مسیحیان بی‌طرف در ایّام آخر

‏«ایشان از جهان نیستند چنانکه من از جهان نمی‌باشم.‏» —‏ یوحنّا ۱۷:‏۱۶‏.‏

۱،‏ ۲.‏ عیسی دربارهٔ رابطهٔ پیروانش با جهان چه گفت و چه سؤالاتی در این خصوص مطرح می‌شود؟‏

عیسی در آخرین شب زندگی بر روی زمین به عنوان انسان کامل،‏ طی دعای مفصلی در حضور شاگردانش با اشاره به نحوهٔ زندگی مسیحیان حقیقی گفت:‏ «من کلام تو را به ایشان دادم و جهان ایشان را دشمن داشت زیرا که از جهان نیستند،‏ همچنان که من نیز از جهان نیستم.‏ خواهش نمی‌کنم که ایشان را از جهان ببری،‏ بلکه تا ایشان را از شریر نگاه داری.‏ ایشان از جهان نیستند چنانکه من از جهان نمی‌باشم.‏» —‏ یوحنّا ۱۷:‏۱۴-‏۱۶‏.‏

^۲ عیسی در دعای خود دو بار قید کرد که پیروانش از جهان نخواهند بود و افزود که نتیجتاً،‏ جهان آنان را منفور داشته،‏ با ایشان دشمنی خواهد کرد.‏ لیکن مسیحیان نمی‌بایست نگرانی به دل خود راه می‌دادند،‏ چرا که یَهُوَه مراقب ایشان می‌بود.‏ (‏ امثال ۱۸:‏۱۰؛‏ متّیٰ ۲۴:‏۹،‏ ۱۳‏)‏ با نظر به این سخن عیسی،‏ می‌توان پرسید:‏ چرا مسیحیان حقیقی ‹از جهان نمی‌باشند›؟‏ ‹از این جهان نبودن› به چه معناست؟‏ حال که ‹جهان،‏ مسیحیان را دشمن می‌دارد،‏› طرزفکر آنان در مورد جهان و بخصوص در مورد حکومت‌ها چیست؟‏ جواب کتاب مقدّس به این سؤالات از اهمیت زیادی برخوردار بوده،‏ تعیین‌کنندهٔ نحوه رفتار ما است.‏

‏«از خدا هستیم»‏

۳.‏ الف)‏ چه چیزی ما را از جهان جدا می‌سازد؟‏ ب)‏ به چه دلیل می‌توان گفت «تمام دنیا در شریر خوابیده است»؟‏

^۳ ما به دلیل داشتن رابطهٔ صمیمی با یَهُوَه خود را از جهان جدا نگاه می‌داریم.‏ یوحنّای رسول نوشت:‏ «می‌دانیم که از خدا هستیم و تمام دنیا در شریر خوابیده است.‏» (‏ ۱یوحنّا ۵:‏۱۹‏)‏ سخن یوحنّا دربارهٔ جهان حقیقت محض است.‏ جنگ‌ها،‏ جنایات،‏ ظلم و ستم،‏ ریاکاری و فساد اخلاقی رایج در جهان نشانگر سلطهٔ شیطان بر آن است،‏ نه خدا.‏ (‏ یوحنّا ۱۲:‏۳۱؛‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۴؛‏ اَفَسُسیان ۶:‏۱۲‏)‏ فردی که به جمع شاهدان یَهُوَه می‌پیوندد از ارتکاب این نوع گناهان حذر نموده،‏ از آنها بیزار می‌شود.‏ به این دلیل،‏ او دیگر از جهان نمی‌باشد.‏ —‏ رومیان ۱۲:‏۲؛‏ ۱۳:‏۱۲-‏۱۴؛‏ ۱قُرِنتیان ۶:‏۹-‏۱۱؛‏ ۱یوحنّا ۳:‏۱۰-‏۱۲‏.‏

