‏«عیسی .‏ .‏ .‏ ایشان را تا به آخر محبت نمود»‏

۱،‏ ۲.‏ عیسی آخرین شب زندگی خود را صرف چه کاری کرد و چرا این آخرین ساعات برایش اهمیت داشت؟‏

آخرین شب زندگی عیسی بر روی زمین بود.‏ او به زودی نزد پدرش بازمی‌گشت.‏ اما،‏ می‌دانست که ساعاتی بعد دستگیر خواهد شد و ایمانش به نحوی بی‌سابقه مورد آزمایش قرار خواهد گرفت.‏ مرگی زجرآور در انتظارش بود.‏ با وجود این،‏ نیاز رسولانش را نادیده نگرفت.‏ او آنان را در بالاخانه‌ای در اورشلیم گرد هم آورد.‏

^۲ عیسی پیش از این به رسولانش گفته بود که باید آنان را ترک کند؛‏ حال می‌خواست رسولانش را قوّت قلب بخشد و برای وقایعی که در پیش رو داشتند،‏ آماده کند.‏ از این رو،‏ این آخرین ساعات پرارزش را با آنان صرف کرد و تعالیمی به آنان داد که برای حفظ وفاداری‌شان به آن نیاز داشتند.‏ سخنان عیسی در آن شب،‏ از جمله گرم‌ترین و صمیمانه‌ترین سخنانی بود که با رسولانش در میان گذاشت.‏ به راستی چرا عیسی در آن شب،‏ بیش از آن که نگران خود باشد،‏ نگران رسولانش بود؟‏ چرا گذراندن آن ساعات آخر در کنار رسولانش تا این حد برایش اهمیت داشت؟‏ جواب این سؤالات را در یک کلمه می‌توان خلاصه کرد،‏ محبت.‏ آری،‏ عشق و محبت عیسی به رسولانش حقیقتاً عمیق بود.‏

۳.‏ آیا محبت عیسی به پیروانش به شب آخر زندگی‌اش محدود می‌شد؟‏

^۳ ده‌ها سال بعد،‏ هنگامی که یوحنای رسول وقایع آن شب را به الهام خدا به قلم می‌آورد،‏ چنین نوشت:‏ «قبل از عید فِصَح،‏ چون عیسی دانست که ساعت او رسیده است تا از این جهان به جانب پدر برود،‏ خاصّان خود را که در این جهان محبت می‌نمود،‏ ایشان را تا به آخر محبت نمود.‏» (‏یوحنا ۱۳:‏۱‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏)‏ واضح است که محبت عیسی به «خاصّان خود» یعنی شاگردانش،‏ تنها به آن شب محدود نمی‌شد.‏ عیسی در تمام طول خدمتش بر روی زمین به آنان محبت نمود.‏ بجاست در اینجا به بررسی شیوه‌های مختلفی که عیسی محبتش را به شاگردانش ابراز می‌داشت،‏ بپردازیم.‏ در واقع،‏ سرمشق قرار دادن عیسی در این موارد گواهی است بر این که شاگرد واقعی او هستیم.‏

۴،‏ ۵.‏ الف)‏ چرا عیسی باید با رسولانش صبور می‌بود؟‏ ب)‏ عکس‌العمل عیسی در باغ جِتْسیمانی وقتی رسولانش را در خواب یافت،‏ چه بود؟‏

^۴ در اول قُرِنتیان ۱۳:‏۴ می‌خوانیم که «محبت بردبار» است.‏ در واقع،‏ شخص بامحبت بردبار،‏ صبور و شکیباست.‏ آیا عیسی نیز با شاگردانش صبور بود؟‏ قطعاً.‏ همان طور که در فصل ۳ ملاحظه کردیم،‏ شاگردان عیسی درس تواضع را به کندی می‌آموختند.‏ آنان چندین بار بر سر این که کدام یک بزرگ‌تر است با یکدیگر به بحث و مشاجره پرداختند.‏ عکس‌العمل عیسی چه بود؟‏ آیا عصبانی شد و با ناراحتی و غیظ با آنان رفتار کرد؟‏ خیر،‏ عیسی همیشه با صبر و شکیبایی با آنان استدلال می‌کرد؛‏ حتی در شب آخری که گرد هم آمده بودند،‏ بار دیگر در این خصوص «جدالی میانشان درگرفت.‏»—‏لوقا ۲۲:‏۲۴-‏۳۰؛‏ مَتّی ۲۰:‏۲۰-‏۲۸؛‏ مَرقُس ۹:‏۳۳-‏۳۷‏.‏

