فصل ۱۸

یَهُوَه روح متواضعان را اِحیا می‌نماید

اِشَعْیا ۵۷:‏۱-‏۲۱

 ۱.‏ یَهُوَه چه اطمینانی داد،‏ و سخنان وی چه پرسش‌هایی را مطرح می‌سازد؟‏

‏«او که عالی و بلند است و ساکن در ابدیت می‌باشد و اسم او قدّوس است چنین می‌گوید:‏ من در مکان عالی و مقدّس ساکنم و نیز با کسی که روح افسرده و متواضع دارد،‏ تا روح متواضعان را اِحیا نمایم و دل افسردگان را زنده سازم.‏» (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۵‏)‏ این است آنچه اِشَعْیای نبی در قرن هشتم ق.‏د.‏م.‏ به قلم آورد.‏ چه واقعه‌ای در یهودا در جریان بود که این پیام را تا این حد دلگرم‌کننده می‌ساخت؟‏ این کلامِ وحی‌شده چگونه می‌تواند مددکار مسیحیان امروز باشد؟‏ بررسی باب پنجاه و هفتم کتاب اِشَعْیا ما را در پاسخگویی به این پرسش‌ها یاری خواهد کرد.‏

‏‹شما ای پسران به اینجا نزدیک آیید!‏›‏

 ۲.‏ الف)‏ آنچه در باب پنجاه و هفتم کتاب اِشَعْیا آمده است ظاهراً مربوط به چه زمانی است؟‏ ب)‏ وضعیت عادلان در روزگار اِشَعْیا چگونه است؟‏

^۲ به نظر می‌آید که این بخش از نبوّت اِشَعْیا مربوط به روزگار خود اِشَعْیاست.‏ توجه کن که شرارت تا چه اندازه ریشه دوانیده است:‏ ‏«مرد عادل تلف شد و کسی نیست که این را در دل خود بگذراند و مردان رؤف برداشته شدند و کسی فکر نمی‌کند که عادلان از معرض بلا برداشته می‌شوند.‏ آنانی که به استقامت سالک می‌باشند،‏ به سلامتی داخل شده،‏ بر بسترهای خویش آرامی خواهند یافت.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱،‏ ۲ ‏)‏ اگر مرد عادلی بر زمین افتد،‏ کسی اهمیت نمی‌دهد.‏ حتی مرگ زودرسِ او توجه کسی را برنمی‌انگیزد.‏ خواب مرگ برای وی آرامش به همراه می‌آورد و او را از رنجی که خدانشناسان بر وی وارد می‌آورند آزاد ساخته،‏ از مصیبت‌ها می‌رهاند.‏ قوم منتخب خدا به وضعیتی اسفبار دچار گشته است.‏ در شرایط موجود،‏ کسانی که وفادار باقی مانده‌اند براستی از این که می‌بینند یَهُوَه به همهٔ این وقایع توجه می‌کند و حامی آنان است،‏ دلگرمی فراوان می‌یابند.‏

 ۳.‏ یَهُوَه چگونه نسل شریر یهودا را مخاطب قرار می‌دهد،‏ و به چه دلیل؟‏

^۳ یَهُوَه نسل شریر یهودا را فرا خوانده،‏ بدیشان می‌گوید:‏ ‏«اما شما ای پسران ساحره و اولاد فاسق و زانیه به اینجا نزدیک آیید!‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۳ ‏)‏ براستی که آنها مستحق چنین نام‌های شرم‌آوری می‌باشند؛‏ پسران ساحره و اولاد مردی زناکار و زنی روسپی.‏ پرستش کاذبی که به آن روی آورده‌اند شامل بت‌پرستی تنفرانگیز و ارتباط با ارواح و فَحشاست.‏ بدین جهت،‏ یَهُوَه از این گناهکاران می‌پرسد:‏ ‏«بر که تمسخر می‌کنید و بر که دهان خود را باز می‌کنید و زبان را دراز می‌نمایید؟‏ آیا شما اولاد عصیان و ذریّت کذب نیستید که در میان بلوط‌ها و زیر هر درخت سبز خویشتن را به حرارت می‌آورید و اطفال را در وادی‌ها زیر شکاف صخره‌ها ذبح می‌نمایید؟‏» —‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۴،‏ ۵‏.‏

