کلام یَهُوَه زنده است
نکاتی از رساله‌های یعقوب و پِطْرُس
یعقوب شاگرد حدود ۳۰ سال پس از پَنْطیکاست ۳۳ میلادی، نامه‌ای «به دوازده سِبط» اسرائیل روحانی می‌نویسد. (یعقو ۱:۱) هدف از نگارش این نامه تقویت ایمان مسیحیان و ترغیب به صبر و بردباری در مصایب و سختی‌هاست. یعقوب همچنین در این نامه به جماعاتی که در آن‌ها وضعیت نامطلوبی به وجود آمده بود نصایحی کرده است.
پیش از سال ۶۴ م. زمانی که نرون، امپراتور روم موجی از آزار و اذیت علیه مسیحیان را آغاز کند پِطْرُس رسول اوّلین نامهٔ خود را به مسیحیان می‌نویسد. در این نامه او مسیحیان را به داشتن ایمانی استوار ترغیب می‌کند. کمی پس از آن، نامهٔ دوّم خود را به نگارش درمی‌آورد. در این نامه پِطْرُس توجه هم‌ایمانش را به کلام خدا و هشدارهای آن در ارتباط با روز یَهُوَه جلب می‌کند. ما می‌توانیم با بررسی پیام‌های یعقوب و پِطْرُس در این نامه‌ها فواید بسیاری بریم. — عبر ۴:۱۲.
خدا به هر که ‹به ایمان سؤال کند› حکمت می‌بخشد
(یعقو ۱:۱–۵:۲۰)
یعقوب می‌نویسد: ‹خوشا به حال کسی که متحمّل تجربه [سختی‌ها] شود، زیرا آن تاج حیات را خواهد یافت.› یَهُوَه تنها به کسی حکمت لازم برای تحمّل سختی‌ها را می‌دهد که «به ایمان سؤال بکند.» — یعقو ۱:۵-۸، ۱۲.
برای کسانی که در جماعت مسیحی نقش «معلّم» را ایفا می‌کنند ایمان و حکمت از ضروریات است. یعقوب پس از اشاره به این که زبان «عضوی کوچک» است و می‌تواند ‹تمام بدن را آلوده کند› هشدار می‌دهد که امیال دنیایی می‌توانند شخص را از خدا دور سازند. همچنین به شخصی که از لحاظ روحانی بیمار و از خدا دور شده است پند می‌دهد تا با برداشتن قدم‌هایی بتواند شفا یابد و به خدا نزدیک گردد. — یعقو ۳:۱، ۵، ۶؛ ۵:۱۴، ۱۵.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۲:۱۳ — چگونه «رحم بر داوری مفتخر می‌شود»؟ یَهُوَه خدا در داوری به آنانی رحمت نشان می‌دهد که خود به دیگران رحمت نشان داده‌اند و بر پایهٔ قربانی عیسی مسیح آنان را می‌بخشد. (روم ۱۴:۱۲) پس لازم است که رحمت و بخشش را سرلوحهٔ زندگی خود سازیم.
۴:۵ — در این آیه آمده است: «آیا تصوّر می‌کنید که کتاب عبث می‌گوید: ‹روحی که در ما ساکن شده است همواره ما را به حسادت می‌کشد›؟» (دج) یعقوب در اینجا از کدام آیه نقل قول کرده است؟ یعقوب در اینجا از آیهٔ مشخصی نقل قول نکرده است. این گفتهٔ الهامی یعقوب احتمالاً بر اساس مفهوم آیات پیدایش ۶:۵؛ ۸:۲۱؛ امثال ۲۱:۱۰ و غَلاطیان ۵:۱۷ است.
۵:۲۰ — «هر که گناهکار را از ضلالت راه او برگرداند» چه کسی را از موت رهانیده است؟ مسیحی‌ای که گناهکاری را از راه خطایش آگاه کند در حقیقت شخص توبه‌کار را از مرگ روحانی و شاید از مرگ ابدی نجات داده است. و به این شکل «گناهان بسیار [فرد گناهکار] را پوشانیده است.»
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱:۱۴، ۱۵. منشأ گناه تمایلات نادرست است. بنابراین ما نباید امیال و تمایلات نادرست را در ذهنمان بپرورانیم. بلکه باید روی موضوعات سازنده ‹تفکّر کنیم› و ذهن و دل خود را با آنان پر سازیم. — فیل ۴:۸.
۲:۸، ۹. «ظاهربینی» کردن برخلاف «شریعت مُلوکانه» یعنی قانون محبت است. بنابراین مسیحیان حقیقی نباید روی ظاهر افراد قضاوت کنند و بین افراد تبعیض قائل شوند.
۲:۱۴-۲۶. ما «به وسیلهٔ ایمان» نجات می‌یابیم «نه از اَعمال» شریعت یا فعالیت‌های مسیحی. ایمان ما نباید ظاهری و تنها در کلام باشد. (افس ۲:۸، ۹؛ یو ۳:۱۶) بلکه باید ما را به انجام خواست خدا برانگیزد.
