نِحِمیا
۹ اسرائیلیان در روز بیست‌وچهارم ماه هفتم، دور هم جمع شدند. آن‌ها در حالی که پَلاس* به تن داشتند و بر سرشان خاک ریخته بودند، روزه گرفتند.+ ۲ کسانی که اصل و نسبشان اسرائیلی بود، خودشان را از غیراسرائیلیان* جدا کردند + و به گناهانشان و خطاهای پدرانشان اعتراف کردند.+ ۳ بعد در حالی که ایستاده بودند، سه ساعت* شریعت یَهُوَه خدایشان را با صدای بلند خواندند + و سه ساعت دیگر، در مقابل یَهُوَه خدای خود اعتراف و سجده کردند.
۴ یِشوعا، بانی، قَدْمی‌ئیل، شِبَنیا، بونّی، شِرِبیا،+ بانی و کِنانی روی سکوی لاویان ایستادند + و با صدای بلند به یَهُوَه خدایشان دعا کردند. ۵ لاویان، یعنی یِشوعا، قَدْمی‌ئیل، بانی، حَشَبنیا، شِرِبیا، هودیا، شِبَنیا و فِتَحیا گفتند: «بایستید و یَهُوَه خدایتان را تا ابد* ستایش کنید.+ خدایا، تمجید بر اسم پرجلال تو که بالاتر از همهٔ برکت‌ها و تمجیدهاست!
۶ «ای یَهُوَه، تو بی‌همتایی؛+ تو آسمان‌ها، بله، آسمانِ آسمان‌ها را ساختی و لشکر* آن‌ها را به وجود آوردی. تو زمین و هر چیزی را که روی آن است و دریاها و هر چیزی را که در آن‌هاست آفریدی. تو همه چیز را زنده نگه می‌داری و لشکر آسمان‌ها در مقابل تو سجده می‌کنند. ۷ تو یَهُوَه هستی، خدای حقیقی که اَبرام را انتخاب کردی + و از شهر اور کلدانی بیرون آوردی + و نام او را ابراهیم گذاشتی،+ ۸ و دیدی که او از ته دل به تو وفادار است.+ پس با او عهد بستی که سرزمین کنعانیان، حیتّیان، اَموریان، فِرِزّیان، یِبوسیان و جِرجاشیان را به او و نسل* او بدهی.+ تو به وعده‌هایت عمل کردی، چون خدای عادلی هستی.
۹ «تو سختی‌های اجداد ما را در مصر دیدی + و فریادشان را در کنار دریای سرخ شنیدی. ۱۰ پس برای مجازات فرعون و خادمانش و تمام مردم سرزمین او معجزاتی انجام دادی و نشانه‌هایی ظاهر کردی،+ چون دیدی که چه رفتار گستاخانه‌ای با قومت داشتند.+ تو کاری کردی که اسمت بر سر زبان‌ها باشد؛ اسمی که تا امروز هم بر سر زبان‌هاست.+ ۱۱ تو دریا را در مقابل قومت شکافتی تا از میان آن روی زمین خشک عبور کنند + و تعقیب‌کنندگانِ آن‌ها را مثل سنگی که به دریای پرتلاطم انداخته شود، به اعماق آب‌ها انداختی.+ ۱۲ تو در روز با ستون ابر آن‌ها را هدایت کردی و در شب با ستون آتش، راهی را که باید در آن قدم بردارند، روشن کردی.+ ۱۳ تو روی کوه سینا + پایین آمدی و همچنین از آسمان با آن‌ها صحبت کردی + و به آن‌ها احکام عادلانه، قوانینی بر پایهٔ حقیقت،* مقرّرات و فرمان‌های خوب دادی.+ ۱۴ تو به آن‌ها یاد دادی که شَبّات را مقدّس بدانند + و از طریق موسی به آن‌ها فرمان‌ها، مقرّرات و شریعت را دادی. ۱۵ وقتی گرسنه بودند از آسمان به آن‌ها نان دادی + و وقتی تشنه بودند از شکاف صخره برایشان آب بیرون آوردی.+ همچنین به آن‌ها گفتی به سرزمینی که قسم خورده بودی* به آن‌ها بدهی، وارد شوند و آن را تصرّف کنند.
۱۶ «اما آن‌ها یعنی اجداد ما گستاخانه رفتار کردند و لجباز بودند*+ و نخواستند از فرمان‌های تو اطاعت کنند. ۱۷ آن‌ها نخواستند گوش بدهند،+ و کارهای شگفت‌انگیزی را که در میانشان انجام داده بودی به یاد نیاوردند، بلکه خودسرانه رهبری انتخاب کردند تا به مصر یعنی به سرزمین بردگی‌شان برگردند.+ اما تو خدایی هستی که آمادهٔ بخششی؛ تو خدایی دلسوز* و رحیم، صبور* و سرشار از محبت پایدار* هستی.+ پس آن‌ها را ترک نکردی.+ ۱۸ حتی وقتی برای خودشان مجسمه‌ای* به شکل گوساله ساختند و گفتند، ‹این خدای ماست که ما را از مصر بیرون آورد.›+ آن‌ها شدیداً به تو بی‌احترامی کردند. ۱۹ تو حتی در آن زمان، به خاطر رحمت بی‌کرانت آن‌ها را در بیابان رها نکردی.+ پس ستون ابر را که طی روز هدایتشان می‌کرد و ستون آتش را که طی شب راه را برایشان روشن می‌ساخت، از آن‌ها دور نکردی.+ ۲۰ تو به آن‌ها روح نیکویت را دادی تا خردمند شوند.+ از دادن مَنّا به آن‌ها دریغ نکردی + و هر وقت تشنه شدند، برایشان آب فراهم کردی.+ ۲۱ چهل سال در بیابان غذایشان را تهیه کردی.+ آن‌ها به هیچ چیز محتاج نشدند، لباس‌هایشان کهنه نشد + و پاهایشان ورم نکرد.
