Ունե՞ս Եհովայի տեսակետը սուրբ բաների վերաբերյալ
«Զգոյշ կացէք.... որ չ’լինի մէկը պոռնիկ եւ պիղծ [«անսուրբ», ԱԱ] (ԵԲՐԱՅԵՑԻՍ 12։15, 16)։
1. Եհովայի ծառաներն ինչպիսի՞ ոգի չեն դրսևորում, որ այսօր առկա է աշխարհում։
ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ մարդիկ գնալով ավելի ու ավելի քիչ են ուշադրություն դարձնում սուրբ բաներին։ Ֆրանսիացի սոցիոլոգ Էդգար Մորանը ասում է. «Բարոյական արժեքների բոլոր հիմքերը, որ թվում էին անսասանելի՝ Աստված, բնություն, հայրենիք, պատմություն, բանականություն, խարխլվել են.... Մարդիկ իրենք են ընտրում իրենց արժեքները»։ Այս խոսքերը արտացոլում են այն, ինչ Աստվածաշունչն անվանում է ‘աշխարհի հոգի’, այն ոգին, որ «հիմա ներգործում է ապստամբութեան որդիների մէջ» (Ա Կորնթացիս 2։12; Եփեսացիս 2։2)։ Այդ ամբարտավան ոգին չեն դրսևորում նրանք, ովքեր իրենց անձը նվիրել են Եհովային և հոժար կամքով հնազանդվում են նրա արդար գերիշխանությանը (Հռովմայեցիս 12։1, 2)։ Աստծու ծառաները գիտակցում են, թե ինչ կարևոր դեր ունի սրբությունը Եհովայի երկրպագության մեջ։ Իսկ ի՞նչը պետք է սուրբ համարենք մեր կյանքում։ Այս հոդվածում կքննարկենք հինգ բաներ, որոնք սուրբ են Աստծու բոլոր ծառաների համար։ Հաջորդ հոդվածում կխոսվի մեր քրիստոնեական հանդիպումների սրբության մասին։ Սակայն ի՞նչ է նշանակում «սուրբ» բառը։
2, 3. ա) Ինչպե՞ս է Աստվածաշնչում ներկայացվում Եհովայի սրբությունը։ բ) Ինչպե՞ս ենք ցույց տալիս, որ Եհովայի անունը մեզ համար սուրբ է։
2 Աստվածաշնչի եբրայերեն բնագրում «սուրբ» թարգմանված բառն ունի առանձնացված լինելու իմաստ։ Երկրպագության մեջ այդ բառը մատնանշում է այն, ինչ առանձնացված է սովորաբար գործածվող բաներից, այսինքն՝ սուրբ է համարվում։ Եհովան սուրբ է բացարձակ իմաստով։ Նա կոչվում է ‘Ամենասուրբ’ (Առակաց 9։10; 30։3)։ Հին Իսրայելում քահանայապետի խույրի վրա ամրացված էր ոսկե թիթեղ, որի վրա գրված էր «գօդէշ լէ Եհովայ», այսինքն՝ սրբությունը պատկանում է Եհովային (Ելից 28։36, 37)։ Քերովբեներն ու սերովբեները, որոնք երկնքում կանգնած են Եհովայի գահի մոտ, ինչպես գրված է Աստվածաշնչում, ազդարարում են. «Սուրբ, Սուրբ. Սուրբ է Զօրաց Տէրը» (Եսայիա 6։2, 3; Յայտնութիւն 4։6–8)։ Այս կրկնությունն ընդգծում է այն, որ Եհովան բացարձակապես սուրբ է, մաքուր և անաղարտ։ Անշուշտ, նա ամեն սրբության Աղբյուրն է։