^۵ در اواخر همان شب،‏ زمانی که عیسی با ۱۱ رسول وفادارش به باغ جِتْسیمانی رفت،‏ بردباری او بار دیگر مورد آزمایش قرار گرفت.‏ عیسی هشت تن از رسولانش را در مکانی واگذاشت و با پِطرُس،‏ یعقوب و یوحنا به قسمت داخلی باغ رفت.‏ عیسی به آن‌ها گفت:‏ «از فرط اندوه،‏ به حال مرگ افتاده‌ام.‏ در اینجا بمانید و با من بیدار باشید.‏» سپس کمی از آن‌ها دور شد و با تمام وجود دعا کرد.‏ پس از راز و نیازی طولانی با پدرش،‏ نزد سه رسولش بازگشت.‏ آنان را در چه وضعیتی یافت؟‏ در آن سخت‌ترین لحظات زندگی عیسی،‏ آنان کاملاً به خواب رفته بودند!‏ آیا عیسی با آنان تندی کرد؟‏ خیر،‏ او با صبر و حوصله آنان را تقویت نمود.‏ سخنان پرمهر او حاکی از این امر بود که ضعف‌های آنان و فشاری را که متحمّل بودند،‏ در نظر دارد.‏a عیسی گفت:‏ «روح مشتاق است،‏ امّا جسم ناتوان.‏» عیسی در آن شب نیز با رسولانش بردبار و صبور بود؛‏ حتی زمانی که نه یک بار،‏ بلکه سه بار آنان را در خواب یافت!‏—‏مَتّی ۲۶:‏۳۶-‏۴۶‏.‏

۶.‏ چگونه می‌توانیم در رفتارمان با دیگران عیسی را الگو قرار دهیم؟‏

^۶ دانستن این که عیسی از رسولانش ناامید نشد به راستی مایهٔ دلگرمی است.‏ صبر و بردباری عیسی سبب شد که آن مردان وفادار سرانجام به اهمیت ‹فروتنی› و ‹هوشیاری› پی برند.‏ (‏۱پِطرُس ۳:‏۸؛‏ ۴:‏۷‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏)‏ چگونه ما می‌توانیم در رفتار خود با دیگران عیسی را سرمشق قرار دهیم؟‏ به خصوص،‏ پیران مسیحی باید بردباری عیسی را سرمشق قرار دهند.‏ برای نمونه شاید زمانی که خود خسته یا پریشان‌حالند،‏ برادر یا خواهری برای درخواست کمک نزدشان بیاید.‏ گاه نیز شاید شخصی در به اجرا گذاشتن پندهایی که به او داده می‌شود،‏ کند باشد.‏ در هر صورت،‏ سرپرستی بردبار همواره «به‌نرمی» و «با عشق و علاقه» به هم‌ایمانانش کمک می‌کند.‏ (‏۲تیموتائوس ۲:‏۲۴،‏ ۲۵؛‏ ۱پِطرُس ۵:‏۲،‏ ۳‏)‏ والدین نیز باید در رفتار با فرزندان خود بردباری و شکیبایی عیسی را الگو قرار دهند؛‏ زیرا فرزندان نیز گاه در به گوش گرفتن پند و نصیحت والدین،‏ اهمال می‌کنند.‏ والدین باید هنگام تعلیم فرزندانشان بردبار و بامحبت باشند و زود از فرزندان خود ناامید و دلسرد نشوند.‏ پاداش چنین بردباری و صبری به راستی عظیم است.‏—‏مزمور ۱۲۷:‏۳‏.‏

