‏‹در مسیح رفتار نمائید›‏

‏«پس چنانکه مسیح عیسی خداوند را پذیرفتید در وی رفتار نمائید.‏»‏‏—‏کولسیان ۲:‏۶‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ کتاب مقدس زندگی خَنُوخ،‏ خادم وفادار یَهُوَه را چگونه توصیف می‌کند؟‏ ب)‏ چگونه آنطور که کولسیان ۲:‏۶،‏ ۷ نشان می‌هد،‏ یَهُوَه به ما کمک کرده است تا با وی راه برویم؟‏

آیا هرگز نظاره‌گر پسر بچه‌ای بوده‌ای که در کنار پدرش راه می‌رود؟‏ او می‌خواهد کوچکترین حرکات پدرش را تقلید کند،‏ چهرهٔ گشاده‌اش گویای تحسین پدر است؛‏ پدر هم در این کار کمکش می‌کند،‏ و برق محبت و رضایت از چهره‌اش مخفی نیست.‏ یَهُوَه نیز در وصف زندگی خادمان وفادارش دقیقاً همین مثال را به کار می‌برد.‏ مثلاً،‏ در مورد خَنُوخ وفادار در کلام خدا آمده است که وی «با خدا[ی حقیقی] راه میرفت.‏»—‏پیدایش ۵:‏۲۴؛‏ ۶:‏۹‏.‏

^۲ همانند پدر باملاحظه‌ای که به پسر خردسالش کمک می‌کند تا با وی راه برود،‏ یَهُوَه نیز به ما بزرگترین کمک را کرده است.‏ یَهُوَه یگانه پسر مولود خویش را به زمین فرستاد.‏ تک تک قدمهای زندگی عیسی مسیح بر روی زمین،‏ بازتاب روشنی از رفتار پدر آسمانی‌اش بود.‏ (‏ یوحنا ۱۴:‏۹،‏ ۱۰؛‏ عبرانیان ۱:‏۳‏)‏ پس چنانچه بخواهیم با خدا راه برویم،‏ می‌توانیم با عیسی همگام شویم.‏ پولس رسول در این مورد نوشت:‏ «پس چنانکه مسیح عیسی،‏ خداوند،‏ را پذیرفتید در وی رفتار نمائید که در او ریشه کرده و بنا شده و در ایمان راسخ گشته‌اید بطوریکه تعلیم یافته‌اید و در آن شکرگذارئ بسیار مینمائید.‏»—‏کولسیان ۲:‏۶،‏ ۷‏.‏

۳.‏ چرا بر طبق کولسیان ۲:‏۶،‏ ۷‏،‏ تعمید را نمی‌توان شرط کافی برای رفتار نمودن در مسیح دانست؟‏

^۳ شاگردان صدیق کتاب مقدس برای آنکه در مسیح رفتار نمایند،‏ یعنی تلاش کنند تا با قدمهای بی‌نقص وی همگام شوند،‏ تعمید می‌گیرند.‏ (‏ لوقا ۳:‏۲۱؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۷-‏۹‏)‏ تنها در سال ۱۹۹۷،‏ در سطح جهانی ۰۰۰‏,‏۳۷۵ نفر این قدم حیاتی را برداشتند،‏ یعنی به طور متوسط بیش از ۱۰۰۰ نفر در روز.‏ چه افزایش قابل توجهی!‏ با این حال،‏ پولس در کولسیان ۲:‏۶،‏ ۷ نشان می‌دهد که برای رفتار نمودن در مسیح،‏ تعمید شرط کافی نیست.‏ واژهٔ یونانی که «رفتار نمائید» ترجمه شده است،‏ در توصیف کاری مستمر و ادامه‌وار به کار می‌رود.‏ پولس در ادامه سخنش می‌گوید که همگام بودن با مسیح شامل چهار نکته است:‏ در مسیح ریشه کردن،‏ در وی بنا شدن،‏ در ایمان راسخ گشتن،‏ و شکرگذاری بسیار نمودن.‏ بگذار هر یک از این جملات را بررسی کنیم و ببینیم چگونه به ما در رفتار نمودن در مسیح کمک می‌کنند.‏

