کلام یَهُوَه زنده است
نکاتی از بخش دوّم کتاب مزامیر
شاهدان یَهُوَه میدانند که تحت آزمایش قرار خواهند گرفت. در این راستا پولُس رسول نوشته است: «همهٔ کسانی که میخواهند در مسیح عیسی به دینداری زیست کنند، زحمت خواهند کشید.» ( ۲تیموتاؤس ۳:۱۲) حال، چه چیزی به ما کمک میکند تا تحت اذیت و آزار همواره به یَهُوَه وفادار باشیم؟
در این رابطه، دوّمین مجموعه از پنج مجموعهٔ کتاب مزامیر به ما کمک میکند. در مزامیر ۴۲ تا ۷۲ نشان داده شده است که اگر بخواهیم با موفقیت اذیت و آزار را تحمّل کنیم باید کاملاً به یَهُوَه اعتماد کرده، یاد بگیریم برای نجات منتظر او بمانیم. حقیقتاً چنین درسی بسیار پرارزش است! بلی، پیامِ بخش دوّم کتاب مزامیر همچون بقیهٔ کتاب مقدّس «زنده و مقتدر» است. — عبرانیان ۴:۱۲.
یَهُوَه «ملجا و قوّت ماست»
( مزمور ۴۲:۱–۵۰:۲۳)
لاویای در تبعید به سر میبرد. وی از آنجایی که قادر نبود برای پرستش به مکان مقدّس یَهُوَه برود بسیار غمگین بود. پس با این سخن، خود را تسلّی داد: «ای جانم چرا منحنی شدهای و چرا در من پریشان گشتهای؟ بر خدا امید دار.» ( مزمور ۴۲:۵، ۱۱؛ ۴۳:۵) از این آیه که در مزمور ۴۲ و ۴۳ سه بار تکرار شده است میتوان تشخیص داد که این دو مزمور در واقع یک شعر بودهاند. مزمور ۴۴ التماس قوم یهودا را نشان میدهد که هنگام تهدید خطر، شاید طی حملهٔ آشوریان در روزگار حِزْقِیّای پادشاه، در پریشانی به سر میبردند.
مزمور ۴۵ در رابطه با ازدواج شاهی سروده شده است و پادشاهی مسیح را نبوّت میکند. یَهُوَه در سه مزمور بعدی همچون «ملجا و قوّت،» پادشاهی بزرگ «بر تمامی جهان» و «ملجای بلند» توصیف شده است. ( مزمور ۴۶:۱؛ ۴۷:۲؛ ۴۸:۳) مزمور ۴۹ به زیبایی نشان میدهد که «هیچ کس هرگز برای برادر خود فدیه نخواهد داد»! ( مزمور ۴۹:۷) پسران قُورَح، هشت مزمور اوّلِ مجموعهٔ دوّم را سرودهاند. مزمور ۵۰ را آساف سراییده است.
پاسخ به پرسشهای مربوط به آیات:
۴۴:۱۹ — «مکان اژدرها» چه جایی است؟ واژهٔ عبری که به «اژدرها» برگردانده شده است میتواند مفهوم «شغالان» را نیز بدهد. شاید مزمورنویس مکان نبردی را در نظر داشت که کشتهشدگان جنگ غذای شغالان میگشتند.
۴۵:۱۳، ۱۴ الف — «دختر پادشاه» چه کسی است که او را «نزد پادشاه» میآورند؟ وی دختر «پادشاه سَرمَدی،» یَهُوَه خداست. (۱تیموتاوس ۱:۱۷) آن دختر مظهر جماعت جلالیافته متشکل از ۱۴۴٬۰۰۰ مسیحی است که یَهُوَه ایشان را با مسح کردن به روح خود به عنوان فرزندانش پذیرفته است. ( رومیان ۸:۱۶) این «دخترِ» یَهُوَه را همچون «عروسی که برای شوهر خود آراسته است» نزد داماد که پادشاه مسیحایی است میآورند. — مکاشفه ۲۱:۲.
۴۵:۱۴ب، ۱۵ — «باکرهها» سمبول چه کسی هستند؟ آنها «گروهی عظیم» از پرستندگان حقیقی هستند که از مسحشدگانِ باقیمانده حمایت میکنند. از آنجایی که آنها زنده «از عذاب سخت بیرون میآیند» باید هنگامی که عروسی پادشاه مسیحایی در آسمان به کمال میرسد روی زمین باشند. ( مکاشفه ۷:۹، ۱۳، ۱۴) در آن زمان است که از «شادمانی و خوشی» پر خواهند شد.
