آیا برای مصیبت عظیم آماده‌اید؟‏

۱.‏ چرا عاقلانه است که از قبل برای فجایع آماده باشیم؟‏

آمادگی قبلی می‌تواند جان انسان‌ها را نجات دهد.‏ برای مثال وقتی فاجعه‌ای رخ می‌دهد اشخاصی که آمادگی قبلی دارند احتمال نجاتشان بیشتر است و می‌توانند به دیگران کمک کنند.‏ یک سازمان بشردوستانه در اروپا می‌گوید:‏ «آمادگی قبلی می‌تواند جان افراد بسیاری را نجات دهد.‏»‏

۲.‏ چرا باید برای مصیبت عظیم آماده باشیم؟‏ (‏مَتّی ۲۴:‏۴۴‏)‏

^۲ ‹مصیبت عظیم› به طور ناگهانی اتفاق خواهد افتاد.‏ (‏مت ۲۴:‏۲۱‏)‏ بر خلاف فجایع دیگر مصیبت عظیم برای عده‌ای غیرمنتظره نخواهد بود.‏ حدود ۲۰۰۰ سال پیش عیسی به شاگردانش هشدار داد که برای آن روز آماده باشند.‏ ‏(‏مَتّی ۲۴:‏۴۴ خوانده شود.‏)‏ اگر از قبل آماده باشیم برایمان آسان‌تر خواهد بود که آن زمان سخت را پشت‌سر بگذاریم و به دیگران هم کمک کنیم.‏—‏لو ۲۱:‏۳۶‏.‏

۳.‏ پایداری،‏ دلسوزی و محبت چطور به ما کمک می‌کند که برای مصیبت عظیم آماده شویم؟‏

^۳ در ادامه سه خصوصیت را بررسی می‌کنیم که به ما کمک می‌کند تا برای مصیبت عظیم آماده باشیم.‏ اگر از ما خواسته شود که پیام کوبندهٔ داوری را اعلام کنیم و مردم با ما مخالفت کنند چه عکس‌العملی نشان می‌دهیم؟‏ (‏مکا ۱۶:‏۲۱‏)‏ پایداری به ما کمک می‌کند که به یَهُوَه اعتماد کنیم و مطمئن باشیم که او از ما نگهداری می‌کند.‏ اگر هم‌ایمانانمان دارایی‌ها و اموالشان را از دست بدهند،‏ چه خواهیم کرد؟‏ (‏حب ۳:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ دلسوزی،‏ ما را برمی‌انگیزد تا به نیازهای آن‌ها رسیدگی کنیم.‏ اگر به خاطر حملهٔ ائتلافی حکومت‌ها لازم شود با برادران و خواهرانمان برای مدتی در یکجا زندگی کنیم،‏ چه عکس‌العملی نشان می‌دهیم؟‏ (‏حز ۳۸:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ محبت عمیق به هم‌ایمانانمان کمک می‌کند که آن دوران سخت را پشت‌سر بگذاریم.‏

۴.‏ کتاب مقدّس چطور نشان می‌دهد که همیشه باید در نشان دادن خصوصیات پایداری،‏ دلسوزی و محبت پیشرفت کنیم؟‏

^۴ کلام خدا ما را تشویق می‌کند که پایداری،‏ دلسوزی و محبت را همواره در خود پرورش دهیم.‏ لوقا ۲۱:‏۱۹ می‌گوید:‏ «با پایداری خود،‏ زندگی خود را حفظ خواهید کرد.‏» کولُسیان ۳:‏۱۲ می‌گوید:‏ ‹دلسوزی را مثل لباسی بپوشید،‏› و در اول تِسالونیکیان ۴:‏۹،‏ ۱۰ می‌خوانیم:‏ ‹شما خود از خدا آموخته‌اید که به یکدیگر محبت کنید.‏ با این همه،‏ ای برادران،‏ شما را ترغیب می‌کنیم که آنان را حتی بیش از این محبت نمایید.‏› همهٔ این آیه‌ها خطاب به شاگردانی بود که پایداری،‏ دلسوزی و محبت نشان می‌دادند.‏ با این وجود باید در این کار پیشرفت می‌کردند.‏ ما هم باید پیشرفت کنیم.‏ در ادامه بررسی می‌کنیم که مسیحیان اولیه چگونه هر کدام از این خصوصیات را نشان می‌دادند.‏ سپس می‌بینیم که چطور می‌توانیم از آن‌ها سرمشق بگیریم تا برای مصیبت عظیم آماده باشیم.‏

