Πέτρου (Επιστολές) — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΠΕΤΡΟΥ (ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ)

Δύο θεόπνευστες επιστολές των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, γραμμένες από τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος συστήνεται ως ο συγγραφέας στην εισαγωγή της καθεμιάς. (1Πε 1:1· 2Πε 1:1· παράβαλε 2Πε 3:1.) Επιπρόσθετες εσωτερικές αποδείξεις πιστοποιούν με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι ο Πέτρος ήταν ο συγγραφέας. Ο ίδιος αναφέρει ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της μεταμόρφωσης του Ιησού Χριστού, προνόμιο που είχαν αποκλειστικά ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. (2Πε 1:16-18· Ματ 17:1-9) Επίσης, όπως γίνεται φανερό από τα εδάφια Ιωάννης 21:18, 19, μόνο ο Πέτρος θα μπορούσε να πει: «Η απέκδυση της σκηνής μου θα γίνει σύντομα, όπως μου υποδήλωσε και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός». (2Πε 1:14) Η διαφορά στο ύφος των δύο επιστολών μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο Πέτρος χρησιμοποίησε τον Σιλουανό (Σίλα) για να γράψει την πρώτη επιστολή, αλλά, προφανώς, όχι και τη δεύτερη. (1Πε 5:12) Και οι δύο ήταν καθολικές επιστολές, που όπως φαίνεται απευθύνονταν τόσο στους Ιουδαίους όσο και στους μη Ιουδαίους Χριστιανούς. Η πρώτη επιστολή απευθύνεται συγκεκριμένα σε όσους ήταν στον Πόντο, στη Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και στη Βιθυνία—περιοχές της Μικράς Ασίας.—1Πε 1:1· 2:10· 2Πε 1:1· 3:1· παράβαλε Πρ 2:5, 9, 10.

Οι επιστολές του Πέτρου βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής, εξαίροντας την ορθή διαγωγή και τις ανταμοιβές της, και παραθέτοντας από αυτά ως τον αυθεντικό Λόγο του Θεού. Περιέχουν παραθέσεις από τη Γένεση (18:12· 1Πε 3:6), την Έξοδο (19:5, 6· 1Πε 2:9), το Λευιτικό (11:44· 1Πε 1:16), τους Ψαλμούς (34:12-16· 118:22· 1Πε 3:10-12· 2:7), τις Παροιμίες (11:31 [Ο΄]· 26:11· 1Πε 4:18· 2Πε 2:22) και τον Ησαΐα (8:14· 28:16· 40:6-8· 53:5· 1Πε 2:8· 2:6· 1:24, 25· 2:24). Καταδεικνύεται ότι οι Γραφικές προφητείες είναι προϊόν του πνεύματος του Θεού. (2Πε 1:20, 21· παράβαλε 2Τι 3:16.) Επαναλαμβάνεται η υπόσχεση του Θεού για νέους ουρανούς και νέα γη. (2Πε 3:13· Ησ 65:17· 66:22· Απ 21:1) Οι παράλληλες περικοπές ανάμεσα στη δεύτερη επιστολή του Πέτρου (2:4-18· 3:3) και στην επιστολή του Ιούδα (5-13, 17, 18) δείχνουν προφανώς ότι ο μαθητής Ιούδας αποδεχόταν τη δεύτερη επιστολή του Πέτρου ως θεόπνευστη. Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, το γεγονός ότι ο Πέτρος συγκατατάσσει τις επιστολές του αποστόλου Παύλου στις «υπόλοιπες Γραφές».—2Πε 3:15, 16.

Χρόνος Συγγραφής. Από τον τόνο των επιστολών συνάγεται πως η συγγραφή τους έλαβε χώρα προτού ξεσπάσει ο διωγμός του Νέρωνα το 64 Κ.Χ. Το γεγονός ότι ο Μάρκος ήταν μαζί με τον Πέτρο φαίνεται να τοποθετεί το χρόνο συγγραφής της πρώτης επιστολής ανάμεσα στο 62 και στο 64 Κ.Χ. (1Πε 5:13) Νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της πρώτης φυλάκισης του αποστόλου Παύλου στη Ρώμη (περ. 59-61 Κ.Χ.), ο Μάρκος ήταν εκεί, και όταν ο Παύλος φυλακίστηκε για δεύτερη φορά στη Ρώμη (περ. 65 Κ.Χ.), ζήτησε να έρθουν κοντά του ο Τιμόθεος και ο Μάρκος. (Κολ 4:10· 2Τι 4:11) Πιθανώς, ο Πέτρος έγραψε τη δεύτερη επιστολή του λίγο καιρό μετά την πρώτη, δηλαδή γύρω στο 64 Κ.Χ.

