«خدا محبت است»
«کسی که محبت نمی‌نماید، خدا را نمی‌شناسد زیرا خدا محبت است.» — ۱یوحنّا ۴:۸.
۱-۳. الف) کتاب مقدّس در مورد محبت یَهُوَه چه می‌گوید، و این گفته از چه نظر بی‌نظیر است؟ ب) چرا کتاب مقدّس می‌گوید که «خدا محبت است»؟
همهٔ خصوصیات یَهُوَه عالی، کامل و گیراست. اما محبت از همهٔ این خصوصیات گیراتر است. هیچ چیز به اندازهٔ محبت یَهُوَه ما را به سوی او جلب نمی‌کند. جای بسی خوشحالی است که محبت خصوصیت اصلی اوست. چرا می‌توان گفت که محبت خصوصیت اصلی اوست؟
۲ در کتاب مقدّس نکته‌ای در مورد محبت ذکر شده که در مورد هیچ یک از خصوصیات اصلی دیگر یَهُوَه عنوان نشده است. در هیچ جای کتاب مقدّس نیامده است که خدا قدرت یا عدالت و یا حتی حکمت است. او دارای این خصوصیات و سرچشمهٔ اصلی آن‌هاست و از این جهات بی‌نظیر است. اما در مورد خصوصیت چهارم در اوّل یوحنّا ۴:۸ مطلبی عمیق‌تر عنوان شده است، اینکه «خدا محبت است.» محبت در عمق وجود یَهُوَه جای دارد. محبت جوهر یا ذات خداست. به طور کلّی می‌توان موضوع را بدین شکل بیان کرد: قدرت یَهُوَه او را قادر می‌سازد که دست به عمل بزند. عدالت و حکمت او طرز عمل او را تعیین می‌کند. اما محبتش است که او را برمی‌انگیزد تا دست به عمل بزند. و محبتش همیشه هنگامی که خصوصیات دیگرش را به کار می‌گیرد نمایان می‌شود.
۳ غالباً گفته می‌شود که یَهُوَه مظهر محبت است. از این رو، اگر بخواهیم محبت را بیاموزیم باید یَهُوَه را بشناسیم. به همین منظور، در ادامهٔ مقاله برخی از جنبه‌های مختلف محبت بی‌همتای یَهُوَه را با هم بررسی خواهیم کرد.
محبت‌آمیزترین عمل در تاریخ عالَم
۴، ۵. الف) محبت‌آمیزترین عمل در تاریخ عالَم چه بوده است؟ ب) چرا می‌توان گفت که پیوند محبتی که بین یَهُوَه خدا و پسرش وجود دارد بی‌نظیر و بی‌همتاست؟
۴ یَهُوَه به شکل‌های گوناگونی محبت خود را ابراز کرده است اما اینکه پسرش را فرستاد تا به خاطر ما انسان‌ها رنج بکشد و جان بسپارد بارزترین شکل ابراز محبت اوست. به جرأت می‌توان گفت که این عمل محبت‌آمیزترین عمل در تاریخ عالَم بود. به چه دلیل؟
۵ کتاب مقدّس عیسی را «نخست‌زادهٔ تمامی آفریدگان» می‌خواند. ( کُولُسیان ۱:۱۵) پسر یَهُوَه حتی پیش از آفرینش کائنات وجود داشته است. اما چه مدت این پدر و پسر در کنار یکدیگر به سر برده‌اند؟ برخی از دانشمندان سن کائنات را سیزده میلیارد سال تخمین می‌زنند. حتی اگر این تخمین درست باشد عمر نخست‌زادهٔ یَهُوَه باز هم از آن بیشتر است! او این مدت طولانی را به عنوان «معمار» با شادی و خوشی به پدرش خدمت کرده است. ( امثال ۸:۳۰؛ یوحنّا ۱:۳) یَهُوَه و پسرش در کنار یکدیگر همهٔ موجودات دیگر عالَم را به وجود آوردند. براستی که چه دوران خوش و هیجان‌انگیزی را با یکدیگر سپری کرده‌اند! کدام یک از ما می‌تواند پیوند محکمی را که در طی این ادوار طولانی بین آنان وجود داشته است تصوّر کند؟ بی‌تردید می‌توان گفت که پیوند محبتی که بین یَهُوَه خدا و پسرش وجود دارد بی‌نظیر و بی‌همتاست.