۷.‏ عیسی چگونه به نیازهای جسمانی شاگردانش رسیدگی می‌کرد؟‏

^۷ محبتِ شخص در اعمالش آشکار می‌شود.‏ (‏۱یوحنا ۳:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ فردِ بامحبت «نفع خود را نمی‌جوید.‏» (‏۱قُرِنتیان ۱۳:‏۵‏)‏ همین محبت بود که عیسی را برانگیخت تا نیازهای جسمانی شاگردانش را برآورده سازد.‏ او غالباً حتی پیش از آن که آنان به نیازشان اشاره کنند،‏ به کمکشان می‌شتافت.‏ برای نمونه،‏ وقتی دید که خسته‌اند،‏ پیشنهاد کرد که با او به ‹خلوتگاهی دورافتاده بیایند و اندکی بیارامند.‏› (‏مَرقُس ۶:‏۳۱‏)‏ وقتی دید که گرسنه‌اند،‏ در غذا دادن به آنان پیشقدم شد.‏ البته او نه فقط به شاگردانش،‏ بلکه به هزاران نفر دیگری که برای شنیدن تعالیمش آمده بودند نیز غذا داد.‏—‏مَتّی ۱۴:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ ۱۵:‏۳۵-‏۳۷‏.‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ چه امری نشان می‌دهد که عیسی به نیازهای روحانی شاگردانش واقف بود و به آن‌ها رسیدگی می‌کرد؟‏ ب)‏ عیسی هنگام مرگ چگونه نشان داد که به رفاه حال مادرش اهمیت می‌دهد؟‏

^۸ عیسی به نیاز روحانی شاگردانش نیز واقف بود و به این نیاز رسیدگی می‌کرد.‏ (‏مَتّی ۴:‏۴؛‏ ۵:‏۳‏)‏ او غالباً هنگام تعلیم توجهی خاص به شاگردانش داشت.‏ برای مثال،‏ در موعظهٔ بالای کوه روی سخنش به خصوص به شاگردانش بود.‏ (‏مَتّی ۵:‏۱،‏ ۲،‏ ۱۳-‏۱۶‏)‏ هنگامی که نکته‌ای را با مَثَل و تشبیه آموزش می‌داد،‏ ‹در خلوت همه چیز را برای شاگردانش شرح می‌داد.‏› (‏مَرقُس ۴:‏۳۴‏)‏ عیسی همچنین «غلام امین و دانا» را منصوب ساخت تا شاگردانش در ایّام آخر از خوراک روحانی کافی بهره‌مند باشند.‏ «غلام امین،‏» یعنی گروهی کوچک از برادران مسح‌شدهٔ عیسی بر روی زمین،‏ از سال ۱۹۱۹ تا کنون ‹خوراک را به‌موقع› برای شاگردان مهیا کرده است.‏—‏مَتّی ۲۴:‏۴۵‏.‏

^۹ عیسی در روز مرگش کاملاً نشان داد که به نیاز روحانی عزیزانش توجه دارد.‏ وضعیت عیسی را در آن لحظات سخت مجسم کنید.‏ عیسی بر تیر شکنجه به میخ کشیده شده بود و از دردی کشنده رنج می‌برد.‏ تنفس برایش دشوار بود،‏ زیرا بی‌شک برای هر دمی که فرو می‌برد،‏ باید با پاهایش خود را بالا می‌کشید.‏ این کار مسلّماً بسیار دردآور بود،‏ زیرا تمام وزن بدنش روی پارگی زخم پاهایش قرار می‌گرفت و پوست پاره‌پارهٔ پشتش بر تیر چوبی ساییده می‌شد.‏ سخن گفتن نیز که مستلزم دم و بازدم است در آن موقعیت برایش دشوار و دردآور بود.‏ با این حال،‏ کمی پیش از آن که جان دهد،‏ سخنانی به زبان آورد که بیانگر محبت عمیقش به مادرش بود.‏ عیسی که متوجه شد مادرش و یوحنا در آن نزدیکی ایستاده‌اند با صدایی نسبتاً بلند به مادرش گفت:‏ «بانو،‏ اینک پسرت.‏» سپس به یوحنا گفت:‏ «اینک مادرت.‏» (‏یوحنا ۱۹:‏۲۶،‏ ۲۷‏)‏ عیسی می‌دانست که رسول وفادارش نه تنها به نیازهای مادی،‏ بلکه به نیازهای روحانی مریم نیز رسیدگی خواهد کرد.‏b