Γράφτηκαν από τη Βαβυλώνα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του ίδιου του Πέτρου, την πρώτη του επιστολή την έγραψε όταν βρισκόταν στη Βαβυλώνα. (1Πε 5:13) Ενδέχεται να έγραψε από εκεί και τη δεύτερη επιστολή του. Τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν σαφώς ότι το όνομα «Βαβυλώνα» αναφέρεται στην πόλη του Ευφράτη και όχι στη Ρώμη, όπως έχουν ισχυριστεί μερικοί. Εφόσον “τα καλά νέα για τους περιτμημένους” ήταν εμπιστευμένα στον Πέτρο, είναι αναμενόμενο ότι αυτός θα υπηρετούσε σε κάποιο κέντρο του Ιουδαϊσμού, όπως η Βαβυλώνα. (Γα 2:7-9) Στην αρχαία πόλη της Βαβυλώνας και στα περίχωρά της κατοικούσαν πολλοί Ιουδαίοι. Η Εγκυκλοπαίδεια Τζουντάικα ([Encyclopaedia Judaica] Ιερουσαλήμ, 1971, Τόμ. 15, στ. 755), πραγματευόμενη την εκπόνηση του Βαβυλωνιακού Ταλμούδ, αναφέρεται στις «μεγάλες Ιουδαϊκές ακαδημίες της Βαβυλώνας» οι οποίες υφίσταντο κατά τα χρόνια της Κοινής Χρονολογίας. Εφόσον ο Πέτρος έγραψε στους «προσωρινούς κατοίκους τους διασκορπισμένους [σε πραγματικές τοποθεσίες, παραδείγματος χάρη] στον Πόντο, στη Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και στη Βιθυνία» (1Πε 1:1), έπεται λογικά ότι και η «Βαβυλώνα», όπου γράφτηκε η επιστολή, ήταν η πραγματική τοποθεσία που φέρει αυτό το όνομα. Η Αγία Γραφή δεν περιέχει καμιά ένδειξη για το ότι με τη λέξη «Βαβυλώνα» εννοείται ειδικά η Ρώμη ούτε αναφέρει ότι ο Πέτρος βρέθηκε ποτέ στη Ρώμη.

Ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι ο Πέτρος υπέστη μαρτυρικό θάνατο στη Ρώμη ήταν ο Διονύσιος, επίσκοπος της Κορίνθου το δεύτερο ήμισυ του δεύτερου αιώνα. Νωρίτερα, ο Κλήμης της Ρώμης, αν και μνημονεύει μαζί τον Παύλο και τον Πέτρο, τονίζει ότι μόνο ο απόστολος Παύλος κήρυξε και στην Ανατολή και στη Δύση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Πέτρος ουδέποτε πήγε στη Δύση. Εφόσον, όπως φαίνεται, ο άγριος διωγμός των Χριστιανών από τη ρωμαϊκή κυβέρνηση (υπό τον Νέρωνα) δεν είχε αρχίσει ακόμη, ο Πέτρος δεν είχε κανέναν λόγο να συγκαλύψει την ταυτότητα της Ρώμης χρησιμοποιώντας άλλο όνομα. Όταν ο Παύλος έγραψε στους Ρωμαίους, στέλνοντας χαιρετισμούς σε πολλούς στη Ρώμη ονομαστικά, παρέλειψε τον Πέτρο. Αν ο Πέτρος ήταν εξέχων επίσκοπος εκεί, θα ήταν απίθανο να τον παραλείψει. Επίσης, το όνομα του Πέτρου δεν συμπεριλαμβάνεται στα ονόματα εκείνων που στέλνουν χαιρετισμούς μέσω των επιστολών τις οποίες έγραψε ο Παύλος από τη Ρώμη—Εφεσίους, Φιλιππησίους, Κολοσσαείς, 2 Τιμόθεο, Φιλήμονα, Εβραίους.