۶. یَهُوَه هنگام تعمید عیسی چگونه احساساتش را نسبت به او بیان داشت؟
۶ با این همه، یَهُوَه پسرش را به زمین فرستاد تا به صورت یک نوزاد متولّد شود. این امر به معنای آن بود که یَهُوَه بیش از سی سال از معاشرت نزدیک با پسر محبوبش در آسمان چشم‌پوشی کرد و با علاقهٔ تمام از آسمان ناظر رشد عیسی و تبدیل شدن او به انسانی بالغ و کامل بود. عیسی در حدود سی سالگی تعمید یافت. پدرش در هنگام تعمید او از آسمان گفت: «این است پسر حبیب من که از او خوشنودم.» ( متّیٰ ۳:۱۷) عیسی با وفاداری هر آنچه را نبوّت شده و هر آنچه را از او درخواست شده بود به انجام رسانید، و با این کار پدرش را بسیار خوشنود ساخت. — یوحنّا ۵:۳۶؛ ۱۷:۴.
۷، ۸. الف) عیسی در روز چهارده نیسان سال ۳۳ د.م. چه مصایبی را تحمّل کرد، و این وقایع چه تأثیری بر پدر آسمانی‌اش گذارد؟ ب) چرا یَهُوَه اجازه داد که پسرش رنج بکشد و بمیرد؟
۷ احساس یَهُوَه را در روز چهارده نیسان سال ۳۳ د.م. تصوّر کنید. به پسرش خیانت شد و جمعی اوباش او را شبانه دستگیر کردند. او را به طور غیرقانونی محاکمه کردند، مورد تمسخر قرار دادند، به رویش آب دهان انداختند و کتکش زدند. او را آنقدر تازیانه زدند که پشتش پاره پاره شد. دست‌ها و پاهایش را به تیری چوبین میخکوب کردند و در حالی که به آن تیر آویزان بود به او ناسزا گفتند و تحقیرش نمودند. احساس یَهُوَه را در حالی که پسرش از شدّت درد ناله و فریاد می‌کرد و از او کمک می‌طلبید تجسّم کنید. سرانجام لحظهٔ واپسین فرا رسید و پسرش جان سپرد. آیا می‌توان احساس پدرش را در آن لحظه مجسم کرد؟ برای نخستین بار از بدو آفرینش، پسرش از هستی باز ایستاد. — متّیٰ ۲۶:۱۴-۱۶، ۴۶، ۴۷، ۵۶، ۵۹، ۶۷؛ ۲۷:۲۶، ۳۸-۴۴، ۴۶؛ یوحنّا ۱۹:۱.
۸ انسان از بیان احساسات یَهُوَه عاجز است. دردی را که او به خاطر مرگ پسرش تحمّل کرد نمی‌توان با کلمات توصیف کرد. اما چیزی را که می‌توان با کلمات توصیف کرد، انگیزهٔ او از اینکه اجازه داد چنین اتفاقی روی دهد، می‌باشد. چرا پدر عیسی این قدر درد و رنج را تحمّل کرد؟ یَهُوَه در یوحنّا ۳:۱۶ موضوع بسیار پراهمیتی را برایمان نقل می‌کند. اهمیت این آیه به قدری است که «انجیل کوچک» لقب گرفته و متن آن چنین است: «خدا جهان را اینقدر محبت نمود که پسر یگانهٔ خود را داد تا هر که بر او ایمان آورد، هلاک نگردد بلکه حیات جاودانی یابد.» بنابراین انگیزهٔ یَهُوَه را می‌توان در یک کلمه خلاصه کرد: محبت. یَهُوَه پسر خویش را فرستاد تا به خاطر ما رنج بکشد و جانش را فدا سازد. این هدیهٔ یَهُوَه، محبت‌آمیزترین عملی است که تا به حال صورت پذیرفته است.
