ქრისტეს მოსვლა

მოსვლად ნათარგმნი ბერძნული სიტყვა პარუსია ორი ნაწილისგან შედგება: პარა (-თან, ახლოს) და უსია (წარმოდგება სიტყვა ემიდან, ყოფნა). აქედან გამომდინარე, პარუსია სიტყვასიტყვით „გვერდით ყოფნას“ ნიშნავს. ქრისტიანულ-ბერძნულ წერილებში ის 24-ჯერ გვხვდება, და უმეტესწილად იქ, სადაც საუბარია ქრისტეს მესიანურ სამეფოზე (მთ. 24:3; იხ. აქ დანართი 3ბ, გვ. 1753, 1754).

ბიბლიის სხვადასხვა გამოცემაში ეს სიტყვა სხვადასხვაგვარად ითარგმნა. ერთსა და იმავე თარგმანში ზოგან ის „ყოფნად“ ითარგმნა, უმეტეს შემთხვევაში კი — „მოსვლად“. აქედან დამკვიდრდა გამოთქმა „მეორედ მოსვლა“, რომელიც ქრისტე იესოსთან მიმართებით გამოიყენება (ვულგატა მათეს 24:3-ში პარუსიას თარგმნის ადვენტუსად, მოსვლა). თავისთავად ცხადია, რომ პარუსია მოსვლასაც მოიაზრებს და ყოფნასაც, რადგან თუ ვინმე ამა თუ იმ ადგილას არის, ესე იგი მივიდა. თუმცა მისი უბრალოდ „მოსვლად“ თარგმნა მაინცდამაინც არ გამოხატავს იმ აზრს, რომ ის, ვინც მოვიდა, მოსვლის შემდეგაც „არის“ ანუ რჩება. ამრიგად, ლექსიკოგრაფები მიზანშეწონილად მიიჩნევენ პარუსიის „მოსვლად“ და „ყოფნად“ თარგმნას, თუმცა ამბობენ, რომ პარუსია ძირითად აქცენტს მოსვლის შემდეგ დარჩენაზე აკეთებს.

ვაინის ძველი და ახალი აღთქმის სიტყვების განმარტებით ლექსიკონში წერია: „პარუსია ... მიუთითებს როგორც მოსვლაზე, ისე დარჩენაზე. მაგალითად, პაპირუსზე [ბერძნულად] შესრულებულ ერთ-ერთ ხელნაწერში ვიღაც ქალი საუბრობს გარკვეულ ადგილას თავისი პარუსიის აუცილებლობაზე, რათა მოაგვაროს საკუთრებასთან დაკავშირებით წამოჭრილი საკითხები ... იქ, სადაც საუბარია ქრისტეს დაბრუნებასა და ეკლესიის ზეატაცებაზე, ეს სიტყვა გულისხმობს არა მხოლოდ მის [ქრისტეს] მყისიერ მოსვლას წმინდათათვის, არამედ მათთან ერთად ყოფნას იმ დრომდე, ვიდრე ქვეყნიერებას გამოეცხადება“ (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words, 1981, ტ. 1, გვ. 208, 209). ლიდელისა და სკოტის „ბერძნულ-ინგლისურ ლექსიკონში“ ნათქვამია, რომ პარუსია ბერძნულ ლიტერატურაში ზოგჯერ „სამეფო ოჯახის წევრისა თუ ოფიციალური პირის სტუმრობის“ აღსანიშნავად გამოიყენება (Greek-English Lexicon, ჰ. ლიდელი და რ. სკოტი, შესწორებულია ჰ. ჯონსის მიერ, ოქსფორდი, 1968, გვ. 1343).

მართალია, პარუსიის მნიშვნელობის დადგენაში ბერძნული ლიტერატურა დიდ დახმარებას გვიწევს, მაგრამ ამ სიტყვის მნიშვნელობას ბიბლია უკეთესად ჰფენს ნათელს. მაგალითად, ფილიპელების 2:12-ში პავლემ ფილიპელ ქრისტიანებს მოუწოდა, მორჩილნი ყოფილიყვნენ, არა მხოლოდ მისი მათთან ყოფნისას [პარუსიე], არამედ უფრო მეტად მისი არყოფნისას [აპუსიე]. ანალოგიურად, 2 კორინთელების 10:10, 11-ში პავლემ მოიხსენია ისინი, ვინც მასზე ამბობდნენ: „მისი წერილები დამაჯერებელი და ძლიერია, მაგრამ როცა პირადად არის აქ [პარუსია], სუსტია და მისი სიტყვა არარაობაა“. შემდეგ დასძინა: „ასეთმა გაითვალისწინოს, რომ როგორებიც წერილებში ვართ თქვენთან არყოფნისას [აპონტეს], ისეთივე ვიქნებით საქმეში თქვენთან ყოფნისას [პარონტეს]“ (შდრ. აგრეთვე ფლ. 1:24—27). მაშასადამე, ყოფნა და არყოფნაა დაპირისპირებული და არა მოსვლა და წასვლა.

