«Մօտեցէք Աստուծուն, եւ նա կ’մօտենայ ձեզ»
Նախկինում և հիմա. Աստվածաշնչի սկզբունքները մղում են փոփոխությունների
ԱԴՐԻԱՆԸ շատ մոլեգին ու ագրեսիվ երիտասարդ էր։ Նրա դյուրաբորբոքությունը հանգեցնում էր զայրույթի դաժան բռնկումների։ Նա խմում էր, ծխում ու անբարո կյանք վարում։ Ադրիանը հայտնի էր որպես պանկի, և նա իր մարմնի վրա դաջվածք էր կրում՝ արտահայտելով իր անարխիստական հայացքները։ Նկարագրելով իր կյանքի այդ տարիները՝ նա ասում է. «Ես կրում էի պանկիի սանրվածք՝ մազերս փշերի նման ցցված ու երբեմն էլ կարմիր կամ այլ գույնով ներկված»։ Ադրիանը նաև քթին զարդ էր կրում։
Ադրիանը մի քանի ըմբոստ ընկերների հետ տեղափոխվեց ապրելու մի կիսաքանդ տան մեջ։ Այնտեղ նրանք խմում էին ու թմրանյութեր օգտագործում։ Նա պատմում է. «Ես «սփիդ» էի ընդունում ու դրա հետ միասին վալիում էի սրսկվում կամ էլ ինչ որ ձեռքս ընկներ։ Երբ ուրիշ ճար չկար, ոչ էլ սոսինձ՝ հոտոտելու համար, բենզին էի քաշում մեքենաներից ու դրա միջոցով ինքնամոռացության տրվում»։ Փողոցային հանցագործ կյանք վարելով Ադրիանը դարձավ մի վայրի անձնավորություն, որը սարսափ էր ներշնչում շրջապատի մարդկանց։ Մարդիկ աշխատում էին գործ չունենալ նրա հետ։ Նրա համբավը տարածվել էր, ու վատ վարքի տեր մարդիկ նրա կողմն էին ձգվում։
Հետզհետե Ադրիանը հասկացավ, որ իր, այսպես կոչված, ընկերները միայն շահի համար էին ընկերություն անում իր հետ։ Նա նաև հասկացավ, որ «բարկությամբ ու բռնությամբ մարդ ոչնչի չի հասնի»։ Դատարկության ու հուսալքության զգացումով համակված՝ Ադրիանը լքեց այդ շրջապատը։ Մի անգամ նա շինարարական տարածքում «Դիտարան» պարբերագրի մի համար գտավ, և նրան շատ տպավորեց աստվածաշնչյան բարի լուրը։ Արդյունքը եղավ այն, որ Ադրիանը սկսեց Աստվածաշունչ ուսումնասիրել Եհովայի վկաների հետ։ Նա պատրաստակամությամբ ընդունեց «մօտեցէք Աստուծուն, եւ նա կ’մօտենայ ձեզ» հրավերը (Յակոբոս 4։8)։ Շուտով Ադրիանը անհրաժեշտություն տեսավ կիրառելու աստվածաշնչյան սկզբունքները։
Նրա սուրբգրային գիտելիքներն անընդհատ ավելանում էին ու բարերար ազդեցություն թողնելով նրա խղճի վրա՝ փոխեցին նրա կյանքի ընթացքը։ Նրան հաջողվեց ինքնատիրապետում զարգացնել և սանձել իր դյուրաբորբոքությունը։ Շնորհիվ Աստծո Խոսքի զորության՝ Ադրիանը բոլորովին այլ մարդ դարձավ (Եբրայեցիս 4։12)։
Իսկ ինչպե՞ս է Աստվածաշունչը այդպիսի հզոր ազդեցություն գործում։ Գրություններից ստացած գիտելիքները օգնում են մեզ ‘հագնել նոր մարդը’ (Եփեսացիս 4։24)։ Իրոք, մենք կարող ենք փոխվել Աստվածաշնչից ստացած ճշգրիտ գիտելիքները կիրառելու շնորհիվ։ Սակայն ինչպե՞ս է դա տեղի ունենում։
Նախ՝ Աստվածաշունչը ցույց է տալիս, թե ինչ անցանկալի հատկություններից պետք է ազատվել (Առակաց 6։16–19)։ Երկրորդ՝ Գրությունները քաջալերում են մեզ դրսևորել լավ հատկություններ, որ առաջ են գալիս Աստծո սուրբ ոգու շնորհիվ։ Դրանք են՝ «սէր, ուրախութիւն, խաղաղութիւն, երկայնմտութիւն, քաղցրութիւն, բարութիւն, հաւատք, հեզութիւն, ժուժկալութիւն» (Գաղատացիս 5։22, 23)։
