ΦΥΣΗ

Η βασική ιδιοσυστασία ή υπόσταση κάποιου πράγματος. Ο όρος αυτός μπορεί να αναφέρεται στο τι είναι κάποιο άτομο εκ γενετής, καθώς επίσης στις κληρονομικές ιδιότητες σε συνδυασμό με τη συνήθεια που ακολουθείται γενικά. Μερικές φορές αναφέρεται στις σωματικές ορμές ενός οργανισμού. Οι σχετικές λέξεις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου είναι φύσις και φυσικός.

Άνθρωποι και Ζώα. Το ότι η ανθρώπινη φύση είναι διαφορετική από τη φύση των θηρίων, καθώς και το ότι ακόμη και τα θηρία δεν έχουν όλα την ίδια φύση, καταδεικνύεται από τη δήλωση του εδαφίου Ιακώβου 3:7: «Διότι κάθε είδος [φύσις, Κείμενο] θηρίου, καθώς επίσης και πουλιού και ερπετού και θαλάσσιου πλάσματος, δαμάζεται και έχει δαμαστεί από το ανθρώπινο γένος [φύσει τῇ ἀνθρωπίνῃ, Κείμενο]». Αυτή η διαφορά στη «φύση» αποκαλύπτει την ποικιλία στη δημιουργία του Θεού και συντηρείται χάρη στο θεϊκό νόμο σύμφωνα με τον οποίο καθετί αναπαράγεται κατά το είδος του.—Γε 1:20-28· παράβαλε 1Κο 15:39.

Θεϊκή Φύση. Επίσης, όσοι βρίσκονται στον ουρανό—τα πνευματικά πλάσματα του Θεού—έχουν διαφορετική φύση. Ο απόστολος Πέτρος μιλάει στους συγχριστιανούς του, οι οποίοι ήταν πνευματικοί αδελφοί του Ιησού Χριστού, για “τις πολύτιμες και μεγαλειώδεις υποσχέσεις, μέσω των οποίων θα γίνονταν συμμέτοχοι σε θεϊκή φύση”. (2Πε 1:4) Αυτό σημαίνει συμμετοχή με τον Χριστό στη δόξα του ως πνευματικά πρόσωπα, όπως καταδεικνύεται από τον Πέτρο στην πρώτη του επιστολή: «Ο Θεός . . . μας έδωσε μια νέα γέννηση [ἀναγεννήσας ἡμᾶς, Κείμενο] σε μια ζωντανή ελπίδα μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, σε μια άφθαρτη και αμόλυντη και αμάραντη κληρονομιά. Αυτή είναι φυλαγμένη στους ουρανούς για εσάς». (1Πε 1:3, 4) Η «θεϊκή φύση» προϋποθέτει αλλαγή φύσης μέσω θανάτου και ανάστασης, όπως διασαφηνίζει ο απόστολος Παύλος στο 15ο κεφάλαιο της Πρώτης Επιστολής Προς τους Κορινθίους. Ο Παύλος εξηγεί ότι ο Χριστιανός πρέπει να πεθάνει και να αναστηθεί με διαφορετικό σώμα, πνευματικό, πράγμα που προϋποθέτει αλλαγή.—1Κο 15:36, 38, 44, 49, 51.

Εγγενής Φύση. Ο Παύλος μιλάει για τους συμπατριώτες του τους Ιουδαίους αποκαλώντας τους “Ιουδαίους από τη φύση” τους, δηλαδή γεννημένους από Ιουδαίους γονείς, από τα παιδιά του Ισραήλ, δηλαδή του Ιακώβ.—Γα 2:15· παράβαλε Ρω 2:27.

