ما به یَهُوَه تعلّق داریم

۱.‏ چرا می‌توان یَهُوَه را مالک همه چیز خواند؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏

تمام عالم هستی به یَهُوَه تعلّق دارد.‏ آری،‏ آسمان‌ها و زمین و هر آنچه در آن‌هاست،‏ متعلّق به اوست.‏ (‏تث ۱۰:‏۱۴؛‏ مکا ۴:‏۱۱‏)‏ از آنجا که یَهُوَه خالق ما انسان‌هاست،‏ ما نیز به او تعلّق داریم.‏ (‏مز ۱۰۰:‏۳‏)‏ با این حال،‏ یَهُوَه از ابتدای تاریخ بشر همواره گروهی خاص را به عنوان قوم خود معرفی کرده است.‏

۲.‏ یَهُوَه چه کسانی را برگزیده و به شکلی خاص متعلّق به خود می‌داند؟‏

^۲ مزمور ۱۳۵ خادمان وفادار خدا در اسرائیل باستان را «مُلکِ خاص» یَهُوَه می‌خواند.‏ (‏مز ۱۳۵:‏۴‏)‏ کتاب هوشَع نیز به غیریهودیانی اشاره می‌کند که به قوم یَهُوَه خواهند پیوست.‏ (‏هو ۲:‏۲۳‏)‏ این پیشگویی زمانی تحقق یافت که یَهُوَه مسح‌شدگانی را از بین غیریهودیان انتخاب کرد تا با مسیح در آسمان حکمرانی کنند.‏ (‏اعما ۱۰:‏۴۵؛‏ روم ۹:‏۲۳-‏۲۶‏)‏ مسح‌شدگان «ملتی مقدّس و مردمی متعلّق به خدا» خوانده شده‌اند که از طریق روح‌القدس برای زندگی در آسمان برگزیده شده‌اند.‏ (‏۱پطر ۲:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ دربارهٔ میلیون‌ها خادم وفادار یَهُوَه که امید زندگی در بهشت روی زمین را دارند چه می‌توان گفت؟‏ یَهُوَه آنان را نیز ‹قوم خود› و ‹برگزیدگان خود› خوانده است.‏—‏اشع ۶۵:‏۲۲‏.‏

۳.‏ الف)‏ امروزه چه کسانی رابطه‌ای خاص با یَهُوَه دارند؟‏ ب)‏ در این مقاله به بررسی چه موضوعی می‌پردازیم؟‏

^۳ امروزه «گلهٔ کوچک» که امید آسمانی دارند و ‹گوسفندان دیگر› که امید زمینی دارند،‏ «یک گله» را تشکیل می‌دهند که یَهُوَه آن را قوم خود می‌داند.‏ (‏لو ۱۲:‏۳۲؛‏ یو ۱۰:‏۱۶‏)‏ برای ما بسیار باارزش است که یَهُوَه به ما فرصت داده تا رابطه‌ای نزدیک با او داشته باشیم.‏ در این مقاله خواهیم دید که چگونه می‌توانیم قدردانی خود را از این بابت نشان دهیم.‏

۴.‏ چگونه می‌توانیم قدردانی خود را بابت فرصتی که یَهُوَه داده تا با او رابطه‌ای نزدیک داشته باشیم نشان دهیم و عیسی چگونه چنین کاری کرد؟‏

^۴ ما با وقف و تعمیدمان می‌توانیم قدردانی خود را به یَهُوَه ابراز کنیم.‏ به این شکل در برابر عموم اعلام می‌کنیم که به یَهُوَه تعلّق داریم و می‌خواهیم با تمام وجود از او اطاعت کنیم.‏ (‏عبر ۱۲:‏۹‏)‏ عیسی نیز با تعمیدش کار مشابهی کرد.‏ با این که او از زمان تولّدش عضو قومی وقف‌شده به یَهُوَه بود،‏ با تعمیدش گویی به یَهُوَه گفت:‏ «آرزویم،‏ ای خدایم،‏ انجام اراده توست.‏»—‏مز ۴۰:‏۷،‏ ۸‏.‏