آیا ‹ در مسیح ریشه کرده‌ای›؟‏

۴.‏ مفهوم ‹در مسیح ریشه کردن› چیست؟‏

^۴ پولس نوشته است که باید نخست ‹در مسیح ریشه کنیم.‏› (‏ با متی ۱۳:‏۲۰،‏ ۲۱ مقایسه شود.‏)‏ برای ریشه کردن در مسیح چه می‌توان کرد؟‏ در مورد گیاهان،‏ ریشه اگرچه از نظرها پنهان است،‏ لیکن نقش حیاتی آن بر کسی پوشیده نیست،‏ چرا که هم به گیاه ثبات می‌دهد و هم مواد غذایی می‌رساند.‏ به همین شکل،‏ اثری که نمونهٔ مسیح و تعلیمات وی بر ما دارد در آغاز از نظرها پنهان است،‏ و فقط در دل و ذهن ما جای می‌گیرد.‏ در آنجا ما را تغذیه کرده،‏ به ما قوت می‌بخشد.‏ چنانچه اجازه دهیم نمونه و تعلیمات مسیح بر افکار،‏ کردار و تصمیمات ما حاکم شود،‏ بر آن خواهیم شد که زندگی خود را وقف یَهُوَه کنیم.‏—‏۱پطرس ۲:‏۲۱‏.‏

۵.‏ چگونه می‌توانیم «اشتیاق» برای غذای روحانی را در خود بوجود بیاوریم؟‏

^۵ عیسی معرفت الهی را دوست می‌داشت.‏ او حتی آن را به خوراک تشبیه کرد.‏ (‏ متی ۴:‏۴‏)‏ او در این مورد در موعظهٔ روی کوه،‏ از هشت کتاب مختلف نوشته‌های عبرانی ۲۱ بار نقل‌قول کرد.‏ در پیروی از عیسی،‏ همان کاری را بکنیم که پطرس رسول ما را به آن ترغیب کرد،‏ یعنی «چون اطفالِ نوزاده مشتاق» خوراک روحانی باشیم.‏ (‏ ۱پطرس ۲:‏۲‏)‏ نوزادان برای نشان دادن و ابراز اشتیاقشان به غذا با مشکلی مواجه نمی‌شوند.‏ اگر ما برای نشان دادن و ابراز اشتیاق به خوراک روحانی با مشکل مواجه هستیم،‏ کلام پطرس ما را برمی‌انگیزد تا در خود این «اشتیاق» را بوجود آوریم.‏ چگونه؟‏ اصلی که در مزمور ۳۴:‏۸ آمده است،‏ می‌تواند کمک بزرگی باشد:‏ «بچشید و ببینید که خداوند نیکو است.‏» اگر ما مرتباً از کلام یَهُوَه،‏ کتاب مقدس،‏ ‹بچشیم› مثلاً بخشی از آن را هر روز بخوانیم،‏ خواهیم دید که از لحاظ روحانی بسیار مغذی و خوب است.‏ و به مرور زمان بیشتر اشتیاق بدان نشان خواهیم داد.‏

۶.‏ چرا تعمق بر روی آنچه می‌خوانیم حائز اهمیت است؟‏

^۶ ناگفته نماند که هضم درست غذا نیز از اهمیت بسزایی برخوردار است.‏ به این مفهوم که لازم است بر روی آنچه می‌خوانیم تعمق کنیم.‏ (‏ مزمور ۷۷:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ برای نمونه،‏ هنگامی که کتاب بزرگترین انسان همهٔ اعصار (‏انگل‍.‏)‏،‏ را می‌خوانیم،‏ چنانچه پس از هر بخش لحظه‌ای مکث کرده،‏ از خود بپرسیم:‏ ‹کدام جنبه از شخصیت مسیح را در این شرح‌حال می‌بینم،‏ و چگونه می‌توانم آن را در زندگی خودم تقلید کنم؟‏› بدین ترتیب هر بخش آن ارزش بسیاری برای ما پیدا می‌کند.‏ تعمقی اینگونه ما را قادر می‌سازد آنچه می‌خوانیم به کار ببندیم.‏ بدین طریق هنگام تصمیم‌گیری از خود سؤال خواهیم کرد،‏ اگر عیسی به جای ما می‌بود چه می‌کرد.‏ تصمیمی بر این مبنی مسجل می‌کند که ما حقیقتاً در مسیح ریشه کرده‌ایم.‏

