رستگاری برای کسانی که نور را برمی‌گزینند

‏«خداوند نور من و نجات من است از کِه بترسم؟‏» —‏ مزمور ۲۷:‏⁠۱‏.‏

 ۱.‏ یَهُوَه چه تدارک حیاتی برای ما مهیا کرده است؟‏

یَهُوَه نور را آفرید؛‏ نور خورشید را برای امکان بقای حیات بر روی زمین.‏ (‏ پیدایش ۱:‏⁠۲،‏ ۱۴‏)‏ و نور روحانی را برای غلبه بر تاریکی مرگ‌آور دنیای شیطان.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۰:‏۲؛‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۶؛‏ اَفَسُسیان ۵:‏⁠۸-‏۱۱؛‏ ۶:‏⁠۱۲‏)‏ در میان انسانها برخی همچون مزمورنویس نور را برمی‌گزینند و می‌گویند:‏ ‏«خداوند نور من و نجات من است از کِه بترسم؟‏» (‏ مزمور ۲۷:‏⁠۱الف‏)‏ اما،‏ برخی دیگر همچون گروهی از مردم زمان عیسی ظلمت را برگزیده،‏ داوری و غضب الهی را بر خود می‌آورند.‏ —‏ یوحنّا ۱:‏⁠۹-‏۱۱؛‏ ۳:‏⁠۱۹-‏۲۱،‏ ۳۶‏.‏

 ۲.‏ در دوران باستان چه بر سر کسانی آمد که نور یَهُوَه را رد کردند،‏ و چه وعده‌ای به آنانی که به سخنان او گوش فرا دادند داده شد؟‏

^۲ در روزگار اِشَعْیا،‏ اکثر امت عهد یَهُوَه نور را رد کردند.‏ و در نتیجه اِشَعْیا خود شاهد نابودی پادشاهی شمالی اسرائیل بود.‏ در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏،‏ اورشلیم و معبد آن نیز نابود و امت یهودا اسیر شد.‏ با این حال،‏ کسانی که به سخنان یَهُوَه گوش فرا دادند به ارتداد کشیده نشدند.‏ یَهُوَه در خصوص نابودی سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ وعده داد،‏ کسانی که سخنان او را به جا آورند زنده می‌مانند.‏ (‏ اِرْمیا ۲۱:‏⁠۸،‏ ۹‏)‏ ما دوستداران نور می‌توانیم درسهای زیادی از وقایع آن دوران بیاموزیم.‏ —‏ اَفَسُسیان ۵:‏۵‏.‏

سُرور آنانی که در نورند

 ۳.‏ امروزه چشم امید ما به چه کسی است،‏ چه ‹امّت عادلی› را دوست می‌داریم،‏ و آن «امّت» چه ‹شهر قویی› را دارا می‌باشد؟‏

^۳ «ما را شهری قوی است که دیوارها و حصار آن نجات است.‏ دروازه‌ها را بگشایید تا امّت عادل که امانت [«رفتار وفادارانه،‏» د ج ] را نگاه می‌دارند داخل شوند.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏⁠۱،‏ ۲‏)‏ اینها سخنان تمجیدآمیز مردمی است که به یَهُوَه توکل دارند.‏ یهودیان وفادار زمان اِشَعْیا یگانه امید رستگاری‌شان یَهُوَه بود،‏ در حالی که دیگر هموطنانشان به خدایان کاذب امید بسته بودند.‏ امروزه نیز چشم امید ما به یَهُوَه است.‏ و علاوه بر آن «امّت عادل» یَهُوَه،‏ یعنی «اسرائیل خدا» را نیز دوست می‌داریم.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۱۶؛‏ متّیٰ ۲۱:‏۴۳‏)‏ یَهُوَه نیز امت خود را به سبب رفتار وفادارانه‌اش دوست می‌دارد و برکت می‌دهد.‏ از جمله برکات اسرائیل خدا «شهری قوی،‏» یعنی سازمانی شهرگونه است که از آنها حمایت و حفاظت می‌کند.‏