 ۴.‏ شریران یهودا چه گناهانی به گردن دارند؟‏

^۴ شریران یهودا آشکارا به بت‌پرستی قبیح خویش مشغولند.‏ آنان انبیای خدا را که برای اصلاحشان فرستاده شده‌اند مسخره می‌کنند،‏ و با بی‌شرمی و بی‌احترامی زبان خود را بر ایشان دراز می‌کنند.‏ از این رو،‏ با وجود آن که فرزندان ابراهیم می‌باشند،‏ سرکشی‌هایشان آنان را به صورت فرزندان عصیان و ذریّت کذب درآورده است.‏ (‏ اِشَعْیا ۱:‏۴؛‏ ۳۰:‏۹؛‏ یوحنّا ۸:‏۳۹،‏ ۴۴‏)‏ بیرون از شهرها در میان درختان بزرگ،‏ شور و حرارت مذهبی را در خود به وجود می‌آورند تا به بت‌پرستی بپردازند.‏ عبادتی بی‌رحمانه!‏ چرا که حتی کودکان خویش را ذبح می‌کنند.‏ درست مانند همان ملت‌هایی که اَعمال نفرت‌انگیزشان سبب شد یَهُوَه آنان را از آن سرزمین براند.‏ —‏ ۱پادشاهان ۱۴:‏۲۳؛‏ ۲پادشاهان ۱۶:‏۳،‏ ۴؛‏ اِشَعْیا ۱:‏۲۹‏.‏

هدیهٔ ریختنی برای سنگ‌ها

 ۵،‏ ۶.‏ الف)‏ اهالی یهودا به جای پرستش یَهُوَه چه چیز را می‌پرستند؟‏ ب)‏ بت‌پرستی یهودا تا چه حد آشکار و گسترده است؟‏

^۵ ببین اهالی یهودا تا چه حد در منجلاب بت‌پرستی فرو رفته‌اند:‏ ‏«در میان سنگ‌های مِلسای وادی نصیب تو است همین‌ها قسمت تو می‌باشد.‏ برای آنها نیز هدیهٔ ریختنی ریختی و هدیهٔ آردی گذرانیدی آیا من از اینها تسلّی خواهم یافت؟‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۶ ‏)‏ یهودیان قوم عهدِ خدا می‌باشند،‏ با این همه به جای پرستش یَهُوَه سنگ‌هایی را که در بستر رودخانه می‌یابند خدای خود ساخته‌اند.‏ داود اعلام کرد که یَهُوَه نصیبِ اوست،‏ اما این گناهکاران سنگ‌های بی‌جان را بت خویش ساخته،‏ آنها را نصیب خود می‌دانند و قربانی ریختنی برایشان می‌ریزند.‏ (‏ مزمور ۱۶:‏۵؛‏ حَبَقُّوق ۲:‏۱۹‏)‏ یَهُوَه از انحراف قومی که نمایندهٔ نام وی است،‏ چه تسلّی‌خاطری می‌تواند بیابد؟‏

^۶ اهالی یهودا در همه جا،‏ در زیر درختان عظیم،‏ در وادی‌ها،‏ روی تپه‌ها،‏ در شهرهایشان بت‌پرستی می‌کنند.‏ اَعمال آنان از نظر یَهُوَه دور نمی‌ماند و از زبان اِشَعْیا،‏ انحطاط ایشان را چنین آشکار می‌سازد:‏ ‏«بر کوه بلند و رفیع بستر خود را گستردی و به آنجا نیز برآمده،‏ قربانی گذرانیدی.‏ و پشت درها و باهوها یادگار خود را واگذاشتی.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۷،‏ ۸الف ‏)‏ یهودا بر جاهای بلند،‏ بستر ناپاکی روحانی خویش را گسترده است،‏ و در آن برای خدایان بیگانه قربانی تقدیم می‌کند.‏a حتی در پشت درها و باهوها بت قرار داده‌اند.‏