۷.‏ چه نگرشی باید در خصوص خوراک سفت روحانی داشته باشیم؟‏

^۷ پولس همچنین به ما تأکید می‌کند که از «غذای قویّ» بخوریم،‏ یعنی از حقایق ژرف کلام خدا.‏ (‏ عبرانیان ۵:‏۱۴‏)‏ برای این منظور،‏ خواندن کل کتاب مقدس می‌تواند هدف نخست ما باشد.‏ پس از آن می‌توانیم به موضوعات بخصوص دیگری برای مطالعه بپردازیم،‏ موضوعاتی همچون قربانی فدیهٔ مسیح،‏ عهدهای مختلف خدا با امت خویش،‏ و یا پیامهای نبوی در کتاب مقدس.‏ مطالب بسیاری وجود دارند که به ما کمک می‌کنند تا در جذب و هضم چنین غذای روحانیی توفیق یابیم.‏ هدف از کسب چنین معرفتی چیست؟‏ هدف ما نباید مباهات کردن باشد،‏ بلکه باید از این معرفت جهت بنا کردن محبتمان به یَهُوَه و تقرب به وی بهره بگیریم.‏ (‏ ۱قرنتیان ۸:‏۱؛‏ یعقوب ۴:‏۸‏)‏ چنانچه از این معرفت با اشتهای تمام تغذیه کنیم و آن را برای کمک به خود و دیگران بکار ببندیم،‏ دقیقاً از مسیح تقلید کرده‌ایم.‏ این کار به ما کمک می‌کند تا بدرستی در مسیح ریشه کنیم.‏

آیا در مسیح ‹بنا شده‌ای›؟‏

۸.‏ مفهوم ‹در مسیح بنا شدن› چیست؟‏

^۸ پولس برای مجسم ساختن بُعد دیگری از رفتار نمودن در مسیح،‏ پس از مثالِ گیاه به تجسم یک بنا می‌پردازد.‏ هنگام تصور بنایی در حال ساخت،‏ مسلماً فقط به پی‌ریزی آن فکر نمی‌کنیم،‏ بلکه بخش قابل‌رؤیت بنا را نیز که با کار و تلاش بسیار بالا می‌رود،‏ از نظر می‌گذرانیم.‏ به همین شکل،‏ ما نیز باید سخت کوشش کنیم تا ویژگیها و عادتهای مسیح‌گونه را در خود بنا کنیم.‏ این کوشش سخت ما از نظرها پنهان نخواهد ماند،‏ همچون گفتهٔ پولس به تیموتاؤس:‏ ‹ترقّئ تو بر همه ظاهر شود.‏› (‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏۱۵؛‏ متی ۵:‏۱۶‏)‏ چه فعالیتهای مسیحیی ما را بنا می‌کنند؟‏

۹.‏ الف)‏ برای آنکه در خدمتمان بتوانیم از مسیح تقلید کنیم،‏ چه اهدافی می‌توانیم برای خود تعیین کنیم؟‏ ب)‏ از کجا می‌دانیم یَهُوَه می‌خواهد که ما از خدمت لذت ببریم؟‏

