مأخذ جزوهٔ کار و آموزش
۴-۱۰ ژوئیه
گنج‌هایی در کلام خدا | ۲سموئیل ۱۸-۱۹
«بَرزِلّایی—نمونه‌ای از تواضع»
ب۰۷-E ۱۵/۷ ص ۱۴ ¶۵
بَرزِلّایی از محدودیت‌هایش آگاه بود
بدون شک داوود از کمک‌های بَرزِلّایی قدردان بود. اما مقامی که داوود به بَرزِلّایی پیشنهاد داد صرفاً به خاطر کمک‌های او نبود. بَرزِلّایی خود مردی پولدار بود و نیازی به کمک مالی داوود نداشت. احتمالاً داوود به خاطر خصوصیات خوب بَرزِلّایی می‌خواست که او در دربارش خدمت کند. برای بَرزِلّایی هم افتخار بزرگی بود که در دربار پادشاه خدمت کند و از زندگی در آنجا لذّت ببرد.
ب۰۷-E ۱۵/۷ ص ۱۴ ¶۷
بَرزِلّایی از محدودیت‌هایش آگاه بود
احتمالاً سالمندی یکی از دلایلی بود که بَرزِلّایی پیشنهاد داوود را رد کرد. شاید بَرزِلّایی با خودش فکر می‌کرد که عمر زیادی برایش باقی نمانده است. (مزمور ۹۰:۱۰) او هر کاری که از دستش برمی‌آمد برای داوود انجام می‌داد، اما در عین حال از محدودیت‌هایش آگاه بود. بَرزِلّایی اجازه نداد که فکر مقام و شهرت باعث شود که محدودیت‌هایش را نادیده بگیرد. بَرزِلّایی مثل اَبشالوم مردی جاه‌طلب نبود، او متواضع بود.—امثال ۱۱:۲.
ب۰۷-E ۱۵/۷ ص ۱۵ ¶۱-۲
بَرزِلّایی از محدودیت‌هایش آگاه بود
نمونهٔ بَرزِلّایی نشان می‌دهد که همهٔ ما باید در خدمتمان به یَهُوَه تعادل داشته باشیم. ما نباید مسئولیتی را رد کنیم تا زندگی راحتی داشته باشیم. همچنین نباید فکر کنیم که از عهدهٔ مسئولیتی برنمی‌آییم و دست از تلاش بکشیم. اگر ما به یَهُوَه تکیه کنیم او همیشه قدرت و حکمت لازم را به ما می‌دهد.—فیلیپیان ۴:۱۳؛ یعقوب ۴:۱۷؛ ۱پِطرُس ۴:۱۱.
در عین حال ما باید همیشه محدودیت‌هایمان را در نظر بگیریم. برای مثال، شاید برادری در جماعت مسئولیت‌های زیادی داشته باشد. آن برادر می‌داند که اگر مسئولیت‌های بیشتری قبول کند دیگر نمی‌تواند به نیازهای خانواده‌اش رسیدگی کند. در چنین شرایطی تعادل و تواضع به او کمک می‌کند تا از پذیرفتن مسئولیت بیشتر خودداری کند.—فیلیپیان ۴:۵؛ ۱تیموتائوس ۵:۸.
گوهرهای روحانی
‹مسابقه را به پایان برسانید›
۱۹ اگر دچار محدودیت‌هایی هستید و احساس می‌کنید دیگران شرایطتان را درک نمی‌کنند، نمونهٔ مِفیبوشِت به شما کمک می‌کند. (۲سمو ۴:۴) او علاوه بر تحمّل محدودیت جسمی، مورد قضاوت ناعادلانهٔ داوود پادشاه نیز قرار گرفته بود. با این که او عامل هیچ یک از مشکلاتش نبود، اجازه نداد افکار منفی در ذهنش رخنه کند و بر برکاتی که داشت تمرکز کرد. او بابت لطف‌هایی که داوود پادشاه در گذشته به او کرده بود، قدردان بود. (۲سمو ۹:۶-۱۰) بنابراین وقتی مورد قضاوت ناعادلانهٔ داوود قرار گرفت، به تمام جوانب امر فکر کرد. او اجازه نداد که اشتباه داوود دلسردش کند یا باعث شود که یَهُوَه را عامل مشکلاتش بداند. برعکس، مِفیبوشِت فکر کرد که چگونه می‌تواند از پادشاه منتخب یَهُوَه حمایت کند. (۲سمو ۱۶:۱-۴؛ ۱۹:۲۴-۳۰) یَهُوَه نمونهٔ بسیار خوب مِفیبوشِت را در کتاب مقدّس برای ما ثبت کرد تا از او درس بگیریم.—روم ۱۵:۴.