یَهُوَه محبتش را به تک‌تک ما ثابت می‌کند
۹. شیطان می‌خواهد چه موضوعی را به ما بقبولاند، اما یَهُوَه چه اطمینانی به ما می‌دهد؟
۹ حال به مسئلهٔ پراهمیت دیگری می‌پردازیم، اینکه آیا خدا به تک‌تک ما محبت دارد؟ برخی معتقدند که خدا تمامی‌انسان‌ها را دوست دارد همان طور که در یوحنّا ۳:۱۶ ذکر شده است. اما با خود می‌گویند: ‹خدا هیچ وقت نمی‌تواند به شخص من علاقه و محبت داشته باشد.› باید در نظر داشت که شیطان ابلیس شدیداً مایل است به ما بقبولاند که یَهُوَه ما را دوست ندارد و ارزشی برایمان قائل نیست. اما حتی اگر ما خود را لایق محبت و احترام ندانیم، یَهُوَه به ما اطمینان می‌دهد که برای تک‌تک خادمانش ارزش قائل است.
۱۰، ۱۱. مَثَل عیسی در مورد گنجشک‌ها چگونه ارزشی را که ما در نظر یَهُوَه داریم نشان می‌دهد؟
۱۰ برای مثال، در متّیٰ ۱۰:۲۹-۳۱ عیسی گفت: «آیا دو گنجشک به یک فَلْس فروخته نمی‌شود؟ و حال آنکه یکی از آن‌ها جز به حکم پدر شما به زمین نمی‌افتد. لیکن همهٔ موی‌های سر شما نیز شمرده شده است. پس ترسان مباشید زیرا شما از گنجشکان بسیار، افضل هستید.» به تأثیر این گفتهٔ عیسی بر کسانی که در قرن اوّل سخنان او را می‌شنیدند توجه کنید.
۱۱ در روزگار عیسی گنجشک ارزان‌قیمت‌ترین پرنده‌ای بود که برای خوراک فروخته می‌شد و با یک سکهٔ کم‌ارزش می‌شد دو گنجشک خرید. با این همه عیسی همان طور که در لوقا ۱۲:۶، ۷ بعدها گفت اگر کسی دو سکه می‌پرداخت می‌توانست به جای چهار گنجشک پنج گنجشک بخرد. گنجشک پنجم را همچون چیزی بی‌ارزش به بقیه اضافه می‌کردند. این پرندگان در نظر انسان‌ها بی‌ارزش بودند. ولی، آیا در نظر آفریننده‌شان نیز بی‌ارزش بودند؟ عیسی در این باره گفت: «یکی از آن‌ها [حتی گنجشک پنجم] نزد خدا فراموش نمی‌شود.» حال کم کم می‌توانیم منظور عیسی را درک کنیم. اگر یَهُوَه چنین ارزشی برای یک گنجشک قائل است پس چقدر باید برای یک انسان ارزش قائل باشد! همان طور که عیسی گفت یَهُوَه با همهٔ جزئیات شخصیت و وجود ما آشناست، تا جایی که حتی تعداد موهای سر ما را نیز می‌داند.
۱۲. چرا می‌توان اطمینان داشت که عیسی وقتی می‌گوید یَهُوَه تعداد موهای سر ما را می‌داند اغراق نکرده است؟
۱۲ شاید گفتهٔ عیسی به نظرمان اغراق‌آمیز بنماید. اما اگر برای مثال امید به رستاخیز را در نظر بگیریم می‌بینیم که یَهُوَه برای این که بتواند یک انسان را بازآفرینی کند باید دقیقاً او را بشناسد. او به قدری برای ما ارزش قائل است که همهٔ جزئیات وجود ما را می‌داند منجمله کُد ژنتیک بسیار پیچیده و خاطرات و تجربیات تمام عمرمان را. در مقایسه با چنین کار عظیمی شمردن موهای سر ما که تعداد آن به طور متوسط حدود ۱۰۰٬۰۰۰ عدد است کار دشواری نیست! براستی که عیسی با چه زیبایی و ظرافتی احساس یَهُوَه را نسبت به تک‌تک ما انسان‌ها نشان می‌دهد!
