Փրկության համար հանրային ազդարարություն անել
«Ամենայն ոք, որ Տիրոջ [Եհովայի, ՆԱ] անունը կանչի, կը փրկուի» (Հռովմայեցիս 10։13)։
1. Պատմության ընթացքում ի՞նչ ազդարարություններ են արվել։
ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ ‘Եհովայի օրերի’ մի քանի նկարագրություններ է տալիս։ Նոյի ժամանակ տեղի ունեցած ջրհեղեղը, Սոդոմ և Գոմոր քաղաքների բնաջնջումը և մ.թ.ա. 607–ին ու մ.թ. 70–ին Երուսաղեմի ավերումները Եհովայի մեծ ու ահեղ օրերն են եղել։ Դրանք Եհովայի դեմ ըմբոստացած մարդկանց արդարացի հատուցման օրեր էին (Մաղաքիա 4։5; Ղուկաս 21։22)։ Այդ օրերի ընթացքում շատերը կործանվեցին իրենց չարության պատճառով։ Սակայն ոմանք փրկվեցին։ Եհովան ազդարարություններ նախաձեռնեց՝ մոտալուտ համախորտակման մասին ծանուցանելով և արդար սիրտ ունեցողներին փրկություն գտնելու հնարավորություն տալով։
2, 3. ա) Ի՞նչ մարգարեական զգուշացում վկայակոչվեց Պենտեկոստեի օրը։ բ) Մ.թ. 33–ի Պենտեկոստեից ի վեր ի՞նչ էր պահանջվում Եհովայի անունը կանչելիս։
2 Այս հանգամանքի ակնառու օրինակն է մ.թ. 70–ին Երուսաղեմի կործանումը։ Դեպքից գրեթե 900 տարի առաջ նախագուշակելով այն՝ Հովել մարգարեն գրեց. «Եւ նշաններ պիտի տամ երկնքումը ու երկրիս վերայ. արիւն եւ կրակ եւ ծուխի սիւներ։ Արեգակը պիտի փոխուի խաւարի եւ լուսինը՝ արեան, Տիրոջ [Եհովայի, ՆԱ] մեծ եւ ահեղ օրը գալուց առաջ»։ Ինչպե՞ս կարող էր որևէ մեկը փրկվել այդպիսի զարհուրելի ժամանակ։ Ներշնչված՝ Հովելը գրեց. «Եւ պիտի լինի, որ ամեն ով որ կանչէ Տիրոջ [Եհովայի, ՆԱ] անունը, կ’փրկուի. որովհետեւ Սիօն սարի վերայ եւ Երուսաղէմումը փրկութիւն կ’լինի՝ Տիրոջ ասածին պէս. եւ այն մնացորդների վերայ, որոնց Տէրը կ’կանչէ» (Յովէլ 2։30—32)։
3 Մ.թ. 33–ի Պենտեկոստեին Պետրոս առաքյալը դիմեց Երուսաղեմում գտնվող հրեաների և նորահավատների բազմությանն ու մեջբերեց Հովելի մարգարեությունը՝ ցույց տալով, որ իր ունկնդիրներն իրենց օրերում կարող էին սպասել վերջինիս կատարմանը. «Վերը, երկնքում զարմանալի գործեր պիտի ցոյց տամ, իսկ ներքեւում, երկրի վրայ՝ նշաններ. արիւն եւ հուր եւ ծխի մրրիկ. արեգակը խաւար պիտի դառնայ, եւ լուսինը՝ կարմիր, ինչպէս արիւն, քանի դեռ չի եկել Տիրոջ [Եհովայի, ՆԱ] մեծ ու երեւելի օրը։ Եւ պիտի լինի այնպէս, որ ամէն ոք, որ Տիրոջ [Եհովայի, ՆԱ] անունը կանչի, պիտի փրկուի» (Գործք 2։16—21)։ Պետրոսին լսող բազմությունը գտնվում էր Մովսիսական օրենքի տակ, և, հետևաբար, նրանք գիտեին Եհովայի անունը։ Պետրոսը բացատրեց, որ այսուհետև Եհովայի անունը կանչելն իր մեջ ավելին պիտի ընդգրկեր։ Ակնհայտորեն, դա բովանդակում էր զոհված և հետո երկնային անմահ կյանքի հարություն առած Հիսուսի անունով մկրտվելը (Գործք 2։37, 38)։
