اتحاد را در این ایام آخر حفظ کن

‏‹بطور شایستهٔ انجیل رفتار نمائید‏،‏ به یک روح برقرار باشید و بیک نفس برای ایمان انجیل مجاهده کنید.‏›‏‏—‏فیلپیان ۱:‏۲۷‏.‏

۱.‏ چه تضادی بین شاهدان یَهُوَه و دنیا وجود دارد؟‏

این ایام،‏ «ایّام آخر» است.‏ شکی وجود ندارد که اکنون با «زمانهای سخت» مواجه هستیم.‏ (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏)‏ شاهدان یَهُوَه در این «زمان آخر،‏» با ناآرامی‌های آن در جامعهٔ بشری،‏ با تضادی سخت و آشکار به سبب صلح و اتحادشان مشهور هستند.‏ (‏دانیال ۱۲:‏۴‏)‏ اما از هر فردی که به خانوادهٔ جهانی پرستندگان یَهُوَه تعلق دارد،‏ خواسته می‌شود که برای حفظ این اتحاد،‏ سخت تلاش کند.‏

۲.‏ پولس دربارهٔ حفظ اتحاد چه گفت،‏ و چه پرسشی را بررسی خواهیم کرد؟‏

^۲ پولس رسول به هم‌ایمانان مسیحی خود تذکر داد که اتحاد را حفظ نمایند.‏ او نوشت:‏ «بطور شایستهٔ انجیل مسیح رفتار نمائید تا خواه آیم و شما را بینم و خواه غایب باشم احوال شما را بشنوم که بیک روح برقرارید و بیک نَفس برای ایمان انجیل مجاهده میکنید.‏ و در هیچ امری از دشمنان ترسان نیستید که همین برای ایشان دلیل هلاکت است امّا شما را دلیل نجات و این از خداست.‏» (‏فیلپیان ۱:‏۲۷،‏ ۲۸‏)‏ گفتهٔ پولس بوضوح نشان می‌دهد که ما به عنوان مسیحی باید با یکدیگر کار کنیم.‏ بنابراین،‏ چه چیزی ما را یاری خواهد داد تا در این دوران طاقت‌فرسا،‏ اتحاد مسیحی‌مان را حفظ نماییم؟‏

تسلیم ارادهٔ الهی شو

۳.‏ اولین غیریهودیان نامختون چه موقع و چطور پیروان مسیح شدند؟‏

^۳ یکی از راههای حفظ اتحادمان این است که در همهٔ اوقات تسلیم ارادهٔ الهی شویم.‏ این امر شاید مستلزم اصلاحاتی در طرز فکرمان باشد.‏ شاگردان اولیه و یهودی عیسی مسیح را در نظر بگیر.‏ هنگامی که پطرس رسول نخستین بار در سال ۳۶ د.‏م.‏ برای غیریهودیان نامختون موعظه کرد،‏ خدا روح‌القدس را به این مردم ملل بیگانه اعطا کرد و آنها تعمید یافتند.‏ (‏اعمال،‏ باب ۱۰‏)‏ تا آن هنگام،‏ فقط یهودیان،‏ کسانی که تازه به یهودیت گرویده بودند و سامریان پیروان عیسی مسیح شده بودند.‏—‏اعمال ۸:‏۴-‏۸،‏ ۲۶-‏۳۸‏.‏

۴.‏ پطرس پس از شرح آنچه که در رابطه با کرنیلیوس رخ داده بود چه گفت،‏ و این موضوع موجب چه آزمایشی برای شاگردان یهودی عیسی شد؟‏

^۴ وقتی که رسولان و برادران دیگری که در اورشلیم بودند از تغییر دین کرنیلیوس و غیریهودیان دیگر آگاهی یافتند،‏ علاقه داشتند که گزارش پطرس را بشنوند.‏ این رسول پس از شرح آنچه که در رابطه با کرنیلیوس و دیگر مؤمنان ملل بیگانه رخ داده بود،‏ با این گفته به گزارش خود خاتمه داد:‏ «پس چون خدا همان عطا [روح‌القدس] را بدیشان [آن مؤمنان ملل بیگانه] بخشید چنانکه بما [یهودیان] محضِ ایمان آوردن بعیسی مسیحِ خداوند پس من کِه باشم که بتوانم خدا را ممانعت نمایم.‏» (‏اعمال ۱۱:‏۱-‏۱۷‏)‏ این موجب آزمایشی شد برای پیروان یهودی عیسی مسیح.‏ آیا آنها تسلیم ارادهٔ خدا می‌شدند و مؤمنان ملل بیگانه را به عنوان پرستندگانی که با آنان هم‌ایمان بودند،‏ می‌پذیرفتند؟‏ یا اینکه اتحاد خادمان زمینی یَهُوَه به مخاطره می‌افتاد؟‏