۱۳. آنچه برای یَهُوشافاط پادشاه رخ داد چگونه به ما می‌آموزد که یَهُوَه با وجود ناکاملی‌مان در ما به دنبال خصوصیات نیکو می‌گردد؟
۱۳ علاوه بر این، در کتاب مقدّس آمده است که یَهُوَه خصوصیات نیکو را در ما می‌جوید و ارج می‌نهد، و همین امر نشانگر آن است که ما را دوست دارد. به عنوان نمونه می‌توان یَهُوشافاط، پادشاه وفادار را در نظر گرفت. نبی یَهُوَه هنگام اشاره به عمل نابخردانهٔ این پادشاه به او گفت: «از این جهت غضب از جانب خداوند بر تو آمده است.» براستی که چه اخطار بزرگی! اما یَهُوَه اضافه کرد: «لیکن در تو اَعمال نیکو یافت شده است.» ( ۲تواریخ ۱۹:۱-۳) پس می‌بینیم که غضب عادلانهٔ یَهُوَه سبب نشده بود که نیکویی‌های یَهُوشافاط را فراموش کند. آیا مایهٔ دلگرمی نیست که می‌دانیم خدا با وجود ناکاملی‌مان خصوصیات نیکو را در ما می‌جوید؟
خدای «آمادهٔ بخشش»
۱۴. ما پس از ارتکاب گناه ممکن است دچار چه احساسات ناراحت‌کننده‌ای شویم، اما چه باید بکنیم تا بخشش یَهُوَه شامل حالمان شود؟
۱۴ هنگامی که گناه می‌کنیم ناامیدی و شرم و عذاب وجدان ممکن است سبب شود خود را دیگر لایق خدمت به یَهُوَه ندانیم. اما باید به خاطر داشته باشیم که یَهُوَه «آمادهٔ بخشش» است. ( مزمور ۸۶:۵، د ج ) آری، اگر از گناه خود توبه کنیم و تلاش کنیم که دیگر آن را تکرار نکنیم، بخشش یَهُوَه شامل حالمان خواهد شد. در ادامه می‌پردازیم به اینکه کتاب مقدّس چگونه بخشش یَهُوَه را که شکلی از ابراز محبت اوست، توصیف می‌کند.
۱۵. یَهُوَه گناهان ما را در چه فاصله‌ای از ما قرار می‌دهد؟
۱۵ داود از تشبیه گویای دیگری برای توصیف بخشش یَهُوَه استفاده کرد و نوشت: «به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است، به همان اندازه گناهان ما را از ما دور کرده است.» ( مزمور ۱۰۳:۱۲) مشرق چقدر از مغرب فاصله دارد؟ در پاسخ می‌توان گفت که مشرق درست نقطهٔ مقابل مغرب است، و این دو نقطه در واقع هیچ گاه به هم نمی‌رسند. به نظر یکی از محققان این عبارت یعنی «بیشترین فاصلهٔ ممکن؛ دورترین فاصله‌ای که می‌توان تصوّر کرد.» این سروده‌های داود که همگی وحی الٰهی است، گویای آن است که وقتی یَهُوَه گناهان ما را می‌بخشد، آن‌ها را بسیار دور از ما قرار می‌دهد؛ دورترین فاصله‌ای که بتوان تصوّر کرد.
