Η Λατρεία του ‘Θηρίου’—Γιατί οι Αληθινοί Χριστιανοί Αρνούνται
ΜΠΟΡΕΙΤΕ να φαντασθήτε μεγάλους αριθμούς ανδρών και γυναικών όλων των φυλών και εθνικοτήτων να λατρεύουν ένα επτακέφαλο θηρίο; Αυτό το ερώτημα μπορεί να φαίνεται παράξενο. Εν τούτοις, δεν προέρχεται από τον κόσμο της φαντασίας, αλλά από την πραγματικότητα. Η πιο τραγική άποψις είναι ότι υπάρχουν άτομα που καταφεύγουν σε θηριωδίες προσπαθώντας να εξαναγκάσουν άλλους να λατρεύσουν το «θηρίον.»
Αυτό το «θηρίον» εθεάθη σε όραμα από τον Χριστιανό απόστολο Ιωάννη τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Ο Ιωάννης περιγράφοντας αυτό το «θηρίον», έγραψε: «Και είδον θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά, και κέρατα δέκα· και επί των κεράτων αυτού δέκα διαδήματα, και επί τας κεφαλάς αυτού ονόματα βλασφημίας. Και το θηρίον, το οποίον είδον, ήτο όμοιον με πάρδαλιν, και οι πόδες αυτού ως άρκτου, και το στόμα αυτού ως στόμα λέοντος· και έδωκεν εις αυτό ο δράκων την δύναμιν αυτού και τον θρόνον αυτού και εξουσίαν μεγάλην.» (Αποκάλ. 13:1, 2) Σχετικά με τον βαθμό της εξουσίας, διαβάζομε τα εξής: «Και εδόθη εις αυτό εξουσία επί πάσαν φυλήν και γλώσσαν και έθνος. Και θέλουσι προσκυνήσει αυτό πάντες οι κατοικούντες επί της γης.»—Αποκάλ. 13:7, 8.
Δεν υπάρχει αμφιβολία για την ταυτότητα του ‘δράκοντος.’ Προηγουμένως, ο απόστολος Ιωάννης εχαρακτήρισε τον ‘μέγα δράκοντα’ ως ‘τον όφιν τον αρχαίον, τον καλούμενον Διάβολον και Σατανάν τον πλανώντα την οικουμένην όλην.’ (Αποκάλ. 12:9) Αλλά τι ακριβώς είναι το «θηρίον» που αντλεί εξουσία από τον Διάβολο;
ΕΞΑΚΡΙΒΩΣΙΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ‘ΘΗΡΙΟΥ’
Επί πολλά χρόνια Βιβλικοί λόγιοι ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτό το ζήτημα. Ένας απ’ αυτούς, ο Κάρολος Τζων Έλλικοτ, του δεκάτου ενάτου αιώνος, εξέδωσε οκτώ τόμους με σχόλια που εκάλυπταν ολόκληρη την Αγία Γραφή. Σε μια περιληπτική μετάφρασι του Βιβλικού Σχολιολογίου του Έλλικοτ, βρίσκομε την επόμενη επεξήγησι για το ‘θηρίον το αναβαίνον εκ της θαλάσσης:’
«Η θάλασσα συμβολίζει τη μεγάλη, ανήθικη μάζα του ανθρωπίνου γένους. Τα άτομα, σαν μεγαλύτερα και μικρότερα κύματα, συναποτελούν αυτή τη μεγάλη ωκεανοειδή μάζα ανθρώπων, που διέπονται από ωθήσεις ή πάθη. . . .Το «θηρίον» είναι πάντοτε η εικόνα των βασιλείων αυτού του κόσμου—δηλαδή, των βασιλείων που στηρίζονται στο πάθος ή στην ιδιοτέλεια. Αυτά είναι επτά τον αριθμόν, διότι το θηρίο έχει επτά κεφαλές. Διαβάζομε κατόπιν για επτά όρη. Αυτές οι παγκόσμιες δυνάμεις χαρακτηρίζονται ως όρη λόγω της δυνάμεως και της σταθερότητός των· χαρακτηρίζονται επίσης ως κεφαλές του θηρίου διότι, μολονότι είναι χωρισμένες, εμπνέονται από το πνεύμα του δράκοντος, το πνεύμα της άκρας εχθρότητος προς τη διακυβέρνησι του Δικαίου Βασιλέως. Στην [Αποκάλυψι] 17:10 διαβάζομε ότι πέντε έχουν πέσει, μία κατείχε εξουσία, και η εβδόμη δεν εφάνη ακόμη. Έτσι, έχομε το κλειδί στα χέρια μας. Η έκτη κεφαλή είναι η αυτοκρατορική Ρώμη.»
