مزامیر

۱۲ خداوندا،‏ نجات بده،‏ زیرا سرسپرده‌ای باقی نمانده است

و وفاداران از میان بنی‌آدم محو گردیده‌اند.‏

۲ همه به یکدیگر دروغ می‌گویند؛‏

لبهای چاپلوسشان به ریا سخن می‌گوید.‏

۳ باشد که خداوند همهٔ لبهای چاپلوس را قطع کند

و هر زبان لاف‌زن را،‏

۴ که می‌گویند:‏ «به زبان خویش پیروز خواهیم شد؛‏

لبهای ما با ماست،‏ کیست سَروَر ما؟‏»‏

۵ خداوند می‌گوید:‏ «به سبب غارت ستمدیدگان،‏ و نالهٔ نیازمندان،‏

اکنون برمی‌خیزم.‏

ایشان را در امنیتی که برایش آه می‌کشند،‏ بر پا خواهم داشت.‏»‏

۶ سخنان خداوند خالص است،‏

همچون نقرهٔ تصفیه شده در کورهٔ گِلی

که هفت بار پاک شده باشد.‏

۷ خداوندا،‏ تو ایشان را نگاه خواهی داشت؛‏

تو ما را از چنین مردمان،‏ جاودانه حفظ خواهی کرد.‏

۸ شریران به هر سو پرسه می‌زنند،‏

آنگاه که فرومایگی در میان آدمیان برافراشته شود.‏