۳:۱۳-۱۷. قطعاً «آن حکمت که از بالا است» بسیار فراتر از حکمت «دنیوی و نَفْسانی و شیطانی» است. ما باید حکمت الٰهی را ‹مانند خزانه‌های مخفی جستجو کنیم.› — امث ۲:۱-۵.
۳:۱۸. بذر بشارت ملکوت به دست «آنانی که سلامتی را به عمل می‌آورند» یعنی صلح‌جویان «در سلامتی [صلح] کاشته می‌شود.» پس بسیار پراهمیت است که صلح‌جو باشیم و از تکبّر، ستیزه‌جویی و فتنه‌انگیزی دوری کنیم.
‹به ایمان استوار شوید›
(۱پطر ۱:۱–۵:۱۴)
پِطْرُس به هم‌ایمانانش ‹امید زندهٔ› آنان را به میراث آسمانی یادآور می‌شود. و به آنان می‌گوید که «شما قبیلهٔ برگزیده و کهانت مُلوکانه و امّت مقدّس» هستید. پس از این که پِطْرُس به آنان در مورد مطیع بودن پندهایی خاص داد، آنان را ترغیب نمود که «یک‌رأی و همدرد و برادردوست و مشْفِق و فروتن» باشند. — ۱پطر ۱:۳، ۴؛ ۲:۹؛ ۳:۸.
چون «انتهای همه چیز [سیستم یهودی] نزدیک» بود، پِطْرُس به برادرانش چنین پند داد: «پس خرداندیش و برای دعا هوشیار باشید.» او به آنان گفت: «هوشیار و بیدار باشید . . . به ایمان استوار شده، با او [شیطان] مقاومت کنید.» — ۱پطر ۴:۷؛ ۵:۸، ۹.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۳:۲۰-۲۲ — تعمید چگونه ما را نجات می‌بخشد؟ تعمید لازمهٔ نجات است اما سبب نجات ما نمی‌گردد. نجات «به واسطهٔ برخاستن عیسی مسیح» میسر شده است. کسی که می‌خواهد تعمید یابد باید به قربانی عیسی مسیح، رستاخیز او و این که او «به دست راست خدا» نشسته است و بر مردگان و زندگان قدرت و اختیار دارد ایمان داشته باشد. تعمیدی که بر پایهٔ چنین ایمانی باشد سبب نجات می‌گردد؛ نظیر ‹هشت نفری که به آب نجات یافتند.›
۴:۶ — «مردگان» که به آنان «بشارت داده شد» چه کسانی هستند؟ این‌ها کسانی هستند که در «خطایا و گناهان مرده» بودند. به عبارت دیگر آنان پیش از شنیدن خبر خوش ملکوت از لحاظ روحانی مرده و از یَهُوَه دور بودند. (افس ۲:۱) آنان پس از ایمان آوردن به خبر خوش ملکوت از لحاظ روحانی «زنده» گردیدند.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱:۷. ایمانی باارزش و گرانبهاست که خلوص آن آزموده شده باشد. با داشتن چنین ایمان قوی‌ای می‌توانیم «جان خود را دریابیم.» (عبر ۱۰:۳۹) باید هنگام رویارویی با آزمایش‌های ایمان استوار بمانیم.
۱:۱۰-۱۲. فرشتگان همواره در تلاش بوده‌اند عمق حقایق کلام خدا را که پیامبران در ایّام باستان در بارهٔ جماعت مسیحیان مسح‌شده پیشگویی کرده بودند درک کنند. اما این حقایق زمانی برای آنان روشن گشت که یَهُوَه خواست خود را در مورد جماعت مسح‌شدگان عملی ساخت. (افس ۳:۱۰) ما نیز باید همچون فرشتگان همواره تلاش کنیم ‹عمق‌های خدا را تفحّص کنیم›. — ۱قر ۲:۱۰.
۲:۲۱. کسی که عیسی را سرمشق خود قرار داده است باید آمادگی هر گونه رنج و آزاری را نیز داشته باشد و حتی تا پای مرگ نیز از حقانیت حاکمیت یَهُوَه دفاع کند.
۵:۶، ۷. نباید بیش از حد نگران فردای‌مان باشیم. اگر نگرانی‌های خود را به یَهُوَه واگذاریم به ما کمک می‌کند تا در زندگی به پرستش او اولویت دهیم. — مت ۶:۳۳، ۳۴.
‹روز یَهُوَه خواهد آمد›
(۲پطر ۱:۱–۳:۱۸)
پِطْرُس می‌نویسد: «نبوّت به ارادهٔ انسان هرگز آورده نشد، بلکه مردمان به روح‌القدس مجذوب شده، از جانب خدا سخن گفتند.» توجه به نبوّت‌های کلام خدا ما از «معلّمان کذبه» و گمراه‌کنندگان محفوظ می‌دارد. — ۲پطر ۱:۲۱؛ ۲:۱-۳.