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ واکنش یَهُوَه نسبت به تعمید عیسی چه بود؟‏ ب)‏ یَهُوَه دربارهٔ وقف ما چه احساسی دارد؟‏ مثالی بزنید.‏

^۵ واکنش یَهُوَه نسبت به تعمید عیسی چه بود؟‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «عیسی پس از تعمیدش فوراً از آب بیرون آمد.‏ سپس آسمان شکافته شد و روح خدا را دید که مانند کبوتری پایین آمد و بر او قرار گرفت.‏ همچنین ندایی از آسمان به گوش رسید که گفت:‏ ‹این است پسر من،‏ محبوب من که از او خشنودم.‏›» (‏مت ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ عیسی پیش از تعمیدش نیز به یَهُوَه تعلّق داشت.‏ با این حال،‏ یَهُوَه از این که می‌دید پسرش مشتاق است زندگی‌اش را به او وقف کند بسیار خشنود بود.‏ به طور مشابه،‏ ما نیز با وقف و تعمید خود یَهُوَه را خشنود ساخته و مورد قبول او واقع می‌شویم.‏—‏مز ۱۴۹:‏۴‏.‏

^۶ برای مثال،‏ تصوّر کنید که مردی گل‌های زیبایی در باغچه کاشته است.‏ دختر کوچکش یکی از آن گل‌ها را می‌چیند و به پدرش هدیه می‌دهد.‏ آن گل پیش از آن نیز به پدر آن دختر تعلّق داشت!‏ آن دختر چگونه می‌تواند چیزی را که متعلّق به پدرش است به او هدیه دهد؟‏ پدری پرمهر به جای این که به چنین سؤالی فکر کند،‏ هدیهٔ دخترش را که نشانهٔ عشق و محبت اوست می‌پذیرد.‏ ارزش این شاخهٔ گل برای پدر بیش از تمام گل‌های زیبایی است که در باغچه‌اش دارد.‏ به طور مشابه،‏ یَهُوَه از این که می‌بیند ما با تمام وجود زندگی خود را به او وقف می‌کنیم،‏ بسیار شاد می‌شود.‏—‏خرو ۳۴:‏۱۴‏.‏

۷.‏ مَلاکی چگونه احساس یَهُوَه را نسبت به آنانی که با میل و رغبت او را خدمت می‌کنند توصیف می‌کند؟‏

^۷ مَلاکی ۳:‏۱۶ خوانده شود.‏ چرا وقف و تعمیدمان امری بسیار پراهمیت است؟‏ ما از لحظه‌ای که نطفه‌مان شکل گرفت،‏ به آفریدگارمان یَهُوَه تعلّق داشتیم.‏ بنابراین اگر ما یَهُوَه را به عنوان حاکم خود بپذیریم و زندگی‌مان را به او وقف کنیم،‏ او را بسیار خشنود می‌سازیم.‏ (‏امث ۲۳:‏۱۵‏)‏ یَهُوَه به کسانی که با تمام وجود به او خدمت می‌کنند «توجه» می‌کند و نام آنان را در «کتاب یادبود» خود می‌نویسد.‏

۸،‏ ۹.‏ یَهُوَه از آنانی که نامشان در «کتاب یادبود» آمده است چه انتظاری دارد؟‏

^۸ وقتی نام ما در «کتاب یادبود» یَهُوَه نوشته می‌شود،‏ مسئولیت‌هایی نیز به ما واگذار می‌شود.‏ مَلاکی در کتابش تأکید می‌کند که ما باید خداترس باشیم و بر نام یَهُوَه تعمّق کنیم.‏ اگر هر چیز یا هر کس دیگری را به جز یَهُوَه بپرستیم،‏ ناممان از کتاب یادبود او پاک می‌شود.‏—‏خرو ۳۲:‏۳۳‏؛‏ مز۶۹:‏۲۸.‏