۴۵:۱۶ — از چه جهت پدران ( اجداد) پادشاه، پسران او خواهند بود؟ هنگامی که عیسی بر زمین متولّد شد صاحب پدران زمینی گشت. اما هنگامی که عیسی ایشان را طی هزار سال پادشاهی خود رستاخیز دهد پسران او میشوند. برخی از پسران وی ‹سَروَران بر تمامی جهان› خواهند شد.
۵۰:۲ — چرا اورشلیم «کمال زیبایی» نامیده شده است؟ دلیل آن ظاهر شهر اورشلیم نبود. جذابیت اورشلیم از این سبب بود که مورد استفادهٔ یَهُوَه قرار گرفت و با برپا کردن معبد و قرار دادن پادشاه منتخب خود در آن شهر به آن شکوه داد.
از این آیات چه میآموزیم؟
۴۲:۱-۳. لاویای که همچون آهویی در صحرای خشک عطش داشت به یَهُوَه مشتاق بود. غم آن مرد که نمیتوانست یَهُوَه را در مکان مقدّس پرستش کند، بسیار عظیم بود به طوری که ‹اشکهایش روز و شب نان وی میبود› یا اشتهایش به غذا کور شده بود. آیا ما نیز نباید ارزش فراوانی برای پرستش یَهُوَه و معاشرت با همایمانانمان داشته باشیم؟
۴۲:۴، ۵، ۱۱؛ ۴۳:۳-۵. اگر به دلیلی موجه برای مدتی کوتاه از جماعت مسیحی به دور باشیم خاطرات شیرین معاشرتمان با برادران میتواند ما را تقویت کند. در ابتدا، این موضوع ممکن است درد تنهایی را تشدید سازد اما به یادمان میآورد که خدا پناهگاه ماست و لازم است برای تسلّی منتظر او بمانیم.
۴۶:۱-۳. به هر مصیبتی که گرفتار شویم باید اطمینان داشته باشیم که «خدا ملجا و قوّت ماست.»
۵۰:۱۶-۱۹. هر کس که به دروغ سخن گوید و مرتکب اَعمال زننده شود حق ندارد نمایندهٔ خدا باشد.
۵۰:۲۰. به جای آنکه مشتاقانه خطایای دیگران را در همه جا پخش کنیم باید از آنها چشمپوشی نماییم. — کُولُسیان ۳:۱۳.
‹ای جان من برای خدا خاموش شو›
( مزمور ۵۱:۱–۷۱:۲۴)
این گروه از مزامیر با تضرّع داود در مزمور ۵۱ آغاز میشود که در نتیجهٔ گناهش با بَتْشَبَع بود. مزامیر ۵۲ تا ۵۷ نشان میدهد که یَهُوَه کسانی را رهایی میدهد که برای حل مشکلاتشان به او توکّل کنند و برای نجات منتظر او بمانند. در مزامیر ۵۸-۶۴ توصیف شده است که داود یَهُوَه را پناهگاه خود ساخت. وی گفت: «ای جان من فقط برای خدا خاموش شو زیرا که امید من از وی است.» — مزمور ۶۲:۵.
رابطهٔ صمیمی با منجیمان میباید ما را برانگیزد که با ‹سرود نامش را جلال دهیم.› ( مزمور ۶۶:۲) یَهُوَه در مزمور ۶۵ همچون بخشندهای سخاوتمند، در مزامیر ۶۷ و ۶۸ همچون خدایی نجاتدهنده و در مزامیر ۷۰ و ۷۱ همچون مهیاکنندهٔ رهایی توصیف شده است.
پاسخ به پرسشهای مربوط به آیات:
۵۳:۱ — از چه نظر شخصی که وجود خدا را منکر میشود «احمق» است؟ حماقتی که در اینجا بدان اشاره شده است به دلیل کمبود ذکاوت نیست. در واقع حماقت شخص در زیر پا گذاشتن امور اخلاقی است که نتیجهٔ آن در مزمور ۵۳:۱-۴ توصیف شده است.
