Ένα Αντίλυτρο για Όλους

«Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών».—ΜΑΤΘΑΙΟΣ 20:28.

 1, 2. (α) Γιατί μπορούμε να πούμε ότι το λύτρο είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανε ο Θεός στο ανθρώπινο γένος; (β) Ποιο όφελος προκύπτει από την εξέταση του λύτρου;

ΤΟ ΛΥΤΡΟ είναι το μεγαλύτερο δώρο που έκανε ο Θεός στο ανθρώπινο γένος. Μέσω της ‘απολύτρωσης’ μπορούμε να έχουμε ‘άφεση των αμαρτημάτων μας’. (Εφεσίους 1:7) Αυτό αποτελεί τη βάση της ελπίδας για αιώνια ζωή, είτε στον ουρανό είτε στον παράδεισο στη γη. (Λουκάς 23:43· Ιωάννης 3:16) Και λόγω αυτού, οι Χριστιανοί μπορούν να απολαμβάνουν καθαρή υπόσταση ενώπιον του Θεού ακόμα και τώρα.—Αποκάλυψις 7:14, 15.

² Επομένως το λύτρο δεν είναι κάτι το αόριστο ή το αφηρημένο. Επειδή έχει μια νομική θεμελίωση στις θεϊκές αρχές, το λύτρο μπορεί να φέρει πραγματικά, χειροπιαστά οφέλη. Ορισμένες πλευρές αυτής της δοξασίας ίσως είναι ‘δυσνόητες’. (2 Πέτρου 3:16) Αλλά θα διαπιστώσετε ότι αξίζει τον κόπο να εξετάσετε το ζήτημα του λύτρου προσεκτικά, επειδή αυτό αντανακλά την υπερέχουσα αγάπη του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Αν συλλάβετε τη σημασία του λύτρου θα έχετε καταλάβει ένα βασικό χαρακτηριστικό του ανεξιχνίαστου ‘πλούτου και της σοφίας και της γνώσεως του Θεού’.—Ρωμαίους 5:8· 11:33.

Ζητήματα που Έπρεπε να Διευθετηθούν

 3. Πώς έγινε απαραίτητο το λύτρο, και γιατί δεν μπορούσε ο Θεός απλώς να παραβλέψει την αμαρτωλότητα του ανθρωπίνου γένους;

³ Το λύτρο έγινε απαραίτητο εξαιτίας της αμαρτίας του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ, ο οποίος άφησε στους απογόνους του μια μάταιη κληρονομιά που αποτελούνταν από ασθένειες κάθε είδους, λύπη και πόνο. (Ρωμαίους 8:20) Λόγω της κληρονομημένης ατέλειάς τους όλοι οι απόγονοι του Αδάμ είναι «τέκνα οργής», άξιοι θανάτου. (Εφεσίους 2:3· Δευτερονόμιον 32:5, ΜΝΚ) Ο Θεός δεν μπορούσε να υποκύψει σ’ ένα συναισθηματισμό που δεν διεπόταν από αρχές, και απλώς να συγχωρήσει αμέσως το ανθρώπινο γένος. Ο δικός του Λόγος δείχνει ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος». (Ρωμαίους 6:23) Για να παραβλέψει την αμαρτωλότητα του ανθρωπίνου γένους, ο Θεός θα έπρεπε να αγνοήσει τους δικούς του δίκαιους κανόνες, να αναιρέσει τη δική του νομική κρίση! (Ιώβ 40:8) Όμως, «η δικαιοσύνη και η κρίσις είναι η βάσις του θρόνου [του Θεού]». (Ψαλμός 89:14) Αυτό που θα έκανε οποιαδήποτε από μέρους του εκτροπή από τη δικαιοσύνη θα ήταν να ενθαρρύνει την ανομία και να υποσκάψει τη θέση του ως Παγκόσμιου Κυρίαρχου.—Παράβαλε Εκκλησιαστής 8:11.

