فصل ۱۹

رسوایی ریاکاران!‏

اِشَعْیا ۵۸:‏۱-‏۱۴

 ۱.‏ عیسی و یَهُوَه به ریاکاری به چه چشمی می‌نگرند،‏ و ریاکاری در روزگار اِشَعْیا چه ابعادی یافته است؟‏

عیسی خطاب به رهبران مذهبی زمان خود گفت:‏ «[شما] ظاهراً به مردم عادل می‌نمایید،‏ لیکن باطناً از ریاکاری و شرارت مملو هستید.‏» (‏ متّیٰ ۲۳:‏۲۸‏)‏ او با محکوم کردن ریاکاری در واقع دیدگاه پدر آسمانی‌اش را در این باره منعکس می‌کند.‏ باب پنجاه و هشتم نبوّت اِشَعْیا به ریاکاری گستردهٔ یهودا اختصاص دارد.‏ نزاع و ظلم و خشونت در همه جا به چشم می‌خورد و سَبَّت به صورت رسمی پوچ و بی‌معنا در آمده است.‏ افراد قوم برای حفظ ظاهر به یَهُوَه خدمت می‌کنند و روزه‌داری‌شان فقط تظاهر به پرهیزکاری است.‏ پس تعجبی ندارد که یَهُوَه آنان را رسوا می‌کند!‏

‏‹به قوم گناهان ایشان را اعلام نما›‏

 ۲.‏ اِشَعْیا پیام یَهُوَه را با چه روحیه‌ای اعلام می‌کند،‏ و امروزه چه کسانی مانند او عمل می‌کنند؟‏

^۲ یَهُوَه با وجود آن که از شیوهٔ رفتار یهودا سخت بیزار است،‏ باز هم در بخشی از سخنانش با لحنی دلنشین قوم را به توبه می‌خواند.‏ اما در عین حال مایل نیست که توبیخش حالتی نامشخص و نامفهوم داشته باشد،‏ از این رو به اِشَعْیا چنین می‌فرماید:‏ ‏«آواز خود را بلند کن و دریغ مدار و آواز خود را مثل کَرِنّا بلند کرده،‏ به قوم من تقصیر ایشان را و به خاندان یعقوب گناهان ایشان را اعلام نما.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۱ ‏)‏ اِشَعْیا با این که می‌داند با اعلام شجاعانهٔ سخنان یَهُوَه ممکن است با بدخواهی قوم روبرو شود،‏ پا پس نمی‌کشد بلکه همان روحیهٔ ایثارگرانه را که هنگام ادای عبارت «لبیک مرا بفرست،‏» در خود داشت،‏ از خود نشان می‌دهد.‏ (‏ اِشَعْیا ۶:‏۸‏)‏ براستی که اِشَعْیا برای شاهدان یَهُوَه در زمان ما که مأموریت موعظهٔ کلام خدا و رسوا کردن ریاکاری مذهبی را بر عهده دارند،‏ نمونهٔ شکیبایی و ثابت‌قدمی است!‏ —‏ مزمور ۱۱۸:‏۶؛‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۱-‏۵‏.‏

 ۳،‏ ۴.‏ الف)‏ قوم در روزگار اِشَعْیا تظاهر به چه کاری می‌کند؟‏ ب)‏ حقیقت امر در مورد وضعیت یهودا چیست؟‏

^۳ در روزگار اِشَعْیا افراد قوم ظاهراً یَهُوَه را می‌جویند و داوری‌های عادلانهٔ او را با شوق و شعف می‌پذیرند.‏ زیرا به گفتهٔ یَهُوَه:‏ ‏«ایشان هر روز مرا می‌طلبند و از دانستن طریق‌های من مسرور می‌باشند.‏ مثل امّتی که عدالت را به جا آورده،‏ حکم خدای خود را ترک ننمودند.‏ احکام عدالت را از من سؤال نموده،‏ از تقرّب جستن به خدا مسرور می‌شوند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۲ ‏)‏ آیا آنان واقعاً از طریق‌های یَهُوَه مسرور می‌شوند؟‏ خیر.‏ آنان «مثل امّتی که عدالت را به جا آورده» است می‌باشند،‏ اما این شباهت سطحی و ظاهری است.‏ این امّت در واقع ‹حکم خدای خود را ترک نموده‌اند.‏›‏