۱۰.‏ والدین چگونه می‌توانند در رسیدگی به نیازهای فرزندانشان عیسی را سرمشق قرار دهند؟‏

^۱۰ پدران و مادران دلسوز از تأمّل بر رفتار عیسی فایدهٔ بسیار می‌برند.‏ پدری که حقیقتاً خانواده‌اش را دوست می‌دارد،‏ معاش آن‌ها را تأمین می‌کند.‏ (‏۱تیموتائوس ۵:‏۸‏)‏ سرپرست خانواده باید ترتیبی دهد تا کل خانواده ساعاتی را نیز در حد اعتدال به تفریح و استراحت بپردازد.‏ از آن مهم‌تر والدین باید به نیاز روحانی فرزندان خود نیز رسیدگی کنند.‏ آنان باید برای پرستش خانوادگی با اعضای خانوادهٔ خود برنامه‌ای مرتب ترتیب دهند و سعی کنند آن را به نحوی اجرا کنند که برای فرزندان دلپذیر و آموزنده باشد.‏ (‏تثنیه ۶:‏۶،‏ ۷‏)‏ والدین با سخنان و سرمشقی که از خود به جا می‌گذارند،‏ به فرزندان خود اهمیت خدمت موعظه و آمادگی برای دروس جلسات را نشان می‌دهند.‏—‏عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

۱۱.‏ عیسی در خصوص گذشتن از خطای دیگران به پیروانش چه آموزش داد؟‏

^۱۱ بخشش و گذشتن از خطای دیگران جنبه‌ای از محبت است.‏ (‏کولُسیان ۳:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ در اول قُرِنتیان ۱۳:‏۵ آمده است که شخصِ بامحبت «کینه به دل نمی‌گیرد.‏» عیسی بارها اهمیت بخشش و گذشت را به پیروان خود آموزش داد.‏ او آنان را ترغیب کرد که یکدیگر را ببخشند «نه هفت بار،‏ بلکه هفتادْ هفت بار» یعنی به دفعات نامحدود.‏ (‏مَتّی ۱۸:‏۲۱،‏ ۲۲‏)‏ عیسی به آنان آموخت که اگر خطاکاری از خطایش آگاه شود و ابراز ندامت کند،‏ باید او را بخشید.‏ (‏لوقا ۱۷:‏۳،‏ ۴‏)‏ البته عیسی برخلاف فَریسیان ریاکار خود به آنچه آموزش می‌داد،‏ عمل نیز می‌نمود.‏ (‏مَتّی ۲۳:‏۲-‏۴‏)‏ حال ببینیم که عیسی چگونه حتی زمانی که یکی از دوستان نزدیکش او را دلشکسته ساخت،‏ با میل و رغبت از خطایش گذشت.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ چگونه پِطرُس در شب دستگیری عیسی دل او را شکست؟‏ ب)‏ عیسی چگونه پس از رستاخیزش ثابت کرد که گذشت و بخشش را نه فقط در کلام،‏ بلکه در عمل نیز ابراز می‌داشت؟‏