4. Քրիստոնյաներն ամենուրեք ի՞նչ լուր տարածեցին։
4 Պենտեկոստեից ի վեր քրիստոնյաները հարություն առած Հիսուսի մասին լուրն էին տարածում (Ա Կորնթացիս 1։23)։ Նրանք տեղեկացնում էին, որ մարդիկ կարող էին որպես Եհովա Աստծո հոգևոր որդիներ ընտրվել և «Աստծու [նոր] Իսրայէլի» մաս՝ հոգևոր մի ազգ դառնալ, որը պիտի ‘քարոզեր նորա [Եհովայի, ՆԱ] առաքինութիւնները’ (Գաղատացիս 6։16; Ա Պետրոս 2։9, ԱԹ)։ Մինչև մահ հավատարիմ մնացողները երկնային անմահ կյանք պիտի ժառանգեին՝ որպես ժառանգակիցներ Հիսուսի հետ նրա Երկնային Թագավորության մեջ (Մատթէոս 24։13; Հռովմայեցիս 8։15, 16; Ա Կորնթացիս 15։50—54)։ Դեռ ավելին, այդ քրիստոնյաները պետք է հայտարարեին Եհովայի մեծ և ահեղ օրվա գալուստը։ Նրանք պետք է զգուշացնեին հրեա աշխարհին, որ գալիք նեղությունը գերազանցելու էր մինչ այդ Երուսաղեմի և հրեաների վրա եկած բոլոր հարվածներին։ Այնուամենայնիվ, փրկվողներ պետք է լինեին։ Ովքե՞ր։ Նրանք, որոնք կանչում էին Եհովայի անունը։
«Վերջին օրերին»
5. Ո՞ր մարգարեությունների կատարումներն են տեղի ունեցել այսօր։
5 Շատ դեպքերում այն ժամանակվա վիճակները այսօրվա մեր տեսածի նախանշանն են հանդիսանում, և, 1914 թ.–ից սկսած, մարդկությունը ապրում է մի արտակարգ ժամանակաշրջանում, որն Աստվածաշնչի մեջ արձանագրված է որպես «վերջի ժամանակը», «աշխարհի վախճանը» և «վերջին օրերը» (Դանիէլ 12։1, 4; Մատթէոս 24։3—6; Բ Տիմոթէոս 3։1—5, 13)։ Մեր հարյուրամյակում տեղի ունեցած դաժան պատերազմները, անզուսպ բռնությունը, հասարակության և շրջապատի անկումը Աստվածաշնչի մարգարեության ուշագրավ կատարումն են ներկայացնում։ Դրանք Հիսուսի կողմից մարգարեացած նշանների ողջ մասն են կազմում և նշում են, որ մարդկությունը գտնվում է վերջնական օրվա՝ Եհովայի վճռական ահեղ օրվա շեմին։ Դա ավարտվում է Արմագեդոնի ճակատամարտով՝ ‘մեծ նեղության’ գագաթնակետին, «որպիսին չի եղել աշխարհի արարչագործութեան սկզբից մինչեւ այժմ եւ այլեւս չի էլ լինի» (Մատթէոս 24։21; Յայտնութիւն 16։16)։
6. ա) Խոնարհ անհատներին փրկելու համար Եհովան ինչպե՞ս է գործել։ բ) Որտե՞ղ է գրված փրկությանը վերաբերող Պողոսի խորհուրդը։
