فصل ۱۵

تقدیر یَهُوَه بر ضد ملتها

اِشَعْیا ۱۴:‏⁠۲۴–‏​۱۹:‏۲۵

 ۱.‏ اِشَعْیا،‏ چه داوریی را بر ضد آشور اعلام می‌کند؟‏

یَهُوَه می‌تواند قومش را به دلیل شرارتشان توسط ملتها تنبیه کند.‏ اما اگر این ملتها از خود بی‌رحمی بیش از حد و غرور نشان دهند و یا با پرستش حقیقی دشمنی کنند،‏ اعمالشان بی‌کیفر نخواهد ماند.‏ از اینرو،‏ او پیشاپیش به اِشَعْیا «وحی دربارهٔ بابل» را نازل می‌کند.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۳:‏۱‏)‏ اما بابل خطری است که در آینده آنها را تهدید خواهد کرد.‏ در روزگار اِشَعْیا،‏ آشور است که به قوم عهد خدا ستم می‌کند.‏ آشور پادشاهی شمالی اسرائیل را نابود می‌سازد و بخش اعظم یهودا را ویران می‌کند.‏ اما پیروزی آشور محدود است،‏ زیرا اِشَعْیا می‌نویسد:‏ ‏«یَهُوَه صبایوت قَسَم خورده،‏ می‌گوید:‏ ‹یقیناً بطوری که قصد نموده‌ام همچنان واقع خواهد شد .‏ .‏ .‏ آشور را در زمین خودم خواهم شکست و او را بر کوههای خویش پایمال خواهم کرد.‏ و یوغ او از ایشان رفع شده،‏ بار وی از گردن ایشان برداشته خواهد شد.‏› »‏ (‏ اِشَعْیا ۱۴:‏۲۴،‏ ۲۵ ‏)‏ کمی پس از آنکه اِشَعْیا این نبوت را بیان می‌کند،‏ خطر آشور از سر یهودا برطرف می‌شود.‏ —‏ ۲پادشاهان ۱۹:‏۳۵-‏۳۷‏.‏

 ۲،‏ ۳.‏ الف)‏ در دوران باستان،‏ یَهُوَه بر ضد چه کسانی دست خود را دراز می‌کند؟‏ ب)‏ مفهوم این عبارت که یَهُوَه دستش را بر ضد «جمیع امّت‌ها» دراز می‌کند چیست؟‏

^۲ چه بر سر ملتهای دیگری که با قوم عهد خدا دشمنی دارند خواهد آمد؟‏ آنها نیز باید داوری شوند.‏ اِشَعْیا اعلام می‌کند:‏ ‏«تقدیری که بر تمامیِ زمین مقدّر گشته،‏ این است.‏ و دستی که بر جمیع امّت‌ها دراز شده،‏ همین است.‏ زیرا که یَهُوَه صبایوت تقدیر نموده است،‏ پس کیست که آن را باطل گرداند؟‏ و دست اوست که دراز شده است پس کیست که آن را برگرداند؟‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۴:‏⁠۲۶،‏ ۲۷ ‏)‏ «دست» خدا قدرت عمل اوست.‏ آیه‌های پایانی از باب ۱۴ و بابهای ۱۵ تا ۱۹ کتاب اِشَعْیا‏،‏ تقدیر یَهُوَه بر ضد فلسطیا،‏ موآب،‏ دمشق،‏ اتیوپی (‏ کوش)‏،‏ و مصر می‌باشد.‏

^۳ با این همه،‏ اِشَعْیا می‌گوید که دست یَهُوَه بر ضد «جمیع امّت‌ها» دراز شده است.‏ بنابراین با وجود آنکه این نبوتها در دوران باستان برای نخستین بار تحقق می‌یابند،‏ ولی به طور کلی در طی «زمان آخر» یعنی زمانی که یَهُوَه دست خود را بر ضد همهٔ حکومتهای روی زمین دراز کند،‏ نیز به تحقق می‌پیوندند.‏ (‏ دانیال ۲:‏⁠۴۴؛‏ ۱۲:‏۹؛‏ رومیان ۱۵:‏۴؛‏ مکاشفه ۱۹:‏۱۱،‏ ۱۹-‏۲۱‏)‏ یَهُوَه،‏ خدای قادر مطلق،‏ مدتها پیش از وقوع این رویداد،‏ بااطمینان تقدیر خود را آشکار می‌سازد.‏ هیچ کس قادر نیست دست دراز شدهٔ او را پس زند.‏ —‏ اِشَعْیا ۴۶:‏⁠۱۰‏.‏

‏«اژدهای آتشین پرنده» بر ضد فلسطیا

 ۴.‏ برخی از جزییات سخنان یَهُوَه بر ضد فلسطیا کدام است؟‏

^۴ ابتدا نوبت فلسطیان است.‏ ‏«در سالی که آحاز پادشاه مُرد این وحی نازل شد:‏ ای جمیع فلسطین [‏فلسطیا ] شادی مکن از اینکه عصایی که تو را می‌زد شکسته شده است.‏ زیرا که از ریشهٔ مار افعی بیرون می‌آید و نتیجهٔ او اژدهای آتشین پرنده خواهد بود.‏› »‏ —‏ اِشَعْیا ۱۴:‏⁠۲۸،‏ ۲۹‏.‏

 ۵،‏ ۶.‏ الف)‏ از چه نظر عُزِّیّا برای فلسطیان مانند مار بود؟‏ ب)‏ حِزْقیّا بر ضد فلسطیا به چه تبدیل می‌شود؟‏

^۵ عُزِّیّای پادشاه نیروی آن را داشت تا جلوی پیشروی فلسطیان را بگیرد.‏ (‏ ۲تواریخ ۲۶:‏⁠۶-‏۸‏)‏ در نظر آنان،‏ او مانند مار بود و با عصایش مرتباً آن همسایهٔ مخاصم را می‌زد.‏ پس از مرگ عُزِّیّا،‏ یعنی زمانی که ‹عصایش شکسته شد،‏› یُوتامِ باایمان به حکومت رسید،‏ اما «قوم هنوز فساد می‌کردند.‏» پس از او،‏ آحاز حکومت را در دست گرفت.‏ اوضاع دگرگون شد،‏ به طوری که فلسطیان بارها با موفقیت به یهودا حمله کردند.‏ (‏ ۲تواریخ ۲۷:‏۲؛‏ ۲۸:‏⁠۱۷،‏ ۱۸‏)‏ اما حالا دوباره وضعیت تغییر می‌کند.‏ در سال ۷۴۶ ق.‏د.‏م.‏،‏ آحاز پادشاه جان می‌سپارد و حِزْقیّای جوان بر تخت سلطنت می‌نشیند.‏ حال اگر فلسطیان گمان کنند که اوضاع بر وقف مراد آنها پیش خواهد رفت سخت در اشتباهند.‏ حِزْقیّا دشمن سرسخت آنان است.‏ حِزْقیّا که از اخلاف عُزّیّاست (‏‹نتیجه‌ای› از «ریشهٔ» او)‏،‏ همچون «اژدهای آتشین پرنده» به چابکی برای حمله می‌جهد،‏ مانند برق آسمان ضربهٔ خود را وارد می‌سازد و آنچنان سوزشی در فلسطیان ایجاد می‌کند که گویی به آنها نیش زهرآگین زده است.‏