Πρώτη Επιστολή του Πέτρου. Οι Χριστιανοί στους οποίους απηύθυνε ο απόστολος Πέτρος την πρώτη του επιστολή αντιμετώπιζαν σοβαρές δοκιμασίες. (1Πε 1:6) Επιπρόσθετα, “το τέλος όλων των πραγμάτων” είχε πλησιάσει—προφανώς το τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων που είχε προείπει ο Ιησούς. (Παράβαλε Μαρ 13:1-4· 1Θε 2:14-16· Εβρ 9:26.) Επομένως, ήταν καιρός να “αγρυπνούν σε σχέση με τις προσευχές”. (1Πε 4:7· παράβαλε Ματ 26:40-45.) Χρειάζονταν επίσης ενθάρρυνση για να υπομείνουν πιστά—αυτήν ακριβώς την ενθάρρυνση που τους έδωσε ο απόστολος Πέτρος.

Επανειλημμένα, ο Πέτρος υπενθύμισε στους συγχριστιανούς του τις ευλογίες που απολάμβαναν. Χάρη στο έλεος του Θεού, τους είχε δοθεί μια νέα γέννηση σε μια ζωντανή ελπίδα, για την οποία μπορούσαν να ευφραίνονται. (1Πε 1:3-9) Είχαν αγοραστεί με το πολύτιμο αίμα του Χριστού. (1Πε 1:18, 19) Μέσω της διευθέτησης του βαφτίσματος, είχαν αποκτήσει αγαθή συνείδηση την οποία θα εξακολουθούσαν να απολαμβάνουν αν ζούσαν σε αρμονία με τα όσα συμβόλιζε το βάφτισμά τους στο νερό. (1Πε 3:21–4:6) Ως ζωντανές πέτρες, οικοδομούνταν πάνω στον Χριστό Ιησού για να γίνουν πνευματικός οίκος ή ναός. Ήταν «εκλεγμένο γένος, βασιλικό ιερατείο, άγιο έθνος, λαός για ειδική ιδιοκτησία».—1Πε 2:4-10.

Ο Πέτρος κατέδειξε ότι οι Χριστιανοί, λαμβανομένων υπόψη των όσων είχε κάνει ο Θεός και ο Γιος του για χάρη τους, είχαν βάσιμους λόγους να υπομένουν παθήματα και να διακρατούν καλή διαγωγή. Έπρεπε να αναμένουν ότι θα υφίσταντο παθήματα, διότι «ακόμη και ο Χριστός πέθανε μία φορά για πάντα σχετικά με αμαρτίες, ένας δίκαιος για αδίκους». (1Πε 3:17, 18) Αυτή καθαυτή η συμμετοχή στα παθήματα του Χριστού ήταν πηγή χαράς, καθώς το αποτέλεσμα θα ήταν αγαλλίαση κατά την αποκάλυψη της δόξας του Χριστού. Αν κάποιος ονειδιζόταν για το όνομα του Χριστού, αυτό αποτελούσε απόδειξη ότι είχε το πνεύμα του Θεού. (1Πε 4:12-14) Το αποτέλεσμα των ίδιων των δοκιμασιών ήταν πίστη δοκιμασμένης ποιότητας, η οποία ήταν απαραίτητη για τη σωτηρία. (1Πε 1:6-9) Επιπλέον, υπομένοντας πιστά, θα συνέχιζαν να γεύονται το ενδιαφέρον του Θεού. Αυτός θα τους έκανε σταθερούς και ισχυρούς.—1Πε 5:6-10.