 ۷.‏ یهودا با چه روحیه‌ای در آیین‌های پرستشِ پر از فَحشا شرکت می‌کند؟‏

^۷ بعضی شاید از خود بپرسند که چرا یهودا تا این حد غرق آیین پرستش ناپاک گشته است.‏ آیا نیرویی قوی‌تر،‏ او را بزور وادار به ترک یَهُوَه کرده است؟‏ خیر.‏ او با میل و رغبت تن به این کار داده است زیرا یَهُوَه می‌گوید:‏ ‏«خود را به کسی دیگر غیر از من مکشوف ساختی و برآمده،‏ بستر خود را پهن کردی و در میان خود و ایشان عهد بسته،‏ بستر ایشان را دوست داشتی جایی که آن [‏یا «آلت تناسلی مرد،‏» د ج ] را دیدی.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۸ب ‏)‏ یهودا با خدایان دروغین عهد بسته است،‏ و از رابطهٔ نامشروعش با آنان لذّت می‌برد.‏ او بخصوص رسوم غیراخلاقی جنسی آنان را دوست دارد که ویژهٔ پرستش این خدایان می‌باشد و به احتمال زیاد نمادهایی از آلت جنسی مذکر را نیز شامل می‌گردد.‏

 ۸.‏ تحت فرمانروایی کدام پادشاه،‏ بت‌پرستی در یهودا گسترش بیشتری یافت؟‏

^۸ توصیفات مربوط به آیین‌های بت‌پرستیِ پر از فَحشا و بی‌رحمی با اطلاعات ما در مورد چند تن از پادشاهان شریر یهودا مطابقت دارد.‏ مَنَسّی به عنوان مثال،‏ جاهای بلند را بنا کرد،‏ مذبح‌هایی برای بَعْل برافراشت،‏ و مذبح‌های دین کاذب را در دو صحن معبد جای داد.‏ او پسران خویش را از آتش گذرانید،‏ به سِحر و جادو و طالع‌بینی پرداخت،‏ و ارتباط با ارواح را رواج داد.‏ این پادشاه همچنین در معبد یَهُوَه تندیس‌های تراشیده‌ای از اَشیره‌ای که ساخته بود قرار داد.‏b او اهالی یهودا را اغوا کرد تا ‹از امّت‌هایی که خداوند پیش بنی‌اسرائیل هلاک کرده بود،‏ بدتر رفتار نمایند.‏› (‏ ۲پادشاهان ۲۱:‏۲-‏۹‏)‏ با وجود آنکه نام مَنَسّی در اِشَعْیا ۱:‏۱ آورده نشده است،‏ برخی عقیده دارند که مَنَسّی دستور قتل اِشَعْیا را صادر کرده است.‏

‏‹رسولان خود را به جای دور فرستادی›‏

 ۹.‏ چرا یهودا رسولانی «به جای دور» می‌فرستد؟‏

^۹ خطای یهودا تنها به خدمتگزاری به خدایان کاذب محدود نمی‌شود،‏ زیرا یَهُوَه از زبان اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«با روغن در حضور پادشاه رفته،‏ عطریات خود را بسیار کردی و رسولان خود را به جای دور فرستاده،‏ خویشتن را تا به هاویه پست گردانیدی.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۹ ‏)‏ حکومت سلطنتی بی‌ایمان یهودا نزد «پادشاه» (‏ به احتمال زیاد پادشاه یکی از قدرت‌های خارجی)‏ رفته و هدایای گرانقیمت و چشمگیر به او پیشکش می‌کند که روغن و عطریات در واقع مظهر آنها می‌باشد.‏ یهودا فرستادگانی به مناطق دوردست می‌فرستد.‏ به چه منظور؟‏ تا با ملت‌های غیریهود اتحاد سیاسی برقرار سازد.‏ بدین ترتیب از یَهُوَه روی گردانیده،‏ به پادشاهان خارجی توکّل می‌کند.‏

۱۰.‏ الف)‏ آحاز پادشاه چگونه دست اتحاد به سوی پادشاه آشور دراز کرد؟‏ ب)‏ از چه جهت یهودا ‹تا به هاویه پست گردیده› است؟‏

^۱۰ یک نمونه از آن را می‌توان در روزگار آحاز پادشاه مشاهده کرد.‏ این پادشاه بی‌ایمان که از اتحاد بین اسرائیل و سوریه احساس خطر کرده بود،‏ قاصدانی نزد تِغْلَتْ فَلاسَر سوّم،‏ پادشاه آشور فرستاد و گفت:‏ «من بندهٔ تو و پسر تو هستم.‏ پس برآمده،‏ مرا از دست پادشاه اَرام (‏سوریه)‏ و از دست پادشاه اسرائیل که به ضدّ من برخاسته‌اند،‏ رهایی ده.‏» آحاز به عنوان رشوه نقره و طلا برای پادشاه آشور فرستاد که او پذیرفت و در ازای آن حملهٔ خانمان‌سوزی علیه سوریه انجام داد.‏ (‏ ۲پادشاهان ۱۶:‏۷-‏۹‏)‏ روابط یهودا با ملت‌های غیریهود،‏ او را ‹تا به هاویه پست گردانیده› است.‏ یهودا به دلیل این روابط خواهد مُرد بدین معنا که موجودیت خود را به عنوان ملتی مستقل و دارای سلطنت از دست خواهد داد.‏

