Πνευματισμός — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ

Η πεποίθηση ή η δοξασία ότι τα πνεύματα των νεκρών ανθρώπων, καθώς εξακολουθούν να ζουν μετά το θάνατο του υλικού σώματος, μπορούν να επικοινωνούν με τους ζωντανούς και ότι όντως επικοινωνούν, ιδίως μέσω ενός ατόμου (ενός μεσάζοντα, ή αλλιώς μέντιουμ) που είναι ιδιαίτερα επιδεκτικό στην επιρροή τους. Και η Αγία Γραφή και η ιστορία αποκαλύπτουν ότι ο πνευματισμός υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων. Η θρησκεία της Αιγύπτου ήταν εμποτισμένη με αυτόν. (Ησ 19:3) Πνευματιστική ήταν και η θρησκεία της Βαβυλώνας (μιας πόλης που ήταν επίσης το κύριο θρησκευτικό κέντρο της Ασσυρίας).—Ησ 47:12, 13.

Η λέξη του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που αποδίδεται «πνευματισμός» είναι φαρμακία. Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν ([Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words] 1981, Τόμ. 4, σ. 51, 52), λέει για αυτή τη λέξη: «Πρωταρχικά σήμαινε χρήση φαρμάκων, γιατρικών, μαγικών ρήσεων· κατόπιν, δηλητηρίαση· κατόπιν, μαγγανεία, Γαλ. 5:20, RV, τη “μαγγανεία” (AV, “μαγεία”) που αναφερόταν ως ένα από “τα έργα της σάρκας”. Βλέπε επίσης Αποκ. 9:21· 18:23. Στην Εβδ[ομήκοντα], Εξ. 7:11, 22· 8:7, 18· Ησ. 47:9, 12. Στη μαγγανεία, η χρήση φαρμάκων, απλών και ισχυρών, συνοδευόταν γενικά από επωδές και εκκλήσεις σε απόκρυφες δυνάμεις, καθώς και από την προμήθεια διαφόρων φυλαχτών, περίαπτων, κτλ., με υποτιθέμενο σκοπό να προφυλαχτεί ο αιτών ή ο ασθενής από την προσοχή και τη δύναμη των δαιμόνων, αλλά στην ουσία ο σκοπός ήταν να εντυπωσιαστεί από τις μυστηριώδεις ικανότητες και δυνάμεις του μαγγανευτή».

Η Πηγή Του. Ένα κύριο χαρακτηριστικό του πνευματισμού είναι η υποτιθέμενη επικοινωνία με τους νεκρούς. Εφόσον οι νεκροί «δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως», η επικοινωνία με τους νεκρούς είναι στην πραγματικότητα αδύνατη. (Εκ 9:5) Ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ απαγόρευε σε οποιονδήποτε να ζητάει πληροφορίες από τους νεκρούς και θεωρούσε την άσκηση πνευματισμού αδίκημα που επέσυρε το θάνατο. (Λευ 19:31· 20:6, 27· Δευ 18:9-12· παράβαλε Ησ 8:19.) Και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δηλώνεται ότι όσοι ασκούν πνευματισμό «δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού». (Γα 5:20, 21· Απ 21:8) Συνάγεται, λοιπόν, λογικά ότι οποιαδήποτε υποτιθέμενη επικοινωνία με νεκρούς, αν δεν πρόκειται για εσκεμμένο ψέμα από μέρους εκείνου που αξιώνει κάτι τέτοιο, προέρχεται οπωσδήποτε από κακή πηγή, μια πηγή που εναντιώνεται στον Ιεχωβά Θεό.

