۸۲ از بس که منتظر شدم به قولت عمل کنی،‏ چشمانم تار شده است؛‏+

مدام می‌پرسم:‏ «کِی به من تسلّی می‌دهی؟‏»‏+

۱۲۳ از بس که منتظر ماندم بیایی و نجاتم دهی،‏

و به قول‌هایت* که قابل اعتمادند عمل کنی،‏ چشمانم تار شد.‏+

۱۴ مثل پرنده‌های کوچک* و مثل کبوترها می‌نالم.‏

با ناامیدی به آسمان نگاه می‌کنم،‏

‏‹ای یَهُوَه،‏ خیلی رنج می‌کشم؛‏

حامی من باش!‏›‏