Αυτό το σχολιολόγιο είναι βασισμένο σε ενδείξεις που παρέχει η ίδια η Αγία Γραφή. Οι Γραφές μιλούν για τη θάλασσα, ή τα ύδατα, ως συμβολίζοντα ‘λαούς και όχλους και έθνη και γλώσσες.’ (Αποκάλ. 17:15) Διαβάζομε επίσης τα εξής: «Οι δε ασεβείς είναι ως η τεταραγμένη θάλασσα, όταν δεν δύναται να ησυχάση· και τα κύματα αυτής εκρίπτουσι καταπάτημα και πηλόν.» (Ησ. 57:20) Όσο για το θηρίο που εξήλθε από τη ‘θάλασσα,’ το βιβλίο του Δανιήλ παρέχει υποβοηθητικές πληροφορίες για τη θετική εξακρίβωσί του. Εκεί βρίσκομε την περιγραφή τεσσάρων θηρίων—ενός λέοντος, μιας άρκτου, μιας λεοπαρδάλεως και ενός πλάσματος που είναι τρομακτικό σε εμφάνισι. Αυτά τα τέσσερα θηρία προσδιορίζονται ως βασιλείς ή βασίλεια. Ο λέων συμβολίζει τη Βαβυλώνα· η άρκτος τη Μηδοπερσία και η λεοπάρδαλις την Ελλάδα. (Δαν. 7:2-7, 17, 18) Όταν ο απόστολος Ιωάννης έγραψε το βιβλίο της Αποκαλύψεως, οι παγκόσμιες δυνάμεις της Βαβυλώνος, της Μηδοπερσίας και της Ελλάδος είχαν πέσει, καθώς και οι μεγάλες δυνάμεις της Αιγύπτου και της Ασσυρίας που προηγήθηκαν απ’ αυτές. Επομένως το «θηρίον» πρέπει να συμβολίζη το μεγάλο πολιτικό σύστημα που διεκυβέρνησε το ανθρώπινο γένος μέσω των διαδοχικών αυτών επτά κεφαλών, αρχίζοντας από την παγκόσμιο δύναμι της Αιγύπτου.
Ένα γεγονός που συνέβη στη διάρκεια της επιγείου ζωής του Ιησού Χριστού αποδεικνύει ότι ο Σατανάς ήταν πράγματι εκείνος που βρισκόταν πίσω από τις θηριώδεις κυβερνήσεις. Η Αγία Γραφή αναφέρει τα εξής: «Παραλαμβάνει αυτόν [τον Ιησού] ο διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει προς αυτόν· Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.» (Ματθ. 4:8, 9) Επειδή ο αντίδικος είχε τη διακυβέρνησι των ‘βασιλείων του κόσμου,’ μπορούσε να προσφέρη αυτά τα βασίλεια στον Ιησού Χριστό. Ο Υιός του Θεού δεν αρνήθηκε ότι ο Διάβολος ήταν σε θέσι να του δώση αυτά τα βασίλεια. Αντιθέτως, ο Ιησούς αργότερα είπε στους μαθητάς του: «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου, τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω.»—Ιωάν. 12:31.
Το βιβλίο της Αποκαλύψεως αποκαλύπτει ότι θα ησκούντο πιέσεις στους κατοίκους της γης να γίνουν λάτρεις του ‘θηρίου’ που εξουσιάζεται από τον Διάβολο. Πληροφορούμεθα ότι όλοι οι άνθρωποι θα υποστούν εξαναγκασμό—«έκαμνε πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους και τους πλουσίους και τους πτωχούς και τους ελευθέρους και τους δούλους, να λάβωσι χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς ή επί των μετώπων αυτών, και να μη δύναται μηδείς να αγοράση ή να πωλήση, ειμή ο έχων το χάραγμα ή το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού.»—Αποκάλ. 13:16, 17.