^۶ توصیف فوق بخوبی برازندهٔ پادشاه جدید است.‏ حِزْقیّا بود که فلسطیان را «تا غزّه و حدودش و از برجهای دیده‌بانان تا شهرهای حصاردار شکست داد.‏» (‏ ۲پادشاهان ۱۸:‏⁠۸‏)‏ بر طبق سالنامهٔ سَنْخاریب،‏ پادشاه آشور،‏ فلسطیان به تابعیت حِزْقیّا درآمدند.‏ ‏«مسکینان»‏ یا به عبارت دیگر پادشاهی تضعیف شدهٔ یهودا،‏ از امنیت و رفاه مالی برخوردار است در حالیکه فلسطیا در چنگال قحطی گرفتار می‌باشد.‏ ‏—‏ اِشَعْیا ۱۴:‏⁠۳۰،‏ ۳۱ خوانده شود.‏

 ۷.‏ حِزْقیّا باید چگونه ایمان خود را به سُفرایی که در اورشلیم حضور دارند بیان کند؟‏

^۷ ظاهراً سُفرایی در یهودا حضور دارند و احتمالاً در پی انعقاد پیمان اتحاد بر ضد آشور می‌باشند.‏ به آنها باید چه پاسخی داده شود؟‏ ‏«پس به رسولان [‏یا سُفرای ] امّت‌ها چه جواب داده شود؟‏»‏ آیا حِزْقیّا باید برای حفظ امنیت با بیگانگان هم‌پیمان شود؟‏ خیر!‏ او باید به این پیام‌آوران بگوید:‏ ‏«خداوند صهیون را بنیاد نهاده است و مسکینان قوم وی در آن پناه خواهند برد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۴:‏۳۲ ‏)‏ حِزْقیّای پادشاه باید به یَهُوَه توکل کامل داشته باشد.‏ بنیاد صهیون محکم و استوار است.‏ آن شهر در مقابل خطر آشور همچون سرپناهی امن خواهد بود.‏ —‏ مزمور ۴۶:‏⁠۱-‏۷‏.‏

 ۸.‏ الف)‏ برخی از کشورها در روزگار ما چگونه مانند فلسطیا عمل کرده‌اند؟‏ ب)‏ امروزه یَهُوَه همانند دوران باستان برای حمایت از قومش چه کرده است؟‏

^۸ در روزگار ما نیز برخی از کشورها مانند فلسطیا با بی‌رحمی با پرستندگان خدا مخالفت می‌کنند.‏ شاهدان مسیحیان یَهُوَه در زندانها یا اردوگاههای نازیها محبوس می‌شوند.‏ فعالیت آنان ممنوع می‌شود.‏ تعدادی از آنها به قتل می‌رسند.‏ مخالفان همچنان «علیه درستکاران توطئه می‌چینند.‏» (‏ مزمور ۹۴:‏۲۱‏،‏ ترجمهٔ تفسیری )‏ این گروه مسیحی در نظر دشمنانشان‏،‏ ‹مسکین› و ‹فقیر› هستند.‏ اما با پشتیبانی یَهُوَه،‏ از فراوانی روحانی برخوردارند در حالیکه دشمنانشان در چنگال قحطی گرفتار هستند.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۵:‏۱۳،‏ ۱۴؛‏ عاموس ۸:‏⁠۱۱‏)‏ هنگامی که یَهُوَه دست خود را بر ضد همتای امروزی فلسطیان دراز کند،‏ این «مسکینان» در امنیت به سر خواهند برد.‏ در کجا؟‏ در کنار «اهل خانهٔ خدا،‏» که عیسی به طور حتم سنگ زاویهٔ آن است‏.‏ (‏ اَفَسُسیان ۲:‏⁠۱۹،‏ ۲۰‏)‏ آنها تحت حمایت «اورشلیم سماوی» یعنی ملکوت آسمانی یَهُوَه،‏ که عیسی مسیح پادشاه آن است،‏ خواهند بود.‏ —‏ عبرانیان ۱۲:‏۲۲؛‏ مکاشفه ۱۴:‏۱‏.‏

موآب به سکوت وادار می‌شود

 ۹.‏ وحی بعدی بر ضد چه کسانی اعلام می‌شود،‏ و آنها چگونه دشمنی خود را نسبت به قوم خدا ثابت کرده‌اند؟‏

^۹ همسایهٔ دیگر اسرائیل موآب است که در شرق بحرالمیّت واقع است.‏ موآبیان بر خلاف فلسطیان با اسرائیلیان خویشاوند هستند زیرا از اخلاف لوط برادرزادهٔ ابراهیم می‌باشند.‏ (‏ پیدایش ۱۹:‏۳۷‏)‏ با وجود این خویشاوندی،‏ موآب با اسرائیل دشمنی دیرینه دارد.‏ برای مثال،‏ در روزگار موسی،‏ پادشاه موآب،‏ بَلعام نبی را اجیر کرد،‏ به این امید که اسرائیلیان را لعنت کند.‏ پس از شکست این نقشه،‏ موآب برای به دام انداختن اسرائیل به فساد اخلاق و پرستش بَعْل متوسل شد.‏ (‏ اعداد ۲۲:‏⁠۴-‏۶؛‏ ۲۵:‏⁠۱-‏۵‏)‏ پس جای تعجب نیست که یَهُوَه به اِشَعْیا ‏«وحی دربارهٔ موآب»‏ را الهام می‌کند!‏ ‏—‏ اِشَعْیا ۱۵:‏۱الف‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ چه بر سر موآب خواهد آمد؟‏

^۱۰ نبوت اِشَعْیا بر ضد شهرها و مناطق متعددی در موآب است منجمله عار،‏ قیر (‏ یا قیرحارَسَت)‏،‏ و دیبون.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۱۵:‏۱ب،‏ ۲الف ‏)‏ موآبیان برای نانهای کشمشی قیرحارَسَت که ظاهراً یکی از محصولات اصلی آن شهر است عزاداری می‌کنند.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۱۶:‏⁠۶،‏ ۷‏،‏ ترجمهٔ تفسیری)‏ سِبْمَه و یَعْزیر نیز که شراب معروفی دارند شکسته و نابود خواهند شد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۱۶:‏⁠۸-‏۱۰ ‏)‏ عْجِلَتْ شَلِشیِّا که به معنی «گوسالهٔ مادهٔ سه ساله» است مانند گاو مادهٔ جوان و تنومندی خواهد بود که از روی دلهره و تشویش فریادهای جگرخراش سر می‌دهد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۱۵:‏۵ ‏)‏ علف آن سرزمین خشک خواهد گشت در حالیکه ‏«آبهای دیمون»‏ به دلیل قتل‌عام موآبیان پر از خون می‌گردد.‏ ‏«آبهای نمِریم»‏ مجازاً یا حقیقتاً ‏«خراب»‏ می‌شود،‏ شاید به این علت که نیروهای دشمن نهرهای آن را سد کرده‌اند.‏ ‏—‏ اِشَعْیا ۱۵:‏⁠۶-‏۹‏.‏

