რატომ არიან მომჩივანნი სიხარულს მოკლებულნი
რამოდენიმე კვირის შემდეგ სიხარული შეიცვალა სასოწარკვეთილებით. ეგვიპტის მონობიდან გათავისუფლებით გამოწვეული ისრაელთა პირველდაწყებითი აღტაცება გადაიზარდა წუწუნში საკვების გამო. ეგვიპტიდან გამოსვლის მეორე თვეს უკმაყოფილო ხალხმა განაცხადა, რომ უდაბნოში მძიმე ცხოვრებას მათ ურჩევნიათ მონის ხვედრი. გავიდა კიდევ რამოდენიმე თვე და უკმაყოფილების ამ სულმა დაასუსტა ისრაელების სიმტკიცე, რომ დამორჩილებოდნენ იეჰოვას, რის გამოც მათმა თაობამ დაკარგა პერსპექტივა შესულიყო აღთქმულ მიწაზე.
ჩივილი, რა თქმა უნდა, არ წარმოადგენს რომელიმე ერთი თაობის ან განსაზღვრული ეროვნებისათვის დამახასიათებელ განსაკუთრებულ თვისებას. ზოგჯერ ვინ არ ჩივის სამსახურის, საკვების, ამინდის, ბავშვების, მეზობლების ან სიძვირის გამო? როგორც ჩანს არასრულყოფილ ადამიანს აქვს მიდრეკილება იწუწუნოს (რომაელთა 5:12; იაკობი 3:2).
რატომ გამოვხატავთ ასეთი მზადყოფნით უკმაყოფილებას? შეიძლება იმიტომ, რომ ჩვენ ვართ სასოწარკვეთილები, გულგატეხილები და ავადვმყოფობთ. ჩივილი შესაძლოა იყოს განაწყენების გამოვლინება ან გადაკრული გამოთქმა მტკიცებისა: „მე ამ სამუშაოს უკეთ შევასრულებდი!“ ზოგჯერ უკმაყოფილება გამოწვეულია პიროვნებათა შეხლა-შემოხლით. ასევე არსებობს ჩივილის ნამდვილი საფუძველი.
როგორი მიზეზიც არ უნდა იყოს საფუძვლად, თუ უკმაყოფილება არ მთავრდება, ის შეიძლება დამანგრეველი იყოს, როგორც ამას გვიჩვენებს ისრაელების ზემოთ მოყვანილი მაგალითი. ადამიანი შეიძლება გახდეს მარად უკმაყოფილო და მომჩივანი თვით იეჰოვას მოქმედების მიმართაც კი. რატომ არის ეს ასე სახიფათო? როგორ შეგვიძლია სწორი რეაგირება მოვახდინოთ დასაბუთებულ უკმაყოფილებაზე?
დასაბუთებული საჩივრები
თუ უკმაყოფილებისათვის საბაბი არ არის სერიოზული, მაშინ პირველი, რაც ჩვენ უნდა ვიკითხოთ, მდგომარეობს შემდგომში: შეიძლება თუ არა არ მიაქციო ამას ყურადღება იმით, რომ აგრძელებ სიყვარულს? მართალია, შეიძლება გაგვაჩნია დამაჯერებელი მიზეზი ვიყოთ უკმაყოფილო ვინმეს მიმართ, თუნდაც თანამორწმუნის მიმართაც კი. შეიძლება ის არაკეთილსასურველად და უსამართლოდ მოგვექცა. და მაინც თუ უსამართლოდ მოგვექცნენ, დაეხმარება კი საქმეს ის, რომ ვიჩივლებთ სხვებთან? როგორი რეაგირების მოხდენას გვირჩევს ბიბლია? კოლასელთა 3:13-ში ნათქვამია: „შეიწყნარეთ ერთიმეორე და მიუტევეთ ერთმანეთს, თუ ვინმესთან რაიმე სადავო აქვს ვინმეს: როგორც ქრისტემ [იეჰოვამ, აე] მოგიტევათ, ისევე თქვენც“. ამიტომ, მაშინაც კი, როცა უკმაყოფილება დასაბუთებულია, საღვთო წერილი გვირჩევს, რომ უკმაყოფილების სულის ნაცვლად გამოვავლინოთ დიდსულოვანი გონება-განწყობილება (მათე 18:21, 22).