۱۶. چرا می‌توان گفت که وقتی یَهُوَه گناهان ما را می‌بخشد، دیگر مجبور نیستیم لکهٔ ننگ چنین گناهانی را تا آخر عمر تحمّل کنیم؟
۱۶ پاک کردن لکه‌ای تیره از روی لباسی به رنگ روشن کار آسانی نیست. گاهی حتی بعد از تلاش فراوان باز هم لکه کاملاً پاک نمی‌شود. حال ببینیم که یَهُوَه چگونه توانایی خود را برای بخشش گناهان توصیف می‌کند: «اگر گناهان شما مثل ارغوان باشد مانند برف سفید خواهد شد و اگر مثل قرمز سرخ باشد، مانند پشم خواهد شد.» ( اِشَعْیا ۱:۱۸) واژهٔ «ارغوان» به معنای رنگ قرمز روشن و زنده است.a و واژهٔ «قرمز» در اینجا به معنی یکی از رنگ‌های تند پارچه‌های رنگ‌شدهٔ آن زمان است. ( ناحُوم ۲:۳) ما هیچ گاه نمی‌توانیم فقط با تلاش‌های خود لکهٔ گناه را پاک کنیم. اما یَهُوَه می‌تواند گناهان ما را که به رنگ ارغوانی و قرمز است همچون برف و پشم خام سفید نماید. وقتی او گناهانمان را می‌بخشد دیگر نیازی نیست که لکهٔ ننگ چنین گناهانی را تا آخر عمر تحمّل کنیم.
۱۷. از چه جهت می‌توان گفت که یَهُوَه گناهان ما را پشت سر خود انداخته است؟
۱۷ پس از آن که یَهُوَه حِزْقِیّا را از یک بیماری مهلک نجات بخشید، او شعری زیبا به سپاسگزاری از یَهُوَه سرود و در آن گفت: «تمامی گناهانم را به پشت سر خود انداختی.» ( اِشَعْیا ۳۸:۱۷) یَهُوَه در اینجا به صورت کسی تصویر شده است که گناهان خطاکاری را که توبه کرده است برمی‌دارد و به پشت سر خود می‌اندازد جایی که از چشمش دور باشد و دیگر آن را نبیند. در کتابی آمده است که منظور از این عبارت را می‌توان به این شکل بیان کرد: «تو با [گناهان من] طوری عمل کردی که گویی هرگز اتفاق نیفتاده‌اند.» آیا این گفته امیدبخش نیست؟
۱۸. میکاه نبی چگونه نشان داد که وقتی یَهُوَه گناهانمان را می‌بخشد، در واقع آن را برای همیشه از میان می‌برد؟
۱۸ میکاه نبی در نبوّتی اطمینان کامل خویش را از اینکه یَهُوَه توبه‌کاران را می‌بخشد اظهار داشت و گفت: «کیست خدایی مثل تو که . . . از تقصیر بقیهٔ میراث خویش درمی‌گذرد؟ . . . و تو جمیع گناهان ایشان را به عمق‌های دریا خواهی انداخت.» ( میکاه ۷:۱۸، ۱۹) این عبارات برای مردم روزگاران کتاب مقدّس چه معنایی داشت؟ آیا چیزی را که «به عمق‌های دریا» افکنده شده بود می‌شد دوباره یافت؟ سخنان میکاه بخوبی نشان می‌داد که وقتی یَهُوَه گناهانمان را می‌بخشد، آن را برای همیشه از میان می‌برد.
«دلسوزی خدای ما»
۱۹، ۲۰. الف) معنای فعل عبری که به صورت «رحمت نشان دادن» یا «ترحّم کردن» ترجمه شده است، چیست؟ ب) چگونه کتاب مقدّس با تشبیه کردن دلسوزی یَهُوَه به مهر مادر نسبت به نوزادش عمق دلسوزی یَهُوَه را به ما نشان می‌دهد؟
۱۹ دلسوزی جنبهٔ دیگری از محبت یَهُوَه است. دلسوزی چیست؟ کتاب مقدّس رابطهٔ نزدیکی بین دلسوزی و رحمت قائل می‌شود. در زبان‌های عبری و یونانی کلمات متعددی معنی دلسوزی را می‌رساند. برای مثال فعل عبری رَخَم غالباً «رحمت نشان دادن» یا «ترحّم کردن» ترجمه می‌شود و همخانوادهٔ واژهٔ «رَحِم» است. یَهُوَه از این واژه برای توصیف خود استفاده می‌کند و می‌توان آن را به صورت «دلسوزی مادرانه» توصیف کرد.