^۴ این وضعیت بسیار شبیه وضعیتی است که بعدها به حِزْقِیال نبی نشان داده شد.‏ یَهُوَه برای حِزْقِیال نقل کرد که یهودیان به یکدیگر می‌گویند:‏ «بیایید و بشنوید!‏ چه کلام است که از جانب خداوند صادر می‌شود.‏» اما خدا دربارهٔ عدم‌صداقت آنان به حِزْقِیال اخطار کرده می‌گوید:‏ «نزد تو می‌آیند .‏ .‏ .‏ سخنان تو را می‌شنوند،‏ اما آنها را به جا نمی‌آورند.‏ زیرا که ایشان به دهان خود سخنان شیرین می‌گویند.‏ لیکن دل ایشان در پی حرص ایشان می‌رود.‏ و اینک تو برای ایشان مثل سرود شیرین مطرب خوشنوا و نیک‌نواز هستی.‏ زیرا که سخنان تو را می‌شنوند،‏ اما آنها را به جا نمی‌آورند.‏» (‏ حِزْقِیال ۳۳:‏۳۰-‏۳۲‏)‏ معاصران اِشَعْیا نیز مدعی‌اند که همیشه یَهُوَه را می‌جویند،‏ اما کلامش را به جا نمی‌آورند.‏

روزهٔ ریاکارانه

 ۵.‏ یهودیان چگونه در پی جلب الطاف الٰهی برمی‌آیند،‏ و واکنش یَهُوَه در مقابل این عمل آنان چیست؟‏

^۵ یهودیان برای جلب الطاف الٰهی،‏ خود را مقیّد به روزه گرفتن می‌دانند،‏ اما پرهیزکاری ظاهری‌شان در واقع آنان را از یَهُوَه دور می‌کند.‏ از این رو،‏ ظاهراً با حیرت از یَهُوَه می‌پرسند:‏ ‏«چرا روزه داشتیم و ندیدی و جان‌های خویش را رنجانیدیم و ندانستی؟‏»‏ یَهُوَه با صراحت پاسخ می‌دهد:‏ ‏«اینک شما در روز روزه خویش خوشی خود را می‌یابید و بر عمله‌های خود ظلم می‌نمایید.‏ اینک به جهت نزاع و مخاصمه روزه می‌گیرید و به لطمهٔ شرارت می‌زنید.‏ امروز روزه نمی‌گیرید که آواز خود را در اعلیٰ‌علّیّین بشنوانید.‏ آیا روزه‌ای که من می‌پسندم مثل این است،‏ روزی که آدمی جان خود را برنجاند و سر خود را مثل نی خم ساخته،‏ پلاس و خاکستر زیر خود بگستراند؟‏ آیا این را روزه و روز مقبول خداوند می‌خوانی؟‏» —‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۳-‏۵‏.‏

 ۶.‏ کدام اَعمال یهودیان نشان می‌دهد که روزه‌داری آنان ریاکارانه است؟‏

^۶ افراد قوم در کنار روزه‌داری و تظاهر به عدالتخواهی و حتی درخواست داوری‌های عادلانهٔ یَهُوَه،‏ علائق خودپسندانه و منافع تجاری خویش را دنبال می‌کنند.‏ از یکسو خود را به نزاع و ظلم و خشونت واگذارده‌اند و از سوی دیگر برای توجیه رفتارشان تظاهر به توبه می‌کنند و سیمایی اندوه‌زده به خود می‌گیرند.‏ سر خود را همچون ساقهٔ نی خم می‌کنند،‏ پلاس به تن می‌نمایند و در خاکستر می‌نشینند.‏ آیا تا وقتی خودسری ایشان ادامه می‌یابد این کارها حاصلی دارد؟‏ خیر،‏ زیرا نه اندوه آنان اندوه خدایی است نه توبهٔ آنان که باید با روزه‌داری صادقانه همراه باشد.‏ شیون و زاری‌شان با اینکه پر سر و صداست،‏ به آسمان نمی‌رسد.‏

 ۷.‏ یهودیان روزگار عیسی چه ریاکاری‌هایی از خود نشان می‌دادند،‏ و رفتار بسیاری از افراد در روزگار ما چه تشابهی با رفتار آنان دارد؟‏