მაშინ რა, თუ საქმე იმდენად სერიოზულია, რომ არ შეიძლება მისი უყურადღებოდ დატოვება? შესაძლოა, საჩივრისათვის საფუძვლიანი მიზეზი არსებობს. როცა იეჰოვამდე მივიდა სამართლიანი „სამდურავი [უკმაყოფილების გოდება, აე]“ სოდომთან და გომორთან დაკავშირებით, მან მიიღო ზომები, რომ მიეხედა გახრწნილი ქალაქების სამარცხვინო მდგომარეობისათვის (დაბადება 18:20, 21). კიდევ ერთი დასაბუთებული უკმაყოფილება გამოხატული იყო ჩვენი ერის 33 წლის ორმოცდაათიანიდან ცოტა ხნის შემდეგ, როცა გაჭირვებულ ქვრივებს საკვებს ურიგებდნენ, ხელგაშლილობა უფრო ებრაელი დედაკაცების მიმართ გამოავლინეს. გასაგებია, რომ ამან ბერძენ ქვრივებში წყენა გამოიწვია. ბოლოს და ბოლოს, საჩივარზე ყურადღება გაამახვილეს მოციქულებმა და პრობლემა რომ გადაეწყვიტათ, სწრაფად ჩამოაყალიბეს პასუხისმგებელი ჯგუფი (საქმე 6:1–6).
დღეს, როდესაც ქრისტიან უხუცესებს წარუდგენენ სერიოზულ საკითხებს, მათაც არ უნდა დააყოვნონ აუცილებელი ზომების მიღება. იგავნის 21:13-ში ნათქვამია: „ვინც ღატაკთა კვნესის წამყრუებელია თავადაც იყვირებს, მაგრამ არ იქნება შეწყნარებული“. უხუცესებმა თანაგრძნობით უნდა მოისმინონ დასაბუთებული საჩივარი და არ უგულებელყონ იგი. მეორეს მხრივ, ჩვენ ყველას შეგვიძლია თანამშრომლობა იმით, რომ სერიოზულ საჩივარზე ყველასთან კი არ ვილაპარაკოთ, არამედ უხუცესებთან.
მიუხედავად ამისა, უმეტესმა ჩვენგანმა გულახდილად უნდა აღიაროს, რომ ადამიანური არასრულყოფილების გამო უკმაყოფილებას მეტისმეტად ხშირად გამოვხატავთ. უდაბნოში ისრაელთა ქცევების უფრო ყურადღებიანი განხილვა დაგვეხმარება იმაში, რომ დავინახოთ, თუ რამდენად საშიშია დროდადრო წარმოქმნილ ჩივილს ნება დავრთოთ გადაიზარდოს უკმაყოფილების სულში.
როგორ შეფასებას აძლევს ღმერთი მომჩივანებს
ისრაელების ჩივილი, რომელიც წარმოიქმნა საკვების მარაგის გამო, გვიჩვენებს, რომ ჩივილი არსებითად საშიშია ორ საკითხში. პირველი: ჩივილი გადამდებია. ცნობაში ნათქვამია, რომ „შესჩივლა ისრაელთა მთელმა საზოგადოებამ მოსეს და აარონს უდაბნოში“ (გამოსვლა 16:2). როგორც ჩანს, საკვების უკმარისობის გამო უკმაყოფილების გამოხატვა დაიწყეს ზოგიერთებმა და ეს მალე ყველას გადაედო. მეორეც: მომჩივანი ხშირად აზვიადებს პრობლემას. მოცემულ შემთხვევაში ისრაელებმა განაცხადეს, რომ მათთვის უკეთესი იყო ეგვიპტეში დარჩენილიყვნენ, სადაც შეეძლოთ ეჭამათ იმდენი პური და ხორცი, რამდენიც მათ სურდათ. ისინი ჩიოდნენ იმის გამო, რომ მოიყვანეს უდაბნოში მხოლოდ იმიტომ, რომ შიმშილით დახოცილიყვნენ (გამოსვლა 16:3).
