ΠΟΝΟΙ ΤΟΚΕΤΟΥ

Οι ωδίνες που συνοδεύουν τη γέννα. Ο Θεός δήλωσε στην πρώτη γυναίκα, την Εύα, όταν αυτή αμάρτησε, ποιες θα ήταν οι συνέπειες για την τεκνοποίηση. Αν είχε παραμείνει υπάκουη, η ευλογία του Θεού θα συνέχιζε να είναι πάνω της και η τεκνοποίηση θα της έφερνε μόνο χαρά, διότι «η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και εκείνος δεν προσθέτει πόνο σε αυτήν». (Παρ 10:22) Τώρα όμως, κατά κανόνα, η ατελής λειτουργία του σώματος θα έφερνε πόνο. Γι’ αυτό και ο Θεός είπε (καθώς πολλές φορές τα πράγματα που επιτρέπει να συμβαίνουν λέγεται ότι γίνονται από τον ίδιο): «Θα αυξήσω πολύ τον πόνο της εγκυμοσύνης σου· με πόνους θα γεννάς παιδιά».—Γε 3:16.

Η εβραϊκή έκφραση σε αυτό το Γραφικό εδάφιο είναι κατά κυριολεξία «τον πόνο σου και την εγκυμοσύνη σου», και από ορισμένες μεταφράσεις αποδίδεται «τη λύπη σου και τη σύλληψή σου». (KJ· Yg) Αλλά εδώ χρησιμοποιείται το σχήμα λόγου ἕν διά δυοῖν, στο οποίο δύο λέξεις συνδέονται με το «και» μολονότι εννοείται ένα πράγμα. Διάφορες σύγχρονες μεταφράσεις αποδίδουν την έκφραση ανάλογα. (AT· Mo· RS· ΛΧ) Αυτό που λέγεται εδώ, λοιπόν, δεν είναι ότι η Εύα θα συλλάμβανε κατ’ ανάγκην περισσότερα παιδιά, αλλά ότι θα είχε περισσότερους πόνους.

Είναι αλήθεια ότι ο πόνος της εγκυμοσύνης και της τεκνοποίησης μπορεί να μετριαστεί με ιατρική αγωγή και μπορεί ακόμη και να προληφθεί μέχρις ενός βαθμού με φροντίδα και προπαρασκευαστικές μεθόδους. Αλλά, γενικά, ο τοκετός εξακολουθεί να είναι επώδυνη εμπειρία για το σώμα.—Γε 35:16-20· Ησ 26:17.

Συμβολική Χρήση. Παρά τους πόνους του τοκετού που συνδέονται με την τεκνοποίηση, η γέννηση ενός παιδιού συνοδεύεται από ευτυχία. Στην ιδιαίτερη συνομιλία που είχε ο Ιησούς Χριστός με τους αποστόλους του το βράδυ πριν από το θάνατό του, χρησιμοποίησε το γεγονός του τοκετού ως παράδειγμα. Τους εξήγησε ότι επρόκειτο να τους αφήσει και μετά είπε: «Αληθινά, αληθινά σας λέω: Εσείς θα κλάψετε και θα θρηνήσετε, αλλά ο κόσμος θα χαρεί· εσείς θα λυπηθείτε, αλλά η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά. Η γυναίκα όταν γεννάει έχει λύπη, επειδή έχει έρθει η ώρα της· όταν, όμως, γεννήσει το παιδάκι, δεν θυμάται πια τη θλίψη λόγω της χαράς ότι γεννήθηκε ένας άνθρωπος στον κόσμο. Και εσείς, λοιπόν, τώρα μεν έχετε λύπη· αλλά θα σας δω ξανά και η καρδιά σας θα χαρεί, και τη χαρά σας κανείς δεν θα σας την αφαιρέσει».—Ιωα 16:20-22.

