სიკვდილის წინ იაკობმა, ფაქტობრივად, იშვილა თავისი შვილიშვილები, ეფრემი და მენაშე, და თავის შვილებს გაუთანასწორა (დბ. 48:5). ეფრემისა და მენაშეს მამას, იოსებს, რომელმაც იაკობის ვაჟებს შორის პირმშოობის უფლება მიიღო, მამამისის მემკვიდრეობის ორმაგი წილი მიეცა ეფრემისა და მენაშეს ტომებისთვის მიცემული მემკვიდრეობის სახით (1მტ. 5:1; შდრ. დბ. 48:21, 22; კნ. 21:17; იეს. 14:4). ეფრემისა და მენაშეს კურთხევის დროს იაკობმა უპირატესობა ეფრემს მიანიჭა და უწინასწარმეტყველა, რომ ის მეტად გამრავლდებოდა (დბ. 48:13—20).

თეოკრატიულად ორგანიზებულ ამ ახლად ჩამოყალიბებულ ერს ცენტრალიზებული მართვის სისტემა ჰქონდა, თუმცა 12 ტომის სახით პატრიარქალური წყობილებაც შენარჩუნებული იყო. გენეალოგიურ ნუსხებში გარკვეული ცვლილებები შეიტანეს იმისთვის, რომ ლევის ტომი სამხედრო სამსახურისგან გაეთავისუფლებინათ (ეს ტომი მხოლოდ ღვთის მსახურებით უნდა ყოფილიყო დაკავებული) და აღთქმული მიწის ნაწილი თორმეტივე ტომს შეხვედროდა (რც. 1:49, 50; 18:20—24). გარდა ამისა, გადასაწყვეტი იყო, ვინ ისარგებლებდა პირმშოობის უფლებით. იაკობის პირმშოს, რეუბენს, მემკვიდრეობის ორმაგი წილი ეკუთვნოდა (შდრ. კნ. 21:17), მაგრამ ეს უფლება მან მამამისის ხარჭასთან ჩადენილი უზნეობის გამო დაკარგა (დბ. 35:22; 49:3, 4). აქედან გამომდინარე, ლევისა და პირმშოს ადგილები სხვებს უნდა დაეკავებინათ.

იეჰოვამ მარტივად მოაგვარა ორივე საკითხი. იოსების ორ ვაჟს, ეფრემსა და მენაშეს, ტომის თავკაცობის სრული უფლება მიენიჭა (დბ. 48:1—6; 1მტ. 5:1, 2). ასე რომ, ტომების რიცხვი ლევის გამოკლებით კვლავ თორმეტამდე შეივსო. მიწის ორმაგი წილი იოსებს, ეფრემისა და მენაშეს მამას ერგო. ამგვარად პირმშოობის უფლება ლეას პირმშოსგან, რეუბენისგან, რახელის პირმშოზე, იოსებზე გადავიდა (დბ. 29:31, 32; 30:22—24). ამ ცვლილებების შედეგად ისრაელის თორმეტი ტომი (ლევის გამოკლებით) შედგებოდა რეუბენის, სიმონის, იუდას, ისაქარის, ზებულონის, ეფრემის, მენაშეს, ბენიამინის, დანის, აშერის, გადისა და ნაფთალის ტომებისგან (რც. 1:4—15).