اجر و پاداش احترام به والدین سالمند
پرستندگان واقعی خدا، از روی محبتی که به والدین سالمند خود دارند به آنان احترام می‌گذارند، حرمت آنان را حفظ و از ایشان نگه‌داری و مراقبت نیز می‌کنند. این کار بخشی از پرستش آنان است. کتاب مقدس می‌گوید: «باید این فرزندان و نوادگان وظیفهٔ دینی خود را اول نسبت به خانوادهٔ خود بیآ‌موزند و دِینی را که به والدین خود دارند ادا کنند، زیرا این کار خدا را خوشنود می‌سازد.» (۱تیموتاؤس ۵:۴ انجیل شریف) چه جوان باشیم چه مسن، شایسته است که این ‹دِین› را به والدین و پدربزرگها و مادربزرگهایمان ادا کنیم. بدین وسیله می‌توانیم از محبت و زحماتشان و همچنین مراقبتی که در تمام این سالها از ما کرده‌اند قدردانی کنیم. چرا که ما زندگی‌مان را مدیون آنها هستیم!
توجه کنید که ادا کردن این دین به والدین و پدربزرگها و مادربزرگها «خدا را خوشنود می‌سازد.» این کار به «دینداری» ما مربوط می‌شود. بنابراین با به کار گرفتن این پند، اجرمان را می‌گیریم، زیرا می‌دانیم که این کارمان خدا را خشنود می‌کند. در نتیجه باعث شادی ما نیز می‌شود.
خرسندی عظیمی در بخشش به دیگران وجود دارد، بخصوص به کسانی که به ما با دست و دلبازی بخشیده‌اند. (اعمال ۲۰:۳۵) چه اجر و پاداش بزرگی نصیبمان می‌شود اگر همگام با این اصل کتاب مقدس قدم برداریم که می‌گوید: «مایهٔ شادی و خوشنودی پدر و مادرت را فراهم ساز، و آن کسی را که تو را به دنیا آورده مسرور گردان»!—امثال ۲۳:۲۵، ترجمه از نیو انگلیش بایبل.
چگونه می‌توانیم دِین خود را به والدین و همچنین پدربزرگ و مادربزرگ خود ادا کنیم؟ به سه طریق: از لحاظ مالی، عاطفی و روحانی. اینها هر کدام اجر خود را به همراه دارد.
بخشش از لحاظ مالی
تمام خدمتگزاران خدا می‌دانند که فراهم کردن مایحتاج اعضای نزدیک خانواده‌مان از اهمیت بسزایی برخودار است. پولس رسول به ما گوشزد می‌کند: «اگر کسی وسائل زندگی خویشاوندان و مخصوصاً خانواده خود را فراهم نکند، ایمان را انکار کرده و بدتر از کافران شده است.»—۱تیموتاؤس ۵:۸ اش.
تُنجی و جُی در آفریقای غربی زندگی می‌کنند. با وجود اینکه در مضیقهٔ مالی بودند از پدر و مادر جُی خواستند که به خانهٔ آنان آمده، در آنجا زندگی کنند. پدر جُی مریض بود و سرانجام فوت کرد. تُنجی اینطور به یاد می‌آورد: «پس از فوت او، مادرزنم در حالی که زنم را در آغوشش می‌فشرد به او گفت: ‹تو هر کاری را که از لحاظ انسانی ممکن بود کردی. اصلاً نباید خودت را حتی یک ذره، برای مرگ پدرت مقصر احساس کنی.› شکی نیست که جای او پیشمان بسیار خالی است، ولی لااقل می‌دانیم که ما برای او بهترین داروها را تهیه کردیم و همیشه سعی کردیم کاری کنیم که احساس کند دوستش داریم و به او احتیاج داریم؛ ما تمام سعی خودمان را کردیم تا مسئولیت خدادادیمان را به نحو احسن انجام دهیم. حالا از این موضوع احساس رضایت خاطر می‌کنیم.»
البته همهٔ افراد استطاعت رساندن کمک مالی به دیگران را ندارند. مردی که اهل نیجریه بود چنین اظهار کرد: «اگر کسی نتواند حتی مایحتاج خود را تهیه کند چگونه می‌تواند به شخص دیگری کمک برساند؟» در بسیاری از کشورها این اوضاع ممکن است در سالهای آینده رو به وخامت بگذارد. طبق پیش‌بینی سازمان ملل متحد، بزودی نیمی از ساکنان سرزمینهای جنوب صحرای آفریقا در نهایت فقر و تنگدستی فرو خواهند رفت.