۵.‏ مسیحیان اولیه چگونه در سختی‌ها پایدار ماندند؟‏

^۵ مسیحیان اولیه باید از خود پایداری نشان می‌دادند.‏ (‏عبر ۱۰:‏۳۶‏)‏ آن‌ها در کنار مشکلات روزانه،‏ به خاطر مسیحی بودن سختی‌های دیگری را هم متحمّل می‌شدند.‏ بسیاری از آن‌ها نه تنها از طرف رهبران یهودی و حاکمان رومی،‏ بلکه از طرف خانواده‌هایشان هم با مخالفت روبرو بودند.‏ (‏مت ۱۰:‏۲۱‏)‏ در جماعت هم گاهی باید با تأثیرات مرتدان و تعالیم تفرقه‌انگیزشان مقابله می‌کردند.‏ (‏اعما ۲۰:‏۲۹،‏ ۳۰‏)‏ با وجود همهٔ این‌ها آن مسیحیان از خود پایداری نشان می‌دادند.‏ (‏مکا ۲:‏۳‏)‏ چطور؟‏ آن‌ها از شخصیت‌های کتاب مقدّس مثل ایّوب که پایدار ماند،‏ سرمشق گرفتند.‏ (‏یعقو ۵:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ همچنین برای داشتن قدرت تحمّل دعا کردند.‏ (‏اعما ۴:‏۲۹-‏۳۱‏)‏ به علاوه بر نتایج خوبی که از پایداری به دست می‌آید تمرکز کردند.‏—‏اعما ۵:‏۴۱‏.‏

۶.‏ از مِریتا در مورد پایداری در مقابل مخالفت‌ها چه می‌آموزیم؟‏

^۶ ما هم اگر مرتباً نمونه‌هایی که در کلام خدا و نشریاتمان آمده را مطالعه کنیم و روی آن‌ها تعمّق نماییم می‌توانیم پایدار بمانیم.‏ خواهری از آلبانی به نام مِریتا با انجام این کار توانست مخالفت‌های خشونت‌آمیز خانواده‌اش را تحمّل کند.‏ او می‌گوید:‏ «گزارش ایّوب در کتاب مقدّس تأثیر عمیقی بر من گذاشت.‏ ایّوب خیلی زجر کشید و نمی‌دانست که دلیل زجر کشیدنش چیست.‏ با این وجود ایّوب گفت که ‹تا آخرین نفس،‏ وفاداری‌ام را حفظ می‌کنم!‏› (‏ایو ۲۷:‏۵‏)‏ دیدم که مشکلات من در مقایسه با سختی‌های ایّوب ناچیز است.‏ برخلاف او،‏ می‌دانم که چه کسی مسبب این سختی‌هاست.‏»‏

۷.‏ حتی اگر در حال حاضر با مشکلی بزرگ روبرو نیستید چه باید بکنید؟‏

^۷ وقتی مرتباً و صادقانه نگرانی‌هایمان را با یَهُوَه در میان می‌گذاریم،‏ بیشتر پایداری نشان می‌دهیم.‏ (‏فیلیپ ۴:‏۶؛‏ ۱تسا ۵:‏۱۷‏)‏ شاید در حال حاضر با مشکلی بزرگ روبرو نیستید.‏ اما آیا وقتی که ناراحت،‏ مضطرب یا سردرگم می‌شوید به دنبال راهنمایی یَهُوَه هستید؟‏ اگر عادت کنید که در مشکلات روزمره از خدا کمک بخواهید،‏ وقتی مشکلات بزرگ‌تری پیش بیاید مسلّماً به او روی خواهید آورد.‏ همین طور کاملاً مطمئن خواهید بود که او می‌داند،‏ در چه وقت و به چه شکل به شما کمک کند.‏—‏مز ۲۷:‏۱،‏ ۳‏.‏