^۱۱ موآبیان کمر خود را به پلاس خواهند بست،‏ یعنی لباس عزا بر تن خواهند کرد.‏ موهای سر خود را به علامت شرم و سوگواری خواهند تراشید.‏ ریشهای آنها به علامت اندوه و حقارت شدید ‏«تراشیده»‏ خواهد شد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۱۵:‏۲ ب-‏۴ )‏ اِشَعْیا از آنجایی که این داوریها را حتمی می‌داند،‏ بشدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد.‏ احساس تأسفی که از مصیبت موآب بر او عارض می‌گردد سبب می‌شود که اندرونش همچون سیمهای بربط (‏ چنگ)‏ بلرزد.‏ ‏—‏ اِشَعْیا ۱۶:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏

۱۲.‏ نبوت اِشَعْیا بر ضد موآب چگونه تحقق یافت؟‏

^۱۲ نبوت فوق چه زمانی تحقق خواهد یافت؟‏ خیلی زود.‏ ‏«این است کلامی که خداوند دربارهٔ موآب از زمان قدیم گفته است.‏ امّا الآن خداوند تکلّم نموده،‏ می‌گوید که بعد از سه سال مثل سالهای مزدور جلال موآب با تمامی جماعت کثیر او محقّر خواهد شد و بقیّهٔ آن بسیار کم و بی‌قوّت خواهند گردید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۶:‏⁠۱۳،‏ ۱۴ ‏)‏ شواهد باستانشناسی این نبوت را تأیید کرده،‏ نشان می‌دهند که در طی قرن هشتم ق.‏د.‏م.‏،‏ موآب بشدت آسیب دید و بسیاری از مناطق آن خالی از سکنه شد.‏ تِغْلَتْ فَلاسَر (‏ تیگلات پیلسر)‏ سوم،‏ نام سالامانو اهل موآب را در میان حکامی آورده است که به او باج و خراج می‌پرداختند.‏ سَنْخاریب از کاموسونادبی،‏ پادشاه موآب خراج می‌گرفت.‏ اَسَرْحَدُّون و آشوربانی‌پال پادشاهان آشور،‏ موسوری و کاماشالتو،‏ پادشاهان موآب را تابعان خود می‌خواندند.‏ قرنها پیش،‏ ملت موآب از صحنهٔ تاریخ محو شد.‏ به جز بقایای چند شهر که تصور می‌شود متعلق به موآبیان بوده‌اند شواهد باستانشناسی دیگری از این مردم که روزگاری یکی از دشمنان قدرتمند اسرائیل بودند به دست نیامده است.‏

‏«موآب» روزگار ما از بین می‌رود

۱۳.‏ امروزه چه سازمانی مشابه موآب وجود دارد؟‏

^۱۳ امروزه نیز سازمانی جهانیی مشابه موآب باستانی وجود دارد.‏ این سازمان،‏ جهان مسیحیت است که بخش اعظم «بابل عظیم» را تشکیل می‌دهد.‏ (‏ مکاشفه ۱۷:‏۵‏)‏ موآب و اسرائیل هر دو از خاندان تارَح،‏ پدر ابراهیم هستند.‏ به همین شکل،‏ جهان مسیحیت نیز همچون جماعت مسیحیان مسح‌شدهٔ امروزی،‏ ادعا می‌کند که ریشه در جماعت مسیحی قرن اول دارد.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۱۶‏)‏ اما جهان مسیحیت —‏ همانند موآب —‏ فاسد است و ابتذال روحانی را ترویج می‌دهد و به جای پرستش یَهُوَه،‏ خدای حقیقی،‏ به پرستش خدایان دیگر می‌پردازد.‏ (‏ یعقوب ۴:‏۴؛‏ ۱یوحنّا ۵:‏⁠۲۱‏)‏ طبقهٔ رهبران جهان مسیحیت با کسانی که به موعظهٔ بشارت ملکوت اشتغال دارند مخالفت می‌کنند.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏⁠۹،‏ ۱۴‏.‏

۱۴.‏ با اینکه یَهُوَه بر ضد «موآب» امروزی تقدیر می‌نماید،‏ چه امیدی برای تک‌تک اعضای این سازمان وجود دارد؟‏

^۱۴ موآب سرانجام سرکوب شد.‏ همین سرنوشت در انتظار جهان مسیحیت است.‏ یَهُوَه با استفاده از همتای امروزی آشور،‏ موجبات نابودی آن را فراهم خواهد آورد.‏ (‏ مکاشفه ۱۷:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ اما برای مردم «موآب» امروزی جای امیدواری وجود دارد زیرا اِشَعْیا در حین نبوت علیه موآب می‌گوید:‏ ‏«کُرسی به رحمت استوار خواهد گشت و کسی به راستی بر آن در خیمهٔ داود خواهد نشست که داوری کند و انصاف را بطلبد و به جهت عدالت تعجیل نماید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۶:‏⁠۵ ‏)‏ در سال ۱۹۱۴،‏ یَهُوَه تخت پادشاهی عیسی را که حاکمی است از دودمان داود پادشاه،‏ استوار ساخت.‏ پادشاهی عیسی نشانهٔ لطف یَهُوَه است،‏ و مطابق عهد خدا با داود پادشاه،‏ تا ابد ادامه خواهد یافت.‏ (‏ مزمور ۷۲:‏۲؛‏ ۸۵:‏⁠۱۰،‏ ۱۱؛‏ ۸۹:‏⁠۳،‏ ۴؛‏ لوقا ۱:‏⁠۳۲‏)‏ بسیاری از اهالی فروتن «موآب» امروزی آن را ترک کرده و زیر فرمان عیسی درآمده‌اند تا حیات یابند.‏ (‏ مکاشفه ۱۸:‏۴‏)‏ چقدر برای ایشان مایهٔ تسلّی است که عیسی ‹انصاف را بر امّت‌ها› روشن می‌سازد!‏ —‏ متّیٰ ۱۲:‏۱۸؛‏ اِرْمیا ۳۳:‏⁠۱۵‏.‏

دمشق به ویرانه مبدل می‌شود

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ دمشق و اسرائیل چه گامهایی علیه یهودا برمی‌دارند،‏ و نتیجهٔ این کار برای دمشق چیست؟‏ ب)‏ وحی بر ضد دمشق چه کسان دیگری را در بر می‌گیرد؟‏ پ)‏ مسیحیان امروز از اسرائیل چه درسی می‌گیرند؟‏