۴.‏ به چه طریق‌هایی نشان می‌دهیم که «از آن خداوندیم»؟‏

^۴ یوحنّا گفت که مسیحیان برخلاف جهانیان ‹از خدا هستند.‏› جمیع کسانی که خویشتن را به یَهُوَه وقف می‌کنند ‹از آن او می‌شوند.‏› پولُس رسول گفت:‏ «اگر زیست کنیم برای خداوند زیست می‌کنیم و اگر بمیریم برای خداوند می‌میریم.‏ پس خواه زنده باشیم،‏ خواه بمیریم،‏ از آن خداوندیم.‏» (‏ رومیان ۱۴:‏۸؛‏ مزمور ۱۱۶:‏۱۵‏)‏ و چون ‹از آن یَهُوَه هستیم،‏› خود را به او اختصاص می‌دهیم.‏ (‏ خروج ۲۰:‏۴-‏۶‏)‏ از این رو،‏ یک مسیحی حقیقی زندگی خود را مصروف تعاقب اهداف دنیوی نمی‌کند و اگرچه نمادهای ملی را محترم می‌شمارد،‏ آنها را به هیچ وجه پرستش نخواهد کرد.‏ برای مثال،‏ یقیناً از ستارگان امروزی در زمینهٔ ورزش یا دیگر زمینه‌ها برای خود بت نمی‌سازد.‏ البته،‏ فرد مسیحی به حق انتخاب دیگران در زندگی احترام می‌گذارد،‏ اما شخصاً کسی یا چیزی را جز خالق پرستش نمی‌کند.‏ (‏ متّیٰ ۴:‏۱۰؛‏ مکاشفه ۱۹:‏۱۰‏)‏ اینها دلایل دیگر جدایی او از جهان هستند.‏

‏«پادشاهی من از این جهان نیست»‏

۵،‏ ۶.‏ با متابعت از ملکوت خدا چگونه خود را از جهان جدا می‌سازیم؟‏

^۵ مسیحیان پیروان عیسی مسیح و تابعان ملکوت خدا می‌باشند و این،‏ دلیل دیگر بیگانگی آنان با جهان است.‏ عیسی به هنگام محاکمه شدن در حضور پنطیوس پیلاطُس گفت:‏ «پادشاهی من از این جهان نیست.‏ اگر پادشاهی من از این جهان می‌بود،‏ خدّام من جنگ می‌کردند تا به یهود تسلیم نشوم.‏ لیکن اکنون پادشاهی من از این جهان نیست.‏» (‏ یوحنّا ۱۸:‏۳۶‏)‏ یَهُوَه از طریق ملکوت نام خود را تقدیس نموده،‏ حق حاکمیتش را به اثبات خواهد رسانید و ‹ارادهٔ خود را چنانکه در آسمان است بر روی زمین نیز انجام خواهد داد.‏› (‏ متّیٰ ۶:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ عیسی در طول خدمت روحانی خود در مورد ملکوت خدا موعظه می‌کرد و می‌گفت که پیروانش نیز تا انتهای سیستم کنونی به این بشارت موعظه خواهند کرد.‏ (‏ متّیٰ ۴:‏۲۳؛‏ ۲۴:‏۱۴‏)‏ در سال ۱۹۱۴ کلام نبوی مکاشفه ۱۱:‏۱۵ تحقق یافت که می‌گوید:‏ «سلطنت جهان از آنِ خداوند ما و مسیح او شد و تا ابدالآباد حکمرانی خواهد کرد.‏» بزودی،‏ آن ملکوت آسمانی تنها حکومتی خواهد بود که بر انسان‌ها حکمرانی خواهد کرد.‏ (‏ دانیال ۲:‏۴۴‏)‏ و در زمان معین،‏ حتی حکمرانان جهان اجباراً اقتدار ملکوت خدا را تصدیق خواهند کرد.‏ —‏ مزمور ۲:‏۶-‏۱۲‏.‏