სინამდვილეში იყო კი ასეთი კრიტიკული ის მდგომარეობა, რომელშიც ისრაელები იმყოფებოდნენ? შესაძლოა ილეოდა კიდეც მათი საკვების მარაგი, მაგრამ იეჰოვამ იცოდა ეს პრობლემა და ისრაელების ფიზიკური მოთხოვნილებები რომ დაეკმაყოფილებინა, მან დროულად უზრუნველყო ისინი მანანით. ისრაელების გაზვიადებულ საჩივრებში შეიმჩნეოდა ღმერთისადმი უნდობლობა. ეგვიპტეში მათ ნამდვილად გააჩნდათ ჩივილის მიზეზი ცხოვრების აუტანელი პირობების გამო (გამოსვლა 2:23). მაგრამ როცა იეჰოვამ გაათავისუფლა ისინი მონობისაგან, მათ საკვებთან დაკავშირებით იწყეს უკმაყოფილების გამოხატვა. ეს იყო დაუსაბუთებელი საჩივარი, რის გამოც მოსემ გააფრთხილა ისრაელები: „ჩვენ კი არა, უფალს შესჩიოდით“ (გამოსვლა 16:8).
ისრაელების უკმაყოფილების ეს სული სულ ხელახლა ვლინდებოდა ერთი წლის განმავლობაში. ჩივილი თვით მანანამაც კი გამოიწვია, რომელიც სასწაულით მისცა მათ ღმერთმა (რიცხვნი 11:4–6). მალე ამის შემდეგ 12 ისრაელი მზვერავიდან 10-ის მიერ არასწორად მოწოდებულმა ცნობამ გამოიწვია პროტესტი მოჩვენებითი საშიშროების წინააღმდეგ, რომელიც მდგომარეობდა აღთქმული მიწის დაუფლებაში. ხალხი იქამდეც კი მივიდა, რომ თქვეს: „ნეტავ ეგვიპტის ქვეყანაში დავხოცილიყავით ან ამ უდაბნოში დავმწყდარიყავით!“ (რიცხვნი 14:2). როგორი აღმაშფოთებელი უმადურობაა! გასაკვირი არ არის, რომ იეჰოვამ უთხრა მოსეს: „როდემდის უნდა მგმობდეს ეს ხალხი, როდემდის არ უნდა სჯეროდეს ჩემი. . .“ (რიცხვნი 14:11). ამ უმადურ მომჩივანებს მიესაჯათ 40 წელი უდაბნოში ხეტიალი, ვიდრე მათი თაობა არ ამოწყდებოდა.
მოციქული პავლე შეგვახსენებს ამ მაგალითს და გვაფრთხილებს, რომ არასოდეს დავემსგავსოთ იმ ისრაელებს, რომლებიც გახდნენ მომჩივანნი და დაიღუპნენ უდაბნოში (1 კორინთელთა 10:10, 11). სრულიად აშკარაა, რომ დაუსაბუთებელ ჩივილსა და უკმაყოფილების სულს შეუძლია ჩვენი რწმენის დამსხვრევა და იეჰოვას უკმაყოფილების გამოწვევა. მაგრამ იეჰოვა მაინც მომთმენია თავის მსახურებთან, რომლებიც შესაძლოა ზოგჯერ ჩივიან გულის გამტეხი გარემოებების გამო. როცა ელია ხორების მთისაკენ მიდიოდა, რათა ბოროტი დედოფალი იზებელისაგან დაეღწია თავი, ის დარწმუნებული იყო, რომ მისი, როგორც წინასწარმეტყველის საქმიანობა დასასრულს უახლოვდებოდა. მან შეცდომით ივარაუდა, რომ იმ ქვეყანაში მხოლოდ ის იყო იეჰოვას თაყვანიმცემელი. ელიას რწმენის გასაძლიერებლად ღმერთმა ჯერ თავისი ღვთაებრივი ძალის დემონსტრირება მოახდინა. შემდეგ წინასწარმეტყველს ამცნო, რომ ისრაელში კიდევ 7 000 ერთგული მსახური იყო და რომ მას მოუწევდა მძიმე შრომა. ამის შემდეგ ელიას დაავიწყდა თავისი საჩივრები და იწყო მოქმედება გაორმაგებული ენერგიით (3 მეფეთა 19:4,10–12, 15–18). ასევე ქრისტიან უხუცესებსაც გარჩევის უნარის გამოვლინებით შეუძლიათ მანუგეშებლად ილაპარაკონ თანამორწმუნეებთან, ამით დაეხმარებიან მათ გაიგონ თავიანთი როლი ღმერთის ნებასურვილის აღსრულებაში (1 თესალონიკელთა 5:14).
