ΚΟΠΡΑΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΝ
Σύμφωνα με την αφήγηση για την πολιορκία της Σαμάρειας από τον Σύριο Βασιλιά Βεν-αδάδ, η πείνα που προκλήθηκε έγινε τόσο μεγάλη ώστε «ένα κεφάλι γαϊδουριού έφτασε να στοιχίζει ογδόντα κομμάτια ασήμι και ένα τέταρτο του καβ κόπρανα περιστεριών στοίχιζε πέντε κομμάτια ασήμι». (2Βα 6:24, 25) Ένα κεφάλι γαϊδουριού κόστιζε περίπου $176 (αν τα «κομμάτια ασήμι» ήταν σίκλοι) και «ένα τέταρτο του καβ [0,3 λίτρα] κόπρανα περιστεριών» στοίχιζε περίπου $11. Αυτό υποδηλώνει ότι, επειδή τα τρόφιμα σπάνιζαν, κάτι όπως το οστεώδες, λιπόσαρκο κεφάλι ενός γαϊδουριού είχε γίνει ακριβή τροφή (μολονότι το γαϊδούρι θεωρούνταν ακάθαρτο ζώο σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο) και ότι ακόμη και τα κόπρανα των περιστεριών ήταν πανάκριβα. Η αναφορά στα κόπρανα των περιστεριών έχει πυροδοτήσει πολλές συζητήσεις για το αν αυτός ο όρος είναι κυριολεκτικός και το πώς χρησιμοποιούσε τα κόπρανα ο αγοραστής.
Μερικοί λένε ότι ο όρος «κόπρανα περιστεριών» μπορεί να προσδιόριζε κάποιο φυτό. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι τα φυτά στα οποία αναφέρονται οι υποστηρικτές αυτής της άποψης ήταν ποτέ γνωστά με αυτό το όνομα ή ότι όσοι ήταν αποκλεισμένοι στη Σαμάρεια από την πολιορκία μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα φυτά.
Όσοι δέχονται ότι η έκφραση έχει κυριολεκτική σημασία διαφωνούν με τη σειρά τους για τη χρήση που μπορεί να είχε αυτό το υλικό. Μερικοί επισημαίνουν ότι τα κόπρανα των περιστεριών χρησιμοποιούνταν ανέκαθεν από τους κατοίκους της Μέσης Ανατολής ως λίπασμα για την καλλιέργεια πεπονιών, αλλά λογικά εκείνοι οι άνθρωποι που λιμοκτονούσαν θα ενδιαφέρονταν για άμεσα καταναλώσιμες τροφές και όχι για σοδειές που ίσως θα έπρεπε να περάσουν μήνες μέχρι να γίνουν διαθέσιμες.
Πολλοί είναι υπέρ της άποψης ότι τα κόπρανα των περιστεριών χρησίμευαν όντως ως τροφή, τονίζοντας ότι το θέμα της αφήγησης είναι ο λιμός και οι φρικτές, ακραίες καταστάσεις στις οποίες οδηγεί τους ανθρώπους το βασανιστικό αίσθημα της πείνας. Η απειλή του αξιωματικού του Σενναχειρείμ, του Ραβσάκη, ότι η πολιορκία από την Ασσυρία θα ανάγκαζε τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ να «φάνε τα ίδια τους τα περιττώματα και να πιουν τα ίδια τους τα ούρα», αν και σκόπιμα ακραία και σκληρή για να κάνει τους ακροατές να παραλύσουν από το φόβο τους, ίσως είχε στην πραγματικότητα κάποια βάση. (2Βα 18:27) Μολονότι η σκέψη ότι άνθρωποι θα μπορούσαν να καταναλώσουν κατά γράμμα κόπρανα είναι εξαιρετικά αποκρουστική, δεν καθιστά αυτομάτως τη συγκεκριμένη άποψη απορριπτέα. Το γεγονός ότι η πείνα στη Σαμάρεια ήταν τόσο μεγάλη ώστε κάποιες γυναίκες έβρασαν και έφαγαν τα ίδια τους τα παιδιά δείχνει ότι είχαν φτάσει στο σημείο να καταναλώνουν ό,τι έβρισκαν. (2Βα 6:26-29) Αν και ορισμένοι επισημαίνουν ότι τα κόπρανα έχουν μηδαμινή θρεπτική αξία, αυτό από μόνο του δεν αποκλείει την πιθανότητα να τα αγόραζαν για τροφή, δεδομένου ότι όσοι λιμοκτονούν φέρονται πολλές φορές παράλογα και τρώνε οτιδήποτε προκειμένου να κατασιγάσουν το βασανιστικό αίσθημα της πείνας.
Μια ακόμη πιθανότερη άποψη ίσως είναι αυτή κάποιων ραβίνων οι οποίοι διατείνονται ότι τα κόπρανα χρησιμοποιούνταν ως καύσιμο. Αυτό έχει Γραφικό παράλληλο, δεδομένου ότι ο προφήτης Ιεζεκιήλ έλαβε την εντολή να καταδείξει παραστατικά τις εξίσου φρικτές συνθήκες πολιορκίας που θα επικρατούσαν στην Ιερουσαλήμ με το να μαγειρέψει την τροφή του χρησιμοποιώντας ως καύσιμο κόπρανα. (Ιεζ 4:12-17) Τα ξερά κόπρανα των βοοειδών αποτελούν συνηθισμένη καύσιμη ύλη σε πολλά μέρη της γης μέχρι σήμερα. Αν αυτή η άποψη είναι σωστή, τότε η αφήγηση μπορεί απλώς να δηλώνει το κόστος της τροφής (σε αυτή την περίπτωση ενός κεφαλιού γαϊδουριού) και το κόστος του καυσίμου για το μαγείρεμά της. Τα επόμενα εδάφια δείχνουν ότι δεν έτρωγαν ακόμη το κρέας ωμό.