Είναι η Προσωπική σας Άποψη Υπεράνω Όλων;
«ΝΕΟ Σχίσμα στην Εκκλησία Σχετικά με τους Ομοφυλόφιλους Ιερείς», έλεγε η επικεφαλίδα. Στη συνέχεια το δημοσίευμα εξέθετε τις βαθιές διαιρέσεις που υπάρχουν στην Εκκλησία της Αγγλίας σχετικά με το ζήτημα των ομοφυλόφιλων ιερέων.
«Οι ομοφυλόφιλοι έχουν θέση στην εκκλησία», ισχυριζόταν ο επικεφαλής διάκονος στη στρατολόγηση κληρικών. Κατά τη γνώμη του, ένας ομοφυλόφιλος που είναι ‘έντιμος και υπεύθυνος’ στη σχέση του με έναν άλλον άντρα έχει το δικαίωμα να χειροτονηθεί.
«Οι ομοφυλόφιλοι κληρικοί είναι αμαρτωλοί και πρέπει να παραιτηθούν» ήταν το αντίθετο πιστεύω του εφημέριου κάποιας εκκλησίας. Εκείνος είχε τη γνώμη ότι οι κληρικοί πρέπει να είναι υποδειγματικοί σε ολόκληρη την ηθική τους συμπεριφορά.—The Sunday Times, Λονδίνο, 8 Νοεμβρίου 1987.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο καθένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους ήταν πεπεισμένος πως η άποψή του ήταν σωστή. Αλλά πρέπει η προσωπική άποψη να είναι η τελική αυθεντία σε θέματα ζωτικής σπουδαιότητας; Ίσως να πείτε ναι, υποστηρίζοντας ότι «είναι δικαίωμα του καθενός να έχει την άποψή του».
Ωστόσο, εξετάστε αυτά τα δυο θεόπνευστα σχόλια που βρίσκονται στην Αγία Γραφή: «Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην και τα προς την οικοδομήν αλλήλων». «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, . . . να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην».—Ρωμαίους 14:19· 1 Κορινθίους 1:10.
Έτσι, τι θα γινόταν, αν εσείς ως Χριστιανός, το βρίσκατε δύσκολο να συμφωνήσετε με τη Χριστιανική εκκλησία για κάποιο σπουδαίο θέμα; Πώς θα χειριζόσασταν την κατάσταση ώστε να διατηρηθεί η ειρήνη και η ενότητα της εκκλησίας, που είναι τόσο ζωτικές;—Ματθαίος 5:9· 1 Πέτρου 3:11.
Εξετάστε μια κατάσταση που αναπτύχθηκε στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα, όταν μερικοί θεώρησαν ότι η προσωπική τους άποψη ήταν υπεράνω όλων. Δείτε πού οδήγησε αυτό τελικά και ρωτήστε τον εαυτό σας: ‘Τι θα είχα κάνει εγώ, αν ήμουν εκεί;’
Ερωτήματα Σχετικά με την Περιτομή
Το 36 μ.Χ. οι απερίτμητοι Εθνικοί έγιναν για πρώτη φορά δεκτοί στη Χριστιανική εκκλησία. Παρ’ όλο που ο Θεός είχε προετοιμάσει τον απόστολο Πέτρο γι’ αυτό το συνταρακτικό γεγονός, ο Πέτρος κι αυτοί που ήταν μαζί του έμειναν έκπληκτοι όταν είδαν την έκχυση του αγίου πνεύματος σε απερίτμητους. (Πράξεις 10:1-16, 34-48) Πολλοί άλλοι Ιουδαίοι Χριστιανοί δυσκολεύτηκαν να δεχτούν αυτό το γεγονός. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι Ιουδαίοι Χριστιανοί, που ήταν «εκ [υποστηρικτές της, ΜΝΚ] περιτομής», επέκριναν τον Πέτρο επειδή συναναστρεφόταν με απερίτμητους.—Πράξεις 11:2, 3.