Το «χάραγμα» του θηρίου θα πιστοποιούσε ότι εκείνος που το έχει ανήκει σ’ αυτό το «θηρίον», και του παρέχει πλήρη υποστήριξι. Το Βιβλικό Σχολιολόγιο του Έλλικοτ σημειώνει ότι το χάραγμα ‘ασφαλώς σημαίνει την αποδοχή των αρχών αυτής της τυραννικής παγκοσμίου δυνάμεως.’
Τώρα το ζήτημα είναι, Θα μπορούσε ένας αληθινός Χριστιανός να παράσχη τη συγκατάθεσί του σ’ αυτό το «θηρίον;» Όχι, αν θέλη να μείνη πιστός στον Ιεχωβά Θεό και στον Κύριον Ιησού Χριστό. Το εδάφιο Αποκάλυψις 13:8 αναφέρει ότι ‘τα ονόματα των κατοικούντων επί της γης, οι οποίοι προσκυνούν αυτό, δεν εγράφησαν εν τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου.’
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΑΘΕΡΟΙ
Η στάσις των πρώτων Χριστιανών απέναντι της έκτης κεφαλής του ‘θηρίου,’ της Ρώμης, δείχνει ότι εκείνοι οι Χριστιανοί σταθερά το πίστευαν αυτό. Φυσικά, εκείνοι οι Χριστιανοί δεν καταφρονούσαν τις κυβερνώσες εξουσίες. Ανεγνώριζαν ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχε λόγω θείας ανοχής. Επίσης, εκείνοι που ήσαν στην κυβερνώσα εξουσία είχαν ένα μέτρο θεοδότου συνειδήσεως και, επομένως, παρείχαν επωφελείς υπηρεσίες σε όλους, περιλαμβανομένων και των Χριστιανών. Μεταξύ αυτών των υπηρεσιών ήσαν η διατήρησις ενός νομικού συστήματος, η κατασκευή και η συντήρησις οδών, η προστασία από εγκληματίες και παρανόμους οχλοκράτες, και τα παρόμοια. Με μια αγαθή συνείδησι, λοιπόν, οι Χριστιανοί πλήρωναν φόρους. Ποτέ δεν έκαναν εξεγέρσεις ή στάσεις εναντίον της κοσμικής εξουσίας.—Παράβαλε με Ρωμαίους 13:1-7.
Ακόμη κι εκείνοι που απαρνήθηκαν τη Χριστιανοσύνη, όταν αντιμετώπισαν την απειλή του θανάτου, παραδέχθηκαν ότι είχαν διδαχθή να διάγουν υποδειγματική ζωή. Ο Πλίνιος, σε μια επιστολή προς τον Αυτοκράτορα Τραϊανό, έγραψε τα εξής:
«Άλλοι, που κατωνομάσθησαν από έναν πληροφοριοδότη, στην αρχή ωμολόγησαν ότι είναι Χριστιανοί και κατόπιν το αρνήθηκαν αυτό, δηλώνοντας ότι μολονότι υπήρξαν Χριστιανοί, απαρνήθηκαν την πίστι τους, μερικοί πριν από τρία χρόνια, άλλοι από πιο πριν, και μερικοί μάλιστα πριν από είκοσι χρόνια. Όλοι αυτοί ελάτρευσαν την εικόνα σου και τα αγάλματα των θεών, και συγχρόνως κατηρώντο τον Χριστόν. Και αυτή ήταν η αφήγησις που μου έδωσαν για τη φύσι της θρησκείας την οποία άλλοτε ωμολογούσαν, αν αξίζη να έχη το όνομα του εγκλήματος ή της πλάνης· δηλαδή, ότι ήσαν συνηθισμένοι σε μια ωρισμένη μέρα να συναθροίζωνται . . . ότι εδεσμεύοντο, σαν μ’ ένα επίσημο όρκο, να μη διαπράξουν κανένα είδος ανομίας· να μην είναι ένοχοι ούτε κλοπής, ούτε ληστείας, ούτε μοιχείας· να μη παραβαίνουν ποτέ μια υπόσχεσι, ούτε ν’ αποφεύγουν μια κατάθεσι όταν καλούνται προς τούτο.»