۲۰ کتاب مقدّس از مهر مادر به نوزادش برای تعلیم معنای دلسوزی یَهُوَه استفاده می‌کند. در اِشَعْیا ۴۹:۱۵ آمده است: «آیا زن بچهٔ شیرخوارهٔ خود را فراموش کرده بر پسر رَحِم خویش ترحّم ننماید [رَخَم ]؟ اینان فراموش می‌کنند اما من تو را فراموش نخواهم نمود.» نمی‌توان تصوّر کرد که مادری فراموش کند به نوزادش شیر دهد یا از او مراقبت کند. نوزاد کاملاً ناتوان است و به مراقبت و توجه شبانه‌روزی مادرش نیاز دارد. با این همه، متأسفانه باید اذعان کرد که بویژه در این «زمان‌های سخت» که ‹بی‌الفتی› رواج دارد، مادران بی‌عاطفه نیز یافت می‌شوند. ( ۲تیموتاؤس ۳:۱، ۳) اما یَهُوَه اعلام می‌کند: «من تو را فراموش نخواهم نمود.» یَهُوَه هیچ گاه از دلسوزی نشان دادن به خادمانش دست برنمی‌دارد. دلسوزی او حتی از لطیف‌ترین و عمیق‌ترین عواطف طبیعی یعنی مهربانی و دلسوزی مادر به نوزادش نیز بسیار عمیق‌تر است.
۲۱، ۲۲. اسرائیلیان در مصر باستان چه محنت و فلاکتی می‌کشیدند و واکنش یَهُوَه در مقابل وضعیت اسفناک آنان چه بود؟
۲۱ یَهُوَه چگونه مانند پدری مهربان برای ما دلسوزی می‌کند؟ این خصوصیت او را می‌توان در طرز رفتار وی با اسرائیلیان باستان بخوبی مشاهده کرد. در پایان قرن شانزدهم ق.د.م. میلیون‌ها اسرائیلی زیر بار اسارت مصر کمر خم کرده بودند. کار با گِل و خشت‌سازی تاب تحمّل را از آنان گرفته و جانشان را به لبشان رسانده بود. ( خروج ۱:۱۱، ۱۴) به همین خاطر، از فرط رنج و اندوه از یَهُوَه طلب کمک کردند و او به داد ایشان رسید.
۲۲ دل یَهُوَه به حال ایشان سوخت و گفت: «هرآینه مصیبت قوم خود را که در مصرند دیدم، و استغاثهٔ ایشان را از دست سرکاران ایشان شنیدم، . . . غم‌های ایشان را می‌دانم.» ( خروج ۳:۷) یَهُوَه نمی‌توانست رنج قومش و فریاد استغاثهٔ ایشان را نادیده بگیرد. او خدایی است که با ما همدردی می‌کند. همدردی یا به عبارت دیگر درد دیگران را حس کردن، خصوصیتی است که به دلسوزی بسیار نزدیک است. اما یَهُوَه نه تنها درد قومش را حس می‌کرد بلکه برای کمک به آنان دست به عمل نیز می‌زد. در اِشَعْیا ۶۳:۹ آمده است: «در محبت و حلم خود ایشان را فدیه داد.» یَهُوَه با «دست قوی» اسرائیلیان را از مصر نجات بخشید. ( تثنیه ۴:۳۴) پس از آن، با معجزه به آنان غذا رسانید و ایشان را به سرزمینی پربار راهنمایی کرد که به خودشان تعلّق گرفت.