۱۱.‏ یهودا چگونه به اشتباه،‏ خود را در امنیت حس می‌کند؟‏

^۱۱ یَهُوَه در ادامه همچنان خطاب به یهودا می‌گوید:‏ ‏«از طولانی بودن راه درمانده شدی اما نگفتی که امید نیست.‏ تازگی قوّت خود را یافتی پس از این جهت ضعف به هم نرسانیدی.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۰ ‏)‏ آری،‏ این قوم در راه ارتداد،‏ سخت تلاش کرده است،‏ و بیهودگی و پوچی این تلاش‌ها را نمی‌بیند،‏ بلکه برعکس به خود قبولانده است که به یاری قدرت خود،‏ در حال موفقیت است و خویشتن را نیرومند و سلامت حس می‌کند.‏ براستی که چه حماقتی!‏

۱۲.‏ وضعیت جهان مسیحیت چه شباهت‌هایی با وضعیت یهودا دارد؟‏

^۱۲ امروزه شیوهٔ عمل جهان مسیحیت یادآور یهودای روزگار اِشَعْیاست.‏ این سازمان از نام عیسی استفاده می‌کند اما از سوی دیگر در پی اتحاد با ملت‌هاست و عبادتگاه‌هایش مملو از بت‌های گوناگون است.‏ پیروان او حتی در خانه‌های خود تصاویر و مجسمه‌های بت‌پرستانه دارند.‏ جهان مسیحیت جوانان خویش را در جنگ‌های بین ملت‌ها قربانی ساخته است.‏ بی‌شک اینها همه برای خدای حقیقی بسیار اهانت‌آمیز است،‏ زیرا خود به مسیحیان فرموده است:‏ «از بت‌پرستی بگریزید.‏» (‏ ۱قُرِنتیان ۱۰:‏۱۴‏)‏ جهان مسیحیت با دخالت در سیاست ‹با پادشاهان زمین زنا کرده است.‏› (‏ مکاشفه ۱۷:‏۱،‏ ۲‏)‏ این سازمان یکی از حامیان بزرگ سازمان ملل متحد می‌باشد.‏ چه آینده‌ای در انتظار این فاحشهٔ مذهبی است؟‏ پاسخ این پرسش را می‌توان در گفته‌های یَهُوَه خطاب به همتای این سازمان یعنی یهودای عهدشکن و به خصوص خطاب به پایتخت آن سرزمین یعنی اورشلیم یافت.‏

‏‹اندوخته‌های خودت تو را خلاصی نخواهد داد›‏

۱۳.‏ یهودا چه ‹خیانتی› می‌کند،‏ و چگونه در مقابل صبر و بردباری یَهُوَه واکنش نشان می‌دهد؟‏

^۱۳ یَهُوَه می‌پرسد:‏ ‏«از که ترسان و هراسان شدی که خیانت ورزیدی؟‏»‏ چه پرسش بجایی!‏ بی‌تردید می‌توان گفت که یهودا در مقابل یَهُوَه از خود خداترسی صحیح نشان نمی‌دهد زیرا اگر چنین بود،‏ به صورت قوم خیانت‌پیشگان و پرستندگان خدایان کاذب درنمی‌آمد.‏ یَهُوَه در ادامه می‌گوید:‏ ‏«مرا به یاد نیاورده،‏ این را در دل خود جا ندادی؟‏ آیا من از زمان قدیم نیز ساکت نماندم پس از این جهت از من نترسیدی؟‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۱ ‏)‏ یَهُوَه سکوت اختیار کرده و یهودا را فوراً تأدیب ننموده است.‏ اما آیا یهودا متوجه این موضوع هست؟‏ خیر،‏ زیرا شکیبایی خدا را حمل بر بی‌اعتنایی او می‌شمرد.‏ در نتیجه خداترسی را یکسره کنار نهاده است.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ یَهُوَه دربارهٔ کارهای یهودا و «اندوخته‌های» او چه می‌گوید؟‏