Γιατί ενοχλήθηκαν αυτοί οι επικριτές; Επειδή για 2.000 χρόνια σχεδόν, η περιτομή ήταν σημείο μιας ειδικής σχέσης με τον Θεό. Ο Ιεχωβά Θεός, όταν πρόσταξε τον Αβραάμ να περιτέμνει όλα τα αρσενικά του σπιτικού του, είπε: ‘Θέλει είσθαι εις σημείον της διαθήκης μεταξύ εμού και υμών . . . αιωνίως’. (Γένεσις 17:10-13) Πολλούς αιώνες αργότερα, η περιτομή εξακολουθούσε να είναι πολύ σπουδαία για τους Ιουδαίους. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν την άποψη ότι κάποιος που δεν είχε κάνει περιτομή ήταν ακάθαρτος. (Ησαΐας 52:1) Πίστευαν ότι ο άγιος λαός του Θεού δεν θα έπρεπε να έχει οποιαδήποτε σχέση με τους ακάθαρτους, απερίτμητους Εθνικούς.
Το 49 μ.Χ., ο απόστολος Παύλος αντιμετώπισε ορισμένους απ’ αυτούς τους ‘υποστηρικτές της περιτομής’ στην Αντιόχεια της Συρίας. Στο τέλος του πρώτου ιεραποστολικού του ταξιδιού, ανέφερε στην εκεί εκκλησία πώς ο Θεός «ήνοιξεν εις τα [απερίτμητα] έθνη θύραν πίστεως». Σ’ εκείνον φαινόταν ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν υπήρχε ανάγκη να περιτέμνονται αυτοί οι άνθρωποι από τα έθνη. Ωστόσο, ορισμένοι από την Ιουδαία είχαν διαφορετική άποψη. «Εάν δεν περιτέμνησθε κατά το έθος του Μωυσέως», δήλωναν, «δεν δύνασθε να σωθήτε». Πίστευαν ότι η περιτομή είναι απαραίτητη για σωτηρία και ότι όλοι οι Εθνικοί που γίνονταν προσήλυτοι στη Χριστιανοσύνη έπρεπε να περιτέμνονται.—Πράξεις 14:26–15:1.
Στην υπόθεση αυτή περιλαμβάνονταν βαθιά συναισθήματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συγκέντρωσαν πειστικά επιχειρήματα για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους. Πώς θα διατηρούνταν η ειρήνη και η ενότητα της εκκλησίας; Αφού έγιναν πολλές συζητήσεις γι’ αυτό το θέμα, οι αδελφοί της εκκλησίας στην Αντιόχεια «ενέκριναν να αναβή ο Παύλος και ο Βαρνάβας και τινές άλλοι εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ περί του ζητήματος τούτου». (Πράξεις 15:2) Δεν υπήρχε τίποτα που να υπονοεί ότι για ένα θέμα τόσο μεγάλης σπουδαιότητας, ήταν δικαίωμα του καθενός να έχει τη γνώμη του. Αυτοί οι Χριστιανοί ήταν αρκετά ταπεινοί και όσιοι στη θεοκρατική διάταξη ώστε να αναζητήσουν μια έγκυρη απόφαση από το κεντρικό σώμα διδασκαλίας τους.—1 Κορινθίους 14:33, 40· Ιακώβου 3:17, 18· 1 Πέτρου 5:5, 6.
Λήψη μιας Απόφασης
Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι στην Ιερουσαλήμ (που είναι φανερό πως αναγνωρίζονταν ως το κυβερνών σώμα της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας) εξέτασαν προσεκτικά τις εμπνευσμένες από το πνεύμα Γραφές και ανασκόπησαν τον τρόπο με τον οποίο το άγιο πνεύμα είχε κατευθύνει τα πράγματα στα περασμένα 13 χρόνια. Ποια ήταν η απόφασή τους; Για τους Εθνικούς που γίνονταν προσήλυτοι, η περιτομή δεν αποτελούσε προϋπόθεση για σωτηρία. (Πράξεις 15:6-29) Αυτή ήταν μια ξεκάθαρη οδηγία που θα έπρεπε να αντικαταστήσει τις προσωπικές απόψεις.
