کتاب شمارهٔ ۵۰ فیلِپّیان
نگارنده: پولُس
محل نگارش: روم
تاریخ اتمام نگارش: حدود ۶۰–۶۱ م.
وقتی پولُس در رؤیایی دید که کار بشارت مقدونیه به او واگذار شده، او و همراهانش لوقا، سیلاس و تیموتاؤس جوان فوراً به آن کار پرداختند. آنان با کشتی از تروآس در آسیای صغیر به نیاپولیس مسافرت کردند و فوراً عازم فیلِپّی شدند که در حدود پانزده کیلومتری یک گذرگاه کوهستانی قرار داشت. لوقا شهر را به «شهر اوّل از سرحدّ مَکادونیه» توصیف می‌کند. (اعما ۱۶:۱۲) پس از این که پادشاه مقدونیه فیلیپ دوّم (پدر اسکندر مقدونی) در سال ۳۵۶ ق.م. شهر را تصرّف کرد آن شهر فیلِپّی نام گرفت. بعدها شهر به دست رومیان افتاد. آن محل جنگ‌های سرنوشت‌ساز سال ۴۲ ق.م. بود که کمک کرد تا موقعیت اوکتاویانوس تقویت شود کسی که بعداً اوغُسْطُس قیصر شد. برای یادبود آن پیروزی او فیلِپّی را مستعمرهٔ روم ساخت.
۲ عادت پولُس این بود که وقتی به شهر جدیدی می‌رسید اوّل به یهودیان موعظه می‌کرد. اما در اوّلین دیدارش از شهر فیلِپّی در حدود سال ۵۰ م. دریافت که تعداد یهودیان بسیار کم است و ظاهراً کنیسه هم نداشتند زیرا برای دعا کردن در ساحل رودخانه بیرون شهر جمع می‌شدند. موعظه پولُس فوراً ثمر آورد. یکی از اوّلین کسانی که تغییر کیش داد لیدیه، زن تاجر و نوکیش در یهودیت بود که سریعاً حقیقت را در مورد مسیح پذیرفت و اصرار کرد تا مسافران در خانهٔ او بمانند. لوقا در مورد او می‌نویسد «ما را اِلحاح [اصرار] نمود.» اما به زودی مخالفت شروع شد و پولُس و سیلاس با چوب مضروب و سپس زندانی شدند. در حالی که در زندان بودند زلزله‌ای رخ داد و زندانبان و خانواده‌اش به پولُس و سیلاس گوش دادند و ایمان آوردند. روز بعد پولُس و سیلاس از زندان آزاد شدند و در منزل لیدیه برادران را ملاقات کرده، قبل از ترک آن شهر آنان را تشویق نمودند. پولُس خاطرات پرشوری از سختی‌های آغاز جماعت جدید فیلِپّی به همراه خود برد. — اعما ۱۶:۹-۴۰.
۳ چند سال بعد پولُس در طول سوّمین سفر میسیونری خود توانست دوباره جماعت فیلِپّیان را ملاقات کند. سپس ده سال بعد از اوّلین تشکیل جماعت ابراز محبت برادران فیلِپّی، پولُس را برانگیخت تا رسالهٔ الهامی برای آنان بنویسد که در نوشته‌های مقدّس یونانی به نام همان جماعت محبوب حفظ شد.
۴ در آیه‌های اوّل رساله ذکرشده که پولُس رسالهٔ فیلِپّیان را نوشته است. این موضوع از سوی مفسّران کتاب مقدّس و با دلایل موجهی پذیرفته شده است. پولیکارپ (۶۹؟-۱۵۵؟ م.) در نامه‌ای به برادران فیلِپّی به این مطلب اشاره می‌کند که پولُس رسالهٔ فوق را برای آنان نوشته است. مفسّران کتاب مقدّس همانند ایگناتیوس، ایرِنایوس، تِرتولیانوس و کلمانس اسکندرانی در نقل این رساله گفته‌اند که پولُس نگارندهٔ آن بوده است. همچنین در قطعهٔ موراتوری متعلّق به قرن دوّم میلادی و در مجموعهٔ کتاب‌های الهامی پیشین به آن رساله اشاره شده است و در کنار هشت رسالهٔ دیگر پولُس در پاپیروس چستربیتی شمارهٔ ۲ (46P) رسالهٔ فیلِپّیان دیده می‌شود. گمان می‌رود که پاپیروس چستربیتی حدوداً متعلّق به سال ۲۰۰ م. بوده است.
۵ مکان و تاریخ نگارش این رساله را می‌توان با اطمینان تعیین کرد. پولُس در زمان نگارش رساله زندانی و تحت بازداشت محافظان امپراتوری روم بود و در حول‌وحوش وی فعالیت مسیحیان در مقیاس وسیعی در جریان بود. او رسالهٔ خود را با سلام‌هایی از باایمانان خانهٔ قیصر به پایان می‌رساند. این وقایع با هم به این مطلب اشاره می‌کنند که روم مکانی بود که رساله از آنجا فرستاده شد. — فیل ۱:۷، ۱۳، ۱۴؛ ۴:۲۲؛ اعما ۲۸:۳۰، ۳۱.
