Ζυγός — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΖΥΓΟΣ

Ραβδί το οποίο στήριζε κάποιος στους ώμους του και το οποίο έφερε σε κάθε πλευρά αναρτημένα φορτία (παράβαλε Ησ 9:4), ή ξύλινη δοκός ή κατασκευή η οποία τοποθετούνταν στον τράχηλο δύο ζώων έλξης (συνήθως βοδιών) όταν αυτά έσερναν γεωργικό εργαλείο ή άμαξα. (Αρ 19:2· Δευ 21:3· 1Σα 6:7) Αυτή η οριζόντια δοκός συγκρατούνταν συνήθως στη θέση της με δύο ιμάντες που ήταν περασμένοι ο ένας γύρω από το λαιμό του ενός ζώου και ο άλλος γύρω από το λαιμό του άλλου. Μερικοί ζυγοί είχαν, αντί για ιμάντες, ίσια ξύλα τα οποία εξείχαν προς τα κάτω σε κάθε πλευρά του τραχήλου των ζώων και στερεώνονταν με ταινίες που δένονταν κάτω από το λαιμό τους. Οι ζυγοί δένονταν επίσης στα μέτωπα των ζώων, στη βάση των κεράτων τους. Οι ζυγοί τους οποίους στήριζαν στους ώμους τους οι άνθρωποι στην αρχαία Αίγυπτο για να μεταφέρουν νερό και άλλα βάρη είχαν μήκος περίπου 1 μ. και στις άκρες τους έφεραν λουριά για την πρόσδεση φορτίων.

Λέξεις των Πρωτότυπων Γλωσσών. Οι λέξεις ζυγός και ζεῦγος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου είναι παράγωγα του ρήματος ζεύγνυμι, το οποίο σημαίνει «ζεύω· ζευγαρώνω· συνδέω· δένω· συνενώνω». Επειδή τα ζώα έμπαιναν στο ζυγό συνήθως ανά δύο, η λέξη ζεῦγος αναφέρεται σε ένα «ζευγάρι» ζώα, όπως ένα «ζευγάρι τρυγόνια». (Λου 2:24· 14:19) Ο εβραϊκός όρος τσέμεδ αντιστοιχεί κατά κάποιον τρόπο στη λέξη ζεῦγος και μπορεί να σημαίνει «δύο» ζώα (Κρ 19:3, 10), ένα «ζευγάρι» ζώα (1Σα 11:7· 1Βα 19:19, 21) ή “τέσσερα στρέμματα”, δηλαδή όση έκταση γης μπορεί να οργώσει ένα ζευγάρι ταύρων σε μία ημέρα (1Σα 14:14· Ησ 5:10). Ωστόσο, μια εντελώς διαφορετική εβραϊκή λέξη (‛ολ ή ‛ωλ) αναφέρεται στο όργανο που χρησιμοποιείται για τη σύζευξη ή την ένωση διαφόρων πραγμάτων. (Αρ 19:2) Μια άλλη εβραϊκή λέξη (μωτάχ, ράβδος του ζυγού) σχετίζεται με τους ζυγούς (Λευ 26:13· Ησ 58:6, 9· Ιερ 27:2· 28:10, 12, 13· Ιεζ 30:18· 34:27) και στο εδάφιο 1 Χρονικών 15:15 αναφέρεται στα κοντάρια με τα οποία μεταφερόταν η Κιβωτός. Η λέξη ζυγός του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, εκτός από το ότι δηλώνει το ζυγό που έφεραν τα ζώα, μπορεί επίσης να εφαρμόζεται σε διάφορα αντικείμενα που ενώνουν δύο ή περισσότερα πράγματα. Για παράδειγμα, η φάλαγγα μιας ζυγαριάς “συζευγνύει” τις δύο πλάστιγγες, γι’ αυτό και ονομάζεται ζυγός. (Απ 6:5, Κείμενο) Όπως η εβραϊκή λέξη ‛ολ (Γε 27:40· Ησ 9:4), έτσι και η λέξη ζυγός μπορεί επίσης να προσδιορίζει το ραβδί που χρησιμοποιεί κάποιος για τη μεταφορά φορτίων, τα οποία είναι κατανεμημένα εξίσου σε κάθε άκρη του ραβδιού.