6 Մինչ գնալով ավելի է մոտենում ավերման օրը, Եհովան խոնարհ անհատների փրկության օգտին է գործում։ Այս «վերջին օրերի» ընթացքում նա հավաքել է ‘Աստծո հոգևոր Իսրայելի’ մնացած անդամներին և ուշադրությունը կենտրոնացրել իր երկրային ծառաների վրա՝ 1930 թ–ից հավաքելով «մեծ բազմութիւնը,– որին թիւ չկար,– բոլոր հեթանոսներից եւ բոլոր ազգերից, բոլոր լեզուներից եւ բոլոր ժողովուրդներից»։ Որպես մի խումբ, նրանք կենդանի են մնալու՝ դուրս ‘գալով մեծ նեղութիւնից’ (Յայտնութիւն 7։9, 14)։ Բայց յուրաքանչյուր անհատ ինչպե՞ս կարող է ապահովել սեփական փրկությունը։ Պողոս առաքյալը տալիս է այդ հարցի պատասխանը։ Հռովմայեցիս տասերորդ գլխում նա հոյակապ խորհուրդ է տալիս փրկվելու համար. խորհուրդ, որը կիրառվեց իր օրերում և դարձյալ կիրառվում է մեր ժամանակներում։
Աղոթք փրկության համար
7. ա) Ինչպիսի՞ հույս է վավերացված Հռովմայեցիս 10։1, 2–ում։ բ) Ինչո՞ւ պետք է Եհովան հոգ տանի, որպեսզի «բարի լուրն» այսօր ավելի արագ հռչակվի։
7 Այն ժամանակ, երբ Պողոսը գրեց Հռովմայեցիս գիրքը, Իսրայելը՝ որպես ազգ, արդեն մերժված էր Եհովայի կողմից։ Բայց և այնպես, առաքյալն ասաց. «Իմ սրտի փափագը եւ աղօթքը առ Աստուած՝ նրանց փրկութեան համար են»։ Նա հույս ուներ, որ անհատ հրեաներ կարող էին փրկության տանող Աստծո կամքի ճշգրիտ գիտությունը ձեռք բերել (Հռովմայեցիս 10։1, 2)։ Եվ որքա՜ն ավելի Եհովան փրկություն կցանկանա ողջ աշխարհում հավատ ցուցաբերողներին, ինչպես նշվում է Յովհաննէս 3։16–ում. «Աստուած այնքան սիրեց աշխարհը, որ մինչեւ իսկ իր միածին Որդուն տուեց, որպէսզի, ով նրան հաւատում է, չկորչի, այլ ընդունի յաւիտենական կեանք»։ Հիսուսի զոհաբերական փրկանքն այդ մեծ փրկության ճանապարհը բացեց։ Ինչպես Նոյի օրերում և դրան հաջորդած դատապարտության այլ ժամանակներում Եհովան, ցույց տալով փրկության ճանապարհը, առաջնորդել է, որպեսզի «բարի լուրը» հռչակվի (Մարկոս 13։10, 19, 20)։
8. Հետևելով Պողոսի օրինակին՝ ճշմարիտ քրիստոնյաներն այսօր ո՞ւմ հանդեպ են բարյացակամություն ցուցաբերում և ինչպե՞ս։
8 Իր անձնական բարյացակամությունը դրսևորելով հրեաների և հեթանոսների հանդեպ՝ Պողոսը յուրաքանչյուր առիթի դեպքում քարոզում էր։ Նա ‘համոզում էր հրեաներին ու հեթանոսներին’։ Եփեսոսի երեցներին նա գրեց. «Բնաւ չվարանեցի ձեզ պատմելու օգտակար բաներից եւ ուսուցանելու ձեզ հրապարակաւ եւ տանը. վկայութիւն տուի հրեաներին եւ հեթանոսներին Աստծու առաջ ապաշխարելու եւ մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսի հանդէպ հաւատի մասին» (Գործք 18։4; 20։20, 21)։ Նմանապես այսօր էլ Եհովայի վկաներն իրենց տրամադրել են քարոզչության գործին ոչ միայն քրիստոնյա, այլև բոլոր ժողովուրդների մեջ, նույնիսկ «մինչեւ երկրի ծայրերը» (Գործք 1։8; 18։5)։
Դավանել «հաւատի խօսքը»
9. ա) Ինչպիսի՞ հավատի է քաջալերում Հռովմայեցիս 10։8, 9–ը։ բ) Ե՞րբ և ինչպե՞ս պետք է անենք մեր հավատի հայտարարությունը։