^۱۴ اما روزی صبر یَهُوَه به سر خواهد آمد،‏ او خود با در نظر داشتن آن روز اعلام می‌کند:‏ ‏«من عدالت و اَعمال تو را بیان خواهم نمود که تو را منفعت نخواهد داد.‏ چون فریاد برمی‌آوری اندوخته‌های خودت تو را خلاصی بدهد و لٰکن باد جمیع آنها را خواهد برداشت و نَفَس آنها را خواهد برد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۲،‏ ۱۳الف ‏)‏ یَهُوَه دروغین بودن عدالت یهودا را آشکار خواهد ساخت و کارهای ریاکارانهٔ یهودا بی‌ثمر خواهد بود.‏ «اندوخته‌های» او یا به عبارت دیگر،‏ مجموع بت‌هایش او را نجات نخواهد داد.‏ هنگامی که بلا نازل شود،‏ خدایان مورد اطمینانش را باد با خود خواهد برد.‏

^۱۵ سخنان یَهُوَه در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ تحقق می‌یابد.‏ در آن تاریخ نَبُوکَدْنَصَّر،‏ پادشاه بابل،‏ اورشلیم را نابود می‌سازد،‏ معبد را به آتش می‌کشد،‏ و اغلب اهالی را به اسارت می‌گیرد.‏ بدین سان ‹یهودا از ولایت خود به اسیری می‌رود.‏› —‏ ۲پادشاهان ۲۵:‏۱-‏۲۱‏.‏

۱۶.‏ چه آینده‌ای در انتظار جهان مسیحیت و بقیهٔ «بابل عظیم» است؟‏

^۱۶ به همین شکل،‏ مجموعهٔ عظیم بت‌های جهان مسیحیت نیز او را در روز خشم یَهُوَه نجات نخواهد بخشید.‏ (‏ اِشَعْیا ۲:‏۱۹-‏۲۲؛‏ ۲تَسّالونیکیان ۱:‏۶-‏۱۰‏)‏ جهان مسیحیت همراه با بقیهٔ بابل عظیم یعنی امپراتوری جهانی دین کاذب،‏ نابود خواهد شد.‏ حیوان وحشی قرمز رنگِ سمبولیک و ده شاخش بابل عظیم را «بی‌نوا و عریان خواهند نمود و گوشتش را خواهند خورد و او را به آتش خواهند سوزانید.‏» (‏ مکاشفه ۱۷:‏۳،‏ ۱۶،‏ ۱۷‏)‏ چقدر خوشنودیم که از فرمان زیر اطاعت کرده‌ایم که می‌گوید:‏ «ای قوم من از میان او بیرون آیید،‏ مبادا در گناهانش شریک شده،‏ از بلاهایش بهره‌مند شوید.‏» (‏ مکاشفه ۱۸:‏۴،‏ ۵‏)‏ باشد که دیگر هیچ گاه به سوی بابل عظیم یا طریق‌هایش بازنگردیم.‏

‏«هر که بر من توکّل دارد مالک زمین خواهد بود»‏

۱۷.‏ به کسانی که ‹بر یَهُوَه توکّل کنند› چه وعده‌ای داده شده است و این وعده چه وقت عملی خواهد شد؟‏

^۱۷ منظور از عبارات بعدی نبوّت اِشَعْیا چیست؟‏ ‏«هر که بر من توکّل دارد مالک زمین خواهد بود و وارث جبل قدس من خواهد گردید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۳ب ‏)‏ روی صحبت یَهُوَه در اینجا با چه کسی است؟‏ منظور او فقط اشاره به دوران پس از پایان فاجعهٔ آینده و پیشگویی رهایی قومش از بابل و برقراری مجدّد پرستش پاک در کوه مقدّسش یعنی اورشلیم نیست.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۶:‏۲۰؛‏ دانیال ۹:‏۱۶‏)‏ حقیقتاً که این موضوع موجب دلگرمی فراوان یهودیانی است که وفادار باقی مانده‌اند!‏ یَهُوَه سپس اضافه می‌کند:‏ ‏«گفته خواهد شد برافرازید!‏ راه را برافرازید و مهیا سازید!‏ و سنگ مصادم را از طریق قوم من بردارید!‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۴ ‏)‏ هنگامی که زمان آن فرا رسد که خدا قومش را رها سازد،‏ هیچ مانعی بر سر راه آنان نخواهد بود.‏ —‏ ۲تواریخ ۳۶:‏۲۲،‏ ۲۳‏.‏