3 Եհովայի անունը սուրբ է։ Սաղմոսերգուն բացականչեց. «Թող օրհնեն քո մեծ եւ ահաւոր անունը. որ սուրբ է» (Սաղմոս 99։3)։ Հիսուսն իր հետևորդներին սովորեցրեց հետևյալ կերպ աղոթել. «Մեր Հայր, որ երկնքումն ես. սուրբ լինի քո անունը» (Մատթէոս 6։9)։ Նրա մայրը՝ Մարիամը, ասաց. «Թող իմ անձը փառաւորէ Տիրոջը.... Հզօրը մեծամեծ բաներ արաւ ինձ, եւ սուրբ է նորա անունը» (Ղուկաս 1։46, 49)։ Մեզ՝ Եհովայի ծառաներիս համար Աստծու անունը սուրբ է, և մենք խուսափում ենք այնպիսի բաներ անելուց, որոնք կարող են նախատինք բերել նրա սուրբ անվանը։ Նաև մենք ունենք Եհովայի տեսակետը սրբության վերաբերյալ, այսինքն՝ սուրբ ենք համարում այն, ինչը նա է սուրբ համարում (Ամովս 5։14, 15)։
Ինչու խոր հարգանք ունենք Հիսուսի հանդեպ
4. Ինչո՞ւ է Աստվածաշունչը Հիսուսին կոչում «Աստծու Սուրբը»։
4 Հիսուսը, լինելով սուրբ Աստծու՝ Եհովայի ‘միածին’ Որդին, սուրբ ստեղծվեց (Յովհաննէս 1։14; Կողոսացիս 1։15; Եբրայեցիս 1։1–3)։ Ուստի նա կոչվեց «Աստծու Սուրբը» (Յովհաննէս 6։69, ԱՆԹ)։ Մարիամը Հիսուսին ծնեց սուրբ ոգու զորության հովանու ներքո, հետևաբար Հիսուսը պահպանեց իր սրբությունը, երբ իր կյանքը երկնքից տեղափոխվեց երկիր։ Հրեշտակը Մարիամին ասել էր. «Սուրբ Հոգին կ’գայ քեզ վերայ.... այն ծնուած սուրբն էլ Աստուծոյ Որդի կ’կոչուի» (Ղուկաս 1։35)։ Երուսաղեմի քրիստոնյաները Եհովային աղոթելիս երկու անգամ հիշատակեցին նրա Որդու մասին՝ ասելով՝ ‘քո սուրբ Որդի Հիսուսը’ (Գործք 4։27, 30)։
5. Ի՞նչ սուրբ առաքելություն իրագործեց Հիսուսը երկրի վրա, և ինչո՞ւ է նրա արյունը պատվական։
5 Հիսուսը երկիր էր եկել սրբազան առաքելությամբ։ Մ.թ. 29–ին մկրտվելով՝ նա օծվեց որպես Եհովայի մեծ հոգևոր տաճարի Քահանայապետ (Ղուկաս 3։21, 22; Եբրայեցիս 7։26; 8։1, 2)։ Բացի այդ, նա պետք է մահանար զոհագործական մահով։ Նրա թափած արյունը փրկվելու հնարավորություն տվեց մեղավոր մարդկանց (Մատթէոս 20։28; Եբրայեցիս 9։14)։ Ուստի մեզ համար Հիսուսի արյունը սուրբ և «պատուական» է (Ա Պետրոս 1։19)։
6. Ինչպիսի՞ն է մեր վերաբերմունքը Քրիստոս Հիսուսի նկատմամբ և ինչո՞ւ։
6 Ցույց տալով, որ հարկավոր է մեր Թագավորի և Քահանայապետի՝ Քրիստոս Հիսուսի հանդեպ խոր հարգանք տածել՝ Պողոս առաքյալը գրեց. «Աստուած շատ բարձրացրեց [իր Որդուն], եւ նորան մի անուն շնորհեց, որ ամեն անունից աւելի բարձր է. որ Յիսուսի անունովը կրկնուի ամեն ծունկ երկնաւորների եւ երկրաւորների եւ երկրի տակ լինողների, եւ ամեն լեզու դաւանէ, թէ Յիսուս Քրիստոսը Տէր է Հօր Աստուծոյ փառքի համար» (Փիլիպպեցիս 2։9–11)։ Մենք ցույց ենք տալիս, որ ունենք Եհովայի տեսակետը սուրբ բաների վերաբերյալ՝ ուրախությամբ հնազանդվելով մեր Առաջնորդին և իշխող Թագավորին՝ Քրիստոս Հիսուսին, որը քրիստոնեական ժողովի Գլուխն է (Մատթէոս 23։10; Կողոսացիս 1։18)։
7. Ինչպե՞ս ենք ցույց տալիս մեր հնազանդությունը Քրիստոսին։