Στην παραβολή του ελαιόδεντρου χαρακτηρίζει τους σαρκικούς Ιουδαίους ως τα φυσικά (κατά φύσιν, Κείμενο) κλαδιά του ήμερου ελαιόδεντρου. Λέει στους Εθνικούς Χριστιανούς: «Διότι αν εσύ κόπηκες από το ελαιόδεντρο που είναι άγριο από τη φύση του και μπολιάστηκες αντίθετα με τη φύση στο ήμερο ελαιόδεντρο, πόσο μάλλον θα μπολιαστούν στο δικό τους ελαιόδεντρο εκείνοι που είναι φυσικοί!» (Ρω 11:21-24) Η αγριελιά είναι άκαρπο δέντρο ή παράγει καρπούς πολύ κατώτερης ποιότητας, αλλά στις μεσογειακές χώρες συνηθίζεται να μπολιάζουν κλαδιά καλλιεργούμενων ελαιόδεντρων στις αγριελιές ώστε αυτές να παράγουν καλούς καρπούς. Ωστόσο, αν το κλαδί της αγριελιάς μπολιαστεί στο καλλιεργούμενο δέντρο, τότε αυτό παράγει μόνο τον κακής ποιότητας καρπό της αγριελιάς. Γι’ αυτό, ο Παύλος ονομάζει αυτού του είδους το μπόλιασμα “αντίθετο με τη φύση”. Το μπόλιασμα αυτό τονίζει τη δύναμη του Θεού όπως και την παρ’ αξία καλοσύνη που εκδήλωσε εκείνος προς τους Εθνικούς χρησιμοποιώντας τους για να αντικαταστήσουν «φυσικά κλαδιά». Οι Ιουδαίοι “καλλιεργούνταν” από τον Ιεχωβά επί αιώνες, αλλά οι Εθνικοί ήταν “άγρια κλαδιά”, μη έχοντας την αληθινή θρησκεία και μη αποφέροντας καρπό στον Θεό. Μόνο με τη δύναμη του Θεού, και όχι εκ φύσεως, μπορούσαν να αρχίσουν να αποφέρουν καλό καρπό. Επομένως, μόνο ο Ιεχωβά μπορούσε να επιτελέσει αυτό το “μπόλιασμα” με επιτυχία.

Επίσης, γράφοντας προς τους Γαλάτες και επιχειρηματολογώντας με σκοπό να τους εμποδίσει να υποδουλωθούν σε Ιουδαϊστικές διδασκαλίες, ο Παύλος είπε: «Όταν δεν γνωρίζατε τον Θεό, τότε υπηρετούσατε ως δούλοι εκείνους που από τη φύση τους δεν είναι θεοί». Αυτοί οι ψεύτικοι θεοί τους οποίους λάτρευαν στο παρελθόν δεν ήταν στην ουσία θεοί, όπως μπορεί να φανεί από την ίδια τους την προέλευση και την κατασκευή. Ήταν αδύνατον να αποκτήσουν ποτέ τέτοια υπόσταση. Όχι απλώς δεν είχαν την εξουσία να είναι θεοί, αλλά ούτε καν διέθεταν τέτοιες θεϊκές ιδιότητες σε αυτή καθαυτή τη φύση ή την υπόστασή τους.—Γα 4:8.

Συνείδηση. Ορισμένα χαρακτηριστικά ή ιδιότητες είναι έμφυτα στους ανθρώπους από τη γέννησή τους—έχουν μάλιστα τοποθετηθεί στον άνθρωπο από την αρχή. Ο απόστολος Παύλος μιλάει για τη συνείδηση—ή τουλάχιστον για κάποιο ίχνος της—που εξακολουθεί να υπάρχει στον εκπεσόντα άνθρωπο, μολονότι σε πολλές περιπτώσεις εκείνος έχει απομακρυνθεί από τον Θεό και δεν έχει το νόμο του. Έτσι εξηγείται γιατί όλα τα έθνη έχουν θεσπίσει πολλούς νόμους που εναρμονίζονται με τη δικαιοσύνη και την κρίση, καθώς και γιατί πολλά άτομα ακολουθούν ορισμένες καλές αρχές. Ο Παύλος λέει: «Διότι όποτε οι εθνικοί, που δεν έχουν νόμο, κάνουν από τη φύση τους τα πράγματα του νόμου, αυτοί οι άνθρωποι, μολονότι δεν έχουν νόμο, είναι νόμος για τον εαυτό τους. Αυτοί οι ίδιοι καταδεικνύουν ότι η ουσία του νόμου είναι γραμμένη στις καρδιές τους, ενώ η συνείδησή τους δίνει μαρτυρία μαζί με αυτούς και, μεταξύ των δικών τους σκέψεων, κατηγορούνται ή και δικαιολογούνται».—Ρω 2:14, 15.