۱۱-۱۷ ژوئیه
گنج‌هایی در کلام خدا | ۲سموئیل ۲۰-۲۱
یَهُوَه خدایی عادل است
it-۱-E ص ۹۳۲ ¶۱
جِبعون
برای قرن‌ها جِبعونیان یک قوم بودند. شائول پادشاه تلاش کرد این قوم را از بین ببرد، اما آن‌ها صبورانه منتظر ماندند تا یَهُوَه این بی‌عدالتی را جبران کند. یَهُوَه در دوران حکومت داوود به خاطر این بی‌عدالتی برای سه سال بر سرزمین اسرائیل قحطی آورد. داوود در این باره از یَهُوَه سؤال کرد و یَهُوَه به او گفت که شائول و خاندانش خون به گردن دارند. بعد داوود از جِبعونیان پرسید که چطور می‌تواند ظلمی که در حقشان شده را جبران کند. آن‌ها گفتند که «طلا و نقره» نمی‌تواند آن ظلم را جبران کند، چون مطابق شریعت برای نجات جان قاتل هیچ خون‌بهایی قابل قبول نبود. (اعد ۳۵:۳۰، ۳۱) بنابراین، آن‌ها از داوود درخواست کردند که ‹هفت نفر از پسران› شائول به آن‌ها داده شود. با این که شائول نقش اصلی را در کشتن جِبعونیان داشت، نه تنها او بلکه خاندانش هم خون به گردن داشتند. این نشان می‌دهد که «پسرانش» هم احتمالاً به طور مستقیم یا غیرمستقیم در آن کشتار نقش داشتند. (۲سم ۲۱:۱-۹) در این گزارش پسران شائول به دلیل گناه پدرشان کشته نشدند، (تث ۲۴:۱۶) اما مطابق با شریعت که می‌گوید: «جان در عوض جان،» آن‌ها مجازات کارشان را دیدند.—تث ۱۹:۲۱.
گوهرهای روحانی
پیران مسیحی در راه شادی ما می‌کوشند
۱۴ ما قوم یَهُوَه در سرتاسر دنیا علی‌رغم موانعی که شیطان و نمایندگانش در سر راهمان قرار می‌دهند همچنان به فعالیت موعظه ادامه می‌دهیم. برخی از ما با مشکلاتی غولآسا روبرو بوده‌ایم اما با توکّل کامل به یَهُوَه بر آن چیره شده‌ایم. با این حال، گاهی اوقات مقابلهٔ دائم با فشارهای این دنیا ما را خسته و دلسرد می‌سازد. در این مواقع، مشکلاتی که اغلب آن را تحمّل می‌کردیم ما را به راحتی زمین می‌زند. از این رو، حمایت به موقع پیران مسیحی ما را شاد و قوی می‌سازد. برای مثال، پیشگامی تقریباً ۶۵ ساله می‌گوید: «چند وقت پیش برای مدتی حالم خوب نبود و در خدمت موعظه بسیار خسته می‌شدم. پیری مسیحی متوجه ضعف جسمی‌ام شد و برای تشویق من پیشم آمد. او در مورد گزارشی از کتاب مقدّس با من گفتگو کرد. من هم پیشنهادات وی را به کار گرفتم که بسیار مفید واقع شد.» آن پیشگام در ادامه گفت: «محبت، آن پیر مسیحی را برانگیخت تا متوجهٔ وضعیتم شود و به کمکم آید!» بسیار دلگرم‌کننده است که بدانیم پیران مسیحی با مهربانی مراقب ما هستند و مانند اَبیشای آماده‌اند ‹به مدد ما آیند.›
۱۸-۲۴ ژوئیه
گنج‌هایی در کلام خدا | ۲سموئیل ۲۲
«به یَهُوَه تکیه کنید»
آیا واقعاً می‌توانیم «به خدا نزدیک شویم»؟