^۷ یهودیان زمان عیسی نیز با ظاهرفریبی روزه‌داری می‌کردند و برخی حتی دو بار در هفته روزه می‌گرفتند.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏۱۶-‏۱۸؛‏ لوقا ۱۸:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ بسیاری از رهبران مذهبی نیز به تقلید از معاصران اِشَعْیا سختگیر و ریاست‌طلب بودند.‏ به همین خاطر،‏ عیسی با شهامت این ریاکاران مذهبی را رسوا می‌ساخت،‏ و به آنان می‌گفت که عبادتشان بی‌حاصل است.‏ (‏ متّیٰ ۱۵:‏۷-‏۹‏)‏ امروزه نیز میلیون‌ها نفر «مدعیِ معرفت خدا می‌باشند،‏ اما به افعال خود او را انکار می‌کنند،‏ چونکه مکروه و متمرّد هستند و به جهت هر عمل نیکو مردود.‏» (‏ تیطُس ۱:‏۱۶‏)‏ چنین کسانی شاید به رحمت خدا امید بسته باشند،‏ اما کردارشان نشانگر دورویی ایشان است.‏ در عوض،‏ شاهدان یَهُوَه حقیقتاً خود را به خدا وقف کرده‌اند و از خود محبت برادرانهٔ واقعی نشان می‌دهند.‏ —‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۵‏.‏

خصوصیات توبهٔ حقیقی

 ۸،‏ ۹.‏ چه اَعمال نیکویی باید با توبهٔ صادقانه همراه باشد؟‏

^۸ یَهُوَه از قومش انتظار دارد که از گناهانشان توبه کنند نه آنکه فقط روزه‌داری نمایند.‏ تنها در این صورت مورد عنایت او قرار می‌گیرند.‏ (‏ حِزْقِیال ۱۸:‏۲۳،‏ ۳۲‏)‏ او می‌گوید برای آن که روزه‌داری آنان معنا و مفهوم داشته باشد باید با اصلاح گناهان گذشته همراه باشد.‏ در این مورد به پرسش‌های درون‌کاوی که یَهُوَه مطرح می‌سازد توجه کن:‏ ‏«مگر روزه‌ای که من می‌پسندم این نیست که بندهای شرارت را بگشایید و گره‌های یوغ را باز کنید و مظلومان را آزاد سازید و هر یوغ را بشکنید؟‏» —‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۶‏.‏

^۹ بند و یوغ بخوبی نمایشگر اسارت سخت هستند.‏ افراد قوم روزه می‌گیرند ولی به هم‌ایمانانشان ستم می‌کنند،‏ به جای این کار باید از این فرمان اطاعت کنند که می‌گوید:‏ «همسایهٔ خود را مثل خویشتن محبت نما.‏» ‏(‏ لاویان ۱۹:‏۱۸‏)‏ آنان باید همهٔ کسانی را که مورد ستم قرار داده‌اند و با بی‌انصافی به بردگی گرفته‌اند،‏ رها سازند.‏a به جا آوردن تشریفات مذهبی،‏ همچون روزه‌داری به هیچ وجه نمی‌تواند جایگزین عبادت خداپسندانه و اَعمالی شود که نشانگر محبت برادرانه می‌باشد.‏ میکاه نبی که از معاصران اِشَعْیاست،‏ می‌نویسد:‏ ‏«خداوند از تو چه چیز را می‌طلبد غیر از اینکه انصاف را به جا آوری و رحمت را دوست بداری و در حضور خدای خویش با فروتنی سلوک نمایی؟‏» —‏ میکاه ۶:‏۸‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ برای یهودیان چه کاری بهتر از روزه‌داری است؟‏ ب)‏ مسیحیان امروز چگونه می‌توانند توصیهٔ یَهُوَه به یهودیان را به کار بندند؟‏

^۱۰ عدالت،‏ مهربانی،‏ و فروتنی به معنای نیکویی به دیگران است،‏ که خود جوهر اصلی شریعت یَهُوَه را تشکیل می‌دهد.‏ (‏ متّیٰ ۷:‏۱۲‏)‏ تقسیم نعمت‌ها در میان نیازمندان از روزه‌داری بهتر است.‏ بنابراین،‏ یَهُوَه می‌پرسد:‏ ‏«مگر این نیست که نان خود را به گرسنگان تقسیم نمایی و فقیران رانده‌شده را به خانهٔ خود بیاوری و چون برهنه را ببینی او را بپوشانی و خود را از آنانی که از گوشت تو می‌باشند مخفی نسازی؟‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۷ ‏)‏ آری،‏ کسانی که چیزی در بساط دارند به جای روزه‌داریِ نمایشی باید برای اهالی نیازمند سرزمینشان یهودا که از گوشت آنان می‌باشند،‏ خوراک و پوشاک و مسکن فراهم کنند.‏