^۱۵ در ادامه،‏ اِشَعْیا ‏«وحی دربارهٔ دمشق»‏ را شرح می‌دهد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۱۷:‏⁠۱-‏۶ خوانده شود.‏‏)‏ دمشق که در شمال اسرائیل واقع است،‏ «سر اَرام» یا سر سوریه می‌باشد.‏ (‏ اِشَعْیا ۷:‏⁠۸‏)‏ رَصین پادشاه دمشق به اتفاق فَقَح پادشاه اسرائیل در طی حکومت آحاز،‏ پادشاه یهودا،‏ به یهودا یورش می‌برند.‏ اما به درخواست آحاز،‏ تِغْلَتْ فَلاسَر سوم،‏ پادشاه آشور،‏ با دمشق وارد جنگ می‌شود و پس از فتح شهر بسیاری از اهالی آن را به تبعید می‌فرستد.‏ از آن پس دمشق دیگر برای یهودا خطری نمی‌آفریند.‏ —‏ ۲پادشاهان ۱۶:‏⁠۵-‏۹؛‏ ۲تواریخ ۲۸:‏⁠۵،‏ ۱۶‏.‏

^۱۶ احتمالاً به دلیل پیمان اتحادِ بین اسرائیل و دمشق،‏ کلام یَهُوَه بر ضد دمشق،‏ کیفرهای پادشاهی بی‌ایمان شمال را نیز در بر دارد.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۷:‏⁠۳-‏۶‏)‏ اسرائیل همچون مزرعه‌ای در وقت درو خواهد بود که دانهٔ اندکی به بار آورده یا مانند درخت زیتونی خواهد بود که اغلب میوه‌های آن را از شاخه‌هایش تکانده‌اند.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۷:‏⁠۴-‏۶‏)‏ چه درس عبرتی برای همهٔ کسانی که خود را به یَهُوَه وقف کرده‌اند!‏ یَهُوَه از آنها انتظار دارد که خود را منحصراً به او وقف کنند و او را از صمیم قلب عبادت نمایند.‏ او از کسانی که با برادران خود دشمنی می‌کنند تنفر دارد.‏ —‏ خروج ۲۰:‏۵؛‏ اِشَعْیا ۱۷:‏⁠۱۰،‏ ۱۱؛‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۸-‏۵۰‏.‏

اطمینان کامل به یَهُوَه

۱۷،‏ ۱۸.‏ الف)‏ برخی در اسرائیل در مقابل هشدارهای یَهُوَه چه واکنشی از خود نشان می‌دهند،‏ اما واکنش اکثر مردم چگونه است؟‏ ب)‏ رویدادهای امروز چه شباهتی با رویدادهای روزگار حِزْقیّا دارد؟‏

^۱۷ اِشَعْیا در ادامه می‌نویسد:‏ ‏«در آن روز انسان به سوی آفرینندهٔ خود نظر خواهد کرد و چشمانش به سوی قدّوس اسرائیل خواهد نگریست.‏ و به سوی مذبح‌هایی که به دستهای خود ساخته است نظر نخواهد کرد و به آنچه با انگشتهای خویش بنا نموده یعنی اشیریم و بتهای آفتاب نخواهد نگریست.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۷:‏⁠۷،‏ ۸ ‏)‏ آری،‏ برخی در اسرائیل به هشدار یَهُوَه توجه می‌کنند.‏ برای مثال،‏ هنگامی که حِزْقیّا دعوتنامه‌ای برای اسرائیلیان می‌فرستد و آنها را برای برگزاری عید فِصَح به یهودا دعوت می‌کند،‏ برخی می‌پذیرند و راهی جنوب می‌شوند تا در کنار برادران خود پرستش پاک را به جا آورند.‏ (‏ ۲تواریخ ۳۰:‏۱-‏۱۲‏)‏ با وجود این،‏ اکثر آنها حاملان این دعوتنامه را به باد تمسخر می‌گیرند.‏ اسرائیل به نحو غیر قابل علاجی به ارتداد گراییده است.‏ از اینرو تقدیر یَهُوَه بر ضد آن سرزمین تحقق می‌یابد.‏ آشور شهرهای اسرائیل را نابود می‌سازد و آن سرزمین متروک و مراتعش خشک می‌گردد.‏ ‏—‏ اِشَعْیا ۱۷:‏⁠۹-‏۱۱ خوانده شود.‏

^۱۸ آیا در روزگار ما نیز چنین است؟‏ اسرائیل ملتی مرتد بود.‏ به همین دلیل،‏ روشی که حِزْقیّا برگزید تا افراد آن ملت را به سوی پرستش حقیقی فرا خواند،‏ یادآور روشی است که امروزه مسیحیان حقیقی برای کمک به افرادی که در سازمان مرتد جهان مسیحیت عضویت دارند،‏ به کار می‌گیرند.‏ از سال ۱۹۱۹،‏ پیام‌آورانی از «اسرائیل خدا» به داخل جهان مسیحیت قدم نهاده‌اند تا از مردم برای شرکت در پرستش پاک دعوت نمایند.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۶‏)‏ اکثر مردم این دعوت را نپذیرفته‌اند.‏ بسیاری از آنها پیام‌آوران را استهزا کرده‌اند.‏ اما برخی این دعوت را پذیرفته‌اند.‏ تعداد این افراد در حال حاضر به میلیونها نفر می‌رسد و ‹چشمانشان به سوی قدّوس اسرائیل می‌نگرد› و از او آموزش می‌گیرند.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۴:‏۱۳‏)‏ آنها پرستش بر مذبحهای نامقدس یعنی سرسپردگی و توکل به خدایان ساخت بشر را کنار می‌گذارند و با اشتیاق به سوی یَهُوَه روی می‌آورند.‏ (‏ مزمور ۱۴۶:‏⁠۳،‏ ۴‏)‏ هر یک از آنها همچون میکاه،‏ نبی معاصر اِشَعْیا می‌گوید:‏ «من به سوی خداوند نگرانم و برای خدای نجات خود انتظار می‌کشم و خدای من مرا اجابت خواهد نمود.‏» —‏ میکاه ۷:‏⁠۷‏.‏

۱۹.‏ یَهُوَه چه کسانی را عتاب خواهد کرد،‏ و این عتاب برای آنها به چه معنایی خواهد بود؟‏

^۱۹ براستی که تفاوت بین آنها و کسانی که به انسان فانی توکل می‌کنند از زمین تا آسمان است!‏ در این روزهای آخر،‏ موج خشونت و اغتشاش جامعهٔ بشری را فرا گرفته است.‏ «دریای» انسانهای ناآرام و نافرمان،‏ دستخوش انقلاب و نارضایتی است.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۷:‏۲۰؛‏ مکاشفه ۸:‏⁠۸،‏ ۹؛‏ ۱۳:‏⁠۱‏)‏ یَهُوَه این تودهٔ پرهیاهوی مردم را «عتاب» خواهد کرد.‏ همهٔ سازمانها و افرادی که دردسرآفرین هستند به وسیلهٔ ملکوت آسمانی او نابود خواهند گشت و ‏«به جای دور خواهند گریخت .‏ .‏ .‏ مثل غبار در برابر گردباد.‏» —‏ اِشَعْیا ۱۷:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ مکاشفه ۱۶:‏⁠۱۴،‏ ۱۶‏.‏

۲۰.‏ مسیحیان حقیقی با وجود آنکه مورد ‹تاراج› ملتها قرار می‌گیرند،‏ چه اطمینانی دارند؟‏

