλεί τα παθήματα, ο ουράνιος Πατέρας μας δίνει «καλά πράγματα σε εκείνους που ζητούν από αυτόν»; (Ματθαίος 7:11) Πόσο θα δοξαστεί ο Ύψιστος όταν τα μάτια των τυφλών θα ανοιχτούν, τα αφτιά των κουφών θα πάψουν να είναι κλειστά και ο κουτσός θα περπατάει, θα πηδάει και θα τρέχει!​—Ησαΐας 35:5, 6.

Ικανοποίηση των Πνευματικών μας Αναγκών

Ο Ιησούς διακήρυξε: «Ο άνθρωπος πρέπει να ζει, όχι μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Ιεχωβά». (Ματθαίος 4:4) Ναι, οι πνευματικές μας ανάγκες ικανοποιούνται όταν διαβάζουμε το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, και ζούμε σε αρμονία με αυτόν. Το να συμβουλευόμαστε πνευματιστικούς μεσάζοντες δεν ικανοποιεί πραγματικά τις πνευματικές μας ανάγκες. Μάλιστα, αυτή η συνήθεια καταδικάζεται ξεκάθαρα σε αυτό το οποίο ο Άλαν Καρντέκ περιέγραψε ως την πρώτη αποκάλυψη του νόμου του Θεού.​—Δευτερονόμιο 18:10-13.

Πολλοί, μεταξύ αυτών και πνευματιστές, αναγνωρίζουν ότι ο Θεός είναι το Υπέρτατο Ον, αιώνιος, απείρως τέλειος, καλοσυνάτος, αγαθός και δίκαιος. Αλλά η Γραφή αποκαλύπτει πολύ περισσότερα. Φανερώνει ότι ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, Ιεχωβά, το οποίο πρέπει να τιμούμε όπως έκανε ο Ιησούς. (Ματθαίος 6:9· Ιωάννης 17:6) Παρουσιάζει τον Θεό ως πραγματικό πρόσωπο με το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να απολαμβάνουν στενή σχέση. (Ρωμαίους 8:38, 39) Διαβάζοντας τη Γραφή, μαθαίνουμε ότι ο Θεός είναι ελεήμων και ότι «δεν έκανε σε εμάς κατά τις αμαρτίες μας· ούτε έφερε πάνω μας ό,τι μας άξιζε κατά τα σφάλματά μας». (Ψαλμός 103:10) Μέσω του γραπτού του Λόγου, ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά αποκαλύπτει την αγάπη, την κυριαρχία και τη λογικότητά του. Είναι Αυτός που καθοδηγεί και προστατεύει τους υπάκουους ανθρώπους. Το να γνωρίζουμε τον Ιεχωβά και τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, «σημαίνει αιώνια ζωή».​—Ιωάννης 17:3.

Η Γραφή παρέχει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για τους σκοπούς του Θεού, και μας λέει τι πρέπει να κάνουμε αν επιθυμούμε να τον ευαρεστούμε. Η προσεκτική εξέταση της Γραφής παρέχει αληθινές και ικανοποιητικές απαντήσεις στις ερωτήσεις μας. Η Γραφή μάς καθοδηγεί επίσης ως προς το τι είναι σωστό και τι λάθος, και παρέχει στερεή ελπίδα. Μας διαβεβαιώνει ότι, στο εγγύς μέλλον, ο Θεός «θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια [των ανθρώπων], και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά [θα] έχουν παρέλθει». (Αποκάλυψη 21:3, 4) Μέσω του Ιησού Χριστού, ο Ιεχωβά θα απαλλάξει την ανθρωπότητα από την κληρονομημένη αμαρτία και την ατέλεια, και τα υπάκουα άτομα θα κληρονομήσουν αιώνια ζωή σε μια παραδεισιακή γη. Τότε, θα ικανοποιηθούν πλήρως τόσο οι σωματικές όσο και οι πνευματικές τους ανάγκες.​—Ψαλμός 37:10, 11, 29· Παροιμίες 2:21, 22· Ματθαίος 5:5.

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο στη σελίδα 22]

ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΓΡΑΦΗ ΤΗ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ;

Υπάρχουν Γραφικά εδάφια που υποστηρίζουν το δόγμα της μετενσάρκωσης; Εξετάστε μερικά εδάφια που χρησιμοποιούν οι οπαδοί αυτού του δόγματος:

«Διότι όλοι, οι Προφήτες και ο Νόμος, προφήτευσαν μέχρι τον Ιωάννη . . . Αυτός είναι “ο Ηλίας ο οποίος μέλλει να έρθει”».​—Ματθαίος 11:13, 14.

Ήταν ο Ιωάννης ο Βαφτιστής ο Ηλίας που αναγεννήθηκε; Όταν ρωτήθηκε: «Ο Ηλίας είσαι;», ο Ιωάννης απάντησε ξεκάθαρα: «Δεν είμαι». (Ιωάννης 1:21) Ωστόσο, είχε προειπωθεί ότι ο Ιωάννης θα προπορευόταν του Μεσσία «με το πνεύμα και τη δύναμη του Ηλία». (Λουκάς 1:17· Μαλαχίας 4:5, 6) Με άλλα λόγια, ο Ιωάννης ο Βαφτιστής ήταν ο Ηλίας με την έννοια ότι επιτέλεσε ένα έργο παρόμοιο με το έργο του Ηλία.

«Αν κάποιος δεν αναγεννηθεί, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού. Μην απορήσεις επειδή σου είπα: Πρέπει να αναγεννηθείτε».​—Ιωάννης 3:3, 7.

Ένας από τους αποστόλους έγραψε αργότερα: «Ευλογημένος να είναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, γιατί σύμφωνα με το μεγάλο του έλεος μας έδωσε μια νέα γέννηση σε μια ζωντανή ελπίδα μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς». (1 Πέτρου 1:3, 4· Ιωάννης 1:12, 13) Σαφώς, η αναγέννηση στην οποία αναφέρθηκε ο Ιησούς ήταν μια πνευματική εμπειρία που θα συνέβαινε ενόσω θα ήταν ζωντανοί οι ακόλουθοί του, όχι κάποια μελλοντική μετενσάρκωση.

«Όταν ο άνθρωπος πεθάνει, ζει για πάντα: όταν τελειώσουν οι ημέρες της ζωής μου στη Γη, θα περιμένω, ξέροντας ότι θα επανέλθω».​—Ιώβ 14:14 όπως αναφέρεται στο βιβλίο Το Ευαγγέλιο Κατά τον Πνευματισμό.

Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφραση (Revised Standard Version) αποδίδει αυτό το εδάφιο ως εξής: «Αν ο άνθρωπος πεθάνει, μπορεί να ξαναζήσει; Όλες τις ημέρες της υπηρεσίας μου θα περιμένω, μέχρι να έρθει η απελευθέρωσή μου». Διαβάστε τα συμφραζόμενα αυτού του εδαφίου. Θα δείτε ότι οι νεκροί περιμένουν στον τάφο την «απελευθέρωσή» τους. (Εδάφιο 13) Ενόσω περιμένουν, δεν υπάρχουν. «Ο άνθρωπος που έχει πεθάνει έφυγε εντελώς· και όταν ο θνητός πέσει, δεν υπάρχει πια».​—Ιώβ 14:10, Μετάφραση των Εβδομήκοντα, έκδοση Μπάγκστερ.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Η ελπίδα της ανάστασης φανερώνει το βαθύ ενδιαφέρον του Θεού για εμάς ως άτομα

[Εικόνες στη σελίδα 23]

Ο Θεός θα δώσει τέλος σε όλα τα ανθρώπινα παθήματα