غزل غزل‌های سلیمان

۸ ‏«ای کاش تو مثل برادرم بودی

که مادرم به او شیر داد!‏

آن وقت اگر تو را در کوچه می‌دیدم،‏ می‌بوسیدم،‏+

و کسی با چشم حقارت به من نگاه نمی‌کرد.‏

 ۲ تو را با خودم می‌بردم؛‏

تو را به خانهٔ مادرم می‌بردم،‏+

به خانهٔ او که مرا تربیت کرد.‏

در آنجا شرابی خوش‌طعم،‏*

و آب انار تازه به تو می‌دادم تا بنوشی.‏

 ۳ دست چپ تو زیر سرم می‌بود،‏

و دست راستت مرا در آغوش می‌گرفت.‏+

 ۵ ‏«این کیست که به دلداده‌اش تکیه داده،‏

و از صحرا می‌آید؟‏»‏

 ۶ عشق مرا در دلت مُهر کن،‏

و مثل بازوبند،‏ محکم به بازویت ببند،‏

چون عشق مثل مرگ،‏ قدرتمند است،‏+

و دلبستگی مثل قبر* سازش‌ناپذیر.‏

 ۷ آب‌های زیاد نمی‌تواند شعلهٔ عشق را خاموش کند؛‏+

حتی سیلاب هم نمی‌تواند آن را فرو بنشاند.‏+

اگر کسی بخواهد عشق را با تمام دارایی و ثروتش بخرد،‏

جز خفّت و خواری چیزی نصیبش نمی‌شود.‏»‏

 ۸ ‏«ما خواهر کوچکی داریم،‏+

که سینه‌هایش هنوز درنیامده است.‏

اگر کسی روزی به خواستگاری‌اش بیاید،‏

چه کار باید بکنیم؟‏»‏

 ۹ ‏«اگر خواهرمان یک دیوار باشد،‏

روی آن برجی از نقره بنا می‌کنیم،‏

ولی اگر یک در باشد،‏

آن را با تخته‌هایی از چوب سِدر می‌پوشانیم.‏»‏

۱۰ ‏«من یک دیوارم،‏

و سینه‌هایم مثل برج‌هاست.‏

پس وقتی دلداده‌ام به من نگاه می‌کند،‏

می‌بیند که آرامش را پیدا کرده‌ام.‏

و دویست سکهٔ نقره هم مال باغبانان،‏

ولی من باغ انگور خودم را دارم که اختیارش دست خودم است.‏»‏

۱۳ ‏«ای تو که در باغ‌ها نشسته‌ای،‏+

دوستان منتظر شنیدن صدای دلنشین تو هستند.‏

۱۴ ‏«ای عشق من،‏

عجله کن و زود بیا؛‏

مثل غزال یا بچه‌آهویی باش +

که به سرعت روی کوه‌های پوشیده از گیاهان معطر می‌دود.‏»‏