Η Αγία Γραφή δείχνει καθαρά ότι αυτή η κακή πηγή είναι τα πονηρά πνεύματα, οι δαίμονες. (Βλέπε ΔΑΙΜΟΝΑΣ· ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ.) Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί «κάποια υπηρέτρια» στην πόλη των Φιλίππων. Αυτή παρείχε στους κυρίους της πολύ κέρδος ασκώντας «τη μαντική τέχνη», ένα από τα πράγματα που συνδέονται με τον πνευματισμό. (Δευ 18:11) Η αφήγηση λέει σαφέστατα ότι η πηγή της μαντείας της δεν ήταν ο Θεός, αλλά “ένας δαίμονας μαντείας”, ένα πονηρό πνεύμα. Συνεπώς, όταν ο απόστολος Παύλος εξέβαλε το πονηρό πνεύμα, αυτό το κορίτσι έχασε τις μαντικές δυνάμεις. (Πρ 16:16-19) Σχετικά με τη λέξη πύθωνα του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, που εδώ αποδίδεται «δαίμονα μαντείας», Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν (Τόμ. 1, σ. 328), λέει: «Πύθων στην ελληνική μυθολογία ήταν το όνομα ενός φιδιού, ή δράκοντα, που κατοικούσε στην Πυθώ, στους πρόποδες του όρους Παρνασσός, φύλαγε το μαντείο των Δελφών και φονεύτηκε από τον Απόλλωνα. Ακολούθως το όνομα μεταφέρθηκε στον ίδιο τον Απόλλωνα. Αργότερα η λέξη εφαρμόστηκε σε μάντεις, τους οποίους, όπως πιστευόταν, ενέπνεε ο Απόλλων. Εφόσον οι δαίμονες είναι οι υποκινητές της ειδωλολατρίας, 1 Κορ. 10:20, η νεαρή του εδαφίου Πράξ. 16:16 κατεχόταν από έναν δαίμονα που προωθούσε τη λατρεία του Απόλλωνα—επομένως αυτή είχε “πνεύμα μαντείας”».

Στον Ισραήλ. Μολονότι ο Θεός είχε θεσπίσει αυστηρούς νόμους εναντίον του πνευματισμού, κατά καιρούς εμφανίζονταν πνευματιστικοί μεσάζοντες στη γη του Ισραήλ. Προφανώς αυτοί ήταν αλλοεθνείς που είχαν έρθει στη χώρα ή κάποιοι από εκείνους τους οποίους είχαν αφήσει ζωντανούς οι Ισραηλίτες. Ο Βασιλιάς Σαούλ τους απομάκρυνε από τη χώρα στη διάρκεια της βασιλείας του, αλλά φαίνεται πως, προς το τέλος της διακυβέρνησής του, ορισμένοι πνευματιστικοί μεσάζοντες άρχισαν ξανά τη δράση τους. Ο Σαούλ κατέδειξε πόσο πολύ είχε απομακρυνθεί από τον Θεό όταν πήγε να συμβουλευτεί εκείνη “τη γυναίκα στην Εν-δωρ που ήταν επιτήδεια στην πνευματιστική μεσολάβηση”.—1Σα 28:3, 7-10.

Η επίσκεψη του Βασιλιά Σαούλ σε πνευματιστική μεσάζουσα. Όταν ο Σαούλ πήγε στη γυναίκα που ασκούσε πνευματιστική μεσολάβηση, το πνεύμα του Ιεχωβά είχε προ πολλού απομακρυνθεί από αυτόν. Στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν απαντούσε στις ερωτήσεις του ούτε μέσω ονείρων ούτε μέσω του Ουρίμ (που το χρησιμοποιούσε ο αρχιερέας) ούτε μέσω των προφητών. (1Σα 28:6) Ο Θεός δεν ήθελε πια να έχει σχέσεις μαζί του, ο δε Σαμουήλ, ο προφήτης του Θεού, δεν είχε δει τον Σαούλ επί πολύ καιρό, προτού ακόμη χριστεί βασιλιάς ο Δαβίδ. Θα ήταν παράλογο, λοιπόν, να σκεφτούμε ότι ο Σαμουήλ, ακόμη και αν ήταν ζωντανός, θα ερχόταν τώρα να συμβουλέψει τον Σαούλ. Και ασφαλώς ο Θεός δεν θα έβαζε τον Σαμουήλ, τον οποίο δεν είχε στείλει στον Σαούλ πριν από το θάνατό του, να επιστρέψει από τους νεκρούς για να μιλήσει στον Σαούλ.—1Σα 15:35.