^۶ مسیحیان حقیقی با در نظر داشتن این موضوع،‏ خود را تابع ملکوت خدا می‌سازند و مطابق پند عیسی عمل می‌کنند که گفت:‏ «لیکن اوّل ملکوت خدا و عدالت او را بطلبید که این همه برای شما مزید خواهد شد.‏» (‏ متّیٰ ۶:‏۳۳‏)‏ این کار آنان به معنی عدم وفاداری نسبت به مملکتشان نیست بلکه به این شکل،‏ صرفاً خود را از لحاظ روحانی از جهان جدا می‌سازند.‏ وظیفهٔ اصلی مسیحیان امروزی،‏ همچون مسیحیان قرن اوّل،‏ ‹شهادت دادن به ملکوت خداست› و هیچ حکومت بشری‌ای حق ندارد مانع به انجام رسیدن این وظیفهٔ خدادادی شود.‏ (‏ اَعمال ۲۸:‏۲۳‏)‏

۷.‏ چرا مسیحیان حقیقی از هیچ جناح سیاسی‌ای حمایت نمی‌کنند و این بی‌طرفی خود را چگونه نشان داده‌اند؟‏

^۷ شاهدان یَهُوَه چون ‹از آن یَهُوَه هستند› و نیز از عیسی پیروی و از ملکوت خدا متابعت می‌کنند در درگیری‌های ملی و بین‌المللی قرن بیستم،‏ و بیست و یکم دخالت نکرده‌اند.‏ آنان از هیچ جناحی حمایت ننموده‌اند،‏ اسلحه به سوی کسی نگرفته و در اشاعهٔ آرمان‌های دنیوی شرکت نکرده‌اند.‏ شاهدان یَهُوَه با ایمانی راسخ در برابر مخالفت‌های طاقت‌فرسا استقامت نشان داده و مطابق اصول ابلاغ‌شده در سال ۱۹۳۴ به رهبران حزب نازی آلمان عمل کرده‌اند.‏ در این بیانیه آمده است:‏ «ما خود را به طور کامل به ملکوت خدا وقف کرده‌ایم و علاقه‌ای به مسائل سیاسی نداریم و لطمه و آسیبی به کسی وارد نمی‌آوریم.‏ خوشی ما در این است که با انسان‌ها در صلح و صفا زندگی کنیم و تا حد مقدور به ایشان احسان نماییم.‏»‏

سفیران و کارداران مسیح

۸،‏ ۹.‏ امروزه،‏ شاهدان یَهُوَه را از چه لحاظ می‌توان سفیران و کارداران نامید و این مسئله چه تأثیری بر رابطه‌شان با ملت‌ها دارد؟‏

^۸ پولُس در اشاره به خود و برادران مسح‌شده‌اش گفت:‏ «برای مسیح ایلچی [سفیر] هستیم که گویا خدا به زبان ما وعظ می‌کند.‏» (‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏۲۰؛‏ اَفَسُسیان ۶:‏۲۰‏)‏ در این باره می‌توان گفت که از سال ۱۹۱۴،‏ مسح‌شدگان به عنوان سفیران ملکوت خدا انجام وظیفه می‌کنند.‏ در ضمن،‏ آنان «اَبنای ملکوت» هستند.‏ (‏ متّیٰ ۱۳:‏۳۸؛‏ فیلِپّیان ۳:‏۲۰؛‏ مکاشفه ۵:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ به علاوه،‏ یَهُوَه «گروهی عظیم» از «گوسفندان دیگر» یعنی مسیحیانی را که امید زندگی زمینی دارند از بین ملت‌ها به جهت مساعدت سفیران مسح‌شدهٔ خود جمع‌آوری کرده است.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۹؛‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏)‏ این «گوسفندان دیگر» را می‌توان کارداران ملکوت خدا نامید.‏

^۹ قاعدتاً سفیر و کارکنان وی در امور کشوری که در آن به انجام وظیفه مشغول‌اند مداخله نمی‌کنند.‏ به همین شکل،‏ مسیحیان از دخالت در امور سیاسی ملل جهان امتناع می‌ورزند و از هیچ گروه ملی،‏ دستهٔ نژادی یا طبقهٔ اجتماعی و اقتصادی جانبداری نمی‌کنند.‏ (‏ اَعمال ۱۰:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ مأموریت ایشان صرفاً ‹احسان نمودن به جمیع مردم› است.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۰‏)‏ از این رو،‏ هیچ فرد صادقی نمی‌تواند شاهدان یَهُوَه را به جبهه‌گیری در تفرقه‌های نژادی،‏ ملی یا قومی متهم کرده،‏ این را بهانه‌ای برای رد کردن پیام ملکوت قرار دهد.‏