۵.‏ رسولان و برادران دیگر نسبت به این واقعیت که خدا به اُمّتها نیز توبه عطا کرده است چه واکنشی نشان دادند،‏ و ما از این طرز فکر چه می‌آموزیم؟‏

^۵ روایت می‌گوید:‏ «چون [رسولان و برادران دیگر] اینرا شنیدند ساکت شدند و خدا را تمجیدکنان گفتند فی‌الحقیقه خدا به اُمّتها نیز توبهٔ حیات‌بخش را عطا کرده است.‏» (‏اعمال ۱۱:‏۱۸‏)‏ این طرز فکر،‏ باعث حفظ و پیشبرد اتحاد پیروان عیسی شد.‏ کار موعظه فقط در عرض مدت کوتاهی،‏ در بین غیریهودیان،‏ یا مردم ملل بیگانه،‏ پیشرفت کرد و یَهُوَه به اینگونه فعالیتها برکت می‌داد.‏ هنگامی که در رابطه با تشکیل جماعتی جدید از ما درخواست همکاری می‌شود یا وقتی برخی اصلاحات تئوکراتیک تحت راهنمایی روح‌القدس خدا انجام می‌گیرد،‏ ما خود باید موافقت نشان دهیم.‏ همکاری صمیمانهٔ ما مورد خوشایند یَهُوَه واقع خواهد شد و به ما کمک خواهد کرد تا اتحاد خود را در این ایام آخر حفظ نماییم.‏

به حقیقت بپیوند

۶.‏ حقیقت چه تأثیری بر اتحاد پرستندگان یَهُوَه دارد؟‏

^۶ ما به عنوان بخشی از خانوادهٔ پرستندگان یَهُوَه،‏ حافظ اتحاد هستیم زیرا همگی ما ‹از خدا تعلیم می‌گیریم› و محکم به حقیقت بارز او می‌چسبیم.‏ (‏یوحنا ۶:‏۴۵؛‏ مزمور ۴۳:‏۳‏)‏ از آنجایی که تعلیمات ما بر اساس کلام خداست،‏ همهٔ ما با توافق صحبت می‌کنیم.‏ ما با خوشحالی پذیرای غذای روحانیی هستیم که یَهُوَه از طریق «غلام امین و دانا» در دسترس قرار داده است.‏ (‏متی ۲۴:‏۴۵-‏۴۷‏)‏ چنین تعلیم یکسانی به ما کمک می‌کند تا اتحاد خود را در سراسر جهان حفظ نماییم.‏

۷.‏ چنانچه درک نکتهٔ خاصی شخصاً برایمان مشکل باشد چه کار باید بکنیم،‏ و چه کاری را نباید انجام دهیم؟‏

^۷ در صورتی که درک یا قبول نکتهٔ بخصوصی شخصاً برایمان مشکل باشد،‏ چه کار می‌توان کرد؟‏ باید برای کسب حکمت دعا کنیم و متقبل تحقیق و پژوهش در کتاب مقدس و نشریات مسیحی شویم.‏ (‏امثال ۲:‏۴،‏ ۵؛‏ یعقوب ۱:‏۵-‏۸‏)‏ گفتگو با یک پیر می‌تواند کمک باشد.‏ اگر هنوز نمی‌توانیم آن نکته را درک کنیم،‏ شاید بهترین راه این است که نگذاریم این مطلب زیاده از حد ذهنمان را مشغول نماید.‏ شاید اطلاعات بیشتری دربارهٔ آن موضوع منتشر شود،‏ و آنگاه درک ما بیشتر گردد.‏ اما اشتباه است که سعی کنیم دیگران را در جماعت متقاعد نماییم که عقیدهٔ متفاوت ما را بپذیرند.‏ این کار نه تنها تلاشی برای حفظ اتحاد نیست،‏ بلکه بذر اختلاف نظر و ناسازگاری را می‌کارد.‏ چقدر بهتر است که ‹در راستی سلوک نماییم› و دیگران را نیز تشویق کنیم که این کار را انجام دهند!‏—‏۳یوحنا ۴‏.‏