۸.‏ نمونهٔ میرا چگونه نشان می‌دهد که پایداری در مشکلات برای مقابله با سختی‌های آینده به ما کمک می‌کند؟‏ (‏یعقوب ۱:‏۲-‏۴‏)‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۸ پایداری در مشکلات به ما کمک می‌کند که در مصیبت عظیم هم پایدار بمانیم.‏ (‏روم ۵:‏۳‏)‏ چرا؟‏ بسیاری از برادران و خواهران می‌گویند که پایداری در مشکلات آن‌ها را برای وفاداری در سختی‌های بعدی آماده‌تر کرده است.‏ پایداری،‏ ایمان آن‌ها را به این موضوع قوی‌تر ساخته که یَهُوَه آماده و مشتاق کمک است.‏ آن‌ها با چنین ایمانی توانسته‌اند سختی‌های بعدی را تحمّل کنند.‏ ‏(‏یعقوب ۱:‏۲-‏۴ خوانده شود.‏)‏ میرا،‏ پیشگامی در آلبانی حقیقت این موضوع را تجربه کرد.‏ او گاهی اوقات فکر می‌کند تنها کسی است که با مشکلات زیادی روبرو است.‏ اما وقتی به یاد می‌آورد که یَهُوَه در ۲۰ سال گذشته چه کارهایی برایش انجام داده است یا چطور از او پشتیبانی کرده‌است به خود می‌گوید:‏ ‹وفادار بمان.‏ اجازه نده نتیجهٔ پایداری‌ای که در طی سال‌ها به خاطر یَهُوَه نشان داده‌ای به هدر رود.‏› شما هم به آنچه یَهُوَه برایتان انجام داده است فکر کنید.‏ مطمئن باشید هر بار که در مشکلات پایداری می‌کنید او به شما پاداش می‌دهد.‏ (‏مت ۵:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ به این صورت یاد می‌گیرید که در زمان مصیبت عظیم پایداری کنید و مصمم خواهید بود که وفادار بمانید.‏

۹.‏ جماعت اَنطاکیه چطور دلسوزی خود را نشان داد؟‏

^۹ توجه کنید وقتی مسیحیان یهودیه با قحطی شدیدی روبرو شدند چه اتفاقی افتاد.‏ جماعت اَنطاکیه در سوریه از مشکلات هم‌ایمانانشان در یهودیه آگاه شدند و دلشان به حال آن‌ها سوخت و این دلسوزی را در عمل نشان دادند.‏ آن‌ها تصمیم گرفتند که هر کس در حد توان مالی‌اش «برای امدادرسانی به برادران و خواهران ساکن یهودیه هدیه‌ای بفرستد.‏» (‏اعما ۱۱:‏۲۷-‏۳۰‏)‏ با وجود این که یهودیه فاصلهٔ زیادی با آن‌ها داشت،‏ مسیحیان اَنطاکیه مصمم بودند که به هم‌ایمانانشان کمک کنند.‏—‏۱یو ۳:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

۱۰.‏ به چه روش‌هایی می‌توانیم دلسوزی‌مان را به هم‌ایمانان مصیبت‌زده نشان دهیم؟‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۰ ما هم وقتی هم‌ایمانانمان به مصیبتی دچار می‌شوند،‏ دلسوزی خود را در عمل نشان می‌دهیم.‏ مثلاً از پیران می‌پرسیم که چطور می‌توانیم در یک پروژهٔ امدادرسانی همکاری کنیم.‏ همین طور می‌توانیم از این فعالیت‌ها پشتیبانی مالی کنیم یا برای مصیبت‌زدگان دعا کنیم.‏b (‏امث ۱۷:‏۱۷‏)‏ در سال ۲۰۲۰ بیش از ۹۵۰ کمیتهٔ امدادرسانی در جهان تشکیل شد تا به هم‌ایمانانمان طی همه‌گیری کرونا کمک شود.‏ تمام کسانی که برای امدادرسانی کمک می‌کنند شایستهٔ تحسینند.‏ دلسوزی برای برادران و خواهرانشان آن‌ها را برمی‌انگیزد تا نیازهای فیزیکی و روحانی‌شان را برآورده کنند و در بعضی موارد خانه‌ها یا سالن‌های جماعت را تعمیر یا بازسازی کنند.‏—‏با ۲قُرِنتیان ۸:‏۱-‏۴ مقایسه شود.‏

۱۱.‏ رفتار دلسوزانه چطور باعث جلال یَهُوَه می‌شود؟‏

^۱۱ وقتی در مصیبتی دلسوزی نشان می‌دهیم دیگران این ازخودگذشتگی را می‌بینند.‏ مثلاً در سال ۲۰۱۹ طوفان دوریان سالن جماعتی را خراب کرد.‏ وقتی هم‌ایمانانمان در حال بازسازی سالن جماعت بودند از پیمانکاری که شاهد یَهُوَه نبود قیمت انجام کاری را خواستند.‏ او جواب داد:‏ «من می‌خواهم این مصالح و وسایل را به همراه کار مورد نظر مجانی به شما بدهم.‏ دوست دارم که به سازمان شما کمک کنم.‏ دلسوزی شما نسبت به دوستانتان بر من تأثیر گذاشته است.‏» بیشتر مردم در دنیا یَهُوَه را نمی‌شناسند،‏ اما بسیاری از آن‌ها کارهای شاهدان یَهُوَه را می‌بینند.‏ چه افتخاری که می‌بینیم،‏ دلسوزی ما توجه مردم را به یَهُوَه جلب می‌کند که «در رحمت دولتمند است.‏»—‏افس ۲:‏۴‏.‏