۱۸.‏ بلندپایگی یَهُوَه چگونه توصیف شده است،‏ با وجود این جایگاه رفیعش به چه موضوعاتی علاقه نشان می‌دهد؟‏

^۱۸ در اینجاست که اِشَعْیای نبی عباراتی که در آغاز فصل ذکر شد به قلم می‌آورد:‏ ‏«او که عالی و بلند است و ساکن در ابدیت می‌باشد و اسم او قدّوس است چنین می‌گوید:‏ من در مکان عالی و مقدّس ساکنم و نیز با کسی که روح افسرده و متواضع دارد،‏ تا روح متواضعان را اِحیا نمایم و دل افسردگان را زنده سازم.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۵ ‏)‏ کرسی یَهُوَه در رفیع‌ترین جای آسمان‌هاست.‏ هیچ جایگاهی از آن بالاتر نیست.‏ چقدر باعث تسلّی‌خاطر است که می‌دانیم او از آنجا،‏ هم به گناهان شریران هم به اَعمال درست کسانی که سعی می‌کنند به او خدمت کنند،‏ می‌نگرد.‏ (‏ مزمور ۱۰۲:‏۱۹؛‏ ۱۰۳:‏۶‏)‏ علاوه بر این،‏ آه و نالهٔ ستمدیدگان را می‌شنود و دلشکستگان را جانی تازه می‌بخشد.‏ این عبارات بی‌شک برای یهودیان توبه‌کار روزگار باستان بسیار دلنشین بوده و امروزه نیز برای ما دلنشین است.‏

۱۹.‏ غضب یَهُوَه چه وقت پایان می‌پذیرد؟‏

^۱۹ ادامهٔ سخنان یَهُوَه نیز تسلّی‌بخش است که می‌گوید:‏ ‏«تا به ابد مخاصمه نخواهم نمود و همیشه خشم نخواهم کرد مبادا روح‌ها و جان‌هایی که من آفریدم به حضور من ضعف به هم رسانند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۶ ‏)‏ اگر خشم یَهُوَه دائمی و ابدی بود هیچ یک از مخلوقات او زنده باقی نمی‌ماند.‏ اما جای بسی خوشحالی است که غضب خدا فقط مدت محدودی دوام دارد.‏ وقتی مقصود از آن به انجام رسد،‏ پایان می‌پذیرد.‏ دانستن این موضوع در مورد یَهُوَه باعث می‌شود که بیش از پیش از محبتی که به مخلوقاتش دارد سپاسگزار باشیم.‏

۲۰.‏ الف)‏ یَهُوَه با خطاکارانی که توبه نکنند چگونه رفتار می‌کند؟‏ ب)‏ یَهُوَه از چه طریقی شخص نادم را تسلّی‌خاطر می‌بخشد؟‏

^۲۰ از سخنان بعدی یَهُوَه بیشتر به کُنه موضوع پی می‌بریم.‏ او ابتدا می‌گوید:‏ ‏«به سبب گناه طمع وی غضبناک شده،‏ او را زدم و خود را مخفی ساخته،‏ خشم نمودم و او به راه دل خود رو گردانیده،‏ برفت.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۷ ‏)‏ تردیدی نیست که خطاهای ناشی از طمع،‏ خشم خدا را برمی‌انگیزد و تا وقتی نافرمانی در دل شخص جای دارد،‏ یَهُوَه غضبناک باقی می‌ماند.‏ اما اگر شخص سرکش تأدیب را بپذیرد چه می‌شود؟‏ آن وقت یَهُوَه محبت و دلسوزی‌اش را نشان خواهد داد:‏ ‏«طریق‌های او را دیدم و او را شفا خواهم داد و او را هدایت نموده،‏ به او و به آنانی که با وی ماتم گیرند تسلّی بسیار خواهم داد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۸ ‏)‏ یَهُوَه پس از تأدیب،‏ شخص نادم را شفا می‌دهد و به او و کسانی که در اندوه او شریکند تسلّی‌خاطر می‌بخشد.‏ به همین خاطر در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ یهودیان توانستند به وطن خود مراجعت کنند.‏ درست است که یهودا دیگر هیچ گاه به یک کشور سلطنتی مستقل و دارای پادشاهی از دودمان داود مبدّل نشد،‏ اما معبد اورشلیم بازسازی و پرستش حقیقی بار دیگر برقرار گشت.‏