 4. Ποια ζητήματα ήγειρε ο στασιασμός του Σατανά;

⁴ Ο Θεός είχε επίσης να διευθετήσει κι άλλα ζητήματα τα οποία είχαν εγερθεί από το στασιασμό του Σατανά, ζητήματα πολύ μεγαλύτερης σπουδαιότητας από τη δυσχερή θέση του ανθρώπου. Ο Σατανάς αμαύρωσε το καλό όνομα του Θεού κατηγορώντας τον Ιεχωβά ότι είναι ψεύτης και σκληρός δικτάτορας, ο οποίος στέρησε από τα δημιουργήματά του τη γνώση και την ελευθερία. (Γένεσις 3:1-5) Εκτός αυτού, ματαιώνοντας φαινομενικά το σκοπό που είχε ο Θεός να γεμίσει τη γη με δίκαιους ανθρώπους, ο Σατανάς έκανε τον Θεό να φαίνεται αποτυχημένος. (Γένεσις 1:28· Ησαΐας 55:10, 11) Ο Σατανάς, επίσης, τόλμησε να συκοφαντήσει τους όσιους δούλους του Θεού, κατηγορώντας τους ότι Τον υπηρετούν υποκινούμενοι μόνο από ιδιοτελή κίνητρα. Αν τεθούν κάτω από πίεση, καυχήθηκε ο Σατανάς, κανένας απ’ αυτούς δεν θα παραμείνει όσιος στον Θεό!—Ιώβ 1:9-11.

 5. Γιατί δεν μπορούσε ο Θεός να αγνοήσει τις προκλήσεις του Σατανά;

⁵ Αυτές οι προκλήσεις δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθούν. Αν παρέμεναν αναπάντητες, η εμπιστοσύνη και η υποστήριξη στη διακυβέρνηση του Θεού τελικά θα διαβρωνόταν. (Παροιμίαι 14:28) Αν ο νόμος και η τάξη εκφυλίζονταν δεν θα βασίλευε το χάος σε όλο το σύμπαν; Έτσι, ο Θεός είχε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του και στις δίκαιες οδούς του να δικαιώσει την κυριαρχία του. Είχε υποχρέωση να επιτρέψει στους πιστούς του δούλους να δείξουν την αδιάσπαστη οσιότητά τους σ’ αυτόν. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να χειριστεί την άθλια κατάσταση της αμαρτωλής ανθρωπότητας μ’ έναν τρόπο που θα έδινε το προβάδισμα στα πιο σημαντικά ζητήματα. Αργότερα ο ίδιος είπε στον Ισραήλ: «Εγώ, εγώ είμαι, όστις εξαλείφω τας παραβάσεις σου ένεκεν εμού».—Ησαΐας 43:25.

Το Λύτρο: Ένα Κάλυμμα

 6. Ποιοι είναι μερικοί όροι που χρησιμοποιούνται στην Αγία Γραφή για να περιγράψουν τον τρόπο που ακολούθησε ο Θεός για να σώσει το ανθρώπινο γένος;

⁶ Στο εδάφιο Ψαλμός 92:5 διαβάζουμε: ‘Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, Ιεχωβά! Βαθείς, είναι οι διαλογισμοί σου σφόδρα’. Συνεπώς, απαιτείται προσπάθεια από μέρους μας για να κατανοήσουμε τι έκανε ο Θεός για το ανθρώπινο γένος. (Παράβαλε Ψαλμός 36:5, 6.) Ευτυχώς, η Αγία Γραφή μάς βοηθάει να καταλάβουμε τα πράγματα χρησιμοποιώντας διάφορους όρους που περιγράφουν ή δείχνουν παραστατικά τα μεγαλειώδη έργα του Θεού από ποικίλες απόψεις. Η Αγία Γραφή μιλάει για το λύτρο χρησιμοποιώντας όρους όπως εξαγορά, συνδιαλλαγή, εξευμενισμό, απολύτρωση και εξιλέωση. (Ψαλμός 49:8· Δανιήλ 9:24· Γαλάτας 3:13· Κολοσσαείς 1:20· Εβραίους 2:17, ΜΝΚ) Αλλά, ίσως, η έκφραση που περιγράφει καλύτερα τα πράγματα να ήταν αυτή που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Ιησούς στο εδάφιο Ματθαίος 20:28: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών».

 7, 8. (α) Τι μαθαίνουμε από την ελληνική και από την εβραϊκή λέξη για το λύτρο; (β) Δείξτε με παράδειγμα πώς το λύτρο περιλαμβάνει αντιστοιχία.