7 Մեր հնազանդությունը Քրիստոսին ցույց ենք տալիս նրանով, որ հարգանք ենք դրսևորում այն մարդկանց հանդեպ, որոնց միջոցով Հիսուսն այժմ ղեկավարում է քրիստոնեական ժողովը։ Սուրբ պատասխանատվություն պետք է համարել այն ծառայությունը, որ կատարում են Կառավարիչ մարմնի՝ ոգով օծված անդամները և նրանց կողմից նշանակված այն վերակացուները, որոնք ծառայում են մասնաճյուղերում, մարզերում, շրջաններում և ժողովներում։ Ուստի, մենք պետք է խոր հարգանքով վերաբերվենք այդ կառույցին և հնազանդություն ցուցաբերենք (Եբրայեցիս 13։7, 17)։
Սուրբ ազգ
8, 9. ա) Ի՞նչ իմաստով էին իսրայելացիները սուրբ ազգ։ բ) Ինչպե՞ս Եհովան իսրայելացիների մեջ հասկացողություն դրեց սուրբ բաների վերաբերյալ։
8 Եհովան ուխտ կապեց Իսրայելի հետ։ Այդպիսի փոխհարաբերությունը հատուկ կարգավիճակ տվեց այդ նորաստեղծ ազգին։ Նրանք սրբացված, այսինքն՝ առանձնացված էին։ Եհովան իսրայելացիներին ասաց. «Դուք սուրբ պիտի լինէք ինձ համար, որովհետեւ ես Եհովաս սուրբ եմ եւ ձեզ որոշեցի ազգերիցը որ իմը լինէք» (Ղեւտացոց 19։2; 20։26)։
9 Իսրայել ազգի հենց սկզբնավորման օրվանից Եհովան նրանց սուրբ բաների վերաբերյալ հասկացողություն տվեց։ Նրանք նույնիսկ չպետք է մոտենային այն լեռանը, որտեղ Եհովան տվեց Տասը պատվիրանները, այլապես կմեռնեին. Սինա լեռը որոշակի իմաստով սուրբ էր դարձել (Ելից 19։12, 23)։ Քահանաները, խորանը և խորանի պիտույքները նույնպես պետք է սուրբ համարվեին (Ելից 30։26–30)։ Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել քրիստոնեական ժողովի մասին այսօր։
10, 11. Ինչո՞ւ կարելի է ասել, որ օծյալների քրիստոնեական ժողովը սուրբ է, և ինչպե՞ս է դա անդրադառնում «ուրիշ ոչխարների» վրա։
10 Օծյալների քրիստոնեական ժողովը սուրբ է Եհովայի աչքում (Ա Կորնթացիս 1։2)։ Երկրի վրա եղած օծյալ քրիստոնյաների ամբողջությունը նման է սուրբ տաճարի, թեև նրանք չեն կազմում Եհովայի մեծ հոգևոր տաճարը։ Եհովան բնակվում է այդ տաճարում իր սուրբ ոգու միջոցով։ Պողոս առաքյալը գրեց. «[Քրիստոսում] բոլոր շինուածքը միասին յարմարուած աճում է, որ լինի սուրբ տաճար Տէրով. որ նորանում դուք էլ նորա հետ շինվում էք Աստուծոյ բնակարան Հոգով» (Եփեսացիս 2։21, 22; Ա Պետրոս 2։5, 9)։
11 Առաքյալը օծյալ քրիստոնյաներին նաև ասաց. «Չ’գիտէ՞ք որ դուք Աստուծոյ տաճար էք եւ Աստուծոյ Հոգին բնակուած է ձեզանում.... Աստուծոյ տաճարը սուրբ է՝ որ դուք էք» (Ա Կորնթացիս 3։16, 17)։ Իր ոգու միջոցով Եհովան ‘բնակվում’ է օծյալների մեջ և ‘ման է գալիս նրանց մեջ’ (Բ Կորնթացիս 6։16)։ Նա ամեն ժամանակ առաջնորդում է իր հավատարիմ ‘ծառային’ (Մատթէոս 24։45–47)։ «Ուրիշ ոչխարները» թանկ են գնահատում «տաճար» դասակարգին ընկերակցելու իրենց առանձնաշնորհումը (Յովհաննէս 10։16; Մատթէոս 25։37–40)։