^۹ وقف ما به یَهُوَه بسیار فراتر از این است که وعده دهیم خواست او را انجام بدهیم و تعمید بگیریم.‏ پرستش یَهُوَه امری دائمی است و ما باید با روش زندگی‌مان نشان دهیم که او را می‌پرستیم.‏ ما تا زمانی که زنده‌ایم،‏ باید هر روزه با اعمالمان نشان دهیم که مطیع یَهُوَه هستیم.‏—‏۱پطر ۴:‏۱،‏ ۲‏.‏

۱۰.‏ چه تفاوت آشکاری باید بین پرستندگان خدا و دیگر انسان‌ها باشد؟‏

^۱۰ در مقالهٔ قبل نکاتی را دربارهٔ قائن،‏ سلیمان و قوم اسرائیل بررسی کردیم.‏ آنان ادعا می‌کردند که پرستندهٔ یَهُوَه هستند اما خود را کاملاً به او وقف نکرده بودند.‏ سرنوشت آنان نشان می‌دهد کسانی که واقعاً به یَهُوَه تعلّق دارند باید همواره در طول زندگی‌شان به دنبال راستی و عدالت باشند و از شرارت دوری کنند.‏ (‏روم ۱۲:‏۹‏)‏ به همین دلیل،‏ یَهُوَه به تفاوت آشکار «میان پارسایان و شریران،‏ و میان آنان که خدا را خدمت می‌کنند و آنان که خدمتش نمی‌کنند» اشاره کرد.‏—‏ملا ۳:‏۱۸‏.‏

۱۱.‏ چرا اهمیت دارد که دیگران بدانند ما خود را کاملاً به یَهُوَه وقف کرده‌ایم؟‏

^۱۱ به راستی از یَهُوَه قدردانیم که می‌توانیم در بین قومش باشیم.‏ راه دیگری که می‌توانیم از این بابت قدردانی کنیم این است که بگذاریم پیشرفت روحانی‌مان «بر همگان آشکار شود.‏» (‏۱تیمو ۴:‏۱۵؛‏ مت ۵:‏۱۶‏)‏ برای مثال،‏ می‌توانیم از خود بپرسیم،‏ ‹آیا برای دیگران واضح است که من کاملاً به یَهُوَه وفادارم؟‏ آیا با افتخار به دیگران می‌گویم که یک شاهد یَهُوَه هستم؟‏› تصوّر کنید اگر ما خجالت بکشیم به دیگران بگوییم که شاهد یَهُوَه هستیم و به او تعلّق داریم،‏ چقدر باعث ناراحتی یَهُوَه می‌شویم.‏—‏مز ۱۱۹:‏۴۶؛‏ مَرقُس ۸:‏۳۸ خوانده شود.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ چرا تشخیص این که برخی شاهد یَهُوَه هستند دشوار است؟‏

^۱۲ متأسفانه برخی اجازه داده‌اند که روحیهٔ این دنیا به‌تدریج بر آنان تأثیر بگذارد.‏ (‏۱قر ۲:‏۱۲‏)‏ این روحیه،‏ مردم را بر آن می‌دارد که به دنبال رفع «امیال نفسانی» خود باشند.‏ (‏افس ۲:‏۳‏)‏ برای مثال،‏ با این که سازمان یَهُوَه راهنمایی‌های زیادی دربارهٔ وضعیت ظاهرمان به ما داده است،‏ برخی شاهدان یَهُوَه هنوز هم لباس‌های نامناسب می‌پوشند.‏ آنان حتی در معاشرت‌های مسیحی لباس‌های تنگ و بدن‌نما به تن می‌کنند یا مدل موهایشان شایستهٔ یک شاهد یَهُوَه نیست.‏ (‏۱تیمو ۲:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ بنابراین،‏ نمی‌توانیم به راحتی تشخیص دهیم که آیا چنین افرادی متعلّق به یَهُوَه هستند یا «دوست دنیا.‏»—‏یعقو ۴:‏۴‏.‏