9 Փրկության համար ամուր հավատ է պահանջվում։ Բ Օրինաց 30։14–ը մեջբերելով՝ Պողոսը հայտարարեց. «‘‘Մոտ է խօսքը քեզ, քո բերանում եւ քո սրտում’’։ Այսինքն՝ հաւատի խօսքը, որը քարոզում ենք» (Հռովմայեցիս 10։8)։ Երբ քարոզում ենք «հաւատի խօսքը», այն ավելի ու ավելի է դրոշմվում մեր սրտերում։ Այդպես էր Պողոսի դեպքում. նրա հետևյալ խոսքերը կարող են զորացնել այդ հավատն ուրիշներին բաժանելու մեջ նրան նմանվելու մեր վճռականությունը. «Եթէ քո բերանով Յիսուսին Տէր խոստովանես եւ քո սրտում հաւատաս, թէ Աստուած նրան յարութիւն տուեց մեռելներից, կը փրկուես» (Հռովմայեցիս 10։9)։ Այս խոստովանությունը ոչ միայն արվում է մկրտության ժամանակ, այլ պետք է լինի մշտական հայտարարություն՝ եռանդուն հանրային վկայություն ճշմարտության բոլոր կարևոր երեսակների մասին։ Այդ ճշմարտությունն ուշադրությունը կենտրոնացնում է Գերիշխան Տեր Եհովայի թանկագին անվան, մեր Մեսիական Թագավոր ու Փրկիչ Տեր Հիսուս Քրիստոսի, ինչպես նաև Թագավորության ապշեցուցիչ խոստումների վրա։
10. Համաձայն Հռովմայեցիս 10։10, 11–ի՝ ինչպե՞ս պետք է կիրառենք «հաւատի խօսքը»։
10 Փրկություն չկա նրանց համար, ովքեր չեն ընդունում և չեն կիրառում «հաւատի խօսքը», քանի որ առաքյալը շարունակում է. «Արդարանալու համար սրտով էք հաւատում եւ փրկութեան համար խոստովանում բերանով. քանզի Գիրքն ասում է. «Ամենայն ոք, որ հաւատայ նրան, չի ամաչելու» (Հռովմայեցիս 10։10, 11)։ Մենք պետք է ձեռք բերենք «հաւատի խօսքի» ճշմարիտ գիտությունը և շարունակենք աճեցնել այն մեր սրտերում, որպեսզի մղվենք ուրիշներին պատմելու։ Հենց Հիսուսն ինքն է հիշեցնում մեզ. «Ով որ ամօթ համարի ինձ եւ իմ խօսքերը այս շնացող եւ մեղաւոր ազգի մէջ, մարդու Որդին էլ նրան պիտի ամաչեցնի, երբ գայ փառքովն իր Հօր եւ սուրբ հրեշտակների» (Մարկոս 8։38)։
11. Ի՞նչ ծավալով պետք է բարի լուրը տարածվեր և ինչո՞ւ։
11 Ինչպես մարգարեացել է Դանիել մարգարեն, վերջին օրերի այս ժամանակահատվածում «իմաստունների» փայլը երևում է «երկնքի հաստատութեան լոյսին պէս», քանի որ Թագավորության վկայությունը տարածվում է մինչև երկրի ծայրերը։ Նրանք ‘շատերին արդարութեան են առաջնորդում’, և ճշմարիտ գիտությունն իսկապես բազմապատկվել է, որովհետև Եհովան ավելի քան երբևէ պայծառ լույս է սփռում վերջին ժամանակին վերաբերող մարգարեությունների վրա (Դանիէլ 12։3, 4)։ Ահա՛ փրկության լուրը, որը կենսական է ճշմարտություն և արդարություն սիրողների փրկության համար։
12. Ինչպե՞ս կարելի է Հռովմայեցիս 10։12–ը կապել Յայտնութիւն 14։6–ում նկարագրված հրեշտակին տրված լիազորության հետ։