Սուրբ բաներ՝ մեր քրիստոնեական կյանքում
12. Ինչե՞րն են սուրբ մեզ համար և ինչո՞ւ։
12 Զարմանալի չէ, որ շատ բաներ, որոնք առնչվում են քրիստոնեական ժողովի օծյալ անդամների և նրանց ընկերակիցների կյանքին, սուրբ են։ Օրինակ՝ Եհովայի հետ ունեցած մեր փոխհարաբերությունները սուրբ են (Ա Մնացորդաց 28։9; Սաղմոս 36։7)։ Մենք դա այնքան թանկ ենք գնահատում, որ ոչնչի ու ոչ ոքի թույլ չենք տա կանգնել մեր և մեր Աստծու՝ Եհովայի միջև (Բ Մնացորդաց 15։2; Յակոբոս 4։7, 8)։ Աղոթքը կարևոր դեր է խաղում Եհովայի հետ մտերիմ փոխհարաբերություններ պահպանելու հարցում։ Աղոթքն այնքան սուրբ էր Դանիել մարգարեի համար, որ նա, չնայած իր կյանքին սպառնացող վտանգին, շարունակեց իր սովորության համաձայն աղոթել Եհովային (Դանիէլ 6։7–11)։ ‘Սրբերի, այսինքն՝ օծյալ քրիստոնյաների աղոթքները’ նմանեցվում են խնկի, որ ծխում էին տաճարում երկրպագության ժամանակ (Յայտնութիւն 5։8; 8։3, 4; Ղեւտացոց 16։12, 13)։ Այսպիսի համեմատությունը պարզ ցույց է տալիս, որ աղոթքը սուրբ է։ Ինչպիսի՜ առանձնաշնորհում է տիեզերքի Գերիշխանի հետ հաղորդակցվելու հնարավորություն ունենալը։ Այո՛, աղոթքը սուրբ է մեզ համար։
13. Ո՞ր ուժն է սուրբ, և ինչպե՞ս կարող ենք թույլ տալ, որ այն գործի մեր կյանքում։
13 Օծյալ քրիստոնյաների և նրանց ընկերակիցների կյանքում կա մի ուժ, որը նրանք, անշուշտ, սուրբ են համարում։ Դա սուրբ ոգին է։ Այդ ոգին Եհովայի գործուն ուժն է, և քանի որ այն միշտ գործում է սուրբ Աստծու կամքին ներդաշնակ, ուստի տեղին կերպով կոչվում է սուրբ ոգի կամ՝ սրբության ոգի (Յովհաննէս 14։26, ՆԱ; Հռովմայեցիս 1։4, ՆԱ)։ Սուրբ ոգու միջոցով Եհովան իր ծառաներին զորացնում է, որպեսզի նրանք քարոզեն բարի լուրը (Գործք 1։8; 4։31)։ Եհովան իր ոգին տալիս է «իրան հնազանդողներին», նրանց, ովքեր ոգով են ‘գնում’ և ոչ թե մարմնական ցանկություններով (Գործք 5։32; Գաղատացիս 5։16, 25; Հռովմայեցիս 8։5–8)։ Այդ զորեղ ուժը հնարավորություն է տալիս քրիստոնյաներին դրսևորել ոգու պտուղը՝ հրաշալի հատկություններ, ինչպես նաև ‘սուրբ և աստվածապաշտ վարք’ (Գաղատացիս 5։22, 23; Բ Պետրոս 3։11)։ Եթե սուրբ ոգին իսկապես սուրբ է մեզ համար, ապա կխուսափենք անելուց մի այնպիսի բան, որը կարող է ‘տրտմեցնել’ այդ ոգին, այսինքն՝ արգելել, որ այն գործի մեր կյանքում (Եփեսացիս 4։30)։
14. Օծյալների համար ո՞ր առանձնաշնորհումն է սուրբ, և ի՞նչ առնչություն ունեն «ուրիշ ոչխարները» այդ առանձնաշնորհմանը։
