کلام یَهُوَه زنده است
نکاتی از رساله‌های پولُس به غَلاطیان، اَفَسُسیان، فیلِپّیان و کُولُسیان
پولُس با شنیدن این که برخی مسیحیان یهودی‌نژاد شماری از مسیحیان ‹جماعات غَلاطیه› را از ایمان منحرف کرده‌اند، رساله‌ای شامل نصایح و اندرزهای روشن و قاطع به این مسیحیان می‌نویسد. (غلا ۱:۲) این رساله یا نامه حدود سال‌های ۵۰ تا ۵۲ م. نوشته شده است.
حدود ده سال بعد از نوشتن این نامه، پولُس که در روم «اسیر مسیح عیسی» می‌باشد، یعنی به خاطر عیسی مسیح در اسارت به سر می‌بَرَد، با نامه‌هایی جماعات اَفَسُس، فیلِپّی و کُولُسی را محبانه نصیحت و تشویق می‌کند. (افس ۳:۱) امروزه اگر به پیام کتاب‌های غَلاطیان، اَفَسُسیان، فیلِپّیان و کُولُسیان به دقت توجه کنیم بسیار فایده خواهیم برد. — عبر ۴:۱۲.
‹عادل شمرده شدن› چگونه ممکن است؟
(غلا ۱:۱–۶:۱۸)
پولُس با ارائهٔ جزئیاتی از شرح‌حال زندگی‌اش به دفاع از رسول بودن خویش می‌پردازد زیرا مسیحیان یهودی‌نژاد زیرکانه سعی می‌کنند وی را بی‌اعتبار سازند. (غلا ۱:۱۱-۲:۱۴) پولُس در رد تعالیم کاذب آن مسیحیان یهودی‌نژاد می‌نویسد: «هیچ کس از اَعمال شریعت عادل شمرده نمی‌شود، بلکه به ایمان به عیسی مسیح.» — غلا ۲:۱۶.
پولُس می‌گوید که مسیح ‹آنانی را که زیر شریعت بودند› رهایی داد تا از آزادی‌ای که مسیح وعده داده بود، برخوردار شوند. بدین منظور به آنان صریحاً می‌گوید: «استوار باشید و باز در یوغ بندگی گرفتار مشوید.» — غلا ۴:۴، ۵؛ ۵:۱.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۳:۱۶-۱۸، ۲۸، ۲۹ — آیا عهد ابراهیمی هنوز معتبر است؟ آری، معتبر است. زیرا عهد شریعت جایگزین عهد ابراهیمی نشد بلکه به آن اضافه گشت. بنابراین، با منسوخ و ‹نابود شدن› شریعت، عهد ابراهیمی همچنان معتبر باقی ماند. (افس ۲:۱۵) وعده‌های مربوط به این عهد در درجهٔ اوّل به «نسلِ» اصلی یعنی مسیح و بعد آنانی که «از آنِ مسیح» می‌باشند داده شده است.
۶:۲ — «شریعت مسیح» چیست؟ کلّیهٔ تعالیم و فرامین عیسی است. به خصوص این فرمان او که گفته است: «یکدیگر را محبت نمایید.» — یو ۱۳:۳۴.
۶:۸ — چگونه می‌توانیم ‹برای روح بکاریم›؟ باید طوری زندگی کنیم که روح یَهُوَه بتواند بدون ممانعت بر ما تأثیر بگذارد. عبارت برای روح کاشتن یعنی شرکت کردن با تمامی وجود در فعالیت‌هایی که روح یَهُوَه در آن‌ها نقش دارد.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱:۶-۹. وقتی در جماعت استدلالی غلط مطرح می‌شود پیران باید سریعاً اقدام کرده غلط بودن آن را بر اساس کلام خدا نشان دهند.
۲:۲۰. فدیه را باید هدیه‌ای از جانب یَهُوَه به تک‌تک ما دانست. — یو ۳:۱۶.
۵:۷-۹. معاشران بد ما را از «اطاعت راستی» یعنی پیروی از کلام خدا ‹منحرف می‌سازند.› پس عاقلانه است که از معاشرت با آنان دوری کنیم.
۶:۱، ۲، ۵. مسیحیان «روحانی» و باتجربه می‌توانند به ما کمک کنند تا بارهای خود را متحمّل شویم؛ مانند بارهای سنگینی که در نتیجهٔ خطایی ناآگاهانه به وجود آمده است. اما بار مسئولیت‌های مسیحی‌مان را باید خودمان بر دوش کشیم.
‹همه چیز در مسیح جمع می‌شود›
(افس ۱:۱–۶:۲۴)
پولُس برای این که اهمیت اتحاد مسیحی را در نامهٔ خود به اَفَسُسیان نشان دهد چنین می‌نویسد: «برای انتظام کمال زمان‌ها تا همه چیز را خواه آنچه در آسمان و خواه آنچه بر زمین است، در مسیح جمع کند.» مسیح مردانی را به صورت «بخشش‌ها» به جماعات تقدیم نموده است تا «همه به یگانگی ایمان» برسیم. — افس ۱:۱۰؛ ۴:۸، ۱۳.