^۹ عیسی ما را موظف کرده است که بشارت را موعظه کرده،‏ آموزش دهیم.‏ (‏ متی ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ او خود در موعظه‌ای غیورانه و مؤثر نمونه‌ای تمام‌عیار بود.‏ مسلماً ما هیچگاه نخواهیم توانست مانند وی شهادت دهیم.‏ با این حال،‏ پطرس رسول این هدف را برای ما معین کرد:‏ «خداوند مسیحرا در دل خود تقدیس نمائید و پیوسته مستعدّ باشید تا هر که سبب امیدیرا که دارید از شما بپرسد او را جواب دهید،‏ لیکن با حلم و ترس.‏» (‏ ۱پطرس ۳:‏۱۵‏)‏ اگر در خود نمی‌بینی که در موعظه ‹پیوسته مستعد جواب دادن› هستی،‏ مأیوس نشو.‏ برای نزدیک شدن به این معیار هدفهایی معقول برای خود تعیین کن.‏ آمادگی قبلی نیز تو را قادر می‌سازد به طریقهٔ بیان مطلب تنوع بدهی و یا یکی دو آیه به آن اضافه کنی.‏ از جمله هدفهایی که می‌توانی برای خود تعیین کنی اینها هستند؛‏ توزیع بیشتر نشریات کتاب مقدس،‏ بازدیدهای بیشتر،‏ و یا شروع کردن مطالعهٔ خانگی کتاب مقدس با کسی.‏ ما نباید توجه خود را بر روی حجم کار متمرکز کنیم،‏ مثلاً بر روی ساعات موعظه،‏ تعداد نشریات توزیع‌شده،‏ یا تعداد مطالعات خانگی با افراد علاقمند،‏ بلکه توجه ما باید بر روی کیفیت کارمان متمرکز باشد.‏ گذاشتن هدفهایی معقول و تلاش برای رسیدن به آن هدفها به ما کمک می‌کند تا از مایه گذاشتن در خدمت مسیحیمان لذت ببریم.‏ این چیزیست که یَهُوَه از ما می‌خواهد،‏ که «با شادی» وی را خدمت کنیم.‏—‏مزمور ۱۰۰:‏۲‏؛‏ با ۲قرنتیان ۹:‏۷ مقایسه شود.‏

۱۰.‏ چه کارهای مسیحی دیگری لازم به انجام هستند،‏ و این کارها چه کمکی به ما می‌کنند؟‏

^۱۰ در جماعت نیز کارهایی هستند که ما را در مسیح بنا می‌کنند.‏ بااهمیتترین آنها ابراز محبت به یکدیگر است،‏ زیرا که محبت نشان مسیحیان حقیقی است.‏ (‏ یوحنا ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ بسیاری از افرادی که هنوز به مطالعه مشغول هستند،‏ طبیعتاً به شخصی که با ایشان مطالعه می‌کند بسیار نزدیک می‌شوند.‏ با این حال،‏ می‌توانند از همین حالا پند پولس را در زمینهٔ «گشاده» شدن قلبشان در شناخت دیگر افراد جماعت به کار ببندند.‏ (‏ ۲قرنتیان ۶:‏۱۳‏)‏ پیران جماعت نیز به محبت و قدردانی ما نیاز دارند.‏ چنانچه با ایشان همکاری کرده،‏ از ایشان جویای پند و اندرز بر مبنای کتاب مقدس شویم و سپس به آن عمل کنیم،‏ کار سنگین ایشان را سبکتر کرده‌ایم.‏ (‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۷‏)‏ این کار در عین حال،‏ بر بنا شدن ما در مسیح مؤثر خواهد بود.‏

۱۱.‏ چه نگرش معقولی باید در مورد تعمید داشته باشیم؟‏

^۱۱ شکی نیست که روز تعمید ما روز پرهیجانیست!‏ با این حال،‏ نباید انتظار داشته باشیم که از آن پس هر لحظهٔ زندگیمان به پرهیجانی آن روز باشد.‏ بخش قابل‌ملاحظه‌ای از بنا شدن ما در مسیح در گرو آن است که «مطابق حقایقی که کسب کرده‌ایم زندگی کنیم.‏» (‏ فیلپیان ۳:‏۱۶ انجیل شریف‏)‏ البته منظور،‏ داشتن زندگیی یکنواخت و کسل‌کننده نیست.‏ منظور قدم برداشتن در راه راست است—‏به مفهوم دیگر اینکه در خود عادتهایی خوب و روحانی بوجود بیاوریم و در طی سالها یک روز هم از آنها غافل نشویم.‏ به خاطر داشته باش «هر که تا به انتهاء صبر کند نجات یابد.‏»—‏متی ۲۴:‏۱۳‏.‏