⁷ Τι είναι το λύτρο; Η λέξη λύτρο προέρχεται από ένα ρήμα που σημαίνει «ελευθερώνω». Αυτή τη λέξη χρησιμοποιούσαν για να αναφερθούν στα χρήματα που πληρώνονταν ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων πολέμου. Ωστόσο, στις Εβραϊκές Γραφές η λέξη για το λύτρο, κόφερ, προέρχεται από ένα ρήμα που σημαίνει «καλύπτω» ή «σκεπάζω». Για παράδειγμα, ο Θεός είπε στον Νώε να καλύψει (καφάρ) την κιβωτό με πίσσα. (Γένεσις 6:14) Απ’ αυτή την άποψη, λοιπόν, λυτρώνω ή κάνω εξιλέωση για τις αμαρτίες σημαίνει καλύπτω τις αμαρτίες.—Ψαλμός 65:3, ΜΝΚ.

⁸ Το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (Theological Dictionary of the New Testament) σημειώνει ότι η λέξη κόφερ «πάντοτε υποδηλώνει ότι υπάρχει ισοδυναμία» ή αντιστοιχία. Έτσι, το κάλυμμα (καπόρεθ) της κιβωτού της διαθήκης ήταν αντίστοιχο στο σχήμα με την ίδια την κιβωτό. Παρόμοια, στον εξιλασμό για την αμαρτία, δηλαδή στη λύτρωση, η θεϊκή δικαιοσύνη απαιτούσε ‘ζωήν αντί ζωής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός’. (Δευτερονόμιον 19:21) Μερικές φορές, όμως, η δικαιοσύνη μπορεί να ικανοποιηθεί αν, αντί μιας αυστηρής τιμωρίας, προσφερθεί κάτι το ισοδύναμο. Να ένα παράδειγμα: Τα εδάφια Έξοδος 21:28-32 μιλάνε για έναν ταύρο ο οποίος τραυματίζει θανάσιμα έναν άνθρωπο με τα κέρατά του. Αν ο ιδιοκτήτης γνώριζε τη φύση του ταύρου αλλά δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα, θα έπρεπε να καλύψει, δηλαδή να πληρώσει, τη ζωή του νεκρού με τη δική του ζωή! Εντούτοις, τι θα συνέβαινε αν ο ιδιοκτήτης ήταν μερικώς μόνο υπεύθυνος; Θα χρειαζόταν ένα κόφερ, κάτι για να καλύψει το σφάλμα του. Οι διορισμένοι κριτές μπορεί να του επέβαλλαν ένα λύτρο, δηλαδή πρόστιμο, ως απολυτρωτικό τίμημα.

 9. Πώς μια κατάσταση που περιελάμβανε τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών δείχνει παραστατικά πόσο ακριβές έπρεπε να είναι το ‘απολυτρωτικό τίμημα’;

⁹ Ένας άλλος εβραϊκός όρος σχετικός με τη «λύτρωση» είναι το ρήμα παδάχ που βασικά σημαίνει «απολυτρώνω». Τα εδάφια Αριθμοί 3:39-51 δείχνουν παραστατικά πόσο ακριβές έπρεπε να είναι το απολυτρωτικό τίμημα. Επειδή ο Θεός έσωσε τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών από την εκτέλεση που έγινε το Πάσχα του 1513 Π.Κ.Χ., τα πρωτότοκα ανήκαν στον Θεό. Γι’ αυτό θα μπορούσε να απαιτήσει να τον υπηρετεί στο ναό κάθε πρωτότοκος γιος των Ισραηλιτών. Αντίθετα, ο Θεός δέχτηκε κάποιο ‘απολυτρωτικό τίμημα’ (πιδγιόμ, ουσιαστικό το οποίο προέρχεται από το ρήμα παδάχ) διατάζοντας: ‘Λάβε τους Λευίτας δια εμέ . . . αντί πάντων των πρωτοτόκων των υιών Ισραήλ’. Αλλά η αντικατάσταση έπρεπε να είναι ακριβής. Έγινε απογραφή της φυλής του Λευί: 22.000 αρσενικά. Κατόπιν, έγινε απογραφή όλων των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών: 22.273 αρσενικά. Μόνο με την πληρωμή ενός ‘απολυτρωτικού τιμήματος’ πέντε σίκλων για το κάθε άτομο θα μπορούσαν τα 273 περίσσια πρωτότοκα να απολυτρωθούν, να εξαιρεθούν από την υπηρεσία στο ναό.