Ωστόσο, όπως τόνισε ο Πέτρος, οι Χριστιανοί δεν θα έπρεπε να υποφέρουν ποτέ ως παραβάτες του νόμου. (1Πε 4:15-19) Θα έπρεπε να έχουν υποδειγματική διαγωγή, με την οποία θα κατασίγαζαν τα λόγια της άγνοιας εναντίον τους. (1Πε 2:12, 15, 16) Αυτό περιλάμβανε κάθε πτυχή της ζωής του Χριστιανού—τη σχέση του με τις κυβερνητικές εξουσίες, με τον κύριό του, με τα μέλη της οικογένειάς του και με τους Χριστιανούς αδελφούς του. (1Πε 2:13–3:9) Σήμαινε ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιεί τα όργανα της ομιλίας με κατάλληλο τρόπο, διακρατώντας αγαθή συνείδηση (1Πε 3:10-22) και παραμένοντας αλώβητος από τις μολυσματικές συνήθειες των εθνών. (1Πε 4:1-3) Μέσα στην εκκλησία, οι πρεσβύτεροι που υπηρετούσαν ως ποιμένες δεν έπρεπε να καταδυναστεύουν τα πρόβατα, αλλά να επιτελούν το έργο τους με τη θέλησή τους και πρόθυμα. Οι νεότεροι έπρεπε να υποτάσσονται στους γεροντότερους. (1Πε 5:1-5) Όλοι οι Χριστιανοί έπρεπε να είναι φιλόξενοι, να επιδιώκουν να εποικοδομούν ο ένας τον άλλον, να έχουν έντονη αγάπη ο ένας για τον άλλον και να είναι περιζωσμένοι με ταπεινοφροσύνη.—1Πε 4:7-11· 5:5.

Δεύτερη Επιστολή του Πέτρου. Ο σκοπός για τον οποίο έγραψε ο Πέτρος τη δεύτερη επιστολή του ήταν να βοηθήσει τους Χριστιανούς να καταστήσουν βέβαιη την κλήση και την εκλογή τους, καθώς επίσης να μην παρασυρθούν από ψευδοδιδασκάλους και ασεβείς ανθρώπους μέσα στην ίδια την εκκλησία. (2Πε 1:10, 11· 3:14-18) Οι Χριστιανοί παροτρύνονται να έχουν πίστη, αρετή, γνώση, εγκράτεια, υπομονή, θεοσεβή αφοσίωση, αδελφική στοργή και αγάπη (2Πε 1:5-11), και νουθετούνται να δίνουν προσοχή στο θεόπνευστο «προφητικό λόγο». (2Πε 1:16-21) Στην επιστολή αναφέρονται παραδείγματα κρίσεων που εκτέλεσε ο Ιεχωβά στο παρελθόν εναντίον ασεβών ανθρώπων προκειμένου να καταδειχτεί ότι όσοι εγκαταλείπουν το δρόμο της δικαιοσύνης δεν θα ξεφύγουν από την οργή του Θεού. (2Πε 2:1-22) Παρά τα όσα μπορεί να λένε οι εμπαίκτες στις «τελευταίες ημέρες», η έλευση της ημέρας του Ιεχωβά—ημέρα κατά την οποία θα εκτελεστούν οι ασεβείς—είναι τόσο αναμφισβήτητη όσο και η τιμωρία που υπέστη ο κόσμος των ημερών του Νώε. Επίσης, η υπόσχεση του Θεού για νέους ουρανούς και νέα γη είναι βέβαιη και πρέπει να μας παρακινεί να καταβάλλουμε επιμελείς προσπάθειες προκειμένου να βρεθούμε άψογοι από την άποψη του Θεού.—2Πε 3:1-18.

[Πλαίσιο στη σελίδα 658]

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Επιστολή που παροτρύνει τους Χριστιανούς να αγρυπνούν και να υπομένουν πιστά παρά τις δοκιμασίες

Γράφτηκε στη Βαβυλώνα από τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος χρησιμοποίησε ως γραμματέα τον Σιλουανό, περίπου το 62-64 Κ.Χ.

