آیا باید همیشه خونسرد بود؟‏

اغلبِ مردم خوشحال می‌شوند که از آنان به عنوان افرادی خونسرد،‏ انعطاف‌پذیر،‏ و شکیبا یاد شود.‏ اما خونسردی جنبهٔ دیگری نیز دارد.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «راحتِ غافلانهٔ احمقان،‏ ایشان را هلاک خواهد ساخت.‏» (‏ امثال ۱:‏۳۲‏)‏ مفهوم این آیه چیست؟‏

ترجمهٔ تفسیری کتاب مقدّس به جای واژهٔ «راحت» واژهٔ «بی‌خیالی» را به کار برده است.‏ واضح است که این جنبه از خونسردی بیشتر ناشی از تنبلی و بی‌توجهی است و در نتیجه حماقت محسوب می‌شود.‏

در قرن اوّل،‏ مسیحیان جماعت لاَوُدِکیه از ضعف‌های روحانی خود غافل و به آن بی‌توجه بودند.‏ آنان با تکبّر می‌گفتند:‏ ‹به هیچ چیز محتاج نیستیم.‏› عیسی مسیح آنان را اصلاح نموده،‏ تشویق کرد غیرت مسیحی خود را اِحیا کنند.‏ —‏ مکاشفه ۳:‏۱۴-‏۱۹‏.‏

بی‌توجهی همچنین یکی از ویژگی‌های مردم زمان نوح بود.‏ آنان خود را غرق امور روزمره زندگی کرده بودند.‏ «می‌خوردند و می‌آشامیدند و نکاح می‌کردند و منکوحه می‌شدند .‏ .‏ .‏ و نفهمیدند تا طوفان آمده،‏ همه را ببرد.‏» عیسی پس از ذکر این موضوع گفت:‏ «همچنین ظهور پسر انسان نیز خواهد بود.‏» —‏ متّیٰ ۲۴:‏۳۷-‏۳۹‏.‏

تحقق نبوّت‌های کتاب مقدّس مؤید آن است که اکنون در دوران «ظهور پسر انسان» که عیسی مسیح است به سر می‌بریم.‏ باشد که در چنین دورانی از جنبهٔ منفی خونسردی یعنی بی‌توجهی و بی‌خیالی بپرهیزیم.‏ —‏ لوقا ۲۱:‏۲۹-‏۳۶‏.‏