^۱۲ عیسی رابطه‌ای نزدیک با رسول رئوف و مهربانش پِطرُس داشت.‏ هرچند پِطرُس گاه شتاب‌زده عمل می‌کرد،‏ اما عیسی خصوصیات خوب پِطرُس را از نظر دور نمی‌داشت و افتخاراتی خاص نصیب او ساخت.‏ برای مثال،‏ پِطرُس به همراه یعقوب و یوحنا شاهد معجزاتی بود که رسولان دیگر به چشم ندیدند.‏ (‏مَتّی ۱۷:‏۱،‏ ۲؛‏ لوقا ۸:‏۴۹-‏۵۵‏)‏ چنان که در آغاز فصل اشاره شد،‏ پِطرُس همچنین در میان رسولانی بود که در شب دستگیری عیسی،‏ همراه او به قسمت داخلی باغ جِتْسیمانی رفت.‏ اما همان شب وقتی به عیسی خیانت شد و او را دستگیر کردند،‏ پِطرُس و دیگر رسولان،‏ عیسی را ترک کردند و گریختند.‏ البته اندکی بعد،‏ زمانی که عیسی را به صورت غیرقانونی محاکمه می‌کردند،‏ پِطرُس از خود جرأت به خرج داد و در بیرون ساختمان منتظر ماند.‏ اما بعد ترس بر او چیره شد و دست به خطایی بزرگ زد.‏ آری،‏ او سه بار دروغ گفت و انکار نمود که حتی عیسی را می‌شناسد!‏ (‏مَتّی ۲۶:‏۶۹-‏۷۵‏)‏ عکس‌العمل عیسی چه بود؟‏ اگر یکی از دوستان نزدیک شما این گونه دلتان را می‌شکست،‏ چه عکس‌العملی نشان می‌دادید؟‏

^۱۳ عیسی بدون هیچ مانعی خطای پِطرُس را بخشید.‏ می‌دانست که پِطرُس چقدر از گناهش پشیمان است و چطور زیر بار آن خرد و دلشکسته شده است.‏ کتاب مقدّس می‌گوید که پِطرُس «دلش ریش شد و بگریست.‏» (‏مَرقُس ۱۴:‏۷۲‏)‏ احتمالاً عیسی در روز رستاخیزش نیز به این دلیل بر پِطرُس ظاهر شد که او را دلگرمی دهد و از محبت خود مطمئن سازد.‏ (‏لوقا ۲۴:‏۳۴؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵‏)‏ کمی بیش از دو ماه بعد،‏ عیسی بار دیگر به پِطرُس توجهی خاص نشان داد و او را سرافراز نمود.‏ چگونه؟‏ عیسی این افتخار را به پِطرُس داد تا در روز پِنتیکاست در حضور جمعیتی که به اورشلیم آمده بودند،‏ سخنرانی مهمی ایراد کند.‏ (‏اعمال ۲:‏۱۴-‏۴۰‏)‏ به علاوه،‏ عیسی از رسولانش به این دلیل که او را ترک کرده بودند،‏ کینه به دل نگرفت.‏ حتی،‏ پس از رستاخیزش هنوز آنان را «برادرانم» خطاب کرد.‏ (‏مَتّی ۲۸:‏۱۰‏)‏ کاملاً واضح است که عیسی گذشت و بخشش را نه فقط در کلام،‏ بلکه در عمل نیز ابراز می‌داشت.‏

۱۴.‏ چرا بخشش دیگران اهمیت دارد و چگونه می‌توانیم نشان دهیم که آمادهٔ بخشش دیگران هستیم؟‏