۶ اما رساله چه موقع نوشته شد؟ به نظر می‌رسد که پولُس به مدت کافی در روم بوده است که اخبار و دلایل زندانی شدنش به عنوان مسیحی در میان گارد پرایتوری امپراتوری و سایرین پخش شود. همچنین فرصت زیادی بود تا اَپَفْرُدِتُس از فیلِپّی (به مسافتی حدود ۱۰۰۰ کیلومتر) با هدیه‌ای برای پولُس بیاید و خبر بیماری اَپَفْرُدِتُس در روم به شهر فیلِپّی برسد و نیز خبر تأسف فیلِپّیان به شهر روم برگردد. (فیل ۲:۲۵-۳۰؛ ۴:۱۸) از آنجایی که اوّلین حبس پولُس در روم در حدود سال ۵۹-۶۱ م. بود به احتمال زیاد این رساله را حدود سال ۶۰ یا ۶۱ م. نوشت یعنی یک سال یا بیشتر پس از زمانی که به روم رسید.
۷ دردها و سختی‌هایی که پولُس کشید تا اعضای جماعت فیلِپّی به واسطهٔ کلام حقیقت متولّد شوند، محبت و سخاوت آن‌ها در دادن هدایا و رفع نیازهای پولُس طی سفرها و سختی‌هایش، و برکات چشمگیر یَهُوَه در کار مهم میسیونری در مقدونیه، همه باعث شد پیوندی محکم از محبت میان پولُس و برادران فیلِپّی ایجاد شود. هدایای مهربانانهٔ آنان، همچنین پرس‌وجوی مشتاقانه‌شان در مورد اَپَفْرُدِتُس و پیشرفت کار بشارت در روم پولُس را برانگیخت تا این رسالهٔ گرم و پرمهر را برای بنا و تشویق آن برادران و خواهران بنویسد.
چرا مفید است
۱۲ کتاب فیلِپّیان برای ما بسیار مفید است! به حتم ما خواهان خرسندی یَهُوَه و دریافت همان تشویق و تحسین از طرف سرپرستان مسیحی هستیم که جماعت فیلِپّی از پولُس دریافت کرد. این در صورتی ممکن است که از نمونهٔ خوب فیلِپّیان و پند محبت‌آمیز پولُس پیروی کنیم. همانند فیلِپّیان با سخاوتمندی مایل به کمک برادرانمان در سختی‌ها باشیم و در حجّت و اثبات انجیل شریک شویم. (۱:۳-۷) ما باید ‹به یک روح برقرار باشیم و به نَفْس برای ایمان انجیل مجاهده کنیم› و در میان قومی کج‌رو و گردن‌کش «چون نیّرها» بدرخشیم. اگر به این ترتیب عمل نماییم و در مورد مسائل جدّی تفکّر کنیم مانند فیلِپّیان که تاج شادی برای پولُس رسول بودند ما هم باعث شادی برادرانمان خواهیم بود. — ۱:۲۷؛ ۲:۱۵؛ ۴:۱، ۸.
۱۳ پولُس می‌گوید «با هم به من اقتدا نمایید.» به چه طریقی می‌توانیم به او اقتدا کنیم؟ یک طریق آن است که در هر وضعیت به آنچه داریم قانع باشیم. پولُس چه در رفاه بود چه در فقر، یاد گرفته بود بدون شکایت از زندگی خود را با شرایط آن وفق دهد تا بتواند غیورانه و با شادی به خدمت خدا ادامه دهد. در ابراز محبت به برادران باایمانمان، ما نیز باید همچون پولُس رفتار کنیم. او با شادی محبت‌آمیزی در بارهٔ خدمت تیموتاؤس و اَپَفْرُدِتُس صحبت کرد. و هنگام خطاب برادران فیلِپّی که گفت: «برادران عزیز و مورد اشتیاق من و شادی و تاج من،» خود را به آنان بسیار نزدیک و صمیمی احساس می‌کرد. — ۳:۱۷؛ ۴:۱، ۱۱، ۱۲؛ ۲:۱۹-۳۰.
۱۴ به چه طریق دیگری می‌توانیم پولُس را سرمشق خود قرار دهیم؟ به این طریق که «در پی مقصد» بکوشیم! همهٔ کسانی که «در هر چه مجید» است می‌اندیشند علاقهٔ فراوانی به ترتیبات شگفت‌انگیز یَهُوَه در آسمان و زمین نشان می‌دهند، جایی که ‹هر زبانی اقرار خواهد کرد عیسی مسیح خداوند است برای تمجید خدای پدر.› رسالهٔ فیلِپّیان همهٔ کسانی را که امید زندگی ابدی در رابطه با ملکوت خدا دارند تشویق می‌کند آن را همچون هدف دنبال کنند. مخاطبان رسالهٔ فیلِپّیان در ردهٔ اوّل کسانی هستند که ‹وطن‌شان در آسمان است› و مشتاقانه در انتظار این هستند که ‹به صورت جسد مجید عیسی مصوّر شوند.› با ‹فراموش کردن آنچه در عقب است و رفتن به سوی آنچه در پیش است› باشد که همهٔ آنان به پولُس رسول اقتدا کنند و ‹ در پی مقصد بکوشند به جهت انعام دعوت بلند خدا› یعنی وراثت باشکوه در ملکوت آسمان! — ۴:۸؛ ۲:۱۰، ۱۱؛ ۳:۱۳، ۱۴، ۲۰، ۲۱.