اول قُرِنتیان

۱۳ اگر به زبان‌های مردم و فرشتگان صحبت کنم،‏ ولی محبت نداشته باشم،‏ مثل طبلی توخالی و سنجی پرسروصدا هستم!‏ ۲ اگر خدا این توانایی را به من داده است که نبوّت کنم و تمام رازهای مقدّس او را درک کنم و دربارهٔ همه چیز اطلاعات کاملی داشته باشم و اگر ایمانم آنقدر قوی باشد که به فرمان من کوه‌ها جابه‌جا شوند،‏ ولی محبت نداشته باشم،‏ هیچ* هستم!‏ ۳ اگر تمام اموالم را در راه کمک به نیازمندان بدهم و حتی حاضر باشم از جانم بگذرم و به این موضوع فخر کنم،‏ ولی محبت نداشته باشم،‏ هیچ فایده‌ای از تمام این کارها نمی‌برم.‏

۴ محبت صبور و مهربان است.‏ محبت حسادت نمی‌کند.‏ محبت به خودش نمی‌بالد و مغرور نمی‌شود.‏ ۵ محبت با بی‌احترامی* رفتار نمی‌کند و دنبال منافع خودش نیست.‏ محبت به آسانی خشمگین نمی‌شود و کینه به دل نمی‌گیرد.‏ ۶ محبت از بدی و بی‌عدالتی خوشحال نمی‌شود،‏ بلکه از حقیقت و راستی شاد می‌شود.‏ ۷ محبت با همه چیز مدارا می‌کند،‏* همیشه اعتماد دارد،‏* همیشه امیدوار است و هر شرایطی را تحمّل می‌کند.‏

۸ محبت هیچ وقت از بین نمی‌رود.‏ اما توانایی‌هایی که خدا به انسان‌ها می‌دهد،‏ مثل نبوّت کردن،‏ صحبت کردن به زبان‌ها و داشتن شناختی خاص* روزی به پایان می‌رسند؛‏ ۹ در حال حاضر،‏ شناخت ما جزئی است و نبوّت‌های ما کامل نیست،‏ ۱۰ اما وقتی شناخت ما کامل شود،‏ هر چه جزئی است از بین خواهد رفت.‏ ۱۱ مثلاً وقتی بچه بودم،‏ مثل یک بچه حرف می‌زدم و مثل یک بچه فکر و استدلال می‌کردم.‏ ولی وقتی بزرگ شدم،‏ کارها و فکرهای بچگانه را کنار گذاشتم.‏ ۱۲ چیزی که ما الآن می‌بینیم،‏ مثل تصویری تار و مبهم در آینهٔ فلزی است،‏ ولی زمانی می‌رسد که همه چیز را روشن و واضح* خواهیم دید.‏ فعلاً شناخت من جزئی است،‏ اما در آن زمان،‏ شناختی کامل* خواهم داشت،‏ درست همان طور که خدا شناختی کامل* دربارهٔ من دارد.‏ ۱۳ پس،‏ این سه چیز باقی می‌مانند:‏ ایمان،‏ امید و محبت؛‏ ولی محبت از همهٔ این‌ها بزرگ‌تر* است.‏