^۲۰ نتیجه چه خواهد بود؟‏ اِشَعْیا می‌گوید:‏ ‏«در وقت شام اینک خوف است و قبل از صبح نابود می‌شوند.‏ نصیب تاراج‌کنندگان ما و حصّهٔ غارت‌نمایندگان ما همین است.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۷:‏۱۴ ‏)‏ بسیاری قوم یَهُوَه را غارت می‌کنند و با آنان با خشونت و بی‌احترامی رفتار می‌کنند.‏ منتقدان مغرض و مخالفان متعصب به مسیحیان حقیقی به چشم طعمه‌ای آسان می‌نگرند زیرا به ادیان بزرگ دنیا تعلق نداشته و نمی‌خواهند تعلق داشته باشند.‏ اما قوم خدا اطمینان دارند که «صبح» در راه است و چیزی به پایان مصیبتهایشان باقی نمانده است.‏ —‏ ۲تَسّالونیکیان ۱:‏⁠۶-‏۹؛‏ ۱پِطْرُس ۵:‏⁠۶-‏۱۱‏.‏

هدیه‌ای از اتیوپی برای یَهُوَه

۲۱،‏ ۲۲.‏ هشدار بعدی به کدام کشور داده می‌شود،‏ و کلام الهام‌شده به اِشَعْیا چگونه به تحقق می‌پیوندند؟‏

^۲۱ اتیوپی (‏ حَبَش)‏ که در جنوب مصر واقع است،‏ حداقل دو بار در فعالیتهای نظامی علیه یهودا شرکت داشته است.‏ (‏ ۲تواریخ ۱۲:‏⁠۲،‏ ۳؛‏ ۱۴:‏⁠۱،‏ ۹-‏۱۵؛‏ ۱۶:‏⁠۸‏)‏ اِشَعْیا در اینجا کیفر آن کشور را پیشگویی می‌کند:‏ ‏«وای بر زمینی که در آن آواز بالها است که به آن طرف نهرهای کوش [‏اتیوپی‏] می‌باشد!‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۸:‏⁠۱-‏۶ خوانده شود.‏‏)‏a یَهُوَه فرمان می‌دهد که اتیوپی ‹بریده و دور انداخته› شود.‏

^۲۲ شواهد تاریخی برآنند که در اواخر قرن هشتم ق.‏د.‏م.‏،‏ اتیوپی مصر را تصرف و حدود ۶۰ سال بر آن حکومت کرد.‏ سپس نوبت به اَسَرْحَدُّون و آشوربانی‌پال،‏ امپراتوران آشور رسید که به مصر حمله‌ور شوند.‏ پس از نابودی تِب به دست آشوربانی‌پال،‏ آشور مصر را به انقیاد خود درآورد و بدین ترتیب به سلطهٔ اتیوپی بر درهٔ نیل پایان بخشید.‏ (‏ اِشَعْیا ۲۰:‏⁠۳-‏۶ نیز ملاحظه شود.‏)‏ تحقق این نبوت در روزگار ما چگونه بوده است؟‏

۲۳.‏ اتیوپی (‏ یا کوش)‏ امروزی چه نقشی بر عهده دارد و چرا نابود می‌گردد؟‏

^۲۳ در نبوت دانیال مربوط به «زمان آخر» آمده است که «پادشاه [ستیزه‌جوی] شمال،‏» اهالی اتیوپی (‏ حَبَشیان)‏ و اهالی لیبی (‏ لُبّیان)‏ را «در موکب» خود دارد یا به عبارت دیگر،‏ آنها رهبری وی را پذیرفته‌اند.‏ (‏ دانیال ۱۱:‏⁠۴۰-‏۴۳‏)‏ نام اتیوپی (‏ کوش)‏ در میان نیروهای نظامی ‹جوج از زمین ماجوج› نیز قید شده است.‏ (‏ حِزْقِیال ۳۸:‏⁠۲-‏۵،‏ ۸‏)‏ نیروهای جوج که شامل پادشاه شمال نیز می‌شود،‏ هنگام حمله به ملت مقدس یَهُوَه نابود می‌گردند.‏ از اینرو دست یَهُوَه بر ضد اتیوپی (‏ یا کوش)‏ امروزی به دلیل مخالفتش با سلطنت یَهُوَه دراز خواهد گشت.‏ —‏ حِزْقِیال ۳۸:‏⁠۲۱-‏۲۳؛‏ دانیال ۱۱:‏۴۵‏.‏

۲۴.‏ یَهُوَه از چه جهاتی از کشورها «هدیه» دریافت می‌کند؟‏

^۲۴ اما در نبوت همچنین قید می‌شود:‏ ‏«در آن زمان هدیه‌ای برای یَهُوَه صبایوت از قوم بلندقدّ و برّاق و از قومی که از ابتدایش تاکنون مهیب است .‏ .‏ .‏ به مکان اسم یَهُوَه صبایوت یعنی به کوه صهیون آورده خواهد شد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۸:‏۷ ‏)‏ حکومتهای دنیا با اینکه سلطنت یَهُوَه را به رسمیت نمی‌شناسند اما در برخی موارد به نفع قوم یَهُوَه عمل کرده‌اند.‏ در برخی از کشورها مقامات مسئول قوانینی وضع و تصمیمات قضایی اتخاذ کرده‌اند که بر طبق آنها به پرستندگان وفادار یَهُوَه حقوق قانونی تعلق می‌گیرد.‏ (‏ اعمال ۵:‏⁠۲۹؛‏ مکاشفه ۱۲:‏⁠۱۵،‏ ۱۶‏)‏ علاوه بر این هدایای دیگری نیز وجود دارند.‏ «پادشاهان هدایا نزد تو خواهند آورد .‏ .‏ .‏ [«اشیای برنزی،‏» د ج ] از مصر خواهند آمد و حبشه [اتیوپی] دستهای خود را نزد خدا بزودی دراز خواهد کرد.‏» (‏ مزمور ۶۸:‏۲۹-‏۳۱‏)‏ در حال حاضر،‏ میلیونها نفر از اهالی خداترس اتیوپی (‏ یا حبشهٔ)‏ امروزی،‏ «هدیه‌ای» به شکل پرستش به حضور یَهُوَه می‌آورند.‏ (‏ مَلاکی ۱:‏⁠۱۱‏)‏ آنها در کار عظیم موعظهٔ بشارت ملکوت در تمام عالم شرکت دارند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴؛‏ مکاشفه ۱۴:‏⁠۶،‏ ۷‏)‏ براستی که هدیهٔ نفیسی به درگاه یَهُوَه پیشکش می‌کنند!‏ —‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۵‏.‏

دل مصر گداخته می‌شود

۲۵.‏ هنگام تحقق آنچه در اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۱-‏۱۱ آمده است،‏ چه بر سر مصر باستان می‌آید؟‏