12 Պողոս առաքյալը շարունակում է. «Չկայ խտրութիւն հրեայի եւ հեթանոսի, քանզի նո՛յն Տէրը բոլորինն է, հասնող բոլորին, որոնք կանչում են նրան» (Հռովմայեցիս 10։12)։ «Աւետարանը» այսօր պետք է քարոզվի համաշխարհային մասշտաբով բոլոր ժողովուրդներին՝ մինչև երկրի ծայրերը։ Յայտնութիւն 14։6–ում հիշատակված հրեշտակը շարունակում է թռչել երկնքում՝ վստահեցնելով մեզ ‘յաւիտենական աւետիսով քարոզելու երկրի վրայ բոլոր ազգերին եւ լեզուներին’։ Ինչպե՞ս դա կծառայի արձագանքողների օգտին։
Կանչել Եհովայի անունը
13. ա) Ո՞րն է 1998 թ–ի մեր տարվա տեքստը։ բ) Ինչո՞ւ է այն լիովին տեղին ներկայիս համար։
13 Վկայակոչելով Յովէլ 2։32–ը՝ Պողոսն ասում է. «Ամենայն ոք, որ Տիրոջ անունը կանչի, կը փրկուի» (Հռովմայեցիս 10։13)։ Այս խոսքերը որքա՜ն համապատասխան են Եհովայի վկաների 1998 թ–ի տարվա տեքստին։ Անցյալում երբեք այդքան կարևոր չի եղել Եհովային ապավինելով առաջ ընթանալը՝ հայտնի դարձնելով նրա անունը և հոյակապ նպատակները, որոնց թիկունքին ինքը՝ Եհովան է կանգնած։ Ինչպես առաջին դարում, այնպես էլ իրերի ներկա ապականված համակարգի վերջին օրերում լսվում է թնդացող բացականչությունը. «Ազատեցէ՛ք ձեր անձերը այս խոտորեալ սերնդից» (Գործք 2։40)։ Դա նման է շեփորի ձայնին, որը Եհովային դիմելու հրավեր է՝ ուղղված համայն աշխարհի աստվածավախ մարդկանց, որպեսզի նա փրկություն շնորհի ավետիսը հանրորեն հռչակողներին և նաև այն անհատներին, որոնք լսում են նրանց (Ա Տիմոթէոս 4։16)։
14. Ո՞ր Վեմին պետք է դիմենք փրկության համար։
14 Ի՞նչ կպատահի, երբ Եհովայի մեծ օրը ժայթքի երկրի վրա։ Շատերը փրկության համար չեն դիմի Եհովային։ Մարդիկ կասեն «սարերին եւ ժայռերին. Վայր ընկէք մեզ վերայ, եւ ծածկեցէք մեզ աթոռի վերայ նստողի երեսիցը, եւ Գառի բարկութիւնիցը» (Յայտնութիւն 6։15, 16, ԱԹ)։ Նրանք իրենց հույսը դնելու են լեռնանման կազմակերպությունների և իրերի այս համակարգի հաստատությունների վրա։ Որքա՛ն լավ կլիներ, սակայն, եթե նրանք ապավինեին բոլորի մեծագույն Վեմին՝ Եհովա Աստծուն (Երկրորդ Օրինաց 32։3, 4)։ Նրա մասին Դավիթ թագավորն ասաց. «Տէր [Եհովա, ՆԱ], իմ վէմ, եւ իմ բերդ եւ իմ ազատիչ»։ Եհովան է «մեր փրկութեան Վէմը» (Սաղմոս 18։2; 95։1)։ «Ամուր աշտարակ է» նրա անունը, միակ «աշտարակը», որը բավական ամուր է գալիք ճգնաժամից մեզ պաշտպանելու համար (Առակաց 18։10)։ Ուստի կարևոր է, որ ներկայումս ապրող գրեթե վեց միլիարդ մարդկանցից որքան հնարավոր է շատերը սովորեն հավատարմորեն և անկեղծորեն կանչել Եհովայի անունը։
15. Հռովմայեցիս 10։14–ը ի՞նչ է մատնանշում հավատի վերաբերյալ։