۱۱ درست است که کتاب مقدّس از قدرت عظیم خدا سخن می‌گوید. (اِشَعْیا ۴۰:۲۶) اما وقتی می‌خوانیم که چگونه اسرائیلیان را از دریای سرخ گذرانید و چهل سال از آن‌ها در بیابان نگاهداری کرد، قدرت عظیم او را در عمل می‌بینیم. می‌توانیم مجسم کنیم که چگونه آب دریا را شکافت تا اسرائیلیان که تعدادشان شاید به سه میلیون نفر بالغ می‌شد، بتوانند از میان دو دیوار عظیم آب از بستر خشک دریا عبور کنند. (خروج ۱۴:۲۱؛ ۱۵:۸) می‌توانیم دست حمایتگر خدا را که در بیابان بر سر آن قوم سایه افکنده بود مشاهده کنیم. می‌بینیم که چگونه از صخره آب بیرون آورد و خوراکی شبیه دانه‌های سفید بر روی زمین بیابان برای آنان ظاهر ساخت. (خروج ۱۶:۳۱؛ اعداد ۲۰:۱۱) یَهُوَه در این آیات نشان می‌دهد که از قدرت فراوان برخوردار است و برای حمایت از قومش آن را به کار می‌گیرد. آیا مایهٔ دلگرمی نیست که بدانیم به درگاه خدایی قدرتمند دعا می‌کنیم که «پناهگاه و قوّت ماست!» و «مددکاری است که در سختی‌ها فوراً به کمک ما می‌شتابد»؟—مزمور ۴۶:۱، تفسیری.
ب۱۰-E ۱/۶ ص ۲۶ ¶۴-۶
«تو وفاداری»
در گفتهٔ داوود عبارت عبری‌ای که «وفادار» ترجمه شده است، همچنین به معنی «محبت پایدار» می‌باشد. وفاداری واقعی از محبت سرچشمه می‌گیرد. یَهُوَه به کسانی که به او وفادارند نزدیک می‌ماند.
وفاداری فقط یک حس نیست بلکه در عمل هم دیده می‌شود. همان طور که داوود تجربه کرد، یَهُوَه وفاداری‌اش را در عمل نشان می‌دهد. یَهُوَه در تاریک‌ترین روزهای زندگی داوود با وفاداری در کنارش بود، از او مراقبت می‌کرد و راهنمایی‌اش می‌کرد. داوود گفت که یَهُوَه ‹او را از دست دشمنانش نجات داد.›—۲سموئیل ۲۲:۱.
ما از گفته‌های داوود چه چیزی یاد می‌گیریم؟ یَهُوَه تغییر نمی‌کند. (یعقوب ۱:۱۷) او به معیارهایش پای‌بند است و همیشه به قول‌هایش عمل می‌کند. داوود در یک مزمور گفت: ‹یَهُوَه سرسپردگان خود را ترک نخواهد کرد.›—مزمور ۳۷:۲۸، ه‌ن.
گوهرهای روحانی
روحیهٔ فروتنی را در خود نموّ دهیم
۷ الگوی یَهُوَه در تواضع تأثیری بسزا در داود مزمورنویس گذاشت. او برای یَهُوَه چنین سرود: «سپر نجات خود را به من خواهی داد، و لطف [«تواضع،» دج] تو مرا بزرگ خواهد ساخت.» (۲سمو ۲۲:۳۶) داود می‌دانست که چون یَهُوَه متواضعانه به او توجه نشان داده و کمک کرده بود، قادر شده بود کارهایی بزرگ در اسرائیل انجام دهد. (مز ۱۱۳:۵-۷) آیا یَهُوَه با ما نیز چنین رفتار نکرده است؟ در واقع هر خصوصیت، استعداد و افتخاری که داریم یَهُوَه ‹به ما بخشیده است.› (۱قر ۴:۷) شخص فروتن بدین مفهوم «بزرگتر» است که یَهُوَه از او در خدمتش بیشتر استفاده می‌کند. (لو ۹:۴۸) بگذارید ببینیم که چنین موضوعی چگونه امکان دارد.
