خدا را بدون پشیمانی خدمت کنید

۱-‏۳.‏ الف)‏ پشیمانی چیست و چه تأثیری بر ما می‌گذارد؟‏ ب)‏ از پولُس چه می‌آموزیم؟‏

در شعری آمده است:‏ «چه سخن و نوشته‌ای سوزناک‌تر می‌بود،‏ از این که بگوییم:‏ ‹ای کاش چنین می‌بود!‏›» جان گرینلیف ویتیِر،‏ شاعر این بیت به پشیمانی انسانی اشاره می‌کند که آرزو دارد به عقب برگردد و اشتباه خود را تصحیح کند.‏ «پشیمانی» به مفهوم اندوه،‏ تأسف،‏ خشم یا آزردگی است که از انجام دادن کاری نادرست یا انجام ندادن کاری شایسته به انسان دست می‌دهد.‏ همهٔ ما گاهی اعمالی انجام داده‌ایم که بعد پشیمان شده‌ایم و آرزو کرده‌ایم که زمان به عقب برگردد تا اشتباه خود را تصحیح کنیم.‏ آیا شما هم از چیزی پشیمانید؟‏

^۲ برخی از مردم در زندگی مرتکب اشتباهاتی بزرگ حتی گناهانی بزرگ شده‌اند.‏ بعضی مرتکب اعمالی بد نشده‌اند ولی با خود فکر می‌کنند که کاش در گذشته تصمیماتی بهتر می‌گرفتند.‏ برخی از آنان قادر بوده‌اند بر احساس پشیمانی غالب آیند و با رضایت‌خاطر به زندگی خود ادامه دهند.‏ ولی عده‌ای خود را با گفتن «ای کاش» مرتباً آزار می‌دهند.‏ (‏مز ۵۱:‏۳‏)‏ شما جزو کدام گروه هستید؟‏ آیا آرزو دارید که خدا را بدون پشیمانی خدمت کنید،‏ حداقل از امروز به بعد؟‏ آیا مثالی واقعی وجود دارد که از آن نمونه بگیریم؟‏ بلی،‏ پولُس رسول چنین نمونه‌ای است.‏

^۳ پولُس طی زندگی خود هم تصمیماتی نادرست و هم تصمیماتی درست گرفت.‏ او عمیقاً از اعمال گذشتهٔ خود پشیمان بود ولی همچنین آموخت که چگونه در خدمت به خدا موفق باشد.‏ بیایید شرح حال پولُس را بررسی کنیم و ببینیم او خدا را چگونه بدون پشیمانی خدمت کرد.‏

۴.‏ پولُس چه گذشتهٔ تأسف‌آوری داشت؟‏

^۴ پولُس وقتی جوانی فریسی بود اعمالی انجام داد که بعدها پشیمان شد.‏ برای مثال فعالیتی را رهبری کرد که موجب زجر و آزار شاگردان مسیح شد.‏ در کتاب مقدّس آمده است که بعد از شهادت استیفان،‏ «سولُس [که بعدها پولُس نامیده شد] سخت بر کلیسا می‌تاخت و خانه‌به‌خانه گشته،‏ زنان و مردان را بیرون می‌کشید و به زندان می‌افکند.‏» (‏اعما ۸:‏۳‏)‏ محققی به نام آلبرت بارنز گفت که واژهٔ یونانی ‹سخت می‌تاخت› «واژه‌ای قوی است که نشان‌دهندهٔ شدّت غیرت و خشم [سولُس] در زجر و آزار است.‏» از این رو،‏ بارنز گفت که «ستیزه‌جویی سولُس با کلیسا به مانند حملهٔ حیوانی وحشی بود.‏» سولُس چون یهودی‌ای غیور بود،‏ معتقد بود که سرکوب کردن مسیحیان وظیفه‌ای است که خدا به او محوّل کرده است.‏ پس مسیحیان را با بی‌رحمی و سنگدلی تعقیب می‌کرد و می‌کوشید ‹چه زن و چه مرد› را نابود کند.‏—‏اعما ۹:‏۱،‏ ۲؛‏ ۲۲:‏۴‏.‏a