Οι εκκλησίες που έδωσαν προσοχή σ’ αυτή την καθοδηγία «εστερεούντο εις την πίστιν και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν». (Πράξεις 16:4, 5) Μερικά άτομα, ωστόσο, δεν δέχτηκαν την απόφαση του κυβερνώντος σώματος. Εξακολουθούσαν να είναι πεπεισμένοι ότι η άποψή τους ήταν σωστή και ότι η συμμόρφωση με το Μωσαϊκό Νόμο ήταν απαραίτητη για σωτηρία. Τι θα είχατε κάνει εσείς; Αυτοί κατέληξαν να έχουν μια επικίνδυνη, διαιρετική επιρροή ανάμεσα στους Χριστιανούς. Ρίξτε μια ματιά στις συμβουλές που έδωσε ο απόστολος Παύλος τα επόμενα 15 χρόνια, καθώς προσπαθούσε να προστατέψει τους πιστούς Χριστιανούς από την επιρροή τέτοιων ατόμων που επέμεναν πεισματικά στη δική τους γνώμη.
Γαλατία, Μικρά Ασία, π. 50-52 μ.Χ. Η ελευθερία που απέκτησαν οι Χριστιανοί μέσω της θυσίας του Ιησού Χριστού βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο φόβος του διωγμού από Ιουδαίους εχθρούς έκανε ορισμένους Χριστιανούς να θέλουν να επιβάλουν κανόνες από το Μωσαϊκό Νόμο σε συγχριστιανούς. (Γαλάτας 6:12, 13) Ο απόστολος Παύλος υπενθύμισε στους μαθητές ότι το να επιστρέψουν σε ιουδαϊκές συνήθειες, όπως η περιτομή, θα ήταν σαν να ‘υποβάλλονταν πάλι σε ζυγό δουλείας’. Αφού ήταν αμαρτωλοί, κανένας τους δεν θα μπορούσε να τηρήσει το Νόμο τέλεια, και έτσι ο Νόμος θα τους καταδίκαζε, όπως είχε καταδικάσει τους Ιουδαίους. Μόνο η θυσία του Ιησού μπορούσε να τους καθαρίσει και να τους σώσει. «Εάν περιτέμνησθε [κι έτσι έρχεστε κάτω από την υποχρέωση να τηρείτε όλο το Νόμο]», είπε ο Παύλος, «ο Χριστός δεν θέλει σας ωφελήσει ουδέν».—Γαλάτας 5:1-4· Πράξεις 15:8-11.
Κόρινθος, Ελλάδα, π. 55 μ.Χ. Διαφωνίες σχετικά με την περιτομή διαιρούσαν την εκκλησία. Ο Παύλος ήξερε ότι αυτή καθαυτή η περιτομή δεν ήταν αμαρτία. Στο παρελθόν ήταν μέρος του τέλειου Νόμου του Θεού. (Ψαλμός 19:7, ΜΝΚ· Ρωμαίους 7:12) Ο ίδιος ο Παύλος είχε διευθετήσει ώστε ακόμη κι ο νεαρός σύντροφός του, ο Τιμόθεος, (του οποίου η μητέρα ήταν Ιουδαία) να περιτμηθεί. Ο Παύλος ενήργησε έτσι, όχι επειδή αυτό ήταν υποχρεωτικό, αλλά επειδή δεν ήθελε να δώσει στους Ιουδαίους οποιαδήποτε αιτία για πρόσκομμα σχετικά με τα καλά νέα. (Πράξεις 16:3) Ενθάρρυνε τους Χριστιανούς να μην παίρνουν μέρος σε διαφωνίες που προκαλούσαν διάσπαση. «Προσεκλήθη τις εις την πίστιν περιτετμημένος;» ρώτησε. «Ας μη καλύπτη την περιτομήν [ας μη γίνεται απερίτμητος, ΜΝΚ]. Προσεκλήθη τις απερίτμητος; Ας μη περιτέμνηται [νομίζοντας ότι αυτό είναι ζωτικό για σωτηρία]». Το σπουδαίο ήταν να υπακούει κανείς στις ξεκάθαρες οδηγίες του Θεού, περιλαμβανομένων και αυτών που έρχονταν μέσω της Χριστιανικής εκκλησίας.—1 Κορινθίους 7:18-20· Εβραίους 13:17.