Οι Χριστιανοί πρέπει να ενεργούν με τρόπο αντάξιο της υπέροχης ελπίδας τους

Στους «εκλεγμένους» έχει δοθεί μια ζωντανή ελπίδα, μια άφθαρτη κληρονομιά στον ουρανό (1:1-5)

Έχουν πίστη στον Ιησού Χριστό για τη σωτηρία των ψυχών τους—κάτι για το οποίο εκδήλωσαν έντονο ενδιαφέρον οι προφήτες της αρχαιότητας, ακόμη και οι άγγελοι (1:8-12)

Ως εκ τούτου, πρέπει να περιζώσουν τη διάνοιά τους για δραστηριότητα· πρέπει να απορρίψουν τις προηγούμενες επιθυμίες τους, να είναι άγιοι και να συμπεριφέρονται με θεοσεβή φόβο και αδελφική αγάπη (1:13-25)

Πρέπει να αναπτύξουν λαχτάρα για το «γάλα του λόγου» ώστε να αυξηθούν προς σωτηρία (2:1-3)

Αποτελούν πνευματικό οίκο, άγιο ιερατείο, οικοδομημένο πάνω στο θεμέλιο του Χριστού· ως εκ τούτου, πρέπει να προσφέρουν πνευματικές θυσίες ευπρόσδεκτες στον Θεό (2:4-8)

Ως λαός για ειδική ιδιοκτησία, διακηρύττουν εκτεταμένα τις αρετές του Θεού τους και συμπεριφέρονται με τρόπο που τον τιμάει (2:9-12)

Οι σχέσεις με τους συνανθρώπους πρέπει να βασίζονται σε θεϊκές αρχές

Να είστε υποτακτικοί στους ανθρώπινους άρχοντες· να αγαπάτε τους αδελφούς· να φοβάστε τον Θεό (2:13-17)

Οι οικιακοί υπηρέτες πρέπει να υποτάσσονται στους κυρίους τους ακόμη και αν εκείνοι είναι παράλογοι· ο Ιησούς έθεσε καλό παράδειγμα υπομονετικής εγκαρτέρησης στο κακό (2:18-25)

Οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσονται στους συζύγους τους· αν ο σύζυγος δεν είναι ομόπιστος, η καλή διαγωγή της γυναίκας μπορεί να τον κερδίσει (3:1-6)

Οι άντρες πρέπει να αποδίδουν τιμή στις συζύγους τους «ως πιο αδύναμο σκεύος» (3:7)

Όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν κατανόηση για τους άλλους, μη ανταποδίδοντας κακό αντί κακού, αλλά επιδιώκοντας ειρήνη (3:8-12)

Το τέλος όλων των πραγμάτων έχει πλησιάσει, γι’ αυτό και οι Χριστιανοί πρέπει να είναι σώφρονες και να αγρυπνούν σε σχέση με τις προσευχές, πρέπει να έχουν έντονη αγάπη ο ένας για τον άλλον και να χρησιμοποιούν τα χαρίσματά τους για να τιμούν τον Θεό (4:7-11)

Οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι πρόθυμοι να ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού· οι νεαροί πρέπει να υποτάσσονται στους γεροντότερους· όλοι πρέπει να εκδηλώνουν ταπεινοφροσύνη (5:1-5)

Η πιστή εγκαρτέρηση στα παθήματα αποφέρει ευλογίες

Οι Χριστιανοί μπορούν να ευφραίνονται ακόμη και όταν αντιμετωπίζουν οδυνηρές δοκιμασίες, εφόσον θα γίνει φανερή η ποιότητα της πίστης τους (1:6, 7)

Δεν πρέπει να υποφέρουν λόγω αδικοπραγίας· αν υποφέρουν για χάρη της δικαιοσύνης, πρέπει να δοξάζουν τον Θεό και να μην ντρέπονται· αυτός είναι καιρός κρίσης (3:13-17· 4:15-19)

Ο Χριστός υπέφερε και πέθανε ως σάρκα για να μας οδηγήσει στον Θεό· ως εκ τούτου, δεν ζούμε πλέον σύμφωνα με σαρκικές επιθυμίες—ακόμη και αν οι σαρκικοί άνθρωποι μας κακομεταχειρίζονται επειδή είμαστε διαφορετικοί (3:18–4:6)

Αν ένας Χριστιανός υπομένει τις δοκιμασίες πιστά, θα συμμετάσχει στη μεγάλη αγαλλίαση κατά την αποκάλυψη του Ιησού, αλλά επίσης θα είναι βέβαιος ότι έχει το πνεύμα του Θεού τώρα (4:12-14)