^۱۴ ما شاگردان مسیح باید همچون او آمادهٔ بخشش دیگران باشیم.‏ اما ما و کسانی که در حق ما خطایی مرتکب می‌شوند،‏ همچون مسیح کامل نیستیم و باید این خصوصیت را بیاموزیم.‏ همهٔ ما در سخنان و اعمال خود مرتکب خطا می‌شویم.‏ (‏رومیان ۳:‏۲۳؛‏ یعقوب ۳:‏۲‏)‏ اگر زمانی که از دید خدا دلیلی برای گذشتن از گناه خطاکاری وجود دارد،‏ او را ببخشیم،‏ یَهُوَه نیز گناهانمان را خواهد بخشید.‏ (‏مَرقُس ۱۱:‏۲۵‏)‏ چگونه می‌توانیم با رضا و رغبت کسی را که در حق ما خطایی ورزیده است،‏ ببخشیم؟‏ در بسیاری موارد محبت،‏ ما را برمی‌انگیزد که از خطاها و کوتاهی‌های دیگران چشم‌پوشی کنیم.‏ (‏۱پِطرُس ۴:‏۸‏)‏ قطعاً اگر کسی که به ما گناهی کرده است،‏ همچون پِطرُس صمیمانه ابراز پشیمانی کند،‏ ما نیز می‌خواهیم همچون عیسی او را ببخشیم.‏ ما باید هر گونه کینه و دلخوری را همچون گیاهی هرز از دلمان ریشه‌کن کنیم.‏ (‏اِفِسُسیان ۴:‏۳۲‏)‏ این کار نه فقط برای صلح و آرامش جماعت،‏ بلکه برای آرامش خاطر خود ما نیز مفید است.‏—‏۱پِطرُس ۳:‏۱۱‏.‏

۱۵.‏ چرا عیسی با وجود خطاهای شاگردانش به آنان اعتماد داشت؟‏

^۱۵ اعتماد جنبه‌ای از محبت است.‏ کتاب مقدّس می‌گوید،‏ شخص بامحبت ‹همواره اعتماد دارد.‏›‏c (‏۱قُرِنتیان ۱۳:‏۷‏،‏ پاورقی ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ محبت عیسی به شاگردانش،‏ او را برانگیخت که با وجود ناکاملی‌شان به آنان اعتماد داشته باشد.‏ او اطمینان داشت که آنان قلباً یَهُوَه را دوست دارند و می‌خواهند که خواست او را انجام دهند.‏ حتی زمانی که آنان خطایی می‌کردند،‏ عیسی انگیزهٔ آنان را زیر سؤال نمی‌برد.‏ برای نمونه،‏ زمانی که مادر یعقوب و یوحنای رسول ظاهراً به درخواست آنان از عیسی خواست تا پسرانش در پادشاهی عیسی کنار او باشند،‏ عیسی به وفاداری آن دو شاگردش شک نکرد و همچنان آنان را از جمله رسولان خود محسوب داشت.‏—‏مَتّی ۲۰:‏۲۰-‏۲۸‏.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ عیسی چه وظایفی به شاگردانش سپرد؟‏

^۱۶ عیسی با واگذار کردن مسئولیت‌های مختلف به شاگردانش اعتماد خود را به آنان نشان داد.‏ دو بار زمانی که با معجزه برای انبوهی از مردم غذا فراهم نمود وظیفهٔ پخش غذا را به شاگردانش محوّل کرد.‏ (‏مَتّی ۱۴:‏۱۹؛‏ ۱۵:‏۳۶‏)‏ همچنین برای تدارک آخرین مراسم عید فِصَح خود،‏ پِطرُس و یوحنا را مأمور کرد که به اورشلیم بروند.‏ آنان برّهٔ فِصَح،‏ شراب،‏ نان فطیر و سبزی‌های تلخ و چیزهای دیگر را تدارک دیدند.‏ این وظیفه،‏ به هیچ عنوان مسئولیتی کوچک نبود.‏ در واقع اجرای مراسم فِصَح از قوانین شریعت موسی بود و رعایت جزء جزء قوانین آن برای عیسی بسیار پراهمیت بود.‏ علاوه بر این،‏ در آن شب عیسی در پایه‌گذاری یادبود مرگش از آن شراب و نان فطیر به عنوان سمبول‌هایی پرمفهوم استفاده کرد.‏—‏مَتّی ۲۶:‏۱۷-‏۱۹؛‏ لوقا ۲۲:‏۸،‏ ۱۳‏.‏