უკმაყოფილების სულის დაძლევა
როგორ შეიძლება უკმაყოფილების სულის დაძლევა? ისინი, რომელთაც ეძლევათ მტკიცება, რომ თამბაქო საზიანოა ორგანიზმისათვის, მოწევის შესაწყვეტად იღებენ ძლიერ სტიმულს. ამის მსგავსად, იმის გაგებამ, თუ რატომ არის უკმაყოფილების სული ასეთი დამღუპველი, შეიძლება აღგვძრას, რომ მივატოვოთ უკმაყოფილების გამოვლინების ჩვევა.
როგორ სარგებელს იღებენ ისინი, რომლებიც ამარცხებენ უკმაყოფილების სულს? არამომჩივანთა მნიშვნელოვანი უპირატესობა იმაში მდგომარეობს, რომ მათ საქმეების შეფასება შეუძლიათ საღვთო წერილის დახმარებით და უფრო მიუკერძოებლად. მომჩივანი იშვიათად განიხილავს პრობლემას იეჰოვას თვალსაზრისით. მომჩივან ისრაელებს დაავიწყდათ, რომ იეჰოვა ღმერთმა გაათავისუფლა ისინი მონობიდან და სასწაულად გააპო მეწამული ზღვის წყლები. თავიანთი ნეგატიური აზროვნების გამო, მათ დაკარგეს სიხარული და მეტად აღარ გრძნობდნენ, თუ რა ძალა აქვს ღმერთს. ღმერთისადმი მათი ნდობიდან შედეგად არაფერი დარჩენილა.
გარდა ამისა, ის ადამიანი, რომელსაც შესწევს უნარი ობიექტურად შეაფასოს თავისი პრობლემები, არჩევს თუ რომელ შემთხვევაშია მისი სიძნელეების მთავარი მიზეზი, მისივე საკუთარი შეცდომები. ნაკლებად შესაძლებელია, რომ ის იმავე შეცდომას გაიმეორებს. იერემია აფრთხილებდა თავის თანამემამულეებს, რომ არ ეწუწუნათ იმ სიძნელეების გამო, რომლებსაც ისინი განიცდიდნენ იერუსალიმის დანგრევის შედეგად. ტანჯვა-წამება იყო მათივე საკუთარი ცოდვების პირდაპირი შედეგი და მათთვის აუცილებელი იყო გაეგოთ ეს, რათა მოენანიებინათ და დაბრუნებოდნენ იეჰოვას (გოდება იერემიასი 3:39, 40). ასევე, მოწაფე იუდა კიცხავდა იმ „უღმერთოებს“, რომლებიც უარყოფდნენ იეჰოვას ხელმძღვანელობას და ყოველთვის რაღაცით იყვნენ „უკმაყოფილონი“ (იუდა 3,4,16).
როგორც ბრძენმა მეფე სოლომონმა შენიშნა, „მხიარული გული ჯანმრთელობაა, მწუხარე სული კი ძვლებს ფიტავს“ (იგავნი 17:22). უკმაყოფილების სული გვფიტავს ემოციურად და გვართმევს სიხარულს. იგი გამოხატავს არა ოპტიმიზმს, არამედ პესიმიზმს. მაგრამ მათ, რომლებიც ფიქრობენ და ლაპარაკობენ იმაზე, „რაც ქებულია“, აქვთ მხიარული გული, რომელსაც განწყობილების გაუმჯობესებაც შეუძლია (ფილიპელთა 4:8).