^۱۳ جنبه‌های دیگری از روحیهٔ این دنیا نیز در برخی شاهدان یَهُوَه به چشم می‌خورد.‏ برای مثال،‏ نوع رقص و رفتار برخی مسیحیان در مهمانی‌ها شایستهٔ شاهدان یَهُوَه نیست.‏ برخی نیز عکس‌ها و نظراتی در شبکه‌های اجتماعی می‌گذارند که نه تنها شایستهٔ یک مسیحی نیست بلکه طرز فکر دنیوی آنان را آشکار می‌سازد.‏ شاید چنین افرادی مرتکب خطایی نشده باشند که از طرف پیران جماعت تأدیب شوند.‏ اما ممکن است بر برادران و خواهرانی که تلاش می‌کنند از روحیهٔ این دنیا دوری کنند تأثیر منفی بگذارند.‏—‏۱پِطرُس ۲:‏۱۱،‏ ۱۲ خوانده شود.‏

۱۴.‏ ما برای حفظ رابطهٔ نزدیکمان با یَهُوَه چه باید بکنیم؟‏

^۱۴ هر آنچه امروزه در دنیا وجود دارد،‏ طوری طراحی شده است که «امیال نفس،‏ خواسته‌های چشم و فخر به مال و منال» را ترویج دهد.‏ (‏۱یو ۲:‏۱۶‏)‏ اما از آنجایی که ما به یَهُوَه تعلّق داریم،‏ می‌خواهیم «از رفتاری که خدا نمی‌پسندد و از تمایلات دنیوی بپرهیزیم و با خرداندیشی،‏ درستکاری و مطابق با وقفمان به خدا،‏ در این نظام کنونی زندگی کنیم.‏» (‏تیت ۲:‏۱۲‏)‏ ما با اعمال و رفتارمان که شامل نحوهٔ صحبت کردن،‏ خوردن و نوشیدن،‏ لباس پوشیدن و شغلمان می‌شود،‏ باید به دیگران نشان دهیم که خود را کاملاً به یَهُوَه وقف کرده‌ایم.‏—‏۱قُرِنتیان ۱۰:‏۳۱،‏ ۳۲ خوانده شود.‏

۱۵.‏ چرا باید با هم‌ایمانانمان با محبت و مهربانی رفتار کنیم؟‏

^۱۵ نحوهٔ برخورد ما با هم‌ایمانانمان نشان می‌دهد که تا چه حد برای رابطهٔ نزدیکمان با یَهُوَه ارزش قائلیم.‏ اگر همواره به یاد داشته باشیم که هم‌ایمانانمان نیز به یَهُوَه تعلّق دارند،‏ همیشه با محبت و مهربانی با آنان رفتار خواهیم کرد.‏ (‏۱تسا ۵:‏۱۵‏)‏ عیسی در این باره به شاگردانش گفت:‏ «به این طریق است که همه خواهند دانست،‏ شاگردان من هستید–‏اگر به یکدیگر محبت کنید.‏»—‏یو ۱۳:‏۳۵‏.‏

۱۶.‏ از شریعت موسی چه چیز دربارهٔ محبت یَهُوَه نسبت به خادمانش می‌آموزیم؟‏

^۱۶ یکی از قوانین شریعت موسی نشان می‌دهد که ما باید چه رفتاری با برادران و خواهرانمان در جماعت داشته باشیم.‏ در آن زمان،‏ لوازمی که در معبد یَهُوَه بود تنها برای پرستش مورد استفاده قرار می‌گرفت.‏ در شریعت موسی دستورالعمل‌هایی برای نحوهٔ استفاده از این لوازم آمده بود که اگر لاویان از آن‌ها اطاعت نمی‌کردند کشته می‌شدند.‏ (‏اعد ۱:‏۵۰،‏ ۵۱‏)‏ بله،‏ یَهُوَه به نحوهٔ استفاده از لوازم معبد که مختص پرستش او بود بسیار اهمیت می‌داد.‏ بنابراین چقدر بیشتر به رفتار ما با کسانی که خود را به او وقف کرده‌اند اهمیت می‌دهد!‏ یَهُوَه به خادمانش می‌گوید:‏ ‹هر که دست بر شما نهد،‏ بر مردمک چشم من دست نهاده است.‏›—‏زکر ۲:‏۸‏.‏