۲۲ «تو قوم‌ها و مملکت‌ها را به آن‌ها دادی و سرزمین‌های آن‌ها را بینشان تقسیم کردی.+ قوم تو سرزمین سیحون را + از پادشاه حِشبون + گرفت و سرزمین عوج را + که تحت سلطهٔ پادشاه باشان بود، تصرّف کرد. ۲۳ تو تعداد فرزندانشان را به اندازهٔ ستارگان آسمان زیاد کردی.+ بعد قومت را به سرزمینی آوردی که وعدهٔ تصرّف آن را به اجدادشان داده بودی.+ ۲۴ پس فرزندانشان وارد آن سرزمین شدند + و آن را تصرّف کردند. تو کنعانیان را که آنجا زندگی می‌کردند، شکست دادی.+ پادشاهان و قوم‌های آن سرزمین را تسلیم قومت کردی تا هر طور که می‌خواهند با آن‌ها رفتار کنند. ۲۵ آن‌ها شهرهای حصاردار + و زمین‌های حاصلخیز را تصرّف کردند.+ آن‌ها صاحب خانه‌هایی که پر از چیزهای خوب بود، آب‌انبارها،* باغ‌های انگور، باغ‌های زیتون + و درختان میوهٔ فراوان شدند. پس خوردند و سیر و کامیاب* شدند و از نعمت‌های بی‌حد تو بهره‌مند شدند.
۲۶ «اما نافرمان و سرکش شدند و به شریعت* تو پشت کردند.+ پیامبرانِ تو را که به آن‌ها هشدار می‌دادند تا به طرف تو برگردند، کشتند و شدیداً به تو بی‌احترامی کردند.+ ۲۷ به همین دلیل، آن‌ها را به دست دشمنانشان سپردی + و دشمنانشان زندگی را برایشان سخت کردند.+ اما در سختی‌هایشان با فریاد از تو کمک خواستند و تو از آسمان‌ها شنیدی و به دلیل رحمت عظیمت نجات‌دهندگانی فرستادی تا آن‌ها را از دست دشمنانشان نجات دهند.+
۲۸ «اما به محض این که آسایش پیدا می‌کردند، باز در حضورت به کارهای بد دست می‌زدند + و تو هم آن‌ها را رها می‌کردی تا دشمنانشان بر آن‌ها مسلّط شوند.*+ بعد برمی‌گشتند و از تو کمک می‌خواستند.+ تو از آسمان‌ها می‌شنیدی و به دلیل رحمت عظیمت هر بار نجاتشان می‌دادی.+ ۲۹ با این که به آن‌ها هشدار می‌دادی که دوباره از شریعت تو اطاعت کنند،+ با گستاخی از تو نافرمانی می‌کردند. آن‌ها برخلاف احکام تو عمل می‌کردند؛ احکامی که هر کس به آن‌ها عمل کند، زنده می‌مانَد.+ اما با لجبازی و سرکشی به تو پشت کردند و نخواستند به تو گوش دهند. ۳۰ تو سال‌ها از خودت صبر نشان دادی + و با روح خودت از طریق پیامبرانت به آن‌ها هشدار دادی، اما نخواستند به تو گوش بدهند. پس در آخر، آن‌ها را به دست قوم‌های سرزمین‌های دیگر تسلیم کردی.+ ۳۱ اما به دلیل رحمت عظیمت، آن‌ها را نابود یا ترک نکردی،+ چون خدایی دلسوز و رحیم هستی.+
۳۲ «ای خدای ما، تو خدایی بزرگ، پرقدرت و پرابهت هستی. تو همیشه به عهدت وفا کرده‌ای و محبت پایدار* نشان داده‌ای.+ لطفاً سختی‌هایی را که ما، پادشاهانمان، امیرانمان،+ کاهنانمان،+ پیامبرانمان،+ اجدادمان و تمام قومت از زمان پادشاهان آشور + تا امروز با آن‌ها روبرو بوده‌ایم، فراموش نکن. ۳۳ البته تمام سختی‌هایی که ما کشیده‌ایم تقصیر خودمان بوده است. تو با ما عادلانه رفتار کرده‌ای، ما هستیم که شرارت کرده‌ایم.+ ۳۴ پادشاهان، امیران، کاهنان و اجداد ما هم به شریعت تو عمل نکردند و به فرمان‌ها و یادآوری‌هایی* که برای هشدار به آن‌ها دادی، توجهی نشان ندادند. ۳۵ حتی در زمان حکمرانی پادشاهانِ خودشان، وقتی از نعمت‌های فراوان تو برخوردار بودند و در سرزمین وسیع و حاصلخیزی که به آن‌ها داده بودی به سر می‌بردند، به تو خدمت نکردند + و از کارهای بدشان دست نکشیدند. ۳۶ حالا ببین به چه وضعی افتاده‌ایم! غلام هستیم!+ آن هم غلام در سرزمینی که تو به اجداد ما دادی تا از محصولات خوب آن بخورند و از نعمت‌های آن لذّت ببرند. ۳۷ ببین چطور محصول فراوان این سرزمین به پادشاهان بیگانه‌ای می‌رسد که تو به خاطر گناهانمان بر ما مسلّط کردی.+ آن‌ها هر طور که می‌خواهند، بر جان و مال* ما حکمرانی می‌کنند و زندگی را واقعاً برای ما تلخ کرده‌اند.
۳۸ «پس به خاطر همهٔ این‌ها، عهدنامه‌ای می‌نویسیم + و آن را با مُهر امیران، لاویان و کاهنانمان تأیید می‌کنیم.»+