۱۸،‏ ۱۹.‏ در اعماق دریا چه اتفاقی برای یُونُس افتاد و چه موجودی در این ماجرا نقش داشت و چه کسی مسبب این اتفاق بود؟‏ (‏به پاورقی نیز مراجعه شود.‏)‏

^۱۸ اما هنوز امیدی بود!‏ موجودی عظیم و غیر قابل تشخیص در آن نزدیکی در حرکت بود و به سرعت به یُونُس نزدیک شد.‏ ناگهان دهان خود را باز کرد و او را بلعید.‏

^۱۹ یقیناً یُونُس فکر می‌کرد که پایان زندگی‌اش رسیده است.‏ اما اتفاقی عجیب برایش افتاد.‏ او هنوز زنده بود!‏ نه له شده بود،‏ نه هضم شده بود و نه حتی خفه شده بود!‏ از این که هنوز نفس می‌کشید،‏ شگفت‌زده و بهت‌زده شد.‏ بی‌شک یَهُوَه،‏ خدایش،‏ «ماهی بزرگی» را فرستاد تا ‹او را ببلعد.‏›‏c‏—‏یون ۱:‏۱۷‏،‏ مژده برای عصر جدید.‏

۲۰.‏ ما از دعایی که یُونُس در شکم ماهی به یَهُوَه کرد،‏ چه می‌آموزیم؟‏

^۲۰ زمان به کندی می‌گذشت.‏ در تاریکی مطلق،‏ یُونُس افکار خود را برای دعا به یَهُوَه خدا متمرکز کرد.‏ دعای او در باب دوم کتاب یُونُس آمده است که ما می‌توانیم از آن درس‌های بسیاری گیریم.‏ از قرار معلوم یُونُس دانش وسیعی از کتاب مقدّس داشت،‏ زیرا در دعای خود اغلب به مزامیر اشاره می‌کرد.‏ همچنین یُونُس در این دعا قدردانی عمیقش را از یَهُوَه خدا به زبان آورد و در خاتمه چنین گفت:‏ ‹من به آواز تشکر برای تو قربانی خواهم گذرانید،‏ و به آنچه نذر کردم وفا خواهم نمود.‏ نجات از آن یَهُوَه است.‏›—‏یون ۲:‏۹‏.‏

۲۱.‏ یُونُس در مورد توانایی یَهُوَه در رهایی دادن انسان‌ها چه آموخت و همواره چه درس پرارزشی را باید به یاد داشته باشیم؟‏

^۲۱ یُونُس آموخت که یَهُوَه می‌تواند هر که را بخواهد،‏ در هر جا و هر زمان رهایی دهد.‏ او حتی می‌تواند «از شکم ماهی» خادم خود را نجات بخشد.‏ (‏یون ۱:‏۱۷‏)‏ فقط یَهُوَه می‌تواند انسانی را در شکم ماهی‌ای بزرگ زنده نگه دارد،‏ آن هم برای سه روز و سه شب.‏ نباید فراموش کنیم که یَهُوَه خدایی است که ‹جان ما در دست اوست.‏› (‏دان ۵:‏۲۳‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ هر نفسی که می‌کشیم و تمام هستی خود را مدیون او هستیم.‏ آیا از این امر سپاسگزاریم؟‏ آیا نباید مطیع یَهُوَه باشیم؟‏

۲۲،‏ ۲۳.‏ الف)‏ یُونُس برای این که قدردانی‌اش را در عمل به یَهُوَه ثابت کند،‏ باید چه می‌کرد؟‏ ب)‏ ما از یُونُس در خصوص اشتباهات و خطایمان چه درسی می‌گیریم؟‏

^۲۲ یُونُس چطور؟‏ آیا او آموخت که مطیع یَهُوَه باشد و بدین شکل قدردانی خود را به او نشان دهد؟‏ آری.‏ بگذارید دلیل این امر را بررسی کنیم.‏ پس از سه روز و سه شب،‏ آن ماهی یُونُس را به کنار ساحل آورد و او را «بر خشکی قی کرد.‏» (‏یون ۲:‏۱۰‏)‏ تصوّر کنید که یُونُس حتی لازم نبود تا به ساحل شنا کند!‏ البته می‌بایست از آنجا راه خود را به مقصدش پیدا می‌کرد.‏ اما او اکنون می‌توانست قدردانی خود را در عمل به خدا ثابت کند.‏ یَهُوَه بار دیگر به یُونُس فرمود:‏ «به نِینَوا،‏ آن شهر بزرگ برو و پیامی را که به تو می‌گویم به آن‌ها اعلام کن.‏» (‏یون ۳:‏۱،‏ ۲‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ حال،‏ یُونُس چه کرد؟‏