۲۵-۳۱ ژوئیه
گنج‌هایی در کلام خدا | ۲سموئیل ۲۳-۲۴
«آیا با ازخودگذشتگی به یَهُوَه خدمت می‌کنید؟»
it-۱-E ص ۱۴۶
اَرونه
اَرونه می‌خواست خرمنگاه، گاوها و هیزم را برای قربانی کردن مجّانی به داوود بدهد. اما داوود اصرار داشت که آن‌ها را بخرد. در دوم سموئیل ۲۴:۲۴ آمده است که داوود خرمنگاه و گاوها را به قیمت ۵۰ تکه نقره (۱۱۰ دلار) خرید. اما در گزارش اول تواریخ ۲۱:۲۵ آمده است که داوود ۶ کیلو و ۸۴۰ گرم طلا (۷۷٬۰۰۰ دلار) به ازای آن زمین داد. دوم سموئیل به قیمت زمین کوچک و مصالحی اشاره می‌کند که داوود در ابتدا فقط برای ساخت مذبح پرداخت کرد. اما اول تواریخ ظاهراً در مورد قیمت زمین بزرگتر و مصالحی صحبت می‌کند که بعداً برای ساخت معبد استفاده شد.—۱تو ۲۲:۱-۶؛ ۲تو ۳:۱.
آنچه از پایه و اساس شریعت موسوی می‌توان آموخت
۸ اسرائیلیان برای ابراز سپاسگزاری از یَهُوَه می‌توانستند قربانی داوطلبانه یا برای مقبولیت نزد وی قربانی سوختنی هدیه کنند. در چنین مواقعی برای شخص دشوار نبود که بهترین حیوان خود را انتخاب کند و با شادی به یَهُوَه هدیه دهد. امروزه ما مسیحیان موظف نیستیم قربانی‌هایی اهدا کنیم که در شریعت موسوی ذکر شده است. ولی با استفاده از زمان، انرژی و اموال خود در خدمت به یَهُوَه برای او قربانی می‌گذاریم. پولُس رسول اشاره کرد که اعلام امید مسیحی و «نیکویی کردن و سهیم نمودن دیگران در آنچه» داریم، قربانی‌های مورد قبول یَهُوَه است. (عبر ۱۳:۱۵، ۱۶) روحیهٔ قوم یَهُوَه در چنین فعالیت‌هایی نمایانگر قدردانی و سپاسگزاری‌شان از بابت تمام چیزهایی است که خدا به ایشان داده است. پس طرز فکر و نیّت آنانی که در خدمت مسیحی شرکت می‌کنند با طرز فکر و نیّت اسرائیلیانی که قربانی‌های داوطلبانه اهدا میکردند شباهت دارد.
گوهرهای روحانی
نکاتی از کتاب دوّم سموئیل
۲۳:۱۵-۱۷. داود به قدری برای شریعت خدا در رابطه با خون و زندگی احترام قائل بود که در آن موقعیت هم حاضر نشد تن به کاری دهد که موجب شکستن شریعت خدا شود. ما هم باید چنین طرز فکری را نسبت به همهٔ احکام خدا در خود بپرورانیم.
۱-۷ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | ۱پادشاهان ۱-۲
«آیا از اشتباهاتتان درس می‌گیرید؟»
it-۲-E ص ۹۸۷ ¶۴
سلیمان
صدای شیپورها در جِیحون بلند شد و مردم با شادی فریاد زدند: «زنده باد سلیمان پادشاه.» اَدونیا و همدستانش با شنیدن آن با وحشت فرار کردند. سلیمان از اَدونیا و همدستانش به خاطر این سرکشی انتقام نگرفت و به این شکل نشان داد که حکمرانی‌اش همراه با صلح خواهد بود. اگر اَدونیا به جای سلیمان، پادشاه بود و سلیمان سرکشی می‌کرد به احتمال زیاد اَدونیا او را می‌کشت. اَدونیا به مذبح پناه برد پس سلیمان افرادی را فرستاد تا او را بیاورند. سلیمان به او گفت تا زمانی که خطایی از او سر نزند زنده می‌ماند، سپس او را آزاد کرد.—۱پا ۱:۴۱-۵۳.
it-۱-E ص ۴۹
اَدونیا
مدتی بعد از مرگ داوود، اَدونیا بَتشِبَع را جلو انداخت تا از سلیمان اجازه بگیرد که با اَبیشَک، پرستار جوان داوود ازدواج کند. اَدونیا به بَتشِبَع گفت: «بنا بود من سلطنت را به دست بگیرم و تمام اسرائیل انتظار داشتند که من پادشاه شوم.» او می‌دانست که خواست یَهُوَه چه بود؛ با این حال هنوز در دلش احساس می‌کرد که حقش پایمال شده است. (۱پا ۲:۱۳-۲۱) مطابق با رسم آن زمان، زنان و صیغه‌های پادشاه قانوناً به جانشین او می‌رسیدند. شاید اَدونیا می‌خواست با این درخواست سهم کوچکی از چیزهایی که از دست داده بود را پس بگیرد، اما در واقع این درخواست نشان می‌داد که او هنوز جاه‌طلب و چشمش به دنبال سلطنت بود. (با ۲سم ۳:۷؛ ۱۶:۲۱ مقایسه شود.) وقتی بَتشِبَع درخواست اَدونیا را به سلیمان گفت، سلیمان به نیّت اَدونیا پی برد و بِنایا را فرستاد تا او را بکشد.—۱پا ۲:۲۲-۲۵.