 ۴.‏ چه طرزفکری را باید در خود پرورش دهیم؟‏

^۴ ساکنان این «شهر» بخوبی می‌دانند که ‹[یَهُوَه] دل ثابت را در سلامتی کامل نگاه خواهد داشت،‏ زیرا که بر [یَهُوَه] توکّل دارد.‏› یَهُوَه کسانی را حمایت می‌کند که مایل باشند به او و به اصول عادل او توکل کنند.‏ بر همین اصل بود که وفاداران یهودا به این اندرز اِشَعْیا گوش فرا دادند:‏ «بر خداوند تا به ابد توکّل نمایید،‏ چونکه در یاه یَهُوَه صخرهٔ جاودانی است.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏⁠۳،‏ ۴؛‏ مزمور ۹:‏⁠۱۰؛‏ ۳۷:‏۳؛‏ امثال ۳:‏۵‏)‏ انسانهایی با این طرزفکر پسندیده تنها صخرهٔ امنشان «یاه یَهُوَه» است و «در سلامتی [و صلح] کامل» با او خواهند بود.‏ —‏ فیلپّیان ۱:‏۲؛‏ ۴:‏⁠۶،‏ ۷‏.‏

خِفَّت برای دشمنان خدا

 ۵،‏ ۶.‏ الف)‏ بابل باستان چگونه حقیر شد؟‏ ب)‏ «بابل عظیم» چگونه با حقارت سقوط کرد؟‏

^۵ حال اگر کسانی که به یَهُوَه توکل دارند دچار مصیبت گردند چطور؟‏ در این صورت ابداً نباید ترسی به خود راه دهند.‏ یَهُوَه گاه برای مدتی محدود چنین مصایبی را روا می‌دارد،‏ لیکن در آخر پرستندگان خود را تسکین می‌دهد و عاملان مصیبت را به سزای اعمالشان می‌رساند.‏ (‏ ۲تَسّالونیکیان ۱:‏⁠۴-‏۷؛‏ ۲تیموتاؤس ۱:‏⁠۸-‏۱۰‏)‏ «شهر رفیع» را در نظر بگیریم.‏ اِشَعْیا گفت:‏ «[یَهُوَه] آنانی را که بر بلندیها ساکنند فرود می‌آورد.‏ و شهر رفیع را به زیر می‌اندازد.‏ آن را به زمین انداخته،‏ با خاک یکسان می‌سازد.‏ پایها آن را پایمال خواهد کرد.‏ یعنی پایهای فقیران و قدمهای مسکینان.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏⁠۵،‏ ۶‏)‏ به احتمال قوی منظور از شهر رفیع بابل است.‏ زیرا که براستی این شهر امت یَهُوَه را پایمال ساخت.‏ اما چه بر سر خود آن آمد؟‏ در سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏،‏ به دست ماد و پارس افتاد و کاملاً به زیر انداخته شد.‏

^۶ کلام نبوی اِشَعْیا بخوبی با آنچه بر سر «بابل عظیم» آمده است مطابقت دارد.‏ آن شهر رفیع در سال ۱۹۱۹ یعنی زمانی که مجبور شد قوم یَهُوَه را از اسارت روحانی رها سازد با حقارت سقوط کرد.‏ (‏ مکاشفه ۱۴:‏۸‏)‏ آنچه پس از آن رخ داد حقارت‌آمیزتر بود.‏ گروه کوچکی از مسیحیان آن اسیرکننده را ‹پایمال ساختند.‏› در سال ۱۹۲۲ آنها اعلام عمومی داوریهای یَهُوَه را بر ضد جهان مسیحیت آغاز نمودند،‏ و پیامهای چهار شیپور فرشتگان را که در مکاشفه ۸:‏⁠۷-‏۱۲ آمده است به صدا درآوردند و آن سازمان مرتد را به سه بلایی که در مکاشفه ۹:‏۱–‏​۱۱:‏۱۵ پیشگویی شده است مبتلا ساختند.‏