۱۲.‏ دلسوزی نشان دادن چطور ما را برای آمدن مصیبت عظیم آماده می‌کند؟‏ (‏مکاشفه ۱۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏

^۱۲ چرا طی مصیبت عظیم باید دلسوزی نشان دهیم؟‏ کتاب مقدّس می‌گوید کسانی که حاضر نیستند از سیاست دولت‌ها پشتیبانی کنند در حال حاضر و در آینده با مشکل روبرو خواهند شد.‏ ‏(‏مکاشفه ۱۳:‏۱۶،‏ ۱۷ خوانده شود.‏)‏ در آن زمان ممکن است برادران و خواهرانمان برای برآورده کردن نیازهای اولیه‌شان کمک بخواهند.‏ ما می‌خواهیم وقتی که پادشاهمان عیسی مسیح برای داوری می‌آید دلسوزی‌مان را ببیند و از ما دعوت کند تا ‹پادشاهی را به میراث ببریم.‏›—‏مت ۲۵:‏۳۴-‏۴۰‏.‏

۱۳.‏ بر طبق رومیان ۱۵:‏۷ مسیحیان اولیه چطور محبتشان را به یکدیگر تقویت کردند؟‏

^۱۳ محبت نشانهٔ مسیحیان قرن اول بود.‏ اما آیا برای آن‌ها همیشه آسان بود که به یکدیگر محبت نشان دهند؟‏ به تنوع شخصیت‌ها در جماعت شهر روم توجه کنید.‏ علاوه بر یهودیانی که با شریعت موسی بزرگ شده بودند،‏ آن جماعت شامل غیریهودیانی می‌شد که پیشینه‌ای کاملاً متفاوت داشتند.‏ احتمالاً بعضی از آن‌ها بَرده بودند و عده‌ای آزاد،‏ یا حتی ارباب.‏ آن‌ها چطور می‌توانستند با وجود این تفاوت‌ها به یکدیگر محبت نشان دهند؟‏ پولُس آن‌ها را این طور ترغیب کرد:‏ ‹یکدیگر را بپذیرید.‏› ‏(‏رومیان ۱۵:‏۷ خوانده شود.‏)‏ منظور پولُس چه بود؟‏ کلمه‌ای که در اینجا «بپذیرید» ترجمه شده به معنی پذیرایی و مهمان‌نوازی است.‏ یعنی دعوت یک شخص به خانه یا پذیرفتن او به عنوان دوست.‏ برای مثال پولُس به فیلیمون گفت که از غلامش به اسم اُنیسیموس که از پیش او فرار کرده بود و می‌خواست دوباره برگردد،‏ پذیرایی کند.‏ پولُس گفت:‏ «از او به گرمی استقبال کن.‏» (‏فیلیمو ۱۷‏)‏ همچنین پِریسکیلا و آکیلا از آپولُس که شناخت کمتری از مسیحیت داشت پذیرایی کردند و او را به خانه‌شان بردند.‏ (‏اعما ۱۸:‏۲۶‏)‏ آن مسیحیان اجازه ندادند که تفاوت‌هایشان موجب تفرقه شود،‏ بلکه به گرمی از یکدیگر استقبال می‌کردند.‏

۱۴.‏ آنا و شوهرش چطور محبت نشان دادند؟‏

^۱۴ ما می‌توانیم برادران و خواهران را به عنوان دوستان خود بپذیریم و محبتمان را به آن‌ها نشان دهیم.‏ احتمالاً آن‌ها هم به ما محبت نشان خواهند داد.‏ (‏۲قر ۶:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ اتفاقی که برای آنا و شوهرش افتاد را در نظر بگیرید.‏ کمی بعد از این که آن‌ها به عنوان میسیونر به غرب آفریقا فرستاده شدند همه‌گیری کرونا شروع شد.‏ چون نمی‌توانستند در جلسات حضور پیدا کنند آشنا شدن با برادران و خواهران برایشان خیلی سخت بود.‏ این زوج چطور توانستند محبتشان را نشان دهند؟‏ آن‌ها به وسیلۀ تماس تصویری به خواهران و برادران می‌گفتند که دوست دارند بیشتر با آن‌ها آشنا شوند.‏ خانواده‌ها در جماعتشان تحت تأثیر قرار گرفتند و مرتباً به آن‌ها زنگ می‌زدند و پیام می‌فرستادند.‏ این زوج چرا برای آشنایی با برادران و خواهران پیشقدم شدند؟‏ آنا می‌گوید:‏ «محبت برادران و خواهران را نسبت به من و خانواده‌ام در خوشی‌ها و ناراحتی‌ها،‏ هیچ وقت فراموش نمی‌کنم.‏ نمونهٔ آن‌ها مرا تشویق کرد که من هم محبت نشان دهم.‏»‏