Ένα Αντίστοιχο Λύτρο

10. Γιατί δεν μπορούσαν οι θυσίες ζώων να καλύψουν επαρκώς τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους;

¹⁰ Τα προηγούμενα δείχνουν παραστατικά ότι το λύτρο πρέπει να είναι ισοδύναμο αυτού που αντικαθιστά ή καλύπτει. Οι θυσίες ζώων, που πρόσφεραν οι άντρες πίστης από τον Άβελ και μετά, δεν μπορούσαν να καλύψουν πραγματικά τις ανθρώπινες αμαρτίες, εφόσον οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τα κτήνη. (Ψαλμός 8:4-8) Έτσι ο Παύλος μπορούσε να γράψει ότι «αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας». Τέτοιες θυσίες χρησίμευαν απλώς σαν αντιτυπικό ή συμβολικό κάλυμμα σε αναμονή του λύτρου που επρόκειτο να έρθει.—Εβραίους 10:1-4.

11, 12. (α) Γιατί δεν χρειαζόταν να πεθάνουν με θυσιαστικό θάνατο δισεκατομμύρια άνθρωποι για να καλύψουν την αμαρτωλότητα του ανθρωπίνου γένους; (β) Ποιος μόνο μπορούσε να χρησιμεύσει ως ‘αντίστοιχο λύτρο’, και ποιο σκοπό εξυπηρετεί ο θάνατός του;

¹¹ Αυτό το λύτρο που είχε προσκιαστεί έπρεπε να είναι το ακριβές αντίστοιχο του Αδάμ, εφόσον η θανατική καταδίκη που ο Θεός δίκαια επέβαλε στον Αδάμ είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη της ανθρώπινης φυλής. «Πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ», λέει το εδάφιο 1 Κορινθίους 15:22. Συνεπώς, δεν ήταν αναγκαίο να πεθάνουν με θυσιαστικό θάνατο δισεκατομμύρια άνθρωποι για να είναι το ακριβές αντίστοιχο του καθενός από τους απογόνους του Αδάμ. «Δι’ ενός ανθρώπου [του Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος». (Ρωμαίους 5:12) Και «επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου», η απολύτρωση της ανθρωπότητας θα ερχόταν επίσης «δι’ ανθρώπου».—1 Κορινθίους 15:21.

¹² Ο άνθρωπος που θα ήταν το λύτρο έπρεπε να είναι ένας τέλειος άνθρωπος με σάρκα και αίμα—το ακριβές αντίστοιχο του Αδάμ. (Ρωμαίους 5:14) Ένα πνευματικό πλάσμα ή ένας «Θεάνθρωπος» δεν θα ισορροπούσε την πλάστιγγα της δικαιοσύνης. Μόνο ένας τέλειος άνθρωπος, κάποιος στον οποίο δεν θα είχε επιβληθεί η ποινή του Αδαμιαίου θανάτου, θα μπορούσε να προσφέρει ένα ‘αντίλυτρο’, κάποιο λύτρο που θα ήταν το τέλειο αντίστοιχο του Αδάμ. (1 Τιμόθεον 2:6)a Με το να θυσιάσει εθελοντικά τη ζωή του, αυτός ο «έσχατος Αδάμ» μπορούσε να πληρώσει το μισθό για την αμαρτία του ‘πρώτου ανθρώπου Αδάμ’.—1 Κορινθίους 15:45· Ρωμαίους 6:23.

13, 14. (α) Ωφελούνται ο Αδάμ και η Εύα από το λύτρο; Εξηγήστε. (β) Πώς ωφελεί το λύτρο τους απογόνους του Αδάμ; Δώστε παράδειγμα.

