Ընթերցողների հարցերը
Ե՞րբ է քրիստոնյաների երկնային կանչը ավարտվելու։
Աստվածաշունչը կոնկրետ պատասխան չի տալիս այս հարցին։ Սակայն մենք գիտենք, որ մ.թ. 33–ից Հիսուսի հետևորդները սկսեցին օծվել սուրբ ոգով և ստանալ երկնային կյանքի հույս (Գործեր 2:1–4)։ Նաև գիտենք, որ առաքյալների մահից հետո ճշմարիտ օծյալ քրիստոնյաները՝ «ցորենը», կեղծ քրիստոնյաների՝ «որոմների» հետ «միասին էին աճելու» (Մատթեոս 13:24–30)։ Հետո՝ սկսած 19–րդ դարի վերջերից, օծյալ քրիստոնյաները կրկին նկատելիորեն աշխուժացան։ 1919–ին սկսվեց «երկրի բերքի», այդ թվում նաև վերջին օծյալների հավաքումը (Հայտնություն 14:15, 16)։
19–րդ դարի վերջերից մինչև 1931 թվականը կատարվող քարոզչության գլխավոր նպատակը Քրիստոսի մարմնի մնացած անդամներին հավաքելն էր։ 1931–ին Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները սկսեցին կրել Գրությունների վրա հիմնված «Եհովայի վկաներ» անունը։ 1933 թ. նոյեմբերի 15–ի «Դիտարանում» արտահայտվեց այն տեսակետը, որ այդ եզակի անունը Հիսուսի առակի՝ Մատթեոս 20:1–16-ում նշված «դինարն» է, իսկ առակում նշված 12 ժամերը համապատասխանում են 1919 թ.–ից մինչև 1931 թ. ընկած 12 տարիներին։ Այդ ժամանակից հետո երկար տարիներ հավատում էին, որ կանչը դեպի երկնային Թագավորություն ավարտվել է 1931–ին, և որ նրանք, ովքեր 1930–ին և 1931–ին կանչվել էին լինելու Քրիստոսի ժառանգակիցները, «վերջին» կանչվածներն էին (Մատթեոս 20:6–8)։ Սակայն 1966–ին ներկայացվեց այդ առակի վերանայված հասկացողությունը, և պարզ դարձավ, որ առակը ոչ մի կապ չունի օծյալների կանչի հետ։
1935–ին հասկացան, որ Հայտնություն 7:9–15-ում նշված «մեծ բազմությունը» կազմված է «ուրիշ ոչխարներից»՝ երկրային հույս ունեցող քրիստոնյաներից, որոնք պետք է հավաքվեին «վերջին օրերում» և որպես խումբ վերապրեին Արմագեդոնից (Հովհաննես 10:16; 2 Տիմոթեոս 3:1; Հայտնություն 21:3, 4)։ Այդ տարվանից հետո աշակերտ պատրաստելու գործում հիմնական շեշտը դրվեց մեծ բազմությունը հավաքելու վրա։ Ուստի հատկապես 1966–ից հետո հավատում էին, որ երկնային կանչն ավարտվել է 1935–ին։ Դա կարծես հաստատվում էր նրանով, որ 1935–ից հետո մկրտված գրեթե բոլոր անհատները երկրային հույս ունեին։ Դրանից հետո ցանկացած անհատ, որը երկնային կյանքի էր կանչվում, համարվում էր փոխարինող այն օծյալ քրիստոնյային, որը անհավատարիմ է գտնվել։
Անշուշտ, եթե որևէ օծյալ քրիստոնյա հեռանում է ճշմարտությունից և չի զղջում, Եհովան մեկ ուրիշ անհատի հրավիրում է զբաղեցնելու նրա տեղը (Հռոմեացիներ 11:17–22)։ Այնուամենայնիվ, անհավատարիմ դարձած օծյալների թիվը, հավանաբար, մեծ չէ։ Բացի այդ, ժամանակի ընթացքում երևաց, որ որոշ քրիստոնյաներ, ովքեր մկրտվել են 1935–ից հետո, վկայություն են ստացել, որ երկնային հույս ունեն (Հռոմեացիներ 8:16, 17)։ Այսպիսով՝ մենք չենք կարող կոնկրետ թվական նշել, թե երբ է քրիստոնյաների երկնային կանչն ավարտվում։
Ինչպե՞ս պետք է վերաբերվել այն անհատին, ով իր սրտում վճռել է, որ օծյալ է և սկսում է օգտվել Հիշատակի երեկոյի խորհրդանիշներից։ Նրա վերաբերյալ չպետք է դատողություններ անել։ Հարցը վերաբերում է միայն նրան ու Եհովային (Հռոմեացիներ 14:12)։ Այդուհանդերձ, ճշմարիտ օծյալ քրիստոնյաները հատուկ ուշադրություն չեն պահանջում։ Նրանք չեն կարծում, որ իրենք, լինելով օծյալներ, օժտված են հատուկ հասկացողությամբ. մեծ բազմության որոշ փորձառու անդամներ գուցե ավելի մեծ հասկացողություն ունենան։ Նրանք այն տեսակետը չունեն, թե իրենք ավելի շատ սուրբ ոգի ունեն, քան մեծ բազմության անդամները։ Օծյալները չեն ակնկալում, որ ուրիշները ծառայեն իրենց, և չեն կարծում, որ խորհրդանիշներից օգտվելն իրենց վեր է դասում ժողովի նշանակված երեցներից։ Նրանք խոնարհաբար հիշում են, որ առաջին դարի որոշ օծյալ տղամարդիկ չէին համապատասխանում երեց կամ ծառայող օգնական դառնալու պահանջներին (1 Տիմոթեոս 3:1–10, 12, 13; Տիտոս 1:5–9; Հակոբոս 3:1)։ Որոշ օծյալներ նույնիսկ հոգևորապես թույլ վիճակում էին (1 Թեսաղոնիկեցիներ 5:14)։ Իսկ քույրերը, թեև օծյալ էին, չէին սովորեցնում ժողովում (1 Տիմոթեոս 2:11, 12)։
Այսպիսով՝ թե՛ օծյալ քրիստոնյաները և թե՛ «ուրիշ ոչխարները» ձգտում են հոգևորապես ուժեղ մնալ, զարգացնել ոգու պտուղը և նպաստել ժողովի խաղաղությանը։ Բոլորը, անկախ այն բանից օծյալ են, թե «ուրիշ ոչխար», մեծ ջանքեր են ներդնում՝ Կառավարիչ մարմնի առաջնորդության ներքո կատարելու բարի լուրի քարոզչության և աշակերտներ պատրաստելու գործը։ Օծյալները ցանկանում են կատարել այդ գործը այնքան ժամանակ, քանի դեռ Եհովայի կամքն է, որ իրենք երկրի վրա ծառայեն։