محبت،‏ نشانهٔ آنان

۱۰.‏ محبت ورزیدن تا چه اندازه بر فرد مسیحی واجب است؟‏

^۱۰ مسیحیان همچنین به دلیل رابطهٔ برادری‌شان از دخالت در امور جهان اجتناب می‌کنند.‏ عیسی به پیروان خود گفت:‏ «به همین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبت یکدیگر را داشته باشید.‏» (‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۵‏)‏ بر فرد مسیحی واجب است که به برادران خود محبت ورزد.‏ (‏ ۱یوحنّا ۳:‏۱۴‏)‏ مسیحیان رابطهٔ صمیمی‌ای با برادران خود دارند.‏ این رابطه به رابطه‌شان با یَهُوَه و عیسی نیز بستگی دارد.‏ شخص مسیحی نه فقط به افراد جماعت محلی بلکه به تمام ‹برادران خود که در دنیا هستند› محبت می‌کند.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۹‏.‏

۱۱.‏ محبت شاهدان یَهُوَه به یکدیگر چه تأثیری بر رفتارشان می‌گذارد؟‏

^۱۱ امروز شاهدان یَهُوَه با اجرای کلام اِشَعْیا ۲:‏۴ محبتشان را به برادران خود نشان می‌دهند.‏ در این نبوّت می‌خوانیم:‏ «ایشان شمشیرهای خود را برای گاوآهن و نیزه‌های خویش را برای ارّه‌ها خواهند شکست و امّتی بر امّتی شمشیر نخواهد کشید و بار دیگر جنگ را نخواهند آموخت.‏» این مسیحیان حقیقی از یَهُوَه تعلیم یافته‌اند تا با او و با یکدیگر در صلح به سر برند.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۴:‏۱۳‏)‏ از آنجایی که شاهدان یَهُوَه به خدا و به برادرانشان محبت می‌ورزند،‏ چقدر غیرقابل‌تصور خواهد بود که اسلحه به سوی برادران مسیحی خود یا انسان‌های دیگر بگیرند!‏ صلح و اتحاد بین آنان جزو ضروریات پرستش حقیقی محسوب می‌شود و نمایانگر این است که حقیقتاً از روح خدا برخوردار می‌باشند.‏ (‏ مزمور ۱۳۳:‏۱؛‏ میکاه ۲:‏۱۲؛‏ متّیٰ ۲۲:‏۳۷-‏۳۹؛‏ کُولُسیان ۳:‏۱۴‏)‏ شاهدان یَهُوَه ‹صلح را طلب می‌نمایند و در پی آن می‌کوشند› و می‌دانند که ‹چشمان یَهُوَه به سوی صالحان است.‏› —‏ مزمور ۳۴:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

نظر مسیحیان در مورد جهان

۱۲.‏ شاهدان یَهُوَه به تقلید از یَهُوَه چه طرزفکری در مورد جهانیان دارند،‏ و چگونه این را در عمل نشان می‌دهند؟‏

^۱۲ یَهُوَه جهان را محکوم کرده،‏ لیکن هر یک از انسان‌ها را مورد داوری قرار نداده است.‏ او در زمان مقرر خود،‏ از طریق عیسی این کار را انجام خواهد داد.‏ (‏ مزمور ۶۷:‏۳،‏ ۴؛‏ متّیٰ ۲۵:‏۳۱-‏۴۶؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۰‏)‏ اما تا آن زمان،‏ همچنان به انسان‌ها محبت می‌کند.‏ او حتی یگانه پسر خود را برای ما انسان‌ها فدا کرد تا بتوانیم به زندگی ابدی نایل آییم.‏ (‏ یوحنّا ۳:‏۱۶‏)‏ ما مسیحیان علیٰ‌رغم تمرّد و بی‌اعتنایی مردم از محبت خدا تقلید نموده،‏ در مورد تدارکات او برای نجات موعظه می‌کنیم.‏