۵۸:۳-۵ — از چه لحاظ شریران همچون مار میباشند؟ دروغی که ایشان میگویند مثل زهر مار است که باعث بدنامی دیگران میشود. شریران «مثل افعی کر که گوش خود را میبندد» به راهنمایی گوش نمیدهند یا حاضر به اصلاح خود نیستند.
۵۸:۷ — شریران چگونه «گداخته شده، مثل آب» میگذرند؟ احتمال دارد که داود هنگام نگاشتن آن به سیلابهای برخی از درّههای سرزمین موعود فکر میکرد. همان گونه که سیلی ناگهانی حجم آب را در چنین درّههایی افزایش میدهد به همان سرعت نیز خشک و ناپدید میشود. در واقع، داود دعا میکرد که خدا سرعت ناپدید شدن شریران را افزایش دهد.
۶۸:۱۳ — چگونه است که ‹بالهای فاخته به نقره پوشیده است و پرهایش به طلای سرخ›؟ فاخته که از تیرهٔ کبوتران است به رنگ آبی مایل به خاکستری است که در برخی از پرهایش درخششی از رنگها وجود دارد. در پروبالش برقی از طلای سرخ دیده میشود. شاید داود جنگجویان پیروز اسرائیلی را که از جنگ برمیگشتند به فاختهای که بالهای قوی و ظاهری درخشان دارد تشبیه میکرد. برخی از محققان کتاب مقدّس اظهار میکنند که این توصیف، اثری هنری یا نشان پیروزیای میباشد که به غنیمت گرفته شده است. در هر حال، داود تلویحاً به پیروزیای اشاره میکرد که یَهُوَه خدا نصیب قومش کرده بود.
۶۸:۱۸ — عطایا یا ‹بخششهای آدمیان› چه کسانی هستند؟ اینان مردانی بودند که طی تسخیر سرزمین موعود به اسیری گرفته شدند. مدتها بعد به این مردان مسئولیت همکاری با لاویان داده شد. — عَزْرا ۸:۲۰.
۶۸:۳۰ — مفهوم این تقاضا که «وحش نیزار را توبیخ فرما» چیست؟ در اینجا به طور مجازی دشمنان قوم خدا وحش نامیده شدهاند و داود از خدا تقاضا میکند تا ایشان را توبیخ کند یا با مهار کردن قدرتشان جلوی آسیب را بگیرد.
۶۹:۲۳ — چرا داود تقاضا کرد یَهُوَه ‹کمرهای دشمنانش را دائماً لرزان گرداند›؟ عضلات پایین کمر نقش بسزایی در انجام کارهایی از قبیل بلند کردن یا حمل بار سنگین دارد. کمر لرزان نشان از دست دادن نیروست. داود در دعای خود تقاضا کرد که دشمنانش نیروی خود را از دست بدهند.
از این آیات چه میآموزیم؟
۵۱:۱-۴، ۱۷. لزوماً گناه ما را از خدا دور نمیسازد، چرا که اگر توبه کنیم مطمئناً مورد رحمت او واقع خواهیم شد.
۵۱:۵، ۷-۱۰. اگر گناه کنیم میتوانیم از یَهُوَه به سبب گناه موروثی خود طلب بخشش کنیم. ولی باید دعا کرد خدا ما را پاک سازد، دوباره بنا کند، کمک کند تا تمایلات گناه را از دل خود بزداییم و روحیهای ثابتقدم در ما بیافریند.
۵۱:۱۸. گناه داود بر رفاه تمامی قوم تأثیر گذاشت. پس او به جهت رضامندی خدا برای صهیون دعا کرد. وقتی گناه میکنیم موجب بدنامی یَهُوَه خدا و جماعت میشویم. در این وقت لازم است به خدا دعا کنیم تا ننگی که بر نام او و جماعت وارد شده است برطرف سازد.
۵۲:۸. ما نیز میتوانیم با نزدیک شدن به یَهُوَه خدا، ثمره آوردن در خدمت به او، اطاعت از او و پذیرفتن اصلاحات «مثل زیتون سبز در خانهٔ خدا» باشیم. — عبرانیان ۱۲:۵، ۶.
۵۵:۴، ۵، ۱۲-۱۴، ۱۶-۱۸. توطئهٔ پسر داود اَبْشالوم و مشاور معتمد داود اَخیتُوفَل باعث غم و اندوه فراوان وی گشت. با این حال، این موضوع باعث نشد که اعتماد داود از خدا سلب شود. ما نیز نباید بگذاریم غم و اندوه اعتمادمان را از خدا سلب کند.
