نِحِمیا
۹ اسرائیلیان در روز بیست‌وچهارم ماه هفتم، دور هم جمع شدند. آن‌ها در حالی که پَلاس* به تن داشتند و بر سرشان خاک ریخته بودند، روزه گرفتند. ۲ کسانی که اصل و نسبشان اسرائیلی بود، خودشان را از غیراسرائیلیان* جدا کردند و به گناهانشان و خطاهای پدرانشان اعتراف کردند. ۳ بعد در حالی که ایستاده بودند، سه ساعت* شریعت یَهُوَه خدایشان را با صدای بلند خواندند و سه ساعت دیگر، در مقابل یَهُوَه خدای خود اعتراف و سجده کردند.
۴ یِشوعا، بانی، قَدْمی‌ئیل، شِبَنیا، بونّی، شِرِبیا، بانی و کِنانی روی سکوی لاویان ایستادند و با صدای بلند به یَهُوَه خدایشان دعا کردند. ۵ لاویان، یعنی یِشوعا، قَدْمی‌ئیل، بانی، حَشَبنیا، شِرِبیا، هودیا، شِبَنیا و فِتَحیا گفتند: «بایستید و یَهُوَه خدایتان را تا ابد* ستایش کنید. ای خدا، سپاس بر اسم پرجلال تو که بالاتر از همهٔ ستایش‌ها و تمجیدهای ماست!
۶ «ای یَهُوَه، تو بی‌همتایی؛ تو آسمان‌ها، بله، آسمانِ آسمان‌ها را ساختی و لشکر* آن‌ها را به وجود آوردی. تو زمین و هر چیزی را که روی آن است و دریاها و هر چیزی را که در آن‌هاست آفریدی. تو همه چیز را زنده نگه می‌داری و لشکر آسمان‌ها در مقابل تو سجده می‌کنند. ۷ تو یَهُوَه هستی، خدای حقیقی که اَبرام را انتخاب کردی و از شهر اور کَلدانی بیرون آوردی و نام او را ابراهیم گذاشتی، ۸ و دیدی که او از ته دل به تو وفادار است. پس با او عهد بستی که سرزمین کنعانیان، حیتّیان، اَموریان، فِرِزّیان، یِبوسیان و جِرجاشیان را به او و نسل* او بدهی. تو به وعده‌هایت عمل کردی، چون خدای عادلی هستی.
۹ «تو سختی‌های اجداد ما را در مصر دیدی و فریادشان را در کنار دریای سرخ شنیدی. ۱۰ پس برای مجازات فرعون و خادمانش و تمام مردم سرزمین او معجزاتی انجام دادی و نشانه‌هایی ظاهر کردی، چون دیدی که چه رفتار گستاخانه‌ای با قومت داشتند. تو کاری کردی که اسمت بر سر زبان‌ها باشد؛ اسمی که تا امروز هم بر سر زبان‌هاست. ۱۱ تو دریا را در مقابل قومت شکافتی تا از میان آن روی زمین خشک عبور کنند و تعقیب‌کنندگانِ آن‌ها را مثل سنگی که به دریای پرتلاطم انداخته شود، به اعماق آب‌ها انداختی. ۱۲ تو در روز با ستون ابر آن‌ها را هدایت کردی و در شب با ستون آتش، راهی را که باید در آن قدم بردارند، روشن کردی. ۱۳ تو روی کوه سینا پایین آمدی و همچنین از آسمان با آن‌ها صحبت کردی و به آن‌ها احکام عادلانه، قوانینی بر پایهٔ حقیقت،* مقرّرات و فرمان‌های خوب دادی. ۱۴ تو به آن‌ها یاد دادی که شَبّات را مقدّس بدانند و از طریق موسی به آن‌ها فرمان‌ها، مقرّرات و شریعت را دادی. ۱۵ وقتی گرسنه بودند از آسمان به آن‌ها نان دادی و وقتی تشنه بودند از شکاف صخره برایشان آب بیرون آوردی. همچنین به آن‌ها گفتی به سرزمینی که قسم خورده بودی* به آن‌ها بدهی، وارد شوند و آن را تصرّف کنند.
۱۶ «اما آن‌ها یعنی اجداد ما گستاخانه رفتار کردند و لجباز بودند* و نخواستند از فرمان‌های تو اطاعت کنند. ۱۷ آن‌ها نخواستند گوش بدهند، و کارهای شگفت‌انگیزی را که در میانشان انجام داده بودی به یاد نیاوردند، بلکه خودسرانه رهبری انتخاب کردند تا به مصر یعنی به سرزمین بردگی‌شان برگردند. اما تو خدایی هستی که آمادهٔ بخششی؛ تو خدایی دلسوز* و رحیم، صبور* و سرشار از محبت پایدار* هستی. پس آن‌ها را ترک نکردی. ۱۸ حتی وقتی برای خودشان مجسمه‌ای* به شکل گوساله ساختند و گفتند، ‹این خدای ماست که ما را از مصر بیرون آورد.› آن‌ها شدیداً به تو بی‌احترامی کردند. ۱۹ تو حتی در آن زمان، به خاطر رحمت بی‌کرانت آن‌ها را در بیابان رها نکردی. پس ستون ابر را که طی روز هدایتشان می‌کرد و ستون آتش را که طی شب راه را برایشان روشن می‌ساخت، از آن‌ها دور نکردی. ۲۰ تو به آن‌ها روح نیکویت را دادی تا خردمند شوند. از دادن مَنّا به آن‌ها دریغ نکردی و هر وقت تشنه شدند، برایشان آب فراهم کردی. ۲۱ چهل سال در بیابان غذایشان را تهیه کردی. آن‌ها به هیچ چیز محتاج نشدند، لباس‌هایشان کهنه نشد و پاهایشان ورم نکرد.