۱۳.‏ در مورد حکمرانان جهان چه نظری باید داشته باشیم؟‏

^۱۳ حال،‏ چه نظری در مورد حکمرانان جهان باید داشته باشیم؟‏ پولُس در جواب این سؤال نوشت:‏ «هر شخص مطیع قدرت‌های برتر بشود،‏ زیرا که قدرتی جز از خدا نیست و آنهایی که هست از جانب خدا مرتب شده است.‏» (‏ رومیان ۱۳:‏۱،‏ ۲‏)‏ از آنجایی که انسان‌ها به اجازهٔ خدای قادر مطلق در سِمَت‌های گوناگون انجام وظیفه می‌کنند،‏ فرد مسیحی باید خود را مطیع آنان سازد.‏ فرمانبرداری از مقامات دولتی یکی از جوانب اطاعت از یَهُوَه است.‏ حال اگر توقعات حکومت‌های بشری با اراده و موازین خدا مغایرت داشته باشد چطور؟‏

قانون خدا و قانون قیصر

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ دانیال چگونه توانست شریعت یَهُوَه را حفظ کند؟‏ ب)‏ وقتی سه عبرانی در موقعیتی قرار گرفتند که ایشان را مجبور به نقض شریعت یَهُوَه می‌ساخت،‏ چه کردند؟‏

^۱۴ دانیال و سه یار او نمونهٔ خوبی در رعایت تعادل بین اطاعت از حکومت‌های بشری و اطاعت از خدا به جا گذاشتند.‏ آن چهار جوان پس از به اسارت درآمدن در بابل،‏ از قوانین آن سرزمین اطاعت کردند و چندی نگذشت که برای تربیت خاصی برگزیده شدند.‏ سپس،‏ دانیال متوجه مغایرت نحوهٔ تربیت بابلیان با شریعت یَهُوَه شد و موضوع را برای فرد مسئول مطرح کرد.‏ آن مأمور به وجدان آن چهار جوان عبری احترام گذاشت و ترتیبی مختص ایشان داد.‏ (‏ دانیال ۱:‏۸-‏۱۷‏)‏ شاهدان یَهُوَه نیز به تقلید از دانیال برای اجتناب از بروز مشکلات غیرضروری،‏ با درایت و احترام طرزفکر خود را برای مقامات توضیح می‌دهند.‏

^۱۵ مدتی بعد،‏ سه دوست عبری دانیال مجدداً در موقعیتی قرار گرفتند که ایشان را مجبور می‌کرد شریعت یَهُوَه را زیر پا بگذارند.‏ پادشاه بابل بت بزرگی را در دشت دُوْرا برپا کرد و دستور داد که کلّ مأمورین ارشد از جمله سَروران ولایت‌ها به جهت برگزاری مراسم بزرگداشت آن بت جمع شوند.‏ در آن زمان،‏ سه دوست دانیال به سِمَت سَروری ولایت در بابل منصوب شده بودند.‏ از این رو،‏ دستور پادشاه شامل حال آنان نیز می‌شد.‏ طی آن مراسم،‏ در وقت معینی همهٔ حضار می‌بایست به روی زمین می‌افتادند و آن بت را پرستش می‌کردند.‏ اما آن سه عبرانی می‌دانستند که این عمل برخلاف شریعت یَهُوَه است.‏ (‏ تثنیه ۵:‏۸-‏۱۰‏)‏ بنابراین،‏ برخلاف دیگران در برابر آن مجسمه به خاک نیفتادند و در جای خود ایستاده باقی ماندند.‏ آنان با نافرمانی از امر پادشاه زندگی خود را به مخاطره انداختند و اکنون،‏ مرگ فجیعی در انتظار ایشان می‌بود؛‏ لیکن به معجزهٔ خدا نجات یافتند.‏ با وجود چنین شرایطی،‏ آن سه عبرانی مصمم بودند که از یَهُوَه فرمانبرداری کنند.‏ —‏ دانیال ۲:‏۴۹–‏۳:‏۲۹‏.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ وقتی به رسولان دستور داده شد از فعالیت موعظه دست بکشند،‏ آنان چه جوابی دادند و دلیلشان چه بود؟‏