ამასთან დაკავშირებით როდერემის ბიბლიის თარგმანის დანართში ვკითხულობთ: «ამ გამოცემაში სიტყვა პარუსია ყველგან ერთნაირად, „ყოფნადაა“ ნათარგმნი (მისი ეკვივალენტია მოსვლა, რომლის გამოყენებასაც მოვერიდეთ) ... ვინაიდან ყოფნა არყოფნას უპირისპირდება, ბუნებრივია, იბადება კითხვა — რატომ არ ვთარგმნოთ ის ყოველთვის ყოფნად?» (The Emphasised Bible, გვ. 271).

იესოს პარუსია არ არის უბრალოდ მოსვლა და მაშინვე წასვლა, არამედ გარკვეული პერიოდის განმავლობაში დარჩენა, რაც კარგად ჩანს მათეს 24:37—39-სა და ლუკას 17:26—30-დან. ამ მუხლებში „ნოეს დღეები“ შედარებულია იმ დროსთან, როცა „კაცის ძე მოსული იქნება“ (ლუკას სახარების მიხედვით „კაცის ძის დროს“). იესოს თავისი მოსვლა ნოეს დღეების კულმინაციურ ფაზასთან, წარღვნასთან არ შეუდარებია. მას იმის თქმა უნდოდა, რომ მისი „მოსვლაც“ ნოეს დღეების მსგავსად დაგვირგვინდებოდა. ვინაიდან „ნოეს დღეები“ წლები გაგრძელდა, ის დროც, „როცა კაცის ძე მოსული იქნება“, უეჭველად გარკვეული პერიოდი გაგრძელდება და დასრულდება მათი განადგურებით, ვინც გადარჩენის შესაძლებლობა არ გამოიყენა.

ქრისტეს პარუსიის თავისებურება. პარუსია შეიძლება იყოს ხილული. იგი ბიბლიაში ექვს ადგილას გვხვდება, კერძოდ, სტეფანასის, ფორტუნატეს, აქაიკეს, ტიტესა და პავლეს გარკვეულ ადგილზე ყოფნის აღსანიშნავად (1კრ. 16:17; 2კრ. 7:6, 7; 10:10; ფლ. 1:26; 2:12). პარუსია შეიძლება იყო უხილავიც, რაც იქიდან ჩანს, რომ პავლე მის ზმნურ ფორმას (პარიმი) იყენებს, როცა კორინთელებს ეუბნება: „სულით თქვენთან ვარ“, მაშინ როცა ის მათთან ფიზიკურად არ იმყოფებოდა (1კრ. 5:3). გარდა ამისა, ებრაელი ისტორიკოსი იოსებ ფლავიუსი თავის ბერძნულ ნაშრომში მოიხსენიებს სინას მთაზე ღვთის პარუსიას ანუ მის უხილავ ყოფნას, რისი ნიშანიც ელვა და ჭექა-ქუხილი იყო („იუდეველთა სიძველენი“, წ. III, თ. 5, აბზ. 2).

უხილავად ყოფნის ბიბლიისეულ შეხედულებას იეჰოვას ის სიტყვებიც ადასტურებს, რომლებიც მან მოსეს უთხრა კარვის წმინდათაწმინდაში მდგარი შეთანხმების კიდობნის შესახებ: „იქ გამოგეცხადები და დაგელაპარაკები სახურავის ზემოდან“ (გმ. 25:22). იეჰოვა ხილულად არ გამოეცხადებოდა მოსეს, ვინაიდან ბიბლიიდან ვიცით, რომ „ღმერთი არავის არასოდეს უხილავს“, მათ შორის არც მოსეს და არც წმინდათაწმინდაში შესულ მღვდელმთავარს (ინ. 1:18; გმ. 33:20). როცა მეფე სოლომონი ღმერთს იერუსალიმის ტაძარს უძღვნიდა, სახლი „იეჰოვას დიდებამ აავსო“. სოლომონმა იეჰოვაზე თქვა, რომ ტაძარში მკვიდრობდა. თუმცა შემდეგ დასძინა: „ნუთუ დამკვიდრდება ღმერთი დედამიწაზე? აი, ვერ გიტევს შენ ზეცა, ზეცათა ზეცა, და ჩემი აშენებული სახლი როგორღა დაგიტევს?!“. და მაინც, სოლომონმა ღმერთს სთხოვა, მუდამ სჭეროდა თვალი ამ სახლზე და იქ წარმოთქმული ლოცვები თავისი „ზეციური სამყოფლიდან“ შეესმინა (1მფ. 8:10—13, 27—30; შდრ. სქ. 7:45—50).