^۱۱ این اصول زیبای محبت و همدلی برادرانه که یَهُوَه از آن سخن می‌گوید فقط در مورد یهودیان روزگار اِشَعْیا به کار نمی‌آید،‏ بلکه راهنمای مسیحیان نیز می‌باشد.‏ به همین دلیل،‏ پولُس رسول می‌نویسد:‏ «خلاصه بقدری که فرصت داریم با جمیع مردم احسان بنماییم،‏ علی‌الخصوص با اهل بیت ایمان.‏» (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۰‏)‏ جماعت مسیحی باید جایگاه محبت و مهر برادری باشد،‏ بخصوص در روزگار سخت ما که هر روز بر دشواری‌هایش افزوده می‌گردد.‏ —‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱؛‏ یعقوب ۱:‏۲۷‏.‏

اطاعت برکات فراوان به همراه دارد

۱۲.‏ اگر قوم یَهُوَه از او اطاعت کنند،‏ یَهُوَه برایشان چه خواهد کرد؟‏

^۱۲ ای کاش قوم یَهُوَه بصیرت داشت و به توبیخ محبت‌آمیز او توجه می‌کرد!‏ زیرا در این صورت یَهُوَه خطاب به آنها می‌گوید:‏ ‏«آنگاه نور تو مثل فجر طالع خواهد شد و صحّت تو بزودی خواهد رویید و عدالت تو پیش تو خواهد خرامید و جلال خداوند ساقهٔ تو خواهد بود.‏ آنگاه دعا خواهی کرد و خداوند تو را اجابت خواهد فرمود و استغاثه خواهی نمود و او خواهد گفت که اینک حاضر هستم.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۸،‏ ۹الف ‏)‏ چه سخنان گرم و گیرایی!‏ یَهُوَه کسانی را که نیکویی و عدالت را دوست می‌دارند برکت می‌دهد و حمایت می‌کند.‏ اگر قوم یَهُوَه دست از سختدلی و ریاکاری بردارند و توبه کنند و مطیع او شوند،‏ وضعیتشان بهبود فراوان خواهد یافت.‏ یَهُوَه آنان را از لحاظ روحانی و جسمانی «صحّت» و سلامتی خواهد بخشید.‏ وانگهی نگهبان آنان خواهد بود،‏ همانطور که هنگام ترک مصر نگهبان نیاکان آنان بود و فوراً استغاثه و دعایشان را اجابت خواهد کرد.‏ —‏ خروج ۱۴:‏۱۹،‏ ۲۰،‏ ۳۱‏.‏

۱۳.‏ در صورتی که یهودیان به اندرز یَهُوَه گوش فرا دهند،‏ چه برکاتی نصیبشان خواهد شد؟‏

^۱۳ یَهُوَه سپس در ادامهٔ اندرز پیشینش می‌گوید:‏ ‏«اگر یوغ [سختدلی،‏ بردگی ظالمانه] و اشاره کردن به انگشت [احتمالاً به منظور تحقیر یا افترا] و گفتن ناحق را از میان خود دور کنی،‏ و آرزوی جان خود را به گرسنگان ببخشی و جان ذلیلان را سیر کنی،‏ آنگاه نور تو در تاریکی خواهد درخشید و تاریکی غلیظ تو مثل ظهر خواهد بود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۹ب،‏ ۱۰ ‏)‏ خودپسندی و سختدلی محکوم به شکست است و خشم یَهُوَه را برمی‌انگیزد.‏ در حالی که مهربانی و گشاده‌دستی،‏ بویژه نسبت به گرسنگان و رنج‌دیدگان،‏ برکات عظیم خداداد به همراه دارد.‏ ای کاش این حقایق به دل یهودیان راه یابد!‏ زیرا در این صورت،‏ پرتو روحانیت و رفاه آنان همچون آفتاب ظهر خواهد درخشید و هر نوع ظلمت و تاریکی را کنار خواهد زد.‏ بالاتر از همه،‏ آنان با این کار موجب افتخار و ستایش یَهُوَه یعنی سرچشمهٔ جلال و برکت خواهند شد.‏ —‏ ۱پادشاهان ۸:‏۴۱-‏۴۳‏.‏