^۱۶ در قرن اوّل،‏ رسولان عیسی مسیح به حضور رهبران یهودی اورشلیم فرا خوانده شدند و آنان به رسولان دستور دادند که دیگر به نام عیسی موعظه نکنند.‏ رسولان چه کردند؟‏ عیسی به آنان مأموریت داده بود که در میان همهٔ امّت‌ها شاگرد تربیت کنند،‏ و این کار شامل یهودیه نیز می‌شد.‏ او همچنین به آنان گفته بود که در اورشلیم و باقی جهان به اسم او شهادت دهند.‏ (‏ متّیٰ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ اَعمال ۱:‏۸‏)‏ رسولان می‌دانستند که انجام دستورات عیسی،‏ در واقع به معنی انجام ارادهٔ خداست.‏ (‏ یوحنّا ۵:‏۳۰؛‏ ۸:‏۲۸‏)‏ از این رو،‏ در جواب گفتند:‏ «خدا را می‌باید بیشتر از انسان اطاعت نمود.‏» —‏ اَعمال ۴:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ ۵:‏۲۹‏.‏

^۱۷ رسولان عیسی افراد شورشگری نبودند.‏ (‏ امثال ۲۴:‏۲۱‏)‏ با وجود این،‏ وقتی حکمرانان بشری سعی کردند ایشان را از انجام ارادهٔ خدا باز دارند،‏ صرفاً اظهار کردند که ‹ما باید از خدا اطاعت کنیم،‏ نه از بشر.‏› عیسی گفت:‏ «آنچه از قیصر است،‏ به قیصر رد کنید و آنچه از خداست،‏ به خدا.‏» (‏ مَرقُس ۱۲:‏۱۷‏)‏ چنانچه به فرمان انسان‌ها گوش داده،‏ از دستورات الٰهی سرپیچی کنیم،‏ آنچه را که از آن خداست به قیصر داده‌ایم.‏ ما مسیحیان دِین خود را به قیصر ادا می‌کنیم،‏ لیکن نمی‌توانیم منکر اقتدار مطلق یَهُوَه شویم،‏ چرا که او سلطان عالَم،‏ خالق و رأس اقتدار است.‏ —‏ مکاشفه ۴:‏۱۱‏.‏

استوار خواهیم ماند

۱۸،‏ ۱۹.‏ بسیاری از برادرانمان چه موضعی را اتخاذ کرده‌اند و ما چطور می‌توانیم از رفتار آنان تقلید کنیم؟‏

^۱۸ در روزگار حاضر،‏ اکثر حکومت‌ها بر این مسئله واقف‌اند که شاهدان یَهُوَه در امور سیاسی دخالت ننموده،‏ بی‌طرفی خود را حفظ می‌کنند؛‏ که البته از این بابت شکرگزاریم.‏ با وجود این،‏ در بعضی از سرزمین‌ها با شاهدان یَهُوَه مخالفت شدیدی به عمل آورده‌اند.‏ به این دلیل،‏ طی دهه‌های اخیر،‏ شماری از برادران و خواهرانمان جد و جهد نموده،‏ از لحاظ روحانی ‹جنگ نیکوی ایمان را کرده‌اند.‏› —‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۱۲‏.‏

^۱۹ در مورد شخص ما چطور؟‏ چه باید بکنیم تا همچون آنان استوار بمانیم؟‏ اوّل،‏ به خاطر بسپار که باید انتظار مخالفت را داشته باشیم و در آن هنگام نباید تعجب‌زده شویم.‏ پولُس به تیموتاؤس هشدار داد:‏ «همهٔ کسانی که می‌خواهند در مسیح عیسی به دینداری زیست کنند،‏ زحمت خواهند کشید.‏» (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۲؛‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۱۲‏)‏ آیا چیزی جز این را می‌توان از جهان تحت سلطهٔ شیطان انتظار داشت؟‏ (‏ مکاشفه ۱۲:‏۱۷‏)‏ اگر بخواهیم به خدا وفادار بمانیم،‏ عده‌ای ‹متعجب شده،‏ ما را دشنام خواهند داد.‏› —‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۴‏.‏