گوهرهای روحانی
نکاتی از کتاب اوّل پادشاهان
۲:۳۷، ۴۱-۴۶. اگر کسی پیش خود گمان کند که می‌تواند قوانین خدا را زیر پا بگذارد و بی‌مجازات بماند سخت در اشتباه است! زیرا هر که از راه باریکی که به زندگی جاودانی منتهی می‌شود عمداً منحرف شود با عواقب وخیم آن مواجه می‌گردد.—متّیٰ ۷:۱۴.
۸-۱۴ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | ۱پادشاهان ۳-۴
«ارزش حکمت»
آیا از اعمال نیکش الگو برمی‌دارید یا از اعمال بد وی؟
۴ خدا در آغازِ پادشاهی سلیمان در خواب به او ظاهر شد و پرسید که چه درخواستی دارد. سلیمان چون می‌دانست که در حکمرانی تجربهٔ کمی دارد از خدا درخواست حکمت کرد. (۱پادشاهان ۳:۵-۹ خوانده شود.) خدا نیز با خوشنودی به سلیمان پادشاه «دل حکیم و فهیم» عطا کرد، چرا که سلیمان حکمت را به جای ثروت و جلال تقاضا کرده بود. (۱پاد ۳:۱۰-۱۴) همان طور که عیسی اشاره کرد، حکمت سلیمان به قدری برجسته بود که ملکهٔ صبا در مورد آن شنید و برای آن که حکمتش را به چشم خود بیند، سفری بس طولانی را به جان خرید.—۱پاد ۱۰:۱،۴-۹.
۵ البته انتظار نداریم که ما نیز حکمت را به طور معجزه‌آسا دریافت کنیم. سلیمان در این رابطه گفت: «خداوند حکمت را می‌بخشد،» ولی برای به دست آوردن صفات خدایی باید کوشید. همچنین گفت: «گوش خود را به حکمت» فراگیر و «دل خود را به فطانت مایل» گردان. در این رابطه سلیمان از عباراتی مانند ‹دعوت کردن،› ‹طلب نمودن› و ‹جستجو کردنِ› حکمت سخن راند. (امث ۲:۱-۶) پس ما نیز می‌توانیم حکمت را کسب کنیم.
۶ به جاست که از خود بپرسیم: ‹آیا مانند سلیمان برای حکمت الٰهی ارزش قائلم؟› بی‌ثباتی اقتصادی بسیاری را برانگیخته است که بر کار و درآمد خود تمرکز داشته باشند یا اجازه داده‌اند که نگرانی اقتصادی بر تصمیمشان در نوع و میزان تحصیلاتشان اثر بگذارد. آیا این موضوع در مورد شما و خانواده‌تان نیز صدق می‌کند؟ آیا تصمیمات شما نشان می‌دهد که حکمت الٰهی را جویا و برای آن ارزش قائلید؟ آیا لازم است که در دیدگاه یا اهدافتان تغییری دهید تا حکمت الٰهی را دریافت کنید؟ کسب و به‌کارگیری حکمت حقیقتاً فواید ابدی دارد. در این رابطه سلیمان نوشت: «آنگاه هر طریق نیکو را در خواهی یافت، پارسایی و عدالت و انصاف را.»—امث ۲:۹، ترجمهٔ هزارهٔ نو.