۸.‏ چه طرز فکری نسبت به حقیقت بجا و شایسته است؟‏

^۸ پولس در قرن اول گفت:‏ «الحال در آینه بطور معمّا میبینیم لکن آنوقت روبرو.‏ الآن جزئی معرفتی دارم لکن آنوقت خواهم شناخت چنانکه نیز شناخته شده‌ام.‏» (‏۱قرنتیان ۱۳:‏۱۲‏)‏ با وجود اینکه مسیحیان اولیه به همهٔ جزئیات پی نبردند،‏ اما متحد باقی ماندند.‏ ما اکنون دارای درک بسیار روشنتری از مقصود یَهُوَه و کلام او دربارهٔ حقیقت می‌باشیم.‏ پس بیاییم به خاطر حقیقتی که از طریق ‹غلام امین› دریافت کرده‌ایم سپاسگزار باشیم.‏ و بیاییم شکرگزار باشیم که یَهُوَه به وسیلهٔ سازمان خود ما را هدایت کرده است.‏ اگرچه همیشه از مقدار دانشی یکسان برخوردار نبوده‌ایم،‏ اما از لحاظ روحانی گرسنگی یا تشنگی نکشیده‌ایم.‏ بلکه شبان ما،‏ یَهُوَه،‏ ما را متحد نگه داشته و بخوبی از ما مراقبت نموده است.‏—‏مزمور ۲۳:‏۱-‏۳‏.‏

از زبان خود به طرز درستی استفاده کن!‏

۹.‏ چگونه می‌توان از زبان برای ایجاد اتحاد استفاده کرد؟‏

^۹ استفاده از زبان برای تشویق دیگران شیوهٔ مهمی در ایجاد اتحاد و روحیهٔ برادری است.‏ نامه‌ای که مسئلهٔ ختنه را حل کرد و توسط هیئت اداره‌کنندهٔ قرن اول ارسال شد،‏ سرچشمهٔ تشویق بود.‏ شاگردان غیریهودی در انطاکیه،‏ پس از خواندن نامه «از آن پیغام دلگرم‌کننده شادمان شدند.‏» یهودا و سیلاس که همراه با این نامه از اورشلیم فرستاده شدند،‏ «آن جماعت را تشویق و تقویت کردند.‏» بی‌شک،‏ حضور پولس و برنابا نیز موجب تشویق و تقویت هم‌ایمانانی شد که در انطاکیه بودند.‏ (‏اعمال ۱۵:‏۱-‏۳،‏ ۲۳-‏۳۲‏،‏ انجیل شریف‏)‏ ما می‌توانیم همین کار را هنگامی که برای جلسات مسیحی جمع می‌شویم و ‹یکدیگر را› با حضور خود و اظهارنظرات سازنده ‹تشویق می‌نماییم،‏› انجام دهیم.‏—‏عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏،‏ ا ش.‏

۱۰.‏ چنانچه ناسزاگویی رخ دهد،‏ انجام چه کارهایی برای حفظ اتحاد لازم است؟‏

^۱۰ اما استفادهٔ نادرست از زبان می‌تواند اتحاد ما را به مخاطره اندازد.‏ یعقوب شاگرد نوشت:‏ «زبان .‏ .‏ .‏ عضوی کوچک است و سخنان کبرآمیز میگوید.‏ اینک آتش کمی چه جنگل عظیمیرا میسوزاند.‏» (‏یعقوب ۳:‏۵‏)‏ یَهُوَه از کسانی که باعث جر و بحث و نزاع می‌شوند نفرت دارد.‏ (‏امثال ۶:‏۱۶-‏۱۹‏)‏ چنین بحث و گفتگویی می‌تواند موجب تفرقه شود.‏ پس اگر ناسزاگویی،‏ یعنی کسی را به باد دشنام گرفتن یا او را در معرض سخن توهین‌آمیز قرار دادن وجود داشته باشد چه کار می‌توان کرد؟‏ پیران کوشش خواهند کرد تا به شخص خطاکار کمک کنند.‏ اما فرد ناسزاگویی که توبه نکند باید اخراج گردد تا صلح،‏ نظم،‏ و اتحاد جماعت بتواند حفظ گردد.‏ گذشته از این،‏ پولس نوشت:‏ «اگر کسیکه ببرادر نامیده میشود .‏ .‏ .‏ فحّاش .‏ .‏ .‏ باشد با چنین شخص معاشرت مکنید بلکه غذا هم مخورید.‏»—‏۱قرنتیان ۵:‏۱۱‏.‏