۲۰.‏ در این بند به چه حقایق دلگرم‌کننده‌ای اشاره شده است؟‏

^۲۰ دوّم اینکه،‏ ما اطمینان داریم یَهُوَه و فرشتگانش از ما حمایت خواهند کرد.‏ اَلِیشَع،‏ نبی دوران باستان در این باره گفت:‏ «آنانی که با مایند از آنانی که با ایشان‌اند بیشترند.‏» (‏ ۲پادشاهان ۶:‏۱۶؛‏ مزمور ۳۴:‏۷‏)‏ شاید یَهُوَه به دلیل موجهی اجازه دهد فشار از سوی مخالفین برای مدتی ادامه یابد.‏ معهٰذا،‏ او همیشه نیروی لازم برای تحمل مخالفت را به ما خواهد داد.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ بعضی از خادمان یَهُوَه حتی زندگی خود را در راه پرستش او از دست داده‌اند.‏ اما این موضوع ما را مأیوس نمی‌کند.‏ عیسی گفت:‏ «از قاتلان جسم که قادر بر کشتن روح نی‌اند،‏ بیم مکنید بلکه از او بترسید که قادر است بر هلاک کردن روح و جسم را نیز در جهنّم.‏» (‏ متّیٰ ۱۰:‏۱۶-‏۲۳،‏ ۲۸‏)‏ ما در این جهان بیگانگانی هستیم که سعی داریم ‹حیات جاودانی را در دنیای جدید خدا به دست آوریم› و تا زمانی که به خدا وفادار بمانیم،‏ هیچ بشری نمی‌تواند ما را از آن پاداش محروم سازد.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۱؛‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۱۹‏)‏

۲۱.‏ همواره به چه چیزی باید بیندیشیم؟‏

^۲۱ بنابراین،‏ بگذار به رابطهٔ گرانبهای خود با یَهُوَه خدا بیندیشیم و همواره به دلیل موهبت پیروی از مسیح و تابعیت ملکوت خدا سپاسگزار باشیم.‏ امید است که از صمیم دل به برادرانمان محبت بورزیم و از دریافت محبت متقابل ایشان شادمان شویم.‏ علاوه بر همهٔ اینها،‏ مزمورنویس هر یک از ما را چنین ترغیب می‌کند:‏ «برای خداوند منتظر باش و قوی شو و دلت را تقویت خواهد داد.‏ بلی منتظر خداوند باش.‏» (‏ مزمور ۲۷:‏۱۴؛‏ اِشَعْیا ۵۴:‏۱۷‏)‏ به این ترتیب،‏ همچون تعداد کثیری از مسیحیانی که پیش از ما می‌زیسته‌اند امیدوار و استوار خواهیم ماند؛‏ بلی،‏ مسیحیانی وفادار و بی‌طرف،‏ مسیحیانی که ‹از جهان نمی‌باشند.‏›‏

آیا می‌توانی توضیح دهی؟‏

‏• رابطه‌مان با یَهُوَه چگونه ما را از جهان جدا می‌سازد؟‏

‏• ما تابعان ملکوت خدا به چه نحو بی‌طرفی خود را در این جهان حفظ می‌کنیم؟‏

‏• محبت به برادرانمان به چه شکل موجب می‌گردد تا بی‌طرفی خود را حفظ کنیم و از جهان جدا بمانیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۵]‏

متابعت از ملکوت خدا چه تأثیری بر رابطه‌مان با جهان دارد؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶]‏

همکاری صمیمانهٔ یک هوتو با یک توتسی

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۷]‏

معاشرت مسرّت‌آمیز مسیحیان صِربی،‏ بوسنی و کرواتی

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۷]‏

برادران مسیحیِ یهودی و عرب

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۸]‏

هنگامی که حکمرانان دستور نقض قانونی الٰهی را می‌دهند چه باید بکنیم؟‏