Μεταφορική Χρήση. Οι δούλοι αναγκάζονταν συνήθως να μεταφέρουν βάρη (παράβαλε Ιη 9:23· 1Τι 6:1), γι’ αυτό και ο ζυγός ήταν κατάλληλο σύμβολο της υποδούλωσης ή της υποταγής σε κάποιο άλλο άτομο, λόγου χάρη της υποταγής του Ησαύ στον Ιακώβ (Γε 27:40), ή της υποταγής σε άρχοντα ή σε έθνος (1Βα 12:4-14· 2Χρ 10:4-14· Ιεζ 34:27), όπως επίσης της καταδυνάστευσης και των παθημάτων. (Ησ 58:6-9) Ο σιδερένιος ζυγός υποδήλωνε σκληρότερα δεσμά από τον ξύλινο ζυγό. (Δευ 28:48· Ιερ 28:10-14) Η δε αφαίρεση ή το σπάσιμο του ζυγού σήμαινε απελευθέρωση από τα δεσμά, την καταδυνάστευση και την εκμετάλλευση.—Λευ 26:13· Ησ 10:27· 14:25· Ιερ 2:20· 28:2, 4· 30:8· Ιεζ 30:18.

Όταν η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, οι κάτοικοι μπήκαν κάτω από το βαρύ ζυγό της υποταγής στη Βαβυλώνα. Αυτός ο ζυγός ήταν ιδιαίτερα σκληρός για τους ηλικιωμένους, οι οποίοι δεν είχαν υποστεί κάτι ανάλογο ποτέ προηγουμένως στη ζωή τους. (Παράβαλε Ησ 47:6.) Ο Ιερεμίας, υπονοώντας προφανώς αυτό το γεγονός, στο θρήνο του για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ είπε: «Καλό είναι για τον ακμαίο άντρα να βαστάζει το ζυγό στη νεότητά του». Μαθαίνοντας κανείς να βαστάζει ζυγό παθημάτων ενώ είναι ακόμη νέος, θα διαπιστώσει ότι είναι πολύ πιο εύκολο να βαστάζει ζυγό αργότερα στη ζωή, και μάλιστα χωρίς να απελπίζεται.—Θρ 3:25-30.

Ενώ διάφορα άτομα και έθνη έχουν συμπεριφερθεί σε άλλους καταδυναστευτικά, ο Ιεχωβά Θεός δεν έχει επιβάλει ποτέ καταδυναστευτικό, οδυνηρό ζυγό στους πιστούς υπηρέτες του. Μέσω του προφήτη Ωσηέ, ο Ιεχωβά υπενθύμισε στον Ισραήλ τον ελεήμονα τρόπο με τον οποίο τον μεταχειριζόταν: «Με τα σχοινιά χωματένιου ανθρώπου τούς τραβούσα, με τους δεσμούς της αγάπης, ώστε έγινα για χάρη τους όπως αυτοί που βγάζουν το ζυγό από τα σαγόνια εκείνων, και με τρυφερότητα έφερα τροφή στον καθένα τους». (Ωσ 11:4) Επομένως, μεταχειριζόμενος τους Ισραηλίτες με αυτόν τον τρόπο, ο Ιεχωβά ενεργούσε όπως κάποιος που έβγαζε το ζυγό ή τον ανασήκωνε όσο χρειαζόταν για να μπορέσει το ζώο να φάει με την άνεσή του. Μόνο όταν έσπαζαν οι Ισραηλίτες το ζυγό της υποταγής τους στον Θεό (Ιερ 5:5) έμπαιναν κάτω από τον καταδυναστευτικό ζυγό των εχθρικών εθνών.—Παράβαλε Δευ 28:48· Ιερ 5:6-19· 28:14.