اگر شما نیز در تنگدستی مالی هستید، می‌توانید از شنیدن داستان واقعی بیوه‌زنی محتاج قوت قلب بگیرید. وقتی عیسی بر روی زمین بود، مشاهده کرد که بیوه‌زنی اعانهٔ کوچکی به صندوق بیت‌المال معبد انداخت. این زن فقط ‹دو سکهٔ بسیار کم‌ارزش به داخل آن انداخت.› عیسی در حالی که از اوضاع و احوال او با خبر بود گفت: «بدانید که در واقع این بیوه‌زن فقیر بیش از همه پول داده است. چون آنان از آنچه که برای آن مصرفی نداشتند دادند اما او با وجود تنگدستی، تمام خرج معاش خود را داده است.»—لوقا ۲۱:۱-۴ اش.
به همین شکل، اگر ما نیز نهایت سعی خود را در مراقبت و نگه‌داری از والدین و پدربزرگها و مادربزرگهایمان به خرج دهیم، حتی اگر بخششی ناچیز باشد، از چشم یَهُوَه مخفی نخواهد ماند و در نظر او ارزشمند است. یَهُوَه بیش از توان ما از ما انتظار ندارد. احتمالاً والدین و پدربزرگها و مادربزرگهایمان نیز به همین صورت فکر خواهند کرد.
بخشش از لحاظ عاطفی
تأمین والدین و پدربزرگها و مادربزرگهایمان فقط تأمین مالی آنان نیست. همهٔ ما نیاز عاطفی داریم. همهٔ ما از جمله افراد سالخورده، به محبت احتیاج داریم، می‌خواهیم احساس کنیم که به ما احتیاج است و ما را دوست دارند و اینکه عضو پرارزش خانواده هستیم.
ماری، اهل کنیا، مدت سه سال از مادرشوهر سالمندش نگه‌داری کرده است. او می‌گوید: «به غیر از برآورده کردن مایحتاج مالی او، ما همیشه با او صحبت و گفتگو می‌کنیم. با اینکه دیگر قادر نیست کار زیادی در خانه انجام دهد، در خانه با هم صحبت می‌کنیم و دوستان خوب یکدیگر شده‌ایم. بعضی وقتها در مورد خدا صحبت می‌کنیم و بعضی وقتها در مورد افراد محل قبلیمان. با اینکه نود سال از سنش می‌گذرد ولی حافظه‌اش بسیار خوب است. او از خاطرات زندگیش قبل از سال ۱۹۱۴ وقتی دختر بچهٔ کوچکی بود صحبت می‌کند.»
ماری به سخنانش چنین ادامه می‌دهد: «نگه‌داری از شخصی سالخورده کار آسانی نیست، ولی از بودن او در خانه اجر و پاداش فراوانی به ما رسیده است. در خانه‌مان صلح و همدلی وجود دارد. به سبب بخششی که من نسبت به او دارم، این روحیه به اعضای دیگر خانواده نیز القا شده است. شوهرم برایم احترام بیشتری قائل است. همچنین وقتی کسی صدایش را برایم بلند می‌کند، مادرشوهرم بلافاصله به دفاع من برمی‌آید. وقتی که او دور و برمان است هیچ کس جرأت نمی‌کند با لحن بدی با من صحبت کند!»
بخشش روحانی
بخشش روحانی نیز مانند بخشش مالی و عاطفی اجر بسیار با خود به همراه دارد. پولس رسول به مسیحیان جماعت رومیان نوشت: «زیرا بسیار آرزومندم که شما را ببینم تا از برکتی روحانی شما را بهره‌مند ساخته تقویت نمایم. مقصودم آنستکه بوسیله ایمان دو جانبه، حامی همدیگر باشید — شما بوسیلهٔ ایمان من و من بوسیلهٔ ایمان شما.»—رومیان ۱:۱۱، ۱۲ اش.
به همین صورت، بخشش روحانی به سالمندان نیز حالت تشویق دو جانبه دارد. اُساندو، اهل نیجریه نقل می‌کند: «مطلب جالب در مورد پدربزرگ و مادربزرگم این بود که به من این امکان را دادند تا خاطرات گذشته‌ام زنده شوند. پدربزرگم در حالی که چشمانش می‌درخشد از محدوده‌اش که در طی دهه‌های پنجاه و شصت بصورت (خادم تمام‌وقت) در آن کار می‌کرد، تعریف می‌کند. او ساختار جماعت کنونی را با زمانی که خود، حقیقت را قبول کرد مقایسه می‌کند. خاطرات او به من در خدمت پیشگامی‌ام کمک می‌کند.»