قومی بازیافته

۱۴.‏ الف)‏ معاصران اِشَعْیا در مقابل سخنان وی چه واکنشی نشان می‌دهند؟‏ ب)‏ سخنان بعدی یَهُوَه همچنان چه حالتی دارد؟‏

^۱۴ جای بسی تأسف است که افراد قوم به درخواست یَهُوَه بی‌اعتنایی می‌کنند و هر چه بیشتر در ورطهٔ شرارت غرق می‌شوند.‏ زیرا سرانجام،‏ برای یَهُوَه چاره‌ای باقی نمی‌ماند جز اینکه آنان را به تبعید بفرستد،‏ درست همانطور که پیش از این هشدار داده بود.‏ (‏ تثنیه ۲۸:‏۱۵،‏ ۳۶،‏ ۳۷،‏ ۶۴،‏ ۶۵‏)‏ با این همه،‏ سخنان بعدی یَهُوَه از زبان اِشَعْیا همچنان امیدبخش است.‏ خدا پیشگویی می‌کند که جمعی افراد تأدیب‌یافته و نادم باقی خواهند ماند که با وجود ویرانی یهودا با شادمانی به آن سرزمین باز خواهند گشت.‏

۱۵.‏ یَهُوَه در مورد چه بهبودی سُرورآمیزی پیشگویی می‌کند؟‏

^۱۵ یَهُوَه در حالی که به نجات قومش در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ اشاره می‌کند از زبان اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«خداوند تو را همیشه هدایت نموده،‏ جان تو را در مکان‌های خشک سیر خواهد کرد و استخوان‌هایت را قوی خواهد ساخت و تو مثل باغ سیرآب و مانند چشمهٔ آب که آبش کم نشود خواهی بود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۱۱ ‏)‏ یَهُوَه خاک تشنهٔ وطن اسرائیلیان را پربار خواهد ساخت.‏ از آن شگرف‌تر اینکه قوم توبه‌کار خویش را برکت داده،‏ ‹استخوان‌های› روحانی بی‌جان آنان را حیات خواهد بخشید.‏ (‏ حِزْقِیال ۳۷:‏۱-‏۱۴‏)‏ افراد قوم همچون ‹باغی سیرآب› خواهند بود که مملو از میوه‌های روحانی است.‏

۱۶.‏ وضعیت آن سرزمین چگونه بهبود خواهد یافت؟‏

^۱۶ بهبودی اوضاع شامل بازسازی شهرهایی نیز می‌باشد که در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ به دست بابلیان مهاجم نابود گشت.‏ ‏«کسان تو خرابه‌های قدیم را بنا خواهند نمود و تو اساس‌های دوره‌های بسیار را برپا خواهی داشت و تو را عمارت‌کنندهٔ رخنه‌ها و مرمّت‌کنندهٔ کوچه‌ها برای سکونت خواهند خواند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۱۲ ‏)‏ عبارات مشابهی همچون «خرابه‌های قدیم» و «اساس‌های دوره‌های بسیار» (‏ یا به عبارت دیگر اساس و بنیادهایی که دوره‌های بسیار،‏ مخروبه باقی مانده‌اند)‏ نشان می‌دهند که بازگشتگان به وطن،‏ شهرهای ویران یهودا به خصوص اورشلیم را بازسازی خواهند نمود.‏ (‏ نَحَمِیا ۲:‏۵؛‏ ۱۲:‏۲۷؛‏ اِشَعْیا ۴۴:‏۲۸‏)‏ آنها «رخنه‌ها» را تعمیر می‌کنند.‏ منظور از واژهٔ «رخنه‌ها» مجموعهٔ شکاف‌ها و صدمات وارده بر دیوارهای اورشلیم و همینطور شکاف‌هایی است که بی‌تردید بر دیوارهای شهرهای دیگر نیز وجود دارد.‏ —‏ اِرْمیا ۳۱:‏۳۸-‏۴۰؛‏ عاموس ۹:‏۱۴‏.‏