^۲۵ همسایهٔ همجوار یهودا در جنوب،‏ مصر است یعنی دشمن دیرین قوم عهدِ خدا.‏ در کتاب اِشَعْیا باب ۱۹ وضعیت نابسامان مصر در هنگامی که وی در قید حیات است ذکر شده است.‏ جنگ داخلی در آن کشور در جریان است و «شهر با شهر و کشور با کشور» در جنگند.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۲،‏ ۱۳،‏ ۱۴‏)‏ بر طبق شواهد تاریخ‌نگاران چند سلسله در مناطق مختلف آن کشور به طور همزمان بر سر کار بوده و با هم رقابت داشته‌اند.‏ حکمت معروف مصر،‏ با همهٔ ‹بتها و فالگیرانش› قادر نیست آن کشور را از «دست آقای ستم‌کیش» نجات بخشد.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۳،‏ ۴‏)‏ مصر به ترتیب زیر سلطهٔ آشور،‏ بابل،‏ پارس،‏ یونان،‏ و روم در می‌آید.‏ همهٔ این رویدادها تحقق نبوتهایی است که در اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۱-‏۱۱ آمده‌اند.‏

۲۶.‏ اهالی «مصر» امروزی هنگام تحقق وسیعتر آن نبوت،‏ چگونه در مقابل اَعمال داوری یَهُوَه واکنش نشان خواهند داد؟‏

^۲۶ با این حال،‏ در کتاب مقدس،‏ مصر غالباً مظهر دنیای شیطان است.‏ (‏ حِزْقِیال ۲۹:‏۳؛‏ یوئیل ۳:‏⁠۱۹؛‏ مکاشفه ۱۱:‏⁠۸‏)‏ بدین ترتیب آیا ‏«وحی دربارهٔ مصر»‏ که در کتاب اِشَعْیا آمده است در ابعاد وسیعتری تحقق خواهد یافت؟‏ آری،‏ بی‌شک!‏ سرآغاز این نبوت توجه خواننده را جلب می‌کند و از این قرار است:‏ ‏«اینک خداوند بر اَبْرِ تیزرو سوار شده،‏ به مصر می‌آید و بُتهای مصر از حضور وی خواهد لرزید و دلهای مصریان در اندرون ایشان گداخته خواهد شد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏۱ ‏)‏ یَهُوَه بزودی بر ضد سازمان شیطان وارد عمل خواهد شد.‏ در آن زمان،‏ بی‌اعتبار بودن خدایان این سیستم ثابت خواهد شد.‏ (‏ مزمور ۹۶:‏۵؛‏ ۹۷:‏⁠۷‏)‏ «دلهای مصریان در اندرون ایشان» از ترس «گداخته خواهد شد.‏» عیسی در مورد آن زمان،‏ چنین پیشگویی کرده است:‏ «حیرت از برای امّت‌ها روی خواهد نمود به سبب شوریدن دریا و امواجش.‏ و دلهای مردم ضعف خواهد کرد از خوف و انتظار آن وقایعی که بر ربع مسکون ظاهر می‌شود.‏» —‏ لوقا ۲۱:‏⁠۲۵،‏ ۲۶‏.‏

۲۷.‏ چه اختلافات داخلی در «مصر» پیشگویی شده بود،‏ و چگونه این پیشگویی امروزه تحقق می‌یابد؟‏

^۲۷ یَهُوَه در مورد زمانی که به اجرای داوری او منجر خواهد شد چنین نبوت می‌کند:‏ ‏«مصریان را بر مصریان خواهم برانگیخت.‏ برادر با برادر خود و همسایه با همسایهٔ خویش و شهر با شهر و کشور با کشور جنگ خواهند نمود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۲ ‏)‏ از هنگام برقراری ملکوت خدا در سال ۱۹۱۴،‏ «نشان حضور» عیسی را می‌توان در جنگهای بین ملتها و دولتها با یکدیگر مشاهده کرد.‏ کشتارهای قبیله‌ای،‏ قتل‌عامهای خونین،‏ و به اصطلاح پاکسازی قومی در این روزهای آخر میلیونها نفر را به کام مرگ فرستاده است.‏ با نزدیکتر شدن پایان این سیستم بر وخامت چنین «دردهای زه» افزوده می‌شود.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏⁠۳ د ج،‏ ۷،‏ ۸.‏

۲۸.‏ آیا دین کاذب در روز داوری قادر به نجات این سیستم کنونی خواهد بود؟‏

^۲۸ ‏«روح مصر در اندرونش افسرده شده،‏ مشورتش را باطل خواهم گردانید و ایشان از بتها و فالگیران و صاحبان اجنّه و جادوگران سؤال خواهند نمود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۳ ‏)‏ هنگامی که موسی به حضور فرعون رسید،‏ کاهنان مصر به دلیل آنکه قادر نبودند با قدرت یَهُوَه برابری کنند شرمگین گشتند.‏ (‏ خروج ۸:‏۱۸،‏ ۱۹؛‏ اعمال ۱۳:‏۸؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏⁠۸‏)‏ به همین شکل در روز داوری،‏ دین کاذب نیز قادر نخواهد بود سیستم فاسد کنونی را نجات بخشد.‏ (‏ با اِشَعْیا ۴۷:‏⁠۱،‏ ۱۱-‏۱۳ مقایسه شود.‏)‏ در آخر،‏ مصر زیر سیطرهٔ «آقای ستم‌کیش،‏» یعنی آشور درآمد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۱۹:‏۴ ‏)‏ این واقعه مظهر آیندهٔ تاریک سیستم کنونی است.‏

۲۹.‏ هنگام فرا رسیدن روز یَهُوَه،‏ آیا کاری از دست سیاستمداران بر خواهد آمد؟‏

^۲۹ آیا کاری از دست رهبران سیاسی برخواهد آمد؟‏ آیا آنها می‌توانند کمکی بکنند؟‏ ‏«سروران صوعن بالکلّ احمق می‌شوند و مشورت مشیران دانشمند فرعون وحشی می‌گردد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۵-‏۱۱ خوانده شود.‏‏)‏ امید بستن به مشیران یا مشاوران بشری در روز داوری کاری بیهوده و نابخردانه خواهد بود!‏ مشاوران بشری حتی اگر همهٔ حکمت عالم را در اختیار داشته باشند،‏ باز آنان را کفایت نخواهد کرد زیرا از حکمت الهی بی‌بهره‌اند.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۳:‏⁠۱۹‏)‏ آنان یَهُوَه را رد کرده‌اند و علم،‏ فلسفه،‏ پول،‏ خوشگذرانی،‏ و خدایان دیگر را جانشین وی ساخته‌اند.‏ در نتیجه،‏ از مقاصد خدا بی‌اطلاعند و فریب خورده و مبهوت بر جای مانده‌اند و کارهایشان بیهوده و پوچ است.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۱۹:‏۱۲-‏۱۵ خوانده شود.‏‏)‏ «حکیمان شرمنده و مدهوش و گرفتار شده‌اند.‏ اینک کلام خداوند را ترک نموده‌اند پس چه نوع حکمتی دارند؟‏» —‏ اِرْمیا ۸:‏⁠۹‏.‏