برای احترام گذاشتن به خدا و ترویج دادن اتحاد، ما مسیحیان باید «انسانیت تازه» را بپوشیم و «همدیگر را در خداترسی» اطاعت کنیم. و همچنین باید خود را به ‹اسلحهٔ تمام خدا› مجهز سازیم تا بتوانیم با «مکرهای ابلیس» مقاومت کنیم. — افس ۴:۲۴؛ ۵:۲۱؛ ۶:۱۱.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۱:۴-۷ — از چه لحاظ مسح‌شدگان پیش از آن که به دنیا آمده باشند برگزیده شدند؟ از این لحاظ که یَهُوَه به وجود آمدن گروه یا طبقهٔ مسح‌شدگان را نبوّت کرد؛ ولی فردفرد آن‌ها را انتخاب نکرده بود. این خواست خدا «پیش از بنیاد عالَم» صورت گرفت. عالَم در اینجا به مفهوم دنیای متشکل از نوادگان گناه‌آلود آدم است. نبوّت مذکور در پیدایش ۳:۱۵ قبل از بسته شدن نطفهٔ نخستین فرزند گناه‌آلود آدم گفته شد. این نبوّت همچنین شامل این وعدهٔ خدا بود که عده‌ای مشخص از پیروان عیسی با وی در آسمان حکومت خواهند کرد. — لو ۱۱:۵۰، ۵۱؛ غلا ۳:۱۶، ۲۹.
۲:۲ — روح جهان از چه لحاظ شبیه هوا می‌باشد و قدرت خود را چگونه اِعمال می‌کند؟ ‹روح جهان› که همان روحیهٔ خودرأیی و سرکشی است، مثل هوایی که تنفس می‌کنیم در همه جا وجود دارد. (۱قر ۲:۱۲) این «روح» قدرت خود را بر جهان به نحوی نافذ، بی‌امان و مستمر اِعمال می‌کند.
۲:۶ — مسح‌شدگان چگونه ممکن است در «جای‌های آسمانی» باشند گرچه هنوز روی زمینند؟ عبارت «جای‌های آسمانی» اشاره به میراث آسمانی ندارد که به آن‌ها وعده داده شده است، بلکه اشاره به موقعیت متعال ایشان در درگاه خداوند دارد. در واقع آنان ‹از روح قدّوسِ وعده مختوم شده‌اند›؛ یعنی خدا با اعطای روح‌القدس وعدهٔ خود را بدیشان تضمین کرده است. — افس ۱:۱۳، ۱۴.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۴:۸، ۱۱-۱۵. عیسی مسیح «اسیری را به اسیری برد» یعنی مردانی را از سلطهٔ شیطان درآورد تا از آن‌ها به عنوان پیران مسیحی برای رشد دادن جماعت استفاده کند. اگر از این مردان که هدایت و سازماندهی امور جماعت را به عهده دارند اطاعت و با ایشان همکاری کنیم در ابراز محبتی مسیح‌گونه ترقی خواهیم نمود. — عبر ۱۳:۷، ۱۷.
۵:۲۲-۲۴، ۳۳. زن باید از شوهر خود اطاعت کند و همچنین به او احترام بگذارد. «روح حلیم و آرام» داشته باشد، در بارهٔ همسرش طوری صحبت کند که مایهٔ افتخار شوهرش شود و او را در تصمیماتش حمایت کند. — ۱پطر ۳:۳، ۴؛ تیط ۲:۳-۵.
۵:۲۵، ۲۸، ۲۹. همان طور که یک مرد به نیازهای خود رسیدگی می‌کند باید نیازهای جسمانی، عاطفی و روحانی همسرش را نیز برآورده سازد. همچنین باید او را گرامی بدارد؛ یعنی به اندازهٔ کافی با او وقت صرف کند و در کمال لطافت و مهربانی با او صحبت و رفتار نماید.
۶:۱۰-۱۳. برای مقاومت کردن در مقابل نیرنگ‌های ابلیس باید خود را تمام و کمال به ‹اسلحهٔ خدا› مجهز کنیم.
«به همان قانون رفتار باید کرد»
(فیل ۱:۱–۴:۲۳)
نامهٔ پولُس به فیلِپّیان حاکی از محبتِ سرشار وی به اعضای آن جماعت است. پولُس به آن‌ها می‌گوید: «برای این دعا می‌کنم تا محبت شما در معرفت و کمال فهم بسیار افزون‌تر شود.» اعضای جماعت فیلِپّی می‌بایست از اعتمادبه‌نَفْس بیش از حد خودداری می‌کردند. بدین دلیل پولُس به آن‌ها چنین هشدار می‌دهد: «نجات خود را به ترس و لرز به عمل آورید.» — فیل ۱:۹؛ ۲:۱۲.