۱۱.‏ اگر چیزی گفته‌ایم که باعث کشش عصبی بین ما و یک هم‌ایمان شده،‏ چرا مهم است که فروتن باشیم؟‏

^۱۱ کنترل زبان به ما کمک می‌کند تا اتحاد را حفظ کنیم.‏ (‏یعقوب ۳:‏۱۰-‏۱۸‏)‏ اما تصور کن چیزی که گفته‌ایم باعث کشش عصبی بین ما و یک مسیحی هم‌ایمان شده است.‏ آیا بجا و شایسته نیست که برای برقراری صلح با برادر خود،‏ پیشقدم شویم و در صورت لزوم معذرت‌خواهی کنیم؟‏ (‏متی ۵:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ درست است،‏ این امر مستلزم افتادگی یا فروتنی می‌باشد،‏ از اینرو پطرس نوشت:‏ «با یکدیگر فروتنیرا بر خود ببندید زیرا خدا با متکبّران مقاومت میکند و فروتنانرا فیض میبخشد.‏» (‏۱پطرس ۵:‏۵‏)‏ فروتنی ما را برمی‌انگیزد تا با برادرانمان ‹صلح و صفا را دنبال نماییم،‏› اشتباهاتمان را بپذیریم و به گونه‌ای مناسب عذرخواهی کنیم.‏ این کار به حفظ اتحاد خانوادهٔ یَهُوَه کمک می‌کند.‏—‏۱پطرس ۳:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

۱۲.‏ چگونه می‌توانیم از زبان برای ایجاد و حفظ اتحاد قوم یَهُوَه استفاده کنیم؟‏

^۱۲ اگر از زبان خود به طرز درستی استفاده نماییم،‏ می‌توانیم روحیهٔ خانوادگی را در میان کسانی که در سازمان یَهُوَه هستند،‏ تقویت کنیم.‏ از آنجایی که این همان کاریست که پولس انجام داد،‏ او توانست به تسالونیکیان یادآوری کند:‏ «میدانید که هر یکی از شما را چون پدر فرزندان خود را نصیحت و دلداری مینمودیم.‏ و وصیّت میکردیم که رفتار بکنید بطور شایستهٔ خدا.‏» (‏۱تسالونیکیان ۲:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ پولس که نمونهٔ خوبی را در این خصوص مشاهده کرده بود،‏ توانست به مسیحیان هم‌ایمان اصرار ورزد که ‹کوتاه‌دلانرا [«افسردگان را»،‏ د ج‏] دلداری دهند.‏› (‏۱تسالونیکیان ۵:‏۱۴‏)‏ به این بیندیش که با به کار بردن زبانمان برای تسلی،‏ تشویق،‏ و بناسازی دیگران،‏ چقدر می‌توانیم کارهای نیکو انجام دهیم.‏ بله،‏ «سخنیکه در محلّش گفته شود چه بسیار نیکو است.‏» (‏امثال ۱۵:‏۲۳‏)‏ علاوه بر این،‏ چنین سخنی به ایجاد و حفظ اتحاد قوم یَهُوَه کمک می‌کند.‏