۵.‏ توضیح دهید که سَولُس چگونه از زجر و آزار مسیحیان دست کشید و شروع به موعظه در مورد مسیح کرد.‏

^۵ سولُس قصد داشت به دمشق برود و به خانهٔ شاگردان عیسی هجوم برده،‏ آنان را با زور به اورشلیم آوَرَد تا شورای سَنهِدرین آنان را مجازات کند.‏ ولی موفق نشد چون در واقع با سر جماعت مسیحی در جنگ بود.‏ (‏افس ۵:‏۲۳‏)‏ وقتی سولُس در راه مقدونیه بود،‏ عیسی بر او ظاهر شد و او را با نوری معجزه‌آسا نابینا ساخت.‏ سپس سولُس را راهی مقدونیه کرد تا دستورات بعدی را دریافت کند.‏ بقیهٔ وقایع در کتاب اعمال آمده است.‏—‏اعما ۹:‏۳-‏۲۲‏.‏

۶،‏ ۷.‏ چه چیزی نشان می‌دهد که پولُس از گذشتهٔ دردآور خود به خوبی آگاه بود؟‏

^۶ پولُس بلافاصله بعد از آن که مسیحی شد،‏ معیارهای خود را تغییر داد.‏ از آن به بعد به جای دشمنی با مسیحیت،‏ مبلّغ آن شد.‏ با این حال،‏ او بعدها چنین نوشت:‏ «شما وصف زندگی گذشتهٔ مرا در دین یهود شنیده‌اید،‏ که چه بسیار کلیسای خدا را آزار می‌رسانیدم و آن را ویران می‌کردم.‏» (‏غلا ۱:‏۱۳‏)‏ او بعدها گذشتهٔ تأسف‌آور خود را مجدّداً در نامه‌هایی به قُرِنتیان،‏ فیلیپیان و تیموتائوس مطرح کرد.‏ ‏(‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۹ خوانده شود؛‏ فیلیپ ۳:‏۶؛‏ ۱تیمو ۱:‏۱۳‏)‏ پولُس نه با افتخار در مورد اعمالش صحبت کرد و نه سعی کرد آن را پنهان کند.‏ او به خوبی آگاه بود که خطاهایی بزرگ مرتکب شده است.‏—‏اعما ۲۶:‏۹-‏۱۱‏.‏

^۷ محققی به نام فرِدریک فارار در مورد نقش بسزای سولُس «در زجر و آزار وحشیانه» مسیحیان توضیح داد که با ارزیابی زندگی پولُس در آن دوران درک می‌کنیم که او چقدر از بابت اعمال خود اندوهگین و سرزنش شده بود.‏ شاید پولُس هنگام ملاقات از جماعات مختلف گاهی با برادرانی روبرو می‌شد که برای اولین بار او را دیده بودند و به او می‌گفتند:‏ ‹پس تو پولُس هستی!‏ همان کسی که ما را آزار می‌داد!‏›—‏اعما ۹:‏۲۱‏.‏

۸.‏ پولُس چه احساسی نسبت به محبت و رحمت یَهُوَه و عیسی داشت و چه درسی از آن می‌گیریم؟‏

^۸ با این حال،‏ پولُس تشخیص داد که «فیض» یا لطف خدا او را قادر ساخته است که به خدمت موعظه بپردازد.‏ او تقریباً ۹۰ بار در ۱۴ نامه‌اش و بیش از هر نگارندهٔ دیگر کتاب مقدّس به رحمت و لطف خدا اشاره کرد.‏ ‏(‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۱۰ خوانده شود.‏‏)‏ پولُس عمیقاً از رحمتی که به او شده بود قدردان بود و نمی‌خواست لطف خدایی در او بی‌ثمر باشد.‏ از این رو،‏ «از همهٔ [رسولان] سخت‌تر کار» کرد.‏ پولُس در این زمینه نمونهٔ خوبی است.‏ اگر ما نیز مانند او به گناه خود اعتراف کنیم و شیوهٔ زندگی‌مان را تغییر دهیم،‏ یَهُوَه حتی گناهان بزرگمان را بر اساس قربانی عیسی می‌بخشد.‏ حال اگر دشوار است بپذیرید که یَهُوَه شما را بر اساس قربانی عیسی می‌بخشد،‏ بجاست که از پولُس درس گیرید.‏ ‏(‏۱تیموتائوس ۱:‏۱۵،‏ ۱۶ خوانده شود.‏‏)‏ حتی پولُس که دیوانه‌وار مسیح را در گذشته آزار می‌رساند،‏ نوشت:‏ «پسر خدا .‏ .‏ .‏ مرا محبت کرد و جان خود را به خاطر من داد.‏» (‏غلا ۲:‏۲۰؛‏ اعما ۹:‏۵‏)‏ بلی پولُس آموخت طوری زندگی کند که دیگر پشیمان نشود.‏ شما چطور؟‏

۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ چرا برخی از خادمان یَهُوَه احساس پشیمانی می‌کنند؟‏ ب)‏ نگرانی مدام نسبت به آنچه در گذشته رخ داده است چه ضرری دارد؟‏

^۹ آیا کاری انجام داده‌اید که اکنون پشیمانید؟‏ آیا انرژی و وقت خود را با دنبال کردن اهداف اشتباه به هدر داده‌اید؟‏ آیا عملی انجام داده‌اید که به دیگران صدمه زده است؟‏ یا شاید به دلایلی دیگر احساس پشیمانی می‌کنید.‏ سؤال مهم این است که چگونه می‌توانید بر چنین احساسی غلبه کنید؟‏

^۱۰ چنین احساسی باعث شده است که بسیاری از مردم مدام نگران باشند!‏ نگرانی مدام باعث می‌شود که خود را به ستوه آوریم،‏ خود را آزار دهیم و به خود ستم کنیم.‏ چنین نگرانی‌ای منجر به اضطراب شدید می‌شود.‏ آیا نگرانی،‏ مشکلی را حل می‌کند؟‏ به هیچ وجه!‏ تصوّر کنید که پدال دوچرخه‌ای را ساعت‌ها پا می‌زنید که زنجیر آن درآمده است و هر چه انرژی صرف می‌کنید دوچرخه ذرّه‌ای به جلو حرکت نمی‌کند!‏ برداشتن قدم‌های مثبت به جای نگرانی نتیجه‌ای خوب حاصل می‌کند.‏ برای مثال می‌توانید از کسی که به او خطا ورزیده‌اید عذرخواهی کنید و شاید بتوانید رابطه‌تان را با او ترمیم سازید.‏ یا بتوانید از تکرار قدم‌هایی اجتناب کنید که به پشیمانی می‌انجامد.‏ یا شاید پذیرفتن موقعیتتان تنها راه پیش پای شما باشد.‏ اما نگرانی مدام باعث می‌شود شخص در خدمت به خدا فلج شود.‏ بلی نگرانی هیچ سودی ندارد!‏

۱۱.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم رحمت و لطف یَهُوَه را دریافت کنیم؟‏ ب)‏ در رابطه با خطاهای گذشته‌مان،‏ دستورالعمل الٰهی برای یافتن آرامش درونی چیست؟‏

^۱۱ افکار برخی آنقدر غرق خطاهای گذشته است که احساس می‌کنند در دید خدا هیچ ارزشی ندارند.‏ آنان ممکن است خود را لایق رحمت خدا ندانند چرا که در گذشته دست به گناهی بزرگ زده‌اند یا خطایی را مرتباً مرتکب شده‌اند.‏ این اشخاص هر خطا یا گناهی کرده باشند،‏ فرصت دارند توبه کنند،‏ راهشان را تغییر دهند و از خدا طلب بخشش نمایند.‏ (‏اعما ۳:‏۱۹‏)‏ همچنان که رحمت و لطف یَهُوَه شامل حال بسیاری شده است شامل حال آنان نیز می‌شود.‏ یَهُوَه شخص فروتن،‏ صادق و توبه‌کار را مورد لطف و رحمت خود قرار می‌دهد.‏ وقتی ایّوب گفت:‏ «در خاک و خاکستر توبه می‌نمایم [یا «پشیمانم،‏» پاورقی دجb‏]» خدا او را با مهربانی بخشید.‏ (‏ایو ۴۲:‏۶‏)‏ برای رهایی از عذاب وجدان و یافتن آرامش درونی لازم است مطابق با دستورالعمل الٰهی عمل کنیم.‏ در کلام خدا آمده است:‏ «هر که گناه خود را بپوشاند،‏ برخوردار نخواهد شد؛‏ اما هر که آن را اعتراف کند و ترک نماید رحمت خواهد یافت.‏» (‏امث ۲۸:‏۱۳؛‏ یعقو ۵:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ بنابراین باید به خدا اعتراف نماییم،‏ برای بخشش گناهمان دعا کنیم و برای جبران خطایمان قدم‌هایی برداریم.‏ (‏۲قر ۷:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ در این صورت می‌توانیم از رحمت خدا برخوردار شویم،‏ خدایی که «مغفرت [یا بخشش] عظیم» می‌کند.‏—‏اشع ۵۵:‏۷‏.‏