Αυτή η οδυνηρή περίοδος, που διήρκεσε μέρη τριών ημερών, ήρθε πράγματι και αυτοί αναμφίβολα έκλαψαν και “ταλαιπώρησαν την ψυχή τους” νηστεύοντας. (Λου 5:35· παράβαλε Ψλ 35:13.) Αλλά νωρίς το πρωί της τρίτης ημέρας, στις 16 Νισάν, και στη συνέχεια επί 40 ημέρες, ο αναστημένος Ιησούς παρουσιαζόταν σε ορισμένους από τους μαθητές. Φανταστείτε τη χαρά τους! Την ημέρα της Πεντηκοστής, την 50ή ημέρα από την ανάσταση του Ιησού, το άγιο πνεύμα του Θεού εκχύθηκε πάνω τους, και αυτοί έγιναν χαρωποί μάρτυρες της ανάστασής του, πρώτα στην Ιερουσαλήμ και αργότερα σε απομακρυσμένα μέρη της γης. (Πρ 1:3, 8) Κανείς δεν μπορούσε να τους αφαιρέσει τη χαρά τους.—Ιωα 16:22.

Ο ψαλμωδός περιέγραψε μια σύναξη βασιλιάδων οι οποίοι ατένιζαν τη λαμπρότητα και τη μεγαλοπρέπεια της Σιών, της άγιας πόλης του Θεού, με τους πύργους της και τα δυνατά της προχώματα, λέγοντας: «Αυτοί είδαν, γι’ αυτό και ένιωσαν κατάπληξη. Αναστατώθηκαν, τράπηκαν σε φυγή πανικόβλητοι. Τρόμος τούς έπιασε εκεί, πόνοι γέννας σαν της γυναίκας που γεννάει». (Ψλ 48:1-6) Προφανώς ο ψαλμός περιγράφει κάποιο πραγματικό περιστατικό κατά το οποίο οι βασιλιάδες των εχθρών πανικοβλήθηκαν ενώ σχεδίαζαν να επιτεθούν στην Ιερουσαλήμ.

Ο Ιερεμίας, προφητεύοντας ότι η ισχυρή Βαβυλώνα θα γνώριζε την ήττα, αναφέρθηκε σε έναν λαό από το βορρά, λέγοντας ότι η είδηση σχετικά με αυτόν θα έκανε το βασιλιά της Βαβυλώνας να νιώσει δυνατούς πόνους, σαν γυναίκα που γεννάει. Αυτό εκπληρώθηκε όταν ο Κύρος ήρθε εναντίον της Βαβυλώνας και ειδικά όταν εμφανίστηκε η μυστηριώδης γραφή στον τοίχο κατά το συμπόσιο του Βαβυλώνιου Βασιλιά Βαλτάσαρ. Ο προφήτης Δανιήλ εξήγησε στον Βαλτάσαρ ότι αυτή η γραφή προανάγγελλε την άμεση πτώση της Βαβυλώνας στους Μηδοπέρσες.—Ιερ 50:41-43· Δα 5:5, 6, 28.

Σχετικά με την έλευση της “ημέρας του Ιεχωβά”, ο απόστολος Παύλος εξήγησε ότι θα λάβει χώρα όταν θα ακούγεται η κραυγή «Ειρήνη και ασφάλεια!» Τότε «ξαφνική καταστροφή θα έρθει αμέσως πάνω τους όπως ο βασανιστικός πόνος σε μια έγκυο γυναίκα· και δεν πρόκειται να διαφύγουν». (1Θε 5:2, 3) Οι πόνοι του τοκετού έρχονται ξαφνικά, χωρίς να είναι γνωστή εκ των προτέρων η ακριβής ημέρα και ώρα. Αρχικά οι πόνοι εμφανίζονται περίπου κάθε 15 ως 20 λεπτά, και γίνονται συχνότεροι καθώς προχωρεί ο τοκετός. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο τοκετός έχει σχετικά σύντομη διάρκεια, ιδιαίτερα στη δεύτερη φάση του, αλλά από τη στιγμή που αρχίζουν οι πόνοι, η γυναίκα ξέρει ότι πλησιάζει η γέννα και ότι πρέπει να υποστεί αυτή την ταλαιπωρία. Δεν υπάρχει “διαφυγή”.