ზემოხსენებული მაგალითები ცხადყოფს, რომ ზეცაში მყოფ ღმერთს შეუძლია სულიერი გაგებით (შესაბამისად უხილავად) იყოს დედამიწაზე. ზოგჯერ ღმერთი დედამიწაზე თავის ყოფნას ცხადყოფდა ანგელოზის მეშვეობით, რომელიც მისი სახელით მოქმედებდა და ლაპარაკობდა. მაგალითად, ანგელოზმა, რომელიც მოსეს ალმოდებულ ბუჩქთან ელაპარაკა, ისიც კი თქვა: „მე ვარ მამაშენის ღმერთი“ (გმ. 3:2—8; შდრ. გმ. 23:20; 32:34). ერთხელ იეჰოვამ მოსეს უთხრა, რომ სინას მთაზე „ჩამოვიდოდა“ და მასთან „მივიდოდა“ (გმ. 19:9, 11, 18, 20), თუმცა პავლეს წერილებიდან ვიგებთ, რომ სინამდვილეში იქ ანგელოზები იყვნენ, რომლებმაც იეჰოვას დავალებით მოსეს ღვთის შეთანხმება გადასცეს (გლ. 3:19; ებ. 2:2; იხ. სახე).

ვინაიდან იეჰოვას ძეს, მკვდრეთით აღმდგარ იესო ქრისტეს მიეცა „მთელი ძალაუფლება, ზეცაში თუ დედამიწაზე“ და ის „ზუსტად წარმოგვიდგენს [ღმერთს]“, ღვთის მსგავსად მასაც შეუძლია სადმე უხილავად ყოფნა (მთ. 28:18; ებ. 1:2, 3). აღსანიშნავია, რომ იესო ქრისტე თვით დედამიწაზე ყოფნის დროს ზოგჯერ ადამიანებს შორი მანძილიდანაც კურნავდა (მთ. 8:5—13; ინ. 4:46—53).

ისიც ცნობილია, რომ იეჰოვა ღმერთმა თავის განდიდებულ ძეს ანგელოზებიც დაუმორჩილა (1პტ. 3:22). იესოს მოსვლასთან დაკავშირებულ ყველა მუხლში ქრისტე ანგელოზების დასთან ერთად გვევლინება, რომელსაც თავად გზავნის (მთ. 13:37—41, 47—49; 16:27; 24:31; მრ. 8:38; 2თს. 1:7). თუმცა სამეფო ძალითა და დიდებით იესოს მოსვლა იმას არ ნიშნავს, რომ დედამიწაზე თავის მისიას ის მხოლოდ თავის წარმომადგენლებს, ანგელოზებს შეასრულებინებს, როგორც ეს ახ. წ. Iსაუკუნეში ხდებოდა მოციქულების დროს (სქ. 5:19; 8:26; 10:3, 7, 22; 12:7—11, 23; 27:23). იესოს იგავებიდან თუ სხვა მუხლებიდან ვიგებთ, რომ მისი მოსვლა ბატონის სახლში დაბრუნებისა და იმ კაცის დაბრუნების მსგავსი იქნება, რომელმაც ძალაუფლება მიიღო თავის სამფლობელოში გასამეფებლად. იესოს მოსვლა ნიშნავს მის მიერ თითოეული ადამიანის შემოწმებას და გასამართლებას, რასაც განაჩენის აღსრულება და ღვთის მოწონებულთა დაჯილდოება მოჰყვება (მთ. 24:43—51; 25:14—45; ლკ. 19:11—27; შდრ. მთ. 19:28, 29). ვინაიდან იესოს ძალაუფლება მთელ დედამიწაზე აქვს მიცემული, მისი მოსვლაც მასშტაბური იქნება (შდრ. მთ. 24:23—27, 30). 1 კორინთელების 15:24—28-ში ჩაწერილი პავლეს ღვთივშთაგონებული სიტყვებიდან, აგრეთვე „გამოცხადების“ წიგნიდან, რომელშიც ქრისტეს გამეფებაა აღწერილი (5:8—10; 7:17; 19:11—16; 20:1—6; 21:1—4, 9, 10, 22—27), ჩანს, რომ როცა ქრისტე მოვა, ის მთელ ყურადღებას დედამიწასა და მის მკვიდრთ მიაპყრობს და მეფურ ძალაუფლებას იმისთვის გამოიყენებს, რომ ბოლომდე აღასრულოს მამის ნება დედამიწასა და მასზე მცხოვრებ ხალხზე (შდრ. მთ. 6:9, 10).