۱۲.‏ الف)‏ از مثال داود در رابطه با رفع عذاب وجدان چه می‌آموزیم؟‏ ب)‏ پشیمان شدن یَهُوَه به چه مفهوم است و آگاه بودن از این موضوع چه کمکی به ما می‌کند؟‏ (‏به کادر رجوع شود.‏)‏

^۱۲ دعا در این رابطه بسیار مؤثر است.‏ داود احساساتش را در دعا به نحوی زیبا ابراز کرد که در کتاب مزامیر ثبت شده است.‏ ‏(‏مزمور ۳۲:‏۱-‏۵ خوانده شود.‏‏)‏ داود قبل از آن که به خدا اعتراف کند،‏ عذاب وجدان،‏ او را از پا درآورده بود.‏ ظاهراً چون به گناهش اعتراف نکرده بود،‏ از لحاظ روحی و جسمی رنج می‌برد و شادی‌اش را از دست داده بود.‏ چه چیزی باعث شد که داود بخشیده شود و آرامش و تسکین یابد؟‏ فقط اعتراف به خدا.‏ یَهُوَه به دعاهای داود پاسخ داد و او را تقویت کرد تا با آرامش‌خاطر خدا را خدمت کند.‏ شما نیز اگر از ته دل دعا کنید به حتم یَهُوَه به سخنانتان گوش خواهد داد.‏ اگر اشتباهات گذشته،‏ شما را اذیت کند آنچه از دستتان برآید برای جبران آن انجام دهید و ایمان داشته باشید که یَهُوَه شما را مطابق با وعده‌اش می‌بخشد!‏—‏مز ۸۶:‏۵‏.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ در حال حاضر اندیشهٔ اصلی ما چه باید باشد؟‏ ب)‏ چه سؤالاتی ما را برمی‌انگیزد وضعیت کنونی‌مان را در زندگی بسنجیم؟‏

^۱۳ گفته شده است:‏ ‹با نگاه کردن به گذشته از زندگی درس بگیر ولی برای ادامهٔ زندگی به جلو بنگر.‏› پس به جای غصه خوردن در بارهٔ گذشته باید به فکر امروز و آینده باشیم.‏ بجاست که از خود بپرسیم:‏ ‹آیا ممکن است کاری انجام دهم یا در کاری کوتاهی کنم که در آینده از آن پشیمان شوم؟‏ آیا خدا را وفادارانه خدمت می‌کنم تا در آینده هرگز احساس پشیمانی به من دست ندهد؟‏›‏

^۱۴ با نزدیک‌تر شدن به مصیبت عظیم عاقلانه است که از خود چنین سؤالاتی کنیم:‏ ‹آیا می‌توانم خدمتم را افزایش دهم؟‏ آیا می‌توانم پیشگامی کنم؟‏ چه چیزی مانع شده است که به منصب خادم کمکی نرسم؟‏ آیا واقعاً تلاش می‌کنم که شخصیت جدید را بپوشم؟‏ آیا شخصیتی را در خود به وجود آورده‌ام که یَهُوَه از تابعین خود در دنیای جدید انتظار دارد؟‏› با این سؤالات نباید به خود نگرانی راه دهیم بلکه باید دلمان را محک زنیم و در خدمت به یَهُوَه هر چه از دستمان برمی‌آید انجام دهیم.‏ در غیر این صورت،‏ احتمالاً به راهی ادامه خواهیم داد که پشیمانی‌هایی بیشتر به بار خواهد آورد.‏—‏۲تیمو ۲:‏۱۵‏.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ بسیاری از خادمان یَهُوَه برای اولویت دادن به خدمت خدا چه فداکاری‌هایی کرده‌اند؟‏ ب)‏ چرا نباید از فداکاری‌هایی که در راه پادشاهی خدا انجام داده‌ایم پشیمان شویم؟‏