¹³ Ωστόσο, ούτε ο Αδάμ ούτε η Εύα ωφελούνται από το λύτρο. Ο Μωσαϊκός Νόμος περιείχε αυτή την αρχή: «Και δεν θέλετε λαμβάνει ουδεμίαν εξαγοράν υπέρ της ζωής του φονέως, όστις είναι ένοχος θανάτου». (Αριθμοί 35:31) Ο Αδάμ δεν απατήθηκε, έτσι η αμαρτία που διέπραξε ήταν ηθελημένη, εσκεμμένη. (1 Τιμόθεον 2:14) Αυτή ισοδυναμούσε με το φόνο των απογόνων του, επειδή αυτοί τώρα κληρονόμησαν την ατέλεια, κι έτσι υποτάχθηκαν στην ποινή του θανάτου. Σίγουρα ο Αδάμ άξιζε να πεθάνει, επειδή ως τέλειος άνθρωπος διάλεξε ηθελημένα να παρακούσει το νόμο του Θεού. Θα ήταν αντίθετο με τις δίκαιες αρχές του Ιεχωβά να εφαρμόσει το λύτρο υπέρ του Αδάμ. Η πληρωμή, όμως, του μισθού για την αμαρτία του Αδάμ ακυρώνει τη θανατική ποινή που είχε επιβληθεί στους απογόνους του Αδάμ! (Ρωμαίους 5:16) Από νομική άποψη, η καταστροφική δύναμη της αμαρτίας κόπηκε ακριβώς στη ρίζα της. Ο λυτρωτής ‘γεύεται θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου’, υφίσταται τις συνέπειες της αμαρτίας για όλα τα τέκνα του Αδάμ.—Εβραίους 2:9· 2 Κορινθίους 5:21· 1 Πέτρου 2:24.

¹⁴ Να ένα παράδειγμα: Φανταστείτε ένα μεγάλο εργοστάσιο που απασχολεί εκατοντάδες εργαζομένους. Ο ανέντιμος διευθυντής του εργοστασίου οδηγεί την επιχείρηση σε χρεοκοπία· το εργοστάσιο κλείνει. Εκατοντάδες άνθρωποι μένουν τώρα χωρίς δουλειά και δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Οι σύζυγοί τους, τα παιδιά τους και, βέβαια, οι πιστωτές τους, όλοι υποφέρουν εξαιτίας της διαφθοράς ενός ανθρώπου! Κατόπιν έρχεται ένας πλούσιος ευεργέτης, ο οποίος πληρώνει τα χρέη της επιχείρησης και ανοίγει ξανά το εργοστάσιο. Η παραγραφή αυτού του ενός χρέους, με τη σειρά της, φέρνει πλήρη ανακούφιση στους πολλούς εργαζομένους, στις οικογένειές τους και στους πιστωτές. Αλλά μήπως ο αρχικός διευθυντής συμμετέχει στην καινούρια ευημερία; Όχι, αυτός είναι στη φυλακή, και επομένως έχει χάσει για πάντα τη δουλειά του! Παρόμοια, η παραγραφή του ενός χρέους του Αδάμ φέρνει οφέλη σε εκατομμύρια απογόνους του—αλλά όχι στον Αδάμ.

Ποιος Προμηθεύει το Λύτρο;

15. Ποιος μπορούσε να προμηθεύσει το λύτρο για το ανθρώπινο γένος, και γιατί;

¹⁵ Ο ψαλμωδός θρήνησε: «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος διαπαντός». Η Νέα Αγγλική Βίβλος (The New English Bible) λέει ότι ήταν «για πάντα πέρα από τη δύναμή του να πληρώσει» το λυτρωτικό τίμημα. (Ψαλμός 49:7, 8) Ποιος, λοιπόν, θα προμήθευε το λύτρο; Μόνο ο Ιεχωβά μπορούσε να προμηθεύσει τον τέλειο ‘Αμνό . . . που αίρει την αμαρτίαν του κόσμου’. (Ιωάννης 1:29) Ο Θεός δεν έστειλε κάποιον άγγελο να σώσει το ανθρώπινο γένος. Έκανε την ύψιστη θυσία να στείλει τον μονογενή του Γιο, ‘τον οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα’.—Παροιμίαι 8:30, ΜΝΚ· Ιωάννης 3:16.