آیا ‹در ایمان راسخ گشته‌ای›؟‏

۱۲.‏ مفهوم ‹در ایمان راسخ گشتن› چیست؟‏

^۱۲ پولس در توضیح رفتار کردن در مسیح،‏ در سومین عبارت خود ما را تشویق می‌کند که ‹در ایمان راسخ گردیم.‏› در ترجمه‌ای دیگر آمده است «ایمان ما تأیید شود،‏» زیرا واژهٔ یونانیی که پولس به کار برد به معنی «تأیید شدن،‏ تضمین کردن،‏ و قطعیت قانونی دادن» است.‏ با افزایش معرفتمان،‏ بر ما مسلمتر می‌شود که ایمان ما به یَهُوَه خدا بخوبی پایه‌گذاری شده،‏ و در واقع قانوناً تثبیت شده است.‏ نتیجهٔ حاصل از آن،‏ باثباتتر شدن ماست.‏ و بتدریج برای دنیای شیطان سختتر خواهد شد که در ما تأثیر بگذارد.‏ این موضوع ما را به یاد تذکر پولس می‌اندازد که گفت:‏ «بسوی کمال [یا بلوغ] سبقت بجوئیم.‏» (‏ عبرانیان ۶:‏۱‏)‏ بلوغ و ثبات با هم در ما بوجود می‌آیند.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ مسیحیان کولسی قرن اول،‏ در حفظ ثبات خود با چه خطراتی مواجه بودند؟‏ ب)‏ چه چیزی پولس رسول را نگران می‌کرد؟‏

^۱۳ ثبات مسیحیان اولیه در کولسی در خطر بود.‏ پولس بدیشان اخطار داد:‏ «باخبر باشید که کسی شما را نرباید بِفلْسفَه و مکر باطل بر حسب تقلید مردم و بر حسب اصول دنیوی نه بر حسب مسیح.‏» (‏ کولسیان ۲:‏۸‏)‏ پولس نمی‌خواست کولسیهایی که مطیع «ملکوت پسر محبّتِ [خدا]» شده بودند،‏ از این موقعیت روحانیی که بدیشان به برکت رسیده بود ربوده شوند یا از آن منحرف گردند.‏ (‏ کولسیان ۱:‏۱۳‏)‏ چه چیز می‌توانست آنها را گمراه کند؟‏ پولس به واژهٔ ‹فلسفه› اشاره می‌کند که تنها یکبار در کتاب مقدس به کار رفته است.‏ آیا پولس از فلاسفهٔ یونانیی همچون افلاطون و سقراط سخن می‌گفت؟‏ اگر چه در آن روزها آنها نیز خطری برای مسیحیت واقعی به شمار می‌رفتند،‏ لیکن واژهٔ ‹فلسفه› معنی بسیار جامعتری داشت.‏ این واژه را عموماً بسیاری از گروهها و مکاتب مختلف،‏ حتی گروههای مذهبی،‏ برای افکار و اعتقادات خود به کار می‌بردند.‏ برای نمونه،‏ یهودیانی همچون یوسِفوس و فیلو به مذهب خویش عنوان فلسفه را داده بودند،‏ احتمالاً برای گیراتر شدن آن.‏

^۱۴ بعضی از فلسفه‌هایی که پولس را نگران می‌کردند،‏ ماهیتی مذهبی داشتند.‏ نظر صحبت پولس در ادامهٔ نامهٔ خود به کولسیان در همان باب،‏ کسانی بودند که به آنها آموخته شده بود «لمس مکن و مچش بلکه دست مگذار» و ایشان در این مقوله تلویحاً به شریعت موسوی اشارهٔ می‌کردند که در واقع با مرگ مسیح به پایان رسیده بود.‏ (‏ رومیان ۱۰:‏۴‏)‏ بنابراین،‏ روحانیت جماعتهای مسیحی نه تنها با خطر فلسفه‌های مشرکان روبرو بود،‏ بلکه این گونه افکار مذهبی نیز آن را تهدید می‌کرد.‏ (‏ کولسیان ۲:‏۲۰-‏۲۲‏)‏ پولس آنان را از فلسفه‌هایی که بخشی از «اصول دنیوی» بودند برحذر داشت.‏ این گونه تعالیم منشأ انسانی داشتند.‏

۱۵.‏ چگونه می‌توانیم از تأثیر طرزفکرهایی که بر مبنای کلام خدا نیستند و بسیار معمول می‌باشند،‏ اجتناب کنیم؟‏