۲۳. الف) سخنان داود چگونه به ما اطمینان می‌دهد که یَهُوَه به فرد فرد ما توجه عمیق دارد؟ ب) یَهُوَه به چه طریقی به ما کمک می‌کند؟
۲۳ یَهُوَه خدای مهربانمان نه تنها به قوم خود به صورت گروهی دلسوزی نشان می‌دهد بلکه به فرد فرد ما نیز عمیقاً توجه دارد. او بخوبی از دشواری‌های زندگی ما باخبر است. داود مزمورنویس در این زمینه نوشت: «چشمان خداوند به سوی صالحان است و گوش‌های وی به سوی فریاد ایشان. خداوند نزدیک شکسته‌دلان است و روح‌کوفتگان را نجات خواهد داد.» ( مزمور ۳۴:۱۵، ۱۸) یَهُوَه چگونه به تک‌تک ما کمک می‌کند؟ او برای این کار همیشه عامل ناراحتی‌های ما را از میان نمی‌برد. اما اگر از او یاری بطلبیم به طرق مختلف به ما کمک می‌رساند. کلام او، کتاب مقدّس توصیه‌های مفید و کارسازی ارائه می‌دهد. در جماعت، سرپرستان روحانی باصلاحیتی قرار داده است که تلاش می‌کنند همانند او غمخوارِ هم‌ایمانان خود باشند. ( یعقوب ۵:۱۴، ۱۵) او دعاهایمان را می‌شنود و روح‌القدس را به طالبان آن می‌دهد. ( مزمور ۶۵:۲؛ لوقا ۱۱:۱۳) این‌ها همه نشانهٔ دلسوزی و رحمت یَهُوَه است. — لوقا ۱:۷۸.
۲۴. چگونه می‌توانیم به محبت یَهُوَه پاسخ گوییم؟
۲۴ آیا تعمّق دربارهٔ محبت پدر آسمانی‌مان دل انسان را مملوّ از شور و هیجان نمی‌سازد؟ در مقالهٔ قبل دیدیم که یَهُوَه قدرت، عدالت، و حکمت خویش را توأم با محبت به نفع ما به کار می‌گیرد. و در مقالهٔ حاضر دیدیم که یَهُوَه به شکل‌های فوق‌العاده‌ای محبتش را به بشر یعنی به تک‌تک ما ابراز می‌کند. حال بجاست که هر یک از ما از خود بپرسیم: ‹من چگونه می‌توانم به محبت یَهُوَه پاسخ گویم؟› امیدواریم که همگی ما محبت او را با محبت پاسخ گوییم و او را به تمامی دل و تمامی جان و تمامی خاطر و تمامی قوّت خود دوست بداریم. ( مَرقُس ۱۲:۲۹، ۳۰) امیدواریم که هر روز قلباً به یَهُوَه نزدیک‌تر شویم و یَهُوَه یعنی خدایی که محبت است، نیز تا ابد همچنان به ما نزدیک‌تر گردد! — یعقوب ۴:۸.
[پاورقی]
a به گفتهٔ محققی ارغوان «رنگی ثابت بود که شبنم، باران، شست‌وشو و استفادهٔ مکرّر هیچ یک آن را از بین نمی‌برد.»
آیا به یاد می‌آوریم؟
• چرا می‌توانیم بگوییم که محبت خصوصیت اصلی یَهُوَه است؟
• چرا می‌توان گفت که یَهُوَه وقتی پسرش را فرستاد تا به خاطر ما زجر بکشد و زندگی‌اش را فدا سازد در واقع دست به محبت‌آمیزترین عمل در تاریخ عالَم زد؟
• یَهُوَه چگونه محبت خود را به تک‌تک ما ثابت می‌کند؟
• کتاب مقدّس برای توصیف بخشش یَهُوَه از چه تشبیهات زنده و گویایی استفاده می‌کند؟
[تصویر در صفحهٔ ۲۵]
«خدا . . . پسر یگانهٔ خود را داد»
[تصویر در صفحهٔ ۲۷ ،۲۶]
‹شما از گنجشکان بسیار، افضل هستید›
[سطر اعتبار]
J. Heidecker/VIREO ©
[تصویر در صفحهٔ ۲۸]
مهر مادری نشانگر دلسوزی یَهُوَه به ماست