‏«طریق عادلان استقامت است»‏

 ۷.‏ یَهُوَه کسانی را که به نور او می‌آیند چگونه راهنمایی می‌کند،‏ امید ایشان به چه کسی است،‏ و چه چیزی را عزیز و محترم می‌دارند؟‏

^۷ یَهُوَه آنانی را که به نور او می‌آیند رستگار و راهنمایی می‌کند،‏ چنانکه اِشَعْیا نیز در ادامه می‌گوید:‏ «طریق عادلان استقامت است.‏ ای تو که مستقیم هستی طریق عادلان را هموار خواهی ساخت.‏ پس ای خداوند در طریق داوریهای تو انتظار تو را کشیده‌ایم.‏ و جان ما به اسم تو و ذکر تو مشتاق است.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏⁠۷،‏ ۸‏)‏ یَهُوَه خدایی عادل است و پرستندگان او می‌باید از معیارهای عادلانهٔ او متابعت کنند.‏ وقتی چنین کنند،‏ یَهُوَه نیز ایشان را راهنمایی و طریقهایشان را هموار می‌سازد.‏ انسانهای حلیم و متواضع با اطاعت از رهنمودهای الهی ثابت می‌کنند که امیدشان به یَهُوَه است و «یادگاری» او،‏ یعنی نام او را عزیز می‌دارند.‏ —‏ خروج ۳:‏⁠۱۵‏.‏

 ۸.‏ اِشَعْیا چه طرزفکر پسندیده‌ای نسبت به یَهُوَه داشت؟‏

^۸ اِشَعْیا نیز نام یَهُوَه را عزیز می‌داشت.‏ این موضوع در اِشَعْیا ۲۶:‏۹ چنین آشکار می‌گردد:‏ «شبانگاه به جان خود مشتاق تو هستم.‏ و بامدادان به روح خود در اندرونم تو را می‌طلبم.‏ زیرا هنگامی که داوریهای تو بر زمین آید سکنهٔ ربع مسکون عدالت را خواهند آموخت.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏⁠۹‏)‏ اِشَعْیا از صمیم دل و با تمام وجود یَهُوَه را می‌طلبید.‏ او را می‌توان مجسم کرد که در آرامی شبانگاه به یَهُوَه دعا می‌کند و ژرفترین افکار خود را با خدا در میان می‌گذارد و مشتاقانه خواهان هدایت الهی است.‏ چه نمونهٔ نیکویی برای ما!‏ اِشَعْیا همچنین با توجهی دقیق به داوریهای عادل یَهُوَه عدالت را آموخت.‏ او به یاد ما می‌آورد که همواره باید هوشیار و گوش به زنگ باشیم تا بتوانیم ارادهٔ یَهُوَه را بدرستی تشخیص دهیم.‏

برخی تاریکی را برمی‌گزینند

 ۹،‏ ۱۰.‏ یَهُوَه چه لطفی به امت بی‌وفای خود کرد،‏ و واکنش آنها چگونه بود؟‏

^۹ چقدر یَهُوَه به یهودا لطف و رحمت نشان داد،‏ اما افسوس که بسیاری ارزش آن را ندانستند.‏ در اغلب موارد،‏ اکثریت به جای سلوک نمودن در نور حقیقت الهی راه سرکشی و ارتداد را در پیش می‌گرفتند.‏ اِشَعْیا گفت:‏ «هرچند بر شریر ترحّم شود عدالت را نخواهد آموخت.‏ در زمین راستان شرارت می‌ورزد و جلال خداوند را مشاهده نمی‌نماید.‏» —‏ اِشَعْیا ۲۶:‏۱۰‏.‏

^۱۰ در دوران اِشَعْیا،‏ هر وقت یَهُوَه از سر رحمت از یهودا حمایت می‌کرد اکثریت مایل نبودند تصدیق کنند که این حمایتها از جانب یَهُوَه بوده است.‏ و وقتی آنان را با صلح و امنیت برکت می‌داد ابداً قدردانی نشان نمی‌دادند.‏ از این رو،‏ یَهُوَه آنان را به حال خود گذاشت تا «آقایان غیر» را خدمت کنند،‏ و سرانجام اجازه داد که یهودیان در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ به اسارت بابلیان درآیند.‏ (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ با همهٔ اینها یَهُوَه باقیمانده‌ای از امت خود را که از تأدیب خود عبرت گرفته بودند به موطن خود بازگرداند.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ چه بر سر اسیرکنندگان یهودا آمد؟‏ ب)‏ در سال ۱۹۱۹ چه بر سر اسیرکنندگان خادمان مسح‌شدهٔ یَهُوَه آمد؟‏