^۱۵ رایج بودن افکار و عقاید انسانیی که بر مبنای کلام خدا تحکیم نشده‌اند،‏ می‌توانند ثبات مسیحی ما را به مخاطره بیندازند.‏ بنابراین،‏ باید امروزه گوش به زنگ باشیم.‏ یوحنای رسول نیز تأکید می‌کند:‏ «ای حبیبان هر روح [یا الهام] را قبول مکنید بلکه روحها [یا الهامات] را بیازمائید که از خدا هستند.‏» (‏ ۱یوحنا ۴:‏۱‏)‏ از این جهت،‏ اگر همکلاسیت سعی می‌کند به تو بقبولاند که زندگی بر طبق معیارهای کتاب مقدس دیگر از مد افتاده است،‏ و یا همسایه‌ات با حرفهای خود می‌خواهد نگرشی مادی‌گرایانه در تو بوجود آورد،‏ و یا همکارت با زیرکی تمام درصدد است تو را قانع کند تا بر روی وجدانی که با کتاب مقدس تعلیم داده‌ای پا بگذاری،‏ و یا حتی یکی از هم‌ایمانانت بر مبنای نظرات شخصی‌اش اظهارنظرهایی انتقادآمیز و منفی در مورد دیگر افراد جماعت می‌کند،‏ سخنان ایشان را جذب افکار خود نکن.‏ سخنانی را که در هماهنگی با کلام خدا نیستند از خود دفع کن.‏ چنانچه چنین رفتار کنیم،‏ در مسیح ثبات ما برقرار خواهد ماند.‏

‏‹در ایمان شکرگذاری بسیار نمائیم›‏

۱۶.‏ چهارمین جنبهٔ رفتار در مسیح چیست،‏ و خوب است از خود چه سؤالی کنیم؟‏

^۱۶ چهارمین جنبهٔ رفتار در مسیح که پولس یاد کرد این است که ‹در ایمان شکرگذاری بسیار نمائیم [یا «از شکرگذاری لبریز شویم،‏» د ج ].‏› (‏ کولسیان ۲:‏۷‏)‏ واژهٔ «لبریز» رودخانه‌ای را در ذهن ما تداعی می‌کند که مدام سطح آن بالا می‌آید و سواحل خود را از آب لبریز می‌سازد.‏ این تشبیه به خاطر ما مسیحیان می‌آورد که سپاسگزاری و قدرشناسی ما نیز باید مداوم یا برحسب عادت صورت گیرد.‏ خوب است هر یک از خود سؤال کنیم:‏ ‹آیا من شخصی قدرشناس هستم؟‏›‏

۱۷.‏ الف)‏ چرا همهٔ ما،‏ حتی در بحبوحهٔ سختیها،‏ می‌توانیم شکرگذار باشیم؟‏ ب)‏ به شخصه کدام موهبت یَهُوَه بیش از همه احساس قدردانی تو را برمی‌انگیزد؟‏

^۱۷ حقیقتاً در طی روز چیزهای زیادی را می‌بینیم که می‌توانیم از بابت آنها از یَهُوَه تشکر کنیم.‏ حتی در بحبوحهٔ سختیها،‏ چیزهای ساده‌ای پیش می‌آیند که با خود لحظاتی تسکین‌آمیز و آرامش‌بخش به همراه می‌آورند.‏ همدلی یک دوست،‏ ابراز محبت عزیزمان،‏ خواب خوش و نیروبخش شب،‏ غذایی لذیذ برای رفع گرسنگی،‏ آوای یک پرنده،‏ قهقههٔ یک کودک،‏ آسمان آبی و درخشان،‏ نسیمی خوش—‏اینها و بسیاری چیزهای دیگر که ممکن است حتی همگی در طی یک روز برای ما پیش بیایند.‏ چقدر ساده می‌توان اینها را اموری بدیهی پنداشت.‏ آیا همهٔ اینها ارزش یک ‹تشکر› ساده را ندارند؟‏ تمام اینها از طرف یَهُوَه است،‏ کسی که سرچشمهٔ «هر بخشندگئ نیکو و هر بخشش کامل» می‌باشد.‏ (‏ یعقوب ۱:‏۱۷‏)‏ البته یَهُوَه به ما موهبتهایی داده است حتی بس گرانقدرتر از اینها،‏ برای مثال موهبت زندگی.‏ (‏ مزمور ۳۶:‏۹‏)‏ به علاوه،‏ خدا برای ما این امکان را فراهم کرده است که تا ابد زندگی کنیم.‏ یَهُوَه برای تدارک این موهبت،‏ نهایت از خود گذشتگی را نشان داد و یگانه پسر مولود خویش را نزد ما فرستاد،‏ پسری که ‹نزد وی شادی مینمود.‏›—‏امثال ۸:‏۳۰؛‏ یوحنا ۳:‏۱۶‏.‏