14 Մեզ համար սուրբ է նաև սուրբ Աստծու՝ Եհովայի անունը կրելու, ինչպես նաև նրա վկաները լինելու առանձնաշնորհումը (Եսայիա 43։10–12, 15)։ Եհովան օծյալ քրիստոնյաներին կարողություն է տվել լինելու «նոր Ուխտի պաշտօնեաներ» (Բ Կորնթացիս 3։5, 6 ԷԹ)։ Նրանց հանձնարարված է քարոզել «արքայութեան այս աւետարանը» և բոլոր ազգերից աշակերտներ պատրաստել (Մատթէոս 24։14; 28։19, 20)։ Օծյալները հավատարմորեն կատարում են այս հանձնարարությունը, և միլիոնավոր հեզ ու խոնարհ անհատներ դրականորեն են արձագանքում նրանց պատգամին՝ ասելով. «Գնանք ձեզ հետ, որովհետեւ լսել ենք որ Աստուած ձեզ հետ է» (Զաքարիա 8։23)։ Այդ անհատները ուրախ են, որ կարող են հոգևոր իմաստով ծառայել որպես ‘երկրագործներ’ և ‘այգեգործներ’ ‘Աստծու օծյալ պաշտոնյաների’ համար։ Այդ կերպով «ուրիշ ոչխարները» մեծապես օժանդակում են օծյալների համաշխարհային գործունեությանը (Եսայիա 61։5, 6)։
15. Պողոս առաքյալը ո՞ր գործունեությունն էր սուրբ համարում, և ինչո՞ւ մենք էլ այդպիսի տեսակետ ունենք։
15 Օրինակ՝ Պողոս առաքյալը իր կատարած հանրային ծառայությունը սուրբ էր համարում։ Նա իր մասին ասաց. «Յիսուս Քրիստոսի սպասաւորն եմ հեթանոսների մէջ. Աստուծոյ աւետարանը մատակարարող» (Հռովմայեցիս 15։16)։ Գրելով Կորնթացի քրիստոնյաներին՝ Պողոսն իր ծառայության մասին խոսեց որպես ‘գանձի’ (Բ Կորնթացիս 4։1, 7)։ Մեր հանրային ծառայությամբ մենք հռչակում ենք Աստծու սուրբ ‘հրամանները’ (Ա Պետրոս 4։11)։ Ուստի, անկախ նրանից օծյալների թե «ուրիշ ոչխարների» խմբից ենք՝ մենք վկայություն տալու գործին մասնակցելը սուրբ առանձնաշնորհում ենք համարում։
‘Սրբությունը կատարելագործենք Աստծու ահով’
16. Ի՞նչ կարող ենք անել, որ չդառնանք սուրբ բաները չգնահատող անհատներ։
16 Պողոս առաքյալը իր հավատակիցներին զգուշացրեց, որ չդառնան «անսուրբ» (ԱԱ), այսինքն՝ այնպիսի անձնավորություններ, որոնք չեն գնահատում սուրբ բաները։ Նա խորհուրդ տվեց ‘հետևել սրբության’ և «զգոյշ [մնալ].... որ մի դառն արմատ վեր չ’բուսնէ եւ նեղութիւն տայ, եւ նորանով շատերը պղծուին» (Եբրայեցիս 12։14–16)։ «Դառն արմատ» արտահայտությունը վերաբերում է քրիստոնեական ժողովի այն մի քանի անդամներին, որոնք սխալներ են փնտրում ժողովում կատարվող գործերում։ Օրինակ՝ նրանք գուցե համաձայն չլինեն ամուսնության սրբության կամ բարոյական մաքրություն պահելու վերաբերյալ Եհովայի տեսակետին (Ա Թեսաղոնիկեցիս 4։3–7; Եբրայեցիս 13։4)։ Կամ գուցե մասնակից լինեն հավատուրաց զրույցների՝ «պիղծ», կամ՝ սուրբ բաները ոտնահարող ‘ունայնախոսությունների’, որ տարածում են ‘ճշմարտությունից շեղված’ (ԷԹ) մարդիկ (Բ Տիմոթէոս 2։16–18)։
17. Ինչո՞ւ օծյալները պետք է անդադար ջանքեր գործադրեն, որպեսզի միշտ Եհովայի տեսակետն ունենան սրբության վերաբերյալ։