^۱۱ چه بر سر قومی که یهودا را اسیر کرد آمد؟‏ اِشَعْیا با کلامی نبوی به این پرسش پاسخ داده گفت:‏ «ایشان مردند و زنده نخواهند شد.‏ خیالها گردیدند و نخواهند برخاست.‏ بنابراین ایشان را سزا داده،‏ هلاک ساختی و تمام ذکر ایشان را محو نمودی.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏۱۴‏)‏ آری،‏ پس از سقوط بابل در سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏،‏ آن شهر دیگر زنده نشد.‏ و حتی زمانی می‌رسید که دیگر هیچ چیز از آن باقی نمی‌ماند.‏ بابل ‹می‌مرد› و امپراتوری عظیم آن به گورستان تاریخ افکنده می‌شد.‏ چه هشدار قویی برای کسانی که امیدشان به قدرتمندان این دنیاست!‏

^۱۲ جنبه‌هایی از آن نبوت در زمان ما نیز به تحقق رسیده است.‏ خدا اجازه داد که خادمان مسح‌شده‌اش در سال ۱۹۱۸ به اسارت روحانی درآیند و سپس در سال ۱۹۱۹ آنان را رها ساخت.‏ از آن زمان،‏ آیندهٔ اسیرکنندگانِ آنان که عمدتاً از جهان مسیحیت بودند،‏ رو به تاریکی گذاشت.‏ اما آینده‌ای پربرکت در انتظار قوم یَهُوَه بود.‏

‏«قوم را افزودی»‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ از سال ۱۹۱۹ چه برکات عظیمی نصیب خادمان مسح‌شدهٔ یَهُوَه شده است؟‏

^۱۳ یَهُوَه در سال ۱۹۱۹ روحیهٔ توبه‌کارانهٔ قومش را برکت داد و به تعداد آنها افزود.‏ نخست شمار اعضای اسرائیل خدا را تکمیل ساخت و سپس گردهمایی «گروه عظیمی» از «گوسفندان دیگر» را آغاز کرد.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۹؛‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏)‏ این برکات عظیم در نبوت اِشَعْیا چنین پیشگویی شده است:‏ «قوم را افزودی ای خداوند قوم را مزید ساخته،‏ خویشتن را جلال دادی.‏ و تمامی حدود زمین را وسیع گردانیدی.‏ ای خداوند ایشان در حین تنگی،‏ تو را خواهند طلبید.‏ و چون ایشان را تأدیب نمایی دعاهای خفیه خواهند ریخت.‏» —‏ اِشَعْیا ۲۶:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

^۱۴ امروزه،‏ «حدود» اسرائیل خدا در همهٔ دنیا گسترده شده است و می‌بینیم که گروهی عظیم متشکل از حدود شش میلیون نفر به این امت روحانی پیوسته‌اند و غیورانه در کار حیاتی گسترش بشارت در این روزهای آخر با آنها همکاری می‌کنند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴‏)‏ یَهُوَه حقیقتاً باران برکات را بر قومش سرازیر کرده است!‏ و از این طریق جلالی پرشکوه به نام خود داده است!‏ نام یَهُوَه در حال حاضر در ۲۳۵ کشور به گوش انسانها می‌رسد.‏ براستی که وعدهٔ الهی با شکوه تمام تحقق یافته است!‏