იმ მუხლის საფუძველზე, სადაც იესოზე ნათქვამია, რომ მას იხილავდნენ ღრუბლებში მომავალს „დიდი ძლიერებითა და დიდებით“ (მრ. 13:26; გმც. 1:7), ზოგი ასკვნის, რომ ქრისტეს მოსვლა ხილული იქნება. მაგრამ როგორც ნაჩვენებია სტატიაში ღრუბელი (II) (გადატანითი მნიშვნელობით), ღვთიური გამოცხადებების დროს ღრუბლების გამოჩენა ღვთის უხილავ და არა ხილულ ყოფნაზე მიუთითებდა. რაც შეეხება „დანახვას“, მას გადატანითი მნიშვნელობაც აქვს და გონებითა და გულით რაიმეს აღქმას ნიშნავს (ეს. 44:18; იერ. 5:21; ეზკ. 12:2, 3; მთ. 13:13—16; ეფ. 1:17, 18). ამის უარმყოფელმა მაშინ ისიც უნდა უარყოს, რომ სიბრმავესაც შეიძლება ჰქონდეს გადატანითი მნიშვნელობა. იესო მხედველობასაც და სიბრმავესაც გადატანითი, სულიერი, მნიშვნელობით იყენებდა (ინ. 9:39—41; გმც. 3:14—18; შდრ. აგრეთვე 2კრ. 4:4; 2პტ. 1:9). მას შემდეგ, რაც ღმერთი იობს ქარიშხლიდან (შესაძლოა მას ახლდა ღრუბლები) დაელაპარაკა, იობმა აღიარა: „ყურმოკვრით მქონდა შენზე გაგონილი, მაგრამ ახლა ნამდვილად გხედავს ჩემი თვალი“ (იობ. 38:1; 42:5). რასაკვირველია, იობმა ღმერთი გონებითა და გულით დაინახა და არა ფიზიკური თვალით, რადგან ბიბლიიდან ვიცით, რომ „ღმერთი არავის არასოდეს უხილავს“ (ინ. 1:18; 5:37; 6:46; 1ინ. 4:12).

იესოს ხილულად (ფიზიკურ სხეულში) მოსვლა შეუძლებელია, რადგან მან თქვა, რომ ის თავის ხორცს ქვეყნიერების სიცოცხლისთვის გაიღებდა (ინ. 6:51). გარდა ამისა, პავლემ აღნიშნა, რომ მკვდრეთით აღმდგარი იესო „მკვიდრობს მიუწვდომელ სინათლეში, კაციშვილს არ უნახავს და ვერც ნახავს“ (1ტმ. 6:14—16). ამიტომაც უთხრა იესომ თავის მოწაფეებს: „ცოტაც და ქვეყნიერება ვეღარ მიხილავს“. აღსანიშნავია, რომ ქრისტეს მოწაფეები იხილავდნენ მას, მაგრამ არა მარტო მისი მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ, არამედ თავის დროზე, როცა ზეცაში შეუერთდებოდნენ და მამისგან ბოძებულ მის დიდებას დაინახავდნენ (ინ. 14:19; 17:24). მაგრამ ზოგადად ქვეყნიერება მას, როგორც ზეციერი ცხოვრებისთვის აღმდგარ სულიერ ქმნილებას, ვერ დაინახავდა (1პტ. 3:18), რადგან იესო მხოლოდ თავის მოწაფეებს ეცხადებოდა. მისი ზეცად ამაღლებაც მხოლოდ ზოგმა მოწაფემ იხილა და არა მთელმა ქვეყნიერებამ. მათ გვერდით მყოფმა ანგელოზებმა დაარწმუნეს მოწაფეები, რომ იესო „ისევე“ (სსგ, ბერძ. ტროპოს და არა მორფე, „ფორმა“) მოვიდოდა, როგორც ამაღლდა, ანუ საჯარო გამოცხადების გარეშე და ამას მხოლოდ მისი ერთგული მიმდევრები მიხვდებოდნენ (სქ. 1:1—11).