۱۵.‏ از نمونهٔ وِنِسا در مورد محبت به همهٔ برادران و خواهران چه یاد می‌گیریم؟‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۵ بسیاری از ما در جماعتی هستیم که در آن برادران و خواهرانی از پیشینه‌های مختلف و شخصیت‌های متفاوت هستند.‏ اگر بر خصوصیات خوب آن‌ها تمرکز کنیم می‌توانیم محبتمان را به همه افزایش دهیم.‏ برای خواهری به نام وِنِسا که در نیوزیلند خدمت می‌کند،‏ سخت بود که با افرادی با شخصیت‌های متفاوت معاشرت کند.‏ او بجای این که از آن اشخاص دوری کند تصمیم گرفت که با آن‌ها وقت بیشتری صرف کند.‏ این کار به او کمک کرد تا ببیند،‏ چرا یَهُوَه آن‌ها را دوست دارد.‏ او می‌گوید:‏ «از زمانی که شوهرم سرپرست حوزه شده ما با برادران و خواهران بیشتری رفت‌وآمد می‌کنیم که شخصیت‌های متفاوتی دارند.‏ برای من راحت‌تر شده که به همه محبت کنم.‏ تنوعی که در میان ماست را خیلی دوست دارم.‏ یَهُوَه هم بدون شک این را دوست دارد،‏ چون او افرادی با پیشینه‌های مختلف را به سوی خودش جذب کرده است.‏» وقتی یاد می‌گیریم که نسبت به دیگران دیدگاه یَهُوَه را داشته باشیم،‏ محبتمان را نشان می‌دهیم.‏—‏۲قر ۸:‏۲۴‏.‏

۱۶.‏ چرا طی مصیبت عظیم محبت به هم‌ایمانمان حیاتی است؟‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۶ محبت کردن طی مصیبت عظیم حیاتی خواهد بود.‏ وقتی آن مصیبت شروع شود،‏ یَهُوَه چطور از ما محافظت می‌کند؟‏ توجه کنید که وقتی شهر بابِل مورد حمله قرار گرفت یَهُوَه به قومش چه دستورالعملی داد:‏ «ای قوم من،‏ به اتاق‌هایتان بروید،‏ و در را پشت سرتان ببندید.‏ خودتان را برای مدت کوتاهی مخفی کنید تا خشم من بگذرد.‏» (‏اشع ۲۶:‏۲۰‏)‏ شاید ما هم در مصیبت عظیم چنین دستورالعملی دریافت کنیم.‏ ممکن است «اتاق‌ها» به جماعات اشاره کند.‏ در طی مصیبت عظیم ما در اتحاد با هم‌ایمانانمان از محافظتی که یَهُوَه وعده داده برخوردار خواهیم شد.‏ به همین خاطر نه تنها لازم است با برادران و خواهرانمان مدارا کنیم،‏ بلکه باید آن‌ها را از ته دل دوست داشته باشیم.‏ ممکن است نجات ما به این کار بستگی داشته باشد.‏

۱۷.‏ اگر از الآن خود را برای مصیبت عظیم آماده کنیم در آن زمان قادر به انجام چه کارهایی خواهیم بود؟‏

^۱۷ «روز عظیم یَهُوَه» برای انسان‌ها اضطراب و درماندگی به همراه دارد.‏ (‏صف ۱:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ خادمان یَهُوَه هم با سختی‌ها روبرو خواهند شد.‏ اما اگر از الآن خودمان را آماده کنیم آرامشمان را حفظ کرده و به دیگران کمک خواهیم کرد.‏ در آن زمان می‌توانیم در مقابل هر سختی‌ای که برایمان پیش بیاید پایداری کنیم.‏ همچنین وقتی هم‌ایمانانمان سختی می‌کشند،‏ تلاش می‌کنیم که نسبت به آن‌ها دلسوزی نشان دهیم و نیازهایشان را برآورده کنیم.‏ به علاوه به برادران و خواهرانمان محبت نشان می‌دهیم و به آن‌ها نزدیک می‌مانیم.‏ در نتیجه یَهُوَه به ما پاداش عظیمی خواهد داد؛‏ یعنی زندگی ابدی در دنیایی که دیگر هیچ یک از فجایع و مصیبت‌ها به یاد نخواهد آمد.‏—‏اشع ۶۵:‏۱۷‏.‏