Αληθινά, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τίποτε δεν είχε να φοβηθή από τέτοιους νομοταγείς ανθρώπους. Εν τούτοις, η απλή ομολογία ότι ένας ήταν Χριστιανός ετιμωρείτο τότε με θάνατο. Ο Αυτοκράτωρ Τραϊανός, απαντώντας στην επιστολή του Πλινίου για τον χειρισμό υποθέσεων σχετικών με Χριστιανούς, έγραψε τα εξής:
«Αυτούς τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους αναζητούν οι πληροφοριοδόται· αν όμως κατηγορούνται και καταδικάζωνται, ας εκτελούνται· αλλά μ’ αυτόν τον περιορισμό, ότι δηλαδή θ’ απαρνηθούν την ομολογία της Χριστιανοσύνης και το αποδείξουν αυτό προσκυνώντας τους θεούς μας, οσοδήποτε ύποπτη κι αν υπήρξε η πρότερη ζωή των θα συγχωρηθούν αν μετανοήσουν.»
Πράγματι, και μια μικρή ακόμη χειρονομία, θ’ αποτελούσε τη διαφορά μεταξύ ζωής και εκτελέσεως. Σε πολλές περιπτώσεις, οι Χριστιανοί μπορούσαν να σώσουν τη ζωή τους θέτοντας λίγο λιβάνι πάνω στον βωμό που έστεκε ενώπιον της εικόνος του κυβερνώντος αυτοκράτορος. Αλλά οι αληθινοί Χριστιανοί δεν ήθελαν να συμβιβασθούν. Δεν υπέκυπταν στις επιθυμίες της έκτης κεφαλής του ‘θηρίου.’
Για πολλούς ανθρώπους σήμερα, η στάσις των αληθινών Χριστιανών δεν θα είχε νόημα. Διαβάζομε από το βιβλίο Οι Αρχές της Χριστιανικής Θρησκείας τα εξής:
«Η πράξις λατρείας του αυτοκράτορος απετελείτο από τον ραντισμό ολίγων κόκκων θυμιάματος ή ολίγων σταγόνων οίνου πάνω σ’ ένα βωμό που ήταν στημένος ενώπιον της εικόνος του αυτοκράτορος. Ίσως, λόγω της μακράς μας αποστάσεως από την κατάστασι δεν διακρίνομε σ’ αυτή την πράξι τίποτα διαφορετικό από . . . την ύψωσι της χειρός σε χαιρετισμό της σημαίας ή κάποιου διακεκριμένου άρχοντος της πολιτείας, δηλαδή, μια εκδήλωσι αβροφροσύνης, σεβασμού και πατριωτισμού. Ίσως πολλοί άνθρωποι τον πρώτο αιώνα εσκέπτοντο μ’ αυτό τον τρόπο γι’ αυτό το ζήτημα, αλλά όχι και οι Χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν το όλο ζήτημα ως ζήτημα θρησκευτικής λατρείας, επειδή θεωρούσαν τον αυτοκράτορα σαν μια θεότητα κι επομένως θ’ αποδεικνύοντο άπιστοι στον Θεό και στον Χριστό, και γι’ αυτό ηρνούντο να το πράξουν αυτό.»
Αλλά γιατί η έκτη κεφαλή του ‘θηρίου’ δεν σεβάσθηκε την συνείδησι των Χριστιανών; Τίποτα δεν θα είχε να φοβηθή απ’ αυτούς. Αυτοί υπήκουαν στην εντολή του Κυρίου των: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:21) Η έκτη κεφαλή του ‘θηρίου,’ όμως, δεν ήταν ικανοποιημένη να λάβη εκείνο που ορθώς ανήκε σ’ αυτήν. Η έκτη εκείνη κεφαλή του ‘θηρίου’ ζητούσε και εκείνα που ανήκουν στον Θεό. Το ανωτέρω μνημονευόμενο βιβλίο συνεχίζει ως εξής:
«Επειδή [οι Χριστιανοί] ηρνούντο, εθεωρούντο ως πολιτικώς ανυπάκουοι. Ο λόγος για τον οποίον οι Χριστιανοί εδιώκοντο ήταν ακριβώς το ότι εθεωρούντο εχθροί της πολιτείας επειδή δεν εδέχοντο να λατρεύσουν τον αυτοκράτορα. Αυτή η λατρεία ήταν εκείνη που συντελούσε στη διατήρησι μιας πραγματικής ενότητος μεταξύ των πολύ διηρημένων στοιχείων που αποτελούσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.»