۱۸.‏ چگونه می‌توانیم سپاسگزاری خود را به یَهُوَه نشان دهیم؟‏

^۱۸ چه خوش گفت مزمور نویس:‏ «[یَهُوَه] را حمد گفتن نیکو است.‏» (‏ مزمور ۹۲:‏۱‏)‏ پولس نیز به مسیحیان تَسالونیکی خاطرنشان ساخت:‏ «در هر امری شاکر باشید.‏» (‏ ۱تسالونیکیان ۵:‏۱۸؛‏ افسسیان ۵:‏۲۰؛‏ کولسیان ۳:‏۱۵‏)‏ همگی ما باید در قدرشناسی مصمم باشیم.‏ دعاهایمان نباید منحصر به نیازها و احتیاجاتمان باشند.‏ چنین درخواستهایی البته به جای خود نیکو هستند.‏ اما آیا می‌توانی دوستی را تصور کنی که فقط هنگامی که چیزی از تو می‌خواهد با تو حرف می‌زند؟‏ پس می‌توانیم در بعضی دعاهایمان فقط به سپاس و تمجید یَهُوَه بپردازیم.‏ وقتی یَهُوَه به این دنیای ناسپاس نگاه می‌کند،‏ چنین دعاهایی از سوی ما چقدر وی را خرسند خواهد ساخت!‏ نفع دیگر چنین دعاهایی این است که به ما کمک می‌کند بر روی جنبه‌های مثبت زندگی متمرکز شویم و برکتهای بسیارمان را به خاطر آوریم.‏

۱۹.‏ چگونه لحن پولس در کولسیان ۲:‏۶،‏ ۷ نشان می‌دهد که همگی ما باید به پیشرفت خود در راه رفتن با مسیح ادامه دهیم؟‏

^۱۹ آیا وجود این همه رهنمونهای خردمندانه که تنها در یک آیه از کلام خدا نهفته است،‏ فوق‌العاده نیست؟‏ همهٔ ما باید اندرز پولس را برای راه رفتن با مسیح آویزهٔ گوش خود کنیم.‏ پس مصمم باشیم که ‹در مسیح ریشه بگیریم،‏› ‹در وی بنا شویم،‏› ‹در ایمان راسخ گردیم،‏› و ‹در ایمان شکرگذاری بسیار نمائیم.‏› این نصیحت بخصوص برای کسانی که تازه تعمید گرفته‌اند بسیار حیاتی است.‏ لیکن برای همگی ما کاربرد دارد.‏ ریشهٔ عمودی درختی را تصور کنید که مرتباً پایین می‌رود و یا بنایی در حال ساخت را تصور کنید که مرتباً به بالا صعود می‌کند.‏ راه رفتن با مسیح نیز پایان‌ناپذیر است.‏ جای پیشرفت هم برای ما بسیار است.‏ یَهُوَه به ما کمک خواهد کرد و ما را برکت خواهد داد،‏ چرا که خواست وی است که ما در جاده‌ای بی‌انتها با وی و پسر عزیزش راه برویم.‏

چگونه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ راه رفتن با مسیح چه جنبه‌هایی را شامل می‌شود؟‏

◻ مفهوم ‹ریشه کردن در مسیح› چیست؟‏

◻ چگونه می‌توانیم ‹در مسیح بنا شویم›؟‏

◻ چرا ‹راسخ بودن در ایمان› تا این حد اهمیت دارد؟‏

◻ از بابت چه چیزهایی باید ‹بسیار شکرگذاری› کنیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۸]‏

اگرچه ریشهٔ درخت از نظرها ناپیداست،‏ لیکن درخت را تغذیه می‌کند و آن را استوار می‌گرداند