^۱۷ عیسی با اعتماد کامل به شاگردانش مسئولیت‌های سنگین‌تری نیز به آنان محوّل کرد.‏ همان طور که پیش از این گفته شد،‏ او مسئولیت مهم تهیه و پخش غذای روحانی را به گروهی کوچک از پیروان مسح‌شده‌اش واگذار نموده است.‏ (‏لوقا ۱۲:‏۴۲-‏۴۴‏)‏ افزون بر این،‏ وظیفهٔ سنگین موعظه و شاگردسازی را نیز به شاگردانش سپرده است.‏ (‏مَتّی ۲۸:‏۱۸-‏۲۰‏)‏ حتی اکنون که عیسی خود از آسمان حکمرانی می‌کند،‏ وظیفهٔ سرپرستی از جماعتش را به دست مردانی سپرده است که از دید او شایستگی این وظیفه را دارند.‏—‏اِفِسُسیان ۴:‏۸،‏ ۱۱،‏ ۱۲‏.‏

۱۸-‏۲۰.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم اطمینان و اعتمادمان را به هم‌ایمانانمان نشان دهیم؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم عیسی را در واگذار کردن وظایف به دیگران سرمشق قرار دهیم؟‏ پ)‏ در فصل بعد به بررسی چه موضوعی می‌پردازیم؟‏

^۱۸ چگونه می‌توانیم در رفتارمان با دیگران از سرمشق عیسی پیروی کنیم؟‏ اعتماد و اطمینان به هم‌ایمانانمان،‏ نشان‌دهندهٔ محبت ما به آن‌هاست.‏ باید همیشه به خاطر داشته باشیم که شخص بامحبت،‏ نه روی ضعف‌ها و عیوب دیگران،‏ بلکه روی خصوصیات خوبشان تمرکز می‌کند.‏ زمانی که کسی ما را ناراحت می‌کند—‏که قطعاً گاه پیش می‌آید—‏محبت به او مانع می‌شود که زود قضاوت کنیم و به او انگیزهٔ بد نسبت دهیم.‏ (‏مَتّی ۷:‏۱،‏ ۲‏)‏ اگر همواره دید مثبتی به هم‌ایمانانمان داشته باشیم،‏ با رفتارمان روحیه‌شان را تقویت می‌کنیم،‏ نه تضعیف.‏—‏۱تِسالونیکیان ۵:‏۱۱‏.‏

^۱۹ آیا ما نیز همچون عیسی به دیگران اعتماد داریم و وظایفی را به آنان واگذار می‌کنیم؟‏ اگر سرپرستان مسیحی به عضوی از جماعت،‏ وظیفه‌ای مفید و متناسب با شرایط او واگذار کنند،‏ اعتمادشان را به او نشان می‌دهند.‏ به این طریق،‏ پیران مسیحیِ باتجربه فرصت می‌یابند تا آموزش‌های لازم و تجربیات پرارزششان را در اختیار برادران واجد شرایطی که «در پی» خدمت بیشتر در جماعت هستند،‏ بگذارند.‏ (‏۱تیموتائوس ۳:‏۱؛‏ ۲تیموتائوس ۲:‏۲‏)‏ چنین آموزش‌هایی بسیار اهمیت دارد.‏ همچنان که یَهُوَه بر شمار خادمانش می‌افزاید،‏ طبعاً نیاز به برادران باصلاحیت که وظیفهٔ رسیدگی به جماعات را بر عهده گیرند،‏ بیشتر خواهد شد.‏—‏اِشَعْیا ۶۰:‏۲۲‏.‏

^۲۰ عیسی در محبت به دیگران نمونه‌ای فوق‌العاده برای ما به جا گذاشت.‏ سرمشق قرار دادن محبت او مهم‌ترین جنبهٔ پیروی از اوست.‏ در فصل بعد بزرگ‌ترین شکل محبتی که او به ما ابراز داشت بررسی خواهیم کرد؛‏ این که او با میل خود جانش را برای ما فدا کرد.‏