Το ότι ο Ιεχωβά δεν ήταν δυνατόν να επιδοκιμάσει την ενέργεια του Σαούλ ή να συνεργαστεί με αυτήν φαίνεται από τη μεταγενέστερη δήλωσή του μέσω του Ησαΐα: «Και αν σας πουν: “Απευθυνθείτε στους πνευματιστικούς μεσάζοντες ή σε εκείνους που έχουν πνεύμα πρόγνωσης, οι οποίοι τερετίζουν και μουρμουρίζουν”, στον Θεό του δεν πρέπει να απευθύνεται κάθε λαός; Πρέπει να απευθύνονται στους νεκρούς για χάρη των ζωντανών; Στο νόμο και στην πιστοποίηση!»—Ησ 8:19, 20.

Άρα λοιπόν, όταν η αφήγηση λέει: «Όταν η γυναίκα είδε τον “Σαμουήλ”, άρχισε να φωνάζει με όλη τη δύναμη της φωνής της», προφανώς εξιστορεί το γεγονός όπως το είδε εκείνη, η οποία εξαπατήθηκε από το πνεύμα που υποδύθηκε τον Σαμουήλ. (1Σα 28:12) Όσο για τον ίδιο τον Σαούλ, ίσχυε η αρχή που διατυπώθηκε από τον απόστολο Παύλο: «Καθώς δεν επιδοκίμασαν το να έχουν ακριβή γνώση για τον Θεό, ο Θεός τούς παρέδωσε σε μια αποδοκιμασμένη διανοητική κατάσταση, για να κάνουν τα πράγματα που δεν αρμόζουν . . . Μολονότι αυτοί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το δίκαιο διάταγμα του Θεού, ότι εκείνοι που πράττουν τέτοια πράγματα είναι άξιοι θανάτου, όχι μόνο κάνουν αυτά τα πράγματα αλλά και συναινούν με εκείνους που τα πράττουν».—Ρω 1:28-32.

Το Σχολιολόγιο της Παλαιάς Διαθήκης ([Commentary on the Old Testament] 1973, Τόμ. 2, Πρώτο Σαμουήλ, σ. 265) των Κ. Φ. Κάιλ και Φ. Ντέλιτς αναφέρεται στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα, εδάφιο 1 Χρονικών 10:13, όπου προστίθενται τα λόγια και ἀπεκρίνατο αὐτῷ Σαμουήλ ὁ προφήτης. Το Σχολιολόγιο υποστηρίζει την άποψη την οποία απηχούν αυτά τα μη θεόπνευστα λόγια στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα, αλλά προσθέτει: «Εντούτοις οι πατέρες, οι μεταρρυθμιστές και οι παλαιότεροι Χριστιανοί θεολόγοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θεωρούν ότι δεν υπήρξε πραγματική εμφάνιση του Σαμουήλ, αλλά μόνο πλασματική. Σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο Εφραίμ ο Σύρος, στα μάτια του Σαούλ παρουσιάστηκε μια φαινομενική εικόνα του Σαμουήλ μέσω δαιμονικών τεχνών. Ο Λούθηρος και ο Καλβίνος υιοθέτησαν την ίδια άποψη, οι δε πρώτοι Προτεστάντες θεολόγοι τούς μιμήθηκαν εκλαμβάνοντας το φαινόμενο ως διαβολική οπτασία και μόνο—ένα φάντασμα, ή διαβολική οπτασία με τη μορφή του Σαμουήλ—τη δε αναγγελία του Σαμουήλ ως διαβολική αποκάλυψη και μόνο, η οποία αποκάλυψη έγινε υπό θεϊκή ανοχή και στην οποία η αλήθεια είναι συγκεχυμένη με το ψέμα».