۲۱.‏ الف)‏ یَهُوَه چگونه به مسیحیان مسح‌شده در سال ۱۹۱۹ روحی تازه بخشید؟‏ ب)‏ چه خصوصیتی را فرد فرد ما باید در خود پرورش دهیم؟‏

^۲۱ یَهُوَه «که عالی و بلند است،‏» به رفاه باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان در سال ۱۹۱۹ نیز علاقه نشان داد.‏ ندامت و تواضع این مسح‌شدگان سبب شد که یَهُوَه خدای عظیم،‏ با مهربانی متوجه پریشانی آنان شود و ایشان را از اسارت بابل برهاند.‏ او همهٔ موانع را از سر راه آنان برداشت و ایشان را به سوی آزادی رهنمون شد تا بتوانند پرستش پاک را در مقابل او به جا آورند.‏ بدین ترتیب آنچه یَهُوَه از زبان اِشَعْیا بیان کرده بود در آن زمان تحقق یافت.‏ و در پس این سخنان،‏ اصولی جاودانی وجود دارد که شامل حال فرد فرد ما می‌شود.‏ یَهُوَه فقط پرستش کسانی را می‌پذیرد که تواضع دارند.‏ در صورتی که یکی از خادمانش گناه کند،‏ باید بی‌درنگ به اشتباه خود اقرار کند،‏ توبیخ را بپذیرد،‏ و خود را اصلاح سازد.‏ هیچ گاه نباید از خاطر دور بداریم که یَهُوَه فروتنان را شفا و تسلّی می‌بخشد اما با ‹متکبرّان مخالفت می‌کند.‏› —‏ یعقوب ۴:‏۶‏.‏

‏‹سلامتی باد بر آنانی که نزدیک و دورند›‏

۲۲.‏ یَهُوَه چه آینده‌ای برای این دو دسته پیشگویی می‌کند:‏ الف)‏ توبه‌کاران؟‏ ب)‏ شریران؟‏

^۲۲ در ادامه،‏ آیندهٔ توبه‌کاران با آنچه در انتظار افرادی است که با لجاجت شرارت می‌ورزند،‏ مقایسه می‌شود:‏ ‏«‏خداوند که آفرینندهٔ ثمرهٔ لب‌ها است می‌گوید:‏ بر آنانی که دورند سلامتی باد و بر آنانی که نزدیکند سلامتی باد و من ایشان را شفا خواهم بخشید.‏ اما شریران مثل دریای متلاطم که نمی‌تواند آرام گیرد و آب‌هایش گل و لجن برمی‌اندازد می‌باشند.‏ خدای من می‌گوید که شریران را سلامتی نیست.‏» —‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۱۹-‏۲۱‏.‏

۲۳.‏ ثمرهٔ لب‌ها چیست،‏ و چرا می‌توان یَهُوَه را «آفرینندهٔ» این ثمره دانست؟‏

^۲۳ ثمرهٔ لب‌ها یعنی شکرگزاری‌ای که همچون قربانی به درگاه خدا تقدیم می‌کنیم و یا به عبارت دیگر اعلامیهٔ عمومی به نام او.‏ (‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۵‏)‏ یَهُوَه چگونه این اعلامیهٔ عمومی را ‹می‌آفریند؟‏› فرد برای آنکه شکرگزاری‌ای همچون قربانی به درگاه خدا تقدیم کند ابتدا باید مطالبی در مورد خدا بیاموزد و پس از آن به او ایمان آورد.‏ ایمان که یکی از ثمرات روح است،‏ او را وا می‌دارد تا آنچه خود شنیده است به گوش دیگران برساند.‏ به بیان دیگر،‏ آن را به عموم اعلام کند.‏ (‏ رومیان ۱۰:‏۱۳-‏۱۵؛‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲‏)‏ باید به خاطر داشت که در واقع یَهُوَه است که خادمان خویش را مأمور تمجید و شکرگزاری خود می‌گرداند.‏ و اوست که قومش را آزاد می‌سازد و امکان تقدیم قربانی شکرگزاری را برایشان فراهم می‌کند.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۹‏)‏ از این رو،‏ با اطمینان می‌توان گفت که یَهُوَه آفرینندهٔ ثمرهٔ لب‌هاست.‏