Στο όραμα του αποστόλου Ιωάννη, το οποίο περιγράφεται στην Αποκάλυψη, εκείνος είδε μια ουράνια γυναίκα να κραυγάζει «από τους πόνους της και από την αγωνία της να γεννήσει». Το παιδί που γεννήθηκε ήταν “γιος, αρσενικό, ο οποίος θα ποιμάνει όλα τα έθνη με σιδερένιο ραβδί”. Παρά τις προσπάθειες του δράκοντα να το καταβροχθίσει, «το παιδί της αρπάχθηκε προς τον Θεό και το θρόνο του». (Απ 12:1, 2, 4-6) Το γεγονός ότι αυτός ο γιος αρπάχθηκε από τον Θεό δείχνει ότι ο Θεός αναγνώρισε ότι το παιδί ήταν δικό του, ακριβώς όπως στους αρχαίους καιρούς συνήθιζαν να παρουσιάζουν το νεογέννητο στον πατέρα του για να το αναγνωρίσει ως δικό του. (Βλέπε ΓΕΝΝΗΣΗ.) Έπεται ότι η «γυναίκα» είναι η «σύζυγος» του Θεού, η «άνω Ιερουσαλήμ», η «μητέρα» του Χριστού και των πνευματικών αδελφών του.—Γα 4:26· Εβρ 2:11, 12, 17.

Φυσικά, η ουράνια «γυναίκα» του Θεού είναι τέλεια, και η γέννα γίνεται χωρίς κατά γράμμα πόνο. Επομένως, οι πόνοι του τοκετού δείχνουν συμβολικά ότι η «γυναίκα» θα καταλάβαινε πως η γέννα επρόκειτο να λάβει χώρα εντός ολίγου. Την περίμενε από στιγμή σε στιγμή.—Απ 12:2.

Ποιος μπορεί να είναι αυτός “ο γιος, το αρσενικό”; Αυτός επρόκειτο να «ποιμάνει όλα τα έθνη με σιδερένιο ραβδί». Κάτι τέτοιο προφητεύτηκε για τον Μεσσιανικό Βασιλιά του Θεού στα εδάφια Ψαλμός 2:6-9. Αλλά ο Ιωάννης είδε αυτό το όραμα πολύ καιρό μετά τη γέννηση του Χριστού στη γη, το θάνατό του και την ανάστασή του. Άρα, το όραμα φαίνεται ότι αναφέρεται στη γέννηση της Μεσσιανικής Βασιλείας την οποία θα αναλάμβανε ο Γιος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, όταν εγέρθηκε από τους νεκρούς, «κάθησε στα δεξιά του Θεού, περιμένοντας από τότε και έπειτα μέχρι να τεθούν οι εχθροί του υποπόδιο για τα πόδια του».—Εβρ 10:12, 13· Ψλ 110:1· Απ 12:10.

Αυτό το γεγονός ήταν αναμενόμενο, και καθώς θα πλησίαζε ο καιρός, η αναμονή για αυτό στον ουρανό και στη γη θα μεγάλωνε, διότι οι εκπληρωμένες προφητείες θα αποτελούσαν βέβαιη ένδειξη για την εγγύτητά του. Το ίδιο θα συνέβαινε, όπως τόνισε ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς, με την έλευση της “ημέρας του Ιεχωβά”: «Όσο δε για τους χρόνους και τους καιρούς, αδελφοί, δεν έχετε ανάγκη να γράφεται τίποτα σε εσάς». «Εσείς, αδελφοί, δεν είστε στο σκοτάδι, ώστε εκείνη η ημέρα να σας αιφνιδιάσει όπως τους κλέφτες».—1Θε 5:1, 4.