گوهرهای روحانی
یَهُوَه خدای عهدهاست
۱۵ یَهُوَه بر طبق وعده خود به ابراهیم پاتریارخ، نوادگان وی را که حال ملتی سازمان یافته شده تحت شریعت بودند برکت داد. در سال ۱۴۷۳ ق.د.م.، یوشع، جانشین موسی، اسرائیل را به کنعان هدایت کرد. در آنجا تقسیم اراضی در میان اسباط، به وعدهٔ یَهُوَه در مورد دادن آن سرزمین به ذریت ابراهیم جامهٔ عمل پوشاند. تا زمانی که اسرائیل وفادار بود، یَهُوَه به وعده خود عمل کرده قوم را بر دشمنانش غالب می‌ساخت. این امر بویژه در دورهٔ حکمرانی داوود صادق بود. در زمان سلیمان، پسر داوود، یَهُوَه به سومین جنبهٔ عهد ابراهیمی وفا کرد. «یهودا و اسرائیل مثل ریگِ کنارهٔ دریا بیشماره بودند و اکل و شُرب نموده شادی میکردند.»—۱پادشاهان ۴:۲۰.
۱۵-۲۱ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | ۱پادشاهان ۵-۶
«آن‌ها با جان و دل معبد را ساختند»
«آیا می‌دانستید که»
چوب سرو لبنان نه تنها از نظر دوام، زیبایی و عطر معروف بود، بلکه در مقابل حملات حشرات نیز مقاوم بود. پس واضح است که سلیمان برای ساخت معبد از بهترین مواد ساختمانی استفاده کرد. از جنگل‌های سرو که زمانی کوه‌های لبنان را پوشانده بود، امروزه تنها چند بیشهٔ کوچک باقی مانده است.
it-۱-E ص ۴۲۴
سِدر
فراهم کردن چوب سِدر کار سختی بود. هزاران کارگر باید درختان را قطع میکردند، آن‌ها را به شهرهای صور و صیدون در ساحل مدیترانه می‌بردند، چوب‌ها را کنار هم می‌چیدند، به هم می‌بستند و روی آب شناور میکردند و احتمالاً به ساحل یافا می‌رساندند. بعد آن‌ها را از راه خشکی به اورشلیم می‌بردند. سلیمان برای این پروژه با حیرام قرارداد بسته بود. (۱پا ۵:۶-۱۸؛ ۲تو ۲:۳-۱۰) او آنقدر چوب سِدر آورده بود که مردم می‌گفتند: «چوب سِدر لبنانی را به فراوانی درخت انجیر وحشی» ساخته است.—۱پا ۱۰:۲۷ با اش ۹:۹، ۱۰ مقایسه شود.
it-۲-E ص ۱۰۷۷ ¶۱
معبد
سلیمان پادشاه برای پروژهٔ معبد از سراسر اسرائیل ۳۰٬۰۰۰ مرد را برای خدمت اجباری فراخواند. او هر ماه، به نوبت ۱۰٬۰۰۰ نفر از آن‌ها را به لبنان می‌فرستاد. آن مردان یک ماه در لبنان بودند و دو ماه در خانهٔ خود. (۱پا ۵:۱۳، ۱۴) سلیمان ۷۰٬۰۰۰ کارگر ساده که «اسرائیلی نبودند» و ۸۰٬۰۰۰ سنگتراش را فراخواند. (۱پا ۵:۱۵؛ ۹:۲۰، ۲۱؛ ۲تو ۲:۲) او برای نظارت بر کار، ۵۵۰ ناظر عالی‌رتبه و ۳۳۰۰ دستیار منصوب کرد. (۱پا ۵:۱۶؛ ۹:۲۲، ۲۳) ظاهراً ۲۵۰ نفر از آن‌ها اسرائیلی بودند و ۳۶۰۰ نفر «اسرائیلی نبودند.»—۲تو ۲:۱۷، ۱۸.
گوهرهای روحانی
بیدا-E ۱۲/۵ ص ۱۷، کادر
کتاب مقدّس—پیشگویی‌های دقیق، قسمت اول
تاریخ دقیق وقایع
کتاب مقدّس تاریخ وقایع را با جزئیات و دقت بالایی بیان کرده است. یک نمونه از آن را در اول پادشاهان ۶:۱ می‌خوانیم که می‌گوید: «سلیمان در چهارصد و هشتادمین سال خروج اسرائیلیان از سرزمین مصر [یعنی ۴۷۹ سالِ کامل بعد از خروج آن‌ها از مصر] و در چهارمین سال سلطنت خود بر اسرائیل، در ماه زیو که دومین ماه سال است، شروع به ساختن خانهٔ یَهُوَه کرد.»