Այն, որ Ադրիանը ավելի խորը սկսեց հասկանալ Աստծո պահանջները, օգնեց նրան ինքնաքննություն կատարել ու տեսնել, թե ո՛ր հատկություններն է անհրաժեշտ մշակել և որոնցից հրաժարվել (Յակոբոս 1։22–25)։ Բայց դա միայն սկիզբն էր։ Գիտենալուց բացի, հարկավոր էր նաև ներքին մղում, որի ազդեցությամբ Ադրիանը կցանկանար փոխել իր կյանքը։
Ադրիանը իմացավ, որ Աստծուն ցանկալի նոր անհատը ձևավորվում է «իր ստեղծողի պատկերի պէս» (Կողոսացիս 3։10)։ Նա սկսեց գիտակցել, որ քրիստոնյա անհատը իր հատկություններով պետք է նման լինի Աստծուն (Եփեսացիս 5։1)։ Աստվածաշնչի ուսումնասիրությունն օգնեց Ադրիանին տեսնել, թե ինչպես է Եհովան վերաբերվում մարդկանց, և ուշադրություն դարձնել Աստծո հիանալի հատկություններին, ինչպիսիք են՝ նրա սերը, քաղցրությունը, բարությունը, գթասրտությունը և արդարությունը։ Այս ամենը մղեց Ադրիանին սիրել Աստծուն ու ձգտել դառնալ այնպիսի անձնավորություն, որը հաճելի է Եհովային (Մատթէոս 22։37)։
Ժամանակի ընթացքում Աստծո սուրբ ոգու օգնությամբ Ադրիանին հաջողվեց հսկողության տակ վերցնել իր ցասկոտ բնավորությունը։ Այժմ նա իր կնոջ հետ միասին Աստվածաշնչի միջոցով օգնում է ուրիշներին շտկելու իրենց կյանքը։ Ադրիանն ասում է. «Իմ նախկին ընկերներից շատերը մահացել են, մինչդեռ ես ողջ եմ ու երջանիկ ընտանեկան կյանք եմ վայելում»։ Նա կենդանի վկայություն է այն բանի, որ Աստվածաշունչը զորություն ունի փոխելու մարդկանց դեպի լավը։
[մեջբերում 25–րդ էջի վրա]
«Բարկությամբ ու բռնությամբ մարդ ոչնչի չի հասնի»
[շրջանակ 25–րդ էջի վրա]
Աստվածաշնչի սկզբունքները ներգործուն են
Ստորև բերվում են մի քանի աստվածաշնչյան սկզբունքներ, որոնք օգնել են ցասկոտ ու ագրեսիվ մարդկանց դառնալ խաղաղասեր.
«Ամեն մարդկանց հետ խաղաղութիւն ունեցէք։ Ձեր անձերի համար վրէժխնդրութիւն մի անէք, սիրելիներ. այլ բարկութեան տեղ տուէք» (Հռովմայեցիս 12։18, 19)։ Թող Աստված որոշի՝ երբ և ումից վրեժ առնել։ Նրան հայտնի են բոլոր փաստերը, և նրա ամեն մի հատուցում արտացոլելու է նրա կատարյալ արդարությունը։
«Եթէ բարկանաք՝ մեղք մի՛ գործէք, արեւը ձեր բարկութեանը վրայ մարը թող չմտնէ։ Ու Սատանային՝ տեղի մի՛ տաք» (Եփեսացիս 4։26, 27, ԱԱ)։ Երբեմն բարկությունը կարող է արդարացի լինել։ Սակայն նույնիսկ այդ դեպքում անհատը չպետք է այդ վիճակում մնա։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև բարկության պատճառով նա կարող է վատ արարք գործել՝ դրանով ‘տեղի տալով Սատանային’ և ի վերջո զրկվելով Եհովա Աստծո հավանությունից։
«Դադարիր բարկութիւնից, եւ թող տուր սրտմտութիւնը. մի բարկանար՝ որ չար չ’գործես» (Սաղմոս 37։8)։ Զգացմունքներին չտիրապետելը հանգեցնում է անկառավարելի արարքների։ Եթե անհատը մոլեգնությամբ է համակվում, հավանական է, որ նա կասի կամ կանի մի բան, որը կվիրավորի մարդկանց։