Στοργικοί Ποιμένες, Πρόβατα που τους Εμπιστεύονται
ΣΤΟΥΣ Βιβλικούς χρόνους, ο δεσμός που υπήρχε ανάμεσα στον ποιμένα και στα πρόβατά του ήταν παροιμιώδης. Συχνά, ο ποιμένας ήταν είτε ο ιδιοκτήτης των προβάτων είτε μέλος της οικογένειας του ιδιοκτήτη. Το πρωί, πήγαινε στη στάνη και φώναζε το ποίμνιό του, έτσι ώστε να ξεχωρίσει από τα άλλα ποίμνια που ήταν μαντρωμένα εκεί και να βγει έξω. Γνώριζε τα πρόβατά του κι εκείνα γνώριζαν τη φωνή του. Δεν τα έσπρωχνε για να προχωρήσουν, πήγαινε μπροστά κι εκείνα ακολουθούσαν. Τα οδηγούσε σε πράσινα λιβάδια και καθαρά νερά. Το σούρουπο, όταν ο καιρός ήταν άσχημος, τα γύριζε πίσω στη στάνη ή τους έβρισκε καταφύγιο μέσα σε μια σπηλιά. Όταν ο καιρός ήταν ήπιος, έμενε μαζί τους τις νύχτες, κάτω από τ’ αστέρια—ακριβώς όπως συνέβη το φθινόπωρο του έτους 2 π.Χ., όταν οι ποιμένες «έμεναν στο ύπαιθρο φυλάγοντας βάρδιες τη νύχτα για το κοπάδι τους».—Λουκάς 2:8, ΝΔΜ.
Αν χανόταν ένα πρόβατο, ο ποιμένας έψαχνε μέχρι να το βρει. (Λουκάς 15:4) Δεν έμενε ικανοποιημένος με τα 99, αν δεν ενωνόταν μαζί τους το χαμένο.
Ο Ανατολίτης ποιμένας ήταν στενά συνδεμένος συναισθηματικά με το ποίμνιό του, όπως βεβαίωσε ένας τέτοιος ποιμένας: «Ο χαμός ενός προβάτου έφερνε θλίψη στην ψυχή μου. Όταν κάποιο απ’ αυτά αρρώσταινε ή πουλιόταν, θρηνούσα γιατί έχανα ένα φίλο που τον αγαπούσα και με αγαπούσε. Κάτω από τον ξάστερο και καυτό ουρανό των Βιβλικών Χωρών, αναπτύσσεται ανάμεσα στον ποιμένα και στο ποίμνιό του, ένας δεσμός που βασίζεται στην αφοσίωση και στην τρυφερότητα, όπως συνέβη και στη δική μου περίπτωση. Μόνοι τους στην ερημιά, χωρίς να υπάρχει κανένας άνθρωπος κοντά, σε καιρό ηρεμίας και σε καιρό κινδύνου, ο ποιμένας και τα πρόβατα νιώθουν να ζουν τη ζωή από κοινού».
Ο πιστός ποιμένας ήταν άφοβος προστάτης. Πολεμούσε κι έδιωχνε τους ληστές που έρχονταν για να κλέψουν. Έτρεπε σε φυγή τα άγρια ζώα που έρχονταν για να βρουν λεία. Και όπως ο νεαρός ποιμένας Δαβίδ, ήταν εξαιρετικά εύστοχος με τις πέτρες της σφεντόνας. (1 Σαμουήλ 17:34-36, 49· βλέπε επίσης Κριταί 20:16.) Σε περίπτωση που κάποιο άγριο ζώο έτρωγε ένα από τα πρόβατα, ο ποιμένας έψαχνε να βρει κομμάτια από τα κόκαλα ή από το δέρμα για να δώσει λογαριασμό για το χαμένο ζώο. Αυτό γινόταν κυρίως όταν ο ποιμένας ήταν μισθωτός, γιατί αν δεν έφερνε τέτοια αποδεικτικά στοιχεία θα μπορούσε να θεωρηθεί ύποπτος ότι έκλεψε το ζώο.—Έξοδος 22:12-15· παράβαλε Αμώς 3:12.
Τα πρόβατα εμπιστεύονταν τους ποιμένες τους. Πολλά είχαν και ονόματα που περιέγραφαν την εμφάνισή τους—κομμένο αυτί, παχιά ουρά, μαύρο πρόσωπο, κάτασπρος. Όταν ο ποιμένας τα φώναζε με το όνομά τους, εκείνα ανταποκρίνονταν. Ένας ερευνητής θέλησε να το επιβεβαιώσει αυτό, όταν συνάντησε ένα κοπάδι πρόβατα. Αφηγείται λοιπόν τα ακόλουθα: «Τον παρακάλεσα [τον ποιμένα] να φωνάξει ένα από τα πρόβατά του. Εκείνος το φώναξε και αμέσως το πρόβατο άφησε τη βοσκή του και τους συντρόφους του κι έτρεξε στα χέρια του ποιμένα· φαινόταν τόσο ευχαριστημένο και υπάκουε τόσο αυθόρμητα, πράγματα που δεν είχα παρατηρήσει ξανά σε κανένα άλλο ζώο. Σ’ αυτήν τη χώρα, αληθεύει επίσης ότι τα πρόβατα ‘δεν θα ακολουθήσουν ξένον, αλλά θα φύγουν απ’ αυτόν’».
Ο Ιησούς επιβεβαίωσε πολλά απ’ αυτά που προαναφέρθηκαν όταν χαρακτήρισε τον εαυτό του ως τον Καλό Ποιμένα των προβατοειδών ακολούθων του: «Τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι, και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα και εξάγει αυτά [από τη στάνη]. Και όταν εκβάλη τα εαυτού πρόβατα, υπάγει έμπροσθεν αυτών, και τα πρόβατα ακολουθούσιν αυτόν, διότι γνωρίζουσι την φωνήν αυτού· ξένον όμως δεν θέλουσιν ακολουθήσει, αλλά θέλουσι φύγει απ’ αυτού, διότι δεν γνωρίζουσι την φωνήν των ξένων. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών, καθώς με γνωρίζει ο Πατήρ και εγώ γνωρίζω τον Πατέρα, και την ψυχήν μου [τη ζωή μου] βάλλω υπέρ των προβάτων».—Ιωάννης 10:3-5, 14, 15.
Ως ποιμένας δεν αναφέρεται μόνο ο Χριστός Ιησούς, αλλά και ο Ιεχωβά Θεός. ‘Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμένας μου’, λέει ο ψαλμωδός. Και ως Ποιμένας, όπως και ο Ιησούς, δείχνει στοργικό ενδιαφέρον για τα «πρόβατα της βοσκής αυτού». Γι’ αυτόν είναι γραμμένο: «Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν· θέλει συνάξει τα αρνία δια του βραχίονος αυτού και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα [με προσοχή (ΜΝΚ)]».—Ψαλμός 23:1, ΜΝΚ· 100:3· Ησαΐας 40:11.
Ο Ιεχωβά όμως, λέει στους ψευδοποιμένες που κακομεταχειρίζονται το ποίμνιό του: «Θέλω ελευθερώσει εκ του στόματος αυτών τα πρόβατά μου και δεν θέλουσιν είσθαι κατάβρωμα εις αυτούς».—Ιεζεκιήλ 34:10.
Αν λάβουμε υπόψη μας τη διαγωγή και τη διδασκαλία των σημερινών θρησκευτικών ποιμένων, πόσο αξίζουν αυτοί για τον Ιεχωβά; Το άρθρο που ακολουθεί εξετάζει ακριβώς αυτό.