پِطْرُس به مسیحیان هشدار می‌دهد: «در ایّام آخر مستهزئین با استهزا ظاهر خواهند شد.» اما «روز خداوند چون دزد خواهد آمد.» پِطْرُس نامهٔ خود را با پندی بجا به پایان می‌رساند و می‌نویسد: «آمدن روز خدا را انتظار بکشید و آن را بشتابانید.» — ۲پطر ۳:۳، ۱۰-۱۲.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۱:۱۹ — «ستارهٔ صبح» کیست و چه وقت طلوع می‌کند و ما چگونه از طلوع آن با خبر می‌شویم؟ «ستارهٔ صبح» عیسی مسیح است که پس از به پادشاهی رسیدنش طلوع کرد. (مکا ۲۲:۱۶) در سال ۱۹۱۴ عیسی در مقام پادشاهِ حکومت خدا در مقابل تمامی خلقت ایستاد و طلوع روزی جدید را اعلام کرد. تغییر هیئت عیسی پیش‌نمایی از جلال او و قدرت پادشاهی‌اش بود که تحقق قطعی پیشگویی‌های کلام خدا را به نمایش گذاشت. (مرق ۹:۱-۳) توجه به این پیشگویی‌ها دل‌های ما را با حقایق کلام خدا روشن می‌سازد و ما را از طلوع ستارهٔ صبح باخبر می‌گرداند.
۲:۴ — واژهٔ یونانی‌ای که در اینجا «جهنّم» ترجمه شده است چیست و به چه مفهوم است، و چه زمانی فرشتگان سرکش به آن انداخته شدند؟ این واژه «ترطاروس» است. «ترطاروس» وضعیت مجازی زندان‌گونه‌ای است که تنها موجودات روحی در آن قرار می‌گیرند. وضعیتی است تاریک که وقتی موجودات روحی در آن افکنده می‌شوند درکشان از مقصود روشن خدا تیره و تار می‌گردد و برای آنان هیچ نور امیدی برای آینده وجود ندارد. خدا در زمان نوح فرشتگان سرکش را به ترطاروس افکند و آنان در آن وضعیت خوار و پست باقی خواهند ماند تا نابود گردند.
۳:۱۷ — منظور پِطْرُس از «این امور» که «از پیش می‌دانید» چه بود؟ منظور پِطْرُس در اینجا دانش در خصوص وقایع آینده‌ای است که به او و سایر نگارندگان کتاب مقدّس الهام شده بود. این دانش تمامی جزئیات وقایع آینده را باز نمی‌کرد. در واقع آنان تصویری کلّی از وقایع آینده داشتند.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱:۲، ۵-۷. تلاش ما در جهت تقویت خصوصیاتی همچون ایمان، صبر و خداپرستی، باعث می‌شود که شناخت بیشتری به ‹خدا و عیسی مسیح› پیدا کنیم و در پی آن هماهنگ با این شناخت عمل نموده و «بی‌ثمر» نمی‌گردیم. — ۲پطر ۱:۸.
۱:۱۲-۱۵. برای این که در راه حقیقت و ‹راستی استوار› بمانیم همواره به یادآوری نیازمندیم. با حضور در جلسات جماعت و خواندن و مطالعهٔ کلام خدا مطالب مورد نیاز به ما یادآوری می‌شود.
۲:۲. باید در رفتار و کردار خود دقت داشته باشیم که مبادا خدا و سازمانش را بدنام سازیم. — روم ۲:۲۴.
۲:۴-۹. با آگاهی از این که یَهُوَه خدا خادمانش را در گذشته نجات بخشیده است، اطمینان داریم که او ‹می‌داند که چطور عادلان را از تجربه رهایی دهد و ظالمان را تا به روز جزا در عذاب نگاه دارد›.
۲:۱۰-۱۳. «بزرگان» یا پیران مسیحی بی‌عیب نیستند و گاه مرتکب اشتباه می‌شوند. نباید آنان را به این دلیل سرزنش کنیم. — عبر ۱۳:۷، ۱۷.
۳:۲-۴، ۱۲. اگر به دقت ‹کلماتی را که انبیای مقدّس از پیش گفته‌اند و حکم خداوند و نجات‌دهنده› را بررسی کنیم، می‌توانیم تمام توجه‌مان را به نزدیکی روز یَهُوَه معطوف داریم.
۳:۱۱-۱۴. ما باید همچنان که ‹آمدن روز خدا را انتظار می‌کشیم و آن را می‌شتابانیم.› به این نکات توجه کنیم (۱) رفتاری «مقدّس» داشته باشیم، یعنی از نظر جسمی، فکری، اخلاقی و روحانی خود را پاک نگاه داریم؛ (۲) اَعمالمان باید گواه بر «دینداری» ما باشد و این خصوصیت را هنگام بشارت ملکوت و شاگردسازی نشان دهیم؛ (۳) رفتار و شخصیت خود را «بی‌داغ» نگاه داریم؛ یعنی از آلودگی‌های این دنیا حفظ کنیم؛ (۴) «بی‌عیب» باشیم، از این نظر که تمام اَعمالمان را با انگیزهٔ خالص و پاک انجام دهیم؛ (۵) با خدا، با هم‌ایمانانمان و دیگران در «سلامتی» و صلح باشیم.