بخشنده باش!‏

۱۳.‏ چرا باید بخشنده باشیم؟‏

^۱۳ اگر قرار باشد اتحاد مسیحی را حفظ کنیم،‏ بخشیدن خلافکاری که عذرخواهی کرده است ضروریست.‏ و چند دفعه باید ببخشیم؟‏ عیسی به پطرس گفت:‏ «نمیگویم تا هفت مرتبه بلکه تا هفتاد هفت مرتبه.‏» (‏متی ۱۸:‏۲۲‏)‏ اگر بخشنده نباشیم،‏ بر خلاف منافع شخصی خود کار می‌کنیم.‏ چطور؟‏ خوب،‏ دشمنی و کینه‌توزی آرامش ذهنی را از ما می‌گیرد.‏ و اگر به سبب طرز رفتاری بی‌رحمانه و عاری از گذشت معروف شویم،‏ خود را دچار محرومیت می‌کنیم.‏ (‏امثال ۱۱:‏۱۷‏)‏ نگهداشتن کینه موجب رنجش خدا می‌شود و می‌تواند به گناه بزرگی منجر گردد.‏ (‏لاویان ۱۹:‏۱۸‏)‏ به یاد بیاور که سر یحیای تعمیددهنده در برنامه‌ای با نقشهٔ قبلی هیرودیای شریر که از او ‹کینه داشت،‏› زده شد.‏—‏مرقس ۶:‏۱۹-‏۲۸‏.‏

۱۴.‏ الف)‏ متی ۶:‏۱۴،‏ ۱۵ دربارهٔ بخشندگی به ما چه می‌آموزد؟‏ ب)‏ آیا همیشه باید قبل از اینکه کسی را ببخشیم منتظر معذرت‌خواهی باشیم؟‏

^۱۴ دعای نمونهٔ عیسی شامل این کلمات می‌شود:‏ «گناهان ما را ببخش زیرا که ما نیز هر قرضدار خود را میبخشیم.‏» (‏لوقا ۱۱:‏۴‏)‏ اگر بخشنده نباشیم،‏ خود را در معرض این خطر قرار می‌دهیم که روزی یَهُوَه خدا دیگر گناهان ما را نبخشد،‏ زیرا عیسی گفت:‏ «هر گاه تقصیرات مردم را بدیشان بیامرزید پدر آسمانئ شما شما را نیز خواهد آمرزید.‏ امّا اگر تقصیرهای مردمرا نیامرزید پدر شما هم تقصیرهای شما را نخواهد آمرزید.‏» (‏متی ۶:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ پس اگر واقعاً بخواهیم که نقش خود را در حفظ اتحاد خانوادهٔ پرستندگان یَهُوَه ایفا کنیم،‏ صرفاً با فراموش کردن خطایی که احتمالاً ناشی از بی‌فکری بوده و هیچ نیت بدی در آن وجود نداشته،‏ بخشندگی نشان خواهیم داد.‏ پولس گفت:‏ «متحمل یکدیگر شوید.‏ اگر از دیگران شکوه و شکایتی دارید یکدیگر را عفو کنید و چنانکه خداوند شما را بخشیده است شما نیز یکدیگر را ببخشید.‏» (‏کولسیان ۳:‏۱۳‏،‏ ا ش‏)‏ در صورتی که بخشنده باشیم،‏ به حفظ اتحاد ارزندهٔ سازمان یَهُوَه کمک می‌کنیم.‏

اتحاد و تصمیمات شخصی

۱۵.‏ چه چیزی به قوم یَهُوَه کمک می‌کند تا هنگام اتخاذ تصمیمات شخصی اتحاد را حفظ نمایند؟‏

^۱۵ خدا ما را طوری ساخت که در انتخاب طرز رفتار خود آزاد بوده و از امتیاز و مسئولیت اتخاذ تصمیمات شخصی برخوردار باشیم.‏ (‏تثنیه ۳۰:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ غلاطیان ۶:‏۵‏)‏ با این حال،‏ به این دلیل قادر به حفظ اتحاد خود هستیم که از قوانین و اصول کتاب مقدس پیروی می‌کنیم.‏ ما هنگام تصمیم‌گیریهای شخصی،‏ آنها را در نظر می‌گیریم.‏ (‏اعمال ۵:‏۲۹؛‏ ۱یوحنا ۵:‏۳‏)‏ تصور کن که سؤالی در مورد بی‌طرفی مطرح می‌شود.‏ با به یاد آوردن این موضوع که «از جهان» نیستیم و ‹شمشیرهای خود را برای گاوآهن شکسته‌ایم› می‌توانیم تصمیمی آگاهانه بگیریم.‏ (‏یوحنا ۱۷:‏۱۶؛‏ اشعیا ۲:‏۲-‏۴‏)‏ به طور مشابه،‏ وقتی که باید دربارهٔ رابطهٔ خود با دولت تصمیمی شخصی اتخاذ کنیم،‏ در حین اینکه خود را از لحاظ مسائل دنیوی تابع «قدرتهای برتر» می‌سازیم،‏ آنچه را که کتاب مقدس دربارهٔ پرداخت «مال خدا .‏ .‏ .‏ بخدا» بیان می‌کند،‏ مورد توجه قرار خواهیم داد.‏ (‏لوقا ۲۰:‏۲۵؛‏ رومیان ۱۳:‏۱-‏۷؛‏ تیطس ۳:‏۱،‏ ۲‏)‏ بله،‏ در نظر گرفتن قوانین و اصول کتاب مقدس موقع تصمیم‌گیریهای شخصی،‏ در حفظ اتحاد مسیحی‌مان ما را یاری می‌دهد.‏