Συζητώντας το ζήτημα της ηγεσίας με την εκκλησία της Κορίνθου, ο Παύλος επέστησε την προσοχή στον κανόνα ότι η γυναίκα πρέπει να φοράει κάλυμμα στο κεφάλι της όταν προσεύχεται ή προφητεύει ενώπιον της εκκλησίας, ως σημείο υποταγής. Παραθέτοντας ένα παράδειγμα, λέει: «Δεν σας διδάσκει η ίδια η φύση ότι αν ένας άντρας έχει μακριά μαλλιά, είναι ατίμωση για αυτόν, αλλά αν μια γυναίκα έχει μακριά μαλλιά, είναι δόξα για αυτήν; Επειδή τα μαλλιά της τής έχουν δοθεί αντί για κάλυμμα του κεφαλιού».—1Κο 11:14, 15.

Η αναφορά του Παύλου στην “ίδια τη φύση” περιλάμβανε προφανώς περισσότερα πράγματα από τη λέξη «έθιμο», την οποία μνημονεύει στο εδάφιο 16 σε συσχετισμό με τη χρήση καλύμματος του κεφαλιού από τις γυναίκες. Και τα κληρονομικά χαρακτηριστικά επίσης πιθανόν να έπαιζαν ρόλο στο τι θεωρούσαν φυσικό οι Χριστιανοί στην Κόρινθο. Μεταξύ των Ευρωπαίων (όπως είναι οι Έλληνες), τα μαλλιά των γυναικών, όταν δεν κόβονται, γίνονται συνήθως αρκετά μακρύτερα από των αντρών. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για τα ίσια μαλλιά των κατοίκων της Άπω Ανατολής και των Ινδών ή για τα κατσαρά μαλλιά των Μαύρων και των Μελανησίων.

Εκτός από το ότι είχαν συναίσθηση των κληρονομικών τους χαρακτηριστικών, οι Χριστιανοί στην Κόρινθο γνώριζαν ότι οι άντρες είχαν γενικά τη συνήθεια να κόβουν τα μαλλιά τους σε ένα μέτριο μήκος. Αυτό ήταν συνηθισμένο και μεταξύ των Ιουδαίων αντρών, γι’ αυτό και τα μακριά, άκοπα μαλλιά των Ναζηραίων τούς χαρακτήριζαν ως άντρες που δεν ακολουθούσαν το γενικό έθιμο. (Αρ 6:5) Από την άλλη πλευρά, οι Ιουδαίες είχαν συνήθως μακριά μαλλιά. (Λου 7:38· Ιωα 11:2) Και στην αρχαία ελληνική πόλη της Κορίνθου, το ξύρισμα του κεφαλιού μιας γυναίκας, ή το κόψιμο των μαλλιών της σε πολύ μικρό μήκος, αποτελούσε σημάδι ότι ήταν δούλη ή ότι είχε υποστεί ατίμωση επειδή συνελήφθη να πορνεύει ή να μοιχεύει.—1Κο 11:6.

Άρα, όταν είπε ότι «η ίδια η φύση» τούς δίδασκε, ο Παύλος είχε προφανώς κατά νου διάφορους παράγοντες που μπορεί να διαμόρφωναν την άποψή τους ως προς το τι ήταν φυσικό.