17 Իր օծյալ եղբայրներին Պողոսը գրեց. «Սիրելիներ, մեր անձերը սրբենք հոգու եւ մարմնի ամեն պղծութիւնիցը, սրբութիւնը կատարենք [«կատարելագործենք», ԱԱ] Աստուծոյ ահովը» (Բ Կորնթացիս 7։1)։ Այս խոսքերը ցույց են տալիս, որ օծյալ քրիստոնյաները՝ ‘երկնավոր կոչումի մասնակիցները’, պետք է անդադար ջանքեր գործադրեն փաստելու համար, որ կյանքի բոլոր ոլորտներում առաջնորդվում են սրբության վերաբերյալ Եհովայի տեսակետով (Եբրայեցիս 3։1)։ Նույն ձևով Պետրոս առաքյալը ոգով օծված իր եղբայրներին հորդորեց. «Հնազանդ որդկանց պէս, [մի նմանվեք] այն ձեր տգիտութեան ժամանակի առաջի ցանկութիւններին։ Այլ ձեզ կանչող Սուրբին պէս, դուք էլ սուրբ եղէք ձեր բոլոր վարքերումը» (Ա Պետրոս 1։14, 15)։
18, 19. ա) «Մեծ բազմության» անդամներն ինչպե՞ս են ցույց տալիս, որ սուրբ բաների վերաբերյալ ունեն Եհովայի տեսակետը։ բ) Հաջորդ հոդվածում մեր քրիստոնեական կյանքի հետ կապված ի՞նչ սուրբ բան կքննարկենք։
18 Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել «մեծ բազմության» անդամների մասին, որոնք կվերապրեն «մեծ նեղությունից»։ Նրանք նույնպես պետք է փաստեն, որ Եհովայի տեսակետն ունեն սուրբ բաների վերաբերյալ։ «Յայտնութիւն» գրքում նրանք պատկերվում են Եհովայի հոգևոր տաճարի երկրային գավիթում սրբազան ծառայություն մատուցելիս։ Նրանք հավատ են ընծայում Քրիստոսի քավիչ զոհաբերությանը այն բանով, որ այլաբանորեն ‘իրենց հանդերձները լվանում են և սպիտակեցնում Գառան արյունով’ (Յայտնութիւն 7։9, 14, 15)։ Դրա շնորհիվ նրանք մաքուր են համարվում Եհովայի աչքում և իրենց վրա պարտավորություն են վերցնում ‘իրենց անձերը սրբելու ոգու և մարմնի ամեն պղծությունից, և սրբությունը կատարելագործելու Աստծու ահով’։
19 Օծյալ քրիստոնյաների և նրանց ուղեկիցների կյանքում շատ կարևոր դեր են խաղում կանոնավոր հանդիպումները՝ Եհովային երկրպագելու և նրա Խոսքն ուսումնասիրելու նպատակով։ Եհովան իր ժողովրդի հավաքույթները սուրբ է համարում։ Այն, թե ինչպես և ինչու մենք էլ պետք է այսպիսի տեսակետ ունենանք հավաքույթների վերաբերյալ, կքննարկենք հաջորդ հոդվածում։
Կրկնենք
• Եհովայի ծառաները ի՞նչ ոգի չեն դրսևորում, որ առկա է աշխարհում։
• Ինչո՞ւ է Եհովան ամեն սրբության Աղբյուրը։
• Ինչպե՞ս ենք ցույց տալիս, որ հարգանքով ենք վերաբերվում Քրիստոսի սուրբ լինելուն։
• Ո՞ր բաները պետք է սուրբ լինեն մեր կյանքում։
[նկար 23-րդ էջի վրա]
Հին Իսրայելում քահանաները, խորանը և խորանի պիտույքները սուրբ էին համարվում
[նկար 24-րդ էջի վրա]
Երկրի վրա գտնվող օծյալ քրիստոնյաների ամբողջությունը նման է սուրբ տաճարի
[նկար 25-րդ էջի վրա]
Աղոթքը և հանրային ծառայությունը սուրբ առանձնաշնորհումներ են