برکات حاصل از به جا آوردن وفادارانهٔ سَبَّت

۱۷.‏ یَهُوَه چگونه قومش را دعوت می‌کند تا از قوانین مربوط به سَبَّت اطاعت کنند؟‏

^۱۷ سَبَّت بیانگر علاقهٔ عمیق خدا به رفاه جسمانی و روحانی قومش بود.‏ عیسی گفت:‏ «سَبَّت به جهت انسان مقرّر شد.‏» (‏ مَرقُس ۲:‏۲۷‏)‏ اسرائیلیان در این روز که یَهُوَه تقدیس کرده بود،‏ امکان خوبی می‌یافتند تا محبت خویش را به خدا نشان دهند.‏ اما متأسفانه این روز با گذشت زمان از مفهوم واقعی خود تهی شده و در روزگار اِشَعْیا به صورت روز انجام مراسم پوچ و خوشگذرانی درآمده است.‏ به همین جهت یَهُوَه بار دیگر دلیل موجهی برای توبیخ قومش در دست دارد.‏ با وجود این،‏ باز هم،‏ سعی می‌کند به دل‌های آنان راه یابد و می‌گوید:‏ ‏«اگر پای خود را از سَبَّت نگاه داری و خوشی خود را در روز مقدّس من به جا نیاوری و سَبَّت را خوشی و مقدّس خداوند و محترم بخوانی و آن را محترم داشته،‏ به راه‌های خود رفتار ننمایی و خوشی خود را نجویی و سخنان خود را نگویی،‏ آنگاه در خداوند متلذذ خواهی شد و تو را بر مکان‌های بلند زمین سوار خواهم کرد.‏ و نصیب پدرت یعقوب را به تو خواهم خورانید،‏ زیرا که دهان خداوند این را گفته است.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۸:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏

۱۸.‏ نتیجهٔ بی‌احترامی یهودا به روز سَبَّت چه خواهد بود؟‏

^۱۸ سَبَّت روز تعمّق روحانی،‏ دعا،‏ و پرستش یَهُوَه به صورت خانوادگی است.‏ در این روز یهودیان باید بتوانند در مورد اَعمال شگرفی که یَهُوَه برای ایشان انجام داده است و عدالت و محبتی که در شریعت او وجود دارد تفکّر کنند.‏ بدین سان،‏ به جا آوردن صحیح این روز مقدّس،‏ قوم را به خدا نزدیک‌تر می‌سازد.‏ اما آنان سَبَّت را از مفهوم اصلی آن تهی ساخته و به همین خاطر راه دریافت برکت یَهُوَه را بر خود بسته‌اند.‏ —‏ لاویان ۲۶:‏۳۴؛‏ ۲تواریخ ۳۶:‏۲۱‏.‏

۱۹.‏ در صورتی که قوم خدا سَبَّت را به جا آورند،‏ چه برکاتی در انتظار آنان خواهد بود؟‏

^۱۹ با این همه اگر یهودیان از تأدیب خود درس عبرت بگیرند و به روز سَبَّت احترام بگذارند،‏ برکات فراوان در انتظارشان خواهد بود.‏ اثرات خوبی که از پرستش حقیقی و از احترام برای روز سَبَّت حاصل می‌آید،‏ در همهٔ جنبه‌های زندگی آنان محسوس خواهد بود.‏ (‏ تثنیه ۲۸:‏۱-‏۱۳؛‏ مزمور ۱۹:‏۷-‏۱۱‏)‏ برای مثال،‏ یَهُوَه قومش را ‹بر مکان‌های بلند زمین سوار خواهد کرد.‏› این عبارت به مفهوم امنیت و چیرگی بر دشمن است.‏ هر که بر بلندی‌ها یعنی تپه‌ها و کوه‌های یک سرزمین مسلّط شود،‏ بر آن سرزمین مسلّط شده است.‏ (‏ تثنیه ۳۲:‏۱۳؛‏ ۳۳:‏۲۹‏)‏ زمانی بود که اسرائیل از یَهُوَه اطاعت می‌کرد،‏ و از حمایت او برخوردار بود و احترام و حتی ترس ملت‌های دیگر را برمی‌انگیخت.‏ (‏ یوشَع ۲:‏۹-‏۱۱؛‏ ۱پادشاهان ۴:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ اگر حالا نیز دوباره به سوی یَهُوَه رو آورده،‏ مطیع او گردد،‏ بخشی از شکوه و جلال پیشین خویش را باز خواهد یافت.‏ یَهُوَه به قومش سهم کاملی از ‹نصیب یعقوب› یا میراث یعقوب،‏ خواهد بخشید.‏ منظور از این میراث برکات حاصل از عهدی است که یَهُوَه با نیاکان آنان بسته است،‏ به خصوص برکت تملّک تضمین‌شدهٔ سرزمین موعود.‏ —‏ مزمور ۱۰۵:‏۸-‏۱۱‏.‏

