خداوند در معبد مقدس خویش است
برای سالار سرایندگان. مزمور داوود.
۱۱ در خداوند پناه گرفته‌ام؛
پس چگونه به جانِ من می‌گویید:
«همچون پرنده‌ای به کوه خود بگریز؛
۲ زیرا هان شریران کمان را می‌کِشند،
و تیر را بر زِه نهاده‌اند،
تا در تاریکی بر راست‌دلان بیندازند.
۳ زیرا چون ارکان منهدم می‌گردند،
پارسا چه می‌تواند کرد؟»
۴ خداوند در معبد مقدس خویش است؛
خداوند بر تخت خود در آسمان است.
چشمان او می‌نگرد،
پِلکهای او بنی‌آدم را می‌آزماید.
۵ خداوند پارسا و شریر را می‌آزماید؛
جان او بیزار است از آن که خشونت را دوست می‌دارد.
۶ بر شریران اخگرهای افروخته خواهد بارانید؛
سهم پیالهٔ آنها گوگردِ گداخته و بادِ سوزان خواهد بود.
۷ زیرا خداوند عادل است،
او اعمال پارسایانه را دوست می‌دارد؛
صالحان روی او را نظاره خواهند کرد.