جامعه
۵ هر وقت به خانهٔ خدای حقیقی می‌روی، مراقب رفتارت باش.+ بهتر است در آنجا خوب گوش بدهی + تا این که مثل احمقان با انگیزهٔ بد قربانی تقدیم کنی،+ چون آن‌ها تشخیص نمی‌دهند که کارشان اشتباه است.
۲ برای حرف زدن عجله نکن و نگذار دلت تو را وادار کند که در حضور خدای حقیقی حرف‌های نسنجیده بزنی،+ چون خدای حقیقی در آسمان است ولی تو روی زمین هستی؛ برای همین حرف‌هایت باید کم باشد.+ ۳ همان طور که فکر و خیالِ زیاد باعث می‌شود که خواب ببینی،+ پرحرفی هم باعث می‌شود که چیزهای احمقانه بگویی.+ ۴ هر وقت قولی به خدا می‌دهی، در عمل کردن به آن تأخیر نکن،+ چون خدا از احمقان خوشش نمی‌آید.+ پس به قولت عمل کن.+ ۵ بهتر است قول ندهی تا این که قول بدهی و به آن عمل نکنی.+ ۶ نگذار حرفی از دهانت بیرون بیاید که تو را به گناه بکشاند + و در حضور فرشتهٔ* خدا نگو که ندانسته قول دادی.+ چرا باید با چنین حرفی خدای حقیقی را خشمگین کنی و او دسترنج تو را از بین ببرد؟+ ۷ همان طور که فکر و خیالِ زیاد باعث می‌شود که شخص خواب ببیند،+ پرحرفی هم باعث می‌شود که او چیزهای پوچ و بیهوده بگوید. اما تو احترامی عمیق برای خدای حقیقی قائل باش.*+
۸ اگر در سرزمینت می‌بینی که مأموری در حق فقیران ظلم می‌کند و عدالت را زیر پا می‌گذارد، تعجب نکن؛+ چون آن مأمور زیر نظر مأموری بالاتر از خودش است و هر دوی آن‌ها مأمورانی بالاتر از خودشان دارند.
۹ محصول زمین بین همهٔ آن‌ها تقسیم می‌شود و حتی پادشاه هم از آن سهمی می‌برد.+
۱۰ کسی که عاشق پول* است هیچ وقت از آن سیر نمی‌شود و کسی که عاشق ثروت است هیچ وقت از درآمدش راضی نیست.+ این هم بیهوده است.+
۱۱ هر چه ثروت* بیشتر شود، خورندگانش هم بیشتر می‌شوند.+ پس صاحب ثروت جز این که آن را به چشم خودش ببیند، چه فایده‌ای می‌برد؟+
۱۲ خواب یک خدمتکار شیرین است، چه کم بخورد چه زیاد. اما دارایی‌های فراوان شخص ثروتمند نمی‌گذارد که او بخوابد.
۱۳ موضوع غم‌انگیز* دیگری که روی زمین* دیدم این است: ثروتی که صاحبش آن را به ضرر خودش جمع کرده بود. ۱۴ آن ثروت در یک معاملهٔ ناموفق* به باد رفت. پس اگر او صاحب پسری شود، چیزی باقی نمی‌ماند که برای پسرش به جا بگذارد.+
۱۵ انسان همان طور که برهنه از شکم مادرش بیرون می‌آید، برهنه هم از دنیا می‌رود + و نمی‌تواند از دسترنجش چیزی با خودش ببرد.+
۱۶ این هم موضوع غم‌انگیز* دیگری است: انسان دقیقاً همان طور که به دنیا آمده از دنیا می‌رود. پس چه فایده که کسی سخت کار کند و تمام زحمت‌هایش به باد برود؟+ ۱۷ او هر روز در حالی که افسرده و مریض و عصبانی است،+ در تاریکی غذا می‌خورد.
۱۸ من فهمیدم خوب و شایسته است که انسان در طول دوران کوتاه زندگی‌ای که خدای حقیقی به او داده، بخورد و بنوشد و از دسترنج تمام زحمت‌هایی که روی زمین* می‌کشد لذّت ببرد،+ چون پاداش* او همین است.+ ۱۹ اگر خدای حقیقی به کسی ثروت و دارایی + و توانایی لذّت بردن از آن‌ها را بدهد، او باید آن پاداش* را قبول کند و از دسترنجش شاد باشد. این هدیه‌ای از طرف خداست.+ ۲۰ چنین شخصی گذر عمرش را حس نمی‌کند، چون خدای حقیقی او را با چیزهایی که باعث خوشی دل او می‌شود مشغول نگه می‌دارد.+