مطابق ترتیب زمانی وقایع در کتاب مقدّس چهارمین سال پادشاهی سلیمان سال ۱۰۳۴ ق.م است. اگر از این تاریخ ۴۷۹ سالِ کامل به عقب برگردیم به سال ۱۵۱۳ ق.م می‌رسیم که همان تاریخ خروج اسرائیلیان از مصر است.
۲۲-۲۸ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | ۱پادشاهان ۷
«از دو ستون معبد چه یاد می‌گیریم؟»
ب۱۳-E ۱/۱۲ ص ۱۳ ¶۳
«از کوه‌هایش مس استخراج خواهید کرد»
سلیمان پادشاه برای تزئین معبد در اورشلیم مقدار زیادی مس استفاده کرد. داوود بیشتر این مس را از جنگ‌هایی که در سوریه پیروز شده بود فراهم کرد. (۱تواریخ ۱۸:۶-۸) سلیمان حوض مسی بزرگی برای کاهنان ساخت تا آن‌ها بتوانند با آب آن خود را بشویند. گنجایش این حوض ۶۶٬۰۰۰ لیتر بود و وزن آن به ۳۰ تن می‌رسید. (۱پادشاهان ۷:۲۳-۲۶، ۴۴-۴۶) همچنین او دو ستون مسی جلوی در معبد ساخت. بلندی هر ستون ۸ متر بود. او برای ستون‌ها دو سرستون ساخت که بلندی هر کدام دو متر و بیست سانتی‌متر بود. هر دو ستون توخالی بودند و ضخامت دیوارهایشان ۵/۷ سانتی‌متر بود. (۱پادشاهان ۷:۱۵، ۱۶؛ ۲تواریخ ۴:۱۷) مقدار مسی که برای تزئین معبد استفاده شد واقعاً غیرقابل‌تصوّر است.
it-۱-E ص ۳۴۸
بوعَز
دو ستون بزرگ مسی در ایوان معبد سلیمان قرار داشتند. اسم ستون شمالی بوعَز بود که احتمالاً به معنی «با قدرت» است. ستون جنوبی یاکین نامیده می‌شد که معنی آن «او [یَهُوَه] محکم و استوار سازد» بود. اگر شخصی در زاویه‌ای از معبد می‌ایستاد که شرق را می‌دید، با دیدن ستون‌ها از راست به چپ این فکر به ذهنش می‌رسید: ‹یَهُوَه معبد را محکم و استوار سازد، با قدرت.›—۱پا ۷:۱۵-۲۱.
گوهرهای روحانی
it-۱-E ص ۲۶۳
حمام کردن
پاکیزگی و نظافت شخصی برای پرستش یَهُوَه لازم است. این موضوع را می‌توان در ترتیبات خیمهٔ ملاقات و معبد دید. وقتی خیمهٔ ملاقات برپا شد کاهن اعظم هارون و پسرانش قبل از پوشیدن لباس مقدّس حمام کردند. (خر ۲۹:۴-۹؛ ۴۰:۱۲-۱۵؛ لا ۸:۶، ۷) کاهنان برای شستن دست و پایشان از آب حوض مسی در صحن خیمهٔ ملاقات و بعدها از آب حوضی که از فلز ریخته‌شده بود و در معبد سلیمان قرار داشت استفاده میکردند. (خر ۳۰:۱۸-۲۱؛ ۴۰:۳۰-۳۲؛ ۲تو ۴:۲-۶) کاهن اعظم در روز کفّاره دو بار حمام می‌کرد. (لا ۱۶:۴، ۲۳، ۲۴) کسی که بزغاله را به عنوان عَزازیل رها می‌کرد، کسی که خاکستر قربانی‌ها را جمع می‌کرد و کسی که گاو قرمز قربانی را به بیرون اردوگاه می‌برد، باید لباس‌هایش را می‌شست و حمام می‌کرد. بعد از آن می‌توانست دوباره وارد اردوگاه شود.—لا ۱۶:۲۶-۲۸؛ اعد ۱۹:۲-۱۰.
۲۹ اوت–۴ سپتامبر
گنج‌هایی در کلام خدا | ۱پادشاهان ۸
«سلیمان با فروتنی و از صمیم دل در حضور همه دعا کرد»
دعاهای خود را عمیق و پرمفهوم سازیم
۹ اگر می‌خواهیم دعاهای ما شنیده شوند باید از ته دل دعا کنیم. سلیمان در مراسم بازگشایی معبد در سال ۱۰۲۶ ق.م. در حضور جمعی عظیم در اورشلیم از صمیم دل دعا کرد. این دعا در اوّل پادشاهان باب ۸ به نگارش در آمده است. پس از این که صندوق عهد در قدس‌الاقداس مستقر شد و یَهُوَه با ابری معبد را پر ساخت، سلیمان خدا را تمجید و ستایش کرد.