۲۰.‏ برای مسیحیان چه ‹آرامی سَبَّتی› وجود دارد؟‏

^۲۰ آیا مسیحیان می‌توانند از این وقایع درسی بیاموزند؟‏ با مرگ عیسی مسیح،‏ شریعت موسی از جمله مقررات سَبَّت لغو گردید.‏ (‏ کُولُسیان ۲:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ اما،‏ قاعدهٔ کلّی که در پس آیین سَبَّت وجود داشت و می‌بایست اهالی یهودا را وامی‌داشت تا منافع روحانی را مقدم بشمارند و به یَهُوَه تقرّب جویند،‏ هنوز برای پرستندگان یَهُوَه حیاتی و پراهمیت است.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏۳۳؛‏ یعقوب ۴:‏۸‏)‏ علاوه بر این،‏ پولُس در نامه‌اش به عبرانیان می‌گوید:‏ «برای قوم خدا آرامی سَبَّت باقی می‌ماند.‏» مسیحیان فقط در صورتی به «آرامی سَبَّت» دست می‌یابند که از یَهُوَه فرمانبرداری کنند و عدالتی را که بر مبنای ایمان به خون ریخته‌شدهٔ عیسی مسیح است در پیش گیرند.‏ (‏ عبرانیان ۳:‏۱۲،‏ ۱۸،‏ ۱۹؛‏ ۴:‏۶،‏ ۹-‏۱۱،‏ ۱۴-‏۱۶‏)‏ برای مسیحیان،‏ به جا آوردن چنین سَبَّتی نه فقط یک روز در هفته بلکه هر روز هفته واجب است.‏ —‏ کُولُسیان ۳:‏۲۳،‏ ۲۴‏.‏

اسرائیل روحانی ‹بر مکان‌های بلند زمین سوار است›‏

۲۱،‏ ۲۲.‏ از چه نظر می‌توان گفت که یَهُوَه اسرائیل خدا را ‹بر مکان‌های بلند زمین سوار کرده است›؟‏

^۲۱ مسیحیان مسح‌شده پس از رهایی از اسارت بابل در سال ۱۹۱۹،‏ وفادارانه آنچه را که سَبَّت مظهر آن بود به جا آورده‌اند.‏ در نتیجه،‏ یَهُوَه آنان را ‹بر مکان‌های بلند زمین سوار کرده است.‏› به چه شکلی؟‏ در سال ۱۵۱۳ ق.‏د.‏م.‏ یَهُوَه با اخلاف ابراهیم عهدی بست که اگر به آن عمل می‌کردند،‏ خود به امّتی مقدّس و مملکتشان به مملکت کاهنان (‏ یا کَهَنه)‏ مبدّل می‌گشت.‏ (‏ خروج ۱۹:‏۵،‏ ۶‏)‏ در طی چهل سالی که در بیابان سرگردان بودند،‏ یَهُوَه از آنان حفاظت کرد،‏ درست مثل عقابی که جوجه‌هایش را با خود می‌بَرَد،‏ و امکانات فراوانی در اختیارشان نهاد.‏ (‏ تثنیه ۳۲:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ اما این قوم ایمان کافی نداشتند و به همین خاطر سرانجام از همهٔ مزایایی که در انتظارشان بود محروم گشتند.‏ با این همه،‏ یَهُوَه در روزگار ما مملکتی از کاهنان را تشکیل داده است.‏ این مملکت همان اسرائیل روحانی خدا می‌باشد.‏ —‏ غَلاطیان ۶:‏۱۶؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۹‏.‏