آیت و شاهدی برای یَهُوَه

۳۰.‏ چگونه است که «زمین یهودا باعث خوف مصر خواهد شد»؟‏

^۳۰ با اینکه رهبران «مصر،‏» ‏«مثل زنان»‏ ضعیف هستند،‏ هنوز افرادی وجود دارند که در پی حکمت خدایی می‌باشند.‏ مسح‌شدگان یَهُوَه و یارانشان ‹فضایل او را اعلام می‌نمایند.‏› (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏۱۶؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏⁠۹‏)‏ آنها تمام تلاش خود را می‌کنند تا به مردم در مورد سقوط قریب‌الوقوع سازمان شیطان هشدار دهند.‏ اِشَعْیا وقوع این امر را در آینده پیش‌بینی می‌کند و می‌گوید:‏ ‏«زمین یهودا باعث خوف مصر خواهد شد که هر که ذکر آن را بشنود خواهد ترسید به سبب تقدیری که یَهُوَه صبایوت بر آن مقدّر نموده است.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏۱۷ ‏)‏ پیام‌آوران وفادار یَهُوَه به کار خود ادامه داده‌اند و حقیقت را به مردم می‌گویند،‏ حقیقتی که شامل اعلام مصیبتهایی می‌باشد که یَهُوَه پیشگویی کرده است.‏ (‏ مکاشفه ۸:‏⁠۷-‏۱۲؛‏ ۱۶:‏⁠۲-‏۱۲‏)‏ رهبران مذهبی دنیا از این بابت خشنود نیستند.‏

۳۱.‏ چگونه است که «زبان کنعان» در شهرهای مصر صحبت می‌شود:‏ الف)‏ در زمان باستان به چه صورت؟‏ ب)‏ در روزگار ما به چه صورت؟‏

^۳۱ نتیجهٔ غیرمنتظرهٔ اعلام این مصائب چیست؟‏ ‏«در آن روز پنج شهر در زمین مصر به زبان کنعان متکلّم شده،‏ برای یَهُوَه صبایوت قسم خواهند خورد و یکی شهر هلاکت نامیده خواهد شد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏۱۸ ‏)‏ در روزگار باستان این نبوت ظاهراً هنگامی تحقق یافت که یهودیانی که به شهرهای مصر گریخته بودند در این شهرها به زبان عبری تکلم می‌کردند.‏ (‏ اِرْمیا ۲۴:‏⁠۱،‏ ۸-‏۱۰؛‏ ۴۱:‏⁠۱-‏۳؛‏ ۴۲:‏⁠۹–‏​۴۳:‏۷؛‏ ۴۴:‏⁠۱‏)‏ در روزگار ما،‏ مردمی در قلمرو «مصر» به سر می‌برند که سخن گفتن به «زبان پاک» حقیقت کتاب مقدس را آموخته‌اند.‏ (‏ صَفَنْیا ۳:‏⁠۹‏)‏ یکی از این پنج شهر مجازی،‏ «شهر هلاکت» نامیده شده است،‏ زیرا آن بخش از «زبان پاک» است که به رسوا کردن و به «هلاکت» رساندن سازمان شیطان مربوط می‌شود.‏

۳۲.‏ الف)‏ چه «مذبحی» در میان زمین مصر وجود دارد؟‏ ب)‏ مسح‌شدگان چگونه مانند «ستونی» در مرز مصر هستند؟‏

^۳۲ به یاری کار موعظهٔ قوم یَهُوَه،‏ نام عظیم او به طور حتم در این سیستم شناخته خواهد شد.‏ ‏«در آن روز مذبحی برای خداوند در میان زمین مصر و ستونی نزد حدودش برای خداوند خواهد بود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۱۹ ‏)‏ این سخنان گویای مقام مسیحیان مسح‌شده است که با خدا عهد بسته‌اند.‏ (‏ مزمور ۵۰:‏⁠۵‏)‏ آنان در مقام ‹مذبح› قربانیهای خود را تقدیم می‌کنند؛‏ و در مقام «ستون و بنیاد راستی» یا حقیقت در مورد یَهُوَه شهادت می‌دهند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏⁠۱۵؛‏ رومیان ۱۲:‏۱؛‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ آنها «در میان زمین» و در بیش از ۲۳۰ کشور و جزیرهٔ مختلف در کنار «گوسفندان دیگر» به سر می‌برند.‏ با وجود این «از جهان نیستند.‏» (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶؛‏ ۱۷:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ گویی آنها بر مرز بین این دنیا و ملکوت خدا ایستاده‌اند و آماده‌اند تا از آن مرز عبور کرده و پاداش آسمانی خویش را دریافت دارند.‏

۳۳.‏ مسح‌شدگان از چه نظر «آیتی» و «شاهدی» در «مصر» هستند؟‏

^۳۳ اِشَعْیا در ادامه می‌گوید:‏ ‏«آن آیتی و [‏‏«شاهدی،‏»‏ د ج] برای یَهُوَه صبایوت در زمین مصر خواهد بود.‏ زیرا که نزد خداوند به سبب جفاکنندگان خویش استغاثه خواهند نمود و او نجات‌دهنده و حمایت‌کننده‌ای برای ایشان خواهد فرستاد و ایشان را خواهد رهانید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏۲۰ ‏)‏ مسح‌شدگان به عنوان ‹آیت› و ‹شاهد،‏› رهبری کار موعظه و تمجید نام یَهُوَه را در این سیستم بر عهده دارند.‏ (‏ اِشَعْیا ۸:‏⁠۱۸؛‏ عبرانیان ۲:‏⁠۱۳‏)‏ فریاد ستم‌دیدگان در سراسر جهان به گوش می‌رسد،‏ و حکومتهای بشری قادر به یاری آنها نیستند.‏ اما یَهُوَه نجات‌دهنده‌ای بزرگ یعنی عیسی مسیحِ پادشاه را خواهد فرستاد تا همهٔ افتادگان را رها سازد.‏ هنگامی که این روزهای آخر به نقطهٔ اوج خود یعنی جنگ حارمَجِدّون برسند،‏ او نجات و برکات جاودانی برای انسانهای خداترس به ارمغان خواهد آورد.‏ —‏ مزمور ۷۲:‏⁠۲،‏ ۴،‏ ۷،‏ ۱۲-‏۱۴‏.‏

۳۴.‏ الف)‏ «مصریان» چگونه یَهُوَه را خواهند شناخت و چه قربانی و هدیه‌ای به او خواهند داد؟‏ ب)‏ یَهُوَه چه وقت «مصر» را خواهد زد،‏ و چه شفایی در پی آن خواهد آمد؟‏