۱۵.‏ در سال ۱۹۱۹ چه رستاخیز سمبولیکی به وقوع پیوست؟‏

^۱۵ بدون پشتیبانی یَهُوَه غیرممکن بود اسیران یهودی بتوانند خود را از اسارت بابلیان آزاد سازند.‏ (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ به همین صورت،‏ نجات اعضای اسرائیل خدا در سال ۱۹۱۹ نیز بدون پشتیبانی یَهُوَه غیرممکن می‌بود.‏ تنها یَهُوَه می‌توانست گره از مشکل آنان بگشاید.‏ لذا،‏ تغییری که در وضعیت ایشان به وقوع پیوست چنان شگفت‌انگیز بود که اِشَعْیا در نبوت خود آن را به رستاخیز تشبیه کرد و گفت:‏ «مردگان تو زنده خواهند شد و جسدهای من خواهند برخاست.‏ ای شما که در خاک ساکنید بیدار شده،‏ ترنّم نمایید!‏ زیرا که شبنم تو شبنم نباتات است.‏ و زمینْ مردگان خود را بیرون خواهد افکند.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏۱۹؛‏ مکاشفه ۱۱:‏⁠۷-‏۱۱‏)‏ آری،‏ کسانی که همچون مردگان غیرفعال بودند اکنون حیات دوباره یافته،‏ به فعالیت می‌پرداختند!‏

حمایت الهی در دورانی خطیر

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ هنگام سقوط بابل در سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏،‏ یهودیان برای نجات چه کار می‌بایست می‌کردند؟‏ ب)‏ امروزه ‹حجره‌ها› معرف چه هستند،‏ و چه فایده‌ای از آنها می‌بریم؟‏

^۱۶ خادمان یَهُوَه همواره به حمایت او نیازمندند.‏ یَهُوَه بزودی و برای آخرین بار دست خود را بر ضد دنیای شیطان خواهد افراشت.‏ در آن دوران خطیر پرستندگان یَهُوَه بیش از هر زمان دیگری به حمایت او نیاز خواهند داشت.‏ (‏ ۱یوحنّا ۵:‏⁠۱۹‏)‏ یَهُوَه در خصوص آن دوران چنین هشدار می‌دهد:‏ «ای قوم من بیایید به حجره‌های خویش داخل شوید و درهای خود را در عقب خویش ببندید.‏ خویشتن را اندک لحظه‌ای پنهان کنید تا غضب بگذرد.‏ زیرا اینک خداوند از مکان خود بیرون می‌آید تا سزای گناهان ساکنان زمین را به ایشان برساند.‏ پس زمین خونهای خود را مکشوف خواهد ساخت و کشتگان خویش را دیگر پنهان نخواهد نمود.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۶:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ صَفَنْیا ۱:‏⁠۱۴‏)‏ هشدار فوق به هنگام سقوط بابل در سال ۵۳۹ ق.‏د.‏م.‏ راه نجات را به یهودیان نشان داد.‏ کسانی که آن را به گوش گرفتند در خانه‌های خویش ماندند تا در کوچه و خیابان گرفتار سربازان فاتح دشمن نگردند.‏

^۱۷ امروزه آن ‹حجره‌ها› احتمالاً معرف دهها هزار جماعت قوم یَهُوَه در سرتاسر زمین است.‏ این جماعات حتی اکنون نیز مکانی امن بوده،‏ مسیحیان را در کنار دیگر برادرانشان و تحت حمایت پیران مسیحی حفظ می‌کند.‏ (‏ اِشَعْیا ۳۲:‏⁠۱،‏ ۲؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ این موضوع بویژه با نظر به نزدیکی پایان این سیستم حاکم بر جهان و اینکه رستگاری ما در گرو اطاعت ماست اهمیت بسزا یافته است.‏ —‏ صَفَنْیا ۲:‏۳‏.‏