^۲۲ در طی «زمان آخر» این ملت روحانی ایمانشان را به یَهُوَه حفظ کرده‌اند،‏ کاری که اسرائیل باستان انجام نداد.‏ (‏ دانیال ۸:‏۱۷‏)‏ چون اعضای این ملت معیارهای والا و راه‌های رفیع یَهُوَه را کاملاً به جا می‌آورند،‏ یَهُوَه آنان را از لحاظ روحانی سربلند ساخته است.‏ (‏ امثال ۴:‏۴،‏ ۵،‏ ۸؛‏ مکاشفه ۱۱:‏۱۲‏)‏ آنان از ناپاکی‌های دنیای پیرامونشان محفوظ می‌باشند.‏ از این رو،‏ از یک شیوهٔ زندگی والا برخوردارند و به جای آن که بر عقاید خود پافشاری کنند،‏ از خدا و کلامش شادکامی عمیق می‌یابند.‏ (‏ مزمور ۳۷:‏۴‏)‏ یَهُوَه آنان را در مقابل مخالفت‌های شدید در سرتاسر دنیا از لحاظ روحانی محافظت نموده است.‏ از سال ۱۹۱۹ تا کنون ‹ولایت› روحانی آنان متحمّل شکست نشده است.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۶:‏۸‏)‏ و به صورت قومی که نام والای او را بر خود دارند باقی می‌مانند،‏ نامی که با شادی فراوان در سراسر جهان اعلام می‌کنند.‏ (‏ تثنیه ۳۲:‏۳؛‏ اَعمال ۱۵:‏۱۴‏)‏ علاوه بر این،‏ تعداد روزافزونی از صالحان تمامی ملت‌ها در حال حاضر دوش به دوش آنان از این موهبت بزرگ برخوردارند که بتوانند راه‌های یَهُوَه را بیاموزند و به یاری او در آن گام بردارند.‏

۲۳.‏ یَهُوَه چگونه خادمان مسح‌شده‌اش را از میراث ‹پدرشان یعقوب› بهره‌مند ساخته است؟‏

^۲۳ یَهُوَه سبب شده است که خادمان مسح‌شده‌اش از میراث ‹پدرشان یعقوب› بهره‌مند شوند.‏ سخنان اِسحاق پَطرِیارْخ در هنگامی که یعقوب را به جای عِیسُو برکت داد،‏ در واقع پیشگویی برکاتی بود که نصیب تمام کسانی می‌شود که به ذریّت موعود ابراهیم ایمان می‌ورزند.‏ (‏ پیدایش ۲۷:‏۲۷-‏۲۹؛‏ غَلاطیان ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ مسیحیان مسح‌شده و یارانشان،‏ مانند یعقوب و برخلاف عِیسُو،‏ از چیزهای روحانی قدردانی می‌کنند بخصوص از خوراک روحانی که خدا به فراوانی تأمین می‌کند.‏ (‏ عبرانیان ۱۲:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ متّیٰ ۴:‏۴‏)‏ معرفت در مورد آنچه یَهُوَه از طریق ذریّت موعود و یاران او به انجام رسانیده است بخشی از این خوراک روحانی را تشکیل می‌دهد.‏ این خوراک روحانی برای مسیحیان مقوی و جان‌بخش است و از لحاظ روحانی آنان را زنده نگاه می‌دارد.‏ لذا،‏ حیاتی است که به طور مرتب با خواندن کلام خدا و تعمّق در مورد آن،‏ غذای روحانی مصرف کنند.‏ (‏ مزمور ۱:‏۱-‏۳‏)‏ علاوه بر این،‏ شرکت در جلسات مسیحی در کنار هم‌ایمانان دیگر امری ضروری است.‏ از اینها گذشته،‏ در همان حال که با شادمانی این خوراک روحانی را با دیگران تقسیم می‌کنند باید مطابق معیارهای والای پرستش پاک عمل کنند.‏

۲۴.‏ مسیحیان حقیقی امروز چگونه باید رفتار کنند؟‏

^۲۴ باشد که مسیحیان حقیقی در حالی که چشم‌انتظار تحقق وعده‌های یَهُوَه هستند همواره از هر گونه تظاهر و ریاکاری بپرهیزند.‏ باشد که آنان از میراث ‹پدرشان یعقوب› نصیب برده،‏ همیشه بر فراز «مکان‌های بلند زمین» از امنیت روحانی برخوردار بمانند.‏

‏[پاورقی]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۷۸]‏

یهودیان روزه‌داری می‌کردند و با تظاهر به توبه سر خم می‌نمودند

اما راه خویش را تغییر نمی‌دادند

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۸۳]‏

هر که می‌تواند،‏ مسکن،‏ پوشاک،‏ یا آذوقه در اختیار نیازمندان قرار دهد

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۸۶]‏

اگر یهودا توبه کند،‏ شهرهای ویران خویش را دوباره آباد خواهد کرد