۲۴.‏ الف)‏ چه کسانی از آرامش خداداد بهره‌مند می‌شوند،‏ و نتیجهٔ آن چیست؟‏ ب)‏ چه کسانی آرامش نخواهند یافت،‏ و این امر برای آنان به چه معناست؟‏

^۲۴ براستی یهودیانی که در راه بازگشت به وطن مشغول خواندن سرود شکرگزاری به یَهُوَه هستند،‏ چه ثمرهٔ پرشوری از لب‌ها تقدیم می‌کنند.‏ کسانی که از آرامش خداداد بهره‌مندند شاد و خوشحالند،‏ حال در هر کجا که باشند،‏ چه ‹ دور› از یهودا و در انتظار بازگشت به وطن،‏ چه ‹نزدیک› یعنی حاضر در سرزمین یهودا.‏ اما وضعیت شریران کاملاً عکس وضعیت آنان است.‏ کسانی که در مقابل تأدیب یَهُوَه از خود مقاومت نشان دهند یعنی شریران،‏ حال هر که و هر کجا که باشند،‏ به هیچ وجه آرامش نخواهند یافت.‏ چنین افرادی همچون دریای متلاطم،‏ در جوش و خروشند و به جای تولید ثمرهٔ لب‌ها،‏ «گل و لجن» یعنی ناپاکی تولید می‌کنند.‏

۲۵.‏ چگونه افراد بسیاری از دور و نزدیک با آرامش آشنا می‌شوند؟‏

^۲۵ امروزه نیز پرستندگان یَهُوَه در همه جا ملکوت خدا را بشارت می‌دهند.‏ مسیحیان در مناطق دور و نزدیک یعنی در بیش از ۲۳۰ کشور جهان با اعلام سپاسگزاری از تنها خدای حقیقی،‏ ثمرهٔ لب‌ها را تقدیم می‌کنند.‏ سرود سپاس آنان در «اقصای زمین» شنیده می‌شود.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۲:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ کسانی که این اظهارات را شنیده،‏ بدانها پاسخ می‌گویند،‏ در واقع به حقیقت کتاب مقدّس یعنی کلام خدا ایمان می‌آورند.‏ چنین کسانی با آرامش آشنا می‌گردند.‏ آرامشی که از خدمت به «خدایی که سرچشمه آرامش است» حاصل می‌شود.‏ —‏ رومیان ۱۶:‏۲۰‏،‏ انجیل شریف.‏

۲۶.‏ الف)‏ چه آینده‌ای در انتظار شریران است؟‏ ب)‏ چه وعدهٔ عظیمی به حلیمان داده شده است،‏ و ما باید برای انجام دادن چه کاری با عزمی راسخ تلاش کنیم؟‏

^۲۶ درست است که شریران به پیام ملکوت توجهی نشان نمی‌دهند.‏ اما بزودی،‏ دیگر اجازه نخواهند یافت آرامش درستکاران را بر هم زنند زیرا یَهُوَه وعده می‌دهد:‏ «بعد از اندک زمانی شریر نخواهد بود.‏» کسانی که به یَهُوَه پناه آورند آن سرزمین را به شکلی شگرف به میراث خواهند برد زیرا «حلیمان وارث زمین خواهند شد و از فراوانیِ سلامتی متلذذ خواهند گردید.‏» (‏ مزمور ۳۷:‏۱۰،‏ ۱۱،‏ ۲۹‏)‏ براستی زمین ما به مکانی دوست‌داشتنی مبدّل خواهد گشت!‏ باشد که همگی ما با عزمی راسخ تلاش کنیم آرامش خدادادمان را حفظ کنیم،‏ تا بتوانیم تا ابد به سپاسگزاری از خدا آوا سر دهیم.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶۳]‏

یهودا زیر هر درخت بزرگ به عبادتِ خلافِ اخلاق خود مشغول است

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶۷]‏

یهودا در سراسر آن سرزمین مذبح بنا می‌کند

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۷۵]‏

یَهُوَه،‏ «آفرینندهٔ ثمرهٔ لب‌ها»‏