۱۸.‏ چگونه یَهُوَه «اژدها را که در دریا است خواهد کشت»؟‏

^۱۸ اِشَعْیا راجع به آن دوران چنین نبوت کرد:‏ «در آن روز خداوند به شمشیر سخت عظیم محکم خود آن مار تیزرو لِوْیاتان را و آن مار پیچیده لِوْیاتان را سزا خواهد داد و آن اژدها را که در دریا است خواهد کشت.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۷:‏۱‏)‏ در عصر ما،‏ «لِوْیاتان» احتمالاً همان «مار قدیمی،‏» شیطان،‏ و سیستم پلید او که از طریق آن با اسرائیل خدا می‌جنگد می‌باشد.‏ (‏ مکاشفه ۱۲:‏⁠۹،‏ ۱۰،‏ ۱۷؛‏ ۱۳:‏۱۴،‏ ۱۶،‏ ۱۷‏)‏ در سال ۱۹۱۹،‏ لِوْیاتان دیگر نتوانست مردم خدا را در چنگ خود نگاه دارد.‏ و در زمانی مقرر بکلی نابود خواهد شد.‏ (‏ مکاشفه ۱۹:‏۱۹-‏۲۱؛‏ ۲۰:‏⁠۱-‏۳،‏ ۱۰‏)‏ بدینسان،‏ یَهُوَه «اژدها را که در دریا است خواهد کشت.‏» تا آن زمان،‏ هیچیک از ترفندهای او در مخالفت با مردم یَهُوَه توفیق درازمدت نخواهد داشت.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۴:‏⁠۱۷‏)‏ براستی چقدر مایهٔ دلگرمی است!‏

‏«تاکستان شراب»‏

۱۹.‏ وضعیت باقیماندگان مسح‌شده به چه صورت است؟‏

^۱۹ چقدر دیدن این نورهایی که یَهُوَه بر ما تابیده است مایهٔ شادی و سرور ماست!‏ اِشَعْیا با سخنانی زیبا سُرور مردم یَهُوَه را چنین توصیف کرد:‏ «در آن روز برای آن تاکستان شراب بسرایید.‏ من که یَهُوَه هستم آن را نگاه می‌دارم و هر دقیقه آن را آبیاری می‌نمایم.‏ شب و روز آن را نگاهبانی می‌نمایم.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۷:‏⁠۲،‏ ۳‏)‏ یَهُوَه از «تاکستان،‏» یعنی باقیماندهٔ اسرائیل خدا،‏ و از یاران سخت‌کوش ایشان بدقت مراقبت کرده است.‏ (‏ یوحنّا ۱۵:‏⁠۱-‏۸‏)‏ ثمرهٔ مراقتبهای یَهُوَه جلال بر نام کبیر او و شادی در میان خدمتگزارانش بر روی زمین بوده است.‏

۲۰.‏ یَهُوَه چگونه از جماعت مسیحی مراقبت کرده است؟‏

^۲۰ جای بسی خوشحالی است که خشم یَهُوَه نسبت به خادمان مسح‌شده‌اش که موجب شد اجازه دهد در سال ۱۹۱۸ به اسارت روحانی درآیند فروکش کرده است.‏ یَهُوَه خود می‌گوید:‏ «خشم ندارم.‏ کاش که خس و خار با من به جنگ می‌آمدند تا بر آنها هجوم آورده،‏ آنها را با هم می‌سوزانیدم.‏ یا به قوّت من متمسّک می‌شد تا با من صلح بکند و با من صلح می‌نمود.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۷:‏⁠۴،‏ ۵‏)‏ یَهُوَه برای اطمینان از اینکه تاکستانش ثمر آورد و «شراب» بسیار تولید کند تمام علفهای هرز و خس و خاری را که ممکن بود محصول را تباه سازد سوزاند و از میان برد.‏ باشد که هرگز پاکی و سلامت جماعت مسیحی را به خطر نیندازیم!‏ و باشد که به ‹قوّت یَهُوَه متمسّک شویم› تا ما را مورد عنایت و حمایت خود قرار دهد.‏ بدینسان،‏ با خدا در صلح خواهیم بود؛‏ صلحی چنان حائز اهمیت که اِشَعْیا آن را دو بار تکرار کرد.‏ —‏ مزمور ۸۵:‏⁠۱،‏ ۲،‏ ۸؛‏ رومیان ۵:‏۱‏.‏