უსათუოდ, თუ ჩვენ ადამიანებში დადებით თვისებებს შევნიშნავთ და არა ნაკლოვანებებს, მაშინ ეს ჩვენ ცხოვრებას აზრით აღავსებს. ნაცვლად იმისა, რომ ვიბუზღუნოთ ჩვენი წარუმატებლობის გამო, თუ ვაჟკაცურად გადავიტანთ გარემოებებს, შევიგრძნობთ სულიერ აღმავლობას. თვით გამოცდებიც კი შეიძლება გახდეს სიხარულის მიზეზი, თუ მათ შევაფასებთ, როგორც ჩვენი რწმენის გაძლიერებისა და გამძლეობის, განმტკიცების შესაძლებლობას (იაკობი 1:2, 3).
ასევე მნიშვნელოვანია გვახსოვდეს, რომ როცა ვწუწუნებთ, ზიანს ვაყენებთ არა მხოლოდ ჩვენს თავს, არამედ სხვებსაც. თუ გამუდმებით გამოვხატავთ უკმაყოფილებას, საფუძვლიანად ვარყევთ სხვების რწმენასაც. ისრაელელი მზვერავის დამახინჯებული ინფორმაციის გამო, აღთქმული მიწის დაუფლება მთელმა ერმა უიმედო ავანტიურად ჩათვალა (რიცხვნი 13:26–14:4). სხვა შემთხვევაში ადამიანთა გამუდმებითი ჩივილის შედეგად მოსე იმდენად დაეცა სულით, რომ შეევედრა იეჰოვას მოეკლა იგი (რიცხვნი 11:4,13–15). და პირიქით, თუ ჩვენ რაიმე საქმეზე დამრიგებლური სულისკვეთებით ვლაპარაკობთ, მაშინ შევძლებთ სხვათა რწმენის გაძლიერებას და შევმატებთ მათ სიხარულს (საქმე 14:21, 22).
ზოგჯერ ჩვენ განვიცდით ცდუნებას გამოვხატოთ უკმაყოფილება ჩვენი კოლეგების, მეგობრების, ოჯახის წევრებისა და თვით კრების უხუცესების მიმართაც კი, მაგრამ იეჰოვას უნდა, რომ თავის ხალხს შორის „იყოს გულითადი სიყვარული ერთმანეთისადმი“. ასეთი სიყვარული აღგვძრავს დავფაროთ სხვათა შეცდომები, ნაცვლად იმისა, რომ საქვეყნოდ გამოვააშკარაოთ იგი (1 პეტრე 4:8). საბედნიეროდ, იეჰოვას ახსოვს რომ ჩვენ, არსებითად, მტვერი ვართ და არ აწარმოებს ჩვენი შეცდომების აღრიცხვას (ფსალმუნი 102:13, 14; 129:3). ყველანი რომ ვცდილობდეთ მივბაძოთ მის მაგალითს, მაშინ გაცილებით იშვიათად გამოვხატავთ უკმაყოფილებას. როდესაც კაცობრიობა მიაღწევს სრულყოფილებას, მაშინ არავის ექნება ჩივილის მიზეზი თავისი ცხოვრების ხვედრის გამო. მაგრამ სანამ ეს დრო დადგება, ჩვენთვის საჭიროა წინ აღვუდგეთ სხვა ადამიანების ან ჩვენი მძიმე გარემოებების გამო გამოწვეულ ჩივილს, რათა ვაჩვენოთ, რომ ვენდობით იეჰოვას და ნამდვილად გვიყვარს ძმები და დები. მოდით „ყველაფერი ვაკეთოთ უდრტვინველად“ (ეფესელთა 2:14). ამით იეჰოვა ძალიან გაიხარებს და ეს თავად ჩვენთვისაც სასარგებლო იქნება. ამავე დროს, სხვებისა თუ საკუთარი კეთილდღეობისათვის ნუ დაგავიწყდება, რომ მომჩივანნი სიხარულს მოკლებულნი არიან.
[სურათი 20 გვერდზე]
მანანაც კი, რომელიც სასწაულით მისცა მათ ღმერთმა, გახდა ჩივილის მიზეზი.