Σε μια υποσημείωση (Πρώτο Σαμουήλ, σ. 265, 266), αυτό το Σχολιολόγιο αναφέρει: «Ο Λούθηρος, λοιπόν, λέει . . . “Η έγερση του Σαμουήλ με τη μεσολάβηση μιας μάντισσας ή μάγισσας, στο 1 Σαμ. 28:11, 12, ασφαλώς δεν ήταν παρά οπτασία από τον διάβολο· όχι μόνο επειδή οι Γραφές δηλώνουν ότι την πραγματοποίησε μια γυναίκα που ήταν γεμάτη διαβόλους (διότι ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι ψυχές των πιστών, οι οποίες βρίσκονται στα χέρια του Θεού, . . . υπόκειντο στην εξουσία του διαβόλου, καθώς και απλών ανθρώπων;), αλλά και επειδή προφανέστατα ήταν σε αντίθεση με την εντολή του Θεού το ότι ο Σαούλ και η γυναίκα ζήτησαν πληροφορίες από τον νεκρό. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια σε αυτήν ούτε μπορεί να βοηθήσει όσους ενεργούν σε αντίθεση με αυτήν”. Και ο Καλβίνος επίσης θεωρεί το φαινόμενο απλή οπτασία . . . : “Είναι βέβαιο”, λέει, “ότι δεν επρόκειτο πράγματι για τον Σαμουήλ, γιατί ο Θεός δεν θα επέτρεπε ποτέ στους προφήτες Του να υποταχθούν σε μια τέτοια διαβολική επίκληση. Διότι εδώ έχουμε μια μάγισσα που καλεί τον νεκρό από τον τάφο. Μήπως φαντάζεται κανείς ότι ο Θεός ήθελε να υποστεί ο προφήτης Του τέτοιον εξευτελισμό, λες και έχει ο διάβολος εξουσία πάνω στα σώματα και στις ψυχές των αγίων οι οποίοι βρίσκονται στη φροντίδα Εκείνου; Οι ψυχές των αγίων μάς λέγεται ότι αναπαύονται . . . στον Θεό, αναμένοντας την ευτυχή ανάστασή τους. Εξάλλου, μήπως πρέπει να πιστέψουμε ότι ο Σαμουήλ πήρε μαζί του στον τάφο το μανδύα του; Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι ευνόητο ότι το φαινόμενο δεν ήταν παρά οπτασία, και ότι οι αισθήσεις της ίδιας της γυναίκας εξαπατήθηκαν τόσο πολύ ώστε νόμισε ότι είδε τον Σαμουήλ, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν εκείνος”. Οι παλαιότεροι ορθόδοξοι θεολόγοι αμφισβητούσαν και αυτοί, με βάση τους ίδιους λόγους, το κατά πόσον ήταν πραγματική η εμφάνιση του αποθανόντος Σαμουήλ».

Η Εξουσία του Ιησού Πάνω στους Δαίμονες. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, απέδειξε ότι ήταν ο Μεσσίας, ο Χρισμένος του Θεού, εκβάλλοντας τους δαίμονες από δαιμονισμένα άτομα. Αυτό το έκανε χωρίς ειδικές τελετουργίες, πνευματιστικές συγκεντρώσεις ή οποιαδήποτε μορφή μαγείας. Απλούστατα πρόσταζε τους δαίμονες να βγουν, και αυτοί υπάκουαν στη φωνή του. Αν και απρόθυμα, οι δαίμονες αναγκάζονταν να αναγνωρίσουν την εξουσία του (Ματ 8:29-34· Μαρ 5:7-13· Λου 8:28-33), όπως και ο Σατανάς αναγνώρισε την εξουσία του Ιεχωβά όταν ο Ιεχωβά τού επέτρεψε να πλήξει τον Ιώβ για να τον δοκιμάσει αλλά πρόσταξε τον Σατανά να μην τον σκοτώσει. (Ιωβ 2:6, 7) Επίσης, ο Ιησούς εκτελούσε αυτό το έργο αμισθί.—Ματ 8:16, 28-32· Μαρ 1:34· 3:11, 12· Λου 4:41.

Ανασκευάζει την ψευδή κατηγορία των Φαρισαίων. Ύστερα από μια τέτοια θεραπεία που έκανε ο Ιησούς, οι εχθροί του, οι Φαρισαίοι, πρόβαλαν την κατηγορία: «Αυτός ο άνθρωπος δεν εκβάλλει τους δαίμονες παρά μόνο μέσω του Βεελζεβούλ, του άρχοντα των δαιμόνων». Αλλά η αφήγηση συνεχίζει: «Γνωρίζοντας τις σκέψεις τους, τους είπε: “Κάθε βασίλειο που διαιρείται εναντίον του εαυτού του ερημώνεται, και κάθε πόλη ή σπίτι που διαιρείται εναντίον του εαυτού του δεν θα σταθεί. Με τον ίδιο τρόπο, αν ο Σατανάς εκβάλλει τον Σατανά, έχει διαιρεθεί εναντίον του εαυτού του· πώς, λοιπόν, θα σταθεί το βασίλειό του; Εξάλλου, αν εγώ εκβάλλω τους δαίμονες μέσω του Βεελζεβούλ, οι γιοι σας μέσω τίνος τους εκβάλλουν; Να γιατί αυτοί θα είναι κριτές σας”».—Ματ 12:22-27.