۵۵:۲۲. چگونه نصیب خود را به خداوند میسپاریم یا مشکلات خود را به او وامیگذاریم؟ به سه طریق: ( ۱) دعا در مورد موضوعی که ما را نگران کرده است، ( ۲) با روی آوردن به کلام و سازمان خدا برای دریافت راهنمایی و حمایت، ( ۳) با آنچه به طور معقولانه برای بهبود بخشیدن وضعیت خود انجام میدهیم. — امثال ۳:۵، ۶؛ ۱۱:۱۴؛ ۱۵:۲۲؛ فیلِپّیان ۴:۶، ۷.
۵۶:۸. یَهُوَه نه تنها از وضعیت ما باخبر است بلکه احساسات ما را نیز میداند.
۶۲:۱۱. خدا به هیچ نیرو و یا انرژی خارجی وابسته نیست. او منشأ نیروست چرا که «قوّت از آن اوست.»
۶۳:۳. ‹رحمت خدا از حیات نیکوتر است› چرا که بدون آن زندگی بیمفهوم و بیمعناست. پس عاقلانه است که دوستی خود را با یَهُوَه محکمتر سازیم.
۶۳:۶. شبهای آرام و دور از هر سر و صدایی بهترین موقعیت برای تأمّل و تعمّق است.
۶۴:۲-۴. غیبت میتواند به شهرت آدم بیگناه صدمه زند. هرگز نباید به غیبت دیگران گوش داد و یا آن را پخش کرد.
۶۹:۴. گاهی لازم است آنچه نگرفتهایم ‹رد کنیم،› یعنی حتی اگر مطمئن باشیم که از ما خطایی سر نزده است برای حفظ صلح و آرامش عذرخواهی کنیم.
۷۰:۱-۵. یَهُوَه التماسهای ما را برای دریافت کمک میشنود. ( ۱تَسّالونیکیان ۵:۱۷؛ یعقوب ۱:۱۳؛ ۲پِطْرُس ۲:۹) وی شاید اجازه دهد که گرفتاریای ادامه یابد، با این حال حکمت روبرو شدن با آن و قدرت تحمّلش را به ما میدهد. خدا اجازه نخواهد داد بیش از توان خود آزمایش شویم. — ۱قُرِنتیان ۱۰:۱۳؛ عبرانیان ۱۰:۳۶؛ یعقوب ۱:۵-۸.
۷۱:۵، ۱۷. داود قبل از جنگ با جُلْیات، غول فلسطی، شجاعت و قوّت را از کودکی با اعتماد به یَهُوَه در خود پرورش داده بود. ( ۱سموئیل ۱۷:۳۴-۳۷) جوانان در همهٔ کارهای خود میباید به یَهُوَه توکّل کنند.
«تمامی زمین از جلال او پر بشود»
مزمور ۷۲ آخرین سرود از مجموعهٔ دوّم مزامیر در بارهٔ حکومت سلیمان است و از وضعیتی خبر میدهد که تحت حکومت مسیح به وجود خواهد آمد. برکات بینظیری که در آنجا توصیف شده است از این قرارند: صلح و آرامش، پایان ظلم و جنایت، محصولات فراوان در تمام سطح زمین! آیا ما نیز در میان کسانی خواهیم بود که از این برکات و دیگر برکات حکومت خدا لذّت خواهند برد؟ بلی، به شرطی که مثل مزمورنویس منتظر یَهُوَه بمانیم و او را پناهگاه و قوّت خویش سازیم.
‹ دعای داود با این سخنان تمام شد›: «متبارک باد نام مجید او تا ابدالآباد. و تمامی زمین از جلال او پر بشود. آمین و آمین.» ( مزمور ۷۲:۱۸، ۱۹) بیاییم ما هم به همین شکل یَهُوَه را متبارک خوانده، نام پرجلال او را حمد گوییم.
[تصویر در صفحهٔ ۱۸]
آیا میدانید «دختر پادشاه» مظهر چه کسی است؟
[تصویر در صفحهٔ ۱۹]
آیا میدانیدچرا اورشلیم «کمال زیبایی» نامیده شده است؟