^۱۵ آیا در راه خدمت تمام‌وقت ازخودگذشتگی‌هایی انجام داده‌اید؟‏ شاید شغل یا تجارتی خوب را رها کرده‌اید تا با ساده کردن زندگی‌تان بیشتر به اهداف پادشاهی خدا بپردازید.‏ یا شاید مجرّد مانده‌اید یا اگر متأهل باشید بچه‌دار نشده‌اید تا به یکی از خدمت‌های خاص تمام‌وقت بپردازید؛‏ خدمت‌هایی مانند خدمت در بیت‌ئیل،‏ شرکت در ساختمان‌سازی بین‌المللی،‏ خدمت سیّاری یا میسیونری.‏ آیا با بالا رفتن سن‌تان باید نسبت به چنین تصمیماتی پشیمان شوید؟‏ آیا باید فکر کنید که فداکاری‌های شما در خدمت به خدا غیرضروری بوده است یا زمان انجام دادن آن نبوده است؟‏ به هیچ وجه!‏

^۱۶ تصمیمات شما در خدمت تمام‌وقت به خاطر عشق به یَهُوَه و کمک به مردم در خدمت به او بوده است.‏ نباید فکر کنید که اگر راه دیگری را در زندگی انتخاب کرده بودید اکنون زندگی‌ای بهتر داشتید.‏ باید از گرفتن چنین تصمیماتی بسیار خرسند باشید چرا که هر آنچه از دستتان برآمده است در خدمت به یَهُوَه انجام داده‌اید.‏ او زندگی فداکارانهٔ شما را فراموش نخواهد کرد.‏ وقتی در فردوس به «حیات واقعی» برسید،‏ خدا برکاتی را نصیبتان خواهد کرد که اکنون تصوّرش را نمی‌توانید بکنید!‏—‏مز ۱۴۵:‏۱۶؛‏ ۱تیمو ۶:‏۱۹‏.‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ الف)‏ چه اصلی به پولُس کمک کرد،‏ خدا را بدون پشیمانی خدمت کند؟‏ ب)‏ شما مصمم به چه کاری هستید؟‏

^۱۷ چه اصلی به پولُس کمک کرد خدا را بدون پشیمانی خدمت کند؟‏ طبق ترجمهٔ عهد جدید بر اساس کتاب مقدّس اورشلیم،‏ پولُس نوشت:‏ «راه طی شده را به فراموشی می‌سپارم و مستقیم پیش می‌روم و سراپای وجود خویش را به جلو می‌کشم،‏ و به سوی هدف می‌دوم.‏» ‏(‏فیلیپیان ۳:‏۱۳،‏ ۱۴ خوانده شود.‏‏)‏ بلی پولُس بر اشتباهاتی تمرکز نکرد که سابقاً در پیروی از دین یهود انجام داده بود.‏ به جای آن تمام نیروی خود را در راه پای‌بندی به خدا قرار داد تا به پاداش زندگی ابدی دست یابد.‏

^۱۸ از پولُس چه درسی می‌گیریم؟‏ به جای آن که غصهٔ گذشته را بخوریم و بر چیزی تمرکز کنیم که نمی‌توانیم تغییر دهیم،‏ باید افکارمان را بر اعمالی قرار دهیم که ما را به سوی برکات آینده سوق می‌دهد.‏ شاید نتوانیم اشتباهات گذشته‌مان را فراموش کنیم.‏ با این حال،‏ نباید مرتباً خودمان را برای کاری که انجام شده سرزنش کنیم.‏ باید گذشته را به گذشته بسپاریم،‏ خدا را با تمام توان خدمت کنیم و به آیندهٔ باشکوهی که در انتظارمان است چشم بدوزیم!‏