۱۷.‏ یَهُوَه به چه چیز ‹توجه می‌کند›؟‏

^۱۷ مَلاکی گفت که یَهُوَه به نحوهٔ برخورد خادمانش با یکدیگر و سخنان آنان ‹توجه می‌کند.‏› (‏ملا ۳:‏۱۶‏)‏ به راستی که «یَهُوَه کسانی را که به او تعلّق دارند،‏ می‌شناسد.‏» (‏۲تیمو ۲:‏۱۹‏)‏ او از همهٔ سخنان و اعمال ما آگاه است.‏ (‏عبر ۴:‏۱۳‏)‏ وقتی با هم‌ایمانانمان با بی‌مهری رفتار می‌کنیم،‏ یَهُوَه ما را می‌بینید.‏ به همین شکل،‏ وقتی در رفتارمان با دیگران مهمان‌نوازی،‏ سخاوت،‏ بخشندگی و محبت نشان می‌دهیم،‏ از چشم یَهُوَه پنهان نمی‌ماند.‏—‏عبر ۱۳:‏۱۶؛‏ ۱پطر ۴:‏۸،‏ ۹‏.‏

۱۸.‏ چگونه می‌توانیم بابت این که عضوی از قوم یَهُوَه هستیم قدردان باشیم؟‏

^۱۸ ما به یَهُوَه تعلّق داریم و می‌خواهیم به او نشان دهیم که تا چه حد برای این افتخار ارزش قائلیم.‏ بهترین تصمیم زندگی ما این بود که خود را به یَهُوَه وقف کردیم.‏ با این که «در میان نسلی کج‌رو و منحرف» زندگی می‌کنیم،‏ می‌خواهیم ‹از ملامت و گناه بری باشیم و همچون تابندگان نور در دنیا بدرخشیم.‏› (‏فیلیپ ۲:‏۱۵‏)‏ بنابراین تلاش می‌کنیم که از آنچه یَهُوَه نفرت دارد دوری کنیم.‏ (‏یعقو ۴:‏۷‏)‏ به‌علاوه،‏ مصممیم که همواره به هم‌ایمانانمان احترام بگذاریم و آنان را دوست داشته باشیم،‏ زیرا می‌دانیم که آنان نیز به یَهُوَه تعلّق دارند.‏—‏روم ۱۲:‏۱۰‏.‏

۱۹.‏ یَهُوَه به آنانی که به او تعلّق دارند چه پاداشی می‌دهد؟‏

^۱۹ کتاب مقدّس چنین وعده می‌دهد:‏ ‹یَهُوَه قوم خود را وا نخواهد گذاشت.‏› (‏مز ۹۴:‏۱۴‏)‏ یَهُوَه به این شکل تضمین کرده است که تحت هر شرایطی با ما خواهد بود.‏ حتی مرگ نیز نمی‌تواند ما را از یَهُوَه جدا کند،‏ زیرا پس از مرگ نیز او همواره ما را به یاد خواهد داشت.‏ (‏روم ۸:‏۳۸،‏ ۳۹‏)‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «اگر زندگی می‌کنیم،‏ برای یَهُوَه زندگی می‌کنیم و اگر بمیریم،‏ برای یَهُوَه می‌میریم.‏ پس خواه زندگی کنیم و خواه بمیریم،‏ از آنِ یَهُوَه هستیم.‏» (‏روم ۱۴:‏۸‏)‏ ما بی‌صبرانه در انتظار روزی هستیم که یَهُوَه همهٔ دوستان وفادارش را رستاخیز دهد.‏ (‏مت ۲۲:‏۳۲‏)‏ اما اکنون نیز برکات زیادی نصیبمان شده است.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «خوشا به حال امتی که یهوه خدای ایشان است،‏ و قومی که برای میراث خویش برگزیده است.‏»—‏مز ۳۳:‏۱۲‏.‏