دیگران نیز در جماعت مسیحی می‌توانند با کمک‌هایشان به سالمندان مدد رسانند. تُنجی که صحبتش را کردیم، تعریف می‌کند که در جماعتش چه پیش آمد: «هنگامی که به برادر جوان پیشگامی سخنرانی عمومی محول شد، او رئوس مطالب را پیش پدرزنم آورد تا با هم آن سخنرانی را آماده کنند. کسی که مطالعهٔ برج دیده‌بانی را اداره می‌کرد از پدرزنم چنین درخواست کرد: ‹تو تجربهٔ زیادی داری. به من بگو برای پیشرفتم چه کار می‌توانم بکنم.› پدرزنم نیز به او چند پند عملی ارائه داد. برادران نام پدرزنم را چندین بار در دعاهای جماعت بردند. تمام اینها باعث شد که احساس کند به او نیاز داریم.»
رفتار خوب افراد را به طرف خدا جلب می‌کند
در بعضی مواقع احترام و محبت به والدین و پدربزرگها و مادربزرگها باعث می‌شود که عده‌ای به طرف خدا کشیده شوند. پطرس رسول می‌نویسد: «چنان در میان مردم خداناشناس با راستی و درستی زندگی کنید که اگر چه در حال حاضر شما را متهم به بدکاری می‌کنند با دیدن اعمال نیک شما خدا را در روز بازپسین تمجید نمایند.»—۱پطرس ۲:۱۲ اش.
اندرو، مسیحیی که در آفریقای غربی پیر جماعت است دو بار در هفته هر بار ۹۵ کیلومتر راه می‌پیماید تا از پدر بیمارش که هم‌ایمان او هم نیست نگه‌داری کند. او تعریف می‌کند: «وقتی شاهد یَهُوَه شدم پدرم با من بسختی مخالفت می‌کرد. ولی وقتی مشاهده کرد که هنگام مریضی‌اش چگونه از او نگه‌داری می‌کنم، مرتب به برادرها و خواهرهای کوچکترم اصرار می‌کرد که ‹شما هم باید به مذهب برادرتان درآیید!› این امر آنان را برانگیخت و حالا تمام نه فرزند او شاهد یَهُوَه هستند.»
احترام گذاشتن و نگه‌داری از والدین سالخورده‌مان می‌تواند با سختی و دشواری همراه باشد، بخصوص در موقعیت بد اقتصادی. ولی از آنجایی که مسیحیان تمام تلاش‌شان را در این کار به خرج می‌دهند، اجر و پاداش عظیمی نصیبشان می‌شود. مهم‌تر از همه، آنان شادی و خرسندیی را که از بخشش حاصل می‌شود می‌چشند و همراه با آن دانستن اینکه یَهُوَه خدا که «پدر همه» می‌باشد با این عمل آنان خوشنود می‌شود، مایهٔ رضایت خاطرشان است.—افسسیان ۴:۶.
[کادر در صفحهٔ ۶]
نصایح و پندهایی از طرف خدا، برای افرادی که مورد مراقبت قرار می‌گیرند و کسانی که از آنان مراقبت می‌کنند
مشوق یکدیگر باشید: «به خاطر خیریت و تقویت اطرافیان خود در فکر راحتی آنها باشیم.»—رومیان ۱۵:۲ اش.
ثابت‌قدم باشید: «از انجام نیکوکاری خسته نشویم زیرا اگر دست از کار نکشیم در وقت مناسب محصول خود را درو خواهیم کرد.»—غلاطیان ۶:۹ اش.
فروتن باشید: «هیچ عملی را از روی همچشمی و خودخواهی انجام ندهید، بلکه با فروتنی، دیگران را از خود بهتر بدانید.»—فیلپیان ۲:۳ اش.
نیکوکار باشید: «هیچ کس در فکر نفع خود نباشد بلکه در فکر نفع دیگران باشد.»—۱قرنتیان ۱۰:۲۴ اش.
معقول باشید: «اعتدال شما بر جمیع مردم معروف بشود.»—فیلپیان ۴:۵.
دلسوز باشید: ‹نسبت به یکدیگر مهربان و دلسوز باشید و یکدیگر را ببخشید.›—افسسیان ۴:۳۲ اش.
[تصویر در صفحهٔ ۷]
کسانی که در سن پایین پیر جماعت می‌شوند می‌توانند از تجربهٔ افراد سالمند بهره جویند