۱۶.‏ چگونه می‌توانیم هنگام اتخاذ تصمیماتی که از لحاظ نوشته‌های مقدس نه درست و نه اشتباه هستند،‏ به حفظ اتحاد کمک کنیم؟‏ مثال بزن.‏

^۱۶ ما می‌توانیم حتی هنگام اتخاذ تصمیمی که کاملاً شخصی و از لحاظ نوشته‌های مقدس نه درست و نه اشتباه است،‏ به حفظ اتحاد مسیحی کمک کنیم.‏ چطور؟‏ با نشان دادن توجهی محبت‌آمیز به افراد دیگری که ممکن است تصمیم ما بر آنها نیز اثر بگذارد.‏ مثالی بزنیم:‏ در جماعت قرنتس باستان،‏ سؤالی راجع به گوشت حیوانی که برای بتها قربانی می‌شد مطرح گردید.‏ البته،‏ یک مسیحی نباید در مراسمی بت‌پرستانه شرکت می‌جست،‏ اما خوردن چنین گوشتی که باقی مانده و خون آن کاملاً ریخته شده بود و در بازار عمومی فروخته می‌شد،‏ گناه نبود.‏ (‏اعمال ۱۵:‏۲۸،‏ ۲۹؛‏ ۱قرنتیان ۱۰:‏۲۵‏)‏ با این حال،‏ وجدان برخی مسیحیان در مورد خوردن این گوشت در عذاب بود.‏ از اینرو پولس از مسیحیان دیگر مصرانه خواست که از لغزاندن آنان خودداری کنند.‏ در واقع،‏ او چنین نوشت:‏ «اگر خوراک باعث لغزش برادر من باشد تا بأبد گوشت نخواهم خورد تا برادر خود را لغزش ندهم.‏» (‏۱قرنتیان ۸:‏۱۳‏)‏ بنابراین،‏ حتی اگر هیچ قانون یا اصلی از کتاب مقدس در میان نباشد،‏ چقدر این مسئله که موقع تصمیم‌گیریهای شخصی که می‌تواند بر اتحاد خانوادهٔ خدا اثر بگذارد،‏ دیگران را در نظر داشته باشیم حاکی از محبت ماست!‏

۱۷.‏ هنگامی که باید تصمیمی شخصی بگیریم،‏ چه کاری عاقلانه است؟‏

^۱۷ در صورتی که مطمئن نباشیم چه شیوه‌ای را اختیار کنیم،‏ عاقلانه است که طوری تصمیم بگیریم که وجدانی پاک برایمان باقی بگذارد،‏ و دیگران نیز باید برای تصمیم ما احترام قایل شوند.‏ (‏رومیان ۱۴:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ البته،‏ هنگامی که باید تصمیمی شخصی اتخاذ کنیم،‏ لازم است که در دعا جویای راهنمایی یَهُوَه شویم.‏ ما می‌توانیم مانند مزمورنویس با اطمینان خاطر دعا کنیم:‏ «گوش خود را بمن فرا گیر .‏ .‏ .‏ زیرا صخره و قلعهٔ من تو هستی.‏ بخاطر نام خود مرا هدایت و رهبری فرما.‏»—‏مزمور ۳۱:‏۲،‏ ۳‏.‏

