ΜΥΡΟ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑΤΑ

Οι εβραϊκές λέξεις που σχετίζονται με τα μύρα μπορεί να δηλώνουν εκτός από τις μυραλοιφές, οι οποίες ρευστοποιούνται όταν αλείβονται στο δέρμα, και τα σύνθετα ελαιώδη σκευάσματα τα οποία παραμένουν υγρά σε κανονικές θερμοκρασίες.—Εξ 30:25· Ψλ 133:2.

Στο παρελθόν, όπως και τώρα, τα μύρα χρησιμοποιούνταν πρωτίστως ως καλλυντικά και φαρμακευτικά σκευάσματα, τα οποία υπερτερούσαν των άλλων κυρίως λόγω της περιεκτικότητάς τους σε λάδι. Η ιδιότητα που έχουν τα λίπη και τα λάδια να απορροφούν και να διατηρούν τις μυρωδιές έδινε στον μυροποιό τη δυνατότητα να φτιάχνει αρωματικά σκευάσματα τα οποία ήταν περιζήτητα για την ευωδιά τους. (Ασμ 1:3) Χάρη στην καθαριστική και καταπραϋντική δράση του λαδιού, καθώς και στο άρωμα των πρόσθετων ουσιών, τα μύρα προλάμβαναν τον ερεθισμό του δέρματος και χρησιμοποιούνταν ως «αποσμητικά» σώματος σε χώρες με ζεστό κλίμα, όπου επικρατούσε συνήθως μεγάλη λειψυδρία. Η προσφορά ενός τέτοιου σκευάσματος στους επισκέπτες κατά την άφιξή τους στο σπίτι συνιστούσε οπωσδήποτε πράξη φιλοξενίας, σύμφωνα με ό,τι είπε ο Ιησούς όταν κάποια γυναίκα τού άλειψε τα πόδια με αρωματικό λάδι.—Λου 7:37-46.

Τα μύρα ειδικής παρασκευής με τα οποία προετοίμαζαν ένα πτώμα για την ταφή αναμφίβολα δρούσαν κατά κύριο λόγο ως απολυμαντικά και αποσμητικά. (2Χρ 16:14· Λου 23:56) Έχοντας αυτό υπόψη, ο Ιησούς εξήγησε ότι η χρίση του με πολύ ακριβό αρωματικό λάδι στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, λάδι του οποίου η μυρωδιά γέμισε ολόκληρο το σπίτι, αποσκοπούσε μεταφορικά στο “να τον προετοιμάσει για την ταφή”. (Ματ 26:6-12· Ιωα 12:3) Τα πολύτιμα αρώματα, όπως το νάρδο που χρησιμοποιήθηκε σε αυτή την περίπτωση, ήταν συνήθως σφραγισμένα μέσα σε ωραία αλαβάστρινα δοχεία ή φιάλες.—Μαρ 14:3· βλέπε ΑΛΑΒΑΣΤΡΟ.

Λάδι του Αγίου Χρίσματος και Θυμίαμα. Το πρώτο μύρο που αναφέρεται στην Αγία Γραφή είναι το λάδι του αγίου χρίσματος με το οποίο αγιάστηκαν τα αφιερωμένα σκεύη της σκηνής της μαρτυρίας και το ιερατείο της. (Εξ 30:25-30) Η προσωπική χρήση αυτού του ειδικού μύρου απαγορευόταν επί ποινή θανάτου. Ο συγκεκριμένος νόμος δείχνει την ιερότητα η οποία περιέβαλλε τη σκηνή της μαρτυρίας και το προσωπικό της.—Εξ 30:31-33.

Ο Ιεχωβά έδωσε στον Μωυσή τη συνταγή για το λάδι του αγίου χρίσματος. Μόνο «τα εκλεκτότερα αρώματα» έπρεπε να χρησιμοποιηθούν: σμύρνα, αρωματική κανέλα, μοσχοκάλαμο, κασσία και το αγνότερο ελαιόλαδο—το καθένα δε από αυτά σε καθορισμένες ποσότητες. (Εξ 30:22-24) Παρόμοια, ο Ιεχωβά έδωσε τη συνταγή για το άγιο θυμίαμα. Δεν επρόκειτο απλώς για ουσία που σιγόκαιγε και έβγαζε καπνό, αλλά για ειδικό αρωματικό θυμίαμα. (Εξ 30:7· 40:27· Λευ 16:12· 2Χρ 2:4· 13:10, 11) Για την παρασκευή του χρησιμοποιούνταν σε καθορισμένες ποσότητες σταγόνες στακτής, όνυχας, αρωματικό γάλβανο και αγνό λιβάνι, ενώ ο Θεός το περιέγραψε επίσης ως «μείγμα μυρωδικών, έργο μυροποιού, αλατισμένο, αγνό, κάτι άγιο». Λίγο από το θυμίαμα το κοπάνιζαν κάνοντάς το λεπτή σκόνη και πιθανότατα το κοσκίνιζαν έτσι ώστε το τελικό προϊόν να είναι ομοιόμορφο, κατάλληλο για την ειδική του χρήση. Η προσωπική χρήση συνιστούσε έγκλημα που επέσυρε το θάνατο.—Εξ 30:34-38.