Οι Φαρισαίοι ήταν αναγκασμένοι να παραδεχτούν ότι χρειαζόταν να έχει κανείς υπερανθρώπινη δύναμη για να εκβάλλει δαίμονες. Ήθελαν, όμως, να αποτρέψουν το λαό από το να πιστέψει στον Ιησού. Γι’ αυτό, απέδωσαν τη δύναμή του στον Διάβολο. Τότε ο Ιησούς επισήμανε τις συνέπειες του επιχειρήματός τους δείχνοντας το λογικό συμπέρασμα στο οποίο οδηγούσε αυτό. Απάντησε ότι, αν ο ίδιος ήταν υποχείριο του Διαβόλου και εξουδετέρωνε ό,τι είχε κάνει ο Σατανάς, τότε ο Σατανάς στην πραγματικότητα ενεργούσε εναντίον του εαυτού του (κάτι που δεν θα έκανε κανένας ανθρώπινος βασιλιάς) και επομένως σύντομα θα έπεφτε. Επιπλέον, έστρεψε την προσοχή στους “γιους” τους, δηλαδή στους μαθητές τους, που και αυτοί ισχυρίζονταν ότι εξέβαλλαν δαίμονες. Αν το επιχείρημα των Φαρισαίων ήταν αληθινό, ότι δηλαδή όποιος εξέβαλλε δαίμονες το έκανε αυτό με τη δύναμη του Σατανά, τότε και οι δικοί τους μαθητές ενεργούσαν υπό την επιρροή αυτής της δύναμης, πράγμα που οι Φαρισαίοι δεν ήθελαν βέβαια να παραδεχτούν. Συνεπώς, όπως είπε ο Ιησούς, οι «γιοι» τους ήταν κριτές που καταδίκαζαν και τους ίδιους και το επιχείρημά τους. Κατόπιν ο Ιησούς είπε: «Αλλά αν μέσω του πνεύματος του Θεού εγώ εκβάλλω τους δαίμονες, η βασιλεία του Θεού σάς έχει πράγματι καταφθάσει».—Ματ 12:28.

Ο Ιησούς συνέχισε την επιχειρηματολογία του λέγοντας ότι κανείς δεν θα μπορούσε να μπει στο σπίτι ενός ισχυρού άντρα (του Σατανά) και να αρπάξει τα αγαθά του αν δεν είχε τη δύναμη να δέσει τον ισχυρό άντρα. Η ψευδής κατηγορία των Φαρισαίων αποτέλεσε το έναυσμα για να δοθεί η προειδοποίηση σχετικά με την αμαρτία εναντίον του αγίου πνεύματος, εφόσον μέσω του πνεύματος του Θεού ο Ιησούς εξέβαλλε τους δαίμονες, και έτσι οι Φαρισαίοι, καταφερόμενοι εναντίον αυτού του έργου, δεν εξέφραζαν απλώς μίσος για τον Ιησού αλλά καταφέρονταν εναντίον της ολοφάνερης εκδήλωσης του αγίου πνεύματος του Θεού.—Ματ 12:29-32.