Ο καθένας ας ταπεινωθεί κάτω από το χέρι του Θεού και ας ρίξει τις ανησυχίες του πάνω Του· ας ταχθεί εναντίον του Σατανά, με την πεποίθηση ότι ο ίδιος ο Θεός θα κάνει ισχυρούς τους υπηρέτες Του (5:6-10)

[Πλαίσιο στη σελίδα 659]

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Επιστολή που παροτρύνει τους Χριστιανούς να αγωνίζονται και να προσκολλώνται στον προφητικό λόγο· περιέχει δυναμικές προειδοποιήσεις σχετικά με την αποστασία

Γράφτηκε πιθανώς από τη Βαβυλώνα γύρω στο 64 Κ.Χ.

Οι Χριστιανοί πρέπει να αγωνίζονται και να εμπιστεύονται στον προφητικό λόγο

Ο Θεός έχει χαρίσει όλα τα πράγματα που αφορούν τη ζωή και τη θεοσεβή αφοσίωση· οι Χριστιανοί πρέπει να ανταποκριθούν αγωνιζόμενοι να αναπτύξουν πίστη, αρετή, γνώση, εγκράτεια, υπομονή, θεοσεβή αφοσίωση, αδελφική στοργή και αγάπη—ιδιότητες που θα τους κάνουν δραστήριους και καρποφόρους (1:1-15)

Οι Χριστιανοί πρέπει να δίνουν προσοχή στο θεόπνευστο προφητικό λόγο· όταν ο Πέτρος είδε τον Ιησού να μεταμορφώνεται και άκουσε τον Θεό να μιλάει πάνω στο βουνό, ο προφητικός λόγος έγινε βεβαιότερος (1:16-21)

Να φυλάγεστε από τους ψευδοδιδασκάλους και από άλλα διεφθαρμένα άτομα· η ημέρα του Ιεχωβά έρχεται

Ψευδοδιδάσκαλοι θα παρεισφρήσουν στην εκκλησία, εισάγοντας καταστροφικές αιρέσεις (2:1-3)

Είναι βέβαιο ότι ο Ιεχωβά θα κρίνει αυτούς τους αποστάτες, ακριβώς όπως έκρινε τους ανυπάκουους αγγέλους, τον ασεβή κόσμο των ημερών του Νώε και τις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων (2:4-10)

Τέτοιου είδους ψευδοδιδάσκαλοι καταφρονούν την εξουσία, κηλιδώνουν το καλό όνομα των Χριστιανών με υπερβολές και ανηθικότητα, δελεάζουν τους αδύναμους και υπόσχονται ελευθερία ενώ οι ίδιοι είναι δούλοι της διαφθοράς (2:10-19)

Αυτοί είναι σε χειρότερη κατάσταση τώρα από ό,τι ήταν όταν δεν γνώριζαν για τον Ιησού Χριστό (2:20-22)

Να προσέχετε τους εμπαίκτες στις τελευταίες ημέρες οι οποίοι θα χλευάζουν το άγγελμα για την υποσχεμένη παρουσία του Ιησού· αυτοί ξεχνούν ότι ο Θεός που σκοπεύει να καταστρέψει αυτό το σύστημα πραγμάτων έχει ήδη καταστρέψει τον προκατακλυσμιαίο κόσμο (3:1-7)

Μην εκλαμβάνετε εσφαλμένα την υπομονή του Θεού ως αργοπορία—ο Θεός είναι υπομονετικός επειδή θέλει να μετανοήσουν οι άνθρωποι· εντούτοις, αυτό το σύστημα πραγμάτων εξάπαντος θα καταστραφεί στην ημέρα του Ιεχωβά και εξάπαντος θα αντικατασταθεί από δίκαιους νέους ουρανούς και δίκαιη νέα γη (3:8-13)

Οι Χριστιανοί πρέπει να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να είναι «ακηλίδωτοι και άψογοι και με ειρήνη»· τότε δεν θα παροδηγηθούν από ψευδοδιδασκάλους, αλλά θα αυξάνουν σε παρ’ αξία καλοσύνη και γνώση του Χριστού (3:14-18)