Εφόσον δεν είχαν όργανα—ούτε καν πυξίδα—οι θαλασσοπόροι του πρώτου αιώνα κυβερνούσαν τα πλοία μόνο δια της όρασης. Γι’ αυτό, τα ταξίδια ήταν πιο ασφαλή όταν υπήρχε πολύ καλή ορατότητα—συνήθως από τα τέλη Μαΐου μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Κατά τους δύο μήνες πριν και μετά το διάστημα αυτό, οι έμποροι ριψοκινδύνευαν τον απόπλου. Στη διάρκεια όμως του χειμώνα, η ομίχλη και τα σύννεφα έκρυβαν πολλές φορές τα χαρακτηριστικά σημεία της ξηράς καθώς και τον ήλιο την ημέρα και τα άστρα τη νύχτα. Από τις 11 Νοεμβρίου ως τις 10 Μαρτίου η ναυσιπλοΐα θεωρούνταν απαγορευμένη (στα λατινικά, mare clausum), εκτός από περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης. Όσοι ταξίδευαν προς τα τέλη της εποχής των ταξιδιών διέτρεχαν τον κίνδυνο να περάσουν το χειμώνα σε ξένο λιμάνι.—Πράξεις 27:12· 28:11.

Προφανώς, ο Παύλος γνώριζε τους κινδύνους των θαλάσσιων ταξιδιών που δεν γίνονταν σε κατάλληλη εποχή. Μάλιστα συνέστησε να μην ταξιδέψουν στα τέλη Σεπτεμβρίου ή στις αρχές Οκτωβρίου, λέγοντας: «Άντρες, αντιλαμβάνομαι ότι η πλεύση πρόκειται να γίνει με ζημιά και μεγάλη απώλεια, όχι μόνο του φορτίου και του πλοίου, αλλά και των ψυχών μας». (Πράξεις 27:9, 10) Εντούτοις, ο υπεύθυνος αξιωματικός αγνόησε αυτά τα λόγια, με αποτέλεσμα το ναυάγιο στη Μάλτα.