اتحاد مسیحی را همیشه حفظ نما

۱۸.‏ پولس اتحاد جماعت مسیحی را به چه تشبیه کرد؟‏

^۱۸ پولس در ۱قرنتیان باب ۱۲ از بدن انسان برای تشبیه اتحاد جماعت مسیحی استفاده کرد.‏ او بر وابستگی هر عضو به یکدیگر و اهمیت آنان تأکید کرد.‏ پولس پرسید:‏ «اگر همه یک عضو بودی بدن کجا میبود؟‏ امّا الآن اعضا بسیار است لیکن بدن یک.‏ چشم دسترا نمیتواند گفت که محتاج تو نیستم یا سر پایها را نیز که احتیاج بشما ندارم.‏» (‏۱قرنتیان ۱۲:‏۱۹-‏۲۱‏)‏ به همین ترتیب نیز،‏ همهٔ ما که در خانوادهٔ پرستندگان یَهُوَه هستیم،‏ یک وظیفهٔ مشابه را به انجام نمی‌رسانیم.‏ با وجود این متحد هستیم،‏ و به یکدیگر نیازمندیم.‏

۱۹.‏ چگونه می‌توانیم از تدارکات روحانی خدا فایده ببریم،‏ و یک برادر مسن در این باره چه گفت؟‏

^۱۹ همانطور که بدن به غذا،‏ مراقبت،‏ و سرپرستی نیاز دارد،‏ ما نیز به تدارکات روحانیی که خدا از طریق کلام،‏ روح و سازمان خود در اختیارمان قرار می‌دهد،‏ نیازمندیم.‏ برای فایده بردن از این تدارکات،‏ باید بخشی از خانوادهٔ زمینی یَهُوَه باشیم.‏ یک برادر پس از سالهای بسیاری که به یَهُوَه خدمت کرده بود،‏ نوشت:‏ «بسیار سپاسگزارم که از همان اوایل زندگی،‏ اندکی پیش از سال ۱۹۱۴ که همه چیز تا این حد واضح و روشن نبود .‏ .‏ .‏ تا امروز که حقیقت مانند آفتاب ظهر می‌درخشد،‏ بر طبق دانشی که به مقصودهای یَهُوَه مربوط می‌شود زندگی کرده‌ام.‏ اگر موضوعی بیشترین اهمیت را برایم داشته است،‏ موضوع نزدیک ماندن به سازمان مرئی یَهُوَه بوده است.‏ تجربهٔ پیشین من به من آموخت که متکی بودن بر استدلال بشری چقدر اشتباه است.‏ به محض اینکه ذهنم در مورد این نکته قطعیت یافت،‏ تصمیم گرفتم که در این سازمانِ وفادار بمانم.‏ به چه طریق دیگری می‌توان از لطف و برکت یَهُوَه برخوردار شد؟‏»‏

۲۰.‏ ما باید به عنوان قوم یَهُوَه در مورد اتحادمان مصمم به انجام چه کاری باشیم؟‏

^۲۰ یَهُوَه قوم خود را به بیرون از تاریکی و تفرقهٔ دنیوی فرا خوانده است.‏ (‏۱پطرس ۲:‏۹‏)‏ او ما را داخل اتحادی مبارک با خود و با هم‌ایمانانمان آورده است.‏ این اتحاد در سیستم جدیدی که اکنون بسیار نزدیک است،‏ وجود خواهد داشت.‏ بنابراین،‏ بیاییم در این ایام آخر و سخت همواره ‹محبت را بپوشیم› و برای ایجاد و حفظ اتحاد ارزنده‌مان هر کاری که از دستمان برمی‌آید انجام دهیم.‏—‏کولسیان ۳:‏۱۴‏.‏

چگونه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ چرا انجام ارادهٔ خدا و چسبیدن به حقیقت ما را در حفظ اتحاد یاری می‌دهد؟‏

◻ اتحاد چه رابطه‌ای با استفادهٔ درست از زبان دارد؟‏

◻ بخشنده بودن مستلزم چیست؟‏

◻ چگونه می‌توانیم هنگام تصمیم‌گیریهای شخصی اتحاد را حفظ کنیم؟‏

◻ چرا باید اتحاد مسیحی را حفظ کنیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۶]‏

همانطور که این شبان،‏ گلهٔ خود را در کنار هم نگه می‌دارد،‏ یَهُوَه نیز قوم خود را متحد حفظ می‌کند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۸]‏

هنگامی که خطایی از ما سر می‌زند،‏ با پوزشی فروتنانه به حفظ اتحاد کمک می‌کنیم