Ο Νόμος που δόθηκε στο έθνος του Ισραήλ αποτελούσε ζυγό, διότι τους επέβαλλε υποχρεώσεις και ευθύνες απέναντι στον Ιεχωβά Θεό. Εφόσον ο Νόμος ήταν άγιος, δίκαιος και καλός, τα όσα καθόριζε δεν απέβαιναν προς βλάβη των Ισραηλιτών. (Ρω 7:12) Ωστόσο, εξαιτίας της αμαρτωλότητας και της ατέλειάς τους, δεν μπορούσαν να τον τηρούν τέλεια, και ως εκ τούτου αυτός αποδείχτηκε ζυγός τον οποίο “ούτε εκείνοι ούτε οι προπάτορές τους μπόρεσαν να βαστάξουν” (διότι είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη τους για παραβίαση του Νόμου). Το συγκεκριμένο επιχείρημα παρουσιάστηκε από τον Πέτρο, όταν εκείνος κατέδειξε ότι δεν ήταν απαραίτητο να επιβληθεί στους μη Ιουδαίους Χριστιανούς η υποχρέωση να τηρούν «το νόμο του Μωυσή». (Πρ 15:4-11) Δεν ήταν ο Νόμος που έφερνε δουλεία, αλλά η αμαρτία. (Ρω 7:12, 14) Άρα λοιπόν, το να προσπαθεί κάποιος να αποκτήσει ζωή τηρώντας τέλεια το Μωσαϊκό Νόμο, όχι μόνο ήταν ανέφικτο, αλλά σήμαινε επίσης ότι άφηνε τον εαυτό του «να περιορίζεται και πάλι σε ζυγό δουλείας» επειδή, όντας αμαρτωλός και δούλος της αμαρτίας, καταδικαζόταν από το Νόμο, ο οποίος δεν παρείχε πραγματικά αποτελεσματική θυσία για αμαρτίες, όπως παρείχε το λύτρο του Χριστού.—Γα 5:1-6.

Τον καιρό της επίγειας διακονίας του Ιησού, οι Ιουδαίοι υπόκειντο στο ζυγό του Μωσαϊκού Νόμου και επιπρόσθετα ήταν καταβαρημένοι από πολλές παραδόσεις ανθρώπων. Σχετικά με τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Δένουν βαριά φορτία και τα βάζουν πάνω στους ώμους των ανθρώπων, αλλά οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να τα κουνήσουν στο ελάχιστο με το δάχτυλό τους». (Ματ 23:4) Επομένως, από πνευματική άποψη, ιδιαίτερα ο κοινός λαός ήταν “καταφορτωμένος”. Γι’ αυτό, ο Ιησούς δικαίως είπε: «Ελάτε σε εμένα, όλοι εσείς που μοχθείτε και είστε καταφορτωμένοι, και εγώ θα σας αναζωογονήσω. Βάλτε το ζυγό μου πάνω σας και μάθετε από εμένα, διότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και θα βρείτε αναζωογόνηση για τις ψυχές σας. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίο μου είναι ελαφρύ». (Ματ 11:28-30) Αν ο «ζυγός» που είχε υπόψη του ο Ιησούς ήταν ζυγός τον οποίο είχε βάλει πάνω του ο ουράνιος Πατέρας του, τότε αυτό σήμαινε ότι και άλλοι θα μπορούσαν να μπουν κάτω από το ζυγό μαζί του και εκείνος θα τους βοηθούσε. Από την άλλη πλευρά, αν πρόκειται για ζυγό τον οποίο βάζει ο ίδιος ο Ιησούς πάνω σε άλλους, τότε το νόημα είναι ότι κάποιος υποτάσσεται στην εξουσία και στην κατεύθυνση του Χριστού ως μαθητής του. Στο εδάφιο Φιλιππησίους 4:3, ο απόστολος Παύλος πιθανώς αναφερόταν σε κάποιον συγκεκριμένο αδελφό της εκκλησίας των Φιλίππων όταν χρησιμοποίησε το χαρακτηρισμό «γνήσιε ομόζυγε», εννοώντας ένα άτομο που βρισκόταν κάτω από το ζυγό του Χριστού.

Εφόσον ο γάμος ενώνει το σύζυγο και τη σύζυγο, μοιάζει με ζυγό. (Ματ 19:6) Επομένως, αν ένας Χριστιανός παντρευτεί κάποιο μη ομόπιστο άτομο, το αποτέλεσμα θα είναι μια “άνιση σύζευξη” (2Κο 6:14), η οποία θα κάνει πολύ δύσκολη την ενότητα σκέψης και δράσης.