როგორც ნაწინასწარმეტყველები იყო, „ბოლო დღეებში“ გამოჩნდებოდნენ დამცინავები, უვარგისი გულის ადამიანები, რომლებსაც ქრისტეს მოსვლასთან დაკავშირებით მცდარი მოლოდინი ექნებოდათ. ისინი იტყოდნენ: „სად არის ის დაპირებული დრო, როცა ის მოსული უნდა ყოფილიყო? მას შემდეგ, რაც ჩვენმა მამა-პაპამ სიკვდილის ძილით დაიძინა, ყველაფერი ისევე რჩება, როგორც ქმნილებათა დასაწყისიდან იყო“ (2პტ. 3:2—4; შდრ. 1:16).

რასაკვირველია, ხალხი გააცნობიერებს, რაც მოხდება, როცა იესო ქრისტე „თავისი ძლიერი ანგელოზებითურთ გამოგვეცხადება [ბერძ. აპოკალიპსის] აბრიალებულ ცეცხლში და შურს იძიებს მათზე, ვინც არ იცნობს ღმერთს და ვინც არ ემორჩილება სასიხარულო ცნობას ჩვენი უფლის იესოს შესახებ“ (2თს. 1:7—9). მაგრამ ამ გამოცხადებამდე მის უხილავ მოსვლას ვერავინ გაიგებდა მის ერთგულთა გარდა. არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ იესომ თავისი მოსვლის დრო „ნოეს დღეებს“ შეადარა და აღნიშნა, რომ იმ დროს ხალხს „არაფერი ანაღვლებდა“, ვიდრე წარღვნით არ განადგურდნენ. იგივე მდგომარეობა უნდა ყოფილიყო მაშინაც, როცა კაცის ძე მოსული იქნებოდა (მთ. 24:37—39).

იესოს მოსვლასთან დაკავშირებული მოვლენები. იესო თავის მიმდევრებს დაჰპირდა, რომ როცა ერთად შეიკრიბებოდნენ, მათთან იქნებოდა (მთ. 18:20), აგრეთვე დაარწმუნა, რომ მოწაფეების მომზადების საქმეშიც მათ გვერდით იქნებოდა „ყოველდღე ... ქვეყნიერების აღსასრულამდე“ (მთ. 28:19, 20). მაგრამ მათეს 24:3-სა და იმ მუხლებში, სადაც ქრისტეს პარუსიაზეა საუბარი, სხვა რამ უნდა იგულისხმებოდეს, კერძოდ, განსაკუთრებული პარუსია, რომელიც დედამიწის ყველა მკვიდრს ეხება და უკავშირდება იესოს, ღვთის ცხებულ მეფეს, მას, ვინც თავის ძალაუფლებას ბოლომდე გამოიყენებს.

იესოს სამეფო ძალაუფლებით მოსვლა დაკავშირებულია შემდეგ მოვლენებთან: მკვდრეთით უნდა აღდგნენ იესოს მიმდევრები, რომლებიც მასთან ერთად იმეფებენ ზეციერ სამეფოში (1კრ. 15:23; რმ. 8:17); მან მისი მოსვლის პერიოდში მცხოვრები მიმდევრებიც უნდა შეკრიბოს თავისთან (მთ. 24:31; 2თს. 2:1). „[იესოს] მოსვლის გამოცხადებით [ეპიფანეე]“ ბოლო უნდა მოეღოს განდგომილ „უკანონობის კაცს“ (2თს. 2:3—8; იხ. უკანონობის კაცი). უნდა განადგურდნენ ისინი, ვინც არაფრად აგდებს გადარჩენის შესაძლებლობას (მთ. 24:37—39); და რასაკვირველია, უნდა დაიწყოს ქრისტეს ათასწლიანი მეფობა (გმც. 20:1—6; იხ. აგრეთვე სტატია გარდასახვა, რომელშიც განხილულია, როგორ აუწყეს ქრისტეს სამეფო დიდებით გამოცხადების თვითმხილველებმა ხალხს „იესო ქრისტეს ძალისა და იმ დროის შესახებ, როცა ის მოსული იქნება“ [2პტ. 1:16—18]).