^۳۴ تا فرا رسیدن آن زمان،‏ ارادهٔ خدا بر آن است که همهٔ انسانها به معرفت راستی دست پیدا کنند و نجات یابند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏۴‏)‏ لذا اِشَعْیا می‌نویسد:‏ ‏«‏خداوند بر مصریان معروف خواهد شد و در آن روز مصریان خداوند را خواهند شناخت و با ذبایح و هدایا او را عبادت خواهند کرد و برای خداوند نذر کرده،‏ آن را وفا خواهند نمود.‏ و خداوند مصریان را خواهد زد و به زدن شفا خواهد داد زیرا چون به سوی خداوند بازگشت نمایند ایشان را اجابت نموده،‏ شفا خواهد داد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۲۱،‏ ۲۲ ‏)‏ مردمی از همهٔ ملتهای دنیای شیطان،‏ یعنی تعدادی از «مصریان» با یَهُوَه آشنا می‌شوند و برای او قربانی یا به عبارت دیگر «ثمرهٔ لبهایی را که به اسم او معترف» هستند،‏ می‌گذرانند.‏ (‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۵‏)‏ آنها با وقف خود به یَهُوَه،‏ به او نذر می‌کنند و نذر خود را به جا می‌آورند زیرا در زندگی با وفاداری کمر به خدمت او می‌بندند.‏ یَهُوَه پس از آنکه در حارمَجِدّون این سیستم را ‹می‌زند،‏› به وسیلهٔ ملکوت خود انسانها را شفا خواهد داد.‏ در طی حکومت هزارسالهٔ عیسی،‏ انسانها از لحاظ روحانی،‏ ذهنی،‏ اخلاقی،‏ و جسمی به کمال خواهند رسید —‏ براستی که معنای شفا یافتن همین است!‏ —‏ مکاشفه ۲۲:‏⁠۱،‏ ۲‏.‏

‏‹قوم من مبارک باشند›‏

۳۵،‏ ۳۶.‏ هنگام تحقق اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۲۳-‏۲۵‏،‏ چه ارتباطی بین مصر،‏ آشور و اسرائیل در دوران باستان به وجود آمد؟‏

^۳۵ اِشَعْیای نبی سپس تحولات چشمگیری را پیش‌بینی می‌کند:‏ ‏«در آن روز شاهراهی از مصر به آشور خواهد بود و آشوریان به مصر و مصریان به آشور خواهند رفت و مصریان با آشوریان عبادت خواهند نمود.‏ در آن روز اسرائیل سوم مصر و آشور خواهد شد و آنها در میان جهان برکت خواهند بود.‏ زیرا که یَهُوَه صبایوت آنها را برکت داده خواهد گفت قوم من مصر و صنعت دست من آشور و میراث من اسرائیل مبارک باشند.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۱۹:‏⁠۲۳-‏۲۵ ‏)‏ آری،‏ روزی فرا خواهد رسید که روابط دوستانه‌ای بین مصر و آشور برقرار خواهد شد.‏ چگونه؟‏

^۳۶ در گذشته،‏ هر گاه یَهُوَه قوم خویش را از چنگ ملتها نجات می‌بخشید گویی برای ایشان شاهراهی به سوی آزادی می‌کشید.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۱۶؛‏ ۳۵:‏⁠۸-‏۱۰؛‏ ۴۹:‏⁠۱۱-‏۱۳؛‏ اِرْمیا ۳۱:‏⁠۲۱‏)‏ این نبوت در مقیاس کوچک هنگامی تحقق یافت که پس از شکست بابل،‏ تبعیدیان از آشور و مصر و بابل به سرزمین موعود بازگردانده شدند.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۱۱‏)‏ آیا این نبوت در روزگار ما نیز تحقق می‌یابد؟‏

۳۷.‏ چگونه است که میلیونها نفر امروزه طوری زندگی می‌کنند که گویی شاهراهی بین «آشور» و «مصر» وجود دارد؟‏

^۳۷ امروزه،‏ باقیماندهٔ مسح‌شدگان اسرائیل روحانی ‹ در میان جهان برکتی› شمرده می‌شوند.‏ آنان پرستش حقیقی را ترویج می‌دهند و پیام ملکوت را به مردم همهٔ کشورها اعلام می‌کنند.‏ برخی از این کشورها مانند آشور بر قدرت نظامی خود متکی هستند.‏ برخی دیگر مانند مصر که زمانی در نقش «پادشاه جنوب» در نبوت دانیال ظاهر شد،‏ لیبرال هستند.‏ (‏ دانیال ۱۱:‏⁠۵،‏ ۸‏)‏ میلیونها نفر از افراد کشورهای نظامی و لیبرال راه پرستش پاک را در پیش گرفته‌اند.‏ بدین ترتیب،‏ مردمی متشکل از همهٔ کشورهای جهان در «عبادت» خود با یکدیگر متحدند.‏ در میان آنها هیچگونه تقسیمات ملی وجود ندارد.‏ آنان به یکدیگر مهر می‌ورزند و براستی می‌توان گفت که ‹آشور به مصر و مصر به آشور می‌رود.‏› درست مانند آنکه شاهراهی بین آنها وجود دارد.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۲:‏⁠۱۷‏.‏

۳۸.‏ الف)‏ چگونه «اسرائیل سوم مصر و آشور خواهد شد»؟‏ ب)‏ چرا یَهُوَه می‌گوید که ‹قوم من مبارک باشند›؟‏

^۳۸ اما چگونه «اسرائیل سوم مصر و آشور خواهد شد»؟‏ در آغاز «زمان آخر» اغلب کسانی که بر روی زمین به یَهُوَه خدمت می‌کردند اعضای «اسرائیل خدا» بودند.‏ (‏ دانیال ۱۲:‏۹؛‏ غَلاطیان ۶:‏⁠۱۶‏)‏ از دههٔ ۱۹۳۰،‏ گروه عظیمی از «گوسفندان دیگر» پدیدار شده‌اند که امید به زندگی بر روی زمین دارند.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶الف؛‏ مکاشفه ۷:‏۹‏)‏ افراد این گروه از میان ملتها —‏ که مصر و آشور مظهر آنها هستند —‏ به خانهٔ پرستش یَهُوَه سرازیر می‌شوند و از دیگران نیز دعوت می‌کنند تا به آنها بپیوندند.‏ (‏ اِشَعْیا ۲:‏⁠۲-‏۴‏)‏ آنها نیز مانند برادران مسح‌شدهٔ خود به کار موعظه می‌پردازند و با آزمایشهای مشابهی روبرو هستند و همان وفاداری و کمال اخلاقی را از خود نشان می‌دهند و بر سر همان سفرهٔ روحانی می‌نشینند.‏ براستی که مسح‌شدگان و «گوسفندان دیگر» «یک گله و یک شبان» هستند.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶ب‏)‏ آیا می‌توان در این امر تردید داشت که یَهُوَه با در نظر داشتن غیرت و بردباری‌شان از فعالیتهای آنان رضایت دارد؟‏ بی‌تردید،‏ به همین دلیل است که آنها را برکت داده می‌گوید:‏ ‹قوم من مبارک باشند›!‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹۱]‏

جنگجویان فلسطیا در حال حمله به دشمن (‏ کنده‌کاری مصری،‏ قرن دوازدهم ق.‏د.‏م.‏)‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹۲]‏

نقش‌برجسته‌ایی بر روی سنگ از جنگجو یا خدایی موآبی (‏ بین قرون یازدهم و هشتم ق.‏د.‏م.‏)‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹۶]‏

جنگجوی اهل سوریه سوار بر شتر (‏ قرن نهم ق.‏د.‏م.‏)‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹۸]‏

‏«دریای» انسانهای ناآرام و نافرمان،‏ دستخوش انقلاب و نارضایتی است

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۰۳]‏

کاهنان مصر قادر نبودند با قدرت یَهُوَه برابری کنند