16. (α) Πώς γεννήθηκε ο Γιος του Θεού ως τέλειος άνθρωπος; (β) Πώς μπορούσε να ονομαστεί ο Ιησούς από νομική άποψη;

¹⁶ Συμμετέχοντας με τη θέλησή του στη θεϊκή αυτή διάταξη, ο Γιος του Θεού ‘εαυτόν εκένωσεν’ από την ουράνια φύση του. (Φιλιππησίους 2:7) Ο Ιεχωβά μεταβίβασε τη δύναμη της ζωής και το πρότυπο της προσωπικότητας του πρωτότοκου ουράνιου Γιου του στη μήτρα μιας Ιουδαίας παρθένας, η οποία ονομαζόταν Μαρία. Κατόπιν, άγιο πνεύμα την ‘επισκίασε’ δίνοντας έτσι εγγύηση ότι το παιδί που μεγάλωνε στη μήτρα της θα ήταν άγιο, τελείως απαλλαγμένο από αμαρτία. (Λουκάς 1:35· 1 Πέτρου 2:22) Ως άνθρωπος, αυτό το παιδί θα ονομαζόταν Ιησούς. Αλλά από νομική άποψη, θα μπορούσε να ονομαστεί «ο έσχατος Αδάμ», επειδή ισοδυναμούσε τέλεια με τον Αδάμ. (1 Κορινθίους 15:45, 47) Συνεπώς, ο Ιησούς μπορούσε να προσφέρει τον εαυτό του για θυσία σαν ‘αμνός άμωμος και άσπιλος’, λύτρο για την αμαρτωλή ανθρωπότητα.—1 Πέτρου 1:18, 19.

17. (α) Σε ποιον πληρώθηκε το λύτρο, και γιατί; (β) Αφού ο Θεός και προμηθεύει και λαμβάνει το λύτρο, γιατί γίνεται αυτή η πράξη;

¹⁷ Όμως, σε ποιον θα πληρωνόταν αυτό το λύτρο; Επί αιώνες οι θεολόγοι του Χριστιανικού κόσμου ισχυρίζονταν ότι πληρώθηκε στον Σατανά τον Διάβολο. Είναι γεγονός ότι το ανθρώπινο γένος είχε ‘πωληθεί υπό’ την αμαρτία, κι έτσι είχε περιέλθει στον έλεγχο του Σατανά. (Ρωμαίους 7:14· 1 Ιωάννου 5:19) Όμως, ο Ιεχωβά ‘απαιτεί τιμωρία’ για την αδικοπραγία, όχι ο Σατανάς. (1 Θεσσαλονικείς 4:6, ΜΝΚ) Συνεπώς, όπως δηλώνει ρητά το εδάφιο Ψαλμός 49:7, το λύτρο έπρεπε να πληρωθεί «εις τον Θεόν». Ο Ιεχωβά κάνει διαθέσιμο το λύτρο, αλλά, αφού θυσιάστηκε ο Αμνός του Θεού, η αξία του λύτρου του έπρεπε να πληρωθεί στον Θεό. (Παράβαλε Γένεσις 22:7, 8, 11-13· Εβραίους 11:17.) Αυτό δεν μειώνει το λύτρο κάνοντάς το μια άσκοπη, μηχανική μεταβίβαση, σαν να παίρνει κάποιος χρήματα από τη μια τσέπη και να τα βάζει στην άλλη. Το λύτρο δεν περιλαμβάνει τόσο μια φυσική μεταβίβαση όσο μια νομική πράξη. Με το να επιμένει να πληρωθεί ένα λύτρο—ακόμα κι αν αυτό του στοίχισε πολύ—ο Ιεχωβά επιβεβαίωσε την αδιασάλευτη προσκόλλησή του στις δίκαιες αρχές.—Ιακώβου 1:17.

‘Έχει Επιτελεστεί!’

18, 19. Γιατί ήταν απαραίτητο να υποφέρει ο Ιησούς;

¹⁸ Την άνοιξη του 33 Κ.Χ., ήρθε ο καιρός για να πληρωθεί το λύτρο. Ο Ιησούς Χριστός συνελήφθηκε με ψεύτικες κατηγορίες, κρίθηκε ένοχος και καρφώθηκε σ’ ένα ξύλο εκτέλεσης. Ικέτευσε τον Θεό «μετά κραυγής δυνατής και δακρύων» λόγω του σφοδρού πόνου και του εξευτελισμού που συνεπαγόταν ο θάνατός του. (Εβραίους 5:7) Ήταν απαραίτητο να υποφέρει τόσο πολύ ο Ιησούς; Ναι, επειδή παραμένοντας «όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών» μέχρι το τέλος, ο Ιησούς τακτοποίησε με συγκλονιστικά ανέκκλητο τρόπο το ζήτημα της ακεραιότητας των δούλων του Θεού.—Εβραίους 7:26.