Φίλιπποι, Ελλάδα, π. 60-61 μ.Χ. Εκείνοι που είχαν την άποψη ότι οι Χριστιανοί ήταν ακόμη δεσμευμένοι από τον ιουδαϊκό νόμο, συνέχιζαν να αγνοούν την ξεκάθαρη απόδειξη πως ο Ιεχωβά ευλογούσε τη Χριστιανική εκκλησία, που τώρα περιλάμβανε πολλούς απερίτμητους πιστούς. Εκείνοι που υποστήριζαν την περιτομή προκαλούσαν πνευματική βλάβη στους άλλους προωθώντας τις προσωπικές τους απόψεις. Γι’ αυτόν το λόγο, η γλώσσα του αποστόλου Παύλου είναι τώρα εντονότερη: «Να φυλάγεστε απ’ . . . τα σκυλιά [τα οποία οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τελετουργικά ακάθαρτα], να φυλάγεστε απ’ αυτούς που με τη δράση τους κάνουν κακό, να φυλάγεστε απ’ αυτούς που με την περιτομή κατακόβουν τη σάρκα τους».—Φιλιππησίους 3:2, ΝΔΜ.
Κρήτη, π. 61-64 μ.Χ. Ο απόστολος Παύλος είχε αφήσει τον Τίτο να επιβλέπει το έργο των Χριστιανών στην Κρήτη. Είναι ενδιαφέρον ότι ο μη Ιουδαίος Τίτος δεν είχε αναγκαστεί να περιτμηθεί. (Γαλάτας 2:3) Τώρα ο Παύλος κατηύθυνε τον Τίτο να φέρεται με σταθερότητα στους εχθρούς της αλήθειας, γιατί τέτοιοι είχαν καταλήξει να γίνουν αυτοί οι υποστηρικτές της περιτομής. Αυτοί έπρεπε ακόμη και να αποβάλλονται από την εκκλησία αν επέμεναν να διαδίδουν τις διαιρετικές προσωπικές τους απόψεις. Μίλησε για ‘ανυπότακτους ματαιολόγους και φρενοπλάνους, μάλιστα τους εκ της περιτομής [εκείνους που προσκολλούνται στην περιτομή, ΜΝΚ]’ και συνέχισε: «Τους οποίους πρέπει να αποστομόνωμεν, οίτινες ανατρέπουσιν ολοκλήρους οίκους, διδάσκοντες όσα δεν πρέπει».—Τίτον 1:10, 11· 3:10, 11· 1 Τιμόθεον 1:3, 7.
Τι λυπηρές συνέπειες! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο περήφανοι για τις προσωπικές απόψεις τους ώστε απέρριπταν την κατεύθυνση που δινόταν από τη Χριστιανική εκκλησία, ανέτρεπαν την πίστη άλλων και κατέστρεφαν την καλή τους σχέση με τον Θεό.—Παράβαλε Αριθμοί 16:1-3, 12-14, 31-35.
Τι Θα Κάνετε Εσείς;
Μπορούμε να αποφύγουμε εμείς να κάνουμε το ίδιο λάθος σήμερα; Ναι, αν πρώτα σιγουρευτούμε ότι η προσωπική μας άποψη δεν έρχεται σε σύγκρουση με την ξεκάθαρη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Για παράδειγμα, στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, η Αγία Γραφή λέει: «Ούτε οι σεξουαλικά ανήθικοι . . . ούτε οι ομοφυλόφιλοι παραβάτες . . . δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού». [1 Κορινθίους 6:9, 10, New International Version (Νέα Διεθνής Μετάφραση)] Ωστόσο, όταν η Γραφική κατεύθυνση μπορεί να μας φαίνεται ότι επιδέχεται διαφορετικές απόψεις, χρειάζεται να εκδηλώνουμε την ταπεινή δεκτικότητα που έδειξαν οι πρώτοι Χριστιανοί και να δεχόμαστε αποφάσεις και κατευθύνσεις από την εκκλησία του Θεού. Τέλος, ακόμη και στις περιπτώσεις στις οποίες ένα θέμα, από Γραφική άποψη, δεν είναι ούτε σωστό ούτε λάθος αλλά αφήνεται στην προσωπική μας απόφαση, πρέπει να θεωρούμε πολύ σπουδαία την ειρήνη με τους άλλους κι έτσι να είμαστε πρόθυμοι να υποχωρούμε συχνά.
Είστε εσείς πρόθυμοι να εκδηλώνετε αυτό το πνεύμα; Αν ναι, τότε δείχνετε μια ωραία αίσθηση ισορροπίας, αναγνωρίζοντας ότι η ειρήνη και η ενότητα είναι πιο πολύτιμες από την προσωπική σας άποψη.