Όταν είπε: «Δεν σας διδάσκει η ίδια η φύση . . . ;» ο Παύλος δεν προσωποποιούσε τη φύση, σαν να ήταν κάποια θεά. Τουναντίον, ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο τη λογική. Κάνοντας παρατηρήσεις και συλλογισμούς γύρω από κάποια πράγματα όπως τα έχει φτιάξει ο Θεός καθώς και γύρω από τα αποτελέσματα που προκύπτουν όταν αυτά χρησιμοποιούνται με διάφορους τρόπους, ο άνθρωπος μπορεί να μάθει πολλά για το τι είναι ορθό. Στην πραγματικότητα, εκείνος που διδάσκει είναι ο Θεός, ο δε άνθρωπος, έχοντας τη διάνοιά του ορθά προσανατολισμένη μέσω του Λόγου του Θεού, μπορεί να δει τα πράγματα από τη σωστή οπτική γωνία και στο σωστό συσχετισμό τους, και έτσι να διακρίνει σωστά τι είναι φυσικό και τι αφύσικο. Με αυτόν τον τρόπο, το άτομο μπορεί να έχει εκπαιδευμένη συνείδηση από αυτή την άποψη και να αποφύγει τη μολυσμένη συνείδηση που επιδοκιμάζει αφύσικα πράγματα.—Ρω 1:26, 27· Τιτ 1:15· 1Κο 8:7.

Φυσική Χρήση των Σωμάτων. Είναι εσφαλμένο να χρησιμοποιούν οι άντρες και οι γυναίκες τα σώματά τους με οποιονδήποτε τρόπο ο οποίος δεν εναρμονίζεται με τις λειτουργίες για τις οποίες τα δημιούργησε ο Θεός. Ό,τι είναι αφύσικο με αυτή την έννοια είναι αμαρτωλό. Οι Γραφές περιγράφουν την ακαθαρσία και την καταδίκη που επέρχεται σε όσους πράττουν αυτά τα πράγματα: «Γι’ αυτόν το λόγο, ο Θεός τούς παρέδωσε σε επαίσχυντες σεξουαλικές ορέξεις, επειδή και οι γυναίκες τους άλλαξαν τη φυσική χρήση του εαυτού τους σε χρήση που είναι αντίθετη στη φύση· παρόμοια, και οι άντρες ακόμη άφησαν τη φυσική χρήση της γυναίκας και άναψαν άγρια από το σαρκικό τους πόθο ο ένας για τον άλλον, άντρες με άντρες, εργαζόμενοι ό,τι είναι χυδαίο και λαβαίνοντας για τον εαυτό τους την πλήρη ανταπόδοση που τους άξιζε για την πλάνη τους». Τέτοιου είδους άτομα υποβιβάζουν τον εαυτό τους στο επίπεδο του κτήνους. (Ρω 1:26, 27· 2Πε 2:12) Κυνηγούν εσφαλμένα σαρκικά πράγματα επειδή, σαν κτήνη, στερούνται λογικότητας και δεν έχουν πνευματικότητα.—Ιου 7, 10.

Γέννηση. Μια άλλη λέξη του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που μεταφράζεται με τη λέξη «φυσικός» είναι η λέξη γένεσις. Ο Ιάκωβος μιλάει για έναν «άνθρωπο που κοιτάζει το φυσικό του πρόσωπο [τὸ πρόσωπον τῆς γενέσεως αὐτοῦ, Κείμενο] στον καθρέφτη». (Ιακ 1:23) Ο Ιάκωβος λέει επίσης ότι «η γλώσσα είναι φωτιά» και ότι «φλογίζει τον τροχό της φυσικής ζωής [τὸν τροχὸν τῆς γενέσεως, Κείμενο]». (Ιακ 3:5, 6) Ο Ιάκωβος ίσως υπονοεί εδώ έναν τροχό, όπως τον τροχό ενός άρματος, ο οποίος μπορεί να πάρει φωτιά από έναν καυτό, διάπυρο άξονα. Παρόμοια, η γλώσσα μπορεί να φλογίσει ολόκληρο τον κύκλο της ζωής κάποιου στον οποίο μπήκε με τη γέννησή του, μετατρέποντας τη ζωή σε φαύλο κύκλο, ίσως προκαλώντας μάλιστα και την καταστροφή του ατόμου σαν από φωτιά.