۲۱.‏ به چه مفهوم ربع مسکون از «میوه» پر شده است؟‏

^۲۱ برکات همچنان ادامه دارد:‏ «در ایّام آینده یعقوب ریشه خواهد زد و اسرائیل غنچه و شکوفه خواهد آورد.‏ و ایشان روی ربع مسکون را از میوه پر خواهند ساخت.‏» (‏ اِشَعْیا ۲۷:‏۶‏)‏ این آیه از سال ۱۹۱۹ تا به حال در حال تحقق است،‏ و گواهی شگرف بر قدرت یَهُوَه می‌باشد.‏ مسیحیان مسح‌شده زمین را از «میوه،‏» که همانا خوراکِ روحانیِ مغذی باشد پر ساخته‌اند.‏ آنان شاد و مسرور معیارهای والای خدا را در این دنیای فاسد حفظ می‌کنند.‏ و یَهُوَه نیز آنان را برکت می‌دهد و بر تعدادشان می‌افزاید.‏ در نتیجه،‏ یاران ایشان «گوسفندان دیگر» که شمارشان به چند میلیون نفر می‌رسد،‏ «شبانه‌روز در هیکل او وی را خدمت می‌کنند.‏» (‏ مکاشفه ۷:‏⁠۱۵‏)‏ باشد که هرگز این سعادت بزرگ را که می‌توانیم از «میوهٔ» روحانی بخوریم و آن را با دیگران شریک شویم از نظر دور نداریم!‏

۲۲.‏ چه برکاتی نصیب کسانی می‌شود که نور را برمی‌گزینند؟‏

^۲۲ در این دوران حساس که تاریکی زمین و ظلمت غلیظ قومها را فرا گرفته است،‏ چقدر از اینکه یَهُوَه نور روحانی را بر مردمش تابانیده است سپاسگزاریم!‏ (‏ اِشَعْیا ۶۰:‏۲؛‏ رومیان ۲:‏⁠۱۹؛‏ ۱۳:‏۱۲‏)‏ این نور برای تمام کسانی که آن را بپذیرند،‏ صلح درونی،‏ شادی،‏ و زندگی ابدی را به ارمغان می‌آورد.‏ پس امید است که همهٔ ما دوستداران نور دل خویش را برای جلال یَهُوَه افراشته همچون مزمورنویس بگوییم:‏ ‏«خداوند نور من و نجات من است از کِه بترسم؟‏ خداوند ملجای جان من است از کِه هراسان شوم؟‏ برای خداوند منتظر باش و قویّ شو و دلت را تقویّت خواهد داد.‏ بلی منتظر خداوند باش.‏» —‏ مزمور ۲۷:‏۱،‏ ۱۴‏.‏

آیا به یاد می‌آوری؟‏

‏•‏ چه بر سر دشمنان امت یَهُوَه می‌آید؟‏

‏•‏ اِشَعْیا چه افزایشی را نبوت کرد؟‏

‏•‏ در چه «حجره‌هایی» می‌باید بمانیم،‏ چرا؟‏

‏•‏ چرا وضعیت قوم یَهُوَه برای او جلال می‌آورد؟‏

‏[کادر در صفحهٔ ۳۲]‏

نشریه‌ای جدید

بیشتر مطالب این دو مقاله به صورت سخنرانی در کنگرهٔ سال ۲۰۰۰/‏۲۰۰۱ عنوان شد.‏ سخنران در خاتمه جلد اول کتابی جدید را با عنوان «اِشَعْیا،‏ نوری بر همهٔ انسانها» (‏ انگل‍.‏)‏ معرفی نمود‏.‏ این کتاب ۴۱۶ صفحه‌ای توضیح آیه به آیهٔ ۴۰ باب نخست کتاب اِشَعْیا می‌باشد.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۹]‏

تنها عادلان اجازهٔ سکن‍ی گزیدن در «شهر قوی» یَهُوَه،‏ یعنی سازمانش را دارند

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱]‏

اِشَعْیا «شبانگاه» یَهُوَه را می‌طلبید

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۲]‏

یَهُوَه از «تاکستان» خود مراقبت می‌کند و آن را پرثمر می‌سازد