მდგომარეობა მისი მოსვლის დროს. წიგნი „გამოცხადება“ სიმბოლური ენით აღწერს იმ მოვლენებს, რომლებიც ქრისტეს მოსვლასა და მის გამოცხადებას უკავშირდება. გამოცხადების 6:1, 2-ში თეთრ ცხენზე ამხედრებული სიმბოლური გვირგვინოსანი მხედარი გამოცხადების 19:11—16-ში აღწერილ მხედარს მოგვაგონებს, რომელიც არის „მეფეთა მეფე და უფალთა უფალი“, ქრისტე იესო. გამოცხადების მე-6 თავის თანახმად, ქრისტე გამოდის როგორც დამპყრობი მეფე, მაგრამ ის მაშინვე არ სპობს ბოროტებას დედამიწაზე. პირიქით, მის გამოსვლას თან სდევს ომი, რომელსაც მშვიდობა მიაქვს დედამიწიდან, საკვების უკმარისობა და სასიკვდილო ჭირი (გმც. 6:3—8), რაც მათეს 24-ე, მარკოზის მე-13-სა და ლუკას 21-ე თავებში ქრისტეს წინასწარმეტყველებას შეესაბამება. აქედან გამომდინარე, სახარებებში ჩაწერილი წინასწარმეტყველებები, რომლებიც იერუსალიმისა და მისი ტაძრის განადგურებას ეხება (ახ. წ. 70 წ.), ქრისტეს მოსვლის დროსაც უნდა შესრულებულიყო და ეს იქნებოდა „ნიშანი“ იმისა, რომ ქრისტე მოსულია და ზეციდან მეფობს, როგორც მესიანური მეფე (მთ. 24:3, 32, 33; ლკ. 21:29—31).

ქრისტეს მოსვლასთან დაკავშირებული სხვა მუხლები, ძირითადად, შეიცავს მოწოდებებს ერთგულებისა და მოთმინებისკენ, რომელსაც ადამიანი ქრისტეს მოსვლამდე და მოსვლის შემდეგაც უნდა იჩენდეს (1თს. 2:19; 3:12, 13; 5:23; იაკ. 5:7, 8; 1ინ. 2:28).

იეჰოვას დღის მოსვლა. პეტრემ თავის მეორე წერილში თანამორწმუნეებს მოუწოდა, დალოდებოდნენ და ყოველთვის ხსომებოდათ ის დრო, როცა დადგებოდა იეჰოვას დღე, და ეს თავიანთი ცხოვრებით ეჩვენებინათ (2პტ. 3:11, 12). მათ ყოველთვის უნდა ხსომებოდათ იეჰოვას სასამართლო დღის მოახლოება. „იეჰოვას დღეს“ ამ ბოროტი ქვეყნიერების „ზეცა“ ანუ მთავრობები თითქოსდა ცეცხლით განადგურდებიან და მისი „შემადგენელი ნაწილები“ ძლიერი სიმხურვალისგან დადნებიან. სატანის ხელში მყოფ ამჟამინდელ ქვეყნიერებას ბოლო მოეღება.

თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ იეჰოვა ღმერთი თავისი ძის, დანიშნული მეფის, ქრისტე იესოს მეშვეობით მოქმედებს (ინ. 3:35; შდრ. 1კრ. 15:23, 24), ლოგიკურია დავასკვნათ, რომ იეჰოვას დაპირებულ „მოსვლასა“ და ქრისტე იესოს „მოსვლას“ შორის ურთიერთკავშირი არსებობს. ვისაც იეჰოვას მოსვლა სასაცილოდ არ ყოფნის, ის ქრისტე იესოს მოსვლასაც აბუჩად იგდებს. ასეთი ხალხის განწყობა წარღვნამდე მცხოვრები ხალხის განწყობას ჰგავს (2პტ. 3:5—7; შდრ. მთ. 24:37—39).

უკანონობის მოქმედის მოსვლა. 2 თესალონიკელების 2:9—12-ში პავლე ლაპარაკობს „უკანონობის მოქმედის მოსვლაზე“, რასაც „თან ახლავს სატანის მოქმედება ყოველგვარი სასწაულით, ცრუ ნიშნით, საკვირველებითა და ყოველგვარი უმართლო ცდუნებით“. ესეც იმაზე მეტყველებს, რომ პარუსია მხოლოდ უცაბედ მოსვლასა და წასვლას არ ნიშნავს, ვინაიდან ყოველგვარი სასწაულის, ნიშნის, საკვირველებისა და უმართლობის მოხდენას დრო სჭირდება.