۱۰ دعای سلیمان را مطالعه کنید و توجه کنید که چطور در این دعا به اهمیت «دل» اشاره شده است. سلیمان به خوبی پی برده بود که تنها یَهُوَه از نیات دل افراد آگاه است. (۱پاد ۸:۳۸،۳۹) این دعا نشانگر آن است که برای فردی خطاکار که ‹به تمامی دل به خدا بازگشت می‌نماید› امیدی وجود دارد. همچنین نشان می‌دهد که اگر دشمنان، قوم خدا را به اسارت ببرند و قوم با تمام دل به یَهُوَه دعا کنند، او دعایشان را خواهد شنید. (۱پاد ۸:۴۸،۵۸،۶۱) پس یقیناً می‌توان گفت که دعاهای ما باید از صمیم دل باشد.
دستهای مقدّس خود را برای دعا برافرازید
۷ یکی از اصول کتاب مقدس که باید در دعاهای عمومی و شخصی خود رعایت کنیم، فروتنی و تواضع است. (۲تواریخ ۷:۱۳، ۱۴) دعای عمومی سلیمان پادشاه به هنگام وقف معبد یَهُوَه در اورشلیم، نمونهٔ دعایی متواضعانه بود. ساختمانی که سلیمان تازه از بنای آن فارغ شده بود، تا بدان دوره باشکوهترین بنا بشمار می‌رفت. با این حال، سلیمان در دعا چنین گفت: «آیا خدا فی‌الحقیقت بر زمین ساکن خواهد شد؟ اینک فلک و فلک‌الافلاک تو را گنجایش ندارد تا چه رسد به این خانه‌ای که من بنا کرده‌ام.»—۱پادشاهان ۸:۲۷.
۸ ما نیز همچون سلیمان، باید در دعاهای عمومی کمال خضوع و فروتنی را حفظ نماییم. تواضع خود را می‌توانیم با آهنگ صدای خود نشان دهیم، البته بی‌آنکه دعایمان زاهدمآ‌بانه بنظر بیاید. دعایی متواضعانه نباید پرطمطراق و یا با احساسات متظاهرانه همراه باشد. باید در دعا نظر شنوندگان را به خدا جلب کنیم، نه به خودمان. (متی ۶:۵) تواضع را می‌توان با کلمات نیز نشان داد. چنانچه بخواهیم دعا و تضرع ما خاضعانه باشد، نباید از خدا بخواهیم کارها را آنطور که ما می‌خواهیم ترتیب دهد. بلکه، استدعای ما باید از خدا این باشد که هماهنگ با ارادهٔ مقدّس خویش عمل نماید. مزمورنویس با نگرشی پسندیده در دعای ملتمسانهٔ خود گفت: «آه ای خداوند نجات ببخش! آه ای خداوند سعادت عطا فرما!»—مزمور ۱۱۸:۲۵؛ لوقا ۱۸:۹-۱۴.
گوهرهای روحانی
it-۱-E ص ۱۰۶۰ ¶۴
آسمان
سلیمان سازندهٔ معبد اورشلیم گفت: «حتی آسمان‌ها، بله، تمام آسمان‌ها» گنجایش خدا را ندارد. (۱پا ۸:۲۷) یَهُوَه خالق آسمان‌هاست و جایگاه او از آن‌ها بالاتر است. «نام او متعال است؛ شکوه او فوق زمین و آسمان است.» (مز ۱۴۸:۱۳، ه‌ن) یَهُوَه به‌راحتی می‌تواند آسمان‌ها را وجب کند. (اش ۴۰:۱۲) گفتهٔ سلیمان به این معنی نیست که یَهُوَه محل سکونت مشخصی ندارد. همچنین به این معنی نیست که خدا همزمان در همه جا هست. او گفت: یَهُوَه «از آسمان‌ها، مکان سکونت خود» می‌شنود؛ منظور او از آسمان‌ها، عالم غیرمادی، محل سکونت یَهُوَه و مخلوقات روحی است.—۱پا ۸:۳۰، ۳۹.