Σημειώστε ότι, σε τελευταία ανάλυσι, το επίμαχο σημείο ήταν η πολιτική πιστότης στο κράτος—μια πιστότης που έθετε την πολιτεία μπροστά από τον Θεό και καθιστούσε την πολιτεία ανωτάτη εξουσία. Η έκτη κεφαλή του ‘θηρίου’ δεν αντέκρουε τη θρησκευτικότητα των υπηκόων της, ενόσω αυτοί απέδιδαν λατρεία στον Καίσαρα. Αλλά δεν ανεχόταν ν’ αποδίδη κανείς αποκλειστική αφοσίωσι στον Δημιουργό του ουρανού και της γης. Γι’ αυτό, η έκτη εκείνη κεφαλή κατέλαβε για τον εαυτό της τη θέσι θεού και απαιτούσε ν’ αναγνωρίζεται ως θεός. Οι αληθινοί Χριστιανοί απλώς δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν με μια τέτοια αλαζονεία. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους υπευθύνους σε μια εξουσία ανώτερη από εκείνη της πολιτείας, δηλαδή, στον Θεό και στον Χριστό.
Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ‘ΘΗΡΙΟΥ’ ΣΗΜΕΡΑ
Στους συγχρόνους καιρούς, το Χριστιανικό σώμα που είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, έχει υποστή από το «θηρίον» τα ίδια πράγματα που υπέστησαν και οι πρώτοι Χριστιανοί. Εξετάστε ως παράδειγμα την Αφρικανική χώρα της Μαλάουι. Εκεί απαιτήθηκε από όλους τους πολίτας να γίνουν μέλη του μόνου υπάρχοντος πολιτικού κόμματος στη χώρα, του «Κόμματος του Κογκρέσσου της Μαλάουι.» Μια ταυτότης ιδιότητος μέλους που στοιχίζει περίπου 25 Αμερικανικά σεντς, πιστοποιεί την ταυτότητα του φέροντος ως ‘αποδεχομένου τις αρχές του κυβερνώντος πολιτικού κόμματος,’ ιδιαίτερα του Ισοβίου Προέδρου, του Δρος Χ. Καμούζου Μπάντα. Πώς πρέπει ο λαός της Μαλάουι να θεωρή την αγορά μιας «Ταυτότητος του Κόμματος;» Μια επίσημη εγκύκλιος που εξεδόθη στις 27 Αυγούστου 1975, λέγει τα εξής: «Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίον εμείς εδώ σ’ αυτή τη χώρα μπορούμε να δείξωμε εκτίμησι στον Ισόβιο Αρχηγό μας, τον Νγκουαζί Δρ. Μπάντα για την ανάπτυξι αυτής της χώρας, της Μαλάουι.» Επομένως, η άρνησις αγοράς μιας «Ταυτότητος του Κόμματος» θεωρείται ως έλλειψις εκτιμήσεως—πράξις απιστίας στον Ισόβιο Πρόεδρο Μπάντα. Το γεγονός ότι ένα άτομο που αρνείται ν’ αγοράση «Ταυτότητα του Κόμματος» είναι ένας νομοταγής πολίτης ο οποίος αληθινά αγαπά τους συνανθρώπους του, δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν. Στα κόμματα της κυβερνήσεως της Μαλάουι, το άτομο είναι ένας εγκληματίας ο οποίος δεν είναι άξιος καμμιάς νομικής προστασίας.
Ως αποτέλεσμα τούτου, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι για λόγους συνειδήσεως, αρνήθηκαν ν’ αγοράσουν «Ταυτότητες του Κόμματος,» υπέστησαν τρομερό διωγμό. Τα σπίτια πολλών πυρπολήθηκαν και τα αποκτήματά των κατεσχέθησαν. Υπέστησαν σοβαρό ξυλοδαρμό, συχνά σε βαθμό αναισθησίας. Συγκλονιστικές ατιμώσεις διεπράχθησαν εναντίον των, περιλαμβανομένων και σεξουαλικών βιαιοτήτων. Μερικοί θανατώθηκαν. Χιλιάδες ενεκλείσθησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Βρέφη αρπάχθηκαν από τις μητέρες των και κατόπιν μερικά απ’ αυτά πέθαναν από έλλειψι περιθάλψεως.