¹⁹ Τα παθήματα του Χριστού χρησίμευσαν επίσης στην τελειοποίησή του για το ρόλο που θα διαδραμάτιζε ως Αρχιερέας του ανθρωπίνου γένους. Ως Αρχιερέας, δεν θα ήταν ένας ψυχρός, αδιάφορος γραφειοκράτης. «Επειδή καθ’ ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους». (Εβραίους 2:10, 18· 4:15) Πεθαίνοντας, ο Ιησούς μπορούσε να αναφωνήσει θριαμβευτικά: ‘Έχει επιτελεστεί!’ (Ιωάννης 19:30, ΜΝΚ) Δεν απέδειξε μόνο τη δική του ακεραιότητα, αλλά είχε επίσης καταφέρει να θέσει τη βάση για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους—και το πιο σημαντικό, να θέσει τη βάση για τη δικαίωση της κυριαρχίας του Ιεχωβά!

20, 21. (α) Γιατί αναστήθηκε ο Χριστός από τους νεκρούς; (β) Γιατί ‘ζωοποιήθηκε κατά το πνεύμα’ ο Ιησούς Χριστός;

²⁰ Ωστόσο, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να εφαρμοστεί έμπρακτα το λύτρο στο αμαρτωλό ανθρώπινο γένος; Πότε; Πώς; Αυτά τα θέματα δεν αφέθηκαν στην τύχη. Την τρίτη μέρα μετά το θάνατο του Χριστού, ο Ιεχωβά τον ανέστησε από τους νεκρούς. (Πράξεις 3:15· 10:40) Μ’ αυτή την εξαιρετική πράξη, ένα γεγονός που επιβεβαιώθηκε από εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες, ο Ιεχωβά όχι μόνο αντάμειψε την πιστή υπηρεσία του Γιου του, αλλά και του έδωσε τη δυνατότητα να τελειώσει το απολυτρωτικό του έργο.—Ρωμαίους 1:4· 1 Κορινθίους 15:3-8.

²¹ Ο Ιησούς ‘ζωοποιήθηκε κατά το πνεύμα’ και ό,τι απέμεινε από το επίγειο σώμα του χάθηκε με κάποιον τρόπο που δεν μας έχει αποκαλυφθεί. (1 Πέτρου 3:18, ΜΝΚ· Ψαλμός 16:10· Πράξεις 2:27) Ως πνευματικό πλάσμα, ο αναστημένος Ιησούς μπορούσε τώρα να κάνει μια θριαμβευτική επάνοδο στον ουρανό. Τι ασυγκράτητη χαρά πρέπει να υπήρχε στον ουρανό σ’ εκείνη την περίπτωση! (Παράβαλε Ιώβ 38:7.) Ο Ιησούς δεν επέστρεψε απλώς και μόνο για να απολαύσει την υποδοχή που του έγινε. Ήρθε για να εκτελέσει και κάποιο άλλο έργο στο οποίο περιλαμβανόταν το να καταστήσει δυνατό να ωφεληθεί όλη η ανθρώπινη φυλή από το λύτρο του. (Παράβαλε Ιωάννης 5:17, 20, 21.) Το πώς ακριβώς το επιτέλεσε αυτό και ποια είναι η σημασία αυτού του έργου για το ανθρώπινο γένος θα συζητηθεί στο επόμενο άρθρο.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις για Ανασκόπηση

◻ Ποια ζητήματα ήταν ακόμα μεγαλύτερης σπουδαιότητας από τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους;

◻ Τι σημαίνει «λυτρώνω» αμαρτωλούς;

◻ Με ποιον έπρεπε να ισοδυναμεί ο Ιησούς, και γιατί;

◻ Ποιος προμηθεύει το λύτρο, και σε ποιον πληρώνεται αυτό;

◻ Γιατί ήταν αναγκαίο να αναστηθεί ο Χριστός από τους νεκρούς ως πνεύμα;

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Οι θυσίες ζώων δεν αρκούσαν για να καλυφθούν οι ανθρώπινες αμαρτίες· προεσκίαζαν τη μεγαλύτερη θυσία που επρόκειτο να γίνει