15 Տեղին համարելով՝ Պողոս առաքյալը շարունակում է հարցնել. «Իսկ, ինչպէ՞ս կանչեն նրան, ում չհաւատացին» (Հռովմայեցիս 10։14)։ Դեռևս կան բազում անհատներ, որոնց կարելի է օգնել «հաւատի խօսքը» իրենց սեփականը դարձնելու գործում, որպեսզի փրկության համար դիմեն Եհովային։ Հավատը կարևոր է։ Մեկ ուրիշ նամակում Պողոսը նշում է. «Առանց հաւատի անհնար է հաճելի լինել Աստծուն, քանի որ նա, ով մօտենում է Աստծուն, պէտք է հաւատայ, որ Աստուած կայ եւ վարձահատույց է լինում նրանց, ովքեր փնտռում են իրեն» (Եբրայեցիս 11։6)։ Այնուհանդերձ, միլիոնավորներն ինչպե՞ս դառնան դեպի Աստված։ Հռոմեացիներին ուղղված իր նամակում Պողոսը հարցնում է. «Ինչպէ՞ս հաւատան, ում մասին չլսեցին» (Հռովմայեցիս 10։14)։ Արդյոք Եհովան միջոցներ նախաձեռնո՞ւմ է նրանց համար, որպեսզի լսեն։ Անկասկած, այո՛։ Լսենք Պողոսի հաջորդ խոսքերը. «Ինչպէ՞ս լսեն առանց մէկի քարոզելուն»։
16. Ինչո՞ւ քարոզիչների անհրաժեշտություն կա աստվածային կարգադրության մեջ։
16 Պողոսի փաստարկից ակնհայտ է դառնում քարոզիչների անհրաժեշտությունը։ Հիսուսը նշեց, որ դրա կարիքը պիտի զգացվի «մինչեւ աշխարհի վախճանը» (Մատթէոս 24։14; 28։18—20)։ Քարոզչությունն աստվածային կարգադրության էական մասն է՝ Աստծու անունը կանչելու նպատակով մարդկանց օգնելու համար արված, որպեսզի նրանք փրկվեն։ Նույնիսկ քրիստոնեական աշխարհում մարդկանց մեծամասնությունը ոչինչ չի անում Աստծո թանկագին անունը պատվելու համար։ Շատերը երրորդության անբացատրելի ուսմունքի մեջ Եհովային հուսահատված շփոթում են երկու ուրիշ ինքնությունների հետ։ Նաև, ոմանք Սաղմոս 14։1–ում և Սղ 53։1–ում հիշատակված մարդկանց դասին են պատկանում. «Անզգամն ասեց իր սրտումը՝ թէ Աստուած [Եհովան, ՆԱ] չկայ»։ Նրանց հարկավոր է իմանալ, որ Եհովան կենդանի Աստված է, և պետք է հասկանան նրա անվան ողջ նշանակությունը, եթե ցանկանում են մոտալուտ մեծ նեղությունից ապահով դուրս գալ։
Քարոզիչների ‘գեղեցիկ ոտքերը’
17. ա) Ինչո՞ւ էր տեղին, որ Պողոսը մեջբերեր վերականգնման մասին մարգարեությունը։ բ) Ի՞նչ է իր մեջ բովանդակում ‘գեղեցիկ ոտքեր’ ունենալը։
17 Պողոս առաքյալը մեկ կարևոր հարց ևս տվեց. «Ինչպէ՞ս քարոզեն, եթէ չառաքուեցին։ Ինչպէս գրուած էլ է. «Ի՜նչ գեղեցիկ են ոտքերը խաղաղութեան աւետարանիչների եւ բարի բաների աւետիս տուողների» (Հռովմայեցիս 10։15)։ Այստեղ Պողոսը մեջ է բերում Եսայիա 52։7–ը՝ մի հատված վերականգնման մասին մարգարեությունից, որը վերաբերվում է մեր ժամանակներին՝ սկսած 1919 թ–ից։ Այսօր, մեկ անգամ ևս, Եհովան առաջ է ուղարկում նրան, ով «խաղաղութիւն է քարոզում, բարիք աւետում, փրկութիւն քարոզում»։ Հնազանդորեն՝ Աստծո օծյալ «պահապանները» և նրանց ընկերակիցները ցնծությամբ բացականչում են (Եսայիա 52։7, 8)։ Այսօր փրկություն քարոզողների ոտքերը կարող են հոգնել, փոշոտվել տնետուն գնալիս, բայց նրանց դեմքերն ինչպե՜ս են շողում ուրախությունից։ Նրանք գիտեն, որ խաղաղության ավետիսը հռչակելու և սգացողներին մխիթարելու հանձնարարություն ունեն Եհովայից՝ օգնելով նրանց փրկության համար կանչելու Եհովայի անունը։
18. Ի՞նչ է ասում Հռովմայեցիս 10։16—18–ը բարի լուրի տարածման վերջնական արդյունքի մասին։
18 Ժողովուրդը ‘հաւատաց քարոզչութեանը’, թե ոչ, Պողոսի խոսքերն ամեն դեպքում ճշմարիտ են. «Միթե չլսեցի՞ն, մանաւանդ որ նրանց ձայնը ամբողջ երկիրը բռնեց, եւ նրանց խօսքը հասաւ աշխարհի ծագերին» (Հռովմայեցիս 10։16—18)։ Ճիշտ ինչպես որ «երկինքները պատմում են Աստծոյ փառքը», ցույց տալով նրա ստեղծագործական աշխատանքը, այնպես էլ իր Վկաներն աշխարհում պետք է ‘հրատարակեն Տիրոջ ընդունելի տարին, եւ վրէժխնդրութեան օրը՝ մեր Աստուծոյ համար. բոլոր սգաւորներին մխիթարելու համար’ (Սաղմոս 19։1—4; Եսայիա 61։2)։
19. Ի՞նչ է պատահելու նրանց, ովքեր այսօր ‘կանչում են Եհովայի անունը’։
19 Եհովայի մեծ և ահեղ օրն ավելի ու ավելի է մոտենում։ «Վա՜յ այն օրին, որովհետեւ մօտ է Տիրոջ օրը. եւ իբրեւ աւերմունք է գալիս Ամենակարողի կողմից» (Յովէլ 1։15; 2։31)։ Մեր աղոթքներում խնդրում ենք, որ բազում այլ անհատներ անհապաղ արձագանքեն բարի լուրին՝ միանալով Եհովայի կազմակերպությանը (Եսայիա 60։8; Ամբակում 2։3)։ Հիշի՛ր Եհովայի այն օրերը, որոնք կործանում բերեցին չարերին՝ Նոյի, Ղովտի և ուխտադրուժ Իսրայելի ու Հուդայի ժամանակներում։ Այժմ գտնվում ենք բոլոր նեղություններից ամենամեծի եզրին, երբ Եհովայի մրրիկը կմաքրի չարությունը երկրի երեսից՝ ճանապարհ հարթելով դեպի հավերժական խաղաղության դրախտ։ Արդյոք կլինե՞ս այն մեկը, ով հավատարմությամբ ‘կանչում է Տիրոջ անունը’։ Եթե այդպես է, ուրեմն, ուրախացիր։ Դու ունես անձամբ Աստծո տված փրկության խոստումը (Հռովմայեցիս 10։13)։
Ինչպե՞ս կպատասխանես
◻ Ի՞նչ նորություններ պարզաբանվեցին մ.թ. 33–ի Պենտեկոստեից ի վեր
◻ Քրիստոնյաներն ինչպե՞ս պետք է ուշադրություն դարձնեն ‘հաւատի խօսքին’
◻ Ի՞նչ է նշանակում ‘Եհովայի անունը կանչել’
◻ Ի՞նչ իմաստով Թագավորության լուրը հռչակողները ‘գեղեցիկ ոտքեր’ ունեն
[նկարներ 13–րդ էջի վրա]
Աստծո ժողովուրդը հայտարարում է նրա գերազանցությունները Պուերտո Ռիկոյում, Սենեգալում, Պերույում, Պապուա Նոր Գվինեայում. այո՛, համայն աշխարհում։