Πολλοί άνθρωποι ίσως πουν ότι θα ήταν ασφαλώς καλύτερο ν’ αγοράσουν απλώς οι Μάρτυρες «Ταυτότητες του Κόμματος» κι έτσι ν’ αποφύγουν τις ενοχλήσεις. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, βέβαια, δεν αναμένουν από όλους να κατανοήσουν τη θέσι τους, ούτε θέλουν να εξαναγκάσουν άλλους να δεχθούν τις αντιρρήσεις της συνειδήσεώς των. Σχετικά μ’ αυτό, εκείνο που επιθυμούν είναι να τους επιτραπή να διάγουν ηθικώς καθαρή ζωή, να μπορούν να επιδεικνύουν με λόγια και με έργα το μέγεθος του ενδιαφέροντός των, για τους συνανθρώπους των, και να έχουν την ελευθερία ν’ αποδίδουν στον Θεό αποκλειστική αφοσίωσι.
Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, εκτιμούν τη σχέσι των με τον Θεό και τον Χριστό πάνω απ’ όλα τα άλλα. Αν επρόκειτο να φανούν ότι αποδίδουν αναμφισβήτητη υποστήριξι σε κάποια πολιτική διάταξι, θα ενεργούσαν ενάντια στη διδασκαλία της Αγίας Γραφής ότι όλα τα ανθρώπινα κυβερνητικά συστήματα υπάρχουν κατ’ ανοχήν του Θεού μόνο, ως τότε που ο Θεός θα θελήση να τ’ αντικαταστήση με τη βασιλεία του στα χέρια του Ιησού Χριστού. (Δαν. 2:44· 7:13, 14) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποσχέθηκαν ν’ αποδίδουν απεριόριστη υποταγή αποκλειστικά στον Θεό και στον Χριστό. Γι’ αυτό, οποιαδήποτε πράξις από μέρους των που δείχνει κάτι διαφορετικό, θα ήταν πράξις απιστίας. Μια τέτοια πράξις θ’ αφαιρούσε από τον Θεό και τον Χριστό την οφειλή που τους ανήκει και γι’ αυτό θ’ αποτελούσε λατρεία του ‘θηρίου.’
Επίσης, οι προμήθειες για ζωή προέρχονται όχι από την πολιτεία, αλλά από τον Θεό. Ο Χριστιανός απόστολος είπε στους κατοίκους των Λύστρων τα εξής: «Εν ταις παρελθούσαις γενεαίς αφήκε πάντα τα έθνη να περιπατώσιν εν ταις οδοίς αυτών· καίτοι δεν αφήκεν αμαρτύρητον εαυτόν αγαθοποιών δίδων εις ημάς ουρανόθεν βροχάς και καιρούς καρποφόρους, γεμίζων τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας ημών.»—Πράξ. 14:16, 17.
Επομένως, οποτεδήποτε η απόλαυσις των θείων προμηθειών αφήνεται να εξαρτηθή μόνο από εκφράσεις υποταγής στην κυβερνητική εξουσία (όπως, λόγου χάριν, αναγκαστική ένταξι ενός ως μέλος του κυβερνώντος πολιτικού κόμματος), δηλαδή στην πολιτεία με ψευδοπαράστασι αυτής της πολιτείας ως πηγής όλων των αγαθών, τότε αυτή κάνει τον εαυτό της θεό. Εκείνοι που υποστηρίζουν την κρατική πολιτική σ’ αυτό το θέμα, είτε εθελουσίως, είτε κάτω από εξαναγκασμό, γίνονται λάτρεις του ‘θηρίου.’ Δίνουν τη συγκατάθεσί των στο «θηρίον» που καταφρονεί τον αληθινό Θεό και σ’ όλες τις θηριωδίες που διαπράττει το θηρίο εναντίον εκείνων οι οποίοι αποδίδουν στον Θεό αποκλειστική αφοσίωσι.
Η απάντησις ως προς το γιατί οι αληθινοί Χριστιανοί δεν μπορούν να λατρεύουν και δεν θα λατρεύσουν το «θηρίον,» είναι επομένως απλή. Το «θηρίον» δεν δικαιούται μιας τέτοιας λατρείας. Οσοδήποτε ασήμαντη μπορεί να φαίνεται η ζητούμενη πράξις, η ενασχόλησις του Χριστιανού σε μια τέτοια λατρεία θα εσήμαινε ότι αυτός γίνεται άπιστος στον Θεό και στον Χριστό. Οι αληθινοί Χριστιανοί θα δείξουν αντιθέτως αδιάρρηκτη αφοσίωσι στον Δοτήρα της ζωής και στη βασιλεία του Υιού του.