Για την παρασκευή τόσο του λαδιού του χρίσματος όσο και του αγίου θυμιάματος χρησιμοποιούνταν ευωδιαστό βάλσαμο. (Εξ 25:6· 35:8, 28) Θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι κατ’ αρχάς κοπάνιζαν καλά τα αρωματικά συστατικά του αγίου μύρου, κάνοντάς τα λεπτή σκόνη, και κατόπιν τα έβραζαν μέσα στο βάλσαμο (παράβαλε Ιωβ 41:31), ενώ στη συνέχεια τα άφηναν να κατασταλάξουν προτού αντλήσουν το βάλσαμο και το διηθήσουν.

Η παρασκευή του λαδιού του χρίσματος και του αρωματικού θυμιάματος δεν έγινε έπειτα από πειραματισμούς, διότι εξαρχής ο Ιεχωβά είπε: «Στην καρδιά καθενός που έχει σοφή καρδιά βάζω σοφία, ώστε να φτιάξουν . . . το λάδι του χρίσματος και το αρωματικό θυμίαμα για το αγιαστήριο». (Εξ 31:6-11· 35:10-15· 37:29· 39:33, 38) Στη συνέχεια ορισμένοι από τους ιερείς διορίστηκαν ως μυροποιοί ώστε να συνδυάζουν κατάλληλα αυτά τα υλικά και να φροντίζουν να είναι διαθέσιμα. (1Χρ 9:30· Αρ 4:16) Όταν, όμως, ο Ισραήλ εγκατέλειψε την αγνή λατρεία, ο Ιεχωβά έπαψε να ευαρεστείται στην παρασκευή ή στη χρήση του ειδικού μύρου και του ειδικού θυμιάματος.—Ησ 1:13.

Η Οικονομική Αξία των Μύρων και των Αρωμάτων. Τα μύρα, τα αρώματα και το θυμίαμα δεν περιέχονταν αποκλειστικά και μόνο στα άγια προϊόντα που χρησιμοποιούνταν στο αγιαστήριο. Στις ημέρες του Σολομώντα κυκλοφορούσαν ήδη «όλων των ειδών τα αρώματα» και οι μυρωδικές σκόνες με τα οποία τα βασιλικά πρόσωπα και όσοι άλλοι είχαν τη δυνατότητα να τα αποκτήσουν αρωμάτιζαν τα σπίτια, τα ενδύματα, τα κρεβάτια και το σώμα τους. (Εσθ 2:12· Ψλ 45:8· Παρ 7:17· Ασμ 3:6, 7· 4:10) Ούτε ήταν η παρασκευή αυτών των σκευασμάτων αποκλειστική υπόθεση του Λευιτικού ιερατείου. Ενίοτε ειδικεύονταν και γυναίκες στη μυροποιία, στις ημέρες δε του Νεεμία υπήρχε συντεχνία μυροποιών.—1Σα 8:13· Νε 3:8.

Στον αρχαίο κόσμο το ενδιαφέρον του κοινού για τα αρωματικά προϊόντα έκανε εμπορεύσιμα όχι μόνο αυτού του είδους τα καταναλωτικά αγαθά αλλά και τις πρώτες ύλες που απαιτούνταν για την παρασκευή τους. Εκτός από τη σμύρνα—που προοριζόταν κυρίως για τα μύρα—και το λιβάνι—που προοριζόταν κυρίως για το θυμίαμα—άλλα υλικά, όπως το νάρδο, το σαφράνι, το αρωματικό καλάμι, η κανέλα, η αλόη και η κασσία, καθώς επίσης διάφορα μυρωδικά, κόμμεα και αρωματικά φυτά, μεταφέρονταν συνήθως από πολύ μακριά προτού καταλήξουν στα δοχεία και στα εργαστήρια των μυροποιών.—Ασμ 4:14· Απ 18:11, 13.