۲۲ «تو قوم‌ها و مملکت‌ها را به آن‌ها دادی و سرزمین‌های آن‌ها را بینشان تقسیم کردی. قوم تو سرزمین سیحون را از پادشاه حِشبون گرفت و سرزمین عوج را که تحت سلطهٔ پادشاه باشان بود، تصرّف کرد. ۲۳ تو تعداد فرزندانشان را به اندازهٔ ستارگان آسمان زیاد کردی. بعد قومت را به سرزمینی آوردی که وعدهٔ تصرّف آن را به اجدادشان داده بودی. ۲۴ پس فرزندانشان وارد آن سرزمین شدند و آن را تصرّف کردند. تو کنعانیان را که آنجا زندگی می‌کردند، شکست دادی. پادشاهان و قوم‌های آن سرزمین را تسلیم قومت کردی تا هر طور که می‌خواهند با آن‌ها رفتار کنند. ۲۵ آن‌ها شهرهای حصاردار و زمین‌های حاصلخیز را تصرّف کردند. آن‌ها صاحب خانه‌هایی که پر از چیزهای خوب بود، آب‌انبارها،* باغ‌های انگور، باغ‌های زیتون و درختان میوهٔ فراوان شدند. پس خوردند و سیر و کامیاب* شدند و از نعمت‌های بی‌حد تو بهره‌مند شدند.
۲۶ «اما نافرمان و سرکش شدند و به شریعت* تو پشت کردند. پیامبرانِ تو را که به آن‌ها هشدار می‌دادند تا به طرف تو برگردند، کشتند و شدیداً به تو بی‌احترامی کردند. ۲۷ به همین دلیل، آن‌ها را به دست دشمنانشان سپردی و دشمنانشان زندگی را برایشان سخت کردند. اما در سختی‌هایشان با فریاد از تو کمک خواستند و تو از آسمان‌ها شنیدی و به دلیل رحمت عظیمت نجات‌دهندگانی فرستادی تا آن‌ها را از دست دشمنانشان نجات دهند.
۲۸ «اما به محض این که آسایش پیدا می‌کردند، باز در حضورت به کارهای بد دست می‌زدند و تو هم آن‌ها را رها می‌کردی تا دشمنانشان بر آن‌ها مسلّط شوند.* بعد برمی‌گشتند و از تو کمک می‌خواستند. تو از آسمان‌ها می‌شنیدی و به دلیل رحمت عظیمت هر بار نجاتشان می‌دادی. ۲۹ با این که به آن‌ها هشدار می‌دادی که دوباره از شریعت تو اطاعت کنند، با گستاخی از تو نافرمانی می‌کردند. آن‌ها برخلاف احکام تو عمل می‌کردند؛ احکامی که هر کس به آن‌ها عمل کند، زنده می‌مانَد. اما با لجبازی و سرکشی به تو پشت کردند و نخواستند به تو گوش دهند. ۳۰ تو سال‌ها از خودت صبر نشان دادی و با روح خودت از طریق پیامبرانت به آن‌ها هشدار دادی، اما نخواستند به تو گوش بدهند. پس در آخر، آن‌ها را به دست قوم‌های سرزمین‌های دیگر تسلیم کردی. ۳۱ اما به دلیل رحمت عظیمت، آن‌ها را نابود یا ترک نکردی، چون خدایی دلسوز و رحیم هستی.
۳۲ «ای خدای ما، تو خدایی بزرگ، پرقدرت و پرابهت هستی. تو همیشه به عهدت وفا کرده‌ای و محبت پایدار* نشان داده‌ای. لطفاً سختی‌هایی را که ما، پادشاهانمان، امیرانمان، کاهنانمان، پیامبرانمان، اجدادمان و تمام قومت از زمان پادشاهان آشور تا امروز با آن‌ها روبرو بوده‌ایم، فراموش نکن. ۳۳ البته تمام سختی‌هایی که ما کشیده‌ایم تقصیر خودمان بوده است. تو با ما عادلانه رفتار کرده‌ای، ما هستیم که شرارت کرده‌ایم. ۳۴ پادشاهان، امیران، کاهنان و اجداد ما هم به شریعت تو عمل نکردند و به فرمان‌ها و یادآوری‌هایی* که برای هشدار به آن‌ها دادی، توجهی نشان ندادند. ۳۵ حتی در زمان حکمرانی پادشاهانِ خودشان، وقتی از نعمت‌های فراوان تو برخوردار بودند و در سرزمین وسیع و حاصلخیزی که به آن‌ها داده بودی به سر می‌بردند، به تو خدمت نکردند و از کارهای بدشان دست نکشیدند. ۳۶ حالا ببین به چه وضعی افتاده‌ایم! غلام هستیم! آن هم غلام در سرزمینی که تو به اجداد ما دادی تا از محصولات خوب آن بخورند و از نعمت‌های آن لذّت ببرند. ۳۷ ببین چطور محصول فراوان این سرزمین به پادشاهان بیگانه‌ای می‌رسد که تو به خاطر گناهانمان بر ما مسلّط کردی. آن‌ها هر طور که می‌خواهند، بر جان و مال* ما حکمرانی می‌کنند و زندگی را واقعاً برای ما تلخ کرده‌اند.
۳۸ «پس به خاطر همهٔ این‌ها، عهدنامه‌ای می‌نویسیم و آن را با مُهر امیران، لاویان و کاهنانمان تأیید می‌کنیم.»