Αυτό που είπε ο Ιησούς Χριστός για την εκβολή δαιμόνων δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι σημαίνει πως οι «γιοι» των Φαρισαίων και όλοι οι άλλοι που ισχυρίζονταν ότι έβγαζαν δαίμονες ήταν οπωσδήποτε όργανα του Θεού. Ο Ιησούς ανέφερε ότι θα υπήρχαν διάφορα άτομα που θα ρωτούσαν: «Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και δεν εκβάλαμε δαίμονες στο όνομά σου, και δεν εκτελέσαμε πολλά δυναμικά έργα στο όνομά σου;» Αλλά η απάντησή του σε αυτούς θα ήταν: «Ποτέ δεν σας γνώρισα! Φύγετε από εμένα, εργάτες της ανομίας». (Ματ 7:22, 23) Εφόσον δεν θα ήταν αληθινοί μαθητές του Ιησού Χριστού, αυτοί οι εργάτες της ανομίας θα ήταν παιδιά του Διαβόλου. (Παράβαλε Ιωα 8:44· 1Ιω 3:10.) Επομένως, οποιαδήποτε εκβολή δαιμόνων και αν ισχυρίζονταν ότι επιτελούσαν θα οφειλόταν, όχι στο ότι ήταν όργανα του Θεού, αλλά στο ότι ήταν υποχείρια του Διαβόλου. Χρησιμοποιώντας ανθρώπους ως εξορκιστές, που μάλιστα θα ενεργούσαν εν ονόματι του Ιησού (παράβαλε την προσπάθεια των εφτά γιων του Σκευά στα εδ. Πρ 19:13-16), ο Σατανάς δεν θα διαιρούνταν εναντίον του εαυτού του. Απεναντίας, με αυτό το φαινομενικά καλό έργο απαλλαγής από το δαιμονισμό, ο Σατανάς θα μετασχηματιζόταν σε «άγγελο φωτός», αυξάνοντας έτσι τη δύναμη και την επιρροή του πάνω στους εξαπατημένους ανθρώπους.—2Κο 11:14.

«Αυτός που δεν είναι εναντίον μας είναι με το μέρος μας». Σε κάποια περίπτωση ο απόστολος Ιωάννης είπε στον Ιησού: «Δάσκαλε, είδαμε κάποιον να εκβάλλει δαίμονες χρησιμοποιώντας το όνομά σου και προσπαθήσαμε να τον εμποδίσουμε, επειδή δεν μας ακολουθούσε». Προφανώς αυτός ο άνθρωπος είχε επιτυχία στο να εκβάλλει δαίμονες, γιατί ο Ιησούς είπε: «Δεν υπάρχει κανείς που θα κάνει κάποιο δυναμικό έργο με βάση το όνομά μου και θα μπορέσει γρήγορα να με εξυβρίσει». Γι’ αυτό, ο Ιησούς διέταξε να μην προσπαθούν να τον εμποδίσουν, «διότι», όπως είπε, «αυτός που δεν είναι εναντίον μας είναι με το μέρος μας». (Μαρ 9:38-40) Δεν ακολουθούσαν κυριολεκτικά τον Ιησού και τους αποστόλους του στη διακονία τους όλοι όσοι πίστευαν στον Ιησού. Εκείνον τον καιρό η διαθήκη του Νόμου ήταν σε ισχύ, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και ο Θεός δεν είχε ακόμη εγκαινιάσει μέσω του Ιησού Χριστού τη νέα διαθήκη και το ξεκίνημα της Χριστιανικής εκκλησίας των καλεσμένων. Μόνο από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. και μετά, αφού ο Ιησούς μέσω της θυσίας του επέφερε την κατάργηση του Νόμου, κατέστη απαραίτητο για όποιον υπηρετούσε στο όνομα του Χριστού να συνταυτιστεί με αυτή την εκκλησία, τα μέλη της οποίας βαφτίζονταν στον Χριστό. (Πρ 2:38-42, 47· Ρω 6:3) Μετέπειτα, αντί να πολιτεύεται ο Θεός με το σαρκικό έθνος του Ισραήλ όπως είχε κάνει ως τότε, αναγνώριζε τη Χριστιανική εκκλησία ως το «άγιο έθνος» του.—1Πε 2:9· 1Κο 12:13.