پولُس مسیحیان باتجربه را تشویق می‌کند که ‹ در پی مقصد به جهت انعام دعوت بلند خدا بکوشند.› او اظهار می‌دارد: «به هر مقامی که رسیده‌ایم، به همان قانون رفتار باید کرد.» — فیل ۳:۱۴-۱۶.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۱:۲۳ — آن «دو سختی» که پولُس را گرفتار کرده بود چه بودند و «خواهش» وی چه بود؟ پولُس در شرایطی قرار گرفته بود که دو راه بیشتر نمی‌دید: مرگ و زندگی. (فیل ۱:۲۱) او نگفته است که چه راهی را برمی‌گزیند. بلکه فقط میل و «خواهش» خود را بیان نموده است: «رحلت کنم و با مسیح باشم.» (فیل ۳:۲۰، ۲۱؛ ۱تسا ۴:۱۶) منظور پولُس از واژه‌ای که در اینجا «رحلت» ترجمه شده است رسیدن به پاداش آسمانی‌اش بود. یَهُوَه این پاداش را در دوران حضور مسیح به او می‌بخشید. — مت ۲۴:۳.
۲:۱۲، ۱۳ — یَهُوَه به چه صورت «هم اراده و هم فعل را به عمل ایجاد می‌کند»؟ یَهُوَه با روح‌القدسش بر قلب و ذهن ما طوری تأثیر می‌گذارد که میل و رغبتمان به انجام اراده‌اش بیشتر گردد. پس، یَهُوَه با روح‌القدسش به ما کمک می‌کند تا ‹نجات خود را به عمل آوریم.›
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱:۳-۵. گرچه اعضای جماعت فیلِپّی در فقر مالی به سر می‌بردند نمونه‌ای عالی از سخاوت برای ما به جای گذاشته‌اند. — ۲قر ۸:۱-۶.
۲:۵-۱۱. رفتار نمونهٔ عیسی حاکی از آن است که فروتنی نشانهٔ ضعف نیست. به علاوه، یَهُوَه فروتنان را جلال می‌دهد. — امث ۲۲:۴.
۳:۱۳. «آنچه در عقب است» می‌تواند چیزهایی باشد، همچون صرف‌نظر کردن از پیشرفت شغلی، چشم‌پوشی از امنیت مالی در خانواده‌ای مرفه و حتی گناهان گذشته که از آن‌ها توبه کرده، پاک شده‌ایم. (۱قر ۶:۱۱) ما دیگر نباید به آنچه در عقب گذاشته‌ایم فکر کنیم، بلکه باید توجه ‹خویش را به سوی آنچه در پیش است› معطوف داریم.
«در ایمان راسخ گشته‌اید»
(کول ۱:۱–۴:۱۸)
پولُس در نامه‌اش به کُولُسیان معلّمین کاذب و عقاید غلط ایشان را رسوا می‌سازد. او استدلال می‌کند که نجات از عمل نمودن به احکام شریعت نیست، بلکه از ‹قائم ماندن در ایمان است.› پولُس کُولُسیان را تشویق می‌کند که ‹ در مسیح رفتار نمایند، که در او ریشه کرده و بنا شده و در ایمان راسخ گشته‌اند.› در ایمان راسخ گشتن چه تأثیری بر آن‌ها داشت؟ — کول ۱:۲۳؛ ۲:۶، ۷.
پولُس به آن‌ها می‌نویسد که ‹بر این همه محبت را که کمربند کمال [«بند کامل اتحاد،» د ج] است بپوشید. و سلامتی خدا در دل‌های شما مسلّط باشد.› این رسول به آن‌ها می‌گوید: ‹آنچه کنید، از دل کنید به خاطر یَهُوَه نه به خاطر انسان.› پولُس با اشاره به افراد خارج از جماعت می‌گوید: «پیش اهل خارج به حکمت رفتار کنید.» — کول ۳:۱۴، ۱۵، ۲۳؛ ۴:۵.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۲:۸ — «اصول دنیوی» که پولُس در مورد آن‌ها هشدار می‌دهد چیست؟ این‌ها اصول دنیای شیطان هستند؛ اصولی که افکار مردم دنیا را شکل می‌دهد و هدایت می‌کند و آنان را به عمل وا می‌دارد. (۱یو ۲:۱۶) از آن جمله می‌توان به فلسفه، ماده‌گرایی و ادیان کاذب دنیا اشاره کرد.
۴:۱۶ — چرا رساله‌ای که به لائودِکیان نوشته شد جزو کتاب مقدّس نمی‌باشد؟ شاید به این دلیل که اطلاعات مهمی برای دوران ما در بر ندارد. یا شاید نکاتی تکراری از نامه‌های دیگر پولُس در آن درج شده است.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱:۲، ۲۰. قربانی عیسی مسیح، تدبیری است از محبت بی‌شائبهٔ یَهُوَه که وجدان آلودهٔ ما را پاک می‌کند و آرامش درونی می‌بخشد.
۲:۱۸، ۲۳. «رغبت به فروتنی،» تظاهر به فروتنی است. شخص ممکن است با امتناع از پذیرفتن چیزهای مادی یا با ریاضت بدنی بخواهد تظاهر به فروتنی کند. این خصوصیت ‹افکار جسمانی› و ‹غرور بی‌جای› شخص را نشان می‌دهد.