Έργο της Σάρκας. Μολονότι εκείνοι που ασκούν πνευματισμό μπορεί να νομίζουν ότι επιδίδονται σε “πνευματική ενασχόληση”, ο Λόγος του Θεού τον αποκαλεί, όχι έργο του πνεύματος ή μέρος του καρπού του, αλλά έργο της σάρκας. Παρατηρήστε με ποια απεχθή πράγματα συγκαταλέγεται αυτός: «πορνεία, ακαθαρσία, έκλυτη διαγωγή, ειδωλολατρία, άσκηση πνευματισμού [φαρμακία, Κείμενο], έχθρες, έριδα, ζήλια, ξεσπάσματα θυμού, φιλονικίες, διαιρέσεις, αιρέσεις, φθόνοι, μεθύσια, ξέφρενα γλέντια και παρόμοια πράγματα». Κάνει έκκληση στις επιθυμίες της αμαρτωλής σάρκας, όχι στα πράγματα του πνεύματος, και ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί ότι «αυτοί που πράττουν τέτοια πράγματα δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού».—Γα 5:19-21.

Θα φέρει αιώνια καταστροφή σε όσους τον ασκούν. Αναφορικά με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, η οποία πρόκειται να ριχτεί στη θάλασσα και να μην ξαναβρεθεί ποτέ, ένα από τα αμαρτήματα τα οποία της καταμαρτυρούνται αναφέρεται στην Αποκάλυψη: «Με τον πνευματισμό που ασκούσες παροδηγήθηκαν όλα τα έθνη». (Απ 18:23) Σχετικά με την αιώνια καταστροφή εκείνων που ασκούν πνευματισμό, η Αποκάλυψη λέει: «Όσο για τους δειλούς . . . και εκείνους που δεν έχουν πίστη και εκείνους που είναι αηδιαστικοί εξαιτίας της ακαθαρσίας τους και τους φονιάδες και τους πόρνους και εκείνους που ασκούν πνευματισμό [φαρμακοῖς, Κείμενο] και τους ειδωλολάτρες και όλους τους ψεύτες, η μερίδα τους θα είναι στη λίμνη που καίει με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος».—Απ 21:8.

Μαγική Τέχνη, μια Συναφής Ενασχόληση. Συναφής με τον πνευματισμό είναι η μαγική τέχνη. Στην Έφεσο πολλοί πίστεψαν στο κήρυγμα του Παύλου, και «αρκετοί . . . από εκείνους που ασκούσαν μαγικές τέχνες μάζεψαν τα βιβλία τους και τα έκαψαν ενώπιον όλων». (Πρ 19:19) Η φράση «μαγικές τέχνες» αποδίδει τη λέξη περίεργα του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, κατά κυριολεξία «τα περί το έργον» και κατά συνέπεια πλεονάζοντα, δηλαδή αναφέρεται στις τέχνες εκείνων που εμπλέκονται σε απαγορευμένα πράγματα, με τη βοήθεια πονηρών πνευμάτων.—Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν, Τόμ. 1, σ. 261.

Προφητεία Εναντίον της Ιερουσαλήμ. Σε μια εξαγγελία που έκανε ο Ιεχωβά εναντίον της Ιερουσαλήμ εξαιτίας της απιστίας της, είπε: «Και θα πέσεις χαμηλά, ώστε θα μιλάς από το έδαφος, και σαν να έρχεται από το χώμα θα ακούγεται χαμηλά η λαλιά σου. Και σαν του πνευματιστικού μεσάζοντα θα είναι η φωνή σου από το έδαφος, και από το χώμα θα τερετίζει η λαλιά σου». (Ησ 29:4) Αυτή η δήλωση αναφερόταν στον καιρό κατά τον οποίο θα έρχονταν εχθροί εναντίον της Ιερουσαλήμ και θα την υποβίβαζαν πάρα πολύ σαν να τη συνέτριβαν μέχρις εδάφους. Επομένως, οποιαδήποτε λόγια θα έλεγαν οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ θα έρχονταν από χαμηλά, από την υποβιβασμένη θέση τους. Θα ήταν σαν να μιλούσε ένας πνευματιστικός μεσάζων με τέτοιον τρόπο ώστε να δίνει την εντύπωση ότι έβγαινε από το χώμα της γης ένας ήχος απαλός, υπόκωφος, χαμηλός, πνιχτός και εξασθενημένος. Ωστόσο, όπως δείχνουν τα εδάφια